Scheiden, hoe doe je dat eigenlijk?

Eerst zelf in het reine komen

Aanhakend bij Bosbes opmerking: 'Je kan nog veel verbitterder raken dan nu.', bedenk dan even of dat is wat je voor de rest van je leven wil, de verbitterde, versmade vrouw worden die blijft roepen dat hij, als hij, en als hij niet..... Wil je dat?
Je geeft je man nu de schuld van de scheiding en het lijkt erop alsof je met 'de knop omzetten' bedoelt dat je van hoop naar boosheid en wraak gaat (laat hij maar.....). Maar dat is niet echt de knop omzetten. De knop gaat echt om als je beseft dat jullie relatie geen kans meer heeft, maakt niet uit waarom of waardoor. De vraag wat je dan daarna aanmoet met jezelf is een tweede vraag, niet de eerste vraag nu. Na de scheiding heb je tijd genoeg om dat weer op de rails te zetten. Nu is het van belang dat je de relatie goed afrondt en dat je heel zeker weet, dat je zonder bitterheid, boosheid en wraakgevoelens verder wil gaan. Dat is jouw eerste keuze voor jezelf. Wacht met dingen regelen totdat je al die bitterheid kwijt bent, want ls die bitterheid in de regelingen moet worden verwerkt krijg je zeker ruzie.

Ik herhaal toch maar weer eens de tip, ook al is het boek inmiddels waarschijnlijk alleen nog maar bij een antiquariaat te krijgen: Hoefnagels, samen getrouwd, samen gescheiden. Oh nee, er is een geactualiseerde versie: gelukkig getrouwd, gelukkig gescheiden. Door G.P. Hoefnagels ISBN: 978 90 204 0768 6. Neem de tijd om het te lezen en te verwerken wat er gaat gebeuren.

Bij ons was de beslissing 'nu gaan we scheiden' met een blik genomen, zonder verder nog woorden aan vuil te maken. Genoeg geprobeerd, ervoor gevochten, genoegen dalen en bergen.
Hij is toen vertrokken en heeft een plek voor zichzelf gevonden.
We hebben juridisch advies ingewonnen en samen gekozen voor één advocaat-mediator, die prima werk verrichtte.
God zij dank hoefden we geen ouderplan te maken.
Hij is één weekend in het huis gekomen toen ik weg was (afgesproken) om mee te nemen wat hij mee wilde nemen. daarna is er nog gevraagd of er iets te verrekenen was, nee dus. Boedelscheiding klaar.
Financiële regelingen zijn gemaakt door een boekhouder, is zo geaccepteerd.
Ik was wel in staat om het huis over te kopen, dus de kinderen konden daar blijven wonen. Als je niet in staat bent om het huis over te kopen moet je dat niet je man verwijten, maar kijken of je zoveel kunt gaan verdienen dat je dat wel kunt. Als dat niet lukt, dan lukt het niet omdat je niet genoeg verdient. In die zin is het ook een balans van je eigen leven tot nu toe en kun je je voornemens maken om in de toekomst andere dingen te gaan doen.
De periode van scheiding moet je zo goed mogelijk samen zien door te komen. Het is pijnlijk, maar het hoort nog bij jullie relatie en een goede afronding maakt dat je straks veel sterker bent. Een echtscheiding hoeft niet vervelend of naar te zijn (houd familie zoveel mogelijk erbuiten en slechte ervaringsdeskundige adviseurs ook!). Recht je rug, dit ga je samen met je man klaren en daarna is de toekomst weer aan jou. Hoe lastig dat ook is als je die niet op iemand anders bordje kunt schuiven.

Dus mijn advies: neem even de tijd om de knop echt om te zetten, niet van ontkennen naar verdriet en boosheid, maar nog een stapje verder: van verdriet en boosheid naar acceptatie dat dit het einde van je relatie is. Lees dat boek. Zoek daarna samen een goede advocaat-mediator. Neem de brokstukken die van je leven over zijn op en ga er na de echtscheiding mee aan de slag om er wat van te maken.

Nog een toevoeging om terug te komen op je vraag aan het begin: ouders hebben geen recht op kinderen. Kinderen hebben recht op ouders.

Tsjor

Pennestreek

Dit triggerde mij even:

"Ik denk dus dat we allebei los moeten komen van onze moeder en uit de rol moeten stappen die we allebei in onze relatie hebben gepakt dan wel van elkaar toebedeeld hebben gekregen."

Hoe ging dat eigenlijk op emotioneel gebied? Het delen van emoties en gevoelens richting een 'moeder' is anders dan richting een partner.
Richting een moeder praat je niet over emoties of gevoelens (althans dat is mijn ervaring) als er in de jeugd geen vertrouwensband of emotionele band is ontstaan.

Hoe kijken jullie beiden aan tegen de rol die jullie elkaar hebben toebedeeld? Reden dat ik dit vraag is omdat in mijn gesprek met peut de rol van mijn moeder erg naar boven is gekomen en ik dus getriggerd werd door jou opmerking.

