Tja en hoe nu verder (sorry lang verhaal)

Hoe zit het?

Ging je jongste om het weekend naar zijn vader of is hij nu het zomervakantie is maar weer eens een keer een weekend gegaan? Wat is de bedoeling?
Gelukkig is je zoon oud genoeg om met de trein zelf naar huis te komen. Het drama met je ex is denk ik niet echt te voorkomen. Of kunnen jullie, jij en je zoon, samen bedenken hoe je kunt bijdragen om de rust te bewaren?
Als ex hier de vlam in de pan kreeg dan verdween ik met de kinderen naar vrienden of naar de chinees en dan belde ik hem op dat we terug kwamen als hij gekalmeerd was. Bij de voordeur beoordeelde ik dat dan eerst en als hij nog tekeer ging gingen we weer weg. Zoiets zou ik bedenken.
Maar dan nog, is zo'n weekend inmiddels een incident of moet er weer om de 14 dagen naar vader gegaan worden?

Hoe het zit

Dank voor je snelle reactie Anne! 'Vroeger', toen ex nog hier in de buurt woonde (en hele dagen thuis was; hij zit al zo'n 20 jaar in de WAO) hadden we de 'weekend om de week' regeling. Daar had ik ook niet zo'n problemen mee. Had ik ook niet gehad als jongste nu alleen ging. Dat was immers vlakbij en het contact kon desgewenst wat korter en vaker (even langs uit school b.v.) gehouden worden. Dat maakte het minder 'zwaar'. Na ex' verhuizing naar dat dorp 175 km verderop (en het begin van zijn 'studie') is die regeling gaan verwateren. Het werd eerst weekend om de 2 weken en nu, nu oudste eigenlijk niet meer zo wil (die is 19 ondertussen), is het meer 'op afroep'. Ofwel, als ze zin hebben, gaan ze.
Een 'bedoeling' met de zomervakantie is er dus niet. Geen regeling of afspraken meer. Wij gaan 2 weken op vakantie, voor de rest van de tijd zijn de jongens vrij om hun vader op te zoeken.
Ik had al een beetje verwacht dat dit zou gebeuren; oudste heeft een veel 'meegaander' karakter en is meer bereid in zijn vader's beleef-wereld mee te veren. Hoewel hij daar steeds meer moeite mee is gaan krijgen en vader nu ook nog zelden meer ziet. Jongste is wat 'koppiger' en zal sneller zeggen waar het op staat. En zeker nu hij ook ouder wordt en meer 'ziet' en zelf conclusies trekt, gecombineerd met een beetje puberitis, krijg je aanvaringen. Hij prikt meer in papa's bubbel, zullen we maar zeggen, en daar kan papa niet tegen. Dan krijg je schreeuw en huil partijen, van beide kanten.

Afwachten?

Ik begrijp dat er geen vaste regeling geldt, maar er is contact als beide heren dat zien zitten.

Dan denk ik - mogelijk te simplistisch, ik heb geen ervaring - dat je misschien wel gewoon kunt afwachten tot éen van de heren weer een afspraak wil. En dan kan je met de andere heer bespreken hoe en wat.

En mocht zich de situatie voordoen dat pa wel wil, maar zoon niet, dan zie je dat op dat moment wel weer, toch?

Groeten,

Temet

Weet het nog goed!

Omdat dat hele verre dorp hier in de buurt is Spannend ze gen wat goed ook dat hij het zelf heeft opgelost! Ik had eerder aangeboden dat ik ook best uiterste nood achtervang wilde zijn. En dat geld nog steeds hoor. Is een beetje ma misschien maar het is ook een gekke situatie!

Mijk

Net als temet

Gewoon even afwachten, kijken wat je zoon er zelf van vindt, hij zal toch ook zelf moeten uitzoeken wat hij moet of wil met zijn vader. Hij is daar inmiddels oud genoeg voor om dat proces aan te gaan. En heeft gelukkig genoeg ervaring met reizen, hulp inroepen etc. om ermee om te gaan.
Verplichte regelingen zijn op een gegeven moment toch niet meer houdbaar. Net zo min als je kinderen kunt verplichten om in het weekend thuis bij pappa en mamma op de bank te zitten.
Wat je hooguit kunt doen is kijken of er een keer iets leuks in d ebuurt van dorp-ver-weg te doen is, waar zoon dan heen wil en bij/met zijn vader dan verblijft. Meer richting de studentikoze kant op: als er iets leuks is en je hebt een slaapplek nodig, dan ....

