Uithuisplaatsing Hansje

Verwijdering berichten

Geachte Forumbezoekers,

alleen discussie over het eigenlijke onderwerp is toegestaan. Persoonlijk aanvallen en berichten over de motieven van andere Forumbezoekers zijn en worden weggehaald.

Ik wens u nog veel plezier op de site en het Forum van Ouders Online.

Met vriendelijke groet,
Heidi Steven
Forumbeheerder Ouders Online
www.ouders.nl
[email protected]

Uit de lucht gegrepen inderdaad

Dat mijn rechtzaken succesvol bleken, de kinderrechter ging niet mee in de OTS en UHP verzoeken, kwam mij goed uit, maar ook dat besluit kwam op mij volstrekt willekeurig over. Een inschatting van de kinderrechter die net zo goed anders had kunnen uitpakken. Deze kinderrechter herkende mijn 'deskundigheid' op het gebied van autisme. Je zal ze de kost moeten geven die dat niet herkennen omdat dat niet vanzelf spreekt en het discours vaak tegen de publieke opinie ingaat. Daar verandert deze zaak voor mij niets aan.
Ik kan wel denken dat ik zaken goed aangestuurd en opgelost heb maar ik weet dat je daar in dit proces geen punten voor krijgt.
Het is volstrekt willekeurig.
Bovendien is de stress dat je kind mogelijk weggehaald wordt, kinderen met autisme die toch al afhankelijk zijn van routines en voorspelbaarheid en herkenbaarheid. En dan naar verzorgers die net als ikzelf nog moeten leren hoe je met autisme omgaat, en bij mij ging net dat lichtje branden.
Die stress, dat is onverdraaglijk. De jeugdzorg is juist vergeven van dwanghulp, nog steeds. Afijn, mijn kritiek wordt nog dagelijks bevestigd. Dat is wat er angstig aan is. Dat is geen vergelijking van mijn zaak met deze zaak, alleen herkenning dat dit niets zegt over de situatie van Hansje bij zijn ouders, maar alles over de geprotocolleerde en immorele werkwijze van jeugdzorg.
Dat het verschrikkelijk is om op deze manier met mensen om te gaan als je ziet in beide filmpjes.
Het deed me denken aan Temple Grandin, de professor in Amerika, zelf met autisme, die haar loopbaan wijdt aan het op diervriendelijke wijze dieren naar de slachtbank te leiden.
We hebben mensen nodig die de jeugdbeschermers helpen minder dwang uit te oefenen, net zoals nu weer de campagne om patienten uit de isoleercel te houden, dat is inhumaan, moeten we gezinnen zien heel te houden, daar zou de aandacht op gericht moeten zijn.
In plaats daarvan is alles erop gericht om het systeem van 'signaleren' te vervolmaken en uit te breiden, dat niet vol te houden is.
Dus wat verwacht je daar nou van.
Veel meer moet ingezet worden op samenwerking met ouders. Veel meer moet ingezet worden op kinderen binnen het netwerk te houden en thuis te houden.
En als er dan sprake moet zijn van uithuisplaatsing dan zou dat veel vaker moeten gebeuren met instemming van ouders die ook heus wel inzien dat hun kinderen soms beter af zijn als ze elders zijn, met de mogelijkheid dat de kinderen weer terug komen, of voor hun rust blijvend elders zijn. Met instemming van ouders.
Ingezet moet worden op humane begeleiding, maar de trend is precies andersom, nog steeds.
Men verschuilt zich achter woorden, jeugdbeschermers 'weten' hoe slecht een uithuisplaatsing is, dat kinderen bij hun ouders weggehaald worden, er was een jeugdbeschermer op tv met een bordje 'oost, west, thuis best'. Maar dat zijn holle woorden. Het zeggen betekent niets, men verbind er geen consequenties aan, het lijkt alleen maar minder erg omdat ze het zogenaamd 'weten'.
Dwang wordt ingezet bij onwillige ouders. Die ouders zijn niet zomaar onwillig, die hebben toch ook rechten?
Ja, opgroeien in gezinsverband kan ook beschadigend zijn, daar zijn romans vol over geschreven, het leven is verre van perfect, maar het alternatief is ook niet mals. Het verplaatsen van kinderen is een stap te ver, het gaat te ver zoals het nu gaat.
Het is onmenselijk.
Ik kan geen verschil maken tussen verschillende zaken omdat dat verschil er niet is. Het is subjectief en dan gelden onvoorspelbare argumenten.
Ik heb mijn gezin ook door zeer lastige situaties geloodst, zoals jij al aangeeft, Tsjor, er zijn meer mensen met moeilijke partners. Maar ik zou er in hindsight ook voor kiezen om zaken op het internet te zetten. Ik heb nog teveel meegebogen uit naiviteit.
Zo ga je niet met mensen om, dat mag iedereen weten, dan verandert er misschien eens wat. Je kent toch ook die verhalen over misbruik in de kerk? Zou je dat nog steeds stilletjes in een achterkamertje gladstrijken? Daar is pas verandering in gekomen toen men het naar buiten bracht. Zoals deze moeder nu de praktijk van de uithuisplaatsing naar buiten brengt. Frisse lucht!
Kan het zijn dat je zelf denkt dat door jou handelen jij in elk geval geen bemoeienis hebt gehad van jeugdbeschermers? Is dat het?
Terwijl je weet dat het om subjectieve beoordeling gaat, het dubbeltje kan bij jou gedrag ook net zo goed naar links of naar rechts vallen?
Hoe komt het dat je het nu nodig vind om je eigen zaak als 'beter' en 'veiliger' te presenteren?
Onderscheid. Het probleem is nu juist dat er geen onderscheid is, dat is kunstmatig, omdat een moeder schreeuwt en misbaar maakt is het een andere zaak dan mijn zaak waarin ik beleefd en gearticuleerd ben geweest? Dat is een vorm van klassejustitie Tsjor.

