Scheiding en kinderen

Lastig

Blijkbaar is je vrouw degene die nu voor de kinderen aanwezig is voor en na school. Als zij weggaat heb je een opvangprobleem dat voorheen door je vrouw werd opgelost.

Zelf ben ik gestopt met wisseldiensten en kantoorwerk gezocht toen de kinderen kwamen. Dat gaf wel wat inkomensverlies maar de regelmaat is belangrijker.

Daarnaast heb je ook je netwerk nodig voor als er een kind ziek is of er zijn vrije dagen. Dus hopelijk kun je ook een beroep doen op familie en vrienden.

Er zijn ook mogelijkheden via een gastouderbureau. Dan breng je je kinderen, al is het vroeg, eerst naar de gastouder, als je iemand kunt vinden (via dat bureau) die zo flexibel op kan vangen.

Of je regelt een au pair of een student die inwoont.

Tot ze een jaar of 12 zijn, daarna kunnen ze wel wat langer alleen zijn.

Klopt

Het klopt dat mijn vrouw, de kinderen in de meeste gevallen bracht en ophaalde. Eerst studeerde ze en sinds kort part time werkzaam, de kids zijn het dus gewenst om enkel tussen de middag naar de overblijf te gaan.

Ik draai ook vaak nachtdiensten, en kon er zo overdag voor de kinderen zijn. Heb het een beetje opgezocht over de gastouders, maar de meesten (in mijn buurt) nemen kinderen die nog niet naar school gaan. Waarschijnlijk vanwege de inkomsten...

Familie of vrienden in de directe omgeving heb ik hier helaas niet, maar ook die zijn overigens druk met werk en hun eigen leven. Dus daar heb ik geen hoop op.

Het is inderdaad lastig....

Nachtdiensten?

Er is ook regelmaat als je nachtdiensten draait, week op week af. Is dat een mogelijkheid?

Dan heb je ook de avonden samen en dat is makkelijker met koken en naar bed brengen.

Dan regel je een student of een oppas voor de nacht. Naast de BSO. Misschien kun je ook wel BSO afnemen voor een week wel, een week niet.

Het zijn puzzeltjes, maar er zijn veel mensen die die moeten leggen. Vaak vrouwen. Maar mannen kunnen het vast ook. Het vereist wel inleveren en flexibiliteit. En prioriteiten stellen.

Puzzelen

Wat een verdrietige situatie. Heeft je vrouw aangegeven wat zij wel wil? Er zit van alles tussen co-ouderschap en de klassieke een weekend per 2 weken. Ik denk dat jullie daar eerst moeten uitkomen want dan weet je wat je aan tijd beschikbaar hebt. Ik weet niet hoever weg ze gaat wonen maar misschien kan ze nog op bepaalde dagen brengen/halen? Heel goed dat je met je leidinggevende gaat praten, misschien heeft hij zij nog mogelijkheden. Kijk ook of het mogelijk is om (iets) minder uren te werken waardoor je bijvoorbeeld kortere dagen kunt maken. Zo ja, vraag dan om een proefberekening om te zien wat dat je aan inkomsten gaat kosten. Ik heb lang 2 dagen 6 uur gewerkt naast de gewone volledige dagen en dat gaf lucht aan begin en einde van de dag. Is er nog ouderschapsverlof mogelijk? Welk bedrag aan kinderalimentatie kan je van je ex verwachten?
Hier een soortgelijke situatie, er waren ook geen grootouders of familie. Nu zijn de kinderen wat ouder en begint er wat lucht te komen. Ik ben wel wat minder gaan werken omdat ik het niet meer redde, had ook veel reistijd. Betekende wel dat ik financieel nog krapper kwam te zitten maar dat had ik er voor over. 's Avonds de deur uit ging niet want oppas en bijvoorbeeld sporten was te duur. En, ik zou ook eens met je buren gaan praten misschien bieden zij hulp aan. Sterkte!

gehecht zijn

Ik heb zo het idee dat jouw vrouw het niet meer aankan dat de kinderen blijkbaar veel meer aan jou gehecht zijn dan aan haar - bijzonder moeilijk voor een moeder - en dat ze vooral daarom de handdoek in de ring lijkt te smijten en de kinderen 'opgeeft'.