Tsjor

Sluit mij aan bij temet en tsjor

Ik denk dat het tijd is voor jou om (nog) een stap terug te doen. Misschien kun je nog eens aan jongste vragen of hij zou willen dat je hem helpt met iets. Verder lijkt het me een onmogelijke opgave een relatie te 'regelen' tussen een volwassene die zo weinig verantwoordelijkheid neemt en een kind dat (logischerwijs) niet de vaardigheden en de positie (want nog kind) heeft om hier op een eigen, zelfverzekerde manier mee om te gaan. Je zoon moet zelf kunnen zoeken naar een manier om zich te verhouden tegenover zijn vader. Ik zou het dus ook maar eens een tijdje op zijn beloop laten en kijken wat er gebeurt. En ik zou af en toe eens informeren bij zoon of hij iets zou willen en of hij daar hulp bij wil.
Wel pijnlijk :-(
Groet, Jo Hanna

Pijnlijk

Ja, pijnlijk is het... ik zie zoon worstelen met zijn emotie en verstand. Zijn gevoel trekt nog naar papa.. hij wil graag die unieke, automatische 'vader-zoon'-band, maar hij zoekt iets c.q. verlangt naar iets wat er niet is.. Ik heb ditzelfde proces bij zijn grote broer gezien, maar die was toen wel wat ouder, zo'n 16/17. Broer zit inmiddels doordeweeks op kamers en brengt zijn weekends vaak bij zijn vriendin door, dus die had wat dat betreft wat meer 'mee' in het los-maak-proces. Ik zou graag willen dat ze hier met elkaar wat meer over zouden praten, wie weet immers beter hoe het is dan iemand die in hetzelfde schuitje zit, maar helaas.. ze zijn niet erg spraakzaam naar elkaar op dit gebied. Ook een beetje het leeftijdsverschil (5,5 jaar) dat nu gaan opspelen.
Ik weet niet hoe het nu verder gaat. Weet wel dat zoon erg veel moeite heeft om tegen zijn vader te zeggen dat hij eigenlijk niet wil, of niet zo lang wil. Daar zal dan mijn rol liggen. In de hoop dat er ergens een opening komt waardoor ze elkaar wat gemakkelijker kunnen zien, zonder dat het direct zo'n 'beladen' heel weekend moet worden.

groetjes Arawen

p.s. Mijk, het is echt een heel mooi, landelijk gelegen dorp, begrijp me niet verkeerd.. het is alleen zo'n allejezus eind van ons ons vandaan..;-) Maar bedankt voor je aanbod, heel lief van je!

Vader en zoon

Hier is de 'liefde' tussen vader en zoon weer even over. Vader gaat alleen maar tekeer als het over zoon gaat. Zoon is inmiddels een 'alto' en hangt met gitaarjongens om en vader kwam zoon tegen diep in de nacht met een stel andere van die 'zwervers en junks'. Dat zoon blinkend overgegaan is naar zijn examenjaar, al 2 jaar een vaste relatie heeft met een leuk meisje met leuke familie, een gezellige, aardige en behulpzame, graag geziene gast is, ook op school, dat doet er dan niet meer toe. Dochter krijgt een cadeautje op haar verjaardag zoon krijgt niets.
Inmiddels is zoon wel zo verstandig dat hij niet meer met angst reageert op zijn vader, toen hij kleiner was had hij natuurlijk ook meer last van die explosies, maar leuk is het niet. Gelukkig heeft hij genoeg goede voorbeelden om zich heen, en ook dichtbij gehad, aan familie, grootouders en leerkrachten, opvangbegeleiders. En ik leg er dan ook maar de nadruk op dat hij ervan leert om dat zelf niet te gaan doen tegen kinderen. Ze afwijzen om iets wat je zelf niet goedkeurt maar ze dan ook helemaal afwijzen en de goede dingen niet meer zien. En dan zo tekeer gaan. Vader heeft overigens wel zijn excuses gemaakt naar mij toe, maar wil dat nog niet naar zoon. En dat is ook zoiets. Kind mag op alle foutjes geattendeerd worden, tot ze krimpen van het gedoe, maar elders schept vader altijd geweldig op over zijn kinderen. Zoon weet dat, dat steek ik niet onder stoelen of banken.
Maar ja, het is zijn vader, het zal wel weer een keer goed gaan, en weer fout gaan. Het is niet anders.

