Scheiding en kinderen

omdat

het relevant is om te beoordelen hoe groot het probleem daadwerkelijk is en hoeveel kinderen er dan bij betrokken zijn.

Als je er midden in zit is het heel naar, maar moet je voor 1 kind een compleet circus optuigen of kun je voor dat ene geval een uitzondering maken.
Bij elk probleem tuigen we de boom steeds verder op, maar we kijken niet of dat eigenlijk wel nodig is. Is een heel gebruikelijke reactie maar even afstand nemen en helemaal opnieuw beginnen is vaak best goed om iets te verbeteren.

Juf Ank

Ik doe niet alsof het erg is. Er staat duidelijk in mijn tekst dat het zwaar is en dat kinderen altijd de dupe zijn. Dus ik sus mijzelf helemaal niet in slaap. Ik weet dat ik geen last vam de scheiding van mijn ouders geen last heb gehad. Ik was 13. Vond ik het leuk? Nee. Maar of ik er last van heb gehad? Ook niet. Ik kreeg meer vrijheid doordat ik met mijn moeder mee ging. En ik kreeg dubbel zakgeld.
Mijn eigen kind? Die heeft geen last van de scheiding. Nooit gehad en wij zijn 13 jaar uit elkaar.
En echt nogmaals ik zeg dus niet dat het niet erg is. Ik zeg alleen dat deze man met zijn kinderen niet de enige is in deze situatie.
Ik was vandaag bij de psych voor mijn kind. En die vertelde dat waar wij wonen 2 op de 3 huwelijken strand. Tuurlijk is dat erg. Vooral als er kinderen zijn. Maar nogmaals je bent daar niet uniek in.
De kinderen van mijn vriend zijn blij dat hun ouders zijn gescheiden. Minder ruzies minder spanning. Minder geschreeuw. De jongste ziet 2 keer sinterklaas 2 keer verjaardag. Niet elk kind krijg last van een scheiding. Dus hou op met alles te betuttelen. En misschien ben ik wel harder dan “normaal”.
En ja bij kinderen wordt een scheiding door hun strot geduwt. Net als de eventuele ruzies, geschreeuw en spanning waar ze anders misschien ook in blijven zitten.
Wanneer je volwassen bent wordt er ook nog genoeg door je strot heen geduwt wat je maar te slikken heb. Dat noemen wij karakter bouwen. Welkom in de grote boze mensen wereld. Maar ik ga zeker mijn kind niet betuttelen met ow wat zielig dat je vader en ik uit elkaar zijn. Ik vind het zieliger als we bij elkaar waren gebleven voor haar.
Maar goed. Zo veel mensen zo veel meningen, gevoelens en gedachtes.

Flavia

Als er sprake is van de problemen die door Doenja worden beschreven kun je afstand nemen en opnieuw beginnen tot je een ons weegt. Dat zal je niet helpen en in een aantal gevallen ook geen vechtscheiding voorkomen.
Helaas is het niet iedereen gegeven om te scheiden van een partner die in dat proces betrouwbaar en evenwichtig is. Soms blijkt in de hectiek een persoon te komen bovendrijven die je liever niet had gekend.

Maargoed, terug naar waar het mij om ging: bagatelliseer niet wat een scheiding voor een kind betekent en teweeg brengt. Het is heel erg fijn als kinderen er op het oog geen nare gevolgen van ondervinden, maar de praktijk is vaak anders. Zelfs het door gescheiden ouders bejubelde co-ouderschap is voor veel kinderen een afschuwelijke wekelijkse jojo tussen 2 huizen in. Ik zeg niet dat kinderen daar een trauma van oplopen, maar ze worden er doorgaans ook niet gelukkig van. Ik ken veel gelukkig gescheiden stellen die zelf erg tevreden zijn met hoe ze het hebben opgelost. Voor hun kinderen is dat een gegeven, geen keuze. Ze passen zich aan omdat ze geen keuze hebben.
En nee, ik ken gelukkig geen vechtscheidingen van dichtbij.

