U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Samensmelting na scheiding
Hallo allemaal,
Vrij snel naar mijn scheiding trof ik een nieuwe man. Ook hij kwam net uit een scheiding en we vonden de perfecte troost bij elkaar. Er groeide heel veel gevoel en we zijn echt gek op elkaar.
We willen niets liever dan samen blijven.
Echter is er al vanaf het begin een struikelblok.... Namelijk samensmelten, 2 gezinnen bij elkaar zetten in de toekomst.
Hij woont 46 km verderop en heeft co ouderschap van 2 kinderen. Ik heb mijn 2 kinderen zo’n 75%. Ze gaan voor vast 1 nacht door de weeks naar hun vader en om het weekend.
Mijn vriend vind eigenlijk dat ik met de kinderen moet verhuizen en ze dan alleen nog maar om het weekend naar hun vader kunnen. En ik denk eigenlijk een beetje de andere kant op.
Als hij de omgangsregeling aanpast, dan blijven alle kinderen op hun eigen en vaste omgeving. Ze behouden hun eigen vriendjes, sportclub, school en de familie dichtbij. Als ik de beslissing maak om te verhuizen hebben ze helemaal niks meer. Terwijl zijn kinderen geen verandering hebben. Ik vind dit ontzettend moeilijk en weet niet meer wat te doen.
Vertel gerust je ervaring of kijk hierop.
ILB ik begrijp heel goed dat je vraagstelling op een forum zetten lastig is want je kan niet alles kwijt. Uit je post kwam niet goed naar voren dat jullie pas over x jaar willen samen wonen. Echter los van alles , man en ik zijn 10 jaar samen en wonen 7 jaar samen en dat is nog steeds niet altijd zonder "gedoe" Wat ik je echt oprecht wil aanraden is, ook al kunnen de kinderen prima met elkaar opschieten, begin nou eerst eens met het jullie kinderen vertellen dat jullie een relatie hebben. Dan kun je vanuit daar weer verder.
Nu al voor over 3 jaar plannen is bijna onmogelijk, als mens weet je niet eens wat er morgen kan gebeuren.
duivels dilemma
Als het iets is voor over een paar jaar hoef je nu toch nog geen keuze te maken? Geniet van hoe het nu gaat, misschien valt de keuze over een of twee jaar makkelijker.
De keuze is dus: of jouw kinderen wegrukken van school/vriendjes/omgeving/vader (en jouw werk??) of dat hij zijn kinderen minder zal gaan zien. Dat wil hij natuurlijk ook niet, dat is voor zijn kinderen ook niet goed. Dit is natuurlijk een duivels dilemma, waar je alleen maar door samen te praten en allebei empathie hebben voor elkaar uit komt. Daar zal verder iedereen een mening over hebben, zowel jouw kamp als zijn kamp, maar niks is eigenlijk 'goed'.
Maar als dit nu al een punt is
Ik krijg uit je stukjes heel erg de indruk dat samenwonen het doel is. Ik vind dat oprecht geen goed plan. Je komt net uit een scheiding, je kent deze man een jaar en dan is je doel al samenwonen? En liever geen relatie als dat doel niet in de nabije toekomst behaald kan worden? Neem het met de dag. Geniet van het nu. En vooral, ga eerst eens op eigen benen staan. Want ik krijg sterk het gevoel dat je nu je hele leven ophangt aan deze man. En dat is gewoon niet verstandig. Word emotioneel stabiel en verwerk je scheiding voor je verder gaat. Echt verwerken kost tijd en energie. Door nu in een volgende relatie te duiken sla je een stap over. Om na een scheiding weer op te krabbelen kan een nieuwe relatie heel prettig zijn, roze wolken voelen een stuk prettiger dan (donker)grijze. Dat snap ik wel. Maar je bouwt nu een nieuwe toekomst, en ook die van je kinderen, op drijfzand.
Nogmaals, je weet niet wat de toekomst brengt. Geniet gewoon van wat er nu is, betrek de kinderen meer bij de relatie en kijk hoe het dan gaat.
En nog maar even: je hebt de statistieken niet mee. Rebound en samengesteld gezin zijn gewoon bijna garantie voor mislukken. Wel goed om in je achterhoofd te houden en realistisch te blijven. En tot ze deur uit zijn horen jullie kinderen, ook die van je vriend, voorop te staan. Niet jouw/jullie wens om samen te wonen.
laten rusten
Ik zou afspreken voorlopig door te gaan zoals het is (wat dus begrijp ik nu ook het plan al is eigenlijk) en het pas over een jaar of anderhalf jaar ofzo weer over eventueel samenwonen te gaan hebben.
Dan hoef je er ook niet steeds al over na te denken en over te praten. Kies een peildatum ver vooruit en laat het voorlopig helemaal rusten.