Heftige situatie

Dat gaat zwaar worden voor iedereen. Onthoud dat kinderen erg veerkrachtig zijn. Kinderen kunnen zich heel snel aanpassen aan situaties.
Ga eerst met je werkgever praten. Misschien dat zij je kunnen helpen met een oplossing. School is ook verplicht om je mee te helpen hiermee. Met een voorschoolse opvang dacht ik.
Ik heb zelf een dochter en ik bracht haar om 5 uur on de ochtend bij mijn ouders omdat ik om 6 uur moest beginnen.
Ik weet niet of jij familie heb. Als je die heb mss is het een idee om dichter bij hen te gaan wonen als zij je willen helpen? Ja je haalt de kids uit een omgeving waar ze gewend zijn. Maar zoals ik zei. Kinderen zijn veerkrachtiger dan dat je denkt. En soms doet een schone lei meer met een mens dan dat je denkt.
Ik hoop wel dat je ex vrouw beseft dat ze verantwoordelijk is voor se kids. Ook financieel gezien. Als zij dit echt wilt zou zij allimentatie moeten betalen. (Ja vrouwen kunnen ook betalen). Wat het verhuizen betreft. Zowel jij als je ex zijn verplicht om toestemming te vragen aan de ander om te mogen verhuizen. Doe jij of zij dat niet en heeft de ander geen toestemming gegeven dan kan het verhuisfeest niet door gaan.

Heel veel sterkte en succes.

De verhuizing kan best doorgaan maar dat kan, voor de rechter althans, je zult een zaak moeten aanspannen, een andere omgangsregeling betekenen. Wie verder gaat wonen haalt de kinderen uit hun omgeving dus dan wordt de blijvende partner de hoofdverzorger. In de meeste gevallen. Want het blijft een beslissing van de rechter die alle overwegingen meeneemt.

Kan ook dat moeder hoog spel speelt. Als je mij geen toestemming geeft om met de kinderen te verhuizen mag je zelf de hele week voor ze zorgen. Wetend dat vader toch zijn werk voorraang gaat geven.

Onzin

Dat je dit soort dingen op een forum voor ouders terugleest: 'Onthoud dat kinderen erg veerkrachtig zijn. Kinderen kunnen zich heel snel aanpassen aan situaties.'
Dat is echt niet waar. Kinderen bewegen mee met hun ouder(s) omdat ze in veel gevallen geen enkele keuze hebben. Gevalletje overlevingsdrang. Met veerkracht of 'volwassen' aanpassingsvermogen heeft dat weinig te maken - al willen sommige zelfzuchtige ouders dat wel graag geloven. Kinderen tot ver in de puberteit zijn gebaat bij duidelijkheid, structuur en bovenal veiligheid. Weten dat je ouders er gewoon voor je zijn. Dat de moeder van deze kinderen deze ingrijpende stap wil zetten, zegt vooral iets over haar gebrek aan gevoel voor wat haar kinderen nodig hebben.

De kinderen van TO kunnen gelukkig bij TO zijn. En gelukkig voor TO heeft een werkgever ook een zorgplicht. Leg het probleem aan je werkgever voor. Alternatief is dat jij straks overspannen thuiszit en daar is je werkgever ook niet bij gebaat.

Afhankelijk

Dat is afhankelijk van zoveel factoren. Niet elk kind raakt beschadigd, niet elke scheiding is een vechtscheiding, niet altijd checkt er 1 ouder uit en ook de leeftijd van de kinderen speelt mee. Hier dan wel, maar zeker niet altijd.

Moederziel

'Kinderen tot ver in de puberteit zijn gebaat bij duidelijkheid, structuur en bovenal veiligheid.' Dat is zo, maar het is niet zo dat er maar één manier is om hen dat te bieden. Het is wel zo dat je, ook na een ingrijpende gebeurtenis als een scheiding (verhuizing, werkloosheid, overlijden etc.) snel moet zoeken naar de beste manier om hen die duidelijkheid, structuur en veiligheid weer te bieden. Dan zijn kinderen best veerkrachtig: ze kunnen in verschillende situaties zich weer verder ontwikkelen. Zeker als je ze niet belast met alle rompslomp die jij als volwassene in de tussentijd het hoofd moet bieden.
Andere ouders? Ik heb indertijd aan een andere ouder gevraagd of mijn kind bij haar kon komen totdat de school begint. Wellicht kun je eens rondkijken.
Als het goed is krijg je straks, naast je salaris, ook nog eventueel kindgebonden budget, de kinderbijslag, alleenstaandeouderkorting en wellicht ook kinderalimentatie. Dus wellicht heb je dan wat meer financiële mogelijkheden die je voor je kinderen kunt inzetten.

