Vader haalt kinderen niet op

maar als jij 'weigert' te communiceren en hem doorverwijst (je zet deze afspraak 1 x goed op papier en daar verwijs je telkens naar) naar je kinderen dan kun je dit toch vermijden in de toekomst?
en advies wat je had kúnnen doen is wel degelijk advies voor wat je in de toekomst zou kunnen doen (in een bepaalde variatie) dus ja er is 'water under the brigde' maar er is ook nog veel wat je kunt proberen te voorkomen.
gr Angela

Angela67

"maar als jij 'weigert' te communiceren en hem doorverwijst (je zet deze afspraak 1 x goed op papier en daar verwijs je telkens naar) naar je kinderen dan kun je dit toch vermijden in de toekomst?"

Als ik het goed begrijp deed ze dat ook en is ex daarom ook zonder kinderen vertrokken. Hij wil namelijk niet communiceren met de kinderen, hij wil onvoorwaardelijke gehoorzaamheid van hen. En moeder wordt als boodschapper van zijn eisen ingezet. Als ze dat niet wil en wijst op inspraakmogelijkheid van de kinderen, ontploft ex en vertrekt hij zonder hen.

ja ik snap nu hoe het is gegaan. Maar als je nou met je kinderen dit standaard afspreekt, dat zij zelf afspraken maken en als papa dat niet wil dan is het duidelijk. Of zou dat zielig zijn voor de kinderen?
gr Angela

Deze ervaring kan helpen richting je ex

Beste .....
De laatste keer ging het mis met de vakantieplanning omdat het niet duidelijk was voor mij wat de bedoeling was van de vakantie en wat daarvoor nodig was.
Het is niet handig als ik tussen jou en de kinderen sta om vakantiezaken geregeld te krijgen.
Daarom zal ik daar tussenuit stappen en kun jij voortaan rechtstreeks met de kinderen regelen waar jullie naartoe gaan en hoe laat ze klaar moeten staan.
Ik hoop dat het vanaf nu prima verloopt en jullie een fijne tijd met elkaar kunnen hebben.

Groeten Jip

Nou lastig

Ik denk toch dat het voor kinderen niet fijn is als ouders niet samen voor de kinderen zorgen. Zij overzien de gevolgen niet en hebben geen overzicht en dan kan er nog meer communicatie misgaan als vader daar ook geen held in is. Bijvoorbeeld wat ze nodig hebben op vakantie en waar moeder meehelpt inpakken en zorgt dat ze tijdig klaarstaan.
Ik zou toch proberen zelf wat flexibeler te zijn en je schouders ophalen over gedoe van vader. En eerlijk, iets eerder ophalen omdat je weg wil hoef jij zelf toch verder niets van te vinden of op door te vragen? Je geeft het door aan je kinderen en helpt klaarstaan. En uiteraard is er altijd gedoe zeker rondom dit soort overdrachten. En vader breekt ook in in ieders agenda. Het is niet anders. Even ademhalen en tot tien tellen, even laten zakken en weer doorgaan. Geen nieuwe onmogelijke eisen stellen.

Sally en Annej

Juist dat is precies de goede samenvatting.
Anne,uiteraard kan je niet alles tussen vader en kinderen laten verlopen maar ik kan wel meesturen
vanaf de zijlijn.

Met jonge kinderenkan je onvoorwaardelijke gehoorzaamheid verwachten en verlangen maar zo langzamerhand vind ik wel dat ze enige inspraak mogen hebben en dat je prima kan overleggen en afspraken kan maken met ze.
En ik heb het idee dat hij niet kan meebewegen maar nog steeds alleen maar wil bepalen.

Jip

inspraak kinderen

"Vader deelde mee zondagavond dat hij de kids vroeger op wilde halen..dit zagen ze niet zitten dus dat heb ik gezegd, hij vind dat ze daar geen inspraak in hebben en ik vind van wel. Hij gaf als reden dan hebben we iets meer tijd want we willen weg."

Ik zit me even af te vragen hoe dat bij ons (niet gescheiden- kinderen onderbouw VO) zou gaan. Maar ik geloof toch niet dat de kinderen heel veel zeggenschap krijgen in het tijdstip waarop we weg gaan voor een (ik neem aan leuke) gezinsactiviteit. Denk ook niet dat we dan ooit nog ergens heen zouden gaan. Want uitslapen en gamen wint het al snel van het idee dat je wat moet gaan Doen.

Beetje onhandig dat het de avond van te voren pas wordt gemeld maar dat zou mij ook kunnen overkomen. Spontaan idee, op het laatste moment pas bedacht hoeveel reistijd er eigenlijk is etc.

Geloof ook dat ik niet happy zou zijn als mijn partner zou zeggen dat we niet (eerder) kunnen gaan omdat de kinderen dat niet willen. Zou ook de neiging krijgen om alleen te gaan (als je niet mee wil, dan niet).

(Waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat kinderen in 'jouw week' niet ophalen acceptabel is)

Hanne

Ik denk dat de vergelijking met een normale gezins situatie niet te maken is met een gescheiden situatie.
Dan zeg je we gaan morgen dat en dat doen en vertrekken dit tijdstip.
Dan heb je niet met twee gezinnen te maken.

Jip

Ingewikkeld

Ik begrijp er niks van.
Jip, wat is nou precies het probleem. Ik kan me niet voorstellen dat op de vraag of je ex de kinderen vroeger mocht halen, jij vervolgens deze vraag doorgeeft aan de kinderen en zij dan met nee antwoorden? Waarom zeggen nee? En waarom ging jij daar in mee? Je had het toch ook gewoon kunnen mededelen als zijnde: "papa komt jullie eerder halen"? En er dus überhaupt geen discussie over te maken?
Enerzijds wil je dat hij met de kinderen overlegt, maar als het gaat over zoiets als het veranderen van een afspraak tussen jou en je ex, dan is toch niet vreemd dat hij dat vraagt aan jou?
Je verdenkt hem ervan dat hij het expres doet, zodat hij de kinderen niet mee hoeft te nemen. Er al aan gedacht dat jou gedrag mogelijk dusdanig is dat hij bij voorbaat al denkt; ze wil de kinderen toch niet meegeven?
Nogmaals, ik kan me vergissen en hij kan gewoon een botte hork zijn. Ik probeer je alleen een spiegel voor te houden hoe jou gedrag zijn gedrag kan uitlokken en andersom....

grote lijnen eens met Hanne

Je wist dat de kinderen die dag opgehaald zouden worden. Ik zou het ze ook alleen meegedeeld hebben en gezorgd dat ze klaar staan.
Gebeurt hier ook wel. Staat papa ineens bij school terwijl dochter een speelafspraak had. Of hij belt dat zijn vergadering eerder afgelopen is het zij zo. Andersom komt ook voor.

Nu zijn 2 van jou ouder dan mijn dochter maar ik denk niet dat dit bij ons gaat veranderen als dochter ouder wordt.

Dat ie vervolgens zijn kinderen laat staan vind ik niet kunnen, maar als je bv een boot moet halen kan dat wel de consequentie zijn. Er mankeert zeker iets aan zijn communicatie, maar daar zijn jullie samen bij. Bij kinderen van gescheiden ouders gaat het soms anders dan bij een basisgezin, maar dat vraagt flexibiliteit ook van de kinderen. Ook als ze pubers zijn is er gewoon soms geen inspraak, dit zou voor mij zo'n moment zijn.

Zit het echte probleem niet in het feit dat de ex zo snel boos wordt als het antwoord van TO hem niet zint? (en dat al binnen 3 minuten?)

Dus is het echte probleem niet, dat er dan geen gesprek meer mogelijk is, een gesprek waarin ex had kunnen uitleggen waarom hij ze toch graag eerder wilde uitleggen omdat dat nodig was, omdat ....
Zodat TO (omdat ze er qua communicatie nog tussen zit - nb omdat ex haar er kennelijk tussen zet, het met HAAR en niet rechtstreeks met de kinderen wil bespreken) het verder niet meer aan de kinderen kom uitleggen?

En TO, is het zo dat dat "bevelerige" wat je ex doet, hij al langer naar jou en de kinderen doet en dat de kinderen met het ouder worden daar niet eer altijd in mee willen gaan (zonder goede uitleg waarom het opeens anders moet)?

Ik heb een man die af en toe ook zo kan reageren en dan binnen no Time erg boos kan worden waarna er geen gesprek meer mogelijk is. Dat maakt het moeilijk om met hem te communiceren. En die boosheid kan soms uren (of soms nog langer) duren. Dus ik kan me wel wat bij Jips ervaring voorstellen (en begrijp ook dat er mensen zijn die zich daar niets bij kunnen voorstellen en dus denken dat het (ook) aan Jip ligt - waar Jip alleen maar denkt "Jee, wat had ik nou anders moeten doen, zo erg was het toch niet dat hij moest exploderen?")

Laatste reactie

Sally vat het precies goed samen.
Dus ik snap niet wat er niet aan te snappen valt.
Ik wil het hierbij laten,zoals ik al zei het is niet meer terug te draaien en in gesprek gaan met ex is er ook niet bij want dat heb ik al meerdere keren aangegeven. Frustraties over en weer op tafel en in oplossingen denken.
Helaas ik mag alleen maar aanhoren (per mail) wat ik allemaal fout doe en hij weet het allemaal beter.
Van samen opvoeden is allang geen sprake meer.

Bedankt voor jullie reacties, ik pik er zeker dingen uit op.