En begin met de kinderen te laten weten dat er sprake is van een relatie en eens samen op vakantie gaan etc. Dan weet je straks ook beter of ooit samenwonen echt een goed idee is of niet.
opofferen
Als jullie al een jaar wat hebben latten jullie toch al?
De statistieken werken idd niet mee, maar ik vind het ook wel iets lastigs, alles op te offeren voor de kinderen, wat hier iedereen roept. Het is tenslotte ook in hun belang om een gelukkige moeder te hebben. Je hoeft toch niet onder een steen te leven totdat je kinderen uit huis zijn. Dan kun je daarna meteen door naar het klooster :-)
Maar het moet niet zo zijn dat hij minder moet inleveren omdat hij doordeweeks geen/minder tijd heeft voor zijn kinderen. Ik lees dat jij daar ook een mening over hebt, alsof het voor hem 'makkelijker' is dan voor jou. En hoe zit het met werk? Er zullen nog veel praktische hobbels bijkomen.
Ik zou ook de kinderen (hoe oud?) vertellen dat je een relatie met hem hebt. En wie weet eindigen jullie wel in het midden, allebei 23 km verhuizen.
Mijntje
Maar LAT-ten is toch niet hetzelfde als onder een steen leven zeg! Ik vind dat een beetje een vreemde conclusie.
Pluis
Je haalt me de woorden uit de mond
opofferen
Het is wat gechargeerd. Ik vind wel het opoffergehalte die je moet hebben (van de samenleving) als moeder erg hoog. Heb het idee dat een vrouw dit meer moet hebben dan een man. En dat een vrouw vindt dat zij 'belangrijker' is dan een man.
Wilde ik even ter discussie stellen :-)
Jeetje
'Maar we willen niet binnen nu en 2/3 jaar gaan samenwonen. Maar als dit nu al een punt is... we willen juist niet de kinderen gaan betrekken bij een relatie '
1. Hoe wilje samenwonen zonder de kinderen daarbij te betrekken? Denken jouw kinderen dan straks dat jij een kamer huurt bij die meneer?
2. Ik snap niet wat er nu ontzettend moeilijk is, zodanig dat je zelfs niet meer weet wat te doen, voor iets dat pas over jaren gaat spelen.
Wat is je vraag
Ik heb dezelfde gedachten als ElenaH. Misschien is het goed om nog eens duidelijk te vertellen wat de plannen zijn, van wie en voor wanneer, en wat daarbij je vraag is. Want zoals ik het nu begrijp is er juist niets aan de hand, want je wilt voorlopig nog niet samenwonen. Prima. Maar wat is dan op dit moment je probleem?
misschien een detail
Maar waar ik even over struikelde was dat je zei dat de relatie misschien op de klippen loopt omdat je niet kan samenwonen....
Waarom zou het je de relatie moeten kosten als de omstandigheden maken dat samenwonen niet handig en verstandig is voor de kinderen?
Of...
Wat moet ik me daar bij voorstellen? Betekent dat dan toch dat je de bui ziet hangen dat als je niet met hem gaat samenwonen dat hij op een bepaald moment eisen gaat stellen en dat de relatie er op die manier aan kapot gaat? Dat samenwonen uiteindelijk een harde eis gaat worden?
en ja
Samensmelting is een apart woord in deze. Dat wordt doorgaans gebruikt om met een net woord neuken over te brengen of de daadwerkelijke samensmelting van eicel en zaadcel.....
Maar laten we daar geen oordeel aan koppelen.
nou nou 2
Wat jammer dat er zo'n aanvallende toon is naar ts, laat geen ruimte meer voor een goed gesprek.
Ze is misschien niet zo duidelijk voor sommigen van jullie, maar ik lees toch echt dat ze NU de kinderen nog niet actief betrekt in de relatie en dat is haar goed recht.
En OP TERMIJN wil ze graag gaan samenwonen en ze sorteert daar nu op voor.
Sorrie voor het schreeuwen naar goed gelezen wordt hier niet.
Dat ze daar op voorsorteert is ook niet gek of verkeerd of raar.
En ze is gewoon bang (althans zo lees ik haar) dat het een breekpunt wordt. Dat kan toch???
Thea
'Ik vind dit ontzettend moeilijk en weet niet meer wat te doen.'
Dat klinkt niet als iemand die voorsorteert op iets dat pas over jaren gebeurt. Misschien heb JIJ daar overheen gelezen?
Mannen
Veel mannen willen liever samenwonen dan latten. Niet vanwege jou persoonlijk maar gewoon omdat ze iemand op de bank willen hebben zitten die af en toe ook wat huishoudelijks voor ze doet. Verder hebben ze de neiging zich heel erg met jouw opvoeding te bemoeien, en kan het niet snel streng genoeg.
