Soms.......[vind ik het zo erg voor de kinderen]

Jee,

Izar, ik snap je punt en ik deel hem. Ik snap ook je cynisme, al denk ik dat het weinig oplevert...dan dat jij je gal ff kan spuwen...(en daar is ook niets mis mee)

Als ik het over mijzelf heb: Ik weet dat mijn kinderen beter af zijn met de scheiding,al had ik het zo graag anders gezien, en ik weet (met veel pijn in mijn hart) dat ze nog beter af waren geweest als ik toen, ooit, niets met hun vader was aangegaan...

Tsja, finish what you start, ondanks alles? In mijn situatie is het antwoord NEE.

Moeten mensen die scheiden, juist voor de kinderen, zich verantwoorden, omdat ze het misschien als excuus gebruiken voor....??? wat eigenlijk?
Ik heb in mijn omgeving nog nooit iemand gezien die zomaar ff gaat scheiden...in mijn geval was het een proces van jaren met alleen maar de gedachte: wanneer zijn de kindertjes beter af?

Blijf je bij elkaar voor de kinderen, ondanks de situatie, omdat je denkt dat het ~beter is voor de kinderen ? Denk je dat echt, dan vooral doen. jij weet wat het beste is in jouw situatie! Maar blijf open voor andere informatie, blijf niet vastzitten in een gedachte...welke dan ook.

Ik zou zo graag zien dat dit forum juist en uitwisseling van ervaringen/gevoel/gedachten zou zijn en wat minder veroordeling, omdat dat toch alleen maar je eigen referentiekader betreft.

Groet, Pleister.

Als je bij elkaar blijft om de kinderen omdat je gelooft dat dat beter is...doe vooral: ieder het zijne, ieder kiest zijn eigen pad.

Het mooie hier zou kunnen zijn (denk ik) dat je met elkaar kunt uitwisselen: je bevindingen, je ervaringen, je gevoel erbij enz. Mogen de oordelen ook weg? Die hebben toch meestal alleen maar betrekking op e eigen referentiekader.

Groet, Pleister.

Eeuh

kwam van alles tussendoor, beetje raar bericht zo.. maar in essentie.. bedoel ik wel wat er staat

Gut joyeux

wat zijn we het toch weer eens.☺
"Juist vanwege mijn dochter! Maar ja, die is dan ook wel errug leuk ;-)"
Die van mij ook al.

En idd het mooiste dat ik aan mijn ex heb overgehouden. Voor mij was de relatie nog niet over, maar ja hij had al een ander. Kun je in je eentje gaan trekken aan een dood paard, heeft geen zin, kun je beter je energie steken in een goed na-huwelijk.

Spijt?

Ik word geciteerd dus ik reageer ook maar.

Tuurlijk, ook mijn kindertjes zijn de liefste en de leukste en de mooiste!!! En zou ik niet zonder ze willen.

Echter...ik had liever kindertjes in een harmonieuze, veilige, liefdevolle en warme omgeving. Dat heb ik ze door omstandigheden niet kunnen geven. Doordat ik een partner heb gekozen met wie ik ze, weet ik nu, dat niet kan bieden. Dat doet pijn. Dat maakt dat ik soms wou dat ze er niet waren. Dat ze deze pijn niet hoeven mee te maken.
Dan voel ik me schuldig,(want ik wist het toen ergens ook al maar wou het niet waar hebben) dan wil ik alles van ze overnemen enz enz... want ik had beter moeten weten... had ik maar niet zo'n partner moeten uitzoeken...

Inmiddels weet ik ook dat ik ze hun eigen weg in dit leven moet gunnen...maar wat is het vaak lastig!

Pleister

Ho ho

Ik zeg tegen niemand dat ie geen kinderen had moeten krijgen. Maar als je zegt: mijn kinderen zijn het beste wat mij is overkomen, dan gaat dat wel alleen over jezelf. Wat goed is voor jou hoeft dat nog niet te zijn voor je kinderen. Misschien krijgen je kinderen wel zo'n dreun van alles dat ze daar hun hele leven last van hebben. Daar hebben zij in ieder geval niet voor gekozen, maar als ouder ben je er wel verantwoordelijk voor. Hoe dan ook. Dat bedoel ik dus eigenlijk.
Er is een wereld van verschil tussen de houding: "het is mij allemaal overkomen/aangedaan", en: "ik had ook andere keuzes kunnen maken".

Dreun

...daar ben ik dus juist zo bang voor. Dat mijn lieve mooie geweldige kindjes een dreun hebben gekregen en nog steeds krijgen ( want in nieuwe situaties kunnen ze er weer op een andere manier over voelen) die zo groot is dat hij overheersend wordt in hun leven en dat ze niet kunnen worden wat ze hadden moeten worden, dat ze niet tot bloei kunnen komen.

< aar misschien is dat projectie, ik heb van ongescheiden ouders wat dreunen gehad die mij lang voor goede ontwikkeling behoed hebben....waardoor mijn kinderen nu weer last hebben van mijn foute keuzes. even heel kort door de bocht.

