Tweetalig opvoeden in co-ouderschap

andersom

Ik denk dat het andersom is, maar maakt het echt uit?

Het is mij niet duidelijk of de oma van het kind niet ook tweetalig is, aangezien de ene ouder van het kind ook al tweetalig is opgevoed. Als het kind de tweede taal in het dagelijks leven nergens voor nodig heeft, het strijd scheelt als je de tweede taal opgeeft, dan is het misschien goed om dat toch te overwegen.

Mocht ik het mis hebben en gaat het hier toch om de ouder die niet de aanbieder is van de tweede taal: in dat geval zou ik er ook geen strijd van maken en de andere ouder zelf laten kiezen of die wel of niet de tweede taal wil aanbieden.

Eentaligen in het nadeel

https://www.nemokennislink.nl/publicaties/eentaligen-zijn-in-het-nadeel/

Hoewel er onder de deskundigen ook nog wel discussie over bestaat. Het onderzoek over de consequenties is pas laat op gang gekomen. LIjkt het me ook geen gedoe waard.
Mits beide ouders de ene taal beiden echt vloeiend beheersen is er geen absolute noodzaak om de andere taal aan te leren.

Maar echt vloeiend betekent ook dat je emotionele begrippen, de familiegeschiedenis, sociale verhalen, in die taal kwijt kunt. Je voed je kind op in de taal waarin je het meeste van jezelf kunt geven.

Dan is het verder net als de borstvoedingsdiscussie en de thuisbevalling. Je kunt er voor kiezen maar kinderen worden echt wel groot en goed ook zonder die hypes.

Bovendien

In Europa worden later op het voortgezet onderwijs ook standaard andere talen aangeboden. Europeanen zijn daardoor in het algemeen meertaliger dan mensen uit Engelstalige landen.

Je moet het zelf belangrijk en leuk vinden om er moeite in te steken.

In dat geval

Denk ik dat je je kind vooral helpt door het zelfvertrouwen te geven dat het ok is om even iets niet te weten. Dat lijkt me voor het kind een betere manier om om te gaan met het genoemde mogelijke nadeel.
Ik heb het artikel wat AnneJ postte niet helemaal uitgeplozen dus wellicht staat het daar al in maar ik heb begrepen dat je bij een meertalige opvoeding een groter deel van je brein tot taalcentrum maakt waardoor je je hele leven makkelijker nieuwe talen leert en eenvoudig kan schakelen tussen talen. Dat vind ik een enorm mooi cadeau aan je kind waar hij zijn hele leven profijt van kan hebben (en wat verder gaat dan praten met oma). Dus tenzij er echt redenen van bv medische/capaciteit gerelateerde aard zijn zou ik het zo lang mogelijk volhouden.

Hier gescheiden moeder (Francaise) met co ouderschap

Beste..
ik heb 2 kinderen 3 talig opgevoed met mijn (nu) ex man, die zelf ook buitenlander is (uit Estland).
We zijn gescheiden op een moment dat de kinderen al lang en breed alle talen konden praten maar ik snap het probleem niet helemaal. Een kind die twee of meertalig opgevoed wordt is vaak later met praten, alsof het eerst de verschillende taal systemen in zijn hoofd duidelijk probeert te hebben.
Daarnaast was “het probleem” ook ontstaan als de ouders bij elkaar gebleven waren. Het kind is niet altijd met beide ouders samen en er komt een moment dat het kind een woord Frans leert en het NL woord niet gelijk erbij leert, of andersom.
Ik spreek zelf vloeiend NL en goed Ests, maar toen mijn kinderen klein waren sprak ik Frans met ze: het de taal van mijn hart, waarmee ik mijn gevoelens veel beter kan uitdrukken, de liedjes uit mijn jeugd kan doorgeven, mijn cultuur en mijn geschiedenis. Vraag je een ouder om bewust zijn/haar moedertaal niet te praten met zijn/haar kind, is het alsof je de intimiteit weigert te herkennen die alleen kan ontstaan bij het gebruiken van je moedertaal. Ik spreek nu best vaak Nederlands met mijn kinderen maar als ik tegen ze zeg dat ik van ze hou of ze moet troosten is het in het Frans, altijd.
Ik zou zeggen: laat de niet Frans sprekende ouder wat Frans leren, als het werkelijk zo moeilijk is, maar er moet niet getoorn worden aan de intimiteit dat het spreken van je eigen taal met je kind betekent. Het niet weten wat een keuken accessoire is in het Nederlands of het woord Éléphant/Olifant (lijk toch best op elkaar nog..) lijkt me echt hier totaal onbelangrijk.
Sini

Fries AnneJ

Man en ik zijn allebei Friestalig opgevoed en onze kinderen ook, voor het Nederlands geen probleem, we spreken allemaal vloeiend abn. Maar AnneJ veel vogelnamen zijn in het Fries heel erg verschillend met het Nederlands, van een enkele vogel weet ik de Nederlandse naam niet eens.