Arawen

Gaat je jongste ook weleens bij de oudste logeren als die op zijn kamer is? Of kan dat niet?

Groeten,

Temet

Niet te snel

'Weet wel dat zoon erg veel moeite heeft om tegen zijn vader te zeggen dat hij eigenlijk niet wil, of niet zo lang wil. Daar zal dan mijn rol liggen.' Neem niet te snel dingen over van je zoon. Hij moet zelf de kans krijgen om met zichzelf uit te vechten wat hij gaat doen met die moeite. Gun hem die tijd. En help hem alleen als hij daarom vraagt en als het duidelijk iets is wat hij zelf niet kan.

'In de hoop dat er ergens een opening komt waardoor ze elkaar wat gemakkelijker kunnen zien, zonder dat het direct zo\'n \'beladen\' heel weekend moet worden.' Ik snap dat je graag zulke idyllische vergezichten met je meedraagt, maar het is alleen maar een idylle. Ondertussen zijn er belangrijkere dingen aan de hand en dat is dat je zoon ouder wordt en dat hij een andere relatie met zijn vader moet opbouwen. En hij moet het ook nog eens zelf gaan doen.

Tsjor

Wat zelf doen

OK, als ik het goed begrijp is de algemene tendens hier dat ik zoon zoveel mogelijk de gelegenheid moet geven dit zelf met zijn vader uit te vechten en mijn dromen en illusies voor me moet houden..;-)
Kan ik me in vinden, alleen.. is dat niet een erg c.q. te zware taak voor een 13-jarige? Wanneer wordt het schadelijk voor een kind en moet je al volwassene, (andere) ouder, ingrijpen?
Oh en Temet, in theorie zou zoon bij zijn grote broer op diens kamer kunnen logeren, af en toe, maar hun band is momenteel niet zo dik.. tussen 13 en 19 zit helaas een hele puberteit aan verschil. Ik kan alleen maar hopen dat hun band weer verbeterd en hechter wordt, net als vroeger, als zoon ook richting volwassenheid gaat.

Eens en aanvullingen

Ik ben het eens met al gezegd is, met name Jo Hanna verwoordt het mooi. Ik heb alleen nog niemand gehoord over de optie dat zijn vader eens jullie kant op komt om zijn zoon te zien. Zeker na een weekend waarin het zo misloopt, vind ik dat vader ook zo'n eerste stap (die in dit geval best groot is, want twee uur reizen) kan doen. Laat het zoon ophalen, een dagje iets leuks doen, als het allemaal goed en leuk gaat 's avonds nog ergens eten en hem daarna weer netjes thuis afleveren. Lijkt me heel redelijk in dit geval.
En zijn er andere mannen in zoons omgeving met wie hij ook een (misschien wat stabielere) band op zou kunnen bouwen? Natuurlijk niet als vervanging van de band met zijn vader, maar misschien dat zoiets juist de druk een beetje van de ketel zou kunnen halen voor zoon.