mannetje

Ik kom er gaandeweg dit hele proces achter dat ik eigenlijk nooit echt heb geleerd wat er precies achter zat hoe ik me voelde. Mijn moeder heeft de kiem gelegd voor mijn behoefte aan acceptatie, aan erbij horen, aan onvoorwaardelijke liefde. Daardoor is denk ik mijn extreme 'voegen naar' ontstaan, het vreselijk mijn best doen om maar te doen wat iedereen van me verwacht, of wat ik denk dat men van mij verwacht. Ik heb altijd veel bevestiging en complimenten nodig gehad, twijfelde altijd aan mezelf, wilde zeker weten 'dat ik het goed deed'. Dit zocht ik bij man, die daar inmiddels wel klaar mee is (tenminste, dat is mijn inschatting van wat er bij hem speelt; hij zegt nog steeds niet echt wat voor hem de reden is van onze breuk, anders dan dat hij niet meer op de goede manier van mij houdt). Dus emoties delen, dat deed ik wel, maar hij kon er niet zoveel mee. Het was meer leunen op. Hij zegt ook dat ik hem veel energie kost, ipv dat hij energie van me krijgt. Ik kan me dat goed voorstellen. Ik moet me dus in die zin losmaken van mijn moeder, dat ik moet leren bevestiging in mezelf te vinden, en die niet meer nodig te hebben van een ander.
En bij man geldt dat hij en zijn moeder eigenlijk altijd alleen zijn geweest. Zij was bovendien fysiek nogal zwak, in de zin van dat ze heel veel kwalen had. Man heeft er dus altijd voor gezorgd dat ze geen zorgen over hem hoefde hebben, dus probeerde juist heel erg niet op haar te leunen, zij had het al zo zwaar. En hij was al jong de man in huis. Knapte heel veel klusjes op. En dat werd naarmate zij ouder werd alleen maar meer. Dus emoties delen heeft hij nooit echt geleerd. En op iemand leunen ook niet. In onze relatie was hij dus ook de sterke. Ik kon wel op hem leunen. Ik heb wel altijd mijn best gedaan ook voor hem beschikbaar te zijn, maar daar had hij geen behoefte aan. Ik denk nu: hij wilde ook mij niet belasten, ik had het ook zwaar, net zoals zijn moeder. En hij vindt van zichzelf dat hij alles aankan, en dat is ook voor een groot deel waar. Hier komt ook uit voort dat hij nog steeds zoveel moeite heeft met mij pijn doen. De momenten dat hij breekt zijn de momenten waarop hij zich realiseert hoeveel pijn hij mij doet.

Vreselijk triest dat we in zo'n disfunctionele relatie zaten en daar zelf niet uit konden komen. Dat het hem niet is gelukt dit eerder met mij te delen zodat we nog bij konden sturen.

Tsjor

Dat ben ik niet met je eens. Ik geef hem niet de schuld, ik kan juist heel goed zien wat mijn 'bijdrage' is geweest. Ik neem hem wel kwalijk dat hij niet eerder heeft ingegrepen, hem was namelijk al vele jaren duidelijk dat het niet goed zat. En ik ben niet bitter. Ik ben wel intens verdrietig. Ik hou nog steeds van hem. Vindt het vreselijk moeilijk om los te komen. Zie ook mijn reactie op het_mannetje voor een van de redenen het waarom daarvan.
Die bitterheid wordt me hier overigens wel zo'n beetje aangepraat. Ik kan hem niet vertrouwen, ik moet me het huis niet uit laten praten, ik moet rekening houden met een truus die al klaar staat om mijn plek in te nemen.
De een zegt dat ik er de tijd voor moet nemen, en best man het voortouw kan laten nemen, de ander dat ik juist zelf aan het stuur moet gaan zitten, dat ik zelf moet bepalen wat ik wil.

Maar dat is het hem nou juist, ik weet niet wat ik wil. Ik weet niet wat er kan. Ik heb geen fut om dingen uit te zoeken waar ik me helemaal niet mee bezig wil houden. Ik ben na de afgelopen 15 maanden en vooral de afgelopen 2 weken totaal op. Ik kan me nergens op concentreren. En als man mij dan aanraadt om vooral ergens te gaan logeren om op te laden dan schieten mij al die posts hier weer te binnen dat ik onder geen beding het huis uit moet gaan. Bovendien, dan heb ik alleen maar meer tijd om te piekeren. Thuis kan ik bezig blijven.

Nou ja, ik zit nogal vast in mijn hoofd sinds dit weekend. Ik kom niet verder, ik draai in kringetjes rond, ik pieker heel veel over wat er allemaal nog op me af gaat komen en ik kan daardoor niet slapen. Ik weet dat ik me niet druk moet maken over hoe het volgend jaar met Kerst moet, hoe het leven er dan uit ziet, maar ik kan dat soort gedachten niet stoppen. Helaas. Hopelijk zakt dit allemaal binnenkort weer, want ik word gek van mezelf.

Pennestreek

"En als man mij dan aanraadt om vooral ergens te gaan logeren om op te laden dan schieten mij al die posts hier weer te binnen dat ik onder geen beding het huis uit moet gaan."

Uit ervaring weet ik inmiddels dat belangrijkste is om te doen waar jij je goed bij voelt en vertrouwen in hebt.
Alle meningen en adviezen hier zijn goed bedoeld. Alleen geen van de situaties zijn hetzelfde en dus wat in geval a goed werkt kan in b niet werken.

Sommige reacties (let wel: niet alle) lijken te zijn ingegeven uit verbitterdheid en slechte ervaringen. Jou man lijkt me niet de persoon die uit is om je een poot uit te draaien. Dus als hij zegt, ga er even uit, dan is dat goed bedoeld en zou ik dat zeker overwegen.
Eventueel nadat jullie eerst afspraken gemaakt hebben over wat te doen na de terugkomst.

Verder is jou posting #29 voor mij verhelderend en geeft inzicht in mijn eigen situatie en ga hiermee met mijn peut over hebben. Dit is namelijk al eens langsgekomen in gesprekken.

stop

stop met analyseren, verklaren, zoeken. Je conclusies klinken onlogisch, en verward zoekend naar oorzaken, uitleg enz.
Je maakt jezelf letterlijk gek nu.

"En hij was al jong de man in huis. Knapte heel veel klusjes op. En dat werd naarmate zij ouder werd alleen maar meer. Dus emoties delen heeft hij nooit echt geleerd. En op iemand leunen ook niet"

Wat heeft dat nu met emoties delen te maken? Ik was ook een zorgend kind. Mijn emoties delen heb ik juist jong geleerd. Je wordt nl jong volwassen. Leunen op mensen vind ik moeilijk, maar dat wijt ik niet aan mijn ouders maar aan mijzelf.
Ook jij brengt het nu terug tot je moeder.
Eigenlijk is dat niet altijd eerlijk.
Waarom toch die hang naar het zoeken van een excuus voor EIGEN gedrag?
Waarom heeft een ander dat altijd gedaan?
Jij bent jij met jouw karakter, gekregen van vader en moeder en een stuk van jezelf. Je moeder was vast niet perfect, had waarschijnlijk het beste met je voor maar niet altijd de middelen.
We poepen altijd naar beneden.
Als jouw kinderen later commentaar op jou hebben, wijs je dan weer naar beneden of gewoon naar jezelf?
Je hoeft niet perfect te zijn voor je moeder, ook niet voor je as ex, zeker niet voor je kinderen en dat ben je ook gewoon niet.

