U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Scheiden, hoe doe je dat eigenlijk?
Ik merk dat ik er enorm mee worstel. Ik wil die hele scheiding niet, maar ik kan niet in mijn eentje getrouwd blijven. Dus ik zal wat moeten doen. Hoe deden anderen dat?
De post over de midlifecrisis van moederziel in haar draadje heeft me wel aan het denken gezet. Ik weet gewoon zeker (en man ziet dat nu eindelijk ook een beetje in) dat hij zelf nog heel veel te verwerken heeft uit zijn jeugd, en dan vooral de relatie met zijn moeder. Ik weet intussen dat wij allebei iemand gezocht (en gevonden) hebben in elkaar die de rol van moeder overnam. Ik heb altijd geprobeerd me naar hem te voegen, of in ieder geval naar wat ik dacht dat hij van mij wilde, zoals ik me ook altijd naar mijn moeder gevoegd heb. Als ik maar deed wat zij wilde hield ze van me. Hij was vanaf zijn 4e alleen met zijn moeder, zij leunde emotioneel maar ook voor het regelwerk (hij was de man in huis) heel erg op hem. Ik deed en doe dat ook.
Okee, tot zover de psychologie. Ik denk dus dat we allebei los moeten komen van onze moeder en uit de rol moeten stappen die we allebei in onze relatie hebben gepakt dan wel van elkaar toebedeeld hebben gekregen. Ik denk dat het mogelijk moet zijn om dat voor elkaar te krijgen, met therapie. En dan samen weer verder te kunnen. Maar wat doe je als je partner dat weigert? Als die vlucht voor de werkelijkheid en de oplossing zoekt in uit elkaar gaan? Hoe krijg ik hem zover dat hij eerst, binnen ons huwelijk, ook aan zichzelf gaat werken? Zoals ik heb gedaan.
En daarnaast: grote kans natuurlijk dat er toch een ander is of er snel zal zijn (in de coulissen?). Hoe ga ik daar dan mee om? En in hoeverre laat ik daar mede door bepalen hoe ik me opstel? Moet ik dat überhaupt mee laten wegen? Mag dat een rol spelen bij hoe we de scheiding regelen? Nee, natuurlijk niet. Aan de andere kant voelt het toch heel anders als je uit elkaar gaat omdat een van de twee meer/iets anders wil/de liefde op is, dan als er heel ordinair 'een ander is'. Of ben ik de enige die daar een verschil in vindt zitten?
En hoe kom ik er nu achter wat ik wil? Ik ben zo gewend in zijn belang en dat van de kinderen te denken, ben zo ontwend te voelen wat ik wil, en te doen wat ik wil, dat ik geen idee heb hoe ik dit aan wil pakken. Erg eigenlijk. Maar hoe pak ik dit nu aan? Is aan de knoppen zitten het beste? Of moet ik hem juist alles laten regelen, de plannen laten maken, en er dan over nadenken of ik me daarin kan vinden? Het is zo mijn eerste natuur geworden om aan zijn welbevinden en daarna dat van de kinderen te denken dat ik heel erg bang ben om mezelf tekort te doen. Hoe zorg ik ervoor dat ik krijg wat ik wil en me toekomt, zonder strijd te voeren? En hoe zorg ik ervoor dat ik niet doorschiet en mijn eigen belang boven dat van de kinderen stel?
Hoe realistisch is het van hem een 50/50 verdeling van de kinderen te verwachten, als hij de stekker eruit trekt en weg wil? Ik wil de kinderen hun vader zeker niet ontnemen, en hem zijn kinderen niet, maar scheiden is zijn besluit, niet het mijne. Is het reëel van hem dan van mij te verwachten dat ik de helft van de tijd de kinderen niet heb?
Ik kom er niet zo erg uit. Dag mag duidelijk zijn, gezien de lange post weer. Sorry, ik gooi al mijn vragen en frustraties er hier uit, dat helpt niet bij het lekker kort en krachtig zijn.
