Soms.......[vind ik het zo erg voor de kinderen]

Voordelen

De wens van kinderen om ouders bij elkaar te laten wonen is heel primitief en oprecht. Je zult goede redenen gehad hebben om te gaan scheiden. Dat kinderen die redenen niet kunnen volgen (op dit moment) is enerzijds gelukkig, ze hebben blijkbaar niet veel last gehad van je huwelijk), anderzijds lastig, want je kunt het pas over enkele jaren uitleggen. Ondertussen is belangrijk dat je met je ex goed overweg kunt en dat je hem de ruimte geeft om vader te zijn. Dus niet teveel laten merken dat je het zielig vindt, want dat heeft en negatieve weerslag.
Mijn twee oudsten wisten goed waarom ik ging scheiden. jongste niet. Zij huilde elke keer dramatisch als ik weg ging. Maar ik heb altijd gewoond doorgezet. Belangrijk is dat ze een band opbouwt met vader. En daar profiteert ze nu optimaal van, want ze weet hem voor van alles en nog wat te strikken.
Op den duur zien kinderen ook voordelen: twee keer verjaardag, twee keer sinterklaas, wat bij mamma niet mag mag bij pappa wel etc. Pappa heeft misschien geen playmobiel, maar wel andere dingen die leuk zijn. Misschien kan papa zelf een setje kleren kopen voor de kinderen, zodat ze zo min mogelijk hoeven mee te nemen. Kinderen krijgen twee plekken waar ze 'thuis' zijn en als de onderlinge verstandhouding tussen beide ouders redelijk goed is kunnen ze daar op den duur prima mee leven.

Tsjor

Sluit me aan bij tjor

Wat je ook nog kunt proberen dat als er dingen vergeten zijn, dat die niet in het bijzijn van de kinderen worden overgedragen.

Wellicht kan ook de overdracht aangepast worden. Mijn (onze dochter) ziet ons maar heel weinig samen, alleen met speciale gelegenheden eigenlijk: haar verjaardag, afzwemmen, siterklaas. De andere weekenden en vakanties gaan via school of bso. Ik breng haar er heen, haar vader haalt haar op of andersom.

en ook steeds duidelijk de boodschap blijven herhalen dat papa en mama niet meer samen gaan komen. En ja, daar mogen ze verdrietig om zijn, maar het gaat niet gebeuren.
Mijn dochter heeft een tijdje intens kunnen huilen met de melding dat ze papa zo mistte. Tot ik ging kijken wanneer ze dat deed: meestal als wij net een aanvaring gehad hadden.

Ze is nu 6 en ziet de voordelen: bij mij kan ze alle kleine spulletjes open en bloot laten staan, bij papa moeten die opgeruimd en beschermd worden tegen kleine zusjes. Bij papa kun je met je zusjes spelen, bij mama hoeft er niet gedeeld te worden in de aandacht.

Littekens

Ik kan me voorstellen dat jouw zoon zich in de steek gelaten voelt door zijn vader. Alleen dat probleem is niet het probleem van de echtscheiding, maar van een vader die, om het in klassieke termen te zeggen, ontrouw is. Het in de steek laten' levert littekens op.
Ik zeg dat, omdat onder het kopje 'echtscheiding' alle problemen worden geveegd. Ik hoor nooit iemand zeggen dat 'ontrouw' of zelfs 'je gezin in de steek laten'kinderen beschadigd. Wel dat echtscheiding kinderen beschadigd.
Mijn kinderen hebben littekens opgelopen door de relatie, niet door de scheiding.
Maar het verdriet om wat er dan ook is gebeurd in hun leven, dat verdriet mag er zijn. Het kan hen ook weerbaarder maken.

Tsjor

Weerbaarder?!

Hmm.. Ik denk zelf dat ik weerbaarder zou zijn geworden door 2 stabiele, volwassen ouders die zich bewust bezig hadden gehouden met communicatie binnen het gezin en uiten van gevoelens.
Maar- dat kan ook zo zijn bij gescheiden ouders, dat is ook weer waar.
Ik ben er zeker realistisch door geworden en ambitieus om mijn huwelijk te laten slagen. Zoals de meeste kinderen van gescheiden ouders :)

app-sent

Leven

gedurende elk leven loopt iedereen lidtekens op.
Niet alleen van de scheiding van je ouders kun je lidtekens oplopen. Mijn lidtekens komen vooral door het niet scheiden van mijn ouders. Ook het hebben van een gehandicapte zus levert je lidtekens op.
Je kunt niet alles op een scheiding schuiven zoals Tjor ook al zegt.

