U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Stress tussen nieuwe vriend en dochter
Ik weet niet zeker of mijn vraag onder dit onderwerp valt, maar ik denk het wel.
Ik heb een dochter van bijna 8 en ben niet samen met de vader. Ik heb sinds 2eneenhalf jaar een 'nieuwe' vriend. Wij wonen niet samen, maar hij is wel 2 a 3 dagen per week bij mij.
Laatst is het behoorlijk uit de hand gelopen tussen mijn vriend en mijn dochter. En nu achteraf denk ik dat er al heel lang dingen onderhuids spelen.
Mijn vriend is het niet altijd eens met hoe ik mijn dochter opvoed. Hij vindt dat ze te veel mag, dat ik niet streng genoeg ben. Maar als we met z'n drieën zijn gelden wel mijn regels (uiteraard).
Ik heb mijn vriend nooit veel gevraagd als oppas, omdat ik al een heel netwerk om me heen had, en toch ook wel omdat ik dat niet van hem wilde vragen. Maar de laatste tijd heeft hij veel vrije tijd en hij gaf ook aan dat hij dat best wel vaker wilde doen. Nu heeft hij laatst een dag op haar gepast en dat is dus niet goed gegaan. Hij had ineens andere regels dat die ik had, en zij pikte dat niet. Dat werd, zoals ik het achteraf kan beoordelen, één groot machtsspel, waarin hij vindt dat hij de volwassene is en zij het kind, en dus naar hem moet luisteren. Terwijl zij zoiets heeft van: Dit hoef ik hier nooit, en nu dus ook niet. (Het ging over wel of niet tandenpoetsen voordat je de deur uit gaat).
Zo waren er nog wat dingen. Mijn dochter ging op een gegeven moment helemaal niet meer naar hem luisteren, en hij raakte steeds gefrustreerder en kwader. Hij voelde zich helemaal ondermijnd als oppasser. En zij vindt hem nu gewoon stom. Nee, meer dan stom, ze wil hem liever even niet meer zien. Ik voel me helemaal niet fijn over hoe mijn vriend tegen mijn dochter heeft gedaan, daar heb ik hem ook over aangesproken. En ik vraag hem nu ook even een hele tijd niet meer om op te passen.
Maar nu vraag ik me wel vanalles af. Wat is eigenlijk de rol van mijn vriend naar mijn dochter toe, want volgens mij is dat voor ons alledrie niet helemaal duidelijk. Als ik erbij ben heeft hij zo'n beetje niks te zeggen (behalve dan als het dingen van hem zelf betreft natuurlijk) en als hij oppast, is het dan normaal dat hij míjn regels volgt, of kan hij zelf gaan verzinnen hoe hij vindt dat het moet?
Oftewel, zijn er hier meer mensen met een soortgelijke situatie? Ik ben er nu pas, na 2 eneenhalf jaar, wat over gaan lezen, en ik denk dat we het een beetje onderschat hebben. Heel veel mensen die een relatie krijgen met iemand met kinderen heeft er moeite mee wat hun rol dan tegenover die kinderen is. Weet iemand hier misschien een goed boek over? Iets over stiefouders (al voelt mijn vriend zo helemaal niet voor mij, als haar stiefvader...).
Ik hoop dat dit een duidelijk verhaal is geworden. Eigenlijk speelt er vanalles mee, en daardoor gaat het een beetje door elkaar lopen in mijn hoofd. Maar ik zit hier dus wel behoorlijk mee, en wil het graag allemaal in goede banen leiden.
Clementine
Eerste reactie
3 zinnen vielen mij op:
1. 'Als ik erbij ben heeft hij zo'n beetje niks te zeggen'
2. 'waarin hij vindt dat hij de volwassene is en zij het kind, en dus naar hem moet luisteren'
3. 'als hij oppast, is het dan normaal dat hij míjn regels volgt, of kan hij zelf gaan verzinnen hoe hij vindt dat het moet? '
Klinkt mij in de oren als niet consequent.
Wat doet een 'vreemde' oppas: volgt die compleet jouw regels of mag die ook haar/zijn eigen regels toepassen?
