plus en min

Een relatie is geven en nemen. Ik snap dat er dingen zijn waar je niet blij van wordt, maar gezien je lijstje zijn er ook dingen waar je wel blij van wordt (of niet blij als je uitelkaar gaat).
Mijn simpele conclusie: het is niet allemaal zo als je wilt of evt had voorgesteld, maar voor mij voelt het (nog niet) als een reden om uitelkaar te gaan.
Je bent nu niet tevreden, maar word je dat wel als je uitelkaar gaat? Zie ik nog niet zoveel van terug in je lijstjes. Je weet dat natuurlijk niet, kan je ook niet weten. Maar je houdt wel van hem, hebt vriendschap, een leuke vader enz.
Bibi

En nog iets

Je hebt het alleen over je eigen plussen en minnen. Hoe zit dat met die van je kind...?
Bibi

De plussen en minnen

De plussen en minnen van mijn kind liggen voor de hand. Voor haar natuurlijk niets liever dan bij elkaar blijven, tenzij we elkaar en haar het leven zuur maken.
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders dus ik stel; ik ben liever wat minder gelukkig dan dat ik mijn kind een scheiding aandoe. Aan de andere kant: ik beschrijf de situatie misschien lichtvoetig, maar de problemen hier zijn vrij serieus. Ik durf ook niet te gedetailleerd op zaken in te gaan op een forum als deze..je kunt je posts niet meer verwijderen. Maar het geluk van mijn kind is mij echt wel tranen waard.

Probleem aanpakken

Eigenlijk leest ik maar één echt probleem en dat is dat je man jullie in financiële problemen brengt. Ligt het niet voor de hand om dat aan te plakken. Natuurlijk zul je al vanalles geprobeerd hebben, maar wellicht zou je het opnieuw en/of anders moeten aanpakken of daar hulp bij zoeken. Heb je je man al geconfronteerd met het feit dat dit gedrag jouw doet overwegen om bij hem weg te gaan?

En anders kun je

daar misschien hulp voor inroepen. Een budgetcoach of zo. Soms helpt het als het door iemand anders gezegd wordt.

Het moet in mijn ogen heel erg zijn...

Het moet in mijn ogen heel erg zijn...en niet op te lossen....voor je je kind een gezin ontneemt. Hoe erg en (on)oplosbaar het is kun jij alleen zelf bepalen.

Ik begrijp dat je je met je man samen op een financieel zinkend schip bevindt? Ziet hij dat ook in? En in hoeverre ligt het echt aan hem, of heb je er zelf ook een aandeel in? Is de situatie dat jullie beiden teveel uitgeven of dat hij heel veel voor zichzelf gebruikt en jij maar moet zien hoe je eten op tafel krijgt? Of iets daartussen? Heb je het al met hem besproken en hoe reageert hij erop dat de problemen zo groot zijn dat je overweegt 'van het zinkende schip af te springen?' Wil hij helpen hozen, zodat het schip weer gaat drijven en verder vaart?

plus maken

Ik denk dat je nu kunt kijken hoe jij je van je minnen weer een plus maakt.
Meer tijd voor jezelf nemen en de financiele problemen te boven zien te komen, waardoor spanningen ook zullen verminderen en je weer schot kunt zien.

Heb je al hulp gehad voor die financiele problemen, iemand die met je meedenkt?
En voor jezelf: ga wat vaker een avond of dagdeel in de week met een vriendin op stap, koffie drinken, wandelen, sporten zoiets.

financieen

Mijn mans financiële huishouding richt ons inderdaad ten gronde, met als gevolg dat ik nu voor een groot deel voor het gezinsinkomen opdraai omdat hij schulden afbetaald. Niet echt wat ik in gedachten had want ik kan niet sparen als zzper, niet voor mijn pensioen en erger nog; niet voor mijn kind. Dus de mogelijkheden zijn beperkt.

Financiële problemen staan nooit op zichzelf, de oorzaak ervan ligt in gedragsproblemen, problemen met verantwoordelijkheid, confrontatie, verwachtingen, zelfrespect etc. Zaken verzwijgen hoort er ook bij, wat het vertrouwen ondermijnd. Dat heeft weer direct effect op je intieme leven. Dus er ligt heel wat op ons bord. Het plan is dat hij in de schuldhulpverlening gaat..een zwaar traject van minimaal drie jaar waarin hij (hopelijk) van zijn schulden afkomt maar waarin we als gezin natuurlijk niet veel financiële ruimte zullen hebben.