Wees gewoon je imperfecte zelf.
Het mag, het kan, het hoort zo.
JIJ maakt ervan hoe fout je helemaal bent.
JIJ valt jezelf af.
JIJ wijst naar je moeder om aan te tonen dat JIJ niet perfect bent.

Je bent goed zoals je bent en wie dat niet ziet verdient je niet.

Je gedrag met het zoeken naar een oorzaak lijkt op vreselijk claimen. Het willen begrijpen, aan iemands broek hangen om te smeken het te mogen begrijpen.
Het zal niet lukken.
Ik zeg vaak: als je het zou begrijpen dan accepteer je het als de waarheid.
Het is de waarheid niet, het is ZIJN waarheid.
Het was ZIJN manier om met "een" verleden om te gaan.
We hebben ALLEMAAL een verleden, maar niet iedereen gaat er hetzelfde mee om.
Wat hem aan jou stoort zal een andere man niet kunnen schelen.
En daarom is het niet DE waarheid maar slechts ZIJN waarheid en daar hoef je niets mee, want hij wil weg.

Natuurlijk heeft iedereen hier adviezen.
Maar dat houdt toch niet in dat je die allemaal op moet volgen???
Meid dan ben je continue bezig je aan te passen met wat niet bij je past..
Pak er uit wat je kunt gebruiken en dat hoef je hier heus niet te melden.

Je houdt nog steeds wat krampachtig vast aan het feit dat je van hem houdt.
Toen mijn ex mij bepaalde mededelingen deed was mijn laatste hoop direct weg. Mijn inzet richtte zich toen op overleven maar dan alleen. Ik wist direct hoe laat het was en dat het echt klaar was. Ik kon niet houden van iemand die niet van mij hield. Liefde voor een partner is niet onvoorwaardelijk.
Helaas, maar gewoon de waarheid.
Ik ben gedwongen wat nuchterder naar liefde te kijken, kan daardoor ook slecht tegen bepaalde zinnen, maar dat maak ik al vaak genoeg duidelijk Ware liefdes....je klikt gewoon lekker, net als met x en y. Onvoorwaardelijk: mn r..t. (ik was bijna 30 jaar met mijn ex)
Een gezond wantrouwen.
Natuurlijk had ik dat zelf ook liever anders gezien en heb ik me vaak afgevraagd wat IK dan niet had en waarom het van mij blijkbaar moeilijk was om van te houden.
Weet je, er loopt er gewoon eentje rond die mij helemaal geweldig vindt. En dat bén ik ook. Ik ben lief, geef liever dan ik ontvang, ik ben gevat, adrem, zorgend, niet zuigend of claimend, maar boven alles wil ik graag exclusief voor mijn nieuwe partner zijn.
En ben ik dat niet dan reis ik door.

Oefenen in "ik-vind-zinnen" heeft mij wel geholpen. Ik heb een cursus assertiviteitstraining(maatschappelijk werk) gevolgd (iets voor jou???) waarin ik bv moest leren hoe ik ergens weg kon komen door vol te houden aan mijn: IK GA naar huis/ik vind dat... Moeilijk, maar zo leerzaam. Grenzen stellen, je niet laten ompraten, grenzen aanduiden en duidelijk maken.
Dat mag je, want jij bent jij.
En dat je man jou niet perfect genoeg vond, dat mag je bij hem laten liggen en dan hoef je echt niet nog eens een schulddeel voor jezelf te zoeken. Hij was ook niet perfect en jij liep toch ook niet weg?

Verbitterd

Je kunt heel goed je eigen belangen bewaken en verdedigen zonder verbitterd te zijn. Het is een feit dat mensen eerst naar hun eigen belang kijken, en jouw ex zal dus ook eerst goed voor zichzelf zorgen, en daarna pas bedenken wat er 'over is' voor jou.
Dus doe wat je denkt dat goed is voor jou. Als jij vindt dat je elders tot rust moet komen, doe dat dan gewoon. Je ex zorgt heus wel goed voor de kinderen. De kans bestaat dat je daarna niet meer terug kunt keren in jullie oude huis. Tja, dan is dat maar zo en dan vind je ook je weg wel weer.

Nou Tops

Ik ben nu juist in dit hele proces (ook) erg bezig met mezelf accepteren. Het helpt mij nou eenmaal om te begrijpen waar iets vandaan komt om het te accepteren, en dingen waarvan ik last heb probeer ik te veranderen.
Ik heb nooit geleerd of ontdekt wat 'ik vind'. Voornamelijk door het gedrag van mijn zeer dominante moeder in combinatie met mijn karakter. De oorzaak doet er nu natuurlijk niet zo heel veel meer toe, maar een verklaring helpt mij.

Ik heb de afgelopen tijd heel veel met mijn broer en zus gesproken, zij herinneren zich nog veel meer van vroeger dan ik. En er zijn gewoon echt hele nare dingen gebeurd, die mij heel erg hebben beïnvloed. Nee, dat zal ze niet bewust hebben gedaan, maar het heeft wel mijn leven negatief beïnvloed, op manieren die ik mezelf tot voor kort helemaal niet bewust was. Ik legde juist alle schuld en verantwoordelijkheid voor mijn gedrag en hoe ik me voelde en hoe ik op bepaalde zaken reageerde bij mezelf. Was daardoor doorlopend boos op mezelf en teleurgesteld in mezelf. Dat ik nu weet waar dat, deels, vandaan komt helpt mij juist mezelf te accepteren.

Maar om zaken te veranderen is in deze omstandigheden wel moeilijk. Vergeet ook niet dat ik sinds deze hele toestand is begonnen, 15 mnd geleden, slecht slaap. De afgelopen 1,5 week weer nauwelijks. Tussendoor is het iets beter geweest, maar ik kan je vertellen dat het slopend is. En nu moet ik nog aan het hele proces van scheiden beginnen. Ik vind het niet zo gek dat ik daar moeite mee heb en daarover pieker. En ik snap ook niet dat ik nog steeds van hem hou, maar ik ben gewoon nog steeds blij als ik hem zie. Dat zal vast slijten mettertijd, maar nu ben ik nog niet zover.

