U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Samengesteld gezin - alleen de ouder of ook de nieuwe partner kan reageren
Hallo,
Mijn partner en ik wonen sinds vorig jaar juli samen. We zijn beiden nog in scheiding met onze ex-partner. Hij heeft 3 kinderen van 10 t/m 14 jaar die bij hun moeder wonen en 2x per maand een weekend bij ons zijn. Mijn kinderen zijn 11 en 6 jaar en ik heb met hun vader een wekelijkse omgangsregeling (elke week dezelfde dagen met mij en idem met hun vader en 2x per maand een weekend met mij en het andere weekend met hun vader). Het gaat over het algemeen goed met mijn kinderen (dat zegt natuurlijk elke ouder mbt zijn eigen kinderen) en het gaat vaak goed fout met de kinderen van mijn partner voornl in het contact met mij en hun gedrag in het algemeen. Verschil in opvoeding, achtergrond, normen waarden etc.
Mijn kinderen zijn opgegroeid met een papa en mama die beiden werken en de opvang werd geregeld met een oppas- moeder thuis en 1x per week bij de grootouders. De tijd die we hadden werd doorgebracht met onze kinderen en beiden waren (en nog steeds) betrokken met de opvoeding van onze kinderen. Er zijn duidelijke regels voor iedereen en er is een organisatie in huis om alles in goede banen te leiden.
Mijn partner werkt heel veel en was bijna nooit thuis, als hij thuis was was hij papa die voetbal speelde met zijn zoons en een aai over de bol voor zijn dochter.
De moeder van zijn kinderen is huisvrouw en heeft nooit gewerkt en haar taak was voornamelijk het huishouden en aanwezig zijn voor de kinderen. Van opvoeding was er nooit echt sprake, en dat is nog steeds het geval.
Bovenstaande schets al duidelijk dat dit (zonder in details te treden) vaak tot conflicten leidt als de kinderen er zijn (en ook als de kinderen er niet zijn). Conflicten tussen mijn partner en ik vwb de regels en zijn aandeel in de opvoeding van zijn kinderen, conflicten tussen de kinderen omdat de één wel uren op de computer mag spelen, lang in bed mag blijven, zijn huiswerk niet hoeft te maken. Ik ben veel stricter in het toepassen van regels en ook het aangeven van de consequenties als de regels niet nageleefd worden door mijn kinderen. Voor de kinderen van mijn parter zijn er bijna nooit consequenties (straf etc).
Ik heb er geen problemen mee als mijn partner mijn kinderen op de 'vingers tikt' in het geval zij regels overschrijden en ik heb dit ook tegen mijn kinderen gezegd maar mijn partner en zijn kinderen accepteren het niet dat ik hen er op wijs als ik het niet eens ben met hun gedrag/overschrijding van regels.
Mijn partner is nog in de rol van het leren hoe het is om een ouder te zijn (en dus geen papa-vriendje van zijn kinderen) en hij heeft daar veel moeite mee en heeft vaak het gevoel dat zijn ouderschap ondermijnd wordt als ik zijn kinderen wijs op hun fouten. Daarbij is er een groot verschil in opvoeding tussen wat hun vader nu met hen wil en hoe hun moeder hen opvoedt (zij is niet echt bezig met opvoeden zoals dat al voorheen het geval was).
Waar ik eigenlijk heen wil met mijn verhaal is of ik ook het recht heb om de kinderen van mijn partner op de vingers te tikken igv dat hun gedrag daar aanleiding toegeeft of moet ik dit regelen via hun vader zodat hij hen erop kan aanspreken? Hij vindt het erg moeilijk om zijn kinderen op de vingers te tikken, verschillende factoren zijn hier de oorzaak van waaronder het gebrek aan ervaring en het niet om kunnen gaan met conflict situaties met zijn kinderen en het willen bewaren van de 'goede sfeer'.
Ik hoop van jullie positieve en constructive reacties te ontvangen vanuit jullie eigen ervaring of dat van anderen want ik kom er niet uit in discussies met mijn partner omdat we toch ons eigen standpunt beschermen en niet echt objectief kunnen zijn.
Daarbij wil ik nog toevoegen dat ik een bijna dagelijks contact heb (voornl via email en sms) met de vader van mijn kinderen vwb de opvoeding, hun school, aanschaf van kleding, speelgoed etc om proberen op één lijn te blijven en dat gaat voor 95% goed.
Ik zie erg uit naar jullie reacties en alle goede raad is welkom.
groet
Krisha
De reden dat ik wil dat mijn partner ook dingen buitenhuis doet is ook voor de rust voor mijn kinderen en mij. Als ik met mijn kinderen weg ben (zij hebben sportactiviteiten op zaterdag en soms ook op zondag) dan hebben de kinderen van mijn partner plenty tijd om te doen waar zij zin in hebben (tv, spelletjes, computer etc). Ik vind het daardoor ook niet meer dan fair dat mijn kinderen een deel van de tijd ook het huis voor zichzelf kunnen hebben en doen waar zij zin in hebben en dat het niet altijd aan mijn kinderen en mij is om naar buiten te gaan. Door de week werk ik, zie mijn kinderen alleen maandag- en dinsdagavond (voornamelijk huiswerk, eten en naar bed). Door de week hebben mijn kinderen sport en mijn zoon behoorlijk veel huiswerk dus geen tijd voor tv/computer spelletjes etc.
