Stiefmoeder nummer 4

Geen ervaring maar wil je even een compliment geven

Ik vind het vreselijk knap dat je al die jaren neutraal bent gebleven over jenex. En ik kan me heel goed voorstellen dat je het niet meer opbrengt nu. Maar er zit natuurlijk wel iets tussen al je gal spuwen tegen je dochter en staan juichen over de aanstaande bruiloft.
Mijn advies zou daarom zijn je dochter te zeggen dat ze nu oud genoeg is om zelf te zien dat pa geen heilige is, maar dat ze ook oud genoeg is om zelf te beslissen wat ze met die bruiloft doet. Je kunt dan nog een paar opties geven (zoals alleen naar de plechtigheid en feliciteren, eventueel cadeau kopen/maken, of wel de hele dag en naar alle festiviteiten gaa, of bedanken voor de eer en een kaartje sturen om het gelukkige stel van harte te feliciteren).
Wat betreft haar studie: missschien wordt die soep niet zo heet gegeten. Maar ik denk dat jullie er goed aan doen ervan uit te gaan dat pa niet (of in ieder geval niet structureeel) bijdraagt. Dat is vervelend, maar geen ramp, er sijn meer mensen die het zonder financiële hulp van thuis moeten doen. Dus verdiep je daarin. Hoeveel mag ze lenen, en onder welke omstandigheden. Kan ze ervij werken? Moet ze op kamers of kan ze thuis blijven wonen?

Veel sterkte en succes voor jullie beiden!

studie

Dank Pennestreek, dat complimentje had ik even nodig.
Zoals Dr Phil altijd zegt: gedrag uit het verleden is de beste voorspelling voor toekomstig gedrag. De financiering voor de studie is dus allang uitgezocht en geregeld, waarbij pa's bijdrage voor de zekerheid maar buiten beschouwing is gelaten. Voorlopig kan dochter op en neer reizen en ik heb ook flink wat voor haar studie gespaard (altijd fulltime gewerkt).
Ik vind het alleen zo sneu voor dochter dat de geschiedenis zich keer op keer herhaalt. Iedere keer maar weer afwachten hoe deze vrouw zich naar dochter toe gedraagt. Pa kan op de een of andere manier nooit alleen met dochter afspreken, dochter krijgt de vrouw en eventuele kinderen er altijd bij. Ze heeft bij vrouw 3 wel eens gevraagd of ze niet gewoon iets met haar vader alleen kon gaan doen, maar hij én vrouw 3 waren daarover hoogst beledigd. Terwijl vrouw 3 duidelijk liet merken dat ze dochter maar een inbreuk vond op haar privacy.
En nu dus vrouw 4. Alle vrouwen daarvoor bleken stukken stront te zijn. Waarom zou je daar als vrouw 4 eigenlijk intrappen? Ik kan alleen maar dankbaar zijn dat dochter geen tekenen van borderline vertoont. Ze is opgegroeid tot een stabiele jonge vrouw met hechte vriendschappen en geen neiging tot excessief gedrag.
Adem in, adem uit....

ze kan die bijdrage ook nog vorderen

Ook van mij complimenten voor de zelfbeheersing die je de afgelopen jaren hebt laten zien.

Ik snap dat jullie bij het plannen maken zijn bijdrage buiten beschouwing laten, maar ik wil je er toch maar even op wijzen dat je dochter een bijdrage van haar vader gewoon bij de rechter op kan eisen. Dat heeft vooral zin als hij een vaste baan heeft of een uitkering van UWV. Heeft hij een bijstandsuitkering, dan valt er niks te halen, en als hij zelfstandig ondernemer is dan valt er mogelijk wel wat te halen maar is dat lastig aan te tonen en lastig te incasseren. Maar is er een loondienstverband of, nog mooier, een uitkering van UWV, dan is beslag vrij eenvoudig en effectief. Maar je moet wel eerst een uitspraak van de rechter hebben voor er beslag kan worden gelegd.

Allemaal niet leuk, maar dat is nodeloos armoe lijden ook niet. En DUO gaat er wel vanuit dat hij bijdraagt. Alleen als er sprake is van een ernstig conflict tussen vader en dochter dat niet over geld gaat dan wordt zijn bijdrage buiten beschouwing gelaten, maar de regels daaromtrent zijn erg streng (zie de site van DUO voor de nodige info).