Sjonge Sandy

Wat een woede komt er bij jou los, pfoeh. Iets meer nuance mag best in een gevoelig onderwerp als dit.
Karakter bouwen? Sorry, maar karakter hebben kinderen bij hun geboorte al, dat hoeft niet te worden gebouwd. En empathie met je kind is gelukkig iets anders dan betuttelen. Ruzies tussen ouders zijn ook erg voor een kind om mee te maken. Maar het probleem is dus dat bij een scheiding die ruzies echt niet als sneeuw voor de zon verdwijnen en de gescheiden ouders zich opeens als dikke vrienden over de kinderen buigen.
Het begint uiteindelijk met ouders die de verantwoordelijkheid nemen voor hun relatie/huwelijk, en daarmee voor hun kinderen en gezin. Als ze dat tijdens hun huwelijk al niet konden, zal dat daarna niet veel beter zijn. De gelukkigen die dat wel konden, hebben vaak ook een na-huwelijk dat ruimte geeft aan iedereen.

Als jij al 13 jaar gescheiden bent , gok ik dat je kind op z'n hoogst een kleuter was tijdens de scheiding? (Of ik reken verkeerd.)
Ook dat maakt uit in de beleving van jouw kind. Hoe ouder een kind, hoe bewuster de scheiding en alles ervoor/erna wordt meegemaakt.

Natuurlijk is leed onlosmakelijk verbonden met het leven. Alleen er zijn ouders die daar lichtzinnig mee omgaan. Je mag best vechten om leed te voorkomen en daar ontbreekt het nog weleens aan. Ouders die 'voor zichzelf kiezen' en de handel uit hun handen laten vallen. Dáár hebben de kinderen vervolgens last van. Ik vind dat schrijnend.

Moederziel

Mijn dochter was een half jaar toen wij uit elkaar gingen. Zij heeft er niet veel van mee gekregen. Mijn dochter was een huilbaby. En ik kan je vertellen dat 2 weken nadat alles van vader weg was was het huilen klaar. Ik denk en vele met mij dat dochter meer last heeft gehad van de spanning die er was (achteraf al heel lang. Maar dat is een ander verhaal) dan van het feit dat wij uit elkaar zijn gegaan. We waren niet getrouwd. En hebben alles op een zeer vriendschappelijke manier geregeld. Wij zijn ook echt als vrienden uit elkaar gegaan en zijn dat ook nog 10-11 jaar echt gebleven.
Ja mijn kind loopt in therapie. Maar dat heeft niet direct te maken met onze “scheiding”
Dat heeft te maken met het feit dat haar vader een flapdrol is.
Ik ben absoluut empatisch. Maar empatie is wat anders dan betuttelen. En ik zie vaak om mij heen dat wanneer ouders gaan scheiden dat een kind betutteld word. Overspoeld met aandacht en kadotjes want het is zo zielig. Daar kan ik niet tegen. Alsof die kinderen de enige zijn die zielig zijn. Ja tuurlijk is het sneu. Echt, kinderen kiezen er niet voor. Maar als het beter is voor de situatie dan zal een kind dat later ook erkennen en denk ik dat een kind daar minder schade van krijgt. Vechtscheidingen ken ik niet om mij heen. Geen idee hoe dat gaat.
De toon van mijn vorige post was niet met woede en hoort zo ook echt niet opgevat te worden.
Ik ben misschien wat harder juist omdat ik het allemaal 11 jaar alleen heb gedaan. Maar ik ben zeker empatisch. Zo erg dat het soms ten koste gaat van mijzelf 🤣🤣🤣🤣

Problematische echtscheidingen

Ongeveer 10% van alle scheidingen zijn problematisch. Dat betekent grofweg dat ongeveer 7.000 kinderen per jaar te maken krijgen met hele moeilijke situaties.