Tsjor

Geen voorkeuren

'Op de een of andere manier zijn de kinderen ook meer aan mij “gehecht”, dan aan mijn vrouw....' en dat zou dan voor een meer pijnlijk zijn.
Kijk elkaar goed aan: het gaat niet om een wedstrijdje -beste-ouder-zijn-. Als moeder de hele dag bij hen is is dat een vanzelfsprekendheid die net zo normaal is als de lucht die je inademt. Toch ben je niet dankbaar voor elke ademtocht. Pas als het enige tijd ontbreekt snak je naar adem. Dus vader die af en toe thuis komt (en soms niet zichtbaar is vanwege avondwerk of overdag slapen) is dan een bijzonderheid waar verheugd op gereageerd wordt.
Het zou jullie allebei helpen als zij niet als enige de volledige zorgtaak heeft, maar als jij ook een periode volledig voor de kinderen zou moeten zorgen.
Ik kan me voorstellen dat het met je werkschema lastig is, maar niets is onmogelijk. Zeker nu zij ook werkt, dat betekent dat zij bijdraagt aan het gezinsinkomen.
Zij heeft een zware tijd achter de rug: studeren, kleine kinderen en werk zoeken; waarbij een rol kan spelen dat de gedroomde banen ver weg zijnd oor de beperkingen van het gezin. Misschien is het goed om met haar te praten over haar dromen, haar toekomst, en wat de komst van de kinderen daarin betekende. en dan over de reële toekomst: over een aantal jaren (niet zo heel veel) zijn de kinderen al minder afhankelijk van de ouders. zij heeft in elk geval meer lucht nodig en ik denk dat je samen kunt kijken of en hoe dat realiseerbaar is, ervan uitgaande dat het echt wel zal moeten.

Tsjor

Lezen

Als jullie goed (beter lezen, dan zou je zien dat ik me verzet tegen de dooddoener dat kinderen zich 'snel aanpassen' en zo 'flexibel' zijn. Ook het gegeven dat 'alleen' een vechtscheiding voor kinderen schadelijk is, kan naar het rijk der fabelen. Daarover kun je in het archief van OO ook nog wel wat vinden: https://www.ouders.nl/artikelen/scheiden-doet-lijden-vooral-bij-de-kinderen

Natuurlijk is er niet 1 manier, en natuurlijk zijn kinderen niet gedoemd voor de rest van hun leven. Maar de (helaas vele) volwassenen die denken dat scheiden voor een kind (jong en oud) wel meevalt omdat ze toch nog zo lekker flexibel zijn, wilde ik bij deze wat tegengas geven.

Overigens

Overigens zie ik bij TO vragen die veel andere ouders (moeders meestal) hier op het forum hebben. En die moeders komen dezelfde problemen tegen: hoe doe ik dat met werk, opvang, zorg, hoe ga ik dit alles combineren? Nu het een vader betreft lijkt het misschien wat exotischer, maar er zijn vele ervaringen terug te vinden van ouders bij wie de ex-partner uitcheckte, verhuisde of anderszins niet meer bijdraagt.

TO schrijft: ik ga nog liever dood dan dat ik mijn kinderen laat gaan. En: mijn kinderen zijn mijn enige houvast in het leven.
Beste Iemand, nog los van de vraag hoe jullie zorg voor de kinderen gaan verdelen, klinkt dat niet gezond. Jij bent er voor je kinderen, het is niet andersom. Heb je weleens gedacht aan extra ondersteuning voor jezelf? Emotioneel bedoel ik dan?

flexibele oppas

Er zijn hele flexibele oppassen-aan-huis, die kunnen je een hoop stress schelen. Je bent namelijk niet de eerste en ook niet de laatste alleenstaande ouder die in ploegendienst werkt.
Zoek een oppas en regel met je baas dat je een voorspelbaar rooster hebt en dus ruim een maand vantevoren aan kunt geven wanneer je de oppas nodig hebt.

