U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Snelle nieuwe partner ex
Hallo allemaal,
Cliche, maar ik lees al een tijdje mee en ik ga toch mijn dilemma hier voorleggen.
Mijn partner en ik (geregistreerd partnerschap) zitten in een scheiding na 16 jaar samen. Wij hebben drie kinderen (9, 6 en 4).
Eind augustus heeft mijn partner mij verteld niet verder te willen. Half september hebben wij dit de kinderen verteld. Inmiddels is mij duidelijk dat de reden van de scheiding ligt in een nieuwe relatie van mijn partner.
Dit heeft ze mij deze week pas verteld (per mail, zucht) en ook dat ze gelijk de kinderen maar wil voorstellen aan de nieuwe partner. Ik vind dit persoonlijk veel te snel voor de kinderen (we delen nu nog het huis, wie de kinderen heeft, heeft het huis). Ik heb mijn toekomstig ex gevraagd hiermee te wachten. Ik had deze herfstvakantie de kinderen en ex wilde ze zaterdag graag zien. Dat vond ik prima zolang er geen ontmoeting plaats zou vinden. Dit is ook niet gebeurd maar nu heeft ze de kinderen wel in geuren en kleuren verteld over haar nieuwe relatie. Ik ben hier behoorlijk teleurgesteld en boos over.
Nu heb ik verder het vermoeden dat ze hiermee de kinderen klaarstoomt om na de scheiding ook direct in te trekken bij haar nieuwe liefde. Dat zal dan zo’n maand of 3 na het vertellen van de kinderen zijn. Deze nieuwe partner heeft zelf ook al twee kinderen uit een eerdere relatie.
Ik vind dit dus persoonlijk niet wenselijk voor de geestelijke gezondheid van onze kinderen. Ze krijgen voor mijn gevoel geen moment de tijd om rustig te wennen aan de veranderde situatie.
Mijn vraag: stel ik mij nu aan en ben ik gewoon rancuneus/jaloers?
En verder: wat kan ik hier aan doen? Ik ben zo bang dat mijn kinderen hier door benadeeld worden en beschadigd raken
Niets
Niets kun je er aan doen als je aanstaande expartner je kinderen voorstelt aan haar nieuwe partner en bij hem intrekt. Je gaat er niet over. Dat is het nieuwe leven van je aanstaande expartner. Waarin zij bepaalt hoe het leven er voor je kinderen uit gaat zien.
Wat je wel kunt doen is zorgen dat je zelf ook de zorg voor je kinderen op je neemt en dan zorgen dat ze bij jou terecht kunnen en een zorgeloze tijd met jou hebben.
Je niet uitlaten over de situatie bij je aanstaande expartner maar zorgen dat je het zelf goed hebt met je kinderen.
Was er al bang voor
Beste AnneJ,
Dat vermoeden had ik al. En eigenlijk ben ik daar ook wel blij mee. Ik heb geen behoefte aan nog meer onrust voor de kinderen.
We hebben een co-ouderschap regeling dus dat komt wel goed met zorg en rust in mijn tijd.
Ik denk dat ik gewoon gefrustreerd ben dat mijn (verliefde, hoofd in de wolken) ex zo egoïstisch met zichzelf bezig is dat ze niet nadenkt over de gevolgen voor haar eigen kinderen.
En als dit straks fout gaat, wie mag dan de scherven oprapen... het stemt me gewoon erg verdrietig.
vader123
misschien valt het overigens wel mee. Ten eerste als jij er niet dramatisch over gaat doen of heel hard gaat zoeken naar 'problemen' die je kinderen zouden kunnen hebben erdoor (ze zullen zich vast niet altijd gelukkig voelen door scheiding, maar dat hoeft niet per definitie door nieuwe vriend te komen).
ten tweede kan het zijn dat het haar lukt om het goed aan te pakken en goed te luisteren en observeren wat het met de kinderen doet en daar over praten etc.