Mijn dochter heeft er zeer zeker last van. Helaas is zij ook het slachtoffer van een problematische scheiding. Of mijn ex-partner een psychische aandoening heeft weet ik niet, hij heeft geen diagnose. Wel weet ik dat mijn huidige relatie zoveel beter is. Er is redelijkheid, geven en nemen. In mijn vorige relatie was er een constante dreiging, als het niet ging zoals mijn ex-partner wilde, dan kon hij ontploffen (tot fysieke dreiging aan toe). Daarnaast maakte hij heel veel gebruik van mentale afpersing. Ik zie het nu ook gebeuren bij onze dochter. Heeft ze aangegeven dat ze iets niet wil, dan ga hij inspelen op haar gevoel. Bijvoorbeeld: ze heeft aangegeven dat als ze de week bij hem is, maar hij die week in het buitenland zit voor zijn werk dat ze dan liever een week ruilt. Hij begint dan over hoe zwaar zijn vriendin het heeft en dat ze de hulp van onze 16-jarige dochter nodig heeft. Pure emotionele chantage dus.

Natuurlijk zijn er ook scheidingen die veel minder problematisch verlopen. Kinderen die gewoon de ruimte krijgen om aan te geven hoe ze het willen, hoe het voor hun makkelijker wordt. Dat zijn situaties waarin een kind uiteindelijk niet zo heel veel last hoeft te hebben. Toch blijft dat een scheiding of een verhuizing naar een andere stad een enorme impact heeft op het leven van een kind. Alleen het overlijden van een gezinslid heeft meer impact.

moederziel

Ben je zelf gescheiden? Of oordeel je alleen over andere mensen en hun kinderen? Vertellen die kinderen jou dat ze ongelukkig zijn? Of vertellen ze jou dat ze het door hun ouders bejubelde co-ouderschap afschuwelijk vinden? Of lees je dat in de Libelle. Of bespreek je die kinderen met andere niet gescheiden ouders? Ik ben benieuwd waar jij je kennis vandaan haalt?

Grappig, Alkes

Alkes, ik oordeel niet. Iedereen moet lekker doen wat-ie wil en zijn/haar kinderen grootbrengen naar eigen inzicht. Ik ga alleen niet mee in de ze-komen-er-wel-overheen-modus die gescheiden ouders kunnen hebben. Vooral als ze zelf De Stap hebben gezet.

Ik kan uit ruime ervaring putten, als kind van gescheiden ouders (met alle drama erop en eraan, alleen heette dat vroeger nog geen vechtscheiding), maar inmiddels ook als moeder van 4 kinderen die in de afgelopen 2,5 jaar hun leven door de scheiding van hun ouders ingrijpend hebben zien veranderen. Hoe? Dat kun je lezen in mijn draadjes, waarin je als ik het goed heb nog weleens hebt gereageerd.

En het meest wrange is dat mijn ex-man en ik, beiden kinderen uit een ernstig ge/verstoord huwelijk, dat stokje nu dus doorgeven. Ik vind het afschuwelijk en beschamend dat mijn kinderen dit moeten doormaken. Bij mijn ouders was er sprake van grote misstanden en was de scheiding de beste oplossing. Maar toen was de schade natuurlijk allang aangericht. In mijn eigen huwelijk was er sprake van een luxeprobleem: mijn man koos 'voor zichzelf'. Er is geen vechtscheiding, wel heel veel schade bij de kinderen. Ik vind het verschrikkelijk misdadig.

