stiefmoeder

Geen manieren

Ik verbaas me ook weleens dat scheidende en gescheiden mensen zulke hele slechte manieren laten zien. Blijkbaar zit de pijn diep denk ik dan. Maar het is wel een vorm van emotionele onvolwassenheid. Waarmee ze een hoop narigheid om zich heen kunnen verspreiden. Ook voor de kinderen.
Doe het zelf maar niet denk ik dan. Deze mensen zijn met zichzelf bezig. Het is vast heel lastig maar trek het je niet aan, het hoort bij hen, niet bij jou.

Hmmm

Volgens mij knutselde mijn oudste ook alleen een kerstkaart voor papa. Ik heb nooit bedacht dat die ook naar zijn vriendin moest. Wel deed ik, heel attent, wat extra glitter in de enveloppe Namens ons gezin zond ik hun gezin, incl dochter dus, wel een kerstkaart (toen ik überhaupt nog kerstkaarten stuurde).

natuurlijk

Jij hebt een andere rol. Ik vind je erg jaloers overkomen. Waarom zou jij een kaart moeten krijgen? Waarom zou je mee moeten naar een kijkavond? (stel dat alle kinderen vier ouders zouden meenemen, dat zou toch veel te druk worden?)

Onaardig vaas

Stiefmoeder zorgt ook voor kind en is belangrijk in haar leven. Het is juist prettig als de volwassenen om kinderen heen hun best doen om vriendschappelijk met elkaar om te gaan. En dat zie ik ook heel vaak gelukkig. Dat zijn veel leukere situaties. Ook voor de kinderen. Mensen die ook nog samen dingen overnemen omdat ze elkaar accepteren en het liever leuk hebben met elkaar en de kinderen.
Miezerig vind ik dat afscheidende partnergedoe.

tegen de moeder

Zou ik wat anders zeggen, maar die schrijft hier niet, dat is de stiefmoeder. Die heeft geen 'recht' op de dingen die ze wil. Dan kan ze zich daar beter maar bij neer leggen.

V@@S

hangt er helemaal vanaf, ik zou het heel vreemd vinden als de stiefmoeder van mijn dochter niet mee zou gaan naar bv de groep 8 musical.
Vader kon niet bij het afzwemmen zijn, stiefmoeder wel, wat was mijn dochter blij dat alle mensen die voor haar belangrijk zijn er waren.

In deze situatie moet je je als ouder en als stiefouder afvragen wat is fijn voor het kind.

Een stiefouder hoort niet bij de beslismomenten zoals de ouderavond, maar wel bij de viermomenten zoals verjaardag, diploma etc. Een stiefouder zal wel met de ouder overleggen op de achtergrond, zoals een ouder zonder partner ook een klankbord zoekt.

Een kerstkaart richt je dan ook aan de ouder en de stiefouder of de familie of gewoon meegeven met kind zonder adressering.

In dit geval, in vaderstijd bepaald vader wie er voor zijn kind zorgt, dat kan dus ook de stiefmoeder zijn, dat heb je als biomoeder gewoon te accepteren.
Als stiefouder heb je weinig te 'eisen' maar wensen mag altijd.

gevoel

Natuurlijk raken dat soort dingen je. Maar misschien helpt het wanneer je bedenkt dat dit niet bij het kind vandaan komt (waar je een bepaalde relatie mee hebt en waar je om geeft) maar bij de moeder van dit kind (waar jij geen relatie mee hebt en waar je niks om geeft).
Waarom zou je je druk maken om iets wat iemand waar je niets om geeft doet? Laat het los, en blijf investeren in een goede relatie met je stiefkind. Uiteindelijk is dat wat er toe doet.

Nouja Vaas

wat ben jij inderdaad onaardig zeg. In mijn optiek houdt 'Stiefmoeder' het heel erg bij zichzelf, wil ze helemaal nergens schuld neerleggen maar schrijft ze puur over haar gevoel. Waarom mag dat toch niet op forums? Er gebeuren dingen die haar een bepaald gevoel geven. Daar wil ze het over hebben... of er mensen zijn die dat herkennen....als je een dilemma of vraag plaatst (met de nadruk op 'ALS' want een hoop dames hier sabelen je direct neer als je wat plaatst) en het daar over kan hebben, stelt dat soms je eigen beeld bij... kan je soms, met wat tips, met een andere bril kijken. Wat jij doet Vaas, is iemand afbranden. Non-constructieve teksten plaatsen. Erg jammer.

Stiefmoeder, ik snap dat je je gekwetst kan voelen. Je hoort er ook bij.... je bent ook onderdeel van het gezin als dochter bij jullie is. Maar ik denk ook dat moeder ergens zo'n vinger in de pap heeft..... en probeer dat van je af te laten glijden.