Paddington, dankjewel
Je post heeft me aan het denken gezet. Ja, waarom is dat eigenlijk? Ik denk een enorm diepgewortelde onzekerheid en twijfel aan mezelf. Die zit vast voor een deel ook in mijn karakter, maar is me zeker ook aangeleerd en aangepraat (nee, dat was vast niet bewust, maar toch) door mijn moeder. Ik doe erg mijn best om mijn kinderen wat meer zelfvertrouwen mee te geven, maar merk dat ik zeker bij zoon daar niet goed in slaag. Zie ook het draadje over 'Zoon verprutst het steeds weer'. Ik heb daar met man over gesproken vandaag. Morgen gesprek op school. Ben benieuwd wat daar uit gaat komen.
Mijn coach raadt me aan nu even niet 'aan mezelf te werken', omdat ik in een toch al zeer woelige en emotioneel zware tijd zit. Ik ben al een eind op weg, heb veel meer zelfvertrouwen gekregen het afgelopen jaar en ben gaan vertrouwen op mijn eigen kracht. Hoewel ik dat soms wel weer even kwijt ben, maar daar moet ik van mijn coach niet van schrikken, dat hoort bij de achtbaan van emoties; als je in een dal zit grijp je terug op oud vertrouwd gedrag. Dat heb ik inderdaad zo ervaren. Maar ik weet nu dat die dips tijdelijk zijn, en ik weet hoe ik mezelf er weer uit kan helpen. Dat is voorlopig voldoende. Kleine stapjes, in het hier en nu proberen te blijven en niet piekeren over de onzekere toekomst (waardoor ik slecht slaap, en zo kom ik in een neerwaartse spiraal terecht) en vooral goed voor mezelf zorgen. En dat is naast leuke dingen doen, goed eten en slapen, ook loskomen van man en kennis vergaren over onze ingewikkelde financiële situatie. Dus dat doe ik ook allemaal.
pennestreek / semantische tip
als je bij je coach iets hebt besproken - ongeacht wiens suggestie of idee het was, schrijf dan: "tijdens een gesprek vandaag met mijn coach heb ik met mezelf afgesproken dat .... omdat ....."
je schrijft hierboven bijvoorbeeld "Mijn coach raadt me aan". De essentie van coaching is dat je zelf op oplossingen komt. Ik snap wel dat er soms suggesties zijn of 'heldere' opmerkingen die een coach kan geven, maar het is JOUW beslissing om het zo te doen. Voordat je dat écht voelt gaat er wat tijd overheen, maar je moet het mininmaal zo formuleren, daarmee 'dwing' je ook wat af.
Groet,
Angela
Vanavond intake bij mediator
De eerste van 3. Iemand nog tips hoe ik me daarop het beste kan voorbereiden? Ik zie er heel erg tegenop, vooral omdat ik de laatste dagen helemaal niet meer kan slapen. Ik heb een licht slaapmiddel, metazepam, 10 mg, maar dat helpt niet meer. Ik vond online dat er nogal snel gewenning op kan treden, dus ik ben er (tijdelijk) mee gestopt. Maar nu slaap ik dus echt niet. Melatonine, glaasje port of warme melk (juk!), mediteren, rondje wandelen, vaste tijd naar bed en niet op de kllok kijken als ik wakker lig, wel en niet sporten 's avonds en overdag, ontspanningsoefeningen, ik heb alles al geprobeerd. Maar niets werkt. Mijn hofd blijft malen en mijn lijf blijft gespannen. Ik word er gek van, en moedeloos, en ik word er ook emotioneel wiebelig door. Naast dat mijn concentratie en daardoor mijn werk eronder lijden. Eigen huisarts is op vakantie, zouden jullie hiermee naar de vervanger gaan? Die loopt in deze tijd van het jaar al over...
Ja of
Wat mij bij tijden helpt is gewoon elke gedachte die in me opkomt op te schrijven en het aan papier toe te vertrouwen. Dan kun je het beter loslaten, je hoeft niet bang te zijn dat je de gedachte kwijtraakt omdat het soms immens belangrijk lijkt, en als je het terugleest kun je goed relativeren.
In tijden van relatienood hielp het mij ook om lekker warm te badderen of te douchen met na afloop een grote warm gemaakte handdoek om mij heen als 'bescherming' en jezelf troosten.
Muziek luisteren en verdrietig zijn om wat je verloren hebt.