Een procedure tot vaststelling van alimentatie moet je dochter zelf starten als ze meerderjarig is (of jij namens haar als ze nog geen 18 is). De kosten voor je dochter zijn beperkt, ze komt vast in aanmerking voor een toevoeging met een lage eigen bijdrage, dan krijg je ook korting op het griffiegeld, en ben je met een paar honderd euro klaar. Ze heeft recht op een bijdrage tot haar 21e, als ze dit overweegt is het verstandig om daar snel mee te beginnen want de ingangsdatum van de alimentatie is meestal het moment waarop je bewijsbaar duidelijk hebt gemaakt dat er echt betaald moet worden (bijvoorbeeld brief van advocaat). Als ze dus eerst een jaar loopt te dubben of ze wat gaat doen, loopt ze een jaar bijdrage mis.

Groeten,

Temet

wat wil je dochter?

Wil ze nog wel contact met haar vader? Ze is nu volwassen en kan langsgaan als ze wil of thuisblijven als ze dat liever wil.
Ze kan zelfs (maar dan krijgt ze waarschijnlijk ruzie met vader) het LBIO op hem afsturen om de kinderalimentatie rechtstreeks te krijgen, scheelt in het lenen voor haar studie.

Je mag je mening geven

18 jaar is echt wel oud genoeg om door te hebben hoe jij erover denkt. Ik zou inderdaad niet gaan razen en tieren en alle slechte dingen over hem vertellen. Maar je kunt echt wel (rustig) vertellen hoe jij erover denkt.
Ik heb ook jarenlang de daden van mijn ex wat verzacht "Hij bedoelt het goed, komt er alleen wat vervelend uit" (zijn bedoelingen waren ook altijd wel goed, maar o, wat reageerde hij weer vervelend...)
Inmiddels heeft dochter (nu 18) al jaren contact verbroken en is zoon (nu 21)oud genoeg om zelf dingen met vader te regelen. Dus ik hoef ook geen dingen meer te zeggen of doen omdat hij anders weer op hoge poten gaat staan. Inmiddels kan hij de boom in. Zoon en dochter weten ook wel hoe ik over hem denk, en trekken hun eigen conclusies (m.a.w. dochter houdt het voor gezien, zoon houdt contact)

Neem haar serieus

Ik vind haar ook veel te jong voor de grote problemen vh leven. Toch kan ze het blijkbaar wel, want ze zit er al jaren middenin en ontwikkelt zich toch stabiel..
Ik denk dat ze niets kan met jouw beleving, jouw emoties. Ik zou haar daar buiten houden.
Ideaal zou zijn dat je het zelf nog kunt blijven opbrengen er wel te zijn voor haar beleving en emoties. Maar ik jan me ook voorstellen dat dat lastig is.
In dat geval misschien iemand zoeken die er betrokken maar toch neutraal in staat? Niet alles hoef je zelf te doen natuurlijk. Iemand die je kunt vragen een beetje als haar vertrouwenspersoon te fungeren.

Blijft moeilijk

maar jouw problemen zijn haar problemen niet. Ze is nog te jong om alles te bevatten, te begrijpen en een plekje te geven. Je bent al die jaren heel erg sterk geweest, probeer dat nog een aantal jaar vol te houden. De reactie van dochter op het nieuws zegt al heel veel. Zij weet ook wel dat jij haar niet hebt opgestookt.

Waar wil dochter advies over? Wil ze weten of het handig is om naar het huwelijk te gaan? Of is het dat ze wil weten wat ze met de financiële kant van de zaak moet doen?

Wat betreft de bijdrage van vader, dat is al duidelijk aangegeven.