Kleine meid in gedachten houden

Natuurlijk wil jij ook dat het goed gaat met de kleine meid Stiefmoeder. JIj houdt van haar en juist daarom doet het pijn als je niet betrokken wordt. Het zou wat zijn als het je allemaal niks kon schelen! Dat zou pas iets zijn om boos over te worden..... Je komt op mij over als een liefdevolle stiefmoeder, ga daar vooral mee door met die lieve kleine meid in gedachten. Niet de bio-moeder, die duidelijk de pijn diep heeft zitten of het gewoon echt supermoeilijk vindt om jou in de buurt van haar kind te hebben.
Kan je erover praten met je vriend?

lieve stiefmoeder

Trek je ajb de reactie van vaas niet te persoonlijk aan.
Helaas bestaat er voor veel mensen nog een vooroordeel over stiefouders. Je doet het goed voor je stiefdochter, alleen jammer dat haar moeder dat niet wil zien. Het kan ook zoveel mooier. Als stief ben je geen vervanger, maar een bonus!

O ja herkenbaar !

Ook al ben ik al heel lang stiefmoeder (vanaf babytijd en is nu puber), het gebeurt mij ook nog steeds. Alsof ik tweede rang ben. De bio is niet zo moeilijk als jij omschrijft maar ik ken zeker het gevoel. Wat mij altijd enorm helpt is investeren in het kind, mijn liefde en zorg laten blijken, er zijn voor kind, maar ook echt zijn, ik speel geen toneel, ben geen heilige. Ik heb zelf wel eigen kinderen maar dit gevoel is daarop niet verandert. Mijn liefde voor stief ook niet.
En ik heb echt fijne band met stief. We hebben echt ons eigen lijntje.
En eens in de zoveel tijd blaas ik stoom af tegen een vriendin. Heb ik dan even nodig. Vooral als ik me veroordeeld voel, er rare verhalen de ronde doen, bleeeeh.

En laat V@@s maar, haar/zijn teksten zeggen meer over haar/hem dan over jou of het stiefouderschap.

precies

Je hebt al een rol in het leven van je stiefkind. Dus is het niet nodig dat je bij andere gebeurtenissen bent als dat niet gewenst is door haar eigen moeder. Geniet gewoon van de ogenblikken die er wel zijn.

kerstkaart

Dat van die kerstkaart begrijp ik dus echt niet.

Waarom wel een kaart naar een (vage) kennis sturen, maar niet naar iemand die toch wel belangrijk is in het leven van je kind?

Als kinderen nog klein zijn, moet je daar als ouder toch een beetje sturen en bij helpen?

Maar gelukkig zijn wij niet gescheiden, ik verbaas me soms echt over welke basale dingen men zich druk kan maken.

Over dingen als 10-min gesprekken op school enzo moeten ouders zelf weten.

maar de andere kant..

Het is natuurlijk heel fijn en bijzonder als alles in harmonie gaat en je elkaar meer dan het licht in de ogen gunt, laat ik dat vooropstellen.

In je verhaal klinkt door dat je vindt dat de moeder jou dankbaar moet zijn vanwege de taken die jij op je neemt en dat bijvoorbeeld zou kunnen uiten in een kerstkaart die ook aan jou gericht is.

Ik snap je hunkering naar erkenning en acceptatie en toch vraag ik mij eea af.

Kan je erkenning en acceptatie eisen? Is het niet zoiets als een opdracht 'doe eens spontaan!"?
Zijn mensen verplicht erkenning en acceptatie te geven als zij daar mogelijk een andere mening over hebben? Want, ja, jij doet ontzettend je best voor dit kind en deze vader maar kinderen hebben meestal het liefst dat hun eigen ouder dat soort dingen voor ze doet. In dat geval, kan het jouw rol, hoe goed bedoeld ook, overkomen als indringen met de eis, accepteer mij en wees dankbaar! En misschien vind jij dat dit niet zo is, maar naar eerlijkheid, vind ik in jouw schrijfsel weinig ruimte dat iemand, over zijn eigen situatie, anders kan denken dan jij vindt. Daarop aansluitend: ben jij voor hen de vriendin (of vrouw) van vader of ben jij de stiefmoeder? Jij vindt jezelf de stiefmoeder, maar misschien hebben zij dat gevoel nog helemaal niet zoals jij dat nu hebt.