veiligheid

AnneJ, hebben wij wel hetzelfde filmpje gezien? Jij zegt: "Zie het filmpje van het opvanghuis. Moeder moet alle moeite doen om kind te bewegen naar vader te gaan die een deur verderop zit.
Moeder moet dat doen, tegen haar gevoel in doet ze dat ook nog. Kind trachten te kalmeren en uit te leggen hoe het gaat."

Ik zie een moeder die geen enkele poging doet het kind te bewegen naar de vader te gaan. Integendeel. Ze schreeuwt dat het kind niet veilig is bij vader en dat ze niet wil dat hij daar heen gaat. Op een gegeven moment zegt ze tegen de jeugdzorgmedewerkers: neem hem dan maar mee, jullie zijn verantwoordelijk als het mis gaat. Het lijkt me niet dat een zesjarige dan rustig meegaat naar zijn vader. Dat is niet per se een teken dat het kind niet naar zijn vader wil omdat die hem mishandelt. Het is mij niet duidelijk of het bij dat bezoek de bedoeling was dat het kind met de vader mee naar huis ging of dat het bezoek onder toezicht was. In het eerste geval kan ik me de weerstand van de moeder voorstellen, in het tweede geval lijkt het mij dan voornamelijk om het dwarszitten van de vader te gaan.

Verder zeg je dat het kind niet veilig is bij zijn vader omdat hij daar geconfronteerd kan worden door bedreigingen uit het criminele circuit. De moeder heeft op internet verhalen gezet waarin zij aangeeft dat zij ook bedreigd wordt door die schuldeisers alsmede door de familie van de vader. Dan is het kind toch bij de moeder net zo min veilig? De moeder zegt dat ze steeds moet onderduiken op een geheim adres, maar publiceert haar adres wel op het internet. De ene avond laat schrijft ze dat ze op een geheim adres zit en niet bang is, de volgende ochtend vroeg schrijft ze dat ze doodsbang is. Als de moeder op een geheim adres zo bang is, denk ik dat de zoon op een lokatie die zowel niet bij zijn moeder als niet bij zijn vader het minst onveilig is.

In een verslag van Jeugdzorg dat de moeder op internet heeft gepubliceerd staat dat de vader graag wil dat als het kind niet bij zijn moeder woont, het bij hem komt wonen. De moeder geeft aan dat als het kind niet bij haar kan wonen, dat ze wil dat hij in de opvang woont. Dat kan je op twee manieren uitleggen: de moeder is zo bang voor de veiligheid van haar kind dat ze liever een uhp heeft dan dat het kind bij de vader is, of dat ze geheel het bijbelverhaal van het Salomonsoordeel denkt: ik het kind niet, dan jij ook niet.

