Uit elkaar wonen & uitgaven totdat scheiding erdoor is

hoop

Ik heb absoluut geen hoop meer, daar hoeft niemand zich zorgen over te maken. Als het ooit anders wordt dan moet het vanzelf gaan en zelfs al zouden we op een goede dag elkaar weer verliefd in de ogen kijken zal ik me nog wel 2x afvragen of ik daar dan verstandig aan doe.

Wanneer ik laminaat zou leggen, dan doe ik dat niet om er iets voor terug te krijgen, maar hooguit om respect te tonen naar wat we ooit waren. En misschien is dat te vroeg, moeten dat soort dingen pas gedaan worden als het verse er allemaal een beetje vanaf is.

Mijn stb-ex vindt het in ieder geval erg fijn dat ik het aanbied, was er in tranen geroerd door dat ik de strijd heb gestaakt en haar wil helpen zo goed als het gaat. Tegelijkertijd zeg ik dat het natuurlijk wel gemengd voelt, alsof ik meebouw aan het vernietigen van mijn eigen toekomst. Maar zo is het niet. Ik creëer er ook mijn eigen toekomst mee.
Maar uit dankbaarheid omdat ik een bank naar binnen schuif hoeft ze niet terug te komen. Het zou wat zijn zeg.. dan had ik afgelopen jaar beter banken kunnen gaa schuiven dan al die therapie en goede bedoelingen

Ik heb mijn blik naar buiten open gezet en daarmee doel ik niet op andere vrouwen die gelijk maar aan boord moeten komen springen. Eerst dit goed afsluiten, financieel, mentaal en praktisch alles weer steady maken. Minder met haar bezig zijn doet me goed. Meer de houding 'Fine with me, your loss'. Ik wil ook verder.

Wat betreft familie hebben jullie gelijk. Ik erger me ook aan de goedbedoelde mening van velen in de naaste kring. Het wordt zelfs irritant als mensen bijna boos op me worden omdat ik hun advies niet opvolg. 'Dan moet je het zelf maar weten!''Open je ogen' dat soort teksten.

Wat een leuke ex:-)

Je ex boft maar dat jij haar ex bent:-)
Je schrijft leuk én je bent je humor niet verloren tijdens dit hele traject, petje af!

Ja groots

Ik kan niet alles teruglezen of op alles reageren, dus ik houd het kort.
Zeker aangezien er kinderen in het spel zijn is het belangrijk dat de scheidende echtelieden zich op zijn minst als volwassenen blijven gedragen. Ik zie helaas te vaak dat dit vanuit een vaak begrijpelijke gekwetstheid niet gebeurt en dat de strijd doorgaat en over alle voorkomende situaties wordt uitgesmeerd.
Het vraagt iets van mensen om boven de strijd uit te stijgen. Ik noem dat groots, je mag het ook anders noemen. Ik zie het in elk geval niet als iets negatiefs.

Maria

"Ik wil echt niet stoken, maar alles lezende denk ik alleen: kijk uit JJ dat je niet gekke Henkie bent.

Want jij wil je bijna-ex wel helpen. Maar helpt zij jou?
Oftewel, is het allemaal niet een heel eenzijdig verhaal?"

Maar wat maakt het uit?( niet venijnig bedoeld)
Iets netjes afhandelen kan ook eenzijdig; de eer aan jezelf houden en voor je kinderen je best doen. Dat hoeft niet op een weegschaal toch?

Wink

Helemaal met jou eens. Moet zeker niet op een weegschaal.

Ik kan het hier op afstand totaal niet beoordelen, je TO en stb-ex niet, maar lees wel vaker dat bij scheidingen sommige mensen nogal veel toe- en weggeven voor de lieve vrede en om maar geen vechtscheiding te krijgen. Maar merk dan ook dat mensen daar soms spijt van hebben omdat ze er m.n. financieel soms echt bekaaid vanaf komen. Dus om dat spijtgevoel achteraf te voorkomen. Waarschue ik TO maar even. Kijk uit at je niet gekke Henkie bent en achteraf wel erg meebewogen hebt met je stb-ex.

