U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Uit elkaar - Is dit werkbaar?
Ik plan al langer om weg te gaan bij mijn partner (20 jaar samenwonend, 2 kinderen 16&18). Mijn partner heeft eigenlijk amper deelgenomen aan het gezinsleven door zijn vele werkuren (gemiddeld 22.00u en vaak later, ook in het weekend nog moeten werken enzo). Dat is één vd redenen dat ik ben gebleven tot de kinderen oud genoeg zijn zodat er nog amper wat moet geregeld worden voor hen.
Mijn partner is niet akkoord om uit elkaar te gaan en heeft aangegeven dat hij ‘dus’ in het huis zal blijven want dat ik zijn leven niet zomaar kan veranderen. Mijn zoon is 18, heeft een diagnose van ASS en ADD en heeft zijn hogere studies aangevat aan de uni die op 2 km fietsafstand is van ons huis. Ik wil dus dat hij in ‘ons’ huis kan blijven. Hetzelfde voor mijn dochter die in haar laatste jaar middelbaar zit en volgend jaar uni zal starten. Wij wonen in een universiteitsstad, zij gaan daarom vooralsnog niet op kamers. In deze setting wil ik dat ze gewoon in het huis kunnen blijven wonen.
Partner wil niet weg maar doet verder ook niks voor of met de kinderen. Omdat hij best tevreden is met hoe alles loopt en dus niet zal weggaan, heb ik een pand in de buurt gevonden dat ik kan huren (2 km verder). Dat appartement heeft 2 slaapkamers, is volledig gemeubeld en voorlopig kan ik tekenen voor 1 jaar. Ideaal dus om in dat jaar verdere stappen te nemen en ik moet geen spullen gaan meenemen uit mijn woning.
Het is mijn idee dat ik blijf meebetalen aan de lening (nog een jaar of 4 en huis is afbetaald) en dat ik toegang blijf hebben tot mijn woning, zodat ik daar kan gaan koken, wassen en plassen en dus ongeveer dagelijks contact kan hebben met mijn kinderen (niet in het weekend). In ruil wil ik dat partner de helft van de huur betaald (moet nog besproken worden) en op die manier heeft hij tijd om zich aan te passen.
Nu heb ik mijn plan gisteren besproken met zoon en hij zei (terecht) dat het weinig zin heeft dat ik verderop alleen ga zitten en dagelijks moet langskomen terwijl zijn vader er nooit is en nooit wat doet. Als vader rationeel zou nadenken, zou hij dat moeten beseffen en zelf weggaan in het belang van het gezin. Maar dat zie ik niet gebeuren dus zit ik in een impasse. Zoon ziet het niet zitten om bij zijn vader in huis te zitten maar ik ga geen huis of appartement huren om mijn kinderen mee te nemen terwijl ze ideaal wonen qua locatie voor uni en school. Zoveel staat er bij ons nooit te huur en alles is erg duur. Met dochter heb ik nog niets besproken maar zij zal zich wel kunnen aanpassen.
Is het een onrealistisch plan dat ik een jaar ga koken en wassen in mijn huis (en weg ben voor vader thuiskomt)? Ik wil niet langer wachten want het appartement is ideaal en aan mijn toegezegd.
Ik herken heel duidelijk
een autist in de gedragingen van je man. Ook het idee dat hij ineens alles kan opgeven, zich helemaal onttrekken aan het gezin, als je daadwerkelijk bij hem weggaat. En het idee dat hij niets wil meenemen (net zoals jij dat had trouwens...).
Je zegt dat je zoon autistisch is. Grote kans dat iemand autistisch is die een autistisch kind heeft, het is namelijk erfelijk.
Enfin, ik zou proberen om dit zonder al te grote hobbels af te ronden. Ik zou toch ook echt proberen om bijna ex duidelijk te maken dat het voor kinderen toch goed is dat hij in de buurt is. Ook al was hij een afwezige vader tijdens jullie relatie, dat hoeft helemaal niet zo te blijven na jullie relatie. Net zoals hij jou in een bepaalde greep hield, was dat andersom natuurlijk ook. Voor hetzelfde geld is het voor hem ook een enorme verlichting en wordt hij uiteindelijk hierdoor een ander mens.
Het lijkt me wel heel schadelijk voor je kinderen als hun vader ahw wordt uitgegumd uit hun leven.
niet autistisch
Ik denk niet (weet eigenlijk redelijk zeker) dat man iets van autisme heeft, ik weet er toch één en ander van. Hij is wel perfectionistisch en de lat ligt altijd hoog, één vd redenen waarom hij zoveel werkt en nooit nee zegt tegen een nieuwe cliënt.
Ik kan hem wel aanraden van ergens in de buurt te blijven maar eerlijk gezegd, maakt het mij niks uit en ik denk mijn kinderen ook niet zoveel. Gezien hun leeftijd is het ook niet meer nodig denk ik. Veel 18+ kinderen bouwen straks toch ook een leven op dat niet meteen in de buurt van hun ouders is, of ze zitten op kamers.