Groetjes, Jip

Ff zo

Jij snapt het..zo is het precies..

Rechtstreeks

En Jip, wat denk je, zou het beter werken als jij er toch tussenuit gaat door ex duidelijk te maken dat jij er niet meer tussen wilt zitten?

Of wordt het dan nog problematischer omdat jij niet meer smeermiddel bent en de communicatie dan nog belabberder loopt omdat de kinderen minder rekening houden met hem en hij niet met hen, dus dat het dan nog vaker mis gaat.

Ik kan me voorstellen dat je twijfelt of het contact tussen vader en kinderen dan niet nog verder verslechtert. En of je dat wel wilt voor je kinderen (het is toch hun vader), ook al ligt het dus niet aan jou.

vergelijkbaar

"Ik denk dat de vergelijking met een normale gezins situatie niet te maken is met een gescheiden situatie.
Dan zeg je we gaan morgen dat en dat doen en vertrekken dit tijdstip.
Dan heb je niet met twee gezinnen te maken"

Op heel veel punten kan je inderdaad niet vergelijken. Maar waarom kan je in een normale gezinssituatie wel zeggen 'dit gaan we doen en dan gaan we weg' zonder dat de kinderen inspraak hebben maar krijgen de kinderen in jouw situatie wel inspraak?

Het was toch zo dat zij het niet wilden? Niet dat het niet kon of dat jij het tegen hield?

niet ertussenuit

Ik vind het te gek voor woorden om van vader te eisen dat hij zelf met zijn kinderen maar tijdsafspraken moet maken: de oudste is 9 jaar?!
Ik vind echt dat je dan te veel verantwoordelijkheid bij het kind legt.
Prima dat je kind aan telefoon laat komen als vader belt om te zeggen dat ze eerder worden gehaald, maar de afspraken helemaal zelf laten regelen vind ik een slecht plan.

Eens met Tante Sidonia

Je moet er niet tussenuit stappen. Het is voor de kinderen niet te doen. Het zal tot een bepaalde leeftijd toch echt de taak zijn voor ouders om afspraken te maken. Daarnaast ben ik ook voorstander van brengen in plaats van het laten halen. Ten eerste krijgen de kinderen mee dat je als ouder zijnde het goed vind dat ze naar de andere ouder gaat en ten tweede is het meteen duidelijk. Als de andere ouder er niet is, dan ga je wat anders leuks doen. Niet het afwachten of papa/mama toch nog komt.

Ik zorg al vanaf het eerste moment dat ik niet afhankelijk ben van mijn ex-partner. Is hij er niet, dan gaat dochterlief weer lekker mee. Hij weet dit en hij weet vooral dat ik er totaal niet mee zit. Het er niet zijn voor zijn kind heeft hij echt alleen ons kind en zichzelf mee.

Het is 1 keer gebeurt dat meneer doodleuk met vriendin en kinderen in Italie op vakantie was en onze dochter bij zijn ouders dumpte. Op dat moment heb ik ingegrepen. Een weekend logeren bij zijn ouders prima maar niet op de manier waarop mijn ex het had geregeld. Vanaf dat moment geen probleem meer gehad.

Dus Jip, ik zou gaan brengen. Dat geeft rust.

niet raar

Nu ik verder lees vind ik het niet raar dat de vader eerder wil vertrekken en even geen zin heeft dit te verantwoorden naar jou of naar de kinderen. Ik kan talloze redenen bedenken dat de plannen iets zijn gewijzigd en dat je dat even niet allemaal wil communiceren. En ik vind het raar dat een kind van 9 geen zin heeft om eerder op te staan. Dan zou jij daar wat aan moeten doen, je kan de verantwoordelijkheid niet op een kind van 9 opschuiven.
Dus ik denk idd dat jij wat flexibeler kan zijn. Van vader is het niet zo aardig om zo boos te zijn dat hij er het bijltje bij neergooit, maar hij treft niet alle blaam.

Nou moe

Ik vind dat je wat ver gaat, Mijntje. Vader wil vroeger. Moet moeder dan maar direct in de houding springen om de bevelen van haar heer en gemaal - o nee, haar ex - zonder wijzigingen door te voeren?

Ik vind het niet zo raar dat kinderen moeite hebben met vroeg opstaan. Nu had hier best een normaal gesprek over kunnen komen. Vader wil iets. Moeder brengt dit over aan kinderen. Kinderen mekkeren. Moeder geeft dit door aan vader. Vader zet uiteen waarom het voor hem toch echt veel prettiger is om eerder te vertrekken (we laten even daar dat hij er wel verdraaid laat mee komt). En dan kan het inderdaad zijn dat moeder zegt "jongens, niet zeuren, je staat maar een uurtje eerder op en slaapt maar verder in de auto".

