Teleurgesteld in ex als vader

Ja hoor, hier herkenning

Ik ben inmiddels 11 jaar gescheiden, dochter was pas anderhalf toen we uit elkaar gingen. Dat was moeilijk, lastig, vervelend voor ex, want ze was nog niet zindelijk. DUS (?) ze kon daar niet blijven slapen. In die 11 jaar is dochter niet één keer met haar vader op vakantie geweest, is hij niet één keer meegeweest naar een ouderavond, komt hij alleen opdraven als ik hem daartoe dwing (op straffe van inning van alle achterstallige kinderalimentatie, haha) en dan gaat hij halverwege weg omdat zijn nieuwe vrouw zich niet goed voelt en hem nodig heeft (iedere keer weer, dat mens moet echt een zwak gestel hebben). De enkele keer dat dochter daar nog komt is haar vader wel heel lief voor haar, maar wordt hij geclaimd door zijn stiefkinderen. Het komt niet in hem op om een keer iets alleen met dochter te gaan doen.
Kinderalimentatie betaalt hij niet, hij heeft zoveel schulden dat beslag leggen weinig zin heeft, want de belastingdienst gaat voor. Zijn nieuwe vrouw werkt niet (waarom niet is mij een raadsel, zal wel door haar zwakke gestel komen) en vindt het al vervelend dat er ergens een kind is van hem, laat staan dat daar ook nog geld heen moet. Ik werk me rot en heb ook nog 24/7 de zorg voor een kind dat ook van hem is. Niet eerlijk!
Lieve Mar42, je bent niet zuur, je gunt je kinderen hun vader en jezelf ook af en toe wat lucht. Ik probeer altijd maar te bedenken dat mijn dochter nauwelijks een band heeft met haar vader en met mij wel. Ik krijg haar puberbuien, maar ook haar knuffels, ik ben het waar ze naar toe komt met probleempjes, voor mij staat ze met een rimpel in haar voorhoofd in de keuken om te natte sla en doorgekookte pasta te maken, tegen mij kruipt ze stiekem aan op zondagochtend in bed. Hij mist dat allemaal! Over een paar jaar is ze groot en het huis uit, dan hoop ik dat ze zich nog steeds thuis voelt bij mij. Hij heeft het dan waarschijnlijk wel definitief verpest. Aan de andere kant, kinderen zijn loyaal, misschien blijft ze hem opzoeken. Ook prima!

Knikt instemmend

Ja, ik herken het ook, en ik kan mezelf helemaal vinden in de laatste alinea van Stoepkrijt. Tuurlijk doet het pijn als mijn zoon de overstap maakt naar het middelbaar onderwijs en zijn vader geen enkele moeite doet om eens te informeren hoe het voor en met hem is. Of als ik andere zoon ziek ophaal na het weekend bij zijn vader en vaderlief niet belt om te vragen wat de arts erover te zeggen had. Of als dochter zegt 'ik moest steeds huilen in bed maar pappa was steeds samen met zijn vriendin en kwam niet kijken'. Maar dat het de kinderen vervolgens ook niet meer dan logisch lijkt dat ik er altijd ben en dat ze bij mij thuis zijn... sja dat roept hij over zichzelf af. Ze zullen tegenwoordig ook zelf niet snel meer naar hem bellen om hem iets te vertellen of te vragen.

Enige nuancering

Voordat de ex van Mar42 nu alle negatieve ervaringen van exen op zijn bordje krijgt toch enige nuancering.
Mar42 schrijft: 'Ze gaan om het weekend naar hem toe en dan zorgt hij goed voor ze; ze gaan er niet met tegenzin heen gelukkig. Ik besef ook dat het mijn gevoel is; niet dat van de kinderen en bespreek dit ook nooit met ze; ik wil hun vader niet zwart maken naar hen toe.'
Nou goed, dat laatste is natuurlijk lovenswaardig, zeker als de kinderen eigenlijk nergens een probleem mee hebben.