Uitvechten met zichzelf

Arawen: '...dat ik zoon zoveel mogelijk de gelegenheid moet geven dit zelf met zijn vader uit te vechten.' Nee, vooral met zichzelf uitvechten. Het is zijn worsteling: wat betekent vader voor mij, waar ben ik bang voor, wat kan ik doen als het mis gaat, (geef hem vooral complimentjes over zijn treinreis en maak afspraken over wanneer hij jou belt, dus niet bij elk akkefietje naar jou bellen, maar wel als hij zoiets onderneemt als naar haar gaan).
Het is vooral zijn worsteling met de vraag hoe hij zijn relatie met zijn vader vorm wil geven. Een stapje terug doen wil niet zeggen dat je hem in zijn sop gaar laat koken (zoals de liberale staatsopvatting aangeeft), maar dat je hem nauwlettend volgt: is hij er nog mee bezig (goed), zit er nog verandering in (goed), merk je dat hij naar oplossingen zoekt (ook goed), of sluit hij zich af, wil er niet meer over praten en doet er ook niets mee (lastig, dan zul je hem toch eens wat moeten prikkelen om zijn gedachten hierover te vormen).
Wanneer is het schadelijk? Ik hoop dat je de dromen en illusies over een ongeschonden jeugd en een onbezorgd, ongeschonden leven inmiddels al te boven bent.Volwassen worden betekent heel wat anders, dan neem je de stoten van het leven en vang je ze op, dan word je daar sterker van, meer een eigen persoonlijkheid die ook de moeilijkere dingen van het leven aankan. Ik denk dat het enige wat echt schadelijk zou kunnen zijn, dat zou het zijn als hij niet de kans krijgt om zelf zijn eigen proces vorm te geven, om zelf te bepalen hoe hij eventueel wil vluchten of confrontaties aan wil gaan. Of als jij hem zou negeren in zijn ervaringen, maar dat doe je niet. Dus ik zou niet bang zijn voor blijvende schade. Het is jammer, dat vader zo moeilijk is; het is pijnlijk en verdrietig. Maar het is ook een fact of life, in zijn leven, waar hij mee te maken heeft. En gelukkig kun je er oud mee worden.

Tsjor

Mooi

Gezegd Tsjor.

Arawen, ik werk als docent op een roc in de grote stad en de bagage die de studenten meenemen is soms schrikbarend. Wat mij heel vaak weer verbaasd is het gemak waarmee sommigen daarover praten, maar bij doorvragen zijn dat de studenten die van 1 ouder of familie lid goede steun hadden en geleerd hebben om die rare ouder een plekje te geven en er mee om te gaan (vaak 1 ouder met psychiatrische problematiek en de andere ouder niet)

De studenten waar het niet goed mee gaat zijn de studenten met weinig netwerk of steun van familie.

Dus mijn advies: steun hem en leer hem met zijn vader omgaan en het een plekje geven. Hij mag worstelen, hij mag verdriet hebben, het is ook niet leuk dat zijn vader zo is, erken zijn gevoelens. Als die een plek hebben dan wordt ermee omgaan ook makkelijker.

Tranen

Dank je Tjor.. ik heb je berichtje met bijna tranen in mijn ogen zitten lezen.. Ik ben inderdaad wel eens bang voor de schade die de jongens oplopen door dit 'gedoe'. Ik doe mijn best, maar hoeveel schade kan ik beperken.. jouw berichtje verteld me dat het met de blijvende schade wel zal meevallen, wanneer er een netwerk en steun is.
Die steun is er gelukkig; ik heb zo'n 1,5 jaar na ex vertrek een geweldige man leren kennen, die niet alleen voor mij maar ook voor de jongens een openbaring bleek.. goh.. kan het ook zo?? Geweldig.. ik ben nog steeds elke dag heel blij en gelukkig met hem en de jongens gelukkig ook. Sinds een jaar is hij officieel hun stiefvader (we zijn getrouwd) en daar hebben ze allebei van harte hun goedkeuring aan gegeven. Dat andere rolmodel en dat rustige, stabiele gezinsleven is er gelukkig. Mijn man vervult de vaderrol in de praktijk, maar emotioneel kan dat uiteraard nog niet (helemaal) want daarvoor is hij nog te kort in ons leven. De band is groeiende. Overigens zie ik zoon ook daarmee worstelen; hij is gek op zijn stiefpa maar wilt niet te veel 'geven' want dat voelt als verraad naar zijn bio-pa.
tja.. iedere ouder wil zijn/haar kinderen graag alle verdriet besparen en het is zo moeilijk om te zien dat dat niet altijd kan.. Dank voor jullie steun!