Ongelukkige kinderen

Het geval wil dat ik in mijn werk veel met kinderen en jongeren spreek, ook over hun thuissituatie en hun gevoelens daarin. En ja, co-ouderschap wordt in veel gevallen vreselijk gevonden. Ik heb in alle jaren nog geen kind/tiener voor me gehad die blij was met deze ingenieuze constructie. Rust. Dat is waar zo goed als alle kinderen naar verlangen. Rust en duidelijkheid. En pendelen tussen 2 huizen is zo onrustig als de pest. Maar wel natuurlijk heel handig voor de ouders

Handig voor de ouders? Moederziel

Ik ben nog niet zo lang hier. Maar je bent zelf gescheiden. Wat heel vervelend is maar qaar jij je absoluut niet voor hoeft te schamen. Zolang jij van jezelf weet dat jij er alles aan heb gedaan om het huwelijk te laten werken is schaamte niet nodig. Maar dat is mijn mening.
Hoe doe jij dat dan met je kinderen? Ik bedoel is de vader nog in beeld? Zo ja, hoe zien jou kinderen dan hun vader? Slapen zij daar ook?
Begrijp mij niet verkeerd he. Mijn dochter was week op week af bij mij. En het enige wat heen en weer werd geslingerd was kind zelf en 1 knuffel. De rest hadden wij allemaal dubbel. Dus ik kan met alle zekerheid zeggen dat ik en vader er alles wat binnen ons kunne lag om rust te creëeren voor dochter lief. Wat duidelijkheid betreft... duidelijker konden wij het ook niet maken. We hadden een agenda met stickers toen zij nog heel klein was waar ze was en wanneer. Allebei hadden wij die. 3-4 keer in de week waren vader en ik aan de telefoon aan het bespreken over de opvoeding verzorging en allle andere dingen om maar zo veel mogelijk het zelfde te doen. Dochter is nu een puber en is mij heel erg dankbaar dat wij dit zo hebben gedaan. Dat gaf en geeft nog steeds rust. En ik vind het heel HEEL erg vervelend dat er vechtscheidingen zijn. Het is niet nodig en de kids zijn er de dupe van elke keer weer.
Ik ben alleen van mening dan wanneer je alles er aan heb gedaan om je huwelijk te behouden en wanneer je er alles aan heb gedaan om tijdens en na de scheiding het allemaal voor de kids met de 4 erren te laten verlopen dat jij je absoluut niet schuldig hoef te voelen. Dus geen geweten te hoeven sussen of what so ever.
En dan heb je de chaos theorie nog.... maar dat is een heel ander verhaal weer.
Ik ga er verder niets meer over zeggen. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen.

Schuld

Ik zie geen schuldgevoel. Ik zie dat ze het afschuwelijk en beschamend vindt.

Ik heb zelf gelukkig geen ervaring met een echtscheiding, maar ik zou het een nederlaag vinden. Dat je een relatie begint en kinderen neemt en niet in staat bent met z'n tweeën om die relatie goed te houden.

Op een of andere manier wordt het met name door vrouwen soms als iets heroisch gepresenteerd. Dat is het niet, het is altijd een nederlaag. Je hebt een belangrijk stuk van je leven verprutst. Het kan miet gezond zijn om dat te ontkennen.

Pas als je dat accepteert kun je echt verder komen.

ik schaam me niet voor mijn scheiding, het was niet mijn keuze, maar een nederlaag vind ik het ook niet, het huwelijk is geen gevecht.
Er valt ook niet altijd iets te vechten als de ander gewoon uitcheckt uit de relatie. Kunnen ze nog wel zeggen 'ik wil er voor vechten' maar dan moeten ze er ook iets voor doen. Als dat niet gebeurt dan kan de ander vechten en proberen wat ie wil, maar iets met een dood paard komt dan toch wel boven. Wees dan eerlijk en zeg: 'ik wil niet meer en ik wil ook niets meer doen'

Maar, en dat is een heel belangrijke, je kunt dan wel uitchecken uit je relatie met je partner, je mag wat mij betreft nooit uitchecken uit de relatie met je kinderen.

En als ik nu kijk naar de verplaatsingen die mijn dochter maakt tussen haar vader en mij zijn dat er minder dan die haar zusjes maken die beide ouders samen hebben en in een rommeliger patroon. Mijn ex is nooit uitgecheckt bij de relatie met zijn dochter, en op dat punt ook nooit uitgecheckt bij mij of door mij. Dochter geeft ook aan dat het patroon dat zij heeft toch echt veel rustiger is dan dat van haar zusjes, die rustig zeggen tegen mij dat ze alweer naar x of y moeten en dat dochter gewoon altijd weet waar ze is.