Vaak merk je het wel: als je maar meebeweegt is alles prima. Zeg je een keer "ho, en niet verder", is het hel en verdoemenis. Tja, dan kan je dus wel alles weggeven en eindeloos meebewegen voor de lieve vrede. Maar of je daar dan gelukkig van wordt?

Gulde middenweg

Volgens mij weer JJ precies wat ik daarmee bedoel. In het andere draadje heeft hij zich " kapot geknokt voor zijn vrouw en gezin"

Je doet het goed JJ.

Zorg dat jou weegschaal in evenwicht blijft. Je hoeft er niets voor terug. Je zorgt dat je kindjes er netjes bij zitten. Met hun mooie vloertje en daar pikt mama de vruchten van mee.
Als ze later "groot zijn" kijken ze met respect terug naar papa. En dat hou je in eren.

En nee je bent geen sloof of gekke henkie. Gewoon een goede papa die wil dat de moeder van zijn kinderen er goed bij zit.

Ik zou willen dat alle partners met zo veel respect met elkaar om gingen. Dan hoefde we ook geen draadjes te openen waar ik in schrijf......

Ten behoeve van de kinderen

Alles wat je in dat huis doet, doe je eigenlijk nog meer voor je kinderen want die moeten daar ook wonen.

Kanttekening: ik hoop dat het co-ouderschap net zo soepel verlopen gaat. Dat is nog belangrijker dan geld uit een erfenis.

Financieel gescheiden

We zijn gisteren bij de advocaat/mediator geweest. Vandaag wordt het echtscheidingsverzoek ingediend bij de rechtbank, waarmee de peildatum wordt gezet waarop we fiscaal partner af zijn en de gemeenschap van goederen wordt opgeheven.

Mocht 1 van ons 2-en nu de staatsloterij winnen dan is dat geld dus niet meer van ons beide, eveneens leningen die aangegaan worden of salaris dat vanaf nu binnenkomt.

De grootste hobbel vormt nog het ouderschapsplan, en dan met name de verdeling van de kinderen. Niet dat we daar ingewikkeld over doen, maar we hebben allebei werkelijk geen idee hoe we het willen.

Ik zit wat dat betreft het meest vast, het alleenstaande ouderschap is iets dat ik niet wil. De keuze voor het vaderschap was een keuze doordat ik vond dat WIJ het konden, samen, dat ik het vooral kon mét hun lieve mama.

Het er alleen voor staan op de dagen dat ik de kinderen onder mijn hoede heb is iets waar ik niet naar uit kijk, bang dat ik 3 jongens niet de aandacht en tijd kan geven die ze apart van elkaar ook verdienen, doordat er geen andere ouder is die de andere 2 dan kan vermaken. Simpel voorbeeld, voetballen met mijn oudste zoon terwijl de andere 2 met mama in de achtertuin zitten, straks moet ik ze continue meeslepen, zeker de kleinste kan nog niet alleen zijn. Of de 2-eenheid, de geoliede machine die we als ouders zijn 's ochtends en 's avonds. Luier verschonen, kleertjes pakken, trommeltjes vullen, ontbijt maken, kinderen naar school, ophalen bij de opvang, naar de voetbal brengen etc. etc. Ik kan er moeilijk afscheid van nemen in mijn hoofd, met zijn 2en zoveel makkelijker én leuker.

Maar het zal wel komen, als ze over een maand echt over gaat en het vanzelf wel zal moeten.

We hebben nu 4 weken de tijd om convenant en ouderschapsplan af te ronden en alle andere papieren richting rechtbank te sturen via de advocaat. Anders kan ze (de advocate) nog uitstel regelen, maar ik hoop dat we er voor die tijd wel uit zijn. De gesprekken verlopen in harmonie.

Aanvulling

De reden van de peildatum is trouwens niet alleen om financieel direct te scheiden, maar vooral omdat mijn stbx dan het kindgebonden budget en zorgtoeslag kan aanvragen, iets wat voor haar financiële situatie ontzettend belangrijk is.

Strak organiseren

Begrijp ik goed dat jullie wel voor co ouderschap gaan?

Dan kun je in je 'vrije week' veel voorbereiden. Maaltijden koken en in de vriezer doen. Boodschappen, bedjes verschonen, benodigde aanschaffen doen.

Je kunt 's avonds als de kinderen op bed liggen alvast de tasjes voorbereiden en brood smeren en in de koelkast klaarleggen met drinken.