Wetenschappelijk

Arawen, het was niet mijn bedoeling om je in tranen te brengen. Vandaag las ik in: terecht in de jeugdzorg, van Sander Bot (red.). Met name over de vraag of ingrijpende levenservaringen (zoals scheiding) gevolgen hebben voor gedragsproblemen etc. en of kinderen daardoor eerder in de jeugdzorg komen. Uit wat ik tot nu toe gelezen blijkt precies wat MarSy zegt: alleen als er al sprake is van een instabiele, problematische gezinssituatie leiden ingrijpende levenservaringen tot problemen. Maar als er sprake is van een sterke ouder, als er een volwassene ind e buurt is die zich bekommert om een kind, dan kan het kind veel aan.
Overigens denk ik dat jij met name die rol vervult. Ook al is er een nieuwe man in jouw leven en het leven van de kinderen en ben je blij daarmee. Terecht observeer je dat het voor je zoon weer ingewikkeld is, zo'n andere vaderfiguur.
Voor hem ben jij de stabiele factor en dat is superbelangrijk. Jij kunt hem het begrip geven over hoe moeilijk het is. En het vertrouwen dat hij het wel aankan. Dat kan niemand anders doen. Maar ondertussen doe je dus 'niets' in de sfeer van oplossingen bedenken en regelen.

Tsjor

He arawen

Ik sanp best dat het hele noorden je gestolen kan worden in zo'n situatie Mocht je me eens nodig hebben hoor ik het wel!

typen op mijn i-pad is lastig!p

Update en vraag

Gelukkig, mijn draadje is er nog..;-) Inmiddels heb ik geprobeerd met zoon te praten over de situatie. Lastig, want hij laat niet veel los. Maar vandaag ontstond er een opening en in het gesprek gaf hij aan dat hij eigenlijk nog wel contact met papa wil blijven houden, maar er alleen nog maar met zijn grote broer naar toe wil.
's Middags waren we weg en 's avonds belt vader. Ik hoor ze praten en afspraken maken. Nu blijkt zoon toch weer voor volgende week te hebben afgesproken om te gaan. Ik herinner hem voorzichtig aan wat hij s'ochtends had gezegd, met de opmerking dat het uiteraard allemaal zijn keuze is, maar het dan ook een vrijwillige keuze moest zijn. Al gauw bleek het dat niet echt te wezen; hij kan/durft gewoon geen 'nee' te zeggen als vader aandringt...
Overigens gaat oudste volgende week ook een dag of 2, maar dan later. Die vind het niet erg (of misschien zelfs wel fijn) even alleen met zijn vader te zijn, hoewel hij zijn broertje ook goed begrijpt. En dat wil ik nou ook weer niet verstoren...
Kortom, ik zit weer even in zo'n dillema. Ga ik me hiermee bemoeien of laat ik het (= hem) nog steeds gaan?

Vrijwillige keuze

Arawen, ik ga even in op dit stukje: 'Ik herinner hem voorzichtig aan wat hij s'ochtends had gezegd, met de opmerking dat het uiteraard allemaal zijn keuze is, maar het dan ook een vrijwillige keuze moest zijn. Al gauw bleek het dat niet echt te wezen; hij kan/durft gewoon geen \'nee\' te zeggen als vader aandringt...'

Even over die vrijwillige keuze: ouders zijn geen vrijwillige keuze voor kinderen! Dat zijn z enooit. Dat ben jij ook niet. Stel je voor dat vader na het weekend gaat vragen of het wel een vrijwillige keuze is van zon om naar jou te gaan. Dat is toch niet aan de orde?

Met die term 'vrijwillige keuze' heb je iets geïntroduceerd, waarvan je de uitkomst al kunt vermoeden: kind kan niet tegen de druk van vader. Nee, maar wat wil je dan? Kind kan ook niet tegen de druk van jou als je zegt dat hij moet komen eten of naar school moet. Met andere woorden: je hebt de relatie tussen kind en vader in een kader gezet, dat niet past. Met als resultaat dat het lijkt alsof er weer een conflict is tussen vader en zoon, waarbij vader de boeman is (hij legt de druk op).