Flavia

Je begint eraan met z'n tweetjes en je lijdt samen een nederlaag.

Het is een nederlaag zonder winnaars.

Falen in die zin

Ik heb het niet gered om mijn kinderen, de laatste 2 jaar van hun thuiswonen, samenwonende ouders te geven.

21 en 23 waren ze toen ik vertrok en ze begrepen goed waarom dat zo was. In je eentje krijg je het niet voor elkaar en ik heb een lange lijst van hulp zoeken achter de rug. Ik ervaar het in die zin als falen, dat ik achteraf gezien nooit enige kans heb gehad en mijn hele huwelijk en jaren ervoor een leugen bleken.
Beetje lullig wel dat ie er 30 jaar over heeft gedaan eer hij toegaf nooit van me gehouden te hebben of enige chemie te hebben ervaren. Door mij wordt hij voor een Oscar genomineerd.
Nederlaag...hmm...vernederend: absoluut.

tja, falen...

Falen vind ik zo'n zwaarbeladen woord, vaak uitgesproken uit schuldgevoel. Er hangt gevoelsmatig een waardeoordeel aan...

Ik heb lang en hard gevochten om mijn huwelijk te redden. Helaas bleken onze verschillen niet te overbruggen. Ja, dat huwelijk is mislukt, maar ik denk eerlijk gezegd dat ik nog harder zou falen, achteraf gezien, als ik nog langer mijn stinkende best had gedaan..

Sommige dingen zijn helaas ondanks de beloften niet voor de eeuwigheid, door uiteenlopende omstandigheden. Dat is voor niemand leuk en al helemaal niet voor de kinderen. Maar de omstandigheden waren dusdanig dat blijven nog veel meer schade zou hebben veroorzaakt,

Ik spreek nu wel voor mezelf, kan niet voor anderen spreken.

moederziel

Ik begrijp dat jij je ex-man heel veel kwalijk neemt. En dat jij vindt dat hij jullie kinderen erg beschadigt door zijn gedrag. Ik hoop wel dat je die mening niet uitdraagt naar je kinderen.
Ik vind het trouwens onprettig dat jij een beroep hebt waar kinderen je dingen in vertrouwen vertellen (psychologe of zo) en dat jij al als uitgangspunt hebt "o gescheiden ouders, dus je bent beschadigd". Mijn kinderen waren niet blij met de scheiding, maar vinden de manier waarop wij het hebben geregeld - co-ouderschap - wel het beste in de gegeven omstandigheden.
Nu kun jij natuurlijk er tegenin gooien dat ik dat alleen maar denk omdat het mij zelf zo goed uitkomt. En dat maakt dat we uitgesproken zijn.

Alkes

Nou nou, ik hoop op mijn beurt dat jij gesprekken met je kinderen anders voert dan hier met mij.

Je doet een aantal kortzichtige aannames. Ik schrijf nergens dat ‘ik vind dat mijn ex-man onze kinderen erg beschadigt’. Ik heb het helemaal niet gehad over mijn ex-partner, of over zijn keuzes.
Ik schrijf ook niet dat ieder kind van gescheiden ouders ‘dus’ een beschadigd kind is. Ik schrijf dat scheiden in veel gevallen schadelijk is voor een kind. Een stelling die overigens door deskundigen niet wordt betwist, hoor. Hoe hard sommige ouders ook roepen dat dit best meevalt.