dus ja, wees alert voor je kinderen, maar zorg dat je zelf geen 'opblazende rol' speelt.
gr Angela
Ik hoop het
Beste Angela67,
Ik hoop dat het zo zal lopen. Ik heb wel begrepen van ex dat ze het alleen heeft verteld aan de kinderen door iets wat ik gezegd zou hebben (scheiding verloopt niet helemaal soepel en ik ben ook niet heilig). Overigens iets wat ik gezegd zou hebben voordat ik uberhaubt van het bestaan van nieuwe vriend wist. Dus ze lijkt eerder op zoek om mij te pakken dan om het richting kinderen goed te doen. Overigens vertrouw ik haar het wel toe dat ze dat kan, want verder over het moederschap tijdens ons partnerschap geen slecht woord.
Ik heb er met de kinderen over gesproken. De jongste twee vonden het niet zo’n ding, maar zijn ook nog klein. Oudste gaf aan het liever nog niet geweten te hebben en maakt zich wat zorgen.
Ik heb haar meegegeven dat ze zelf eerlijk moet aangeven bij mama als ze geen ontmoeting wil. Lastig, want ik voel hierdoor dus nu al een loyaliteitsconflict ontstaan, maar ik vind wel dat ze het recht heeft om te weten dat dat mag.
Ik merk dat ik het hier eigenlijk alleen maar een beetje van me af schrijf, maar ben gewoon zo bang dat ze zo aanleren dat dit nou het liefdesleven is. En tuurlijk hoort dat erbij en gebeuren dat soort dingen in het leven. Maar ik bescherm ze er liever gewoon nog even tegen...
precies
Je kunt er niets tegen doen en moet het maar zo veel mogelijk accepteren. En nee, je stelt je niet aan en je zorgen komen niet voort uit jaloezie, maar uit realiteitszin. Iets wat je Ex nu even ontbreekt.
Wat een klote situatie! Maar het enige wat jij kunt doen is de stabiele factor zijn. En, je kunt in het huis blijven, neem ik aan?
Gelukkig
Beste juf Ank,
Fijn om te horen dat ik niet helemaal gek geworden ben. Vooralsnog ziet het er naar uit dat ik de bestaande woning kan behouden. Dat zou in ieder geval voor de stabiliteit een flinke opsteker zijn.
Ik ben voornemens om het allemaal maar aan te zien inderdaad. Hopend dat ex nog ergens een stukje geweten terug vind.
Nog een tip
'Ik heb haar meegegeven dat ze zelf eerlijk moet aangeven bij mama als ze geen ontmoeting wil. Lastig, want ik voel hierdoor dus nu al een loyaliteitsconflict ontstaan, maar ik vind wel dat ze het recht heeft om te weten dat dat mag.'
In een echtscheidingssituatie kun je het vuur aardig oppoken door dingen te gaan benoemen als 'recht'. Een kind van 9 heeft bijvoorbeeld niet het 'recht' om te beslissen wat een ouder wel of niet mag doen en vertellen. Noch om te beslissen of een kind een nieuwe partner wel of niet wil ontmoeten. Met 'recht' giet je wenselijkheden in beton.
Ondertussen zijn er belangrijkere dingen waar je wel wat mee kunt: 'ben gewoon zo bang dat ze zo aanleren dat dit nou het liefdesleven is.' Daar gaat ouderschap over, dat je zulke angsten bij jezelf herkent, dat je de problemen van je kind herkent en dat je de tijd neemt om je kind te leren daarmee om te gaan. Je kind krijgt via heel veel kanalen heel veel informatie over liefde en relaties en ooit zal je kind zelf een eigen afweging maken. Tot die tijd kun je de ontwikkeling van je kind daarin zo goed mogelijk ondersteunen.
Tsjor
vraag haar naar de plannen
Ik snap je terughoudendheid maar je kan er inderdaad niet echt iets aan doen, en ik zou -zie Tsjor- oppassen dat je de zaken niet nodeloos opstookt door je kinderen dingen voor te spiegelen die in de praktijk niet zo werken.
