U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
toch gescheiden, voor de tweede keer..... (sorry, lang verhaal)
Hoi allemaal,
na heel veel tijd ben ik hier weer....gisteravond zocht ik in Google op 'voor de tweede keer gescheiden' en kwam ik terecht op mijn post hier uit 2009!!
Daarin vroeg ik jullie mening over mijn situatie: voor de tweede keer getrouwd, kinderen uit eerder huwelijk en situaties tussen ons die niet zo leuk zijn.
Eigenlijk gewoon kinderachtig gedrag en jullie wezen me er toen op dat ik me ook eigenlijk kinderachtig gedroeg. Ik heb daar naar geluisterd en echt heel veel geprobeerd. Maar het was er niet leuker op geworden in huis.
Ik wist ook niet meer waarom ik mijn man eigenlijk nog leuk had gevonden.....daar heb ik heel veel over nagedacht en kwam tot de conclusie dat ik hem zo leuk vond, omdat hij zo leuk en actief met mijn kinderen (in het begin 4 en 5 jaar) met mijn kinderen om ging. Nooit heb ik gezegd 'het zijn mijn kinderen' tot ongeveer anderhalf jaar geleden. Ik kon er niet meer tegen dat hij altijd op ze aan het vitten was. Echt altijd! En zij zijn nooit brutaal geweest tegen hem, gingen alleen stilletjes naar boven.
Ik heb best vaak een afspraak afgezegd omdat de sfeer te snijden was.
Ik hem toen gezegd dat het echt anders moest. En gevraagd wat hij zou willen. Ik heb alles voor hem over gehad, een verbouwing zodat hij een eigen ruimte kreeg (tot drie keer toe, want zijn hobbies veranderden nog wel eens), eigenlijk echt alles.
Maar andersom was dat er niet..... nooit. Kreeg te horen dat ik niet zo moest zeuren, of dat ik gewoon pech had. Dat soort dingen. Hij heeft zo vaak met zijn sleutels in zijn handen gestaan en gedreigd dat hij weg zou gaan. En ik maar smeken om dat niet te doen...
Tot een poosje geleden. Toen heb ik gezegd dat hij dan maar moest gaan. En dat deed hij niet! En daar was ik eigenlijk ook nog blij om. Ik wilde hem niet kwijt.
Maar vorig jaar kwamen bij de neuroloog terecht omdat de arm van mijn man niet meer wilde functioneren. De man zei doodleuk na 5 minuten dat het wel eens het beginstadium zou kunnen zijn van ALS!
Mijn wereld stortte in!! Ik probeerde sterk te blijven voor mijn man. Heb hem geprobeerd te troosten, heb hem geholpen. Heb hem gestimuleerd meer onderzoek te laten doen, maar hij wilde niet. Stak zijn kop in het zand. Ik heb hem zo veel mogelijk met rust geprobeerd te laten, tot ik een half jaar geleden zei dat ik toch wel erg ongerust was. Hij zei: het is toch niet jouw arm! Nee, maar wel ook mijn leven. Dat begreep hij niet. Ik moest er maar over ophouden.
Zo zijn we nog een paar maanden verder gegaan, maar er veranderde niets. Op een nacht was ik zo aan het piekeren dat ik hem vroeg of hij wakker was. Dat was hij en geen even naar de wc. Kwam terug en heeft een minuut geprobeerd wakker te blijven en viel toen in slaap. En werd de volgende ochtend boos op mij!
Toen dacht ik: als ik altijd alles voor je over heb, maar jij niet eens even wakker kan blijven....hoe moet het dan verder? En dat was de druppel.
Toen hij weer zei dat hij weg ging, heb ik hem gezegd te vertrekken. En dat is gebeurd.
Hij is weg, de scheiding is al geregeld en ik woon met mijn kinderen nog steeds in het zelfde huis, dat nu van mij is (was al zo, maar moest nu wel even geregeld worden).
En er is rust in huis! De kinderen zijn vrolijk en gezellig (ondanks dat ze pubers zijn), ik werk weer fijn (ben fotograaf en 'de spiegel' van de gene die ik fotografeer en dat was wel eens lastig), ik heb nauwelijks meer gehuild.
Mensen die me kennen, maar van niets weten, zeggen 'wat zie jij er goed uit!', dus het gaat eigenlijk heel erg goed!
Alleen....ik voel me schuldig, verwijt me zelf dat ik niet eerder stappen heb ondernomen....meestal sta ik vrolijk op en ga ik lekker aan het werk, maar soms lukt dat niet, dan blijf ik in dat negatieve gevoel hangen.
Er is nog geen diagnose gesteld, maar wat als hij echt ziek blijkt te zijn? Dat soort dingen.
Maar verder mis ik hem helemaal niet! Ik voel me goed alleen, al lijkt het me niet leuk om alleen oud te worden, maar dat komt later wel.
Wat een lang verhaal! Sorry, ik ben benieuwd of jullie nog weten wie ik ben en of er iemand is die mijn verhaal herkent.
Daan
Ja hoor
Ik kwam nog een oude reactie tegen van mijzelf. Toen best wel in een zwaar verrotte periode, op het punt om mijn nieuwe huis te betrekken. Daar woon ik nu alweer zes jaar, de rust is weer gekeerd, en het gaat eigenlijk best goed.
Bij jou klinkt het alsof de scheiding echt de juiste beslissing geweest is. Voel je niet schuldig over of je hem misschien ziek hebt achtergelaten, want dat staat los van de beslissing om uit elkaar te gaan. De kinderen zijn erdoor opgebloeid, en dat is het belangrijkste!
Hoi!
Wat fijn dat het nu goed met je gaat Zonneschijn! Wat bijzonder eigenlijk dat je mij nog herinnert.
Met de kinderen gaat het inderdaad goed en dat is heel fijn..... De oudste (15) voeg een paar maanden geleden zelfs wanneer hij op kamers zou mogen.......hij was echt niet blij en nu gelukkig wel!
De kinderen hebben overigens nooit iets richting hun stiefvader gezegd, zij mochten hem ondanks alles heel graag, waren min of meer aan de situatie gewend. Nu kan ik hen laten zien dat je echt niet altijd op je tenen hoeft te lopen.
Kijk vooruit
Neem jezelf niks kwaliijk, je kunt pas een punt erachter zetten als je er zelf aan toe bent, en dat was nu. Wees trots dat je het nu wel kon, en dat het beter blijkt voor iedereen. Probeer niet te veel meer terug te kijken, dat heeft geen zin. Nu mag je vooruit kijken, kijken hoe je de laatste jaren met je pubers thuis zo leuk mogelijk kunt maken. Geniet ervan.
Niki73
Dank je wel Niki,
het is soms moeilijk, maar ik probeer inderdaad zo veel mogelijk vooruit te kijken. Ik ben in ieder geval blij dat er nu een streep onder staat en niet pas over nog veel meer jaar...
Ik ben erg blij met je reactie, toch gek he, blijkbaar heb ik toch nog bevestiging nodig.
Blij
Graag gedaan, daar heb je fora voor. :-)