Brazella: "Volgens mij geeft ze aan iemand te willen bellen of even een buurman/vrouw te willen halen om Hansje te bedaren, maar daar wordt geen gehoor aan gegeven, terwijl ik niet begrijp wat hier zo erg aan zou zijn, als er even iemand gehaald word?" Ik snap heel goed dat de politie het niet goed vindt dat er nog meer mensen bij deze situatie betrokken worden. De politie weet niet wie er dan bij komt, is het inderdaad een goede vriend die het kind gerust kan stellen of is het iemand die ook nog eens ten overstaande van het kind dat overstuur is met de jeugdzorgmedewerkers en de politie gaat discussieren, of is het zelfs iemand met een stevig stel vuisten? Ik vind het heel verstandig van de politie om niet toe te staan dat er nog meer mensen in deze hogedrukpan betrokken worden.

skik

Skik

We zien hetzelfde filmpje maar 'zien' er andere aspecten aan.
Ik zie ook wel een moeder die zich niet beheerst en niet 'vol' voor de overdracht gaat. Ik denk dat ze in een hevige tweestrijd verkeert en gewoon niet kalm KAN blijven omdat alles zich in haar verzet haar kind mee te geven. Dat zegt niets over de terechtheid van de uithuisplaatsing maar alles over de manier waarop een ouder gedwongen wordt om tegen haar wil haar kind over te dragen.
Wat dat aan drama oplevert. Dat zou anders moeten.
Drama met drama bestrijden, daar wil je vanaf.

Tegenstrijdigheden

Die tweestrijd leidt tot tegenstrijdigheden. De stress waarin deze moeder verkeert zegt niets over de realiteit van de bedreigingen of de realistische situatie. Wat moeder ook doet, het is nooit perfect.
Uit de reacties van moeder kun je geen conclusies trekken over haar geschiktheid, laat staan over haar emotionele balans voor deze tragedie, dit is hersenkoorts. Veroorzaakt door een bedreigende situatie waarin ze alle controle dreigt te verliezen.
In plaats van minder stress krijgt ze steeds meer stress. De jeugdbescherming jaagt hier de onveiligheid en de stress aan. Niet moeder.

Ik voed goed op de buren niet

http://www.ouders.nl/artikelen/nederlandse-moeders-houden-niet-zo-van-straffen
Er speelt nog iets anders mee. Je bent geneigd om je eigen wijze van opvoeden goed te keuren en de opvoeding van anderen af te keuren.
Wie mij nu zou ontmoeten zou, in het licht van onze geschiedenis met de kinderbescherming, altijd een vlekje kunnen opmerken waarna volstrekt duidelijk is dat de kinderbescherming zich toch niet voor niets met ons gezin heeft bemoeit.
De vraag is of al die huiselijke 'vlekjes', en geloof me iedereen heeft ze, in het vizier moeten zijn van jeugdbeschermers. Dat is met een kanon op een mug schieten.
En nu ben ik in een rustige toestand, alles is goed.
Deze moeder is in shock door dramatisch overheidsingrijpen. Elk vlekje is dan uitvergroot.
Lekker makkelijk om dan op grond van de angst en de paniek van moeder en niet erg doordachte acties maar te beoordelen dat de kinderbescherming hier niet voor niets 'ingrijpt'.
Dit is een momentopname.
Misschien is moeder wel een loeder, maar dat kun je niet beoordelen op grond van deze situatie. Dit gun je geen mens. Niemand weet hoe die zal reageren als je in deze mensonwaardige situatie terecht komt. Ik kon mijn hoofd in elk geval niet koel houden, al lukte dat net naar de buitenkant toe als het er op aankwam.
Totaal in shock was ik.

AnneJ

Je zegt dat je geen drama met drama moet bestrijden. Leg mij eens uit hoe je een ouder die stelselmatig alle hulp en maatregelen afwijst geruisloos kan bewegen mee te werken? En als dat niet zonder enige vorm van pressie kan, moet je het er dan maar bij laten zitten? Is dat geen vrijbrief voor ouders, ook voor ouders die hun kind mishandelen?

