Vader haalt kinderen niet op

nog eens over nagedacht

en ik denk dat er ook een verschil in opvoedstijl onder kan zitten.
Vader wil misschien de kinderen 'opvoeden'. Ze duidelijk maken dat ze in deze niets te willen hebben. Als ze bij hem waren geweest had hij ze wrs gewoon op zijn tijdstip meegenomen. En hun verweer genegeerd. Nu kan hij niet 'gewoon gaan'. Hij heeft moeder nodig om zijn opvoeding door te trekken. Die doet dat niet. De enige manier waarop hij nog gezag kan laten gelden is door een daad te stellen. (ze niet mee te nemen) Dat kan dus boosheid zijn maar ook zijn manier van pedagogisch handelen.
Hier een intact gezin maar dit speelt toch weleens. Dat ik net lekker zit 'op te voeden' voor mijn gevoel en dat partner dat dwarsboomt, volledig per ongeluk weliswaar maar het kan me enorm frustreren.

Ff zo

Je ziet het goed ja...

Amsterdamse een correctie het is niet mijn man maar exman...

Ella, jazeker een verschil in opvoeding, maar dat betekent toch niet dat hij zijn gezag kan laten gelden als de kinderen bij mij zijn?
Hij had om even contact met ze kunnen zoeken en zeggen we gaan weg, iets leuks maar dan zou ik het wel fijn vinDen om wat eerder weg te gaan. .
Het is maar hoe je het brengt...

Jip

Ik weet het ook niet hoor. Vind samen opvoeden regelmatig een hele klus en gescheiden lijkt me dat best lastig, zeker als je er verschillend instaat.
Ik probeer me gewoon in te leven in hem, en dat lukt me best.
Eenmaal gescheiden ga jij niet meer over zijn opvoeden. Hij ook niet over het jouwe maar ik denk dat je de kinderen het meest helpt door wat mee te bewegen met hem. (star×star geeft een onmogelijke combi. Hoe dan ook rot voor de kinderen.
Let wel, zou hij hier advies vragen zou ik hem adviseren soepeler te zijn. Maarja hij vraagt hier geen advies. Wie gelijk heeft doet er mi niet zo toe. Voor de kinderen is het fijner als er meer harmonie tussen jullie is. Dus wees de wijste, voor je kinderen!

Pardon

Je exman.
Jammer dat je niet bereid bent naar je eigen aandeel te kijken, en je wat soepeler op te stellen. Is voor de kinderen beter. Straks zijn ze volwassen en dan wordt de situatie toch anders. Je komt star over, het moet op jouw manier of anders niet. Hetzelfde als je exman, dus.

"je flexibel opstellen"

Helaas komt "je flexibel opstellen" bij mensen die niet kunnen overleggen en meteen hun grote smoel opentrekken neer op "over je heen laten lopen voor de lieve vrede".

Ook geen best voorbeeld naar je kinderen toe.

Vanzelfsprekend trek je niet óók je grote mond open zodat je een schreeuwduet krijgt, je probeert in alle redelijkheid eruit te komen, maar dit soort exen (m/v) vallen niet zelden in de categorie "geef ze een vinger en ze nemen je hand en je arm tot over je schouder".

Toch laten weten

Ik denk dat ik dan toch aan ex-man zou laten weten dat het ook anders kan. Dat je vertelt (achteraf, op een rustig moment) dat het veel fijner is als hij vraagt en overlegt in plaats van eist. Hij vindt het zelf vast ook niet prettig als jij dingen van hem eist, dat zal hij toch moeten toegeven. De boodschap zal vast niet de eerste keer meteen overkomen, maar uiteindelijk hopelijk wel.

Ik vind wel dat jij je kinderen hierin veel (te) macht geeft. Ik zou ervoor gezorgd hebben dat ze klaarstonden, dan maar even ongemakkelijk.

Amsterdamse/Sally

Amsterdamse, Sally verwoordt het goed.

Bij sommige mensen moet jij dan aldoor flexibel zijn, want het moet altijd op hun manier! En het moeilijke is ook, je wilt best flexibel zijn, als daar een reden voor wordt gegeven (TO staat daar ook vast voor open), maar ze komt er niet eens aan toe. Ex eist en wordt boos zodra niet meteen daarin meegegaan wordt door zijn kinderen (TO is alleen de boodschapper geweest).

En ik vermoed dat TO ook erg overvallen is door zijn reactie. Zag niet aankomen dat hij zijn kinderen dan maar zou laten stikken.