Tel daarbij op de nog steeds lopende crisis en mijn met horten en stoten lopende beroepspraktijk..dat alles maakt dat het soms erg aantrekkelijk lijkt om te zeggen; alsjeblieft, los je eigen problemen maar ergens anders op. Dat staat bij de plus: af van het gevoel dat ik geleefd word door een ander. Ik vraag me echter af of daar niet direct andere problemen voor in de plaats komen: co-ouderschap, een verdrietig kind, eenzaamheid etc.

het goede nieuws

Je houdt nog van hem!
Ik zou deze relatie nog niet als klaar beschouwen, gezien de positieve zaken die je nog ziet. Ik snap heel goed dat het heel lastig is, maar voor je dochter is het enorm als je toch gaat scheiden.

Ik zou dat lijstje wat je gemaakt hebt eens heel openlijk met hem bespreken. En een budgetcoach o.i.d. is een heel goed idee.

emine

Om even op de vraag van Emine terug te komen; het zijn oude problemen die hij al had toen ik hem leerde kennen. Maar het is gebleken dat het erg taaie problemen zijn om op te lossen..ook als je afbetaalt. Verkeerd ingeschat. Zelf heb ik nooit geldproblemen gehad of veroorzaakt, wel karige tijden, maar geen onverantwoordelijke toestanden.

Mijn fout is geweest dat ik te lang heb gedacht dat hij het probleem zelfstandig zou kunnen tackelen, ook omdat hij vindt dat hij dat moet kunnen. Ik heb hem zowiezo al met veel inzet en eigen geld geholpen. Nu heb ik gezegd; bedrijf opzeggen en de schuldhulpverlening in, anders ben ik weg.

Je zou zeggen; je wist waarmee je in zee ging. Gedeeltelijk waar..het was een gok..en ik heb misgegokt waar het gaat om zekerheid en stabiliteit in ons leven. Er is wel liefde en vriendschap, maar de vraag is of dat genoeg is om een relatie in stand te houden.

Dank voor het meedenken..

Lisa

Allereerst: wat een vervelende situatie zit je in.

Een paar gedachten en vragen van mij.

1. De opmerking "je wist waar je aan begon" (of iets dergelijks) vind ik een dooddoener. Vaak weet je het inderdaad niet (precies) en gaan ze anders dan je verwacht/hoopt of veranderen de omstandigheden. Ik zou me daar verder niet te druk om maken wat je HAD kunnen weten en of je er verstandig aan hebt gedaan met hem te trouwen etc. Dat is verleden. Kan je niet meer veranderen. Je moet nu beslissen hoe je verder gaat. En overigens: het was waarschijnlijk uiteindelijk een goede beslissing, want nu heb je je kind (dat je vast niet meer zal willen missen).

2. Een echtscheiding is echt de laatste stap en is vreselijk voor je kind (uitzonderingen daargelaten). De vraag is of dit het moment is voor die laatste stap.

3. Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen geluk. Dus altijd kijken wat je er zelf aan kunt doen.
Je geluk hangt niet alleen van geld af, maar als ik naar dat aspect kijk denk ik dan bijv: je bent ZZP'er en hebt naar ik begrijp ook geen ruim inkomen. Heb je nog niet overwogen om op zoek te gaan naar een beter betalende baan (en dus meer gelegenheden om te sparen) en met pensioenvoorzieningen? Ook als het uiteindelijk toch op een scheiding zou (moeten) uitdraaien, is het wellicht voor jou ook fijner meer inkomen te hebben?

4. Begrijp ik dat jullie buiten gemeenschap van goederen getrouwd zijn?

5. Ik heb zelf (gelukkig) geen ervaring met financiële problemen laat staan schuldsanering dus weet niet wat het betekent voor jouw inkomsten/uitgaven, m.n. als jullie (zoals ik vermoed) buiten gemeenschap van goederen getrouwd zijn.

6. Het viel me wel op dat op je lijstje van plussen /minnen je kind niet bovenaan staat. Dat zou bij mij op alle lijstjes bovenaan staan (het voordeel voor het kind een gezin te hebben of het nadeel voor het kind de ouders/het gezin deels te moeten missen, of het fulltime kind bij me hebben of kind deels moeten missen). Ik weet niet wat ik daar van moet denken. Ook schrijf je dat een leven alleen met een kind heel hard werken is. Ook dat verbaast mij een beetje (ik heb 2 kinderen en vind het ook zwaar, maar dat komt vooral door mijn man die weinig doet in huishouden, onderhoud huis, opvoeding, en juist contraproductief werkt op allerlei vlakken - ik denk dat het zonder mijn moeilijke man juist makkelijker zou zijn, toch wil ik niet scheiden juist vanwege de kinderen). Heb je wellicht ook een wat moeilijker kind?