"De stress waarin deze moeder verkeert zegt niets over de realiteit van de bedreigingen of de realistische situatie." Ah, kijk eens aan. Geldt dat alleen voor nu, of ook voor de beschuldiging van de moeder dat de vader het kind mishandelt, waarvoor behalve haar aantijgingen geen aanwijzingen zijn?

Je kan je afvragen wat er eerder was, de kip of het ei. Natuurlijk wordt een ouder er psychisch niet stabieler van een vechtscheiding en een dreigende uithuisplaatsing. Toen ik dit draadje zag wist ik al dat jij zou beweren dat de bemoeienis van jeugdzorg geen gevolg was van de psychische instabiliteit die de moeder ten toon spreidt, maar dat dat daar een gevolg van was. De uitspraken van de moeder die zij zelf op internet publiceert van voor de bemoeienis van jeugdzorg tot nu geeft mij de indruk dat het voordeel van de twijfel niet terecht is.

skik

op maat skik

Je kunt geen regeltje maken op 'Leg mij eens uit hoe je een ouder die stelselmatig alle hulp en maatregelen afwijst geruisloos kan bewegen mee te werken?'
Uit ervaring weet ik dat er een verhaal aan vooraf gaat waarin de ouder niet serieus genoemen is en de hulpverlener de plank kan misslaan of de eigen deskundigheid te hoog acht om zomaar geweigerd te kunnen worden door de ouder.
Maar ouders hebben ook rechten.
Hier gaat het spel op de wagen. Onenigheid tussen hulpverlening en ouder leidt dan tot een melding.
Zodra er sprake is van dwang krijg je de situatie waarin een ouder stelselmatig kan weigeren mee te werken.
En dat is echt veel sneller dan je denkt.
Hulpverleners en scholen hoeven geen moeite te doen om ouders te overtuigen van het nut van hun inzet, bij twijfel gooi je ze gewoon over de schutting van de zorgmelding: mogelijke kindermishandeling.
Zo simpel is dat.
Dwang is geen hulpverlening. Geen wonder dat ouders gaan tegenwerken. Je bent de regie kwijt.

Jeugdzorg in een vechtscheiding KIK

Zelfs jeugdzorg erkent dat hun bijdrage aan een vechtscheiding niet helpt. Er komt een derde vechtende partij bij.
Dat wil je toch niet. Je wil niets toevoegen aan drama, je wil dat het drama afneemt. Hoe doe je dat, dat zou de vraag moeten zijn.
Niet door de huidige inzet van jeugdzorg dus. Dat moet echt anders.

Het gaat niet om moeder

Tsjor weet goed uit te drukken hoe ik erin sta. Annej, je blijft maar doorgaan over hoe zielig de moeder is. Dat vind ik een verkeerde insteek. Niet consequent ook, want je empathisch vermogen is opeens tot nul gereduceerd als het om de rechten van vader gaat. Voor bijna elke ouder is het weghalen van een kind ondragelijk, dat is een gegeven. Maar dat gegeven hoeft niet altijd iets te zeggen over wat het beste is voor het kind.

Niet om moeder, niet om vader

Over vader weten we niets, over moeder zouden we het niet moeten hebben maar toch gaat het daar de hele tijd over.
Het zou moeten gaan over het drama dat een uithuisplaatsing is, kan dat niet anders?
Overigens ben ik ook zeer empatisch met vaders. De vader van mijn kinderen kreeg van mij een zeer royale omgangsregeling waarin ik alle veiligheden in kon bouwen.
Maar ik kan moeilijk zeggen: wat zielig voor die vader dat hij achter die deur maar zit te wachten en het geschreeuw hoort en zijn kind komt maar niet naar hem toe. Dat zou onzin zijn.
Daar gaat het niet over.