Ben jij de keuze van moeder? Maw heeft zij jou uitgekozen, voorgesteld aan vader, hebben jullie een afspraak gemaakt over de verzorging en kom jij die nu na? In dit geval heb je groot gelijk.
of
Ben jij de keuze van vader, laat vader deze zorgtaken na, spring jij al dan niet spontaan in het gat dat is ontstaan? In dit geval is het niet logisch dat zij jou enige dankbaarheid schuldig is maar de vader (en dan niet via zijn dochter: dat klinkt leuk maar zal alleen tijdelijk wat genoegdoening opleveren).
of
Ben jij de keuze van vader, heeft hij jou deze zorgtaken gegund en pakte jij ze op? Ook dan ligt de bal bij hem.

Ik snap heel goed dat het zorgen voor kinderen niet altijd even prettig is. Dat kan helemaal opgaan voor het kind dat niet van jou is (en een echo uit het verleden) maar als jouw beloning afhangt van een ander, een eis terwijl zoiets alleen vrijwillig en spontaan gegeven kan worden, adviseer ik je te stoppen met deze zorgtaken. Ze zullen je tegenstaan. Soms staan ze mij, als moeder ook wel eens tegen. Maar daarnaast maak je je nu heel belangrijk in het leven van dit kind en zal ze misschien ooit afscheid van je moeten nemen, is het niet vanwege een einde aan een relatie, dan wel omdat je dit zo niet volhoudt.

Neem de zorgtaken op je dit je prettig vindt en die je vol kan houden. En de rest is voor vader.

Want kijk, als nu iemand niet wist wie er in het leven van deze man zou komen, zijn dat Ex en dochter. Als nu iemand wel kon weten welk pakket deze man met zich meedraagt, ben jij dat. Je bent het minst belast met het verleden maar lijkt wel het meest emotioneel. En daar ligt een taak voor de man in kwestie. Hij moet jou dan ook introduceren bij dit gebroken gezin. Dat is heel erg lastig en ik denk niet dat er veel mannen zijn die dat goed kunnen. Het helpt als je daarbij reële verwachtingen kan koesteren zonder verwachtingen uit te spreken.

Dus ja, ik snap V@@s goed en ik vind dat misschien wel het meest zuivere, vanwege de aard van de relatie (de is namelijk niet vanzelf ontstaan dus er is kans dat er altijd een beetje spanning bij zit).

eerlijk gezegd

Ik ben zo'n ex. Ik vind het best moeilijk dat mijn ex-partner met mij naar voorstellingen etc op school gaat en dan zeer nadrukkelijk de ideale vader uithangt maar zou niet anders willen ivm de kinderen. Dat zijn vriendin nu ook mee gaat vind ik niet prettig. Het gaat om de kinderen en hun ouders. Onze kinderen zijn om de 2 weken een weekend bij hun vader en zijn nieuwe partner. Ik zeg dit om aan te geven dat ik het grootste deel van de tijd alleen voor de kinderen zorg en er buiten die weekenden geen belangstelling is behalve bij dit soort "festiviteiten" en dat voelt niet goed. Bovendien vind ik, eigenlijk, dat als je zo veel meer voor de kinderen zorgt, ook een zwaardere stem hebt om ja of nee te zeggen, maar dat is niet reëel.
Ik denk dat je als nieuwe partner zaken van en over de kinderen bij de ouders moet laten, dat is vaak al gecompliceerd genoeg.

Hoeft niet

Wat wil je dan precies? Mijn dochters stiefmoeder hoeft niet op te passen want wij hebben (hadden, kind is al 16) de opvang goed geregeld. Ik ga er vanuit dat zij heus wel eens alleen met mijn dochter is geweest maar ze was niet mijn eerste keus als oppas. Vanuit mijn ex overigens ook niet. Die vroeg mij of dochter evt hier kon zijn als hij iets had op 'zijn' dag, of ze ging naar oma.
Stiefmoeder is verder van harte welkom op uitvoeringen en informatie-avonden maar niet bij gesprekken die gewoonlijk door ouders worden gedaan. Niet met zijn drieën in ieder geval, daar waar maar twee ouders nodig zijn.
Overigens is stiefmoeder wel wat 'afstandelijker' geworden nu ze zelf kinderen heeft. Ze is nog steeds zorgzaam en betrokken maar het moedertje spelen is er een beetje af.

stiefmoeder

Nou, als de moeder hier dit onderwerp had aangezwengeld, had ik mij afgevraagd waarom ze moeilijk deed. Het lijkt mij iets dat ook van de orde is 'kleine moeite, groot plezier'. Maar het is niet iets dat je kan 'eisen'. Maar misschien komt het nog, met de tijd. Soms gebeurt dat ook, als de spanning eraf is (door bijvoorbeeld je verlangen op de lange baan te zetten). Dan ontstaat er soms ruimte om dat wel te doen, omdat het dan uit je eigen beweging kan gebeuren.

wat Katnis zegt

Over het moederen. Dat kan voor moeders heel vervelend zijn: het gevoel dat er met jouw rol geconcurreerd wordt. Voor vrouwen is moederen een vorm van verzorgen.