En wat bedoel je met als mijn kinderen later problemen hebben, of ik dan naar mezelf of naar beneden wijs? Ik denk dat je bedoelt of ik mezelf daar dan de schuld van geef of niet? Ja, dat doe ik dan wel ja. Ik heb ze niet het goede voorbeeld gegeven, ik ben tekort geschoten. Vreselijk tekort geschoten.

En nee, ik liep niet weg omdat hij niet perfect was. Ik had graag met hem samen aan onze manke relatie gewerkt, terwijl wij tegelijkertijd aan onszelf aan het werk waren. Maar dat wil hij niet. Of kan hij niet, whatever. Dat ligt inderdaad bij hem. Maar dat maakt niet dat ik me minder verdrietig voel, of het makkelijker kan accepteren, of dat ik me geen zorgen maak of minder pieker.

Je blijft terugkomen op dat exclusief voor je partner zijn. Dat was man ook. Totdat hij had besloten te scheiden. Maar die truus is weer geparkeerd toen hij besloot ons huwelijk nog een kans te geven. Ik heb ook geen reden om te denken dat truus op dit moment nog in zijn leven is. Of een andere.

Ik voel me een beetje aangevallen door je post merk ik. Wat wilde je ermee bereiken?

eens met Tops

Je blijft maar vasthouden aan het idee dat je man wel van je zou houden als je maar zus en als je maar zo was. Maar jij bent zoals je nu bent. En daarmee moet hij het doen. En dat wil hij blijkbaar niet meer.
Aan de andere kant is hij ook weer zo'n slappeling dat hij je niet zo zat is dat hij vaart achter de scheiding zet. Ook dat laat hij jou opknappen. Dus ik heb een briljant idee, al zeg ik het zelf.

Wat je kan doen is helemaal niks regelen voor de scheiding. Kijken wat er gebeurt. Ik voorspel je dat hij dan kerst 2017 gewoon nog steeds op jullie bank zit. En aangezien jij helemaal niet wil scheiden, is dat helemaal nog zo'n gek idee niet. Jij zet het idee uit je hoofd dat hij wil scheiden en leeft gewoon voort alsof jullie bij elkaar blijven. En dan maar afwachten wat hij doet. Ik bedoel: of hij wat doet. Hij doet namelijk al
Inmiddels is het me duidelijk geworden dat hij een heel vriendelijke en conflict mijdende man is, dus erg veel slechts kan er niet gebeuren.

als, als....

Natuurlijk is het goed om te weten waar je gedrag vandaan komt. Het verklaart ook de patronen waarin hebt gezeten, en nog steeds zit. Je zocht destijds een sterke man om op te leunen. En die vond je in je man. Je verwijt je zelf nu dat je teveel op hem hebt geleund. Maar vergeet niet: jouw man zocht (ongetwijfeld onbewust) iemand voor wie hij juist die sterke man kon zijn. Jullie hadden samen de relatie die je allebei wilde hebben.
Nu, achteraf, kun je concluderen dat die relatie niet 'gelijkwaardig' was. Maar het was wel wat jullie zochten in een relatie. Niet alleen jij, maar ook hij. Jullie haalden er beiden iets voor jezelf uit. En jullie hielden in elkaar in een bepaalde positie. Omdat dat zo vertrouwd was.

Verwijt je zelf niet zoveel, wees een beetje lief voor jezelf. Om dit soort ingesleten patronen écht te doorbreken, duurt jaren. Laatst hoorde ik dat het je wel 30 jaar kan kosten. Best begrijpelijk dus dat jullie in deze fase van je leven uit elkaar groeien.
(en denk maar zo: als je vroeger zo zelfstandig was geweest als je inmiddels bent, dan was het waarschijnlijk nooit wat geworden tussen jullie)

Briljant Helena

En ondertussen zou ik dan wel werken aan een bestaan op eigen benen.
Dan kan denk ik geen kwaad.

En weet je, je bent zoals je bent en je hoeft niet te veranderen voor hem. Je hoeft alleen te veranderen voor jezelf. Dit alles is zo mega, en blijkbaar heb je nog wat bagage uit je jeugd dus het lijkt mij niet onverstandig dat je hier hulp bij zoekt/ bij blijft zoeken.

Helena

Wat is dit nu voor rare reactie? Ik blijf niet vasthouden aan het idee dat man van me zou kunnen houden als ik maar... Ik denk alleen dat het anders had kunnen lopen, als hij ons die kans had gegeven. En hij is dat met mij eens. Maar het is nu eenmaal zoals het is. En dat is oneindig triest, vooral omdat er nu twee kinderen de dupe zijn van iets waarvan hun ouders zich allebei heilig hadden voorgenomen het nooit te laten gebeuren.

En niks regelen en het maar gewoon laten zoals het is? Wie wint daar wat mee? Raar advies. Klopt, hij is conflictmijdend. Ik ook. Dat maakt ook dat we allebei zo opzien tegen het komende proces. Omdat we geen ruzie met elkaar willen. Is dat zo raar? Weten dat iets moet maakt toch nog niet dat je het huppetee, even doet? En het is toch ook niet raar dat ik moeite heb met het accepteren van de scheiding? Ik heb zo lang zo hard gewerkt en gevochten dat het een tweede natuur is geworden. Ik ben niet goed in verandering, dat geldt ook hier. Ik wil niet alleen verder, ik wil niet verhuizen, ik wil niet de kinderen delen. Ik vraag hier niet voor niets hoe ik dat dan moet doen. Omdat ik nu eenmaal niet zoals veel dames hier dan maar door de zure appel kan bijten. Omdat ik nu niet overzie welke stappen er eerst moeten. Omdat ik wel wat steun kan gebruiken.

En toch is dat wat het is

Je moet door die appel heen, anders blijf je in dit niemandsland (zoals Helena schetst). En ik denk dat de kinderen het daar nog het moeilijkst mee hebben.

Herkenbaar, hier ook!