Daarbij nemen de kinderen van mijn partner veel meer plek in dan die van mij (zij zijn al met zijn 3-en) en hebben de gewoonte om te schreeuwen, de jongens ruzieen veel onderling....
En het computer/televisie gebruik is echt een nachtmerrie, we hebben al van alles uitgeprobeerd qua schema's. Er zijn 4 kinderen die allemaal op de computer willen....en daarnaast hebben de pubers hun favoriete tv programma's....
Dus als wij er niet zijn dan kunnen zij met zijn 3-en onderling uitmaken wie er op de computer kan en als zij uit huis zijn heeft mijn zoon de tijd om te computeren zonder zich tegenover 3 anderen te moeten verdedigen.
Mijn kinderen vinden het ook leuk om thuis te zijn en hun dingen te kunnen doen, juist omdat ze ook vaste activiteiten buitenshuis hebben... en daarbij, het is ook hun huis.
Lady gaga
Ik herken veel in de situatie behalve dat mijn kinderen zelf niet zoveel behoefte hebben aan computeren en ze dus maar 1 nacht in de 2 weken bij hun vader zijn. Ik begrijp nu beter dat het voor jouw kinderen ook moeilijk is terwijl dat voor mijn kinderen niet zo is, andere behoefte, andere leeftijd, andere sexe.
je kunt alleen je partner en zijn kinderen niet dwingen om andere activiteiten te hebben als dit is wat zij allemaal leuk vinden. Mijn idee van een leuk weekend hebben is zeker niet computeren en tv kijken maar nogmaals, mijn kinderen hebben een andere leeftijd. Ik denk dat dit ook in niet samengestelde gezinnen frictie oplevert.
Ik denk nog steeds dat het meer loslaten van dingen, zal leiden tot een gezelliger sfeer zonder dat je dan meteen een gezin bent. Voor jou een grote stap, dat weet ik maar al te goed. Ik vind wel dat je zou kunnen proberen het opvoeden bij je partner te laten maar je kunt ook de teugels laten vieren zonder dat het ten koste gaat van jouw kinderen en jullie huisregels. Ik neem aan dat je partner in situaties waarin zijn kinderen er niet zijn, wel achter die regels staat.
Dat bedoel ik niet naar of betuttelend naar je partner maar ik weet van mijn man dat hij ze verschrikkelijk mist en echt wel weet dat er ook in de weekends regelmaat nodig is maar hij kan het gewoon niet. De confrontatie aangaan, zijn aandacht verdelen en dat respecteer ik nu. Ik kan me er nl wel iets bij voorstellen. En dus hoeven mijn kinderen bijv in het weekend niet perse hun groente op te eten omdat kind van man helemaal niets eet wat groente of fruit is en doordeweeks wel. Dat is voor mij een behoorlijk concessie geweest maar achteraf gezien was het de strijd allemaal niet waard. voor niemand, ook niet voor jou want ik weet wel een beetje hoe je je voelt.
Computerprobleem
Voor de goeie sfeer zou ik eerder geneigd zijn om een extra computer aan te schaffen voor de gezamenlijke weekends. 4 kinderen op een computer is ook best veel namelijk.
En is het niet mogelijk om ergens in huis een hangplek voor de kinderen van je man te creeren? Waar zij ongeneerd kunnen computeren, tv kijken en tijd doorbrengen met hun vader zonder dat jij en jouw kinderen daar last van hebben?
Mij lijkt namelijk dat verplichte gezellige uitstapjes niet gaan werken. Kinderen van die leeftijd krijg je daar niet meer echt enthousiast voor, zeker indien het verplicht is.
Lady
Hoe zie jij jullie samenleven? Ik heb nl. erg de indruk dat het jouw huis, jouw manier van leven, jouw denkwijze is. Zijn jouw vriend en zijn kinderen te gast in jouw huis en hebben ze te leven volgens jouw regels. Of hebben jullie alles bij elkaar gegooid en even flink roeren? Beetje van jou en een beetje van hem!
Het lijkt mij zo moeilijk voor deze kinderen, veilige omgeving weg, twee keer per maand naar je vader en zijn vriendin die je niet ziet zitten. De vriendin die er opeens was toen pa en ma uitelkaar gingen.Dan hoeft hun moeder echt niet te vertellen dat pa een vriendinnetje heeft, dat hebben kinderen van deze leeftijd echt wel door. Dus gooien ze de kont alleen maar meer tegen de krib.