Dan de oudste dochter. Eerlijk gezegd heb ik hier met pubers wel vaker dergelijke situaties gehad. Pleegdochter bijvoorbeeld. Of middelste zoon. Dan was het gewoon op, alles geprobeerd, einde verhaal. In overleg met ex gingen ze dan naar ex toe. Kinderen spelen er zelf ook wel eens mee: anders ga ik naar... Als ze willen kunnen ze gaan. Ik heb daar verder niets mee in de richting van ex. Ik vond het van mezelf niet gemakkelijk. Ik vond het eerder een geluk voor hen dat ze twee ouders hadden die goed voor hen zorgden. Soms hebben moeilijke pubers het nodig om duidelijke grenzen te zien. Dat het daarna iets beter gaat heeft vaak ook te maken met het besef dat er nu nog maar één adres over is en dat je die kans niet naar de knoppen wil helpen. Een erge puber pamperen en zielig vinden dat vader dit doet is ook niet goed voor haar.

Ik ben zelf ook niet zo'n schoolloper en ik bivakkeer ook niet op de sportvelden. Vader trouwens nog minder dan ik. Alleen als er echt een bijzondere voorstelling of iets dergelijks is dan bel ik hem en geef ik hem de informatie door. Als er kaartjes besteld moeten worden doe ik dat eventueel ook voor hem. Als hij niet wil gaan heb ik daar verder geen bedenkingen bij.

Wat betreft de vakantie, zijn de kinderen dan wel een aantal weken bij hem?

Ik proef eerder wat jaloezie bij jou door te gaan vergelijken tussen wat hij doet met de kinderen van zijn vriendin en met jullie kinderen. Ik ken de situatie niet. Misschien wonen de kinderen van vriendin bij hem, dan is het iets logischer dat je meer betrokken bent bij alledaagse dingen zoals een sportwedstrijd etc. GAat hij wel met hen op vakantie?

Zolang de kinderen met plezier naar hem toe gaan en hij goed voor hen zorgt als ze daar zijn zou ik verder geen weegschaaltje gaan hanteren over hoeveel aandacht hij aan wie geeft.

Tsjor

Loslaten

ik herken de situatie,ex zorgde altijd goed voor de kinderen,maar was in mijn ogen weinig echt betrokken,wist nooit wat er in de kinderen omging,of er problemen waren op school,het bleef allemaal nogal oppervlakkig,de basiszorg was prima,maar daar stopte het.Ik vond dat jammer,maar hoorde de kinderen nooit klagen,zij vonden het wel goed en gingen graag naar hun vader.
ik heb het dus losgelaten,het is zijn leven met de kinderen,en zolang beiden tevreden zijn is er niets mis mee.
nu de kinderen ouder zijn hebben ze het moeilijk,realiseren ze zich dat ze een *echte* betrokken vader missen,dat ze niet bij hem terecht kunnen met problemen,dat hij niet echt geinterresseerd is in hen.beiden kinderen worstelen daar mee op hun eigen manier.
ik vind het erg om die worsteling te zien,ben er ook wel verdrietig over,ik had ze een betrokken vader gegund en vind het jammer dat ik ze die niet heb kunnen geven.,maar verder kan ik er niets mee,het is hun *strijd* met hun vader,ik laat dat los.

overigens moet je niet vergeten dat ook in gezinnen waar vader en moeder niet gescheiden zijn,het heel vaak voorkomt dat vaders minder betrokken zijn.

Precies zo

Helaas heel veel herkenning Mar. Mijn ex heeft vorig jaar tegen onze dochter gezegd toen ze de omgangsregeling van 1 dag per week niet wilde veranderen naar week om week dat ze dan helemaal niet meer hoefde te komen. Uiteindelijk is hij bijgetrokken, mocht ze de omgangsregeling per dag opbouwen naar een hele week.

Dit jaar wilde hij om allerlei redenen dat ze naar een andere school ging. Zij wilde eigenlijk niet, ik wilde dat ze zelf mocht kiezen en hij wilde voor haar beslissen. Eindeloos ruzie gehad. Hij heeft haar notabene een mail gestuurd met daarin een opsomming van haar gedrag en gezegd dat hij en ik zouden beslissen over de school en ook gezegd dat als ze haar (echt puber) gedrag niet zou aanpassen dat ze dan niet meer welkom was.

Kind is 13..... Ik ben helemaal klaar met hem.
Zelf zegt ze dat ze van hem houdt en hem niet kwijt wil. Dat ze daarom maar doet wat hij zegt.