Als zij meer advies wil over hoe om te gaan met haar vader, zou je heel kort kunnen zijn. Zij weet ook hoe hij is. Als zij contact wil houden met haar vader, dan zal ze een weg moeten vinden met hem die voor haar leefbaar is. Wellicht kan ze daar hulp voor krijgen? Jij kan haar daar niet meer mee helpen, jullie zijn al zo lang uit elkaar. Als ze geen contact meer wil, dan zal zij dat ook zelf moeten aangeven. Deze keuze kan jij niet voor haar maken, dit moet echt haar keuze zijn.

vorderen

Temet, er is een uitspraak van de rechter van 17 jaar geleden. Kan dochter die nog gebruiken nu ze (over een paar dagen) 18 is? Ik heb ooit het LBIO ingeschakeld, toen heeft ex gewoon zijn baan opgezegd, want hij 'ging niet werken voor de alimentatie'. Toen viel er dus niks meer te innen. Hij heeft nu wel een vaste baan maar ik hoorde al dat het daar ook allemaal niet deugde, hij is namelijk veel beter en slimmer dan zijn stomme collega's (en die kotsen hem nu uit). Ik heb DUO al gebeld en in ons geval is er geen mogelijkheid om het inkomen van vader buiten beschouwing te laten.
Gelukkig heeft dochter een paar heel goede vriendinnen waar ze haar ei kwijt kan. Leuke meiden die haar door dik en dun steunen en ook nog wel eens een lompe grap durven te maken over de situatie, als het weer eens uit de hand loopt.
Wat dochter van haar vader wil, is dat hij er is voor haar en dat ze niet op de zoveelste plaats komt. Jammer genoeg is dat niet wat hij haar kan geven. Ik denk dat het contact tijdens haar studie nog minder zal worden dan het nu is. Er gaat straks een nieuwe, spannende wereld voor haar open en ik hoop dat ze daar volop van gaat genieten.

Paddington

Onze berichten kruisten elkaar!
Dochter probeert wel duidelijk te zijn naar haar vader, maar vindt het moeilijk om te zeggen dat ze de bemoeienis van wéér een nieuwe stiefmoeder niet op prijs stelt. Ze wil eigenlijk gewoon alleen contact met haar vader, maar die lijkt aan het begin van iedere relatie vergroeid met zijn nieuwe liefde. Verder vindt ze het lastig dat hij haar geld belooft waarvan ze nu eigenlijk al weet dat ze het niet gaat krijgen. Ze wil van mij graag advies hoe ze zou kunnen reageren op zowel relatie als geld.
In het verleden heeft ze voor deze problemen een speltherapeut gehad. Heel veelzeggend vond ik dat die therapeut met haar theevisite ging spelen. Er waren poppen die allemaal iemand voorstelden: mama, papa en stiefmoeder, opa en oma, oppas, tante, vriendinnetjes. Zij mocht bepalen wie aan welk tafeltje ging zitten. Papa en stiefmoeder zaten vlak bij de deur, ver weg van het tafeltje waar dochter zat met mama, oppas, beste vriendinnetje en opa en oma. De therapeut heeft wel wat handvatten gegeven om hiermee om te gaan. Inmiddels is dochter natuurlijk weer een stuk ouder en loopt ze tegen andere dingen aan. Ik zal zeker tegen haar zeggen dat als ze met een neutraal iemand wil praten, dat absoluut kan.

Praten

met iemand die ervaring heeft met mensen met Borderline om dochter handvatten te geven.

Dat is inderdaad een goede tip, dank.

Stiekem...

Lees ik even mee. Hier zijn de kinderen nog wat jonger, oudste is hier slechts 13, maar ook hier een ex/vader met borderline en ik lees wel heel veel dingen die ik herken. Ben zelf ook nog erg zoekende, dus adviezen heb ik niet. Doet me echter al goed om die herkenbare dingen hier te lezen, twijfel door bepaald gedrag van ex best vaak aan mezelf. Zoek ook erg in wat en hoe ik de kinderen wel of niet zeg. Ook hier dat periodes soms niets willen en soms alles, dan moet je toch iets uitleggen. Ik lees lekker stiekem verder mee, maar wil je sterkte wensen!

wees eerlijk

Zeg gewoon wat je van haar vader, jouw ex vindt! Niet hoe jouw relatie met hem was maar wat jij vindt van de manier waarop hij met haar omgaat. Gewoon eerlijk zijn anders gaat zij nog aan zichzelf twijfelen. Ik bedoel je kunt ook doorschieten in politiek correct gedrag. Als het shit is dan is het gewoon shit!