Weekend
Naar aanleiding van een aantal van jullie reacties vraag ik mij af waarom jullie reageren. Ik vraag geen medelijden of begrip maar ben op zoek naar een oplossing voor een situatie waar ik veel moeite mee heb maar die wel heel belangrijk voor mij is, namelijk het normaal kunnen samenleven met de man van wie ik houd en zijn kinderen. Maar houden van houdt niet automatisch in alles accepteren. Ik lees zelfs in enkele van jullie reacties dat ik maar niet de vader bij zijn kinderen had moeten weghalen, of mijn partner bij zijn ex had moeten laten.... Behalve dat het vooroordelen zijn is het wel erg makkelijk om zo te reageren en te zeggen dat ik voor de problemen heb gezorgd en nu dus de consequenties voor mij zijn. Dat zijn kinderen niet om deze situatie hebben gevraagd en dat ik het dus moet accepteren dat zij zo zijn als ze zijn. En in jullie ogen kan hun moeder er ook niets aan doen, ik heb al haar man dus wat wil ik nog meer. Dus dat zij het slachtoffer is.
In jullie ogen ligt de verantwoordelijkheid van het geluk van deze kinderen bij mij. Ik ben van mening dat het geluk van de kinderen bij de ouders ligt. De vader van mijn kinderen en ik zijn zelf aan het scheiden, onze kinderen hebben het ook heel moeilijk want zij zien ook het liefst papa en mama samen ook al weten zij dat wij er altijd voor hen zullen zijn ook al wonen we niet meer samen en ook al hebben we beiden een andere levenspartner. Het belangrijkste voor de vader van mijn kinderen en mij is dat onze kinderen een veilig gevoel hebben en evenwichtig worden opgevoed en dat is onze taak en belangrijker dan de relatie die we hebben met onze nieuwe partner. Mijn ex zal mij nooit afvallen en ik hem ook niet naar onze kinderen toe en we zullen nooit opmerkingen maken in het bijzijn van onze kinderen vwb de nieuwe partner. Papa en mama hebben ooit van elkaar gehouden en daardoor zijn onze kinderen geboren maar dat is nu niet meer zo maar we blijven altijd hun papa en mama en altijd van hen houden, dat verandert nooit.
Toen mijn partner en zijn ex uitelkaar gingen was hij bang om zijn kinderen te verliezen. Zijn ex vertelde aan haar kinderen dat zij nooit iemand anders nodig zou hebben dan haar kinderen, dat dat voor haar voldoende was. Dat haar kinderen niet bang hoefden te zijn dat zij bij hen weg zou gaan voor een andere man. Op die manier gaf zij bij haar kinderen aan dat hun vader hen wel in de steek had gelaten door voor mij te kiezen als vrouw. Mijn partner heeft besloten weg te gaan bij zijn ex maar nooit zijn kinderen in de steek gelaten. Zijn kinderen, als ze al accepteerden dat hij niet meer met hun moeder wilde leven, vroegen zich af waarom hij mij nodig had als hij al zijn kinderen had. Hun moeder had ook alleen maar haar kinderen nodig dus wat wilde hun vader met een relatie en een leven met mij? Dus het feit dat hij met mij wilde leven hield voor hen in dat hij niet genoeg van hen hield. En ze vinden het ook niet eerlijk dat hun moeder alleen is en dat hun vader wel iemand heeft die van hem houdt. Is dit de boodschap die je wilt geven aan jouw kinderen als moeder zijnde? Schuldgevoel en pijn veroorzaken bij jouw kinderen? Is dat normaal?
Dus mijn partner bevond zich in een situatie waar hij geen raad mee wist, waarin hij heel bang was om zijn kinderen te verliezen. Een situatie waarin hij geen tegengas kon geven en zich niet staande kon houden. Hij wilde er alles op alles stellen om zijn kinderen niet te verliezen tot zelfs een einde aan onze relatie omdat zijn kinderen zeiden dat hij moest kiezen tussen hen en mij.... En we hebben inderdaad een einde gemaakt aan onze relatie. En dat was heel erg pijnlijk en ontzettend verdrietig. Hij wilde zelfs zo ver gaan voor zijn kinderen om weer samen te gaan wonen met zijn gezin. Dat is niet gebeurd en wij zijn weer bij elkaar teruggekomen maar niet zonder veranderingen van zijn kant. Ik wilde dat hij zich inzette voor onze relatie en voor mij koos en dus ook voor het verantwoordelijk zijn als vader naar zijn kinderen toe. Ik wilde dat hij zich niet meer liet manipuleren door zijn kinderen en zijn ex. Ik ben het mee eens dat het voor de kinderen belangrijk is om begrepen te worden en ze de tijd te geven om op adem te komen en aan een nieuwe situatie te wennen. Maar ik heb gezien de situatie (een vader die het niet aan kon en zich niet staande kon houden naar zijn kinderen toe en een moeder die haar wraak via haar kinderen speelde) die kans nooit gehad. De kinderen wilden alleen maar één ding en dat was/is dat ik niet meer bestond. Het maakte voor zijn kinderen niet uit of ik aardig was of niet, ik mocht alles zijn behalve de nieuwe vrouw van hun vader. En zo gedroegen zij zich ook en ik heb op een gegeven moment een lijn moeten trekken om mij en mijn kinderen te beschermen omdat mijn partner daar niet toe in staat was. Ik vind het trouwens een hard gelag; mijn gevoelens naar zijn kinderen wordt onbegrijpelijk gevonden en zwaar veroordeeld maar een moeder die haar kinderen opzadelt met haar frustraties waardoor de kinderen zich afzetten tegen hun vader en de oorzaak is van heel veel onrust en frustraties bij de kinderen is begrijpelijk.