Wel moet je kinderen de ruimte geven hun verdriet te hebben. Maar je moet ook duidelijk zijn dat het niet gaat veranderen, daar blijf ik bij.

Als ouders heb je ook de verantwoording om steeds te checken of jou kind door de scheiding problemen op loopt. Ik zal dan ook elk jaar bij de 10 minuten gesprekken op school en de bso vragen of ze iets aan onze dochter merken wegens het niet samenleven van haar ouders. Of dat ze er mee bezig is op de een of andere manier.

Ik denk ook dat een scheiding van ouders op tiener / puber leeftijd een heel andere impact heeft dan een scheiding op heel jonge leeftijd.

Scheiding

Je kunt niet alle littekens op een scheiding gooien, maar een scheiding geeft bijna altijd wel littekens. Het zou ook een beetje gek zijn als dat niet zo was.

Chris

Even positief geluid

Ik ben een paar jaar geleden gescheiden en mijn grootste zorg destijds was natuurlijk de impact die het op de kinderen zou hebben. Nu we een paar jaar verder zijn, haal ik opgelucht adem: het gaat het goed met de jongens! Ik zie dat ze zelfstandiger en empathischer zijn dan andere kinderen. Omdat ik denk dat die eigenschappen door de scheiding versterkt zijn, heb ik daar gemengde gevoelens over. Aan de andere kant zijn het mooie eigenschappen en zitten de jongens gewoon goed in hun vel. Ze hebben ook geleerd dat de wereld niet vergaat als er iets dramatisch gebeurt en dat je zelf ook invloed hebt op hoe je met een situatie omgaat.

(Situatie: ex en ik wonen bij elkaar om de hoek, gaan zakelijk-vriendelijk met elkaar om maar zien elkaar vrijwel nooit.)

Cultuur

Ik sluit me aan bij Clarice. Kinderen kunnen ook sterker uit zo'n nare ervaring (als de scheiding van hun ouders) komen.

Overigens herken ik je gevoel wel. Wij zijn nu eenmaal allemaal opgevoed met het 'pappie-mammie-kindjes' idee als ideale gezin. Het jaren 50 ideaal. Maar ja, tijden veranderen... Kinderen wonen samen met 2 mamma's of 2 pappa's zonder er trauma's van te krijgen, of ze worden opgevoed door 1 papa of mama.. Overigens is ons idee over het ideale gezin nogal cultuur gebonden. Er zijn genoeg volken waarbij vooral kleine jongetjes al op hun 5e van hun moeder worden gescheiden om in het 'mannenhuis' verder te worden opgevoed... Of om naar een kostschool gestuurd te worden.. Met dat idee troost ik me soms wanneer ik het af en toe 'te kwaad' heb. Want niemand wil zijn kinderen ongelukkig zien. Zelfs niet tijdelijk.

groetjes Arawen

Ho even

"Wij zijn nu eenmaal allemaal opgevoed met het 'pappie-mammie-kindjes' idee als ideale gezin. Het jaren 50 ideaal. Maar ja, tijden veranderen..."

Is nog steeds het ideale gezin hoor. En de overgrote meerderheid van de gezinnen (ca. tweederde als ik het wel heb) weet het wel te rooien. Doe nou niet alsof het tegenwoordig de norm is om uit elkaar te gaan om je cognitieve dissonantie op te heffen.

Chris

Waarom zeggen we niet: 'maar overspel plegen geeft bijna altijd wel littekens?'

Tsjor

Hombre

Heeft soms wat moeite met woordkeus :)

app-sent

Joyeux, je stelt de impact van een verhuizend vriendinnetje op één lijn met die van de echtscheiding van je ouders? Meen je dat nou serieus?

Ik snap wel dat in de rubriek Echtscheiding veel gescheiden ouders posten die hun eigen situatie verdedigen en dat is ook precies wat Hombre bedoelt met cognitieve dissonantie.

Niemand gaat scheiden voor de lol, en het gaat er helemaal niet om om een beschuldigende vinger te wijzen naar iemand. Maar waarom is het zo moeilijk om toe te geven dat een scheiding voor kinderen traumatisch is?

Ik snap heel goed dat stopcontact er soms van baalt dat het zo moeilijk is voor haar kinderen. Dat gevoel mag er toch zijn? En Tjor, overspel kan ook littekens achterlaten, en volgens mij is er ook niemand die dat ontkent.