Jezelf verwennen.
overdag
laatst las ik het weer: de sleutel ligt in het overdag proberen te 'relativeren' en daar de winst te boeken. dat kost energie, dat klopt, maar als dat resultaten oplevert - dus minder stress overdag, meer mindfull en lief naar jezelf - dan is de slaap die je ervan krijgt ook dieper, rustgevender, omdat je 'moe' bent van de 'successen' van overdag. en er valt minder te panieken 's nachts omdat je grip krijgt op je overdag-leven.
dus ik zou daar actief op sturen: t3x15 minuten totale afzondering / rust / stilte voor JOU.
ogen dicht rustig op stoel zitten ademhalen.
geef het geen naam, doe het alleen maar. Overdag.
gr Angela
Tips voor vanavond
op een rijtje zetten wat volgens jou geregeld moet worden en hoe jij de zaken het liefste ziet. Dus als jij de vaas van oma wilt hebben omdat het voor jou sentimentele waarde heeft, even opschrijven. Op die manier krijg je overzicht. Je kunt immers niet alles onthouden.
Het idee van AnneJ zou daarom best wel eens kunnen werken. Als jij het gevoel hebt dat je alles moet onthouden wordt het wel erg moeilijk om te slapen.
Anne
Het is geen piekeren, maar het zijn hele korte, losse gedachten, flitsen eigenlijk van zinnen, flarden van gesprekken, stukken uit liedjes, er komt van alles voorbij. Ik kan het niet stoppen. Muziek luisteren kan ik nog proberen. Douchen ook al geprobeerd. Verdrietig ben ik niet echt, althans, huilen hoef ik niet. Ik heb wel behoefte aan troost, fysiek contact. Dat mis ik zo!
Vanaf vanvond komt man ook weer hier thuis wonen, klus in andere stad is klaar. Ik zie ook hier erg tegenop, maar het is niet dat daar heel veel concrete gedachten over voorbij komen, het is meer een constante onderstroom van onrust. In hoofd en lijf, dus.
Lief voor mezelf
Dat komt vaak terug, ook in het draadje van moederziel. Maar ik weet niet prcies hoe dat eruit moet zien. Wat ik dan moet doen of laten. Ik probeer bezig te blijven, dat houdt de onrust een beetje in bedwang. Ik plan leuke dingen in (maar heb veel moeite om daar echt van te genieten). Ik heb het gevoel dat ik afsteven op een of andere instorting. Ik wil hard om hulp schreeuwen, maar er is natuurlijk niemand die me kan helpen.
Ga nu maar boodschappen doen, moet ook gebeuren... Alleen lukt het me niet om te bedenken wat we vanavond moeten eten...
Lief zijn
niets meer 'moeten'
natuurlijk zijn er dingen die je doet omdat als je ze niet doet, de consequentie negatief is, dat zou je als 'moeeten' kunnen classificeren.
maar jij bent een mens geen robot
dus als het nu even niet lukt dan lukt het vast op een ander moment wel.
lief zijn is ook jezelf feliciteren als je iets in drie stukken hebt grehakt zodat je 1 stapje kunt zetten.
dus dat je naar de winkel gaat is stap 1.
Op de fiets bedenk je dan wel wat er evt gegeten moet worden
of je laat dat aan het toeval over.
dus: laat stukken LOS overdag. Misschien dat je dat dan 's nachts ook wat makkelijker kunt.
gr Angela
Lief
Lief zijn voor jezelf is natuurlijk breed.
Maar stel je nu eens een hele dierbare vriendin voor die door dezelfde shit gaat als jij. Wat zou je voor haar kunnen doen? Je zou haar met begrip en compassie tegemoet komen, denk ik. Zo ben jij wel. Probeer zo eens naar jezelf te kijken. Wees je eigen beste vriendin :)
Heel veel sterkte weer.
In bed
Wat mij in die tijd van acute slapeloze stress een paar keer in slaap geholpen heeft is, in bed iets opzetten, om naar te luisteren, op mijn iPad (geleide ontspanning met klankschalen hielp bij mij 
. Zolang ik iets probeerde te volgen, wat soms ook bij een tv-programma gebeurde, kon ik wél in slaap vallen.
Ben het met je eens: als je slecht slaapt, ga je snel achteruit.
Bij een kennisje
van mij helpt het luisteren van een boek.
Wat Alison zegt
Wees je eigen beste vriendin!