En uiteindelijk komt die onrust tot uiting als de kinderen bij ons zijn.
Ik ben gewoon op... het gaat wel beter aan de kant van mijn partner, hij doet echt zijn best en heeft ook door dat dit niet zo door kan gaan en dat ik hem nodig heb om hier met zijn allen zo goed mogelijk door heen te komen.
Het weekeinde is begonnen, ik ga mijn kinderen ophalen en ze een hele dikke knuffel geven want ik heb ze ontzettend gemist.
Goed weekend allemaal en bedankt voor jullie aandacht en reacties.
Hoi lady
Goed dat je nog zo rustig reageert. Natuurlijk zit er een heel verhaal achter jouw vraag, en ik kan me ook voorstellen dat je verbaasd bent over de reacties. Hier komt zoveel bij elkaar! Het is een enorme kluwen.
Je schrijft zelf:
"Ik vraag geen medelijden of begrip maar ben op zoek naar een oplossing voor een situatie waar ik veel moeite mee heb maar die wel heel belangrijk voor mij is, namelijk het normaal kunnen samenleven met de man van wie ik houd en zijn kinderen."
En ja, dat is misschien te veel gevraagd.
Het hele verhaal is begonnen met 2 stellen die kinderen gekregen hebben. Die kinderen, en ik val nu een beetje in herhaling, hebben ner-gens om gevraagd. Een kind dat het heeft over het stukhakken van een baby geeft een noodsignaal af. Dat voelt zich totaal onthand.
Het feit dat dat kind zich zo voelt is niet jouw verantwoordelijkheid, maar de manier waarop je ermee om gaat wel. Het feit dat de verhoudingen zo verstoord zijn met de moeder is ook niet jouw verantwoordelijkheid, maar de consequenties ervan kun je niet uitbannen uit je bestaan. Het is een package deal.
Ik denk dat misschien je woordkeus en je houding voor de heftige reacties hebben gezorgd. Aanvankelijk viel ik vooral over "geen opvoeding". Als je zo'n term gebruikt plaats je jezelf boven de ander. Had je gekozen voor "een zeer losse opvoedingsstijl" of "een opvoeding zonder merkbare grenzen of structuur" dan was het al heel anders geweest. Uiteindelijk is een forum een beperkt medium. Je moet maar net in 1 posting je verhaal neergeschreven krijgen. Dat kan heel lastig zijn.
Bottom line: er bestaat geen recht op geluk. Niet voor mensen die bij hun partner blijven, niet voor mensen die scheiden, en niet voor mensen die opnieuw beginnen. Bloed is altijd dikker dan water. Stiefmoeders hebben niet voor niets een slechte naam in sprookjes. Er zijn geen makkelijke recepten (niet dat jij van dat laatste uitgaat hoor; ik wil maar zeggen dat je probleem misschien te ingewikkeld is voor het forum).
Ik wens je wijsheid. En probeer de dingen bij jezelf te houden.
Lady gaga
In je berichtje lees ik de tegenstelling tussen hoe jij en je ex dingen aanpakken en hoe je vriend en zijn ex het aanpakken. Jij vindt jullie manier uiteraard beter en dat is het misschien ook maar met die wetenschap schiet je helemaal niks op. Wat de moeder van de kinderen zegt of doet staat volkomen buiten jullie. Daar kan je helemaal niks mee. Ik zou me daar ook niet op richten.
Waar ik me op zou richten is om te proberen een zo leefbaar mogelijke situatie te creëren. Ik vond daarom de tip van Rosase ook wel een goede om er een extra computer bij te nemen. Zoek het vooral in praktische oplossingen die de situatie voor jou leefbaar maken. Dat is misschien niet ideaal maar de ideale situatie ga je voorlopig gewoon niet krijgen. Richt je dus op leefbaar.
De opvoeding van de kinderen van je vriend zou ik vooral aan hem overlaten. Natuurlijk kan je best tot klankbord dienen en er met hem over praten maar als het bij praten blijft van zijn kant zou ik verder niet aan gaan trekken. Dat moet hij verder toch echt zelf doen.
En bedenk goed dat het vormen van een samengesteld gezin heel veel tijd kost. Gemiddeld staat er geloof ik een jaar of 5 voor om alles redelijk te laten functioneren. Voorlopig zijn jullie gewoon twee gezinnen die toevallig een deel van de tijd samen leven. Het is niet één gezin en gezien de leeftijd van de kinderen zal dat misschien ook niet gaan lukken.
Mijn kinderen waren veel kleiner toen ik mijn nieuwe man ontmoette. Hij had zelf ook geen kinderen dus de situatie was veel minder gecompliceerd en toch heeft het echt wel even geduurd voordat we als een gezin functioneerden. Daar ging echt wel een langere periode overheen.
