Stiefmoeder nummer 4

Ex en ik zijn 17 jaar geleden uit elkaar gegaan, toen onze dochter nog een baby was. Ex heeft diagnose borderline, maar 'die arts was een kwakzalver' en ex vindt zelf dat nooit iets aan hem ligt (typische borderliner). De scheiding was een opluchting voor mij, we waren inmiddels in de fase aanbeland dat ik een stuk stront was dat zijn leven vergalde.
In de jaren die volgden wilde ex soms wel zijn dochter zien, vaak niet. Kinderalimentatie betaalde hij niet, dat was 'betalen aan je ex' en dat doe je niet als echte vent. Als ex een vriendin had kwam hij steevast met haar hier aan de deur schreeuwen dat ik 'het kind' (nooit haar naam) bij hem weg hield. Hij moest dan duidelijk even indruk maken op zijn nieuwe vriendin. Al snel trouwde hij met zijn tweede vrouw, die heel lief was voor dochter. Zij had al gauw dezelfde problemen als ik en een scheiding volgde. Na een paar maanden kreeg hij vrouw 3 (iets minder lief) en herhaalde alles zich.
Wat ik erg vervelend vindt, is dat hij mensen, met name zijn vrouwen, zo verschrikkelijk tegen me opstookt. Als ik zo'n vrouw in het dorpje waar we wonen tegenkom, krijg ik van alles naar mijn hoofd waar bijna niets van klopt. Helaas niks aan te doen, ik heb geleerd het zo goed mogelijk los te laten.
Dochter is inmiddels bijna 18, heeft dit jaar examen gedaan en gaat volgend jaar een vervolgopleiding doen. Ik hoef vanwege haar leeftijd gelukkig niet vaak contact met mijn ex te hebben.
Dochter werd afgelopen weekend ontboden, want haar vader wilde haar iets vertellen. Dat bleek dus het voorgenomen huwelijk met vrouw nummer 4 te zijn. Dochter reageerde niet buitengewoon enthousiast en kreeg daarover te horen dat ze 'wel weer eens' door haar moeder (ik dus) zou zijn opgestookt. Ook kreeg ze te horen dat hij niet ging bijdragen aan haar studie (wat hij eerder wel had beloofd), want hij had zijn geld nodig voor zijn nieuwe gezin (nummer 4 zit in de bijstand en heeft twee kinderen).
Dochter zit ermee en wil mijn advies. Ik merk dat ik het niet meer kan opbrengen. Al die jaren ben ik neutraal gebleven over haar vader, nooit iets lelijks gezegd. Steeds weer een leuk jurkje gekocht voor de zoveelste bruiloft, steeds weer getroost als de stiefmama uit haar leven verdween. Ik heb haar gezegd dat ze bijna 18 is en in principe kan doen wat ze wil. Wel contact, geen contact, het zal mij worst zijn.
Ik heb het gevoel dat als ik serieus met dochter ga praten, er 17 jaar bagger naar boven komt. 17 jaar kiezen op elkaar klemmen in het belang van 'het kind'. 17 jaar ergernis aan gebral op verjaardagen van dochter. 17 jaar geschreeuw dat ik van me heb laten afglijden.
Ik breng het niet meer op. Kan ik dat zeggen tegen haar of kwets ik haar dan onnodig? Ze is natuurlijk niet gek en ziet zeker de laatste jaren wel wat er gebeurt. Maar soms is 17 (bijna 18) toch ook nog wel heel jong voor de grote problemen van het leven.
Iemand ervaring?