Je kunt in de avond alvast aardappels schillen en vlees aanbraden voor de volgende dag.

Als je thuis komt met de kinderen doe je een rondje spullen op hun plaats leggen. Tasjes in de keuken, sleutels en mobiel bij de huistelefoon en de opladers.

's avonds leg je alvast kleding klaar voor de volgende ochtend, je zoekt het samen uit met je kinderen dan heb je minder gedoe in de ochtend.

Zet je wekker ruim op tijd zodat je in de ochtend niet hoeft te stressen.

En als je een moment hebt dat je je echt niet in stukjes kunt hakken dan gaan ze maar van voetbal af, voetballen op een ander moment, geef ze mee met een andere ouder of huur een student in voor de paar uur dat je weg bent met 1 kind.
En je wordt steeds handiger om met allemaal op pad te gaan.

Co ouderschap

Ja, co ouderschap wordt het.

Wat we lastig vinden is de verdeling van de kinderen van 2 1/2, 6 en 8. Welke dagen bij mij, welke dagen bij haar, hoe doen we het met de weekenden. Vrouwlief werkt vaak tot laat wanneer de opvang al dicht is en ze de kinderen dus niet op tijd kan halen, dus dat maakt de keus al weer beperkt. Aan de andere kant wil ik me ook niet compleet aanpassen aan haar werkschema, het is ook mijn toekomst met de kinderen.

We willen ons allebei flexibel opstellen, niet teveel slepen met de kinderen, terwijl je toch het liefste dagelijks zou willen zien (maar wat straks niet meer zo is helaas) en zo zal de praktijk vast ook worden, maar er moet wel iets op papier wat toch ergens nog een beetje houvast kan bieden in situaties die we misschien nu niet voorzien.

Ik begrijp de praktische tips hoor, en het zal ongetwijfeld goedkomen. Wellicht zie ik het over een jaar helemaal anders, is het stof neergedaald en ben ik inderdaad blij -zoals de mediator zei- dat ik weekenden vrij ben om te gaan en staan waar ik wil. Maar ook dat kan nu, in overleg. Het is geen 'winst' van de scheiding voor mij.

Ups and downs..

Hey JJ

Hoe is het nou met jou?
Heb je je draai een beetje gevonden? Gaat het goed met je kinderen?

Groetjes van Miss

Miss

Hey Miss,

het gaat met vallen en opstaan. Vandaag bericht van mediator/advocaat gehad dat convenant/ouderschapsplan bij de rechter liggen, die doet 14 maart uitspraak. De officiële scheiding is dus aanstaande. Tot een goed convenant komen leek makkelijk, maar er zijn genoeg pijnpunten en onbegrip bijgekomen.

We hebben op papier een 50/50 kinderverdeling, maar in praktijk ligt 55% van de zorg nu wel zo'n beetje bij mij. Doordeweeks heb ik alleen op de dinsdagen 'vrijaf'.Praktisch gezien zie ik de kinderen alleen op dinsdag en zondags niet, terwijl we op papier een 2-5-5-2 verdeling hebben. 3 jonge jongens maakt dat alles heel pittig voor een man die kinderen wilde mede omdat hij dacht dat sámen met zijn vrouw wel aan te kunnen. Zeker de jongste van 2,5 is er omdat ik toen zo voelde dat het goed zat, dat we sámen goed voor 3 kinderen konden zorgen. Nu ik er op 'mijn' dagen alleen voorsta is dat dus erg pittig. Niet alleen de kinderen, ook dingen als boodschappen, huishouden, werken, alles bij elkaar. Ik sta teveel op de autopiloot momenteel.