Hup naar Denemarken

http://www.gemeente.nu/Sociaal/Nieuws/2013/11/Deense-ervaring-Marktwerking-Jeugdzorg-is-problematisch-1416183W/
"Wat is kenmerkend aan de Jeugdzorg in Denemarken?
"Hier zijn verreweg de meeste uithuisplaatsingen vrijwillig. Dwang is wel mogelijk, en wordt uiteraard ook toegepast, maar niet in dezelfde mate als in Nederland."

http://kennisnetjeugd.nl/blog/77-is-nederland-wel-kampioen-uithuisplaatsen
"Zo kent Nederland 84 keer zo veel uithuisplaatsingen als Denemarken."
En ik heug me ook de cijfers dat in Nederland bijna 100% gedwongen is, dat kun je ook niet goed zien omdat het bijna allemaal gebeurt in het kader van een OTS, en in Denemarken maar in 8%

Dan gaat er toch wel ergens een belletje rinkelen zou ik denken.

Remedie

Ik weet wel een paar remedies.
Schaf de meldingsprotocollen af, dat leidt alleen maar tot onwerkbare relaties met ouders en kinderen, een standaard ingebouwde afstand waardoor echte hulp onmogelijk wordt. Weg met de kindermishandelingshysterie. Als er iets aan de knikker is, zorg je dat dat via de huisarts terecht komt bij een morele kinderbeschermingsorganisatie, die verstandig handelt en moreel met mensen omgaat en ja, zonodig dwingt.
Maar niet die zuigende invasie aan protocollen, aandachtsfunctionarissen, workshopjes, cursussen, die alle geld en aandacht voor werkelijke hulp wegzuigen.
Schaf de ZATteams af. Stel weer de ambulante begeleiders aan, deels in dienst van deskundige zorginstellingen of speciaal onderwijs, zodat er directe lijnen zijn naar die achterliggende voorzieningen.
Schaf al die intermediairs, POH's of hoe ze ook mogen heten, generalisten, wijkteams, af. Zorg voor een goed WMO loket bij de gemeente en bij de zorgverzekeraars. Minder is meer.

omgangsplan

Omgangsplan, ouderschapsplan, leidt alleen maar tot meer conflicten.
Afschaffen.
Op deze manier wordt het allemaal een stuk overzichtelijker, veiliger en goedkoper.
Stel de goede vraag: hoe stoppen ouders met vechtscheiden?
Misschien wel eerst eens ouders navragen die het wel gelukt is om met een moeilijke partner een consensus te bereiken. Zonder inzet van escalerende instanties als jeugdzorg en justitie.

Steek onder water Tsjor

Tsjor, ik vind je opmerking een steek onder water naar mij. Jammer. Dat niet iedereen zijn/haar moeilijke scheiding opgelost krijgt zoals jij hem opgelost kreeg, wil niet zeggen dat anderen het slechter doen voor hun kinderen. Om in jouw woorden te blijven: iedere situatie is anders. Heb het idee dat je daar vooral van doordrongen bent als AnneJ of ik iets zeg, maar niet als je zelf iets zegt wat over lastige scheidingen/omgangsperikelen etc. gaat. Dat jij het kennelijk goed hebt kunnen regelen, betekent nog niet dat jouw manier de universele oplossing voor iedereen is.

Je werkwijze over jeugdzorg, de vergelijking met de verjaardagsborrel, vind ik voortreffelijk.

Emine

Uit alle onderzoeken blijkt, dat een vechtscheiding slecht is voor kinderen. Het voorkomen van een vechtscheiding hoef je heus niet te doen zoals ik het gedaan heb, er zullen heel veel andere manieren zijn, ook allemaal goed, als ze maar een vechtscheiding voorkomen. Want een vechtscheiding is wel slecht voor kinderen, heel erg slecht, en nooit in hun belang. Mijn eigen ervaring geeft alleen maar aan, dat het wel kan, dat het wel mogelijk is, maar het vraagt wel veel van je als ouder. Iedereen zal een eigen manier daarin moeten vinden, mijn manier is alleen maar van betekenis voor mezelf. Op grond daarvan kan ik wel bepaalde bijdrages geven en dat doe ik ook. En als iemand daar iets aan heeft, mooi, ben ik blij. Alles wat bijdraagt aan het voorkomen of oplossen van een vechtscheiding is volgens mij van belang.
Als mensen niet uit de vechtscheiding komen, als een kind ingezet wordt in het gevecht tussen de ouders, als ouders alleen nog maar hun eigen gelijk zoeken en niet meer aan het belang van het kind denken, dan komt er een moment, waarop anderen dat gaan overnemen. Dan komen school, familie, buren, etc. naar voren, dan komt jeugdzorg in beeld en dan heb je nog een veel groter probleem. Maar dat grotere probleem los je helaas niet op, door iedereen maar weer buiten te sluiten, want daarmee heb je de vechtscheiding niet opgelost en heeft het kind niemand meer die voor hem/haar opkomt.
Je moet er alles aan doen om dat vóór te blijven. en ik denk dat dat in heel veel situaties ook echt wel mogelijk is.
De beste remedie tegen jeugdzorg is: zorg dat je niet in beeld komt.

