uit elkaar, hoe omgaan met verschillende gevoelesn

Ik heb met bijna niemand gepraat. Niet omdat ik niet wilde hoor, maar mijn omgeving heeft me laten zitten.
Wel heb ik mezelf voorgehouden: als ik het niet trek dan ga ik linea recta naar de huisarts toe.
Ik ben tegen mezelf gaan praten in een schrift. Zo kreeg ik alles op een rijtje, zag waar welke gevoelens vandaan kwamen, hoe logisch dat was in de periode waar ik in zat en wat ik met mezelf aan moest.
Ook kon ik daarin zien wat ik met gebeurtenissen deed, hoe ik er mee omging om mezelf te beschermen tegen te overweldigende gevoelens. Je leert er dus ook over jezelf van en dat vond ik heel verhelderend. Hoe je grote dingen verkleint om het minder erg te lijken voor jezelf. Om iets kleins even op te blazen omdat het net hetgeen is dat je er niet bij kunt gebruiken.

Als ik down was gaf ik mezelf er steeds 1 week bij: als ik me volgende week niet anders (niet per se beter, mijn verwachtingen waren laag bijgesteld) voel dan bel ik de dokter.

Mijn vrienden en familie zijn me zo tegengevallen dat ik liever met een professioneel iemand praat dan met mensen die dichtbij staan of die je ex ook kent.

Als je dan mensen in vertrouwen neemt, zeg ze dan ook niet té snel dat het goed gaat als dat niet zo is. Iedereen denkt dat een ander het wel doet, dat je hulp hebt omdat je blijft lachen, dat je het allemaal wel redt. Je hoeft geen wandelende klaagmuur te worden, maar wees wel eerlijk.

Verder is mijn ervaring dat je in die periode draait op adrenaline. Je mag eenvoudigweg niet instorten omdat er nog teveel te regelen is. Pas als dat klaar is (denk je) dan ga je rouwen.
Maarja, dan is er werk, de kinderen enz. Rouwen komt in mijn ervaring in heel kleine stukjes. Als alles ineens komt is het niet te behappen. Maar je gevoel laat kleine stukjes toe. Je huilt dus geen 24 uur per dag, onmogelijk zelfs. Dus wees niet te bang voor wat komen gaat. Hoe overweldigend het soms is, het komt in kleinere delen binnen. Soort automatische bescherming van je geest zo lijkt het wel.
Is het daarmee makkelijk? Nee, natuurlijk niet. Je hebt goede, slechte en alles daar tussenin-dagen. Soms lijkt het even niet te stoppen, dan is er weer een periode wat meer rust.
Laat het maar toe en geef jezelf een grens voor wanneer je evt. naar een arts zou gaan.
Sterkte.

Wel gepraat

Ik heb wel met vrienden en een therapeut gepraat. Praten helpt. Schrijven helpt. zonder dat was mijn hoofd ontploft, denk ik wel eens.

Als het niet goed ging, maar ik geen zin had om alles aan bijv een vriendin te vertellen, zei ik: het gaat niet zo lekker, dus kunnen we het over wat leuks hebben? Mensen mogen best weten dat het niet goed gaat, maar je wilt ook af en toe wat anders aan je hoofd, een beetje lichtheid en vrolijkheid.

Anno, wat zuur dat je niet op je vrienden kon rekenen. In tijden van nood leer je je vrienden kennen, zeggen ze. Tijd voor andere vrienden dus!

Vrienden

huisarts, maatschappelijk werk en PO-GGZ (Praktijk ondersteuner geestelijke gezondheidszorg).

Verder ook veel van mij af schrijven.

Besef dat het een rouwproces is waar je doorheen moet. Wat ik het moeilijkste vond is dat je eigenlijk wilt rouwen alsof iemand is overleden, maar je ziet hem toch iedere keer. Daarnaast het moeten missen van mijn kind. We waren altijd samen en ineens moest ik haar naar haar vader brengen. Nog steeds doet dat pijn. Dat is dan ook standaard een avond om lekker met vrienden een bordspel te spelen, zodat ik er niet de hele tijd aan hoef te denken.

Gelukkig ben ik maar 1 vriendin in de scheiding verloren, bleek geen echte vriendin dus.