TO kan het eigenlijk alleen goed doen als ze haar ex altijd zijn zin geeft, want bij de geringste weerstand kan hij uit de bocht vliegen en buitenproportionele consequenties eraan verbinden. Moeilijk voor te stellen voor mensen die dat niet meegemaakt hebben, denk ik.

nee hoor

Flexibel opstellen heeft niets te maken met over je heen laten lopen.
Juist niet. Waarschijnlijk is je eigen starheid juist vooral een reactie op zijn starheid: hij bepaalt die dus feitelijk.
Door zelf voor een andere strategie te kiezen houd je juist regie. Het voorbeeld naar je kinderen is mi: je bent de baas over jezelf en kunt kiezen voor verschillende opties in gedrag, en die hebben betekenis (invloed) in het leven. (interactie met ex)

Ella

Wat jij schrijft werkt goed in een normale relatie.

Dit is geen gewone relatie. In dit geval wordt van ts een bovenmenselijke houding verwacht. We reageren allemaal wel eens verkeerd, bijvoorbeeld als we door een verandering worden overvallen.. in een normale relatie is dat te corrigeren en kun je je herpakken. In een foute relatie is het dan verloren omdat de ander begint te schreeuwen en wegloopt zónder de kinderen mee te nemen op vakantie.

In dit geval is er echt sprake van 2 mensen. Ja, TS had anders kunnen reageren. Maar ik vind het "blame the victim" worden als iedereen voorbij gaat aan het feit dat ex zijn grote smoel opentrok en zonder de kinderen vertrok. À la "zoek het maar uit, kreng, ik ben weg."

Daar valt niet tegenop te leven.

Dat moet dan wel werken

Je kunt je in een slangendans rondom een star iemand wikkelen, maar dat kost zoveel energie, echt niet minder dan wanneer je je star opstelt.
Ik had ook een starre ex en dan moest ik altijd maar het goede voorbeeld geven. Ik ben altijd mediator geweest, buffer, degene die zorgde dat het liep, de lijm, de olie. Alles omdat ik me maar flexibel opstelde. Dus je hebt helemaal de regie niet, dat is een schijnregie en jezelf iets wijsmaken. Iemand die passief agressief is, altijd onmerkbaar met de hakken in het zand gaat, die heeft de controle. En mijn keuze om dan de lijm te zijn is mijn keuze, maar het klopt niet. Ik pas me aan, hij niet, terwijl een ontmoeting in het midden de juiste zou zijn. Het voelt alsof er jarenlang over me heen is gelopen en er een pad in mijn rug is gesleten. Alleen door flexibel te zijn.

Mijn kinderen zijn nu volwassen en zien nu zelf waar ik tegenaan gelopen ben. Ik zie zijn gedrag nog steeds hetzelfde zijn, dan wel op een mildere manier omdat het om zijn kinderen gaat, maar hij doet precies hetzelfde, alleen nu meer manipulatief, bijna onzichtbaar, via kleine slinkse weggetjes hun aandacht en tijd vragen.
En ik ben gewoon doodop van het kameleon spelen en oh zo blij dat ik er niets meer mee hoef, dat het contact grotendeels klaar is.
Ik zie hem nog, maar dan zonder die verbintenis die het partnerschap gaf. Als ouder heeft hij die starheid naar mij toe niet. Hij wist dat hij dat niet kon, Hij was en is voor de leuke dingen en dat kan nu, nu ze uit huis zijn en opvoeden niet meer nodig is.

herkenbaar

Ik heb ook zo'n ex. Dochter is inmiddels 19 dus ik hoef er niks meer mee, maar ik ben jaren de wijste en de flexibelste geweest en heb een hoop geslikt voor de lieve vrede. Ik heb dochter gebracht omdat hij geen zin had om te halen. Ik heb plannen gewijzigd omdat hij zijn plannen zonder overleg had gewijzigd. Ik heb ziek kind bij hem opgehaald omdat hij geen zin had om zieke kinderen te verzorgen. Ik heb werk moeten omgooien omdat hij met zijn gezin (vrouw en haar kinderen) met vakantie ging en vlak van tevoren zei dat zijn vrouw liever alleen met haar eigen kinderen ging en dochter toch niet mee mocht.
Soms had ik er even geen zin in en stond ik op mijn strepen. Dat gaf dan letterlijk maanden gedoe. Als ik er op een rustig moment over wilde praten met hem, dat dit toch niet goed was voor onze dochter, was zijn standaardreactie: JE MOET NIET ZO ZEIKEN.
Het enige wat je kunt doen is wachten tot de kinderen volwassen zijn. Als je maar doet wat hij wil, word je op een gegeven moment misselijk van jezelf. Als je vol in de tegenaanval gaat, krijg je gedoe. Kortom, het is nooit goed, wat je ook doet.
Dochter ziet haar vader af en toe, maar als hij stom of lastig doet (haar woorden) gaat ze gewoon weg. Ze laat hem letterlijk midden in een maaltijd in zijn eentje aan tafel zitten als het haar niet meer bevalt. Dat zou ze bij mij echt nooit doen. Ze heeft totaal geen respect voor haar vader.