Tsjor

Ik heb ook nooit gezegd....

....dat een vechtscheiding goed is voor kinderen. Ik dnek hierover precies hetzelfde als jij.

Alleen wordt op dit moment alles vechtscheiding genoemd. En dat is niet terecht. Ik vind het niet terecht dat een ouder die zijn/haar kind probeert te beschermen tegen de andere ouder, bv voor mishandeling, verslaving, ersnitge psychiatrische stoornis, ontvoeringsdreiging, zo ongeveer standaard een vechtscheiding verweten wordt.

Wanneer deze beschuldigingen evident onjuist zijn, is het natuurlijk wel een vorm van vechtscheiden, want dan is het gericht op eht treffen van de partner. Maar dat kan dus de inzet van jeugdzorg ook zijn. Beiden over de hoofden van de kinderen.

Ik blijf erbij dat er waarheidsvinding in de jeugdzorg moet komen. De andere ouder valselijk beschuldigen mag wat mij betreft streng gestraft worden. Strafrechtelijk wel te verstaan. Maar dat telt ook voor het misbruik maken van jeugdzorg, door deze in te zetten om het leven van de andere ouder te bemoeilijken. Dat mag net zo strafbaar zijna ls valse aangifte.

jeugdzorg als de boogeyman

http://farrarwilliams.wordpress.com/2011/06/13/the-boogeyman-whos-after-your-kids/
"CPS is my version of the boogeyman. When I make parenting decisions, I almost never think, that’s dangerous because there might be bad guys out there trying to hurt us. On the other hand, I think all the time, maybe I shouldn’t let my kids do this or that because someone might report us to CPS."

Je hebt gelijk Tsjor. Uit de buurt blijven en hopen dat de broodnodige hulpverleners voor je autistische kinderen het niet in hun bol krijgen om jou te melden.

Geen kruid tegen gewassen. Hopelijk kunnen ouders elkaar steunen als jeugdzorg aan de deur klopt. En waarschuwen dat je afstand houd tot de jeugdhulpverlening. Niet gaan babbelen, het zijn je vrienden niet.

hulp

Ik vroeg ooit thuiszorg aan omdat ik door ziekte de zorg voor mijn zeer jonge kinderen niet aankon. Maar nee, ik kon geen thuiszorg krijgen, ze waren daar geen "oppas". Wel kon er een gezinsbegeleider komen. Ik wist niet wat dat was en vroeg of die dan de was ging opvouwen en de babies verschonen. Nee, ze ging me leren hoe ik dat zelf moest doen! Gelukkig kon ik haar uitleggen dat ik dat voordat ik ziek werd prima kon, maar er nu de kracht niet voor had. Maar thuiszorg kreeg ik pas nadat ik met spoed geopereerd was, voor iets dat met rust ook vanzelf over had kunnen gaan maar nu levensbedreigend werd.

Geen gestoorde moeder of vader, geen vechtscheiding, maar ook geen hulp. Zo gaat het in Nederland. Het zou me dus ook niets verbazen als de moeder uit dit verhaal ook geen hulp heeft afgewezen, omdat ze die gewoon nooit aangeboden heeft gekregen. Gehoorzaamheid afdwingen is geen hulp.

en..