@Anno... ongelooflijk dat vrienden je dan laten vallen...

Het forum ;-)

In mijn moeilijke periode kon ik ook hier terecht! En nog steeds... En bij familie en vrienden en collega's. Ik vind het heel bijzonder dat gezamenlijke vrienden tot op heden ons ook nog steeds allebei zien. Nu lijkt het er bij ons op dat er een kans is op herstel, dus iets andere situatie, maar wij kunnen allebei dus bij vrienden en familie terecht. Daarnaast had ik dus hier een uitlaatklep. En in het begin ben ik bij huisarts en psycholoog geweest (door de situatie veroorzaakte soort depressie en relatietherapie). Nu heb ik zelf een NLP-coach waar ik heel blij mee ben. Dus heel veel verschillende kanalen. Ik ben erg open en heb veel behoefte aan feedback, dat is natuurlijk voor iedereen anders.

Even een andere opmerking, je zegt dat je je zorgen maakt over de financiële situatie. Is het dat wel verstandig om het huis aan te houden? Kun je niet beter verkopen en naar iets kleiners uitkijken? Of staat jullie huis onder water?
Kosten voor studerende kinderen: tja, ze zullen er zelf bij moeten werken en/of lenen. Dat doen hele volksstammen hoor, al snap ik dat het niet is hoe je het zelf vroeger had bedacht. Maar dat moet je van je af proberen te zetten, dat is alleen maar schuldgevoel (denk ik) en dat is sowieso niet terecht, nog los van dat schuldgevoel heel verstikkend en verlammend is. Dus die emotie gauw de prullenbak in .

Heel veel sterkte!

Het blijft een zoektocht

Ik ben al enige jaren bij mijn ex-partner weg, of eigenlijk hij is weggegaan, dat vind ik wel een verschil maken, allebei erg maar anders. Ik heb op heel veel plaatsen steun gezocht, ik liep en loop nu soms nog, over van verdriet dat ik kwijt moest.
De eerste periode kwamen de families en vrienden mijn verhaal aanhoren dus dat was fijn, al vond ik het ook moeilijk want wie vertel je wat, in de beginperiode wilde ik mijn ex niet zwart maken maar wilde ook heel graag de waarheid kwijt. De schoonfamilie heb ik niet alles verteld dat vind ik niet kunnen, zeker mijn schoonmoeder had dat op haar leeftijd niet aangekund. Later heb ik toch wat meer verteld aan een schoonzus en het aan haar overgelaten het wel of niet door te vertellen. Het contact met de schoonfamilie is sinds ex een nieuwe partner heeft stilzwijgend verbroken en dat is prima.
Het eerste jaar heb ik veel steun gehad aan een vriendin die mij urenlang aanhoorde en zelf ervaring met een scheiding had. Ik ben één vriendin echt verloren omdat zij vond dat ik te weinig daadkrachtig in de scheiding was, inmiddels is deze vriendschap op haar initiatief weer aan het herstellen. Ook ben ik bij de huisarts geweest waarvan ik een verwijzing naar een psycholoog heb gekregen en heb gezocht in de alternatieve hoek. Het maatschappelijk werk heb ik benaderd voor praktische hulp ivm eventueel huurhuis maar daar had ik weinig verder aan.

Omdat ik het hele proces van loslaten en alles om de scheiding heen zwaar en moeilijk vind en het voor mijn gevoel nog maar kort geleden is heb ik nog steeds behoefte om erover te praten maar merk nu wel dat mensen er wel een beetje klaar mee zijn (zij wel ) en dat begrijp ik volkomen dus daar let ik erg op.
En niet te vergeten heb ik veel steun aan dit forum.

geen verandering

bij mij soortgelijke situatie met dien verschil dat ik dezelfde situatie heb als jou ex.