Chris

Definieer traumatisch

Ik moet bekennen dat ik niet dit hele draadje heb gevolgd maar ik heb het idee dat Chris en Joyeux elk een andere definitie van traumatisch hanteren. Dat Joyeux bedoelt: zo verschrikkelijk dat je leven er geheel en definitief door ontregeld raakt. En dat Chris bedoelt: heel akelig en in elk geval tijdelijk behoorlijk ontregelend.

Als de een een veel zwaardere inhoud aan het begrip geeft dan de ander blijf je zeker van mening verschillen.

Groeten,

Temet

Nuancering

Met traumatisch bedoel ik in dit geval inderdaad Temets omschrijving van heel akelig en in elk geval tijdelijk behoorlijk ontregelend. 'Ontwrichtend' zou ik er nog aan willen toevoegen, omdat je in je basisveiligheid wordt geraakt. Als de situatie thuis nooit veilig was, is het een ander verhaal.

En Joyeux, het is helemaal niet mijn bedoeling om met jou een welles-nietes-discussie te beginnen. Ik geloof je als je zegt dat een scheiding in jullie geval de beste oplossing was voor jou en je kinderen. En ik denk dat jij het ook wel met mij eens kunt zijn dat een scheiding nooit zonder gevolgen is voor kinderen. Kinderen hebben heel veel veerkracht en passen zich meestal gewoon aan aan de nieuwe situatie. Maar hun wereld is wel degelijk even ingestort en dat kan emotioneel diep ingrijpen. Dat de kinderen van Stopcontact daar soms nog last van hebben en dat je je als ouder dan machteloos voelt en ervan baalt, is toch niet zo vreemd?

Chris

Dank

Hoi,
ik wou even laten weten dat ik echt heel blij ben dat er gereageerd wordt en ik heb veel aan het begrip en gesprek wat er op gang is gekomen. Het helpt!
Meestal speelt het zich voornamelijk in mijn hoofd af omdat ik geen gescheiden mensen ken. En omdat ik eigenlijk wil dat het goed gaat, er niet over wil klagen bij mensen. Maar wat lucht dat op.

Ik herken heel veel en bij mij persoonlijk is het zo dat ik geneigd ben allerlei dingen aan de echtscheiding op te hangen , en extra blij ben dat het zo goed gaat op school en met vriendjes en vriendinnetjes etc.

Ex en ik gaan nogal goed met elkaar om, zakelijk/vriendelijk en flexibel,maar onze laatste tijden samen waren wel naar en gespannen.

Het lijkt me dat scheidingen en relaties niet met elkaar te vergelijken zijn van geval tot geval. Ik ben zelf iemand die juist door de twee heel erg bij elkaar blijvende ouders redelijk grondig is verpest, zo erg, dat ik diep onzeker was, iets wat heel erg bij mijn partnerkeus heeft meegespeeld. Partnerkeus is er zelfs een gek woord voor, ik was in staat van enorme verbazing dat iemand uberhaupt met me wou zijn en zelfs trouwen. Eenmaal gewend aan dat idee kwamen andere behoeften boven (aandacht, intimiteit, warmte) en toen begon het slecht te gaan. Ik denk dat iets dergelijks achter veel verhalen hier zit van vrouwen met al of niet als zodanig gediagnosticeerde autistische partners. Dat zijn wellicht onzekere vrouwen die binnen de relatieve veiligheid van een vaste relatie beginnen op te komen voor hun diepere wensen, en dan bot vangen.
Heel erg lastig.
Mijn exman keerde steeds meer naar binnen en achteraf denk ik dat een gezin hem te veel was. Als gescheiden vader doet hij het veel beter en kindjes gaan er zingend naar toe en zingend weer naar huis.

Maar ze vinden het soms rot dat wij niet meer getrouwd zijn, en als ze heel hard huilen om een kapotte knie, klinkt het voor mij soms anders dan de knie van een kind met twee ouders.

Ik doe erg mn best te laten merken dat ik heel veel van ze hou en dat doe ik ook. we hebben lieve vrienden om ons heen en er is veel harmonieus. Maar was ik maar in goede therapie gegaan toen ik twintig was! Dan had ik mijn kinderen en expartner een groot plezier gedaan.

Stopcontact

Je schrijft dat je geen gescheiden mensen kent. Als je behoefte hebt aan herkenning en contact met andere gescheiden ouders: ouderalleen.nl. Ook voor uitjes (met of zonder kinderen) of praktische informatie.