Als je de ruimte hebt is een au pair ook te overwegen, is wel een hoop geregel en je hebt iemand in huis.

Moederziel

Ik heb dat gezegd. Dat kinderen veerkrachtig zijn. Misschien had ik beter kunnen zeggen dat kinderen over het algemeen veerkrachtiger zijn dan dat men denkt. Ik ben zelf gescheiden en ja kinderen zijn daar altijd de dupe van. Maar laten we wel rieel zijn. Deze beste man is niet de enige op de wereld die dit pad gaat bewandelen. En de kinderen uit dit gebroken huwelijk zijn ook niet de enige op de wereld die dit pad gaan bewandelen. Gaat het zwaar en vervelend worden? Ja absoluut. Moeten er regels en regelmaat blijven voor de kinderen? Ook absoluut. Weet alleen wel dat kinderen echt meer kunnen hebben dan dat wij als volwassenen denken. Mijn ouders zijn gescheiden ik ben goed terecht gekomen. Ik ben zelf uit elkaar en met mijn kind gaat het ook allemaal goed komen. Het is ook hoe sta jij zelf in die situatie. Als jij in een hoekje gaat zitten miepen ja... dan kan je er vergif op in nemen dat kinderen er ook emotioneler op gaan reageren over het algemeen gesproken. Maar ga je door vechten voor je bestaan dan gaan kinderen sneller mee vechten. Tenminste dat is mijn eigen ervaring.
Evengoed wens ik deze man heel veel sterkte en succes met alles.

een verdubbeling van een klein risico

ja, kinderen van gescheiden ouders lopen meer risico, komen vaker etc. etc.

maar 1. op 100.000 of 2. op 100.000 is 100% verschil, maar nog steeds een klein beetje op het grote geheel.

En hoewel het op individueel niveau heel hard kan aankomen moeten we natuurlijk niet overdrijven.
Als je als ouders over het kind kunt blijven communiceren, je je met enige regelmaat over je eigen schaduw weet te zetten en echt blijft handelen in het belang van het kind komen de meesten een periode van scheiding zonder schade door.

sandy

"Weet alleen wel dat kinderen echt meer kunnen hebben dan dat wij als volwassenen denken"

Jij blijft gewoon hetzelfde zeggen met andere woorden. Maar nogmaals: Kunnen ze anders dan dealen met de situatie? Nee, misschien niet maar ze zullen wel moeten. Er is geen keus voor een kind dan zich maar aan te passen. Volkomen afhankelijk van al die volwassenen om zich heen.

Die uitspraak wordt alleen maar gedaan om het geweten van de volwassenen weer in slaap te sussen. maar kinderen krijgen er echt wel last van later of op het moment zelf. Niet dat dat altijd te voorkomen is. Maar doe niet net alsof het niet erg is.

Miauwww

Wat kattig!
Nooit gedacht aan situaties waarbij het echt echt beter is dat er wordt gescheiden?
Mijn kinderen waren opgelucht. Hebben helaas moeten leren hoe het niet moet in een huwelijk.
Hebben géén last gehad van de scheiding, mede ook door mijn inzet voor een goed na-huwelijk. En dat kost me elke dag nog erg veel om dat te realiseren, in mijn eentje. Mijn kinderen zijn al heel wat ouder en in staat die gesprekken te voeren en hun gevoel te analyseren.
In mijn omgeving, zelden vechtscheidingen, dito.
Natuurlijk zijn er kinderen die er wel last van hebben, dat is ook niet wat ik zei.
Ik zei dat dat niet altijd het geval is.
Maarja dan moet IK ineens beter lezen of sust Sandy haar geweten in slaap.

Verder ook eens met met name het laatste stukje wat Flavia schreef:
"En hoewel het op individueel niveau heel hard kan aankomen moeten we natuurlijk niet overdrijven.
Als je als ouders over het kind kunt blijven communiceren, je je met enige regelmaat over je eigen schaduw weet te zetten en echt blijft handelen in het belang van het kind komen de meesten een periode van scheiding zonder schade door."