In verwijten rondom zijn ex te blijven zitten helpt ook. Je kan niet controleren wat ze zegt en doet tegen de kinderen. Het kan ook best zijn dat de kinderen zich echt in de steek gelaten voelen. Gescheiden ouders zeggen weliswaar altijd dat ze natuurlijk nog van de kinderen houden en de kinderen niet in de steek laten maar concreet kan het als kind wel gewoon zo aanvoelen. Immers papa is ook weggegaan, immers papa woont niet meer bij ons maar bij iemand anders en papa is gewoon veel minder vaak aanwezig. Voor een kind kan dat wel degelijk als in de steek gelaten voelen en dan kan de vader nog zulke mooie woorden hebben over de liefde voor het kind de daden van de vader wijzen concreet op wat anders. Ik zeg niet dat je niet voor je eigen geluk mag kiezen maar ik vind wel dat veel gescheiden ouders soms wel iets te makkelijk er over heen kijken dat een keuze voor hun eigen geluk een keuze is die het geluk van de kinderen wel in de weg staat.
Ik zou dus proberen het uit de emotionele sfeer te trekken en concreet te kijken naar welke problemen je tegen aanloopt en hoe je die het beste op kan lossen. Gewoon met simpele praktische oplossingen want dat is alles wat je nu kan bereiken.
ik vind wel dat het gedrag van de kinderen zorgelijk is. Daar zit echt veel verdriet en woede achter maar dat kan jij niet wegnemen. Alleen je vriend kan proberen daar iets mee te doen.
Maylise
Vieze smaak
Ben ik dan de enige die een heel raar gevoel krijgt van alle prive zaken die Lady gaga hier over het internet strooit? Onder haar eigen naam ( foutje maar toch)[[is inmiddels verwijderd door Forumbeheer] de vieze was van de wettige echtgenote van haar vrijer en zijn kinderen op het wereld wijde web. Ik vind dat je daar eerst wel een beetje zorgvuldiger mee om mag gaan voor je met je vingertje naar een gezin wijst wat duidelijk in duigen ligt.
Avalon
Het OOL-koor brengt LG ook niet veel verder.
Nu is ze vooral geholpen met praktische tips zoals Maylise en anderen ze geven: kijk dichtbij, beperk je tot de zaken waar je invloed op hebt.
Op de langere termijn zal ze ongetwijfeld met de gevolgen van haar sterk oordelende houding worden geconfronteerd; maar daar kunnen we het nu verder net zo goed niet over hebben. Dat is nu nog te ver weg.
Maylise
Hoi Maylise, bedankt voor jouw reactie. Ik weet ook wel dat de opvoeding van zijn kinderen bij mijn partner moet blijven en dat ik er mij niet mee moet bemoeien (makkelijker gezegd dan gedaan moet ik toegeven), dat het zijn verantwoording is en niet de mijne. Maar ik heb er wel moeite mee dat als hij dingen laat gaan naar zijn kinderen toe (omdat hij ze niet zo vaak ziet, omdat hij geen boeman wil spelen, omdat hij het moeilijk vindt om door te pakken, om welke reden dan ook, etc) dat dit consequenties heeft voor mijn kinderen, mijn kinderen hebben ook nergens om gevraagd en mijn kinderen kunnen er ook niets aan doen dat mijn partner het moeilijk vindt om zijn kinderen op te voeden. Ik zou geen goede moeder naar mijn kinderen zijn en zij zouden geen vertrouwen in mij kunnen hebben als ik hen niet kan 'beschermen'. Beschermen is een groot woord maar het komt te vaak voor dat omdat mijn partner vindt dat mijn kinderen veel meer voordelen hebben dan zijn kinderen, dat zijn kinderen het veel moeilijker hebben dan mijn kinderen het gerechtvaardigd is dat mijn kinderen veel vaker water bij de wijn moeten doen dan zijn kinderen of begrip moeten tonen naar zijn kinderen en dat het gerechtvaardigd is dat hij minder streng hoeft te zijn naar zijn kinderen, en daar ben ik het niet mee eens. Als het dan zo is dat hij cooler wil zijn naar zijn kinderen ok, maar dit moet geen negatieve gevolgen hebben voor mijn kinderen. Mijn kinderen hoeven geen rekening te houden met het verleden van zijn kinderen en de consequentie van dat verleden in het nu. Mijn kinderen hebben er ook niet om gevraagd dat ik een nieuw leven ben begonnen met mijn partner en al de gevolgen die dat voor hen meebrengt.
Prettige avond.
Correctie
..... dat mijn partner het moeilijk vindt om zijn kinderen op te voeden>>
ik bedoel: dat mijn partner het moeilijk vindt om consequent te blijven naar zijn kinderen toe....
de eerste zin klinkt idd erg op de vingers tikkend...