Miekemieke

Wel uitkijken met jouw advies.

Als je het helemaal gehad hebt met je ex en je zegt dat dan eerlijk tegen je dochter, bedenk dan:
- het is haar vader
- ze heeft een deel van zijn genen
- veroordeel je (door eerlijk te zeggen wat je vindt) je ex/haar vader, dan veroordeel je in wezen ook (een deel van) haar.

Bovendien, hoewel ex "onmogelijk" kan zijn/handelen, dan nog doet hij dat vermoedelijk niet express, maar is dat misschien wel grotendeels ingegeven door zijn genen, opvoeding, ervaringen. Dus is het ook handig wat compassie voor hem te voelen, hoe vervelend hij zich ook gedraagt. Dus misschien is het wel handig die mildheid mee te nemen als je over je ex/haar vader praat.

vertellen

Hier een vergelijkbare situatie met een ex met een serieuze psychiatrische problematiek. Ook zonder enige zelfkennis c.q. -acceptatie. Ondanks alle medicijnen, therapie en opnames in de lokale GGZ. Kinderen waren 8 en 15 toen de zaak zo escaleerde dat ik het echt niet meer trok en echtscheiding heb aangevraagd. Oudste heeft helaas veel bewust mee gemaakt en van daar uit zijn houding naar zijn vader bepaalt. Net als TS' dochter ook geen enkele financiele steun, nog naar mij noch voor zijn studie. Zoon is inmiddels volwassen en er klaar mee. Ziet zijn vader nog sporadisch en heeft een licht welwillende houding naar hem toe 'want papa is ziek en kan er ook niets aan doen' maar houdt hem wel op afstand. Betrekt hem niet echt bij zijn leven.

Jongste heeft veel gedonder gemist, gelukkig, door zijn jonge leeftijd destijds en de (onbewuste) afscherming door mij en, na de scheiding, zijn grote broer. Hij heeft ook nog contact met vader maar gaat in tegenstelling tot zijn broer nog wel mee in diens verhalen. Ik probeer net als TS mee te praten en mijn eigen gevoel uit te schakelen, maar desondanks vond jongste dat ik zijn vader 'als een kind behandel'. Daar heeft hij in zekere zin gelijk in. Hij wil vader nog geloven, ik en zojn broer zijn dat voorbij.

Recent zaten we samen in de auto, jongste (is nu bijna 17) en ik, toen hij een opmerking maakte waar ik spontaan op reageerde. Over iets uit die escalatie-tijd. Iets waarvan ik dacht dat hij het allang wist. Maar dat bleek niet zo te zijn.. voor dat ik het wist hadden we tijdens die autorit een heel serieus gesprek. Na mijn eerste schrik (het gaat om best serieuze dingen die je niet zo snel met een kind deelt) snapte ik dat de tijd misschien rijp was om hem iets meer over zijn vader en de gebeurtenissen te vertellen. Zo feitelijk mogelijk, zonder 'zwart maken'. Jongste was best geschokt maar het heeft hem ook opheldering gebracht. Hij snapt nu ons aller gedrag (vader, ik en broer) een stuk beter. Kan nu meer uit komen voor wat hij zelf vindt of denkt. En ik hoef niet meer zo vreselijk schijnheilig te doen. Ik val ex nog steeds niet af, maar kind snapt nu wel dat ik wat reeeler ben in mijn verwachtingen van hem. En alleen probeer kind voor teleurstelling te behoeden. Hier gaat bv ook niet betaald worden voor kind's studie. Net als dat voor zijn broer niet gedaan is. Ondanks alle mooie woorden.