De kinderen, vooral de oudste, hebben er wel last van. Oudste is erg gesloten, kan snel boos worden om niks en erg emotioneel worden. Soms is hij lastig te doorgronden en hij kan het rustig een dag of 2 volhouden. We gaan naar een orthopedagoog met hem. Verder wordt de 'ik wil naar mama/papa' kaart erg vaak gebruikt door ze.
Het is soms lastig rustig te blijven bij ze, die verhalen hoor ik ook uit haar huis komen als de jongens bij mij zijn. 'Mama was boos, gooide hardhandig door de kamer toen hij niet luisterde', zegt middelste kind. Ik maak me best wel eens zorgen over de jongens en de consequenties van de scheiding. Dat heb ik haar ook verteld, maar ze wordt dan heel defensief, alsof zij als enige schuld zou hebben. Maar ja, ik heb de scheiding niet gewild, ondanks het gedoe vorig jaar met die andere jongen vond ik dat we een goed 2018 hadden met overwinbare issues die het niet waard waren om ons gezin dit aan te doen. Zeker niet nu de kinderen er toch zo'n last van hebben, wij er allebei last van hebben emotioneel en financieel. Snappen doe ik het nog steeds niet echt. Het was onnodig.

Tussen 'ons' gaat het soms heel goed, soms totaal niet. Het ene moment krijg ik een kus, een knuffel en woorden dat het allemaal wel goed komt, het andere moment word ik genegeerd als ik mijn gevoel laat spreken, bijv. over het verwijderen van foto's waar we samen te close op staan en herinneringen op haar Facebookprofiel. Ik zeg dat dat me pijn doet en ze reageert er gewoonweg niet op. De volgende dag krijg ik wel een appje of ik de helft van een rekening voor de hond wil betalen. Het is maar een voorbeeld, maar het is aantrekken en afstoten en ik vind het lastig daar mee te dealen. Net zoals het wijzigen van haar achternaam op instagram of het posten van te blije dingen waar ze mee bezig is. Ik denk dan: ik weet wel beter, uiterlijke schijn. Dat uiten op social media snap ik ook niet echt.
Ik log op Facebook dus nog maar zelden in, vermijd die confrontatie, want ik slaap er slecht van.

Ze zegt dat ze me als beste vriend wil behouden, maar soms zeggen haar acties het tegendeel. Is ze snel boos, of negeert ze me, of loopt ze weg.

Soms besluit ik me dan maar hard op te gaan stellen. Geen kus meer, geen knuffel meer, maar ik heb een te grote zwak voor haar. Ik was er vanavond even en ik kan het dan toch weer niet laten haar een knuffel en een kus te geven. Valentijn kreeg ze toch de bos bloemen en een roos. Dat soort dingen.

Diep in me zeurt een stemmetje dat het wil dat het nog goed komt, dat we weer 1 gezinnetje vormen, dan maar in 2 huizen. Dat we langzaam weer naar elkaar toe kunnen groeien, want dat was wat ze in september zelf nog zei. Maar dat is tegelijkertijd ook een soort pauzeknop op mijn eigen leven. Ik merk in ieder geval dat ik nog niet open sta voor andere vrouwen, wil ik alleen maar haar. Maar ik ben me bewust dat het zo niet werkt, ze me pas kan missen als ik doorga met mijn eigen leven, en me niet als een soort slaafje braaf aan haar voeten blijf werpen.

Dus hoe het gaat,.. soms goed, vaak niet. Het is pittig, onbegrijpelijk, en ook van dat uitstapje met die andere man vorig jaar lig ik nog steeds wakker.

Alleenstaande opvoeder

JJ, in een paar maanden tijd hebben jullie snel grote stappen gezet en het klinkt echt alsof je de basis hebt gelegd voor een volgende fase in je leven.
Er blijven nog genoeg pijnpunten over. Het belangrijkste pijnpunt is misschien wel het verdriet, omdat je samen de kinderen had willen opvoeden. Ondertussen blijkt het zwaarder te zijn dan je dacht, reageren de kinderen daar op hun eigen manier op, gespeend van elk begrip voor de leefsituatie van hun ouders. En dan word ineens duidelijk dat het met de kinderen ook wel eens mis kan gaan. Zeker als je 'scheiding' overal omschreven ziet als dé oorzaak van probleemgedrag. als je dan ook nog over de schutting gaat kijken, dan kan de oorzaak van mogelijk problematisch gedrag van kinderen snel bij 'de ander' worden neergelegd.
Je doet dat een beetje, wanneer je schrijft: ' Ik maak me best wel eens zorgen over de jongens en de consequenties van de scheiding. Dat heb ik haar ook verteld, maar ze wordt dan heel defensief, alsof zij als enige schuld zou hebben. Maar ja, ik heb de scheiding niet gewild,'.