De eerste hulp, de tandarts, de aandachtsfunctionaris op school, de zuster op de kinderafdeling en de kraamafdeling, de opvangleidster, de schooljuf, de meteropnemer, de dierenbeschermer, de buurvrouw, je exvrouw, je schoonzusje, je gestoorde ex, de politie, de zwemleraar.
Al die mensen die jou kinderen omringen. Hopelijk wekt niets hun argwaan zodat ze tot melding overgaan.
Want melden moet, melden doet je goed.

Ik geloof

dat de term 'vechtscheiding' voor de situatie van de ouders van Hansje wel een terechte term is.
'Ik vind het niet terecht dat een ouder die zijn/haar kind probeert te beschermen tegen de andere ouder, bv voor mishandeling, verslaving, ersnitge psychiatrische stoornis, ontvoeringsdreiging, zo ongeveer standaard een vechtscheiding verweten wordt.' 'Standaard' is niet goed, maar Het is ook niet zo, dat als een moeder roept 'mishandeling' dat dan de moeder per definitie gelijk heeft. Het is heel moeilijk om je tegen dat soort aantijgingen te verzetten. Zie het drama van Zeist, uiteindelijk ging het maar om één aktie, waarvan de een riep: mishandeling; en de ander zei dat hij een driftbui probeerde te stoppen.
Bij een 'vechtscheiding' zie je wel vaak, dat ouders roepen over het belang van het kind, maar dat op de achtergrond ook altijd conflicten over geld meespelen. Ik was financieel onafhankelijk, dat kan veel schelen, dat maakt je veel sterker. Jij adviseerde de moeder van Hansje, om daarover niet te praten. Ja, dan kun je cosmetisch het hele conflict ogenschijnlijk laten gaan over 'het belang van het kind'. Maar het is niet een eerlijke voorstelling van de gang van zaken. Ik kan me best voorstellen dat de moeder van Hansje, die misschien wel hele goede tijden heeft gekend, heel veel moeite heeft om met een zeer klein bedrag rond te moeten komen. Ik kan me voorstellen dat het haar schokt, wanhopig maakt etc. etc. Maar het is iets anders dan 'het belang van het kind'.
Mijn grens was: ik ben niet de rechter. Als ik denk, dat het niet meer kan, dan schakel ik de politie in en de hele bende en dan geef ik in feite het hele proces uit handen (dat weet je dan). Met andere woorden: dan kan het ook zijn dat de afloop niet is zoals ik die wil. Of iemand een kind 'mishandelt' daarvan kan ik als burger een signaal afgeven (ik heb gezien dat....) maar het oordeel is niet aan mij. Ik ben niet de rechter en de rechter is onafhankelijk, dus niet bij voorbaat op mijn hand, omdat ik de moeder ben.
Ik heb één keer op dat punt gestaan (en veel vaker getwijfeld). De situatie was als volgt: twee kinderen bij ex, ex schiet uit zijn slof en gaat tekeer. Dochter vlucht naar boven. Oudste zoon twijfelt, naar buiten en dan zusje alleen laten of toch naar boven. Hij gaat naar boven. Daar staan ze, samen op het balkon. Beneden heeft een menigte zich verzameld, mensen die afgekomen zijn op het lawaai. Zoon hoort een van die mensen zeggen: we moeten de politie bellen. Op dat moment, zegt zoon, dacht ik: ik hoop dat ze het doen; maar tegelijkertijd wil je ook niet dat ze het doen. De politie is niet gebeld, dochter en zoon zijn zo snel als ze konden het huis uit gevlucht. Ik heb toen aan zoon gevraagd: wat wil je dat ik nu doe, want ik wil ook zelf wel de politie bellen. Als jij dat wil, dan doe ik dat nu. Hij wilde dat toch niet. Ik heb het ook niet gedaan. N zulke incidenten lag het kontakt met vader vaak weer een tijd stil en werd het na verloop van tijd toch weer hervat.

Mijn kinderen zijn nu volwassen (twee althans). Ik kan met hen praten over de vraag: heb ik daar goed aan gedaan? Had ik niet, van alles anders kunnen doen. De kinderen vinden met argumenten dat het goed is gegaan. Ze hebben deuken opgelopen, maar ze hebben ook de kans gehad om te leren omgaan met hun vader, met de negatieve, maar ook met de positieve kanten. En ik heb ze naar hun mening altijd de veiligheid geboden die zij nodig hadden. Niet door hen weg te houden van hun vader, maar door hen te leren omgaan met alle problemen die zij daarin ervaren hebben.