Scheiden is een zaak van beide ouders, gewild of ongewild, of je het nou wel of niet ermee eens bent, of je nou zelf verlaat of verlaten wordt. Dat maakt voor je kinderen namelijk geen klap uit. Het eindresultaat is een opgebroken thuis. Daar zijn beide ouders, gewild of ongewild, uiteindelijk verantwoordelijk voor. En een opgebroken thuis is voor geen enkel kind beter, wat de (misschien wel heel legitieme) reden voor de scheiding ook is.
Ik schrijf dat ik scheiden voor kinderen in veel gevallen verschrikkelijk misdadig vind. Ik behandel geen kinderen, mocht je dat denken, gesprekken vinden in een andere context plaats. Geen behandelrelatie. Wat ik daarbij vind, is mijn goed recht. Ik vind volwassenen die scheiden prima vinden (want kinderen zijn toch flexibel en veerkrachtig) overigens ook heel erg vreselijk. Die hebben geen notie van wat een scheiding met een kind doet.
Natuurlijk is dit heel erg wrang voor de ouders die wel wilden vechten, daar ben ik er zelf één van.

moederziel

Gelukkig doe jij geen kortzichtige aannames
"Ik schrijf dat ik scheiden voor kinderen in veel gevallen verschrikkelijk misdadig vind. "

Jij schrijft dat je veel kinderen spreekt die vertellen dat co-ouderschap vreselijk is. Ik vraag me dan gewoon af in welke hoedanigheid jij die kinderen spreekt (ik neemdan aan dat je een beroep hebt waarin je vaak kinderen van gescheiden ouders spreekt). Alls het toevallig over de kinderen van de zus van je buurvrouw of een schoolvriendinnetje van je eigen kind gaat, zou ik iets minder stellige uitspraken doen

Moederziel

Ben ik weer. Voelde mij aangesproken. Je gebruikte mijn woorden. 🤣🤣
Dus omdat ik die woorden gebruik vind ik scheiden prima... ok. Flinke aanname van je.
Ik heb zelf een kind in therapie en ga ook nog het wettelijke systeem in. Ik spreek heel veel mensen die dus werken met kinderen van gescheiden ouders. Ook doe ik zelf veel vrijwilligerswerk met kinderen waarvan 70% problemen thuis hebben. Het merendeel van deze kinderen geven juist aan dat zij willen dat hun ouders uit elkaar gaan. Juist vanwege de stress en ruzies die er zijn in dat huis. Ow ze geven aan dat ze blij zijn om niet meer die stress en ruzies te hebben. Ja kinderen willen de 4 erren. Maar als dat niet in een huis is.... lekker bij elkaar blijven met ruzies dat vind ik misdadig. Ik ben echt niet pro scheiden. Als dat zo was, was ik niet pas geleden getrouwd. Ik ben pro jezelf uit situaties halen wanneer die schadelijk zijn voor jou en je kind. Dat is wat ik heb gedaan. En ja. Mijn kind is veerkrachtig en flexibel. En ik heb geen notie wat mijn scheiding mijn kind aan heeft gedaan. Beste Moederziel jij heb geen notie wat mijn ex mij en mijn kind heeft aangedaan.

Sandy

Ja,laten we er een wedstrijdje van maken: wie heeft de meeste afschuwelijke ervaringen?

Scheiden is schadelijk voor kinderen. Er zijn nog honderdduizend andere dingen schadelijk voor kinderen: ruzies, drugs, stress, gamen, pesten, een verslaafde ouder, psychische stoornissen en nog veel meer. En ja, ouders die slecht met elkaar en hun kinderen omgaan, zijn ook schadelijk. Daar zijn er helaas ook aardig wat van.
De kinderen waar jij op doelt vragen niet om een scheiding van hun ouders, die vragen om het stoppen van de ruzies. En terecht, want hun veilige basis is allang opgebroken. Maar guess what? Vechtende ouders vechten na de scheiding vaak nog fijn een hele tijd door. Helaas voor de kinderen.