Goh, veel gedeeltes herken ik Pennestreek. Mijn man gaf ik september aan te willen scheiden, ik was net herstellende van een burn out... Tussen ons liep het al jaren niet meer echt lekker, praktisch huwelijk met verder ieder z'n eigen leven. Ik was flabbergasted dat hij het ineens wilde, en er ook als een razende Roeland mee aan de slag ging. Mediator zoeken, alle paperassen bij elkaar zoeken...hij was niet te stoppen. Terwijl we net twee maanden ervoor ons hele spaargeld aan kunststof kozijnen hadden besteed. Ook midlife?? Geen idee, hij heeft geen ander maar zal zodra alles achter de rug is wel snel groener gras gasn zoeken
Ook hij bleef gewoon in ons bed stappen alsof dat de normaalste zaak van de wereld was, tijdens ern huilbui van mij hebben we ook nog gevreeen. Maar dat was voor mij een dubbele boodschap, en een week later is hij naar dr loggerkamer gegaan.
Nu hebben we ( hopelijk) alles ingeleverd zodat het convernant kan worden opgesteld.
Hij blijft in ons huis, ik moet wachten op een huurwoning, dat kan hiet ongeveer anderhalf tot 2 jaar duren...
Ik merk ook asn mezelf dat ik me aan zijn aanwezigheid irriteer, sta ik weer te koken voor m en sta ik weer zijn onderbroek aan de lijn te hangen. Ondanks dat hij me alles uit handen neemt om mij niet meer te belasten dan nodig, zie ik hem ook niet tussentijds weggaan zodra het huis op zijn naam staat. Ik ga niet twee keer verhuizen, dan heb ik ook zoiets van, jij wilde dchriden dus jij wilt niet meer met mij samenleven... Het maakt het allemasl niet makkelijker......

je hebt geen keuze

"Je blijft terugkomen op dat exclusief voor je partner zijn"

Hoe kom je daar nu bij? Volgens mij is dit de eerste keer dat ik dit tegen iemand zeg? Het is voor MIJ belangrijk en jij verdient het ook.

Wat wil ik bereiken? Er nog steeds voor je zijn, al mep je me weg met je woorden. Zo trouw ben ik dan wel weer. Jij roept dat je niets herkent, dat alles anders is, maar dat doet er nog steeds niet toe. Je bent in nood en er staan mensen klaar. En jij mept de verkeerde.

Hoe kan iemand iets opvatten... toe, ik ben je vijand niet, in alle postings van mijn kant nog niet geweest. Evenmin bij Moederziel. En toch voelen jullie je aangevallen en zal IK er wel wat mee willen bereiken. Word nou wakker, ik zei het al eerder: hier zit de vijand niet. Het posten kost mij best wat aan energie en emotie; daar hoeven jullie geen boodschap aan te hebben, maar even om aan te geven dat ik het doe ondanks dat het moeilijk is. Dat ik dat voor een ander over heb. Het vangnet dat jullie hebben heb ik nooit gehad. Ik heb geen behoefte aan stekelige sneren, dan stop ik er mee. Eerlijkheid prima, maar niet zo. Ik geef je tips onder een eerlijke toon: je MOET verder. Ik maak niets zoeter dan het is met mooie woorden. Mooie woorden zeggen helemaal niks.

Verder heb je geen keus. Ik ben eerlijk als ik zeg dat je je hoofd in het zand steekt. Nog steeds. Je zult wel moeten accepteren, hij is er klaar mee. Je rekt het van binnen, alsof het op deze manier wel zal lukken. Je kunt niet in "ik wil niet zus/zo" gaan zitten en zeggen: oke, volgende week, eerst aardig zijn voor mezelf, je moet. Je hebt geen keus, als je niet gaat zwemmen verzuip je. En je ligt in het water, dus zwemmen moet je. Ik ben in staat om er in te springen, maar ik moedig je aan. Mede door akelig eerlijk te zijn. Je hebt geen keus om te wachten tot je er aan toe bent.
Wie is er ooit toe aan een scheiding?
Jij moet door de zure appel heen. Of je nu wilt of niet. Dankzij je man, niet dankzij jezelf en niet dankzij forummers.
Verklaringen geven een schijntroost, alsof je dan ineens achter ZIJN keuze zou kunnen staan.
Je verdient beter.

Wat ik bedoelde met naar beneden poepen: het is makkelijk een ander de schuld te geven. Als iedereen terugwijst heeft het er altijd maar eentje gedaan, dat is op werk ook vaak zo. Je moet op een gegeven moment eigen verantwoording gaan nemen. Dat ben je nu aan het leren, dat is prima. Maar dan alleen voor jezelf, niet om te pleasen, niet omdat je perfect moet zijn. Dat hoef je helemaal niet. De troost die ik daarmee wil geven is dat je goed bent zoals je bent en iedereen is een product van de opvoeding, iedereen.

Schijntroost

Tops, ik snap wel dat je het goed bedoelt, maar je punt was me niet duidelijk. Nu iets meer. Net wat Vesper zegt: ik moet door. Ja, dat weet ik, maar ik weet niet goed hoe. Om het maar eens met een BN-er te zeggen: ik heb er gewoon de kracht niet voor.

En nav je opmerking over schijntroost: verklaringen zorgen er niet voor dat ik ineens achter zijn keuze zou staan, maar ze helpen me wel begrijpen wat er is gebeurd, en dat heb ik weer nodig om niet in te storten. Dat biedt mij houvast. Ik geloof graag dat dat voor anderen anders werkt, maar ik geloof dat moederziel wel begrijpt wat ik bedoel. Als ik niet kan duiden wat er aan de hand is, dan heb ik geen andere optie dan het als groot verraad te zien van hem aan mij en de kinderen. En dan word ik boos en nog veel verdrietiger. En boosheid geeft wel kracht en energie, maar de verkeerde. Dan wordt scheiden een gevecht en dat wil ik niet. Ook al omdat ik het nog steeds heel moeilijk vindt om dingen te doen en zeggen die man pijn doen en ik nog steeds steun bij hem kan vinden. En hij bij mij. Hoe raar dat vast ook klinkt.

Het is ook een beetje roeien met de riemen die ik heb. Hij wil het huis niet uit, als ik dat niet ook doe. En ik heb niet zoals hij dat andere appartement. Ik zie mezelf niet een paar maanden lang of misschien nog wel langer iedere week een paar dagen dan weer hier dan weer daar logeren. Dat gaat mij ook niet helpen. En om het thuis leefbaar te houden zullen we allebei ons best moeten doen. En ik heb het dus nodig om het enigszins te begrijpen.