Volgens mij is er een aardig verschil tussen reeel zijn c.q. de verwachtingen van je kind managen en je ex afbreken

Wat een herkenning. Ik ken in mijn omgeving niemand met een soortgelijk verhaal, ik word even stil van alles wat ik hier lees.
Ik heb altijd geprobeerd neutraal te blijven in wat ik vertel. Dus niet: je vader is een grote lul die teveel zuipt en me als oud vuil behandelt, maar: papa en ik wilden verschillende dingen van het leven. Hij houdt erg van uitgaan en ik wilde graag wat stabiliteit. Dus pasten we niet bij elkaar. Dat haar vader ook af en toe de gevangenis in verdween als zijn grootheidswaanzin er weer eens toe leidde dat hij vond dat hij boven de wet stond heeft zij niet bewust meegekregen, dat was in een tijd dat dochter haar vader toch al nauwelijks zag.
De diagnose, ook al ontkent ex die ten stelligste, heeft mij wel wat rust gebracht. Sommige dingen kan hij niet helpen. Wel jammer dat hij geen behandeling wil, dan hadden we wat minder drama.
Ik denk dat de tijd wel is gekomen om dochter wat meer inzicht te geven in wat al die jaren met mij hebben gedaan, zonder haar vader af te kraken. Zij weet ook wel dat hij onberekenbaar is, maar ik heb haar nooit verteld hoe het is als je met een kind voor zijn deur staat en hij doet niet open omdat hij daar gewoon nu even geen zin in heeft. Ik riep dan maar weer vrolijk 'gekke papa' en ging mijn afspraken afzeggen (of nam dochter mee).
Ik ben heel blij dat dochter binnenkort 18 is. Mocht er met mij iets gebeuren, dan kan ze haar eigen beslissingen nemen en is ze niet overgeleverd aan de grillen van ex en vrouw 4.

Pfff

Het komt vaker voor dan je denkt.. na de scheiding gingen mijn ogen open en heb ik me erg verdiept in zijn ziektebeeld. Wat me ook geholpen heeft is lotgenoten-contact; stichting Labyrint in perspectief. Google er masr eens op. Zij hebben me destijds ook naar een goede advocaat (met verstand van dit soort 'speciale zaken' verwezen. Die heeft me toen goed geholpen; ex niet aan de kant zetten, maar wel zelf volledig de verantwoordelijkheid kunnen nemen voor de kinderen. Op alle gebied, net als jij. Het was bij ons ook niet anders. Ik ben naar een notaris geweest en heb testament ed laten opstellen, ondat ik in onze koopwoning bleef, en om de kinderen ook financieel te kunnen beschermen. Heb jij ook gedaan neem ik aan.

Hier geen gevangenis maar wel andere hele serieuze dingen/voorvallen die je kinderen niet wilt laten meemaken (of later vertellen). Oudste heeft bewust mee gemaakt, helaas. Iets waar jongste nu best geschokt over is ('hij was toen net zo oud als ik nu!'). Ik heb net als jij de mazzel dat het toch nog hele stabiele en gelukkige mensen (semi) volwassenen zijn geworden. En ja, dan ben ik best ook een beetje trots op mezelf.;-). En op hen. Oudste woont al niet meer thuis, heeft bereikt wat hij graag wilde (met alleen mijn hulp) en ik heb een warme band met hem. Jongste zit nog op het middelbaar en gaat vlot zonder problemen.

Kortom, ik prijs mezelf gelukkig. De enige angst die nog wel eens opduikt is de erfelijkheidsfactor. Oudste lijkt het meest op mij, maar jongste heeft meer trekken van zijn vader. Ik doe wat ik kan om dat stuk van hem niet te laten ontwikkelen.

wel praten

"Zo feitelijk mogelijk, zonder 'zwart maken'. Jongste was best geschokt maar het heeft hem ook opheldering gebracht."

Ik heb een paar dagen na moeten denken voor ik kon reageren, maar deze opmerking helpt me erbij.

Er is namelijk een groot gebied tussen praten en zwart maken.

Ja, ik heb ook iets dergelijks meegemaakt met de kinderen, die toen ongeveer de leeftijd van je dochter hadden. Hun vader heeft ook forse problemen. Geen diagnose want het ligt natuurlijk altijd aan een ander. Vader heeft de kinderen een heel eind meegesleurd in zijn problemen, tot het echt volkomen mis ging. Dit zagen de kinderen ook aankomen.

We hebben veel gepraat en ook gehuild, moet ik bekennen. Aanvankelijk wilde ik niet teveel zeggen want ja, vader zwart maken, de teksten van Villa Pinedo goed in mijn hoofd, maar ik heb dit op een gegeven moment ook naar ze uitgesproken: ik vind dit moeilijk, ik heb ook één en ander meegemaakt met jullie vader dat nu naadloos aansluit op wat jullie nu meemaken, dat komt nu weer boven bij mij, het is moeilijk om naar jullie te luisteren zonder delen van mijn verhaal met jullie te delen, maar dat is mijn probleem en moet niet jullie probleem worden.

