U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Scheiding en kinderen
Hallo allemaal,
Ik ben een vader van 36 jaar oud en al 10 jaar getrouwd. Heb 2 kinderen van 6 en 4 jaar oud.
Ik zit met een flink dilemma, waar ongetwijfeld velen hier, ook in hebben gezeten.... hoop hier antwoorden te kunnen krijgen en wellicht voelt t ook goed om anoniem mijn hart te luchten. Want ben iemand die nooit zijn zwakte laat zien...
We staan op het punt van scheiden, eigenlijk zijn we dat min of meer, want ik slaap elders in het huis. Ik wil koste wat het kost voorkomen dat de kinderen hier veel van meekrijgen. Nu heeft mijn vrouw de beslissing genomen om te vertrekken naar haar familie. Ze is druk bezig om een huis te zoeken daar.
Ik wil de kinderen niet wegrukken uit hun vertrouwde omgeving, vriendjes en vriendinnetjes en school... heb me vrouw proberen om te praten om in de buurt een huis te zoeken of dat ik in de buurt een huis zoek.
Helaas is ze standvastig in haar besluit en heeft aangegeven dat “de kinderen kunnen niet mee hoeven”. Ze heeft ook al diverse malen aangegeven, dat ze niet de behoefte heeft om voor ze te zorgen en dat ik dat “lekker” mag doen.....mevrouw wilt haar “vrijheid” terug.
Dit soort dingen breken echt mijn vaderhart, ik ga door het vuur voor mijn kinderen en zal ze nooit alleen laten. Als ik ze vanwege werk een dagje niet zie, doet het me al pijn.
Dus ik kan niet begrijpen, hoe een moeder zulke dingen kan roepen???
Op de een of andere manier zijn de kinderen ook meer aan mij “gehecht”, dan aan mijn vrouw.... alles willen ze met mij doen en ik moet overal mee naar toe. En altijd doe ik dit met de grootste plezier. Want hun lach op hun gezicht en dat ze me om de nek springen, wanneer thuis kom, is onbetaalbaar.
Ik zal mijn kinderen hoe dan ook niet laten gaan of alleen laten. Klinkt misschien hard, maar ik ga liever dood, dan dat ik me kinderen laat gaan, met de wetenschap dat ze ongelukkig zullen worden.
Zou sowieso niet weten, wat ik zonder hun moet. Heb veel meegemaakt in het leven en hun zijn eigenlijk de enige houvast die ik nog in het leven heb...
Maar ik zit met veel vragen en “problemen”. Voor mijn werk moet ik vaak vroeg de deur uit (5/6 uur) of heb onregelmatige tijden, bijvoorbeeld middagdiensten. Ik ga uiteraard met mijn werkgever hierover in gesprek en hoop hiermee wat te kunnen regelen. Ontslag nemen is ook geen optie, want zonder werk, geen inkomen natuurlijk.
Ik vroeg me af, hoe anderen (vaders) met kinderen en werk dit regelen? Want zo vroeg is er geen opvang mogelijk, bij mijn weten is dit vanaf 07.00 uur.
Maar is dit niet te zwaar voor de kinderen? Al zo vroeg naar de opvang en naar school, om na school vaak weer naar de opvang te moeten? Ik heb helaas geen familie ofzo in de buurt, die kan helpen.
En hoe hebben de ouders, die dit hebben meegemaakt zich hierdoor geslagen? Vraag me af wat voor impact dit op jullie als ouder en op de kinderen heeft gehad...
‘Soms moet je nu eenmaal als ouder een keuze maken waarmee je je eigen kind teleursteld of pijn doet om er uiteindelijk hopelijk beter van te worden.’
Dat is zo waar. Maar erken die pijn en teleurstelling dan ook. Dát is waarom ik zo fel word van mensen die hameren op dat kinderen zich heus wel zullen aanpassen. Natuurlijk doen ze dat, ze kunnen niet anders. Maar dat gaat niet zonder gevolgen En daar gaat het mij hier om.
Die boodschap zou ik iedereen willen inprenten die denkt dat het gras elders vast groener is. Want dat is een aanzienlijk deel van de scheidingen.
Keuze
". Ik stond erbij en keek ernaar en zag hoe hun leven instortte. Inderdaad: verschrikkelijk misdadig. Ik had er de wereld voor over gehad om ze dat diepe verdriet te besparen."