flexibel zijn

heeft imo niets maar dan ook niets te maken met iemand 'zijn zin geven'.
Ik vind trouwens dat ex van ts al wel heel snel in de hoek van sociopaat is gezet waar niets mee aan te vangen valt en die precies is als een heleboel exen van schrijvers hier.
Maar goed, zelfs al is deze man ook van een onmogelijke soort: neem je verantwoording (met deze man heb je kinderen gekregen dus maak er het beste van) tel je zegeningen (je bent uit elkaar en dat scheelt al zoooveel) en leer je kinderen dat ze verschillende communicatiestijlen in KUNNEN zetten. (dus geef het goede voorbeeld)

Nogmaals, ik kan ook best gefrustreerd zijn als partner hier mijn 'opvoeding' doorkruist. Dat maakt me nog niet tot slecht mens of opvoeder.
Zonder de ins en outs te kennen kunnen we maar lastig oordelen over een situatie.
Nogmaals: het kan toch ook een opvoeddingetje zijn geweest? Als mijn kinderen niet meewerken dan zeg ik ook weleens laat maar. Hier op oo wordt de truc 'jong kind in pyama op school zetten' bejubeld om kinderen wat meer mee te laten werken. Verantwoording laten voelen heet dat. Zonder de juiste context klinkt dat ook wat cru, kind in pyama.

trouwens...

Wat mij al een tijdje bezighoudt is de zin die ik hier heel vaak lees: 'met deze man heb je kinderen gekregen dus maak er het beste van'. Of: 'jij moest zo nodig kinderen met die man, je wist waar je aan begon.'
Maar bij bijna alle echtscheidingen die ik om me heen zie, had ik niet zien aankomen dat vader (of moeder) zich daarna zo hufterig zou gedragen. Laatst nog ging totaal onverwacht een moeder hier uit de buurt er vandoor met een andere man. Het was echt zo'n cupcake bakkende, gezellige moeder. Nu kijkt ze letterlijk niet meer naar haar kinderen om. Mijn eigen ex was ook een leuke vader, tot een traumatische gebeurtenis hem naar de fles deed grijpen. Daarna was er geen land meer mee te bezeilen. Het is overigens ook enorm afhankelijk van de vriendin die hij op dat moment heeft, hoe hij reageert.
Dus voor je een hard oordeel velt en vindt dat moeders (vaders) maar op de blaren moeten zitten omdat ze zelf aan kinderen zijn begonnen met deze persoon, denk nog even na. Ook jouw gezellige partner kan door omstandigheden ineens veranderen in een zak tabak (of een bitch van een wijf).

Twee dingen

Wat stoepkrijt zegt is helemaal waar. Mensen veranderen. En ik denk dan ook nog; mensen veranderen niet omdat ze nu even zin hebben om strontvervelend te doen, maar vaak omdat er heel diep van binnen bepaalde zaken aan ten grondslag liggen. Trauma's, angsten. En wat ik ook zie is dat er ex partners hun gelijk proberen te krijgen wat hun scheiding rechtvaardigd. Zo van ' mijn ex is een eikel, mijn kinderen vinden dat ook en willen niet naar hem toe'. Ze halen daar een bevestiging uit dat zij de juiste persoon zijn en gelijk hadden. Wat ik ook zie is dat er geen gesprek meer mogelijk is. Elk woord is beladen met 1000 bedoelingen die er zelf bijbedacht worden. Een mediator kan in mijn optiek daar veel aan bijdragen.
In dit geval kan t goed zijn dat vader om een vroeger ophaalmoment vroeg maar al t idee had dat t toch niet mocht van moeder. Dan start zo'n gesprek al beladen. En moeder wil graag dat de kinderen vader hetzelfde ziet als zij: namelijk een klootzak. Daarom zegt ze ook misschien zoiets als ' je hoeft niet eerder mee met je vader, echt niet'.
In de hedendaagse echtscheidingen krijgen de kinderen teveel macht. Zij mogen kiezen wat ze willen. Maar onbedoeld komen ze dan in hele vervelende situaties terecht. Of maken ze keuzes waar ze de gevolgen niet van kunnen overzien. In mijn geval.
Het is een wisselwerking tussen beide ouders en de kinderen.