Heel herkenbaar deze situatie. Bij mij speelde ook zoiets, 'stiefvader' vond dat mijn kind te veel mocht en was zelf erg streng, waar ik dan weer heel slecht tegen kon. Dit gaf veel problemen en ruzie, waar we ook niet goed uit kwamen. Ik vond/vind het ook heel moeilijk om als moeder kritiek op mijn opvoeding en mijn kind te krijgen en ik denk dat dat voor iedereen geldt.
Heb inmiddels ook wel begrepen dat de stiefproblematiek veel ingewikkelder is dan ik dacht, en vaak problemen geeft. Bij ons is het tot een relatiebreuk gekomen, mede omdat ik vond dat mijn kind het kind van de rekening werd.
Sterkte ermee, het is een lastige situatie!
Typisch weer
Hoe kan het toch dat het altijd de stiefvaders zijn die vinden dat de moeders niet streng genoeg zijn? Hier ging het ongeveer hetzelfde. Mijn partner heeft zijn kinderen van jongsafaan zeer consequent opgevoed. Ieder stapje buiten de toegestane grens werd direct gecorrigeerd. Dat is totaal niet mijn manier van opvoeden, ik ben meer van de discussie en consensus zoeken, en ben me ervan bewust dat dat kan lijken op inconsequentie. Toen we gingen samenwonen werden die verschillen pijnlijk duidelijk. Ik was best bereid om water bij de wijn te doen, maar ik ga mijn kinderen niet drillen of steeds naar hun kamer sturen. Als de kinderen van mijn vriend kwamen was het helemaal gezellig (not). Die waren dan wel streng opgevoed, maar daar merkte ik niets van. Omdat ze er maar kort waren wilde mijn partner niet de strenge vader uithangen. Ik heb een keer iets opvoedkundigs geprobeerd en kreeg toen een grote mond terug (dus dat verder ook maar gelaten). Inmiddels latten we weer en houden we de kinderen voorlopig overal buiten.
Ik weet niet hoe je het het best aan kunt pakken (nou ja, niet zoals ik 
Het is lastig om de opvoeding te delen als je het totaal niet eens bent met de opvattingen van je vriend. Je kunt ook niet over iedere situatie een discussie gaan voeren, dus je moet een bepaalde lijn zien te vinden waar alle gebeurtenissen onder vallen. Heb je het boek 'Samengesteld - de dynamiek van het stiefgezin' al gelezen? Daar staan heel herkenbare situaties in.
Stiefpapa's
Hoi Clementine,
ik als stiefvader zie dit verhaal misschien heel anders. maar aangezien mijn vriendin en ik in een beetje dezelfde situatie (alhoewel minder ernstig) hebben gezeten, kan ik je misschien wel wat advies geven. Of ten minste een mogelijk andere visie op het probleem bieden.
Een aantal vragen zijn er denk ik die jij je moet stellen. Een ervan: Wil je verder met je vriend? En hoe? Als het de bedoeling is dat jullie nog lang samen blijfen zullen hij en je dochter altijd met elkaar geconfronteerd worden. Dan is het belangrijk om met elkaar afspraken te maken over hoe er wordt opgevoed. Als je wilt dat hij je helpt met de opvoeding, zul je toch ook hem iets tegenmoet moeten komen. Aan de andere kant, als jij de opvoeding van je dochter helemaal zelf in handen wil hebben, kun je hem beter misschien niet meer vragen om op te passen. Aan de andere kant zul je dan waarschijnlijk ook geen steun aan hem hebben tijdens conflicten tussen jou en je dochter, aangezien het erg moeilijk is om 'een beetje' bij de opvoeding betrokken te zijn. Mijn eigen ervaring hiermee is dat je het samen moet doen, en dat gaat vooral over heel veel praten en redeneren. Uiteindelijk gaat er niet allen maar om hoe jullie willen opvoeden maar vooral om wat het beste is voor je dochter.