Ook hij doet weinig met de kinderen. Gelukkig heeft hij een erg aardige vriendin waar de kinderen heel erg op gesteld zijn.

Ik moet redelijk contact met hem houden vanwege de kinderen. We praten dus ook nog gewoon met elkaar. Maar liefst zou ik nooit meer wat met hem te maken hebben.

Vaders zijn vaak anders

Hier een niet-gescheiden situatie, vader doet heel andere dingen met de kinderen dan moeder, let op andere dingen, vindt schoolavonden vreselijk en skipt ze, zal niet zo snel naar een uitvoering gaan en zeker niet uit zichzelf. Ik vind het soms jammer, maar hij doet andere dingen, vaak wildere, met de kinderen en is op zijn manier betrokken. Hij krijgt het er vooral bij ons jochie vaker uit waar de schoen nou echt wringt (meestal als ik al een paar pogingen heb gewaagd en hem vraag). Hij is echt wel geinteresseerd in de kinderen, maar zal minder aan ze vragen, ook aan tafel ben ik vaak degene die het gesprek op gang brengt. Maar hij ziet andere dingen dan ik, blessures ziet hij van een kilometer afstand al bijvoorbeeld en zo zijn er nog meer dingen.
Mijn enige advies is dat je niet voor niets uit elkaar gegaan bent, en je ex niet meer kunt veranderen. Misschien is hij net als mijn man op zijn manier betrokken, misschien niet. Het is alleen sneu voor de kinderen als ze zich achtergesteld voelen of tweederangs.

Vanaf de andere kant

Mijn vriend heeft na zijn scheiding niet meer zoveel contact met zijn kinderen. Ik vermoed dat hun moeder zo kan meeklagen in jullie draadje, maar ik zie regelmatig hoe het vanaf de andere kant is. Zijn ex vindt haar ex een overspelige kl*****k die zijn gezin heeft verlaten voor zijn scharrel en alleen maar aan zichzelf denkt. De kinderen zijn in detail op de hoogte van de mening van hun moeder, en de slachtofferrol die ze zich nog steeds toeeigent. Ze hadden een zgn traditionele rolverdeling, tijdens het huwelijk naar beider tevredenheid, maar mijn vriend krijgt nu voor zijn voeten gegooid dat hij tijdens het huwelijk ook al niets met de kinderen deed en daar nu de gevolgen voor moet dragen. Daarbij vergeet ze voor het gemak dat zij alle touwtjes in handen houdt. Zaken over de kinderen gaan niet in overleg, maar krijgt hij als mededeling. Het komt regelmatig voor dat hij een dag voordat hij de kinderen zou komen halen een mail of sms krijgt met de mededeling dat ze het weekend uit logeren zijn. Aan de andere kant wel opgetrokken wenkbrauwen als mijn vriend eens een keer een dag wil verzetten i.v.m. werk of andere verplichtingen. Hij zou graag met zijn kinderen op vakantie willen maar die willen niet zo lang bij hun moeder weg zijn. Kun je wel raden hoe dan de reactie is als hij besluit wel op vakantie te gaan met zijn vriendin. Kortom, uitzonderingen daargelaten zijn die mannen niet allemaal ongeïnteresseerde **kels. Er zitten altijd twee kanten aan zo'n verhaal.

Teleurgesteld in ex als moeder

Het zijn niet altijd de vaders. Hier een moeder die geen interesse heeft in haar kind. Gaat niet mee naar school, niet naar sportwedstrijden, niet mee naar de dokter etc etc, vindt basisdingen als groente, fruit, regelmatig douchen, haartjes kammen, kleertjes in de juiste maat helemaal niet belangrijk. Maar zoon vindt het fijn om bij zijn moeder te zijn, ondanks dat ze zich niet aan haar beloftes houdt en hem regelmatig teleurstelt.
Ik denk altijd maar: gelukkig is er nog 1 ouder die daar wel om geeft en zijn/ haar kind naloopt. Op zich moet het niet zo'n verrassing zijn dat een ex zich zo gedraagt t.o.v. je kinderen. Meestal heeft hij/ zij dit gedrag al in je huwelijk vertoont. Maar toen is het je misschien niet opgevallen?