Hoe zou je je beste vriendin in zulke omstandigheden behandelen? Wat zou je haar adviseren? Wanneer geef je haar een liefdevolle schop voor de kont, wanneer een schouderklopje en wanneer een knuffel?
niet
Je hoeft je niet voor te bereiden, dat komt vanzelf. Je krijgt waarschijnlijk een actielijst via de email en daarmee ga je aan de slag en dat moet dan voor de keer er op klaar zijn.
Ga er gewoon open in, het is geen therapie, het is scheiden onder begeleiding.
Verder: je bent heel veel leuke dingen aan het plannen en vindt het moeilijk ervan te genieten.
Waarom doe je het dan?
Even serieus, waarom doe je niet iets waar je wel van bijkomt, winst uithaalt en dat je fijn vindt?
Soms lijkt het of je een klein beetje op de vlucht bent met al die leuke dingen. (kan het mishebben hoor). Je hebt al een baan, opvoedtijd, zou je dan liever niet wat meer Pennenstreektijd hebben?
Tijd met en voor jezelf? Ben je altijd al druk en ietwat rommelig?
Of in huis en als dat te moeilijk is er buiten?
Ik heb het ook al eens genoemd, ik ben gaan schrijven, net wat AnneJ noemt en dat helpt me orde te krijgen in mijn gedachten.
Het helpt te relativeren en niet te verdrinken in dingen, het niet te dramatiseren, niet te overdrijven, maar het te zien zoals het is: klote, zwaar maar je overleeft het!
Ik praat mezelf moed in en eindig elke schrijfsessie met een lekker verwen-koffietje. Gesprekken die ik nooit met andere heb gevoerd/kunnen voeren staan daarin.
Mijn diepste gevoel, mijn flauwste grappen, de zwaarste feiten, alles staat er in.
Boek Zelfcompassie
Pennestreek, heb je het boek Zelfcompassie van Kristin Neff al gelezen?
Dat gaat helemaal over lief zijn voor jezelf.
Beter dat boek lezen (heerlijk),dan uitjes doen waar je niet van geniet.
Ff zo
Ik ben op dit moment eigenlijk niet in staat ook maar iets te lezen. Het gaat helemaal niet goed met me, ik slaap niet tot nauwelijks en moet veel huilen. Ik ben nog net in staat me naar mijn werk te slepen, en ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat er te 'zijn' als ik thuis ben, maar ik voel me een zombie. En als er niet snel wat verandert in dat slapen gaat het echt niet goed.
Ik heb een hele stapel zelfhulpboeken liggen, maar ik kom nergens doorheen. Kan me er gewoon niet op focussen en ik begrijp vaak de helft niet van wat er staat, ik voel niet wat er bedoeld wordt.
Op allerlei vlakken ben ik de grip aan het verliezen, dat is een heel naar gevoel.
Pennestreek
"Moet" je niet teveel?
Laat die boeken maar even een tijdje liggen (dat is alvast een gele stapel "moeten" minder).
Als jij een been breekt, "moet" je zes weken in het gips, verplicht rust met dat been.
Je hart is nu gebroken. Dat heeft ook rust nodig. Ik denk dat je therapeut gelijk heeft, het is denk ik nu niet de tijd om aan jezelf te werken. Hoewel ik een uitzondering wil maken voor "lief leren te zijn voor jezelf".
Dit is een proces waar je doorheen moet. Dat is een rollercoaster met slapeloze nachten, moodswings en noem maar op. Dit is niet te stoppen met een pilletje, het indrukken van een knop of beter je best doen. Dit is een traject waar je stap voor stap doorheen moet. Soms kun je dat actief doen, maar vaak moet je het passief ondergaan, die rollercoaster.
Dat is verdomd lastig.
Maar in dit geval heb je geen enkele keus.
Eén zekerheid heb je: dit gaat voorbij.
pennestreek
Geen tips, geen advies, alleen een virtuele knuffel en ik wens je rustige kerstdagen toe. Even alles 'on hold', vooral je gedachten, en cocoonen. Bovenal wens ik je wat goede nachten met slaap toe, ik weet hoe ondermijnend slaapgebrek kan werken. Overdag lekker op de bank gaan liggen met een dekentje, film opzetten en dan val je wellicht vanzelf in slaap? Sterkte.