Veranderen

Als je partner zich slecht gaat gedragen heb je daar uiteraard niet voor gekozen. Het is waarschijnlijk niet eens jou schuld. Maar het is echter wel jou verantwoordelijkheid om zaken in goede banen te leiden. Voor je kinderen.
Die zichzelf ook herkennen in hun vader en die, tenzij er onmogelijke zaken aan de hand zijn, regelmatig contact nodig hebben onder zo goed mogelijke condities en met respect voor hun vader, die ook gewoon een ander mens is met goede en slechte kwaliteiten.
Bovendien zullen er uitspraken liggen bij de echtscheiding die contact gebieden.
Het is jou verantwoordelijkheid en niet die van bemoeiende instanties die het er vaak niet veel beter van maken maar juist verder laten escaleren.
Dus het beste advies is toch om zelf je hoofd koel te houden en een zo goed mogelijke regeling te onderhouden. Het alternatief is namelijk voortdurende strijd. Eerst met je expartner en dan met instanties. En dat gun je niemand.
Als dat noodzakelijk moet zijn, die situaties zijn er ook, dan heb je echt geen leven.

Hear hear

Stoepkrijt

tuurlijk

Tuurlijk AnneJ, je moet voor je kinderen er alles aan doen om de boel gladjes te laten verlopen. Maar wat als je ex je kind op woensdag van school moet halen en het stelselmatig 'vergeet', zodat het kind op het plein blijft staan tot juf jou maar weer belt en je halsoverkop van je werk moet vertrekken? Of als hij zich inlaat met criminelen die bij hem thuis met pistolen zwaaien waar je kind bij is, tot er een politie inval komt en het getraumatiseerde kind door een vriendelijke agente bij jou wordt gebracht? (Hier allemaal gebeurd.) En dan vervolgens roepen dat hij RECHT heeft op omgang (eh, misschien moet je die woensdagmiddag dan niet vergeten) en het hele dorp tegen je opstoken zonder zijn aandeel te vertellen, zodat je in de supermarkt wordt klemgezet door kroegtypes met een kegel en losse handjes?
Probeer de boel dan nog maar eens gladjes te laten verlopen. Dan gaat toegeven verdacht veel voelen als over je laten lopen ten koste van je kind.
Wij hebben het hier zonder bemoeiende instanties weten te redden tot dochter 18 werd en daar ben ik blij om. Maar ik durf echt te beweren dat dat voor 99% dankzij mij is. En dat dochter haar vader nog ziet ook. En nee, toen ik met hem trouwde zag ik dit natuurlijk niet aankomen, voor wie nog steeds denkt 'eigen schuld, dikke bult'.

Grenzen

Stoepkrijt, ik heb ook mijn grenzen gehad. Voor mij gold als criterium, dat een mogelijke beslissing dat het te onveilig was voor de kinderen om naar vader te gaan niet door mij als ouder genomen mocht worden, maar dat ik dan de instanties erbij zou gaan halen. Ik ben niet de rechter. Afwegingen om die instanties er wel of niet bij te halen zijn in eerste instantie aan mij en aan de kinderen (toen die ouder waren).
Dat betekende dat de vraag voor mij niet was: wat vind ik daarvan en wat ga ik daarmee doen, richting vader. Maar de vraag: ga ik nu aan de bel trekken (dus instanties erbij halen). Daarmee werd het voor mezelf van een emotionele, persoonlijke vraag meer een strategische vraag, waar ik op een andere manier afwegingen over kon maken.
Het besef dat ik degene ben geweest die deze vader tot vader heeft gemaakt gaat niet over 'eigen schuld dikke bult', maar het behoedt mij voor slachtofferschap en zet me meer op het spoor van mijn 'verantwoordelijkheid', niet zozeer voor zijn daden, als wel voor de verantwoordelijkheid van mijn eigen ouderschap: ik moet er als moeder ook voor zorgen dat de kinderen kunnen leven met hun vader. Om misverstanden te voorkomen: dat wil niet zeggen dat ze altijd 'omgang' moeten hebben, maar ze moeten de kans krijgen een eigen relatie met hun vader vorm te geven. Dat is mijn taak als moeder.

Tsjor