Maar zover komt het niet, want Mannie is op een zeker lichaamsdeel getrapt en gaat zitten mokken.

Als kleuters dit doen wordt altijd geadviseerd dit gedrag niet te versterken door er veel aandacht aan te geven, ik snap nooit zo goed waarom dit gedrag wel ineens acceptabel zou zijn als een volwassen (?) kerel het tentoonspreidt.

Er waren afspraken hè? Het is niet moeder die ineens wat anders wil. Het is vader. Daar kan ie best goede redenen voor hebben, maar ik heb ook regelmatig goede redenen om iets te willen en krijg dan toch mijn zin niet. Dan ga ik ook niet enorm zitten mokken (of het op mijn kinderen afreageren).

Groeten,

Temet

volgende keer

misschien omdat ik vaak al om 5 uur opsta en mijn kinderen geen moeite hebben met vroeg opstaan :-)
Ik denk dat de ergernis van vader is dat hij zich niet wil verantwoorden. Voor een vakantie (zo vaak is dat ook weer niet) vind ik dat moeder wel wat flexibeler mag zijn.
Ik weet niet of het om een idioot vroeg tijdstip gaat, ik neem aan niet midden in de nacht.

Volgende keer kunnen de kinderen beter bij vader zijn als ze op vakantie gaan, dan kunnen dit soort dingen voorkomen worden.

Je kunt wel vinden dat vader niet zo moet mokken of niet zo laat de afspraken wijzigen en niet zo emotioneel onrijp moet reageren als er even gedoe ontstaat over zo'n boodschap. Je hebt helaas alleen invloed op jezelf en niet op een ander. En voorkomen kun je dit niet, weet ik uit ervaring. Dus dan kun je er maar beter zelf op beducht zijn en de communicatie kort en concreet houden en je ergernis verbijten en niet reageren.
Tenzij zaken natuurlijk je onmogelijk zijn om nog te regelen. Maar de emotionele respons hoef je niet met vader te delen. En ook niet met de kinderen overigens.
Het huwelijk zal ook wel niet voor niets voorbij zijn. Daar gaan vaak al problemen met communicatie aan vooraf. Die na scheiding echt niet over zijn.

Consequentie

Het is geen normale situatie want als je dit niet zelf beheerst en gecontroleerd oplost gaan de kinderen niet mee. Dat kan.
Het is maar waar je prioriteiten liggen. Gedoe met vader afstraffen, want je laat je uiteraard terecht niet chanteren, of het gedoe met een korrel zout nemen en de kinderen gaan een weekje met vader mee.
Ik denk dat het een tricky business is, want zelf heb je ook vaak genoeg lading om een argument uit de hand te laten lopen vanwege oud zeer. Dus op je strepen staan loopt snel uit de hand.
En de relatie met vader is over, je hoeft hem echt niet meer op te voeden.

eens met AnneJ

Str*ntvervelend zo'n man, maar heerlijk toch dat je daar van af bent?
Hoef je niks meer mee! Enige is belang vd kinderen in deze. Vraag is waar ze het meest bij gebaat zijn. Weet ik niet 123 in dit geval, maar in z'n algemeenheid wordt het erg lastig als beide partijen zich inflexibel opstellen. Fijn als iig één vd partijen in kan spelen op starre gedrag vd ander. Met gelijk hebben komen de kinderen in deze niet zo ver.

Jouw eigen reactie

Jip, hoe was je eigen reactie naar je man en kinderen, je tone of voice, intonatie? Ik vermoed niet emotie- en waardenvrij. Zo kom je iig niet over hier. Je klinkt kordaat, kortaangebonden. Misschien zelfs wel fel.
Is dat ook de manier waarop je je man te woord staat? Of met je kinderen het voorstel bespreekt?
Ik zou zeggen: kijk eens eerlijk naar je eigen rol en stijl van communiceren en bijbehorende emoties.

Amsterdamse

Ja, Jip heeft vast niet helemaal de perfecte toon aangeslagen. Ze had het naar haar man vast net iets beter kunnen formuleren. Zij is nl. niet perfect, ook maar een mens. Maar bij haar ex moet ze "perfect" (nb wat HIJ perfect vindt!) reageren.

En is dat dan reden voor zo'n ex om binnen 3 minuten (hier gaat het soms nog sneller) zo boos te worden dat er geen gesprek meer mogelijk hij zijn kinderen laat stikken?

Ja, natuurlijk kan ze naar haar eigen rol en houding kijken, maar bij mensen die snel uit hun plaat gaan kan je het op sommige momenten nooit goed doen. En het ligt dan altijd aan jou. DAT maakt het zo moeilijk voor de mensen in de omgeving van dergelijke mensen.

Jip, klopt dit een beetje met hoe jij het ervaart?

Maar zeg gerust als het bij jou anders is, ik reageer hier ook alleen maar met mijn ervaring.