Samenwonen is imo pas een optie als je dat minstens een paar keer meerdere weken achtereen hebt geprobeerd met alle kinderen in een huis. Dikke kans dat het tijdens die exercitie helemaal niet leuk is, en dat is een goede voorspelling voor hoe het in werkelijkheid gaat worden.
Bovenstaande gebaseerd op eigen ervaring en van twee mannelijke kennissen die het beide al vaker geprobeerd hebben. Ik ken ook wel een succesvol verhaal, maar die kinderen (van de vrouw) zijn bij hun vader gaan wonen met af en toe een dagje bij moeder.
Zelf lat ik dus al 10+ jaar, na een mislukte samenwoonpoging. Bevalt mij heel goed maar mijn partner is aan het afturven tot we kunnen gaan samenwonen, over een jaar of 4.
Rot dilemma, maar prioriteiten stellen
De kinderen kunnen het leuk hebben samen, maar zien niet de gevolgen van een verhuizing. Dat betekend verder van hun vertrouwde omgeving en vader.
Tevens is het andersom dan ook het geval. Het kan nu nog leuk zijn, maar het is een ingrijpende verandering en de wat nu leuk en ontspannen is is straks vaste prik.
Ik ben overigens geen voorstander dat de biologische ouders zo ver van elkaar gaan wonen. Zorgen dat er gemakkelijk contact kan zijn met beide ouders, voor nu en voor de toekomst. Dat hoort kind e verantwoordelijkheid als ouder en ja sommige keuzes uit het verleden zorgen voor een beperking in het heden. That’s life...
Phryne Fisher
"Veel mannen willen liever samenwonen dan latten. Niet vanwege jou persoonlijk maar gewoon omdat ze iemand op de bank willen hebben zitten die af en toe ook wat huishoudelijks voor ze doet. "
Wat een veralgemening, zeg. In onze relatie LATten wij al 4 jaar, net omdat wij een 'samensmelting' voor onze kinderen niet zagen zitten, en wij gaan dat trachten vol te houden tot de kinderen het huis uit zijn, wat nog wel wat jaartjes kan duren. Omdat mijn vriendin wel altijd één van haar kinderen bij haar thuis heeft, en ik mijn kinderen wat minder zie, ben ik diegene die altijd de verplaatsingen doet naar haar toe (een dik half uur rijden, enkel rit). En ben ik diegene die haar dan ook help met de huishoudelijke klusjes en de klusjes die haar wat minder liggen, wanneer ik daar ben, enkele keren per week.
Mijn advies : de relatie nemen zoals ze komt en rustig aan doen; in tegenstelling tot wat je denkt, is één jaar niet lang, maar kort, zeker wanneer je nog niet lang gescheiden bent en er kinderen in het spel zijn. Daarenboven tracht jouw vriend zijn idee van de relatie op te dringen, en alle 'risico's' bij jou te leggen; het klinkt echt heel ongezond. Ik zou vooral eens goed nadenken over zijn motieven, en vooral, zet dat samenwonen nog maar enkele jaartjes uit jullie hoofd.
William/ Phryne
Phryne "Veel mannen willen liever samenwonen dan latten. Niet vanwege jou persoonlijk maar gewoon omdat ze iemand op de bank willen hebben zitten die af en toe ook wat huishoudelijks voor ze doet. "
William: "Wat een veralgemening, zeg." Maar misschien ben jij wel de uitzondering die de regel bevestigt.
Het is ook mijn ervaring en ik hoor het van veel vrouwen.
Pom?
Pom, zou je een andere naam kunnen kiezen? Ik loop hier al een tijdje rond met Pom als nick. Ik heb zelfs in dit draadje gereageerd. Das wat verwarrend ....
Groet Pom
Is goed, ik zie het nu pas, ik zal in nieuwe draadjes niet meer deze nick gebruiken. en hier gebruik ik Pom2. Als er andere draadjes zijn waar we allebei in posten, zal ik aan forum beheer vragen of ze mijn naam willen veranderen in Pom2
Eerst maar eens door de verliefde periode.
Zo snel zou ik nog geen veranderingen in het leven van de kinderen aanbrengen. Ik zou het eerst eens een jaar of twee, beter nog drie aankijken. Er zijn omstandigheden die nog tijd nodig hebben. Jullie kennen elkaar toen jullie net uit een relatie kwamen (Een uiteindelijke rebound ligt op de loer, maar hoeft zeker niet), de scheiding is nog niet rond, de kinderen hebben tijd nodig om te wennen, je wilt ze dan niet meteen weer uit hun vertrouwde wereld trekken, de statistieken zeggen genoeg. Neem de tijd, denk goed na over de stappen.