Een paar knoppen die je om kunt zetten.
Allereerst: de relatie tussen moeilijk gedrag van kinderen en scheiding. Ik noem dat altijd een luie interpretatie: is er iets met een kind en zijn de ouders gescheiden, dan komt het door de scheiding. Zo, klaar. Verder kan iedereen er niks meer aan doen, behalve ouders de schuld geven. Ik heb me daar ook in mee laten nemen en heel erg door vergist: met name bij de tweede. Zijn gedrag kwam door ernstig pestgedrag op school, waar leerkrachten bij stonden en niks deden. Het duurde te lang voordat ik besefte dat het niets met de scheiding te maken had. Jaren later nog kon hij wel over de scheiding praten bij een psycholoog, maar niet over het pestgedrag op school.
Mijn advies is dus: ga er niet in mee om de oorzaak van eventueel lastig gedrag bij de scheiding te leggen. Bekijk het lastige gedrag gewoon op wat het is: lastig gedrag. en benader dat zoals je dat opvoedkundig ook zou doen als je nog getrouwd was. Of zoals je dat nu zelf aankunt. Zoek dat je eigen weg in. Ja, scheiding kan voor kinderen een moeilijk gegeven zijn in hun leven (sommige kinderen zijn ook opgelucht). Maar we hoeven niet alle moeilijkheden uit het leven weg te halen voor de kinderen. We kunnen ze ook laten zien hoe je ermee om kunt gaan.
Vermijd in elk geval dat je via het eventueel lastige gedrag van de kinderen en je eigen opvoedvragen boosheid gaat richten op je ex, die de scheiding heeft gewild. Daar help je de kinderen niet mee en je helpt jezelf als opvoeder daar niet mee, want je maakt jezelf daarmee machteloos als opvoeder. Pak je bij elkaar. Ga aan de slag. Wees ervan overtuigd dat je het niet perfect zult doen, maar ook dat er niemand is die het zo goed zal doen als vader voor de kinderen als jijzelf.

Tsjor

Andere invulling relatie

'Ze zegt dat ze me als beste vriend wil behouden,...' Dat kan. Maar je eigen verlangen staat het een beetje in de weg: 'Diep in me zeurt een stemmetje dat het wil dat het nog goed komt, dat we weer 1 gezinnetje vormen, dan maar in 2 huizen.' Kun je bedenken dat het een vriendschappelijke relatie wordt in twee huizen? Kun je in je geeft een vriend of vriendin naar boven halen, met wie je vriendschappelijk omgaat; en dan nagaan wat de verschillen zijn? Zoals de knuffels en de kussen? Waarbij er niets onder zit van aantrekken of afstoten?

Ergens las ik dat zij te laat werkt om de kinderen van de opvang te halen. Kan het zijn dat je daarom het gevoel hebt dat de verdeling niet eerlijk is en te zwaar voor jou: 'Doordeweeks heb ik alleen op de dinsdagen 'vrijaf'.Praktisch gezien zie ik de kinderen alleen op dinsdag en zondags niet, terwijl we op papier een 2-5-5-2 verdeling hebben.'?

Het mooiste is als ieder de eigen problemen oplost, dus als zij een oplossing bedenkt voor het ophalen van de kinderen, terwijl zij nog werkt. Het is geen automatisme dat jij dan die problemen oplost. Je kunt je eigen mening daarover vormen. Het kan zijn dat je het zelf prettig vindt. Het zou zelfs kunnen zijn -maar hiermee beweeg ik me op glad ijs- dat het handiger is als de kinderen dan naar haar woning worden gebracht. In elk geval moet je bij dit soort dingen gaan bedenken: wat wil ik daarmee? Het zou geen automatisme moeten zijn dat jij haar problemen oplost.

Tsjor

Ik lees nog heel veel liefde, hoop dat je haar toch los kunt gaan laten anders vrees ik dat je nog veel meer verdriet gaat krijgen.
Wat ontzettend moeilijk voor je.. onbegrijpelijk hè dat je leven " in eens" zo mega op zijn kop kan staan.
Ik ben best stil van je post, las al steeds zo veel liefde naar haar toe in het andere draadje.
Geef die liefde nu aan jezelf.
Zorg goed voor jezelf en je jongens.