scheiden... lang verhaal om ff van mij af te kletsen

Hallo allemaal,

vorig jaar augustus heb ik besloten een punt achter mijn huwelijk te zetten.
We waren ruim 14 jaar getrouwd en we kennen elkaar 24 jaar. We hebben prachtige tijden gehad en verschrikkelijke periodes. Samen hebben we 2 kinderen (14 en 11 jaar)

Maar man man man wat een heftige tijd is dit. Wil eigenlijk gewoon ff van mij afkletsen. Mijn man is geen rotzak al doet hij soms rotdingen.. en ja ik doe ook soms rotdingen (kom niet altijd afspraken na, ben een chaoot en een sloddervos allemaal dingen die hij erg moeilijk te begrijpen vindt) Na jaren van een best wel wel leuk, gezellig en goed huwelijk kwam de klad erin. Het stond niet opeens voor de deur maar kroop langzaam door alle tochtgaten naar binnen. Soms merkte we het beide en gingen we er weer wat aan doen (weekendje weg, weer ff aandacht voor elkaar) Maar langzaam merkte ik dat de negativiteit de overhand nam. Dus weer praten, praten en praten. Want een huwelijk geef je niet zomaar op, en al helemaal niet als er kinderen in het spel zijn.

Mijn man is verbaal erg sterk; die lul je niet onder tafel. Hij denkt supersnel en heeft op alles een antwoord. Dit heeft tot gevolg dat ik na 100000 discussies die ik toch "niet won" begon mijn mond dicht te houden. want als je niets zegt, is er niks aan de hand, is er geen ruzie. (lekker kop in het zand steken)

We hebben jaren in het buitenland gewoond, luxe leventje gehad en toch werd ik een ontevreden zeik wijf. Behalve als ik alleen was met de kinderen of met vriendinnen op stap. Dan ben en was ik wie ik ben. Nu ziek ik het maar toentertijd dacht ik dat het aan mij alleen lag. Dat ik een verwend vrouwtje was. Diep in mij wist ik dat er iets niet goed zat maar kon er niet mijn vinger op leggen. Ik had toch alles? Materialistisch ontbrak het me aan niks, man gaf ook aandacht maar ik was niet tevreden. Nou was het ook niet zo dat ik de hele dag met een gezicht van 7 dagen onweer rondliep en we hadden ook best wel lol maar iets klopte er niet.

Terug in Nederland dacht ik dat ik weer dolgelukkig zou zijn, maar helaas. het begon me steeds meer op te vallen dat ik op alles wat ik deed commentaar kreeg en dat ik dan dacht: oh ja hij heeft gelijk. Ik had de koelkast moeten poetsen, want er ligt weer een dansen komkommer in. Of er staat iets over de datum, (voor man onbegrijpelijk net als sokken die nooit in paren uit de wasmachine komen) En zo ruzieden we elk weekend over het huishouden (ik ben huisvrouw maar laat ik het zo zeggen, ik doe mijn stinkende best maar ik zal nooit promotie krijgen) Hij kon mij op een vriendelijke manier kleineren en ik had het niet door. Ik werd er niet gezelliger op en zo gingen we samen stampvoetend door het leven. En ik dacht dat ik langzaam gek aan het worden was. en elke vrijdagavond dacht ik: dit houd ik niet vol, dit houd ik niet vo. Maar goed: schouders eronder en niet mekkeren! nog vaker stofzuigen en opruimen dat zal mijn huwelijk redden! NIET DUS.

Anderhalf jaar geleden vond ik condooms in zijn toilettas (gelukkig deed hij dus wel veilig en nog wist hij na de tijd zo te lullen dat ik geloofde dat het mijn fout was. Ja sorry ik hing niet meer elke week in de lampen...Lang verhaal kort te maken: man is met zijn notoire vreemdgaan makkelijk weg gekomen want tsja het lag toch aan mij (en ja ik geloofde dat!)

Maar vorig jaar augustus zag ik dan eindelijk het licht. En het is niet netjes gegaan: heb iemand leren kennen en patsboem verliefd. Oh oh dat mag niet dus na anderhalve week opgebiecht thuis dat ik een meneer had leren kennen die ik te leuk begon te vinden: opmerking van man: goh als je er een vriendje naast wil vind ik dat prima... 2e opmerking: kan hij je ook 5 vakanties in het jaar bieden? eeeuh nee, weet ik niet, vind ik niet belangrijk,. 3e opmerking: als je wilt scheiden prima maar ik betaal niet voor je. Eeeuh ok

veel ruzies, heel veel ruzies waar nare dingen werden gezegd waren het gevolg. De opmerking die mij het meest raakte was toe ik zei: je bent nooit eens trots op mij. zijn antwoord: 'je geeft mij ook niks om trots op te zijn" auwa. Ik ben gvd (ja vrijwillig) mee gegaan naar het buitenland. Hij heeft nooit over de opvoeding van de kinderen hoeven na te denken. alles was altijd geregeld en hij hoefde allen over zijn carrière na te denken. Natuurlijk heb ik daar financieel van geprofiteerd maar heb er ook veel heel veel alleen voor gezeten in een ver buitenland met 2 kleine kinderen.

De laatste jaren haalden we alleen de slechtste dingen in elkaar naar boven en er was er geen trots en respect meer voor elkaar (ik ga het niet op een weegschaal leggen wie meer schuld heeft)

De nieuwe meneer heeft ,heel cliché, mijn ogen geopend en ik ben gaan nadenken. Therapie gaan doen om alles op een rijtje te krijgen en na veel wikken en wegen de beslissing genomen die ik al jaren eerder had moeten nemen.

En nu? soms kunnen we beter met elkaar overweg dan de laatste 7 a 8 jaar en soms als het over financiële zaken gaat weet ik weer waarom ik bij hem weg ben. En soms wordt het weer bevestigd dat ik de juiste beslissing genomen heb. Als ik weg ben met vriendinnen komt er altijd wel een appje met een lullige opmerking... het raakt me als hij zo doet en heb er veel verdriet over maar ik probeer het los te laten. Nooit zal ik dit delen met de kinderen. Voor hun is papa de grootste en dat beaam ik dan ook. Als ze hem in het weekend missen mogen ze bellen of gewoon ff afspreken en een knuffel geven. Wat er tussen mijn man en mij speelt moet zo min mogelijk effect hebben op de kinderen. Al ben ik er mij terdege van bewust dat de beslissing al invloed heeft en we hebben allebei de intentie om het voor de kinderen zo fijn mogelijk te maken en daar houdt bij dat je soms je tong moet afbijten en ff niet aan jezelf denken.

De nieuwe meneer is nog steeds in mijn leven; we doen het rustig aan en hebben het fijn samen. De kinderen hebben hem nog niet ontmoet maar weten van zijn bestaan. Ze zijn er ogenschijnlijk rustig onder en stellen ook geïnteresseerd vragen over hem. Toch merk ik dat de jongste er steeds meer moeite mee heeft dat papa en mama niet meer samen zijn. En dat verdriet gaat door hart en ziel