Lady gaga
Dit is allemaal akelig herkenbaar, vooral dat verwacht wordt dat jouw kinderen water bij de wijn moeten doen. Met dit ene (belangrijke) verschil : mijn kinderen zijn bijna altijd bij ons en dat maakt het wel makkelijker om uit te leggen.
Wij hebben na een relatief rustige periode afgelopen dagen een absoluut dieptepunt bereikt met de oudste van mijn man. Ik kan niet in details treden maar er is iets gebeurd door de thuis situatie van zijn kind waardoor de boel ineens weer op scherp staat en dit verstrekkende medische en psychische gevolgen heeft voor dit kind en dus ook voor mijn gezin. En hoewel het mijn hart breekt, is het mij weer duidelijk geworden dat ik niets maar dan ook niets kan doen, behalve een luisterend oor voor mijn man zijn. Wij staan qua consequenties tegenover elkaar en ik mag en kan me er niet mee bemoeien.
Ik begrijp helemaal niets meer van mijn man, waarom het zo ver moet komen. Maar dit gaat niet om mij maar om het kind van hem en zijn ex-vrouw. En dan blijkt dat wij nog lang geen samengesteld gezin zijn maar twee gezinnen die in een gezamenlijk weekend elkaar de ruimte proberen te geven en proberen de grote verschillen te accepteren.
natuurlijk moet je je kinderen beschermen maar dat doet jouw man op zijn eigen wijze ook en het is zwaar klote om te zien dat je kinderen het moeilijk hebben en dat je ze maar zo weinig ziet. Dat hou ik mezelf maar voor, iedere keer opnieuw maar moeilijk is het wel.
Schade
Ik denk dat je als ouder primair verantwoordelijk bent voor het welzijn van je (eigen) kinderen. Als je als partners binnen een samengesteld gezin beide niet bereid bent om de verschillen te accepteren of eventueel water bij de wijn te doen, is het eigenlijk een kansloze missie. Als je het gevoel hebt dat de situatie schadelijk is voor je kinderen, en er is geen zicht op verandering, kun je niet anders dan daar gevolgen aan verbinden.
Ik heb exact in dezelfde situatie gezeten, inclusief de ex in de slachtofferrol die de kinderen opjutte, veel te vroeg gaan samenwonen (na een jaar) in de veronderstelling dat er wel genoeg tijd was verstreken, verschillen in opvatting tussen de opvoeders. Wat een ellende was dat allemaal. We wonen nu bijna een jaar weer apart en alle kinderen (die van hem en mij) zijn daar zo van opgebloeid. Zelf heb ik ook veel meer rust gekregen want het is uitputtend om constant alle belangen van de verschillende partijen in het oog te houden en zorgen dat niemand zich benadeeld voelt.
Het is heel naar om de boel op te breken als je veel van elkaar houdt en het liefst met je partner onder een dak wilt wonen, maar als het zoveel nare consequenties heeft neemt de liefde uiteindelijk ook af als je het te lang laat doorgaan.
Beslissing genomen
En weer weekend ellende (ik zit er helemaal doorheen). Ik heb er bij mijn partner op aangedrongen om de kinderen verspreid over de weekenden te hebben, dus niet meer alle kinderen in één weekend samen. Dus om het weekend zijn mijn kinderen er en om het weekend zijn kinderen. We hoeven op die manier (nog)niet apart te gaan wonen en we kunnen het weekend samenzijn met onze eigen kinderen. Tussen mijn partner en mijn kinderen zijn er geen problemen, dus die weekenden kunnen we met zijn vieren doorbrengen. Het weekend dat mijn partner met zijn kinderen is kan ik grotendeels elders doorbrengen (ik kan een weekendje weggaan, naar vrienden toe, etc). Hij kan dus dan al zijn tijd met zijn kinderen doorbrengen zonder rekening te hoeven houden met mij of ik met hen en ik kan in alle rust het weekend met mijn kinderen zijn. Het enige dat erbij inschiet (en het is vooral mijn partner die daar moeite mee heeft) is ons weekend wij samen wat we vaak gebruikten om leuke dingen te doen, weekendjes weg te gaan etc. Maar op dit moment is alles wat op een oplossing lijkt welkom voor mij, ik ga er helemaal onderdoor; ben boos, verdrietig en voel mij verschrikkelijk gefrustreerd. Het klinkt misschien heel cliche maar ik vraag mij soms af of een relatie dit allemaal wel waard is. Zoals hiervoor al geschreven werd, de liefde houdt op een gegeven moment op als er teveel problemen/verschillen zijn.....
Ik las net jouw berichtje, ik wil jou en jouw gezin heel veel sterkte toewensen. Ik vind het gewoon zo ontzettend knap van jou hoe jij met jullie situatie omgaat. Als ik maar half had van hoe jij het aanpakte dan zou het aan mijn kant al stukken beter gaan.
Ik ben ook blij met jouw woorden, ik vind daarin veel steun ook al gaat het er aan mijn kant niet beter op.
Heel veel sterkte.
