U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Samen door maar altijd de kinderen
Ik heb al een tijd niets meer gepost, maar nu weer even.
FF de situatie in het kort. Ooit schreef ik hier als muizemeis, maar het muisje werd een vechtende tijger.
Ik heb zo goed als altijd de kinderen, ex wil ze drie uur in de veertien dagen zien muv de vakanties. Voor de rest draai ik op. Ik berust me erin, heb gevochten en dit lijkt momenteel het hoogst haalbare. Ik heb hard aan mijzelf gewerkt om sterker te worden en dat lukt me goed. Geknokt voor professionele hulp voor de kinderen en ook dat heeft ons veel opgeleverd, we zijn een drie eenheid geworden.
Op het moment dat we het met zijn drieen helemaal naar ons zin hadden, kwam ik een leuke man tegen, het klikt met hem en zijn pubermeiden goed en we hebben het goed met zijn allen. Hij heeft vakkundig mijn opgebouwde muur omlaag gehaald, we kunnen samen lachen en huilen en goed praten. De eerste drie maanden waren spannend eng en mooi. Maar nu komen de eerste irritaties, hoort er ook allemaal bij. Maar ik vind het zo ontzettend lastig om naast altijd de kinderen te hebben, ook nog een relatie op te bouwen. Soms voelt het als nog een taak er naast te hebben, nog iemand om voor te zorgen, nog meer mensen die mij nodig hebben. Nog weer iemand die ik grenzen moet aangeven. En ja ik heb een redelijk netwerk van mensen om mij heen, dus ze kunnen af en toe wel ergens logeren, moet ik ze wel van Drenthe naar NH brengen, hier heb ik iets minder opties.
Zijn er meer mensen de altijd de kinderen hebben en toch een relatie opgebouwd hebben???
Tigerfeet
Neuh
Ik denk dat een weduwe/weduwnaar het net zo moeilijk heeft als een gescheiden ouder. Beiden hebben oppas nodig voor een avond alleen. Of nog erger, als je pubers hebt die het huis niet willen verlaten...dan heb je niet eens iets aan een oppas.
En inderdaad heeft niet iedereen een vangnet, maar als je nog helemaal blanco bent met elkaar, dan is het belang van elkaar leren kennen net iets groter dan bij getrouwde stellen die al een basis hebben gelegd.
En dan?
Ik zie wel verschillen tussen weduwnaars/es en gescheiden mensen, maar is dat relevant dan. Waarom wil je per se horen dat een weduwe het zwaarder heeft (of zo)? Het is nu eenmaal zo dat als je eenmaal kinderen hebt, het veel lastiger is om een nieuwe relatie op te bouwen. Je hebt geen gezamenlijke liefde voor de kinderen, en een nieuwe partner staat zeker de eerste jaren toch soort van 'naast' het gezin. Als je gescheiden bent heb je dan vaak nog 'last' van dat hele proces en eventueel vervelend exengedoe. Daarbij hebben de kinderen ook het nodige meegemaakt en zullen ze niet (allemaal) staan te springen als hun vader of moeder een nieuwe partner in hun leven wil halen.
geen idee
Wie het zwaarder zou hebben, wel of geen oppas hebben is bij gescheiden en weduwe hetzelfde.
Een kennis van mij vertelde weleens dat zij erg veel verdriet van het overlijden van haar partner had, maar dat ze blij was niet het gezeik te hebben wat ik met mijn ex had.
Kinderen kunnen in beide gevallen net zo veel last hebben van het verlies, ook al zal het gevoel anders zijn. Ligt ook aan hoe de scheiding verloopt en het contact met de vader is na de scheiding. En hoe de ouder komt te overlijden, na ziektebed of onverwachts, lijkt mij ook verschillend(geen ervaring mee maar lijkt me wel anders voelen).
Als je een relatie hebt is oppas net ff handiger met bv een ouderavond of als je een cursus hebt, wilt sporten, ziek bent etc. Ik moet in elk geval een beroep doen op mijn vangnet(familie woont aan de andere kant van het land dus, moet of betaalde oppas of goodwill van kennissen, ouders van school etc). Ik vind dat er dan best een verschil is tussen wel een relatie hebben of geen. Tussen gescheiden of weduwe/weduwnaar is in dat opzicht geen verschil.
Soms voelt het bezwaard om weer oppas te vragen omdat je een ouderavond hebt, of ziek bent of of of en dan vraag je al niet meer oppas voor iets leuks voor jezelf. ( dit even los van een relatie opbouwen, dit had ik al voor die tijd)
Gelukkig heb ik de komende tijd inmiddels wat kunnen regelen dat we 2 keer een avond/ weekend voor onszelf hebben. Een keer stappen en een keer niets geplanned.
Tigerfeet
Ik vind het gewoon fijn ff andere blik op alles te krijgen.
Wat zwaarder is en of t uitmaakt
Misschien maakt t niet uit of andere situaties zwaarder zijn dam de jouwe. Misschien ook wel. Misschien kan het je helpen om te relativeren en geeft dat lucht. Misschien werkt dat voor jou niet zo.
Natuurlijk is er verschil tussen weduwe worden en scheiden. Na de meeste scheidingen is er in meer of mindere mate nog een ex partner in beeld waar kinderen evt naar toe kunnen. Misschien minder, misschien maar een paar uur per week, maar diegene bestaat nog en dat biedt altijd meer perspectief dan wanneer iemand overleden is. En natuurlijk, als je jezelf terug vindt in een vreselijke vechtscheiding zal weduwe worden misschien wel rustiger lijken. Maar ik mag toch hopen dat in het gros van de gevallen de andere ouder toch nog wel iets toevoegt in het leven van de kinderen. Al is het maar de hoop dat het ooit beter wordt.
O en nog iets
In veel gevallen ga je scheiden omdat samen leven niet meer gaat. Weduwe worden heeft niks te maken met niet meer kunnen samenleven. Lijkt me duidelijk verschil.
En ja, ik realiseer me dat er mensen zijn die dachten een goede relatie te hebben tot hun partner wilde scheiden. En dat partners doodgaan ook als de relatie niet ideaal is, maar t blijft anders.
En Tigerfeet: het andere perspectief waar je het overhebt, mijn bijdrage is: stop met je te verzetten tegen dingen die je niet kunt veranderen. Het leven is niet eerlijk. Balen.