Stiefmoeder, hier ook een stiefmoeder

En mijn eerste reactie is: ik herken het helemaal. Echt helemaal, je gevoelens van gekwetstheid vanwege die kaart, en dan daarna meteen het schuldgevoel, omdat je je niet gekwetst wilt voelen, omdat je ook wel weet dat dat eigenlijk nergens op slaat. Het zoveel energie in je stiefkind stoppen, ervan houden, en dan als opvoeder totaal niet meetellen, officieel dan.

Ik kan je één tip geven: laat het losssss... Mijn stiefdochter, die ik vanaf haar tweede actief mee heb opgevoed, is nu 26 jaar. Het gaat goed met ons en met haar, en met alle relaties tussen kind, ouders en mij.

Wat ik bedoel te zeggen is: jij weet en voelt zelf hoe belangrijk je bent, jij weet wat je voor je stiefdochter betekent. Jij weet hoe goed het haar doet dat jij er bent. Blijkbaar heeft haar moeder iets niet verwerkt, want die kaart zegt genoeg. Dat zou je stiefdochter uit haarzelf natuurlijk nooit zo doen. DAt komt door de al dan niet bewuste invloed van haar moeder. Of omdat ze haar moeder niet wil kwetsen, want die moet natuurlijk die postzegel plakken en zo.

Het is heel raar, want aan de ene kant draai je actief mee in het gezin en zorg je voor je stiefdochter, en aan de andere kant ben je onzichtbaar. Dat is ook raar, dat vond ik ook raar. Als ik heel eerlijk ben, áls ik nog onverwerkte dingen/verdriet/gevoelens uit die tijd heb, dan is het precies dat stukje. Wel mogen meedraaien, maar niet meetellen. Heel ingewikkeld...

Maar nu is het groot en ben je gekwestst, maar het wordt steeds minder belangrijk. Want waar het om gaat is om het geluk van je stiefdochter, het resultaat, om wat jullie met z'n allen voor mekaar krijgen, namelijk dat je stiefdochter ondanks de scheiding van haar ouders toch een gelukkig gezinsleven met jullie allemaal heeft.

Ik denk, als je het kunt loslaten, komt het ook nog eens naar je toe. Misschien niet meteen, misschien moet je lang wachten, maar wij zijn wel mooi altijd met z'n allen op diplomauitreikingen geweest. Wij konden toch maar mooi allemaal samen haar verjaardagen vieren. En wij brachten het telkens wel op om de kerstkaartjes aan het hele andere gezin te richten. Want je stiefdochter leert er ook van, zij ziet heus wel wat er gebeurt. Ook jouw invloed is er. Daarom zou ik echt willen zeggen, probeer het voor haar niet nog moeilijker te maken. Het is fijn voor haar om te weten dat jij er bent. Maak het voor haar niet nog lastiger om van je te durven houden.

En ik denk, ik weet, want zo is het hier ook gegaan, als haar moeder het kan opbrengen om jou niet meer als een bedreiging te zien, en om het haar ex niet meer kwalijk te nemen dat de relatie is mislukt, zij uiteindelijk jou misschien ook wel zal kunnen accepteren als een mede-opvoeder. Want dat ben je natuurlijk gewoon wel. Die kunstmatige constructie dat een stiefouder niets met een stiefkind zou kunnen of mogen doen, dat vind ik zo niet realistisch en schadelijk ook, want daarmee wordt voor het stiefkind ook instand gehouden dat een stiefouder niet van het kind houdt. Onzin natuurlijk, dat doe je wel. Wij hebben echt altijd samen opgevoed. Als stiefdochter bij ons was, brachten mijn partner en ik haar om de beurt naar school of haalden haar af. Ik hielp net als jij met school, maakte eten, haalde en bracht, enzovoorts. En dan nog de leuke, gezellige dingen en zo.

Probeer bij jezelf te blijven: jij weet drommels goed hoe het zit, jij kent je rol, en weet hoe hecht jullie band is. Laat het los, het zegt meer over anderen dan over jou.

Heel onbeschoft

dat dit zo gebeurt. Ik sluit me aan bij wat anderen al zeggen. Richt je op het kind, op je man. Niet op de moeder van het kind die het kennelijk nodig vind haar misgelopen huwelijk op jou uit te reageren.

Dat weet je niet, he! En zij is hier niet om zichzelf te verdedigen of te verklaren.