Met andere woorden: als het over mishandeling gaat: je bent niet zelf de rechter, jouw oordeel is niet het oordeel waaraan anderen zich moeten onderwerpen, ook niet de vader. Als er ernstige signalen zijn, dan kun je de politie inschakelen en dan komt het hele circus voorbij. Het is niet zo, dat het hele circus op voorhand zal doen wat jij wil dat ze doen. Het is een risico, om dat hele circus in te schakelen. Want als er een uitspraak van een rechter komt, dan geldt die uitspraak ook voor jou. En soms is die uitspraak anders dan jij zou willen. Daarna is het vooral zaak om de schade zoveel mogelijk te beperken en dat doe je niet door je met hand en tand te gaan verzetten. Het zou zomaar kunnen zijn, dat jouw waarneming anders is dan de waarneming van anderen en dat jij ongelijk hebt.

Tsjor

vertrouwen Tsjor

Jou vertrouwen heb ik niet Tsjor. Misschien nog wel in de politie, waar waarheidsvinding en bewijzen nog een rol spelen, maar niet in de jeugdhulpverlening, waar subjectieve meningsvorming en roddel en veroordeling in plaats van hulp de grondstof is.

Verschil van visie of van situatie?

Tsjor,

Waar jij zegt 'ik ben de rechter niet, ik laat ze gaan en bied veiligheid door er voor de kinderen te zijn', heb ik gezegd: 'mijn kinderen zullen veilig zijn, wat de rechter ook zegt.'

Ik weet niet of wij een fundamenteel verschil van visie hebben of een fundamenteel verschil van situatie. Misschien had ik in jouw schoenen/situatie hetzelfde gedaan of juist niet en jij in de mijne ook, of juist niet.

Feit is dat jij in deze wel de goede ouder bent en ik niet, als je kijkt naar wat je geacht wordt te doen. Maar nogmaals, we hebben wellicht vanuit een heel andere situatie/dreiging gehandeld.

Gezien hoe ik het systeem over me heen heb gehad, alleen daarom al, zeg ik ook dat je niet moet handelen zoals ik gehandeld heb, als het er niet erg genoeg voor is. Dan is het het allemaal echt niet waard.

Neemt niet weg dat ik vind dat er totaal verkeerd is ingesprongen op onze situatie. Ik heb van meet af aan aangegeven dat ik voor contact tussen vader en kinderen was, mits veilig. Dit betekende voor mij: begeleiding voor vader in zijn probleem, psychologische hulp voor ons allemaal om trauma's te verwerken/oorzaken van de problemen te zoeken, begeleiding van mijzelf hoe de kinderen te steunen en begeleide omgang.

Het grootste probleem was dat begeleide omgang slechts een tijdelijk iets was. Op zich niet erg, als er ook aan de problemen/oorzaken gewerkt wordt. Dit gebeurde echter niet. Vooraf stond al vast dat de begeleiding na drie keer zou stoppen en ik de kinderen moest gaan meegeven. Overigens is dit later herroepen als 'volstrekt onverantwoord.' Alleen hulp -bijvoorbeeld in de vorm die ik vroeg- kwam er niet. Alleen jeugdzorg die de problemen nog een poepie erger maakte. En das zacht uitgedrukt.

AnneJ

Je weet dat de politie verplicht is zaken door te melden als er kinderen betrokken zijn?

inmiddels inderdaad

In 'mijn' tijd was dat nog niet zo. Wij hebben dan ook veel steun gehad van de wijkrechercheur die zonder aangifte meehielp om zaken te deescaleren. Zelf helpen is nou eenmaal stukken effectiever dan melden.
Dat gedoe met ex en omgang heb ik dan ook zonder enig regieverlies kunnen beperken door eigen creativiteit, de inzet van familie en vrienden, mobieltjes voor de kinderen en de wijkrechercheur die langskwam als ex in het begin alleen was met de kinderen of als er weer drama was geweest kon hij mij kalmeren. We hadden een telefoonnummer dat permanent beschikbaar was.
Wat je zelf kunt doe je zelf.