Een andere vraag is misschien te stellen aan je dochter: Hoe ziet zij jou vriend? Kinderen hebben het vaak moeilijk om te begrijpen hoe de relaties van volwassenen nou eigenlijk in elkaar zitten en wat voor gevolgen dat voor hen heeft en waarom. Misschien kun je met haar praten, misschien zelf met z'n drieën over hoe jullie verder willen. Natuurlijk moeten jullie uiteindelijk zelf de beslissingen nemen, maar het is misschien wel handig om eens haar mening te vragen over wat zij wil.
Ten slotte vraag ik me af: welke rol heeft haar biologische vader nog in de opvoeding. Jij geeft aan niet meer met hem samen te zijn. Is er nog wel contact tussen jullie? Ziet hij zijn kind? Dit kan namelijk nog een andere, verwarrende factor zijn. Wat de ander ecommentatoren al zeiden: dit is een erg lastige situatie. Ik hoop van harte dat jullie eruit komen en wens jullie heel veel sterkte.
Liefs
Beer
Chiquita
Ik ga er van uit dat je vriend geen eigen kinderen heeft, omdat je schrijft over 'ons drieën'. Dat is hier ook het geval. Wij hebben vooraf besproken hoe we het wilden aanpakken en hebben afspraken gemaakt. Die zijn niet heilig: allebei wijken we er wel eens van af.
Zo ben ik de opvoeder. Mijn regels gelden. Vriend volgt mij daarin. We vallen elkaar in bijzijn van de kinderen niet af. Als we later een goed moment alleen hebben, kunnen we er over praten en eventueel de regel aanpassen. Ik ben niet te beroerd om mijn opvoedkundige regels in te ruilen voor betere 
We bespreken zo ook meer de langdurig aspecten van opvoeding, toetsen telkens onze visie bij de ander. Als ik er niet ben, en de kinderen zetten zich af tegen een regel ("ik ruim lekker toch niet die 60 kleurpotloden van het aanrecht op, jij kunt toch niet koken") dan gaat hij de strijd niet aan. Hij zegt alleen even dat hij het bij mij zal melden als ik thuis kom. Dan bepalen we samen de straf. Klinkt misschien raar, maar sinds we het zo hebben afgesproken hebben we dat maar zelden hoeven gebruiken. Het gaat best goed :-)
Bedankt voor de reacties
Bedankt voor de reacties! Erg fijn om van anderen te horen die de situatie herkennen.
Het klopt inderdaad dat mijn vriend geen kinderen heeft, en wij wonen dus ook niet samen, wat het misschien ook wel een beetje moeilijker maakt om zijn rol te bepalen. En inderdaad speelt hier ook mee wat ik eigenlijk precies verder met mijn vriend wil. Want dit is niet ons enige probleem, en ik heb sowieso moeite om mensen toe te laten in mijn leven.
Ik heb inmiddels wel een heel goed gesprek met mijn dochter gehad. Zij wil heel graag gehoord worden hierin. Ook heb ik een gesprek gehad bij Opvoeding en Ondersteuning, een bureau hier in de buurt. Mijn vriend staat er gelukkig voor open om daar samen ook heen te gaan. Mijn dochter zei zelfs dat ze graag wel met iemand wil praten hierover. Ze begonnen er daar ook heel erg over dat de scheiding haar nog dwars kan zitten. Dat weet ik niet goed. Lijkt alsof ze zich daar bij neer heeft gelegd, maar schijn kan bedriegen.(mijn dochter ziet haar vader op regelmatige basis).
Ik ben wel blij dat er dingen in gang zijn gezet. Ik wil graag gesprekken met iemand met pedagogische achtergrond, want ik kan alleen maar zeggen dat het me niet lekker zit, maar precies hoe en wat, dat lukt me niet tegenover mijn vriend. Ik wil gewoon dat het oké is naar mijn dochter toe, en zo voelt het nu niet.
Maar het is een lastige kwestie. Dat blijkt ook wel uit jullie reacties.
?? @sancy
lijkt mij dat wat jij schreef NIET voor mij bedoeld was. Ik heb geen vriend, ik schreef niet over 'ons drieen' ;-)
Oeps chiquita moest clementine zijn
in de titel van mijn vorige bericht.