Kort erboven schrijf je dat scheiden een keuze is.
Ik zei dat je soms geen keuze had.
Ik heb het gisteren aan mijn oudste gevraagd naar aanleiding van dit draadje en jouw stelligheid.
Ze ontkende met jouw stelligheid dat de scheiding voor haar misdadig was, haar beschadigd heeft. Ze zei: ik had het pas misdadig en schadelijk gevonden en een fout voorbeeld voor ons als je had gebleven of het gerekt had. En ik had het zo fout gevonden als je had willen repareren wat nooit geweest is maar wat je niet wist.
Ook hier geen vreemdgaan. Sterker nog, beide na ruim 5 jaar nog geen nieuwe partner.
Had ik liever getrouwd geweest? Duhuh..ik ben voor "altijd" gegaan. Verdriet om wat niet was? Je moest eens weten.
Achteraf
Als ik nu na 13 jaar terug kijk op mijn relatie met de verwekker van mijn kind heb ik geen verdriet meer. Als ik zie dat er na 13 jaar in zijn leven niks is verander wat betreft zijn gedrag ben ik nog steeds blij en opgelucht dat ik toen heb gezegd toedels.
Voor mij is dat het dapperste wat ik tot nu toe heb gedaan in mijn leven.
Mijn relatie verder was wel gezellig. Het is een man met een ongekend gevoel voor humor en rust. Dat laatste zal wel door de wiet komen 🤣🤣🤣. Maar eerlijk. Ik heb in de tijd dat we samen waren en tot 10-11 jaar daarna amper ruzie met hem gehad. En met ruzie bedoel ik schreeuwend tegenover elkaar. Heel lang kregen wij ook altijd te horen van andere mensen dat wij een voorbeeld waren van hoe het scheiden anders kan. Mensen waren trots op ons hoe wij met de situatie omgingen.
Nu is de situatie anders. Alle communicatie wil hij via de mail. 9 van de 10 keer reageerd hij er niet eens op. Zijn dochter lijkt wel niet meer voor hem te bestaan. En nog steeds verdedig ik hem naar mijn dochter en strijk ik zijn kreukels glad. Het wordt wel steeds minder dat ik dit doe. Maar goed... Shit happens. Vandaag schijnt het zonnetje. Daar gaan we eens lekker van genieten. Je weet nooit wat morgen je brengt.
Zeker
Ik weet 100% zeker dat mijn kinderen beter af zijn door de scheiding. Nu ze zelf ook zien hoe ik ben en hoe hun vader is, beseffen de kinderen dat ook. Daar wordt de situatie niet anders of beter van, het is zoals het is. Overigens zie ik heus wel mijn eigen aandeel, maar in gevallen zoals de onze gaat daar meestal wel wat tijd overheen. Mijn fout lag vooral in het niet stellen van grenzen, en het meeveren met de acute situatie. In plaats van het grote geheel overzien vanaf een afstand en daadwerkelijk waarnemen dat er sprake was van een schadelijke omgeving en relatie. Dat is waar ik mezelf het meest schuldig over voel, dat ik zo bezig was met overleven dat ik niet doorhad dat ik alleen maar aan het overleven was.
Zaza
"Scheiden is inmiddels gemeengoed geworden.
Het gebeurt. Cijfers heb ik niet (boeit me niet zo) maar het zou me niets verbazen als het de 50 % nadert, of overstijgt."
Ja, daar gaan we weer.
"Hoogste tijd dus om scheiden als een 'fact of life' te gaan bezien."
Hier moet weer iemand het leed dat ze haar kinderen heeft aangedaan goed praten. Want het is allemaal zo normaal! 'tegenwoordig'
Maak er 80% van, joh, alles om je geweten te sussen. En die 20% die overblijft zijn te bang om te scheiden, toch?
Wat de schade voor je kinderen betreft, die boeit je zeker ook niet zo...
Ad doe normaal
Maak het niet zo persoonlijk, dat vind ik erg vervelend.
Zelf ben ik helemaal niet gescheiden en 'gewoon' samen met vader vd kinderen.
Maar dat wil toch niet zeggen dat ik in een bubbel leef en niet merk dat steeds meer mensen scheiden? En ik mag daar dan toch wel een mening over hebben? Voor mij staat dat los van mijn eigen situatie.