"Ik heb veel verschillende emoties; verdriet, boosheid/frustratie omdat hij niet de moeite meer wil doen voor onze relatie"
Bovenstaande heb ik er even uitgehaald, mijn ex heeft zich hier door laten leiden met als gevolg mij zoveel mogelijk te treiteren, daar is jaloersheid bij gekomen omdat het mij toch beter afgaat als dat ze gehoopt had. MAAK NIET DIEZELFDE FOUT! het kost je enorm veel energie en tijd van je leven kan ik je zeggen en maakt de verstandhouding met je ex er niet beter op. jullie hebben 2 kinderen, godzijdank al wat ouder maar hou in je achterhoofd dat je eens weer samen tegelijkertijd bij jullie kinderen over de vloer moeten kunnen komen, maak er geen probleem van je kinderen van. en als je dat nu wat geld gaat kosten, jammer dan, denk op de lange termijn.

geen vertrouwen meer

ik vind het nu ook erg moeilijk om ex-partner nog te vertrouwen. Hij gaat nu opeens dingen opknappen die al jaren liggen te wachten (en volgende week wordt het huis getaxeerd...) zodat het hoger getaxeerd wordt? Waarom nu opeens wel?
Verder zou ik het liefst zeggen dat hij NU moet vertrekken als hij zo graag weg wil, maar volgens ons samenlevingscontract mag hij hier nog 4 maanden blijven wonen...
Ik vind het zó moeilijk om nu nog samen te eten enzo. Sowieso al om in 1 ruimte te zitten met iemand die mij niet meer wil...

beste weethet effe niet

ik speel graag de advocaat van de duivel.
Hij knapt het op omdat zoals jij het al zegt het dan meer oplevert. ik ga niet zitten neuzelen over wie al verder in het proces zit of wie niet, da's toch niet te meten. Wat ik wel weet is dat wij mannen vaak gewoon praktisch denken en dat wij "mensen" graag willen weten wat de ander denkt en vooral dat hij/zij denkt zoals ik denk, zo werkt het helaas niet.
je zit nog zeker 4 maanden met hem in 1 huis, als het echt zo moeilijk is is ook aan jouw de mogelijkheid om even een andere plek te zoeken, staan genoeg huizen tijdelijk te huur, gemeubileerd of niet, kamertje, hotel, vrienden, familie.
en misschien is wel de grootste pijn dat die persoon je niet meer wil, ja dat is pijnlijk maar het is nu eenmaal zo. Je kan iemand niet dwingen.
Ik heb 26 jaar met iemand samen geleefd, we waren een geweldig team. Zo'n stelletje waarvan niemand zou verwachten dat die uit elkaar zouden gaan, een eenheid. en dan toch niet, dan is dat effe een bittere pil.
ik heb voor mijzelf gesteld dat voor iedere 6 jaar 1 jaar verwerken tegenover staat dus in mijn geval iets meer dan 4 jaar. Ik zit nu op 3 jaar dus nog zo'n kleine 1 1/2 jaar te gaan in verwerken, huilen , rouwen en noem maar op. ik kan zeggen, ik ben er dus nog niet maar het word (inderdaad) minder.

zo lang?

Jeetje, duurt het echt zo lang? Dan heb ik nog wel wat te gaan...
Het valt hier niet zo mee, ben erg verdrietig.

na huwelijk

De duur van de verwerking staat of valt ook met de kwaliteit van je na huwelijk en hoe het contact met (eventueel) kinderen is. Ik ben ook zeer onverwachts verlaten na 27 jaar. Mijn wereld stortte in. Ik was een wrak en zo boos! Toch heb ik mijzelf herpakt. Niet leuk wat er gebeurde maar het is zo. Alleen door de nare houding van ex blijf je (te) lang in vervelende emoties hangen. Ik ben nu bijna 4 jaar verder. Heb de scheiding wel verwerkt maar door allerlei toestanden er omheen (alimentatie, contact vader/zoon) blijf je bezig met iets waarvan je het boek allang had willen sluiten.
Sterkte!

nare opmerkingen

Mijn a.s. ex maakt en maakte altijd neerbuigende opmerkingen. Nu het "uit"is merk ik dat ik daar nu helemaal niet meer tegen kan. Alsof ik een stier ben die op een rode lap reageert: ik word heel erg boos ervan, ik plof zowat als hij commentaar op me heeft. Hoepel dan maar meteen op, wil ik dan roepen
Niet slim en niet goed voor mijn adrenalinegehalte, maar het lukt me niet eens meer om tot 10 te tellen...