Hoop dat ik het zo duidelijk(er) heb uitgelegd. Ik steek niet mijn kop in het zand, ik hoop niet tegen beter weten in dat het nog goed gaat komen, ik zoek naar een weg om de komende maanden goed door te komen, samen, maar liefst ook nog zelf.

dat gaat ook lukken.

Ik heb nog ongeveer een half jaar thuisgewoond nadat de officiele scheiding erdoor was. Dat is 14 maanden ná het besluit te gaan scheiden. Dat was lang maar niet onmogelijk.
In de tussentijd aan de slag met de actielijst van de mediator en zo langzamerhand alle papieren verzameld. Op ons gemak.
We hadden geen ruzie, ervoor niet, tijdens en erna ook niet.
We hielden ook vast aan het beste voor de kinderen.
Mijn kinderen bleven bij hem wonen. Dus als je je afvraagt hoe het is om ze te delen: ik had er voor getekend, ik was alles in 1 keer kwijt.
Daar was een reden voor, waar ik achter stond hoor, maar ik mocht er toch doorheen.
En het lukt.
Een mens is flexibel, vertrouw op jezelf.
Zul je nooit huilen?
Ja hoor, gillen, snikken, verstikkende ademhalingen, trillen, slecht slapen, onrust, vooral die alles overheersende onrust.
Ik kon geen 5 minuten zitten, bleef maar rondlopen en bang dat ik door zou slaan.
En het is gewoon niet gebeurd.
Ik, met zo'n aanleg en achtergrond van depressies, ging door zoiets zonder een depressie te krijgen.
Verbaasd over mezelf, maar langzaam kreeg ik het vertrouwen in mezelf dat ik dit kon overleven.Dat het niet makkelijk was, is en zal worden, maar dat ik het kan overleven en dat overleven voor mij op dat moment het meest haalbare was.
Dat ik met minder gezin verder kon. Dat een mens echt heel sterk is.
Dat het leven niet makkelijk is, soms stinkt, maar dat ik er wel weer doorheen kom. Of erlangs, er overheen, links- of rechtsom.

Dat overzie je nu nog niet, maar wel bij elke actieve stap die je gaat nemen.
Binnenkort woon ik 3 jaar alleen.
Ben ik nog steeds aan het verwerken, snap ik nog steeds niet waarom het van zijn kant zo waardeloos was. Zie ik hem gewoon af en toe met en rond de kinderen, vieren we kerst samen, maken we sarcastische grappen over elkaar. Heb ik geen hekel en een grandioze pesthekel aan hem. Mag ik hem en haat ik hem. Snap ik hem nog steeds niet. Maar hebben we een neutrale houding naar elkaar en staan de kinderen bovenaan. Help ik hem uit de brand, helpt hij mij uit de brand. Ben ik belangstellend en hij als hij er door iemand aan herinnerd wordt. Slik ik nog steeds, ben nog steeds de wijste van de twee, maar ben ik trots op hoe we het doen en de kinderen daarbij ook.
Het kan. Je hoeft niet te vechten.
Wij hadden ook wel eens een meningsverschil bij het scheiden over bv geld. Maar dan gaven we elkaar een week er over na te denken en kwam ik er met datum en tijd op terug.
Zo hielden we het leefbaar.
Die halve wereld tussen huwelijk en scheiding in lijkt onmetelijk, maar daar heb je zelf invloed op. Beginnen met lopen, al zijn de stappen maar klein, zolang je ze maar zet.

sterk

Volgens mij ben jij veel en veel sterker dan jij denkt. Datgene wat jou onderuit haalt is het piekeren, de angst, het denken dat je niet kunt, het denken dat je man nodig hebt en niet alleen kunt. Het zijn allemaal maar overbodige gedachten. Daar slaap je ook slecht van, en daar word je dus doodmoe van. In de praktijk ben al door zoveel gegaan, zorg je al zolang merendeels alleen voor je kinderen, heb je een nieuwe baan gevonden, heb je aan jezelf gewerkt. Piekeren helpt niet, het verandert niets, wat gaat gebeuren gaat toch gebeuren. Zelfs het piekeren over hoe moe je bent, en dan vervolgens bedenken of je misschien ergens moet gaan logeren, energieslurpend. Recht je rug, gooi er wat positieve mantra's tegen aan die je zegt zo gauw het piekeren begint en wees trots op jezelf. En dat zeg ik niet omdat ik denk dat het zo makkelijk allemaal is, maar omdat ik denk dat jij je nog laat bepalen door het beeld wat je van jezelf hebt, en wat je volgens mij best wat mag bijstellen. Zet 'm op.

kleine aanvulling

je hebt er de kracht niet meer voor.
Toch zul je jezelf verbazen. Net als met een bevalling bij wijze van

Adrenaline en endorfines die vrijkomen bij stappen zetten, bij angst en pijn zullen je de eerste tijd verdoven.
Je bent al zolang aan het sukkelen, dat stappen zetten waarschijnlijk meer kracht geeft dan er tegenaan blijven hikken en niet weten wat er achter de volgende deur zit.
Boosheid geeft je de verkeerde kracht zei je, je wordt er verdrietiger van en bozer en het wordt een vechtscheiding.
Je hoeft niet boos op man te zijn, maar op de situatie.
Niemand kan je waardigheid van je wegnemen. Je persoonlijkheid kleineren, je kracht van je afnemen. Niemand heeft zoveel macht over je. Jij bent degene die controle heeft. Overzie de situatie, zeg potverpielekes, sukkels, ik ben moe, ik ben het zat, ik ga NU xxx of xxxx.
En dan verzamel je bv bepaalde papieren en neem je daarna troostthee en ga je trots op jezelf zijn.

Mocht je een actielijst willen dan kan ik je die toesturen.
Met die papieren heb je alles behalve een ouderschapsplan binnen. Een convenant is te vinden op internet. Wij zijn die steeds punt voor punt langsgegaan en een volgende afspraak opnieuw om te kijken of er aanvullingen nodig waren of veranderingen. Zo had je dan steeds tussendoor tijd om daar goed over na te denken.