Je hoeft je niet aangesproken te voelen, ik ken jou niet en ik kan/wil niet oordelen over jou, je kind(eren) of jouw leven. Misschien ben jij in de situatie (geweest) dat je weinig andere keuze had dan je gezin opblazen om het vege lijf te redden. Dan kies je uit twee kwaden de minst kwade. Ook dat gebeurt. Dat deed mijn moeder ook. Maar daar hadden mijn brusjes en ik wel degelijke de gevolgen van.
Kinderen zijn niet veerkrachtig en flexibel, kinderen passen zich noodgedwongen aan aan de situatie waarin ze door ouder(s) worden gebracht. Volwassenen hebben de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat kinderen niet in zo'n situatie worden gebracht, om te voorkomen dat een kind schade oploopt in zijn/haar ontwikkeling.
Dat het niet bepaald alle ouders lukt om die verantwoordelijkheid te nemen, lijkt me helder. Nogmaals: gewild of ongewild. Maar ook een scheiding van een lulhannes van een ex, is schadelijk voor kinderen.
Soms kun je niet anders. Maar de 'koek-is-op-verhalen' op dit forum en daarbuiten, laten zien dat scheiden ook een kwestie kan zijn van verveling en behoefte aan afwisseling in je leven. Ik ben blij dat ik dát niet naar mijn kinderen hoef te verantwoorden. Dat mag lulhannes-ex de rest van zijn leven doen

Alkes

Je blijft maar gokken, maar vertrouw er gerust op dat het gaat om een significante hoeveelheid kinderen/pubers. Ik heb het niet over het nichtje van de buurvrouw van mij zwagers moeder die zo rot de scheiding van haar ouders is uitgekomen.

Duidelijk Moederziel

Je vindt erg veel dingen schadelijk voor kinderen; drugs, gamen, stress, ruzies etc. Ohja, en scheiden natuurlijk.
Wat wil je eigenlijk voor leven voor je kinderen? Een met rozenblaadjes geplaveid pad??

Herken ik wel hoor, en bij zeker 1 van mijn 2 kinderen deed ik erg mijn best dat voor elkaar te krijgen. Geen hobbels, niets. (behalve gamen dan want sorry, daar zie ik alleen maar voordelen van..)
Want oh jee, zo kwetsbaar, oh jee, zo gevoelig.
Uiteraard heb ik hem geen dienst bewezen, integendeel.

Scheiden is inmiddels gemeengoed geworden.
Het gebeurt. Cijfers heb ik niet (boeit me niet zo) maar het zou me niets verbazen als het de 50 % nadert, of overstijgt.
Hoogste tijd dus om scheiden als een 'fact of life' te gaan bezien.
Ik blijf je snappen hoor, mijn kinderen zouden 'dood gaan' als wij zouden gaan scheiden.
Maar toch... jammer dan, het is het leven.
Werk aan de winkel dus, om je kinderen klaar te maken voor het leven.
Hetgeen vast makkelijker werkt als je voor jezelf gaat uitvogelen waarom je er zelf zo'n onoverkomelijke bezwaren mee houdt.

Fact of life

Ja en nee: ja, scheiden komt veel voor (1 op de 3 huwelijken strandt) en is dus een 'gegeven'. Maar scheiden is nog altijd een keuze voor degene die de stap zet. Zoals het ook een keuze is of je jezelf als ouder iedere avond volgiet met drank, of je gezin in de schulden stort door een gokverslaving of weetikveel wat allemaal nog meer. Keuzes met de mogelijkheid om anders te kiezen.

De keuze om te scheiden wordt nog weleens gemaakt vanuit het idee dat 'de kinderen er wel overheen komen', ze zijn immers flexibel en het komt dus vast wel goed. Daartegen heb ik onoverkomelijke bezwaren. Daarmee doen ouders hun kinderen enorm tekort.
Ik schrijf nergens dat je niet mag scheiden. Dat moet iedereen zelf maar weten. Ik schrijf dat ik niet meega in de 'ze-komen-er-wel-overheen'-modus en dat ik scheiden voor de betrokken kinderen in veel gevallen verschrikkelijk misdadig vind.
Waar lees jij dat ik mijn kinderen een met rozenblaadjes geplaveid pad wil bieden? Lijkt me duidelijk dat mijn kinderen behoorlijk aan het kortste end hebben getrokken. Ik stond erbij en keek ernaar en zag hoe hun leven instortte. Inderdaad: verschrikkelijk misdadig. Ik had er de wereld voor over gehad om ze dat diepe verdriet te besparen.