7. Je schrijft dat schuldsanering minimaal 3 jaar duurt. Ik weet (dus) niet hoe het werkt. En wat minimaal en maximaal is. Ik vind (makkelijk zeggen vanuit mijn positie zonder financiele problemen) 3 jaar nog te overzien. Als jullie daarna uit de schulden zijn en "normaal" zouden kunnen leven, zou ik dat nog wel aandurven.
De vraag is: als er meer schulden door je man ontstaan: heb jij daar dan ook last van (dus: ivm wel of niet gemeenschap van goederen of anderszins)?

8. En als je de schuldsanering ingaat en het blijkt na bijv. 1 jaar niet te gaan zoals het plan is (dus dat je met bijv. 3 jaar uit de schulden bent), kan jij dan alsnog gaan scheiden?

9. Zoals ik eerder schreef zou echtscheiding een laatste stap moeten zijn en in principe alleen in uitzonderingen. Bij uitzonderingen denk ik dan overigens m.n. aan geweld, verslaving, drank, financiële problemen. Voor mij zouden financiële problemen (of slechte omgang van partner met geld en achterliggende problematiek die je beschreef) best reden kunnen zijn om te scheiden. Maar wellicht dat je het nu met hulp nog een laatste kans kunt geven?

10. Je schrijft: "Het plan is dat hij in de schuldhulpverlening gaat.." Is dat zijn plan? Staat hij daar achter? Krijg je dan hulp en niet alleen budgettechnisch maar ook op die achterliggende problematiek (want dat is denk ik het echt probleem dat blijvend aangepakt moet worden, naast het natuurlijk praktisch oplossen van de schulden)?

ff zo

Dank voor je uitgebreide reactie. Super fijn, het helpt echt om alles op een rijtje te krijgen.

1 We zijn niet getrouwd, we wonen ongehuwd samen zonder samenlevingscontract. Dat maakt het juridisch makkelijker.

3 Mee eens, ik haal zeker niet al mijn geluk uit mijn relatie; ben heel actief, ook professioneel. Mijn inkomen als zzper is modaal, maar onregelmatig. Een vaste baan zit er op mijn leeftijd (boven 40) niet echt in, wel freelance parttime aanstellingen oid om opdrachten aan te vullen. Als ik niet anders kon zou ik wel op zoek gaan naar iets vasts.

6 We hebben zeker geen moeilijk kind. Hij doet het goed op school en is slim en vrolijk. Voor hem zitten er absoluut geen voordelen aan een scheiding. Misschien is daarmee eigenlijk alles al gezegd en de keuze gemaakt. Ik zie dat mijn alleenstaande vriendinnen het zwaar hebben, je hebt zelf erg weinig bewegingsvrijheid als je alleen voor kinderen zorgt. Mijn man zorgt goed voor ons, hij is zeker niet lui, helpt in het huishouden en alles.

7 In de schuldsanering mag je absoluut geen nieuwe schulden maken anders word je er uitgeknikkerd. We wonen samen, we zijn niet getrouwd maar er liggen regelmatig dwangbevelen in de bus. Ik kan daar heel slecht tegen, veroorzaakt steeds acute stress. Mijn man blijft daar veel relaxter onder, een zegen en vloek tegelijk.

10 Het is ons plan waar hij ook achter staat, na vele jaren denken dat hij/wij er zelf wel uit konden komen. Hij komt nu bij een psycholoog voor zijn issues, maar dit is niet de eerste keer. In het verleden hebben we ook al wat trajecten gedaan waar wij beiden veel energie in hebben gestopt.

Mijn kind staat op 1, dat moet ik me blijven realiseren. Dat gaat boven mijn geluk. Ik ben een ambitieus type en het kost immens veel moeite om te accepteren dat je je leven niet zo hebt kunnen vormgeven als je hoopte. Ik mag trots zijn op het feit dat ik mijn kind een veilige jeugd kan bieden in tegenstelling tot de mijne. Al het andere zou van ondergeschikt belang moeten zijn en gaat voorbij.

Dank voor je reactie.

Financiele problemen/Verslaving

Inderdaad, je kind komt op de eerste plaats.

Wel denk ik dat het belangrijk is financiele problemen (heel) serieus te nemen, daar kan je kind uiteindelijk ook onder gaan leiden (zoals je bijv. zei: niet kunnen sparen voor later met misschien