Hoi Vic, ik vind het heel moedig dat jullie die beslissing hebben kunnen nemen. Wij hebben het er ook al een paar keer over gehad om niet meer samen te gaan wonen (we wonen hier nog maar net, er staan nog allemaal onuitgepakte verhuisdozen beneden). Maar steeds vinden we dan toch weer de moed en weet mijn partner mij te overtuigen dat het vanaf de volgende keer wel goed zal gaan, dat hij dan wel er met zijn hoofd bij zal zijn. Ik heb hem ook al meerdere keren gevraagd of hij het er wel mee eens is zoals ik de opvoeding zie en dat bevestigd hij..... Maar elk weekend lukt het hem gewoon niet om stand te houden en dan gaat het weer helemaal mis. Ik begin het nu ook moeilijk om hem te vertrouwen....
Zoals ik hiervoor al schreef willen we alvorens te beslissen om apart gaan wonen eerst iets anders proberen dat volgens mij ook rust moet kunnen brengen en een ieder in zijn eigen vaarwater laten. Het kan in ieder geval nooit slechter gaan dan nu.
Lady gaga
Dank je we voor je lieve woorden. het heeft ons 3 jaar gekost om op dit punt te komen en ik heb voor mezelf ook met een deskundige gesproken omdat ik er niet meer uit kwam en de negatieve gevoelens voor zijn kinderen zo moeilijk vond. Neemt niet weg dat nu de boel weer escaleert, het heel veel energie kost om bij mezelf te blijven en me niet als een dolle er mee te bemoeien. Maar ben wel heel verdrietig en voel me heel erg buitengesloten. Dan blijkt maar weer hoe kwetsbaar een samengesteld gezin is. Ik denk wel dat in onze
Jullie beslissing lijkt me een hele goede. Rust in de tent krijgen en van daaruit verder borduren. Misschien heeft het allemaal meer tijd nodig dan je hoopte. Stapje voor stapje komt er verbetering en misschien ook niet maar dan is er in ieder geval minder negativiteit wat vooral belangrijk is voor alle kinderen.
Ik wens je heel veel sterkte en geluk.
Goed om te proberen
Ik vind het een goede oplossing die jullie hebben gevonden om voorlopig wat rust te creëren. Wees er wel alert op dat je je toch niet teveel gaat bemoeien met hoe je vriend zijn kinderen aanpakt. Je haalde het weer aan dat hij soms vergeet wat jullie hebben afgesproken (jouw visie en manier) en dat je hem daardoor minder vertrouwt. Misschien wil je vriend wel helemaal niet helemaal jouw aanpak volgen omdat hij ze maar weinig ziet, en durft hij dat niet tegen je te zeggen. Het zal voor hem ook zeker niet meevallen om dingen met jou en je kinderen te doen als de zijne er niet zijn. Ik vond dat zelf altijd verschrikkelijk.
En probeer toch ook tijd vrij te maken om met z'n tweeën te zijn. Juist de onderlinge band tussen jullie is heel belangrijk als je naar een stabiele situatie wilt.
Bedankt voor jouw reactie. Ik hoop idd dat dit rust brengt voor iedereen.
Vwb dat mijn partner niet mijn aanpak wil volgen; wij hebben het hier deze week nog over gehad. Ik heb hem gevraagd eerlijk te zijn naar mij. Dat ik het nodig had te weten dat hij er net zo overdenkt als ik of juist niet, en dat hij het niet voor mij doet maar dat hij zelf ook vindt dat dat de goede manier voor hem en zijn kinderen is. Ik heb hem zelfs gevraagd of het allemaal wel waard is voor hem, dat hij niet bang is dat zijn kinderen zich van hem gaan vervreemden als hun papa een de opvoeding anders aanpakt dan voorheen,dat het allemaal zoveel energie kost en het gewoon niet makkelijker is om door te gaan met zoals het voorheen ging tussen hem en zijn kinderen. Maar hij wil het niet meer zoals het er voorheen aan toe ging, hij wil dat het anders gaat en is ervan overtuigd dat dit voor zijn kinderen het beste is en dat in de loop van de tijd het 'normaal' wordt. En hij weet wat zijn rol hierin is. Hij wil niet meer papa vriendje zijn en om de kinderen naar hem te laten luisteren hij eerst 10 keer moet herhalen en dan uiteindelijk flink uit zijn slof schieten voordat wat hij zegt serieus genomen wordt. Er zijn een aantal zaken waarin hij anders is dan ik en dat blijft ook zo en dat is goed, de wezenlijke dingen daar is hij het over eens met mij en hij wil ook in die richting verdergaan ... Maar hij heeft er moeite mee om het in de praktijk te brengen omdat hij er geen ervaring mee heeft. In theorie weet hij het wel maar om het toe te passen in de praktijk .... Ik vind het vaak moeilijk om voor te stellen wat zijn probleem is omdat bij mij de reflexen natuurlijk zijn (heeft ook te maken met hoe wij beiden als kinderen opgevoed zijn). Maar om kort te zijn; wij bevinden ons wel op 1 lijn.....