Ja grappig Jo

Ik ken er natuurlijk wel een paar maar als ze rondvliegen weet ik niet met zekerheid wat het is. Een mus, een spreeuw, een waterkip, een grasparkiet. In onze omgeving veel gezien.
Ik ken nog eerder de woorden in het arabisch: batta, hamama, wizza, dik roemi, omdat ik die actief heb aangeleerd. En ze zijn eetbaar dus veelgebruikt in een arabischtalig huishouden.:-)

drietalig

Ik heb ooit een vriendje gehad dat drietalig was opgevoed. Zijn moeder sprak Nederlands tegen hem, zijn vader taal X, maar onderling spraken ze Engels en hij zat zelf op een Amerikaanse school (dus voertaal Engels). Bij hem heeft het wel tot onzekerheid geleid, vooral bij Nederlands voelde hij zich minder op zijn gemak. Hij was grotendeels in land X opgegroeid en terug in Nederland durfte hij in het openbaar geen Nederlands te praten dus sprak hij overal Engels, ook tegen de cassiere in de supermarkt. Nu was hij sowieso een onzeker en angstig persoon dus misschien was dat eerder de oorzaak.
Ik ben zelf tweetalig opgevoed en ik heb geen moeite mezelf in beide talen te uiten, ik beheers beide talen precies even goed. Als ik emotioneel ben ligt het maar net aan de situatie in welke taal ik me op dat moment het beste kan uiten; wat Sinilind vertelt over het Frans heb ik dus met beide talen evenveel. Ik vind het zo een verrijking, ik zou niet anders willen. Het helpt me ook om andere vreemde talen sneller te leren (vooral met uitspraak).

Vriend van ons

Een vriend van ons is verhuisd naar Duitsland, heeft daar een Duitse vrouw leren kennen, hebben samen twee kinderen en zijn inmiddels gescheiden. De kinderen zijn de ene week bij de vader en de andere week bij de moeder. Moeder praat alleen Duits met de kinderen en in het dagelijks leven is ook alles in het Duits. Bij vader praten ze alleen Nederlands en dat gaat prima. In de schoolvakanties komt vader met de kinderen altijd naar Nederland. Kinderen schakelen automatisch over op het Nederlands. Heel leuk hebben daardoor veel kontakt met de familie en vriendjes in Nederland. Als ze verdriet of pijn hebben gaat het wel in het Duits, je kunt dan horen dat dat hun voertaal is. Prima en met een beetje hand en voetenwerk of eventueel een woordenboek kom je heel ver. Ik denk dat tweetalig opvoeden prima kan ook met co-ouderschap.

als beide ouders daar achter staan

ik dacht dat daar juist het probleem zat hier. Maar topicstarter reageert niet meer, blijkbaar genoeg input gehad.

Nuzo

Logisch, dat vriendje is niet volledig drietalig opgevoed door het vele engels thuis en op school. Dat is geen voorbeeld voor andere situaties. Wellicht veel te veel engels gepraat en kan nederlands vooral verstaan.

ook spreken

Hij sprak vloeiend Nederlands hoor, hij vond het gewoon niet prettig, had ook een accent. Maar inderdaad, van de drie talen sprak hij wel het Nederlands het minst goed, of beter gezegd hij voelde zich het minst zeker daar in.

De landstaal is zelden een probleem

Voor een kind dat in Nederland woont, in Nederland naar school gaat, en met één van de ouders Nederlands spreekt, is de kans dat het kind problemen zal ontwikkelen met het zich uitdrukken in het Nederlands uitermate klein. Bij een jong kind (tot een jaar of 4) zal vaak de taal van de hoofdverzorger nog dominant zijn, maar daarna zal het Nederlands snel dominant worden. Een jong kind zal ook nog wel eens bij gebrek aan woordenschat in de "verkeerde" taal spreken. Vanaf een jaar of 5 zijn kinderen meestal in staat om omschrijvingen in één taal ("een groot grijs dier met een lange lange staart aan zijn neus") te produceren.

Die ouder die geen Frans spreekt kan toch ook een woordenboek gebruiken? Daar zijn apps voor. Ik begrijp de angst niet zo voor woorden die de ouder niet kent. Mijn kleuter komt ook met allerlei superhelden en dinosaurussen en onuitsprekelijke Youtube channels die ik niet ken. Nou en?

De kans dat het kind problemen ervaart met Frans is vele malen groter dan de kans dat het kind problemen ervaart met het Nederlands. Als het kind maar van één persoon Frans hoort, duurt het langer voordat het kind zich de uitspraak eigen maakt dan als een kind van meerdere verschillende personen Frans hoort. Er is bij meertalige opvoeding toch altijd een redelijke kans dat het kind gaat weigeren om de minderheidstaal te spreken. Die kans wordt nog eens groter als de enige ouder die de minderheidstaal spreek ook nog eens tweetalig is. Het is belangrijk om te zorgen dat Frans veel aanzien krijgt. Dat betekent dat de Franstalige ouder zich niet moet "schamen" om ook buitenshuis (in de winkel etc) Frans tegen het kind te spreken, dat de niet-Franstalige ouder positief tegenover de tweetaligheid moet staan en dat ook uitspreekt, en dat het kind zoveel mogelijk met andere Franstalige sprekers en boeken in aanraking gebracht moet worden.

Bij drietalige opvoeding is er vaak onvoldoende aanbod in een van de drie talen. Een familie moet flinke offers maken (de "meest verdiendende" ouder moet minder uren werken en meer zelf voor de kinderen zorgen / er moet een au paur uit de minderheidstaal komen / speciale school kiezen) om alle talen voldoende aan bod te laten komen. Dan moet je prioriteiten stellen en soms blijken die achteraf gezien verkeerd (als je in een land "blijft hangen" waarvan je de landstaal niet hebt geprioriteerd).