Pennestreek

Pennestreek, ik wil je niet boos maken, maar er komt nu wel een reactie van je. En dat vind ik wel nieuw, omdat je in je postings steeds meegaat met wat mensen zeggen.

" Ik blijf niet vasthouden aan het idee dat man van me zou kunnen houden als ik maar... "
Zo interpreteer ik jouw zoeken naar verklaringen in jullie jeugd wel en ook het feit dat jij in het begin van dit hele proces aan jezelf ging werken om maar tegemoet te komen aan het ideaalbeeld van je man, terwijl hij dat volgens mij ook niet precies onder woorden kan brengen. En elke keer als jij wat assertiever werd of bij een therapeut was geweest, was het weer niet goed genoeg en kreeg je weer de klap als hij herhaalde dat hij toch nog niet gelukkig genoeg bij je was. ik zat me thuis op te vreten van plaatsvervangende woede dat jij zo met jou en je gevoelens liet sollen. Want zo interpreteerde ik dat.

"En niks regelen en het maar gewoon laten zoals het is? Wie wint daar wat mee? "
Niemand wint daar wat mee, maar ik begrijp niet dat je man je vijftien maanden aan het lijntje heeft gehouden en pas enkele weken geleden echt gezegd heeft dat hij wil scheiden en dat jij dan weer in de regelstand gaat en het proces oppakt. Waarom kan hij niet een mediator zoeken, een scheidingsconvenant opstellen, voorstellen doen? Om jou te ontlasten.

"Omdat we geen ruzie met elkaar willen. Is dat zo raar? "
Nee het is niet raar dat jullie geen ruzie willen, maar eigenlijk heb je dat al. Hij wil verandering, jij wil het bij het oude laten. Waarom moet jij dan de verandering regelen? Mij lijkt dat degene die het anders wil, daar ook voor zorgt.

" Ik vraag hier niet voor niets hoe ik dat dan moet doen. Omdat ik nu eenmaal niet zoals veel dames hier dan maar door de zure appel kan bijten. Omdat ik nu niet overzie welke stappen er eerst moeten. Omdat ik wel wat steun kan gebruiken."
Die steun heb je veel gekregen. Twee of drie lange draadjes lang, en waarschijnlijk van sommigen veel betere adviezen omdat zij zelf gescheiden zijn. Maar het gekke is dat ik al meer dan een jaar met je meeleef en af en toe iets tegen je wil zeggen omdat ik het zo erg vind hoe jij je laat behandelen. En ik heb inmiddels ook wel door dat het geen kwade opzet van je man is, hij lijkt me de goedheid zelve, maar hoe lang houden jullie elkaar nog gegijzeld?

Wat heeft het je gebracht tot nu toe?

"En nav je opmerking over schijntroost: verklaringen zorgen er niet voor dat ik ineens achter zijn keuze zou staan, maar ze helpen me wel begrijpen wat er is gebeurd, en dat heb ik weer nodig om niet in te storten. Dat biedt mij houvast."
Volgens mij denk jij al 15 maanden lang dat jij het nodig hebt om te begrijpen hoe het komt. Denk jij al 15 maanden lang dat dat jou houvast biedt.
En was heeft het je na die 15 maanden gebracht?

Misschien gaat het je veel meer rust brengen als je van jezelf mag aannemen dat je het niet gaat begrijpen en niet hoeft te begrijpen. Maar dat het is zoals het is. Hij wil niet met jou verder.

Dat is een feit.

Daar moet je het mee doen.

Heel pijnlijk, maar dat betekent niet dat er iets mis is met jou.

"Ik geloof graag dat dat voor anderen anders werkt, maar ik geloof dat moederziel wel begrijpt wat ik bedoel. Als ik niet kan duiden wat er aan de hand is, dan heb ik geen andere optie dan het als groot verraad te zien van hem aan mij en de kinderen. En dan word ik boos en nog veel verdrietiger. En boosheid geeft wel kracht en energie, maar de verkeerde. Dan wordt scheiden een gevecht en dat wil ik niet."

Wat kijk je er zwart-wit tegen aan!
OF je begrijpt hem en jullie hebben een soepele scheiding. OF je begrijpt hem niet en het wordt een vechtscheiding?

Probeer er eens op een afstand naar te kijken. Dat geloof je toch zelf ook niet als een ander dat zou zeggen?

Zelfs al word je heel boos (begrijpelijk, hoort bij een rouwproces), dan hoef je daar toch niet in te blijven hangen. Uiteindelijk draait alles om acceptatie. Hij wil van je af. Terecht of onterecht. Slim of dom. Het maakt niet uit. Hij wil van je af. En zo is het nou eenmaal.

Volgens mij word je veeeeel gelukkiger als je nu verder gaat met de rest van je leven in plaats van aan hem, zijn steun, jouw liefde voor (afhankelijkheid van?) hem te blijven hangen.

Zelfcompassie

Lieve Pennestreek, misschien heb ik het je eerder aangeraden, maar zo nee, dan hoop ik dat je het echt gaat lezen. Ik denk dat het je veel kan brengen.

Lees het boek Zelfcompassie van Kristin Neff.

(Het regelen van de echtscheiding kan daarna wel.)

Je bent echt goed zoals je bent. Ik zie je daar al 15 maanden lang aan twijfelen. Ik wil je er graag mee helpen, net zoals anderen hier (lees ik in de postings).

Lees het boek. Misschien helpt het.

Hou van je zelf.
Accepteer jezelf.

Dan kan je beter voor jezelf (en je kinderen) zorgen.

Dat is het allerbelangrijkste.

Ff zo

Ja!!!!!

Pennenstreek, je straft jezelf voortdurend. Dat levert willen begrijpen je tot nu toe op.

Dat maakt het zo vermoeiend. Zo hard als je bent voor jezelf.

Aanvaard wat gebeurt. Aanvaarden is iets aangaan ook al gaat het tegen je wens in.

Gun jezelf dat. Je bent in mijn ogen je eigen ergste vijand momenteel. Man man, wat kijk je liefdeloos naar jezelf.

Dus wat Ff zo schrijft, geeft je een nieuwe ingang. Niet meer oordelen en knokken met jezelf. Maar je eigen beste vriendin worden. Als jij dat niet jan en doet, wie dan?

Zie je

huidige situatie als een nieuw nulpunt.