Kind had 's morgens aangegeven dat hij wel weer kontakt met vader wilde, maar dan liefst met zijn broer erbij. Vader belt, vader en zoon maken afspraken.
Wat je hooguit had kunnen doen is vragen: oh, jij had liever dat broer erbij was. Kan dat dan? En als dat niet kan, vind jij dat dan een probleem? Daarbij had je het zwaarste moeten laten wegen, dat het goed is dat vader en zon kontakt hebben, het zou fijner zijn als broer erbij was, maar soms krijg je het niet optimaal.

Ik heb overigens zelf ooit een andere keuze gemaakt en echt een grens gesteld: jongste mocht niet alleen bij vader zijn, een van de broers moest erbij zijn. Dat heb ik toen met de broers besproken, zij vonden dat zelf ook, en dus is het enige tijd zo gegaan. Maar jongste was toen jonger en de situatie explosiever.

Ik zou dus zoon prijzen en aanmoedigen dat hij die stap maakt, zijn vertrouwen in hem uitspreken, ondertussen wel even controleren of de batterij van zijn mobiel is opgeladen en of hij genoeg geld, dan wel een kaartje heeft om terug te komen als dat wenselijk is (of even nagaan of ik in staat ben om hem desnoods op te halen).

Hij zet een volgende stap in het vorm geven van de relatie met zijn vader. Oudste zoon doet dat uitdrukkelijk ook. Een vader (of moeder) is nooit een vrijwillige keuze van een kind, het is de keuze van de moeder om díe man vader te laten worden, en omgekeerd. Kinderen hebben het er maar mee te doen. Met beide ouders.

Wees nu dus vooral positief naar je kind toe, spreek het vertrouwen uit dat hij het aankan en dat hij het goed zal doen. Ga naderhand niet eindeloos doorvragen hoe het was. Ga niet eindeloos skypen met hem. Laat het hem zelf een beetje uitzoeken. Hij komt er wel. Hij heeft ook nog zijn oudste broer die in dezelfde situatie zit en die al verder is met de eigen vormgeving. Dat is zijn beste raadgever. In tegenstelling tot jou kunnen kinderen niet van hun ouders scheiden. Dus hun vragen over de omgang zijn anders dan die van jou, hun oplossingen worden anders en dat zullen ze zelf moeten ontwikkelen. Jongste is er oud genoeg voor om dat proces aan te gaan.

Tsjor

Tsjor

Dank je wel voor je uitgebreide reactie. Als ik nog wel even iets tegenwicht mag bieden: met 'vrijwillige keuze' bedoel ik 'nee' kunnen zeggen zonder dat hij er buikpijn van krijgt. Van mijn 'druk' om te komen eten of naar school te gaan krijgt hij geen buikpijn. Daarnaast kan hij tegen mij (of zijn stiefvader) uitstekend 'nee' zeggen, je bent een puber of niet..;-) Hij weet dat dat thuis gewoon kan; hij is immers in een veilige omgeving. Vader valt niet in de categorie 'veilig' en kan erg veel (= ongezond veel) emotionele druk uitoefenen.
Daarnaast skype ik niet de hele dag met hem en hoor hem ook niet uit als hij is geweest. We hebben eigenlijk geen contact als hij daar is, behalve misschien een enkel SMS-je. We hebben alleen die ene keer in de trein geskyped, toen hij onderweg was naar huis.
Verder heb je wel veel goeds gezegd en ik ben ondertussen zelf ook aan het puzzelen hoe ik dit vorm ga geven. Heb ondertussen besloten hem te laten gaan, met of zonder buikpijn, en hem althans een OVchip kaart mee te geven waarmee hij volledig zelfstandig naar huis kan 'in het geval dat'. Ook om bij het station te komen zonder afhankelijk te zijn van vader. Veilig idee voor mij, maar ook voor hem denk ik. Verder dan maar zelf laten uitzoeken...