Waar ik dat lees?

Moederziel, je benoemt een hoop zaken als schadelijk voor kinderen waarvan ik toch echt alleen maar kan concluderen dat ze niet alleen onderdeel van leven zijn maar zelfs ergens leven ZIJN.
Wat is een leven zonder ruzie? Zonder stress?
Drugs zijn ook niet per definitie schadelijk voor kinderen en het hangt ook af van je definitie, maar drugs zijn niet weg te denken uit onze maatschappij. (koffie? Energiedrankjes? Medicijnen?)
Games, die snapte ik sowieso al niet.
Scheiding valt ook zo ondertussen in het rijtje onoverkoombaar. Kinderen krijgen er veelvuldig mee te maken. Misschien niet hun ouders, maar dan wel hun buren, grootouders, tantes, ouders van vriendjes.

Moederziel

Ik maak geen wedstrijdje er van. Ik gebruik mijn eigen ervaringen als referentiekader. Mijn ervaringen zijn anders dan die van jou. Hierdoor heb ik misschien toegang tot andere informatie. Of interperteer ik het anders.
Maar goed je zegt het zelf al. Jij kent mij niet. Dus kan en mag je ook niet over mij oordelen. Je zegt ook dat je dat niet wilt en kan. Maar je doet het wel. Tenminste zo komen jou berichten hier op mij over. Dat is het nadeel van social media. Je pikt verhalen en teksten op met je eigen emoties omdat je niet de emotie van een ander erin terug kan zien.
Ik bedacht mij dat ik misschien het woord veerkracht verkeerd had gekozen om het in deze context te gebruiken. Dus ben ik eens aan de google gegaan. Ik dacht misschien had ik beter het woord aanpassen kunnen gebruiken.
Aanpassen doe je vanuit heel veel situaties en redene.
Maar dat bedoel ik nog steeds niet. Dan de dikke van dale. Veerkracht: de kracht van lichaam en geest om zichzelf te herstellen.
De één heeft meer kracht dan een ander is mijn redenering hierin. Bij de één is een splinter het einde van de wereld en iemand anders haalt zijn schouder er voor op haalt het eruit en gaat verder.
Ik kan dus nu gerust zeggen (zonder mijzelf in slaap te sussen of hoe het dan ook wordt gezegd allemaal) mijn kind heeft veel veerkracht getoond wat betreft onze scheiding.

Ik weet niet wat de rede is dat jij gescheiden bent. Ik weet ook niet wie het geïnitieerd heeft. Hoef ik ook niet te weten. Je geeft alleen aan dat je jou kinderen het verdriet had willen besparen.
Denk je echt dat ik het verdriet van mijn kind niet had willen besparen? Tuurlijk wel. Je wilt je eigen kind nooit teleurstellen of verdriet doen. Ik vind het al erg om mijn dochter huisarrest te geven. Ik weet alleen zeker dat er situaties zijn dat het kind alleen meer schade krijgt als het wel in bepaalde situaties blijft. Dus als dat betekent dat ik mijn relatie moet opblazen om mijn vege lijf EN dat van mijn dochter moet redden dan doe ik dat. En ja nogmaals.... ik weet dat zij niet voor een scheiding kiest maar zij heeft ook niet voor de uitzichtloze situatie gekozen waarin zij geboren is. Soms moet je nu eenmaal als ouder een keuze maken waarmee je je eigen kind teleursteld of pijn doet om er uiteindelijk hopelijk beter van te worden. En dat heeft te maken met de kracht die je heb om je lichaam en geest beter te maken = veerkracht.