Tot mijn verrassing bleken de kinderen juist graag die herkenning te willen hebben. Ze wilden graag mijn verhaal horen omdat het om dezelfde man gaat. Ik heb niet alle details gedeeld, maar wel stukjes er uit. En benadrukt dat ik hun vader niet zwart wilde maken, maar dat dingen gezegd mogen worden.

We hebben veel aan elkaar gehad in die dagen. Het was hachelijk, want de moeder-kind-verhouding veranderde in een soort lotgenotenverhouding, en er dreigt misschien ook zoiets als frontvorming tégen vader en dat wilde ik ook niet. Maar ondanks de pijn en het verdriet hebben we veel aan elkaar gehad.

Het contact met vader werd verbroken, het kon toen niet anders door de omstandigheden. We praten er weinig meer over. Eén kind heeft het contact inmiddels, voorzichtig, hersteld. Ik wilde dat niet in de weg staan, al begrijpt het kind dat mijn andere kind en ik zelf niets met deze man te maken willen hebben. Zeg nooit nooit, maar zoals mijn andere kind zegt: "Ik heb nu eindelijk rust."

Ik benadruk dat praten met je kind hachelijk kan zijn. Pas op met te schokkende feiten. Gebruik je kinderen niet als klaagmuur, blijf altijd respectvol want het blijft hun vader, maar probeer ze wel herkenning en erkenning te geven: wat jullie meemaken heb ik ook meegemaakt. Dit onder ogen blijven zien, vond ik best zwaar omdat ik ook zoveel heb meegemaakt met die man, en mijn emoties ook zeer hoog zaten. Maar het is me gelukt.

Het heeft ons heel erg geholpen, dit met elkaar te mogen delen.

Wat erfelijkheid betreft: er is geen diagnose bij hun vader, maar er zijn wel sterke vermoedens van "iets". En dat "iets", is een diagnose die de kinderen wel hebben gekregen. En ik zie inderdaad bepaalde trekjes in hen terug. Ik kan daar wakker om liggen, ja. Gelukkig staan zij wel open voor begeleiding.

Gespecialiseerde advocaat

Las hierboven iets over een advocaat die gespecialiseerd was in dergelijke gevallen. Heb je daar misschien wat tips van of eventueel hoe ik zo iemand kan vinden? Ex is hier dan al wel ruim 2 jaar weg, maar ben zelf nog geen stap verder. Financieel wil ex de dingen niet regelen, heeft geen inkomen, dus is mijn probleem. Kinderen eist hij aan de ene kant via een procedure op, terwijl hij in de praktijk de kinderen nu al weer een half jaar niet wil ontvangen. Misschien kan ik iets van jullie leren...

Labyrinth in perspectief

Hallo Anoniem, ik vertelde over mijn contact met stichting Labyrint in Perspectief. Voor partners/familie van psychiatrische patienten. Daar heb ik veel steun en (h)erkenning gekregen. Wij zijn destijds begonnen met mediation maar dat lukte uiteraard van geen kant. Ook dat begrepen ze daar en hebben mij een advocaat aangeraden waar zij veel contact mee hadden. Iemand die begrijpt dat het hiet nou niet bepaald om een 'doorsnee' echtscheiding gaat. Ouderschapsplan?? Wat is dat??

Ik heb de mediation toen gestopt en heb zo'n aangeraden advocate in de arm genomen. Geen 'haai' maar iemand die mij en de sitatie begreep. Fijne dame, ook heel reeel. Heeft toen nog bijna 1 jaar geduurd voordat ik officieel gescheiden was, via de rechtbank.
Mijn advies; google die stichting en praat met ze cq vraag advies.

Gevonden

Heb meteen even gezocht en uiteraard gevonden, maar dat is dus ook voor exen of moeder van kinderen waarvan de andere ouder dergelijke problemen heeft? Samenwonen was vaak al lastig genoeg, maar vind het nu soms nog lastiger dan toen we samenwoonden. Ook voor de kinderen.

Bellen

Ik zou ze even bellen Anoniem.. ik kan me van toen herinneren dat er een telefoonnummer was. Ik heb toen lang met ze gesproken. Was eigenlijk de eerste keer dat ik iemand sprak die de situatie daadwerkelijk begreep.. geweldig was dat! Ze kunnen je vast verder helpen.

testament

Zo'n testament heb ik inderdaad ook, alles is compleet dichtgetimmerd. Dochter viert vandaag haar 18e verjaardag en dat doet me meer dan ik had verwacht. Het voelt als een eindstreep: als er iets met mij gebeurt is zij niet overgeleverd aan de grillen van haar vader. Ik heb ooit geprobeerd ex uit de ouderlijke macht te laten zetten, maar omdat hij zijn dochter niet fysiek mishandelde of misbruikte, heeft mijn advocaat me dat afgeraden. Blijkbaar is psychische mishandeling of verwaarlozing niet genoeg reden.
Ik ben een tijdje geleden naar een life coach gegaan om voor mezelf de dingen op een rijtje te krijgen. Hoe had ik zo blind kunnen zijn? Hoe had ik met deze man een kind kunnen krijgen? Ik had de neiging om alles op te geven, als mijn kind maar gelukkig was. Zo stabiel te zijn dat het slaapverwekkend werd. Ik heb heel veel aan die coach gehad en heb geleerd om trots te zijn op wat dochter en ik samen hebben bereikt. Trots op mezelf en trots op haar, want wat weet ze goed wat ze wil en wat werkt ze er hard voor.
En nu is ze 18! Er zullen vast gesprekken volgen nog en ik zal respectvol blijven. Eerst taart en feest!

Trouwen

Van de week kwam het bericht dat mijn ex (asperger) gaat trouwen met zijn vriendin. Ze zijn al jaren samen en van de kinderen hoor ik af en toe verontrustende, maar niet verrassende, verhalen dus het verbaast me. De kinderen zijn er blij mee. Ze zijn blij met hun stiefmoeder en hebben zich de afgelopen jaren wel eens druk gemaakt of ze wel zou blijven. Ik heb gemengde gevoelens. Ze weet gelukkig waar ze aan begint en ook dat het niet beter gaat worden. Knap dat zij het wel volhoudt met een man die meerdere keren per dag ontploft over kleine dingetjes of urenlange betogen houdt over wat er fout is gegaan, en hoe hij de enige is die het wel snapt.

Haha

We kunnen dit draadje wel omdopen in 'trauma ex draadje'..;-))

Alleerst van harte gefeliciteerd met je dochter Pff! Ik kan me je opluchting helemaal voorstellen. Sterker nog; ik kan niet wachten tot over iets meer dan een jaar mijn jongste ook meerderjarig is. Heeft trouwens ook wel een nadeel; je hebt direct geen inzake meer cq beheer over hun bankrekening. En daar kan misbruik van gemaakt worden.. ik neem aan dat je met je dochter praat over de invloed die haar vader op haar heeft.

Ik heb mijn ex destijds ook het ouderlijk gezag laten houden. Op advies van de advocate, die waarschuwde voor de (dan) bemoeienis van de kinderbescherming en jeugdzorg, maar ook omdat ik hem niet helemaal aan de kant wilde zetten. Ik heb ook nooit alimentatie gevraagd; ik had medelijden met hem. Dat is nu trouwens al heel veel minder . Wel in testament zo goed mogelijk dicht getimmerd, met toeziend voogd en zo. Daar heeft de notaris me bij geholpen.

Ex woont nu al weer jaren aan de ander kant van nederland. Hij heeft gebroken met zijn eigen familie en oude vrienden. Hij heeft wel al weer een tijdje een nieuwe vriendin, een dame die dagelijks werkt met kinderen met een rugzak. Dus ik neem aan dat ze hem ook wel aan kan . Zij heeft geen kinderen en is te oud om ze nog te krijgen. Dus daar geen problemen. En het is een aardige dame, die de zaak stabiel houdt, wat fijn is voor de kinderen. Kortom, ik hoop dat de verkering nog minstens tot jongste's 18e verjaardag duurt.