Relaties

ChrisH verwoordt mijn bedoeling goed. Iets anders dat je vaak hoort van gescheiden ouders is dat bij elkaar blijven nog slechter was geweest voor de kinderen, en dat is soms vast waar.

Het kernprobleem is volgens mij dan ook dat mensen aan kinderen beginnen met partners waar ze achteraf zeggen niets mee gemeen te hebben. En dat ze niet in staat zijn hun relatie 'goed' te houden. Want dat is toch de grote tragiek?

Die irritante iphone/ipad handtekening kan ook uit! Settings/OO/Handtekening

nou dat is inderdaad tragisch, dat bedoelde ik ook met was ik maar eens goed in therapie gegaan. Sommige mensen zijn dysfunctioneel met en in hun relaties. Het was niet goh, we hebben niks gemeen, overigens, het was goh, ik ben getrouwd met een verslaafde en ik kan er niet meer tegen.

groetjes sc

Inderdaad

nou, inderdaad. wat ik dus ook eigenlijk bedoel is dat er al veel meer aan de hand kan zijn jaren voordat je gaat scheiden en zelfs voor je gaat trouwen.

Mensen hebben ook nog tegen mij gezegd dat je alles moet proberen, dat mensen veeeel te makkelijk scheiden, nou echt, neem maar van mij aan dat het allesbehalve makkelijk was, en is.

Wat vooral een denkfout is, is dat het een keuze van mij is geweest, soms kan je echt niet meer. Ik heb het meer dan 1 keer opnieuw geprobeerd, en het ging echt niet!
Ik werd totaal overspannen en functioneerde niet meer.
Het is geen keuze. Mensen die denken dat het vooral een wilskracht of doorzettingsvermogen ding is, nodig ik uit te gaan samenwonen met hun minst favoriete collega of buurman.

Scheiden

Een gezin met kleine kinderen is wel een echte testcase voor je relatie. Dat valt vooraf vaak niet in te schatten. Er kan een enorme belasting ontstaan en dan is het maar de vraag of je er als team je schouders onder kunt zetten. Soms werken situaties tegenstellingen alleen maar in de hand. En soms loopt het ook finaal uit de hand. In mijn omgeving ken ik niemand die om flauwe redenen ging scheiden en beter getrouwd of bij elkaar had kunnen blijven. En ja, de schade die de relatie opgelopen heeft blijft ook daarna nog een bron van ergernis of ellende.
Heel vroeger, in het flower power tijdperk heug ik me nog meer amicale scheidingen waarin iedereen nog met elkaar op vakantie ging en zo. Nu ben je denk ik vaak toch meer gebonden financieel, het leven is er een stuk harder op geworden en dan is de drempel om te scheiden groter.

Ik denk

dat hombre het niet heeft over zo makkelijk scheiden, maar dat hij bedoelt dat je wel ooit hebt besloten om samen met iemand kinderen te krijgen. En dan kan er later van alles aan de hand zijn (vreemdganger, verslaafde, autist enzenz) maar voor die persoon heb je toch echt zelf gekozen. Natuurlijk kan iemand veranderen, maar het kan ook zijn dat je eigen keuze niet erg zorgvuldig is geweest.
En dan kun je later wel zeggen dat een scheiding beter is voor de kinderen dan bij elkaar blijven. Maar eigenlijk was het dan beter geweest om überhaupt niet samen met die persoon aan kinderen te beginnen.

Inderdaad merle

En achteraf kijk je de koe in haar kont.

Inderdaad

Met de ogen van nu was ik nooit een relatie begonnen met mijn huidige ex, laat staan kinderen.

Pleister.

Gelukkig

Gelukkig is er als ik me weer eens onhandig uitdruk vaak wel iemand die het beter kan verwoorden.

Goeie post van stopcontact.

Izar

"Ik zal zeggen dat ik nooit met hun vader aan kinderen had moeten beginnen."

Dus dat ze nooit geboren zouden zijn... Nee, da's ook niks.

"Maar wie weet had jij dat in mijn situatie prima gekund. Of Hombre."

Wie weet, maar daar schiet jij dan niet veel mee op. De situatie is zoals ie is. Je hebt die man gekozen en het is fout gegaan. Maar niet ook weer helemaal want je hebt er een stel fijne kinderen aan overgehouden.

Always look on the bright side of life?