Ik begrijp dat je ex nog niet gezegd heeft dat ze bij de nieuwe vlam en diens kinderen zal intrekken, maar dat je dat vermoedt. Om te voorkomen dat je jezelf meer zit op te vreten dan strikt noodzakelijk, zou ik haar gewoon eens (zonder dat de kinderen daarbij zijn, vanzelfsprekend) vragen wat haar plannen zijn. Want misschien ziet ze zelf ook wel in dat nu al bij hem intrekken misschien een tikkie overhaast is.
Dat ze wil dat je kinderen nieuwe vriend ontmoeten snap ik ergens ook wel weer, want stel nou dat ze gewoon heel veel bij elkaar over de vloer komen, dan is het niet zo vreemd om die meneer ook aan de kinderen voor te stellen ipv hem krampachtig nog een tijd buiten beeld te houden. Binnen een paar maanden al een samengesteld gezin met die meneer gaan vormen is wel van een iets andere orde. Daar zou ik dus, zoals gezegd, even naar vragen.
Groeten,
Temet
Tja...
Na mijn scheiding heb ik snel een nieuwe relatie gehad en die ook snel aan mijn kind voorgesteld (hij was toen 11) Achteraf gezien te snel, want de relatie duurde maar 2 jaar, maar ik was toen in een soort waas. Achteraf kijk je een koe in de kont, zeggen ze.
Ik sluit me aan bij de andere reageerders: zelf kun je er niets aan doen en alleen wijselijk je mond houden ten opzichte van je kinderen.
Sterkte
Cécile
Waarom de rancune?
Waarom die rancune?
Je ex schiet zichzelf gigantisch in de voet. Zij maakt haar nieuwe partner toe 'boeman' van de scheiding en ze laat de kinderen een competitie met de nieuwe partner (en diens kinderen!) aangaan voor haar liefde en aandacht.
Het lijkt me niet echt een prettig vooruitzicht voor ex. Dus dat is geen reden om jaloers om haar te zijn.
Is het probleem misschien dat je jezelf verloochend hebt in het belang van de kinderen (of eigenlijk: in het belang van een goede relatie tussen jouw kinderen en ex) en dat de rancune eigenlijk DAAR over gaat. Dat je door deze actie van ex het gevoel krijgt dat je dat offer helemaal voor niets hebt gedaan? Omdat ex zich niets aantrekt van het belang van de kinderen?
En met jezelf verloochenen bedoel ik bijvoorbeeld: zeggen dat de scheiding "jullie" gezamenlijke beslissing was terwijl dat niet zo was. Zeggen dat jullie "uit elkaar zijn gegroeid". Zeggen dat dit soort dingen "gewoon gebeuren" (wat een verschrikkelijk angstaanjagende, bijna verlammende, levensles moet dat zijn voor de kinderen...).
Je weet nu dat het onmogelijk is om je ex te beschermen tegen haar eigen impulsieve stommiteiten. Dus probeer dat ook niet langer. Maak je niet druk over de relatie tussen je kinderen en je ex, in positieve OF in negatieve zin.
Als je de rancune kunt loslaten, als je je kinderen het vertrouwen kunt geven dat hun relatie met ex en nieuw gezin geen bedreiging is voor jou, dat kun je ook je eigen verhaal gaan vertellen. Waarin je JOUW levenslessen over relaties kunt overbrengen.
Hieronder nog twee "tegendraadse" artikelen met redenen om je kinderen WEL te vertellen dat de scheiding eenzijdig was of dat er sprake was van overspel:
https://www.chumplady.com/2016/04/dear-chump-lady-whats-age-appropriate-disclosure-kids/
https://www.chumplady.com/2013/01/dear-chump-lady-what-do-i-tell-the-kids/
Syboor
Waarom zou je de kinderen vertellen dat er sprake was van overspel? Vertel je dan ook hoe de relatie was voordat er sprake was van overspel? Ik zie dat meestal niet gebeuren omdat de bedrogen partner doorgaans haar/eigen aandeel in de relatie nogal positief inschat.