De feiten zijn niet zo moeilijk:
- jullie gaan scheiden
- daar moeten dingen voor gedaan worden
- je man laat nog niet veel activiteit zien, dus moet jij het doen

In mijn ogen past het zetten van stappen juist bij de veranderde Pennestreek. De onafhankelijke vrouw die geen man nodig heeft om op te leunen, maar het allemaal prima zelf kan. Is het leuk, nee, absoluut niet. Maar de situatie waar je nu in zit is ook niet leuk. Het vreet energie, je bent er totaal door uitgewoond.

Kortom: raap je zelf bij elkaar. Je weet eigenlijk wel wat je wilt. Tenminste wat ik uit jouw postings lees. Jij wilt dat je man voorlopig uit het huis vertrekt, zodat jij je rust hebt. Daarnaast wil je niet dat de kinderen voornamelijk bij hem zullen verblijven (wat willen de kinderen trouwens?).

Kun je het huis waar jullie wonen zelfstandig bekostigen? Dan kun je dat aangeven. Dus op een rustige toon aan hem melden dat jij graag in de woning wilt blijven wonen en dat je daarom verwacht dat hij zeer spoedig andere woonruimte heeft. Als dat ruzie geeft, tja, dan wordt de hele scheiding erg moeilijk. Je zult namelijk nu beslissingen moeten nemen waarbij je kijkt naar wat goed voor jou en de kinderen is. Hij zal die beslissingen ook gaan nemen, op zijn manier op zijn tijd.

Kun je de woning niet zelfstandig bekostigen, ga dan zo snel mogelijk op zoek naar een woning voor jou en de kinderen. Daar moet je niet mee wachten, want dat kan best lang duren.

Verder kun je best een dagje lekker naar de sauna, of iets anders waarbij je even je rust hebt. Ik zou ook heel duidelijk zijn naar hem toe over je bed. Dus gewoon aangeven dat nu jullie hebben gekozen om niet samen meer verder te gaan, dat jij wil dat hij ergens anders slaapt. Als hij in huis is en jij hebt je eigen kamer, dan kun je daar je rust vinden. Je moet een plekje hebben voor jou alleen. Persoonlijk zou ik dat in huis maken. Want weet je, met een beetje pech wonen jullie nog wel een jaar in dezelfde woning. Hoe denk jij op deze manier dat jaar door te komen?

Wees lief voor jezelf. Doe Mindfullness oefeningen, misschien een cursus erbij, daarna een compassietraining. Luister naar je lijf, ontdek wat jou beweegt, wat jou energie geeft. Kijk ook naar de verschillende stadia van rouw. Je zult ze allemaal door moeten en vaak een paar keer. Wees je bewust dat je moet rouwen, rouwen om je goede vriend: "een toekomst met je man" die nu echt gestorven is. Die gevochten heeft tegen een terminale ziekte en deze strijd 15 maanden heeft volgehouden, maar helaas toch heeft verloren.

Als je man thuis is, ga dan lekker dingen voor jezelf doen. Spreek een omgangsregeling af voor de kinderen met je man en trek jezelf terug op de momenten dat het zijn tijd is. Maar sta op je strepen dat hij jullie met rust laat op de momenten dat het jouw tijd is. Natuurlijk kan er ook nog ruimte zijn voor gezinstijd, maar alleen als jij het echt wil. Niet meer omdat het van je wordt verwacht.

Ik lees je postings en ik snap waar je vermoeidheid vandaan komt. Je vecht tegen je eigen demonen. Je vecht tegen jezelf. Die knop moet om. Je hoeft niet meer te vechten. Jij bent op dit moment je eigen grootste vijand. Je wilt het begrijpen, ik ken dat gevoel. Het gevoel van: als ik het maar begrijp, dan kan ik het accepteren. Maar waarom eigenlijk. Begrijp jij alles in het leven? Ik niet. Ik weet wel dat mijn hersenen mijn vingers aansturen. Maar hoe die impuls wordt gegenereerd in mijn hersenen, ik heb geen idee. Als ik er naar op zoek ga, dan kom ik een heel eind, maar werkelijk begrijpen? Nee, ik denk niet dat ik dat ooit zal doen. Ik kan wel accepteren dat ik mijn vingers bewust (wat is dat eigenlijk) kan laten bewegen. Toch doe ik het zonder nadenken.

Dus waarom wil jij zo graag begrijpen waarom jullie bij elkaar zijn gekomen en nu uit elkaar gaan. Wat helpt dat werkelijk? Ik denk dat het antwoord op deze vraag je meer helpt dan de vraag die jij je hebt gesteld. Je eigen beweegredenen helpen je in te zien hoe jij in elkaar steekt. Je had een dominante moeder. Ik kan mij daarom voorstellen dat jij eigenlijk wilt weten waarom jij het toelaat om gedomineerd te worden. Wat de reden is dat jij niet op jezelf durft te bouwen. Welke angst zit daaronder? Wat kun jij er aan doen om jezelf over die angst heen te zetten, zodat je er uiteindelijk vrij van kunt zijn?

Okee, eerste stappen gezet

Twee afspraken gemaakt voor een intakegesprek bij twee mediators. Volgende week en de week erna. En man verhuist naar zolder. Dat was hij eerst niet van plan (logeerbed ligt niet lekker genoeg om permanent op te slapen, zei hij, dus hij wilde niet naar zolder) dus ik heb wat alternatieven bedacht om dat op te lossen. Van tevoren beetje gerepeteerd wat mijn verhaal zou worden, zegt hij ineens halverwege mijn pleidooi dat hij eerst vannacht wel gaat proberen hoe het ligt. Bijzonder... Ook bijzonder was dat hij zei dat hij me gemist heeft.
Nou ja, hoe dan ook, ik ben blij dat ik weer een beetje opgekrabbeld ben uit mijn dip. En dat ik vandaag actie heb ondernomen. Verder goed gesprek gehad met mijn coach en een kerstboompje voor buiten gekocht. De vorige had het warme droge voorjaar niet overleefd. Zelfs de lichtjes zitten er al in. Dus ik ga goed. Ik ga loskomen met kleine stapjes, het is niet anders, als we geen van beiden het huis uit willen is dit de consequentie.