Samen dingen doen, dat vind ik nu heel moeilijk... Ik voel me vaak in de steek gelaten door hem (terecht/onterecht) en na elk weekend van beloften dat het beter zal gaan.... Ik heb nu gewoon heel veel behoefte om mijzelf weer terug te vinden en vooral behoefte aan heel veel rust. Dat vind ik op dit moment niet bij mijn partner, ik voel nog teveel boosheid en frustratie en dat moet eerst wegebben.
Voor wat betreft dingen met de kinderen doen... het is bijna nooit voorgekomen dat wij iets met mijn kinderen alleen doen, veel vaker dat mijn kinderen er niet zijn als wij iets met zijn kinderen doen.... Ik vind dat ook niet altijd leuk. Daarnaast, behalve een keer per 2 weken het weekend ziet hij regelmatig zijn kinderen de woensdag van 12h00 t/m 18h00... en dan zijn zij alleen met hem en is het alleen maar leuke dingen doen. Hij is zelfstandig ondernemer en werkt op afspraak en vaak werkt hij thuis dus hij heeft die flexibiliteit. En op de vrijdag haalt hij zijn kinderen rond 14h00 van school en heeft tot 19h00 de tijd met hen samen voordat mijn kinderen en ik thuis zijn. Mijn kinderen zijn er niet voor 19h00 omdat ik werk en tot die tijd zijn zij bij hun vader. Daarnaast omdat mijn partner in zijn werk flexibel kan zijn heeft hij ze ook vaker in de schoolvakanties en dan zijn ze bij ons thuis, ik kan niet elke school vakantie vrij nemen dus zie mijn kinderen alleen op de vaste dagen in de week met mij....
Hoe gaat het? Moest wel aan jou denken vandaag. Ik vind het echt rot voor jou.
sterkte en een prettige avond.
Lady gaga
Heb je een rustig weekend voor de boeg?
Lady gaga
"Het enige dat erbij inschiet (en het is vooral mijn partner die daar moeite mee heeft) is ons weekend wij samen wat we vaak gebruikten om leuke dingen te doen, weekendjes weg te gaan etc."
Dat snap ik ja. Maar zoals een vriendin (getrouwd, 2 kinderen) al eens fijntjes opmerkte: 'Wij hebben ook nooit eens een weekend samen'. Ja, zo is het natuurlijk ook weer. Al vind ik het wel een verschil, of het jouw kinderen zijn, zijn kinderen... of jullie kinderen. Maar zoiets begrijpt iemand zonder stiefkinderen en de bijbehorende problematiek vast minder goed.
Lief dat je het vraagt. Afgelopen weekend was een weekend zonder kinderen... en het was een fantastisch weekend waarin we tijd hadden voor elkaar en onze eigen activiteiten. We hebben ervan genoten. Ook een weekend waarin we gepraat hebben. Mijn partner vroeg mij of ik het nog 2 weekenden aan wilde zien met alle kinderen waarin hij echt de touwtjes in handen wil nemen naar zijn kinderen toe. Ik heb heel erg getwijfeld omdat hij dit al meerdere keren heeft gevraagd en het niet werkte. Ik heb hem uitleg gevraagd, gevraagd waarom het nu anders zou kunnen zijn..... Hij wil dat het werkt en hij weet dat als het niet van zijn kant komt dat het niet gaat. Hij voelt zich gemotiveerder naar zijn kinderen toe om een nieuwe aanpak door te voeren. Ik weet ook wel dat het niet van de ene op de andere keer verandert bij kinderen maar het belangrijkste is dat mijn partner consequent blijft naar zijn kinderen toe. Het klinkt misschien belerend maar mijn partner maar voor hem gaat er een hele nieuwe wereld open....een ouder zijn. Volgend weekend zijn mijn kinderen er niet de hele zaterdag ivm kinderfeestje en slapen bij vriendjes. Ik ga er zaterdag op uit en iets leuks voor mijzelf doen.... Hij kan dan alleen zijn met zijn kinderen zonder dat ik hem op de vingers tik (dit is een grapje ook voor degenen die dit lezen voor wie dit geen grapje is). Ik zie het wel, gaat het niet dan gaan we na 2 weekenden de kinderen opsplitsen per weekend.
Mijn partner en ik zijn in veel opzichten totaal verschillend en daardoor moeten we vaak consessies doen/compromissen sluiten.... En dat gaat niet altijd.
liefs
Krisha
Leanne
Ik krijg die opmerking ook van vriendinnen die kinderen hebben, die vinden het maar een luxe dat ik een weekend zonder kinderen heb. En ik heb natuurlijk zelf ook in die situatie gezeten, toen de vader van mijn kinderen en ik nog bij elkaar waren hadden we de kinderen ook 100%. Nu hebben we echter 5 kinderen samen in het weekend en als het alleen maar het aantal was ... maar dat verhaal is al bekend 
groet
Weer 'n kinderweekend...
... had je nu, toch? Zaterdag min of meer gescheiden doorgebracht... maar vandaag was het prachtig weer. En niet bepaald computerweer, dus misschien durfden jullie wel een gezamenlijk 7-persoons uitje aan in de buitenlucht? Ben wel benieuwd hoe het is gegaan...