Vechtscheidingen

Onlangs heeft de overheid n uitgebreid onderzoek gedaan naar de oorzaak en de oplossing van vechtscheidingen en daar kwam uit dat in 90% van de vechtscheidingen sprake was van psychiatrische problematiek of persoonlijkheidsstoornissen (cluster B diagnoses) of verslavingsproblematiek bij een van de ouders. Daaruit kun je de conclusie trekken dat of je een vechtscheiding krijgt niet afhangt van de inzet van beide ouders. Een vechtscheiding wordt echt door één ouder veroorzaakt en is door instanties van buitenaf zelden te doorgronden of op te lossen. Dat je geen vechtscheiding hebt heeft dus ook voor n groot deel te maken dat beide ouders niet vallen in voornoemde problematiek. Ik vond dat echt n eyeopener. Jammer alleen dat de overheid er niks mee doet (als ze dat al kunnen).
En nog belangrijker is te beseffen dat die scheidingen dus komen door de voornoemde problematiek.

Citaat

“Vandaag overhandigt Andre Rouvoet het advies ”Scheiden zonder Schade” aan de ministers Dekker en De Jonge (VWS) bij het congres ”Scheiden zonder Schade” in Den Haag. In reactie op berichten in de media over dit advies stelt Caroline Franssen van de Relatie Academie het volgende: ”De overheid sluit al heel lang de ogen voor de psychiatrische problematiek die ten grondslag ligt aan veel vechtscheidingen” . “Er wordt beleid gevoerd vanuit de illusie dat iedereen in staat en bereid is tot redelijk overleg en het vermogen heeft om de belangen van de anderen voorop te stellen of gelijk te wegen. Veel mensen missen echter die emotionele vaardigheden. Hoeveel water de partner van zo iemand ook bij de wijn doet, er zal altijd een gevecht ontstaan.”

https://www.relatieacademie.com/vechtscheiding-niet-te-voorkomen/

Nog twee citaten uit bovenstaand artikel

Caroline Franssen
" Er is in het algemeen veel te weinig kennis van het manipulatief gedrag van mensen met persoonlijkheidsstoornissen."

" Wat ook nodig is, is informatie dat er maar één nodig is voor een vechtscheiding. En dat het slachtoffer in een vechtscheiding soms moeilijk te herkennen is, omdat de dader zich voor kan doen als slachtoffer en het slachtoffer zo machteloos, in de war en kwaad kan zijn dat het op een dader lijkt."

Thera

Inderdaad, hele goede citaten, en ik herken er alles in. Mijzelf en mijn situatie.
Maar belangrijker vind ik, wat kan er aan gedaan worden. Hoe los je dit op? Of waar ik de laatste tijd mee bezig ben; hoe los ik dit op voor mijn kinderen. Want waar in dit artikel aan voorbij wordt gegaan, is dat je wel kunt scheiden om te ontsnappen aan de persoon met een persoonlijkheids problematiek, maar dat de kinderen nog steeds hiermee te maken hebben. Sterker nog, ze zijn het slachtoffer omdat ze (weerloos) niet in de gaten hebben waar ze in zitten. En als je dat als 'andere' ouder voorzichtig probeert aan te kaarten, dat je dan wordt weggezet als ouder die slecht praat over de andere ouder. Daar ben ik nog niet uit. Sterker nog, de professionals die dagelijks met dit soort mensen te maken hebben, ook niet, Dat baart me ernstig zorgen.

Doenja

Ja ik denk dat ik je gevoel een beetje snap. Het is bij jou verschrikkelijk verkeerd gegaan. Nu merkt iemand (Caroline Franssen) opmerkingen waar jij zo heel erg mee geholpen had kunnen worden als dit doorgedrongen was tot hulpverleners. Het is maar de vraag hoe snel dit nu gaat doordringen en tot hoeveel hulpverleners. En dat dat tegen kan vallen is wrang, want de goede ideeen zijn er dus al wel.

maar

hoeveel procent van de scheidingen zijn vechtscheidingen?

flavia

Daar zijn vast cijfers van, google heeft ze vast wel.

Maar wat maakt het uit; als je erin zit is het een drama. Zeldzame ziektes worden ook behandelt. Of waarom vraag je het?