Ook in de links die jij deelt lees ik alleen het verhaal van een ouder. De ander komt niet aan het woord.
Wat worden kinderen er wijzer van dat een van ouders de andere ouder niet trouw is geweest? Is zo'n overspelige partner ook een slechte ouder?
Volgens mij zouden kinderen zoveel beter af zijn bij een scheiding als ze niet geconfronteerd worden met dit soort zaken (overspel en dergelijke )
En nee, natuurlijk zeg je niet dat " een scheiding zomaar gebeurt" "of opeens hielden we niet meer van elkaar". Er is echt een hele weg tussen dit soort oneliners en de andere ouder afbranden omdat hij of zij jou belazerd heeft.
Vlak na de scheiding vond ik dat merendeel wat mis ging in onze relatie ana mijn ex te wijten was. Twee jaar, aantal gesprekken met een psycholoog en wat zelfreflectie verder, zag ik wel duidelijk wat mijn aandeel in het mislukken van onze relatie was. En vooral hoe we negatief op elkaar inwerkten.
Had ik mijn kinderen direct na de scheiding "de waarheid" vertelt, dan hadden ze echt een gekleurd beeld meegekregen.
Aan allen
Aan allen die gereageerd hebben, dank!
@Tsjor, je hebt volkomen gelijk. Dit is geen recht van mijn kind, maar ik hoop dat mijn ex het wel als zo behandeld als de wens er zou zijn.
@Temet, eigenlijk wilde ik dat niet vragen. Bang voor het antwoord en nieuwe frustatie voor mijzelf en zorgen over de kinderen aan mijn kant. Ik heb het toch gedaan vandaag en het blijkt dat ze gewoon op zoek gaat naar een eigen woning. Dat heeft mij zo ontzettend opgelucht! Je maakt jezelf blijkbaar al allerlei voorstellingen die niet gegrond zijn.
@Sinilind, dank voor het delen van jouw eigen ervaring. Eerlijk gezegd denk ik dat een relatie die dan uiteindelijk na 2 jaar stuk loopt misschien niet eens zo heel erg is voor de kinderen (of merk jij dat wel). Je kunt ook een nieuw iemand niet eeuwig weg blijven houden, dan heb je zelf ook geen leven.
@Syboor, je slaat de spijker misschien wel deels op de kop. Ja wij hebben het als een gezamelijke beslissing gebracht, en daar stond ik ook achter. Dat nu de reden ‘erger’ wordt door nieuwe relatie (geen overspel wordt beweerd en dat wil ik ook wel geloven) geeft wel een wrang gevoel ten aanzien van hetgeen de kinderen is verteld. Aan de andere zou ik het niet over mijn hart verkrijgen om wel de ware reden aan de kinderen te melden. Wat mis gaat in een relatie is tussen de ouders en daar moet je de kinderen niet (verder dan toch al gebeurd) mee belasten. Op een bepaalde leeftijd vallen de puzzelstukjes vanzelf in elkaar voor ze en snappen ze het wel. Tegen die tijd zijn ze oud genoeg om te begrijpen dat die dingen horen bij het leven.
@Alkes, ik denk dat zowel mijn ex als ik beide wel weten waar het misgegaan is. En misschien ligt het grootste gedeelte van de reden voor de scheiding wel bij mijzelf en ik neem mijzelf dat ook zeker kwalijk. Daar moet ik het mee doen en leren van de fouten die gemaakt zijn.
Vader
Kijk, blijkt er toch nog iets mee te vallen. Kennelijk heeft je ex toch wat meer gezond verstand dan je vreesde, dat geeft hoop.
Groeten,
Temet