Wel heftig
om de gevolgen te zien van een leven lang altijd je werk op nummer 1 plaatsen. Geen enkele band met de kinderen, zelfs geen verdriet als hij ze niet meer zou zien. De kinderen ook geen enkele behoefte aan hun vader. Wat een gemis en extra treurig dat hij niet eens doorheeft hoeveel hij heeft gemist en hoe nalatig hij is geweest als vader .
Het klinkt wel echt alsof er iets met hem aan de hand is hoor, want hij is niet in staat een emotionele band op te bouwen met anderen. Denkt alleen aan zichzelf. Misschien is hij narcistisch?
mijn inschatting
Ik denk inderdaad dat hij altijd hard en veel gewerkt heeft oa. voor zijn gezin, maar ik heb minstens evenveel geld (wellicht meer) in het laatje gebracht met een pak minder uren te werken.
Veel en laat werken heeft hij ook bij zijn eigen vader gezien vermoed ik en hij was van de kinderen 'de verantwoordelijke zoon'. Hij zei op een bepaald moment dat ik wilde dat hij dit specifiek werk doet (een vrij beroep waar je doorgaans cliënten na hun werk ontvangt, dus dat start vaak vanaf 18.00u). Het enige wat we ooit overeen gekomen zijn is dat ieder ervoor zorgt dat hij in staat is de helft van de kosten van het gezin te dragen. Welk werk hij doet, maakt daarvoor niet veel uit.
Maar buiten perfectionistisch zijn, is er echt niks aan de hand met hem. Hij is zelfs geduldig met mij geweest en veel van mijn negatieve kanten aanvaardt; de meeste mannen waren al lang zelf weggegaan.
Maar hij eist -vind ik- veel van de kinderen, het begrip 'tiener' gaat werkelijk aan hem voorbij, dat leidt regelmatig tot irritaties. Hij denkt dat elke tiener niet liever doet dan opruimen, huiswerk maken en daarna nog netjes in het huishouden helpt, en dat ze 's avond nuttige dingen doen (niks onzinnigs als netflix kijken bv). Vooral mijn zoon heeft het daar lastig mee. Ach, ik hoop dat hij snel werk maakt van iets te zoeken.
Trouwens, om op je opmerking van narcisme terug te komen, daar heeft het niks mee te maken. Ik ken wel wat mannen die gewoon de deur achter zich dichttrekken na de scheiding, zeker met kleine kinderen. Die deur gaat niet helemaal dicht, kom, een weekendje of 2 per maand, dat kunnen ze dan nog behappen. Kleine kinderen is gewoon zwaar en veel gedoe, en normaal gezien heeft moeder toch altijd alles gedaan en geregeld (ook als ze werkt). Als het koppel dan uiteen gaat, heeft een man vaak geen zin in dat gedoe en kies hij liever voor een vrij leven (lees: geen kinderen en op zoek naar wat nieuws en spannends zonder gezeur).
Helaas
werkt het zo voor heel veel vaders, dat klopt. Treurig, maar waar.
Hoe is het nu?
schatting 1
Vandaag is er een schatter geweest voor de woning, morgen komt een tweede. Zoals ik al dacht, wil partner teveel voor de woning. Nu is het mogelijk dat de schatter morgen met een wat hoger bedrag komt maar nooit wat partner wil. Dat gaat dus een discussie worden want ik ga niet substantieel teveel betalen om hem uit te kopen. We zullen ook bij de notaris langs moeten zodat de woning kan her-geregistreerd worden (die kosten zal ik dan moeten betalen) en met dat document kan ik naar de bank om partner van de lening te laten schrappen.
Als we dan toch bij de notaris zijn, kunnen we evengoed alimentatie voor de kinderen laten vastleggen maar ik had de indruk dat man dat niet nodig vindt. Sowieso is het blijkbaar duidelijk voor partner dat de kinderen niet bij hem zullen zijn of komen.
Omdat de schatter pas vandaag kon komen, is er nog niet zoveel gebeurd, partner is hier nog steeds en alles loopt zoals het altijd liep.
Partner zou bezig zijn met iets te zoeken maar ik heb er nog niets van gemerkt. Maar ik mag er ook niet achter vragen want het zijn mijn zaken niet.
Verder heb ik nog weinig info van hoe de kinderalimentatie/bijdrage te berekenen als ze altijd bij mij zullen zijn. Partner zwiert maar wat bedragen op tafel vanuit de losse pols, dat vind ik dus niet oké. Ik heb geen enkel idee van wat hij maandelijks binnenkrijgt en hij gaat mij dat waarschijnlijk ook niet willen zeggen. Omdat we altijd beiden 50/50 hebben bijgedragen, ga ik er dan maar vanuit dat hij hetzelfde loon heeft maar dan nog. Ik weet eigenlijk niet hoe je zoiets berekent.
Goed om het daar eerst over eens te zijn
'Ik weet eigenlijk niet hoe je zoiets berekent.' Het lijkt me goed om dat eerst te bespreken, voordat de ruzie over cijfers losbarst. Hoe gaan we dat berekenen? Iedereen noemt wat getallen, of via een website, accountant of iets anders.
Tsjor