Maar mijn liefde voor hen is groot en ik ga er ook alles aan doen ze genoeg liefde en steun te geven, en ik probeer ook mijn ogen open te houden voor dingen die pijnlijk zijn om te zien. En ik schroom niet om daar hulp bij te vragen.

En vaak gaat het hartstikke goed met de kindjes en soms niet en dan denk ik dus Verdomme!

Wel trouwens veel reacties, fijn, en goede discussie.

Overkomen

Zo'n situatie kan je overkomen en dat is toch niet echt gerelateerd aan andere keuzes maken.
Was ik ongetrouwd gebleven dan had ik ook niet hoeven scheiden, ja zo lust er nog meer.
Dat is vragen om een risicoloos bestaan en zo is het nou eenmaal ook niet.
Het gaat er wel om wat je er vervolgens mee kan en mee doet.

Kinderen kiezen nooit voor hun ouders, het gaat in principe altijd alleen om je eigen kinderwens als je kinderen krijgt. En of het kind dan in een fijne thuissituatie kan opgroeien, dat is vaak gewoon een kwestie van geluk. Zelfs Merle kan het overkomen dat haar relatie misloopt, hoe goed ze haar keuzes misschien wel overwogen heeft.

En dat kinderen zo'n dreun van de scheiding oplopen dat ze er levenslang last van hebben, dat vind ik ook wel erg zwaar hoor. Ik ben zelf kind van gescheiden ouders en daar heb ik zeker last van gehad, maar nog meer last had ik van de constante ruzie en spanning in huis. En gelukkig zijn er heel veel therapeuten die je dan weer kunnen helpen om eea weer op de rails te krijgen.
Zo'n levenslange ramp is het nou allemaal ook weer niet. Wat niet wegneemt dat het heel naar kan zijn als je je kinderen niet hebt kunnen geven waar je vooraf op gehoopt had. Maar tegenslagen horen er nu eenmaal bij.

Sorry

Ik begrijp jullie aangebrande reacties niet, en jullie begrijpen blijkbaar niet wat ik bedoel. Het zij zo. Ik geloof dat alleen stopcontact het wel begrijpt en die gaat volgens mij ook ontzettend goed om met haar situatie.

Aangebrande reacties

Die krijg je als je vanaf de zijlaan staat te roepen over iets waar je geen verstand van hebt.

Bijzonder

Hoe mensen lezen wat er niet staat en niet lezen wat er wel staat. En hoe weten jullie in vredesnaam waar ik wel en geen ervaring mee heb??? Als je het na je scheiding dan allemaal zo goed voor elkaar hebt, kinderen goed in hun vel, iedereen alles verwerkt enz.enz. zoals jullie zeggen, waarom voelen jullie je dan toch aangesproken? Dat begrijp ik echt niet.
Wat stopcontact betreft: beleefdheid om zich schuldig te voelen? Wat een absurde opmerking. Maar stopcontact geeft wel blijk van een realistische kijk op haar verantwoordelijkheid en op wat e.e.a. doet met haar kinderen. En ik denk dat haar kinderen daar dus heel erg bij gebaat zijn. Meer dan kinderen met een ouder die doet alsof een scheiding helemaal geen punt is.(wie de schoen past....)

Merle

ik denk toch echt dat jij de gene bent die verkeerd leest.
Niemand in dit draadje zegt dat een scheiding geen punt is. Maar wel dat niet alles wat misgaat in het verdere leven aan de scheiding kan worden opgehangen.

Ik ben zo iemand die het na de scheiding gewoon goed voor elkaar heeft. Maar dat wil niet zeggen dat een scheiding het beste is wat me overkomen is. Een scheiding betekend niet het eind van alles, het leven gaat door en dan zul je er toch het beste van moeten maken. Iedereen heeft leuke en minder leuke dingen en vreselijke dingen op zijn levensweg, dat is nu eenmaal het leven.

Waarschijnlijk heb ik

iets geschreven in de trant an dat de echtscheiding voor mij een zegen is, maar dat wil niet zeggen dat daarmee alles opgelost is. En dat wil al helemaal niet zeggen dat ik het voor de kinderen niet heeeeeeeeeel erg en pijnlijk vind.
Tigerfeet

Punt

De scheiding: het meest beroerde in mijn leven tot nu toe, en toch het beste wat ik ooit had kunnen doen voor mijn kindertjes en mij...

en ja...nog dagelijks maak ik mijzelf verwijten hoe ik het zover heb kunnen laten komen (terwijl mijn omgeving zegt dat ik dat toch vooral niet moet doen) Maar ik voel me juist zo verantwoordelijk, voor de foute keuzes die ik willens en wetens heb gemaakt. En de kindertjes zijn daarvan de dupe.

Maar dan... zie ik hoe mooi, hoe eigen, hoe sterk, hoe lief enz enz ze zijn... en dan denk ik...jullie redden het wel...wat een mooie kleine mensjes...

En dan is het ineens: het gaat zoals het gaat, en we maken er het beste van!!

Maar zomaar ff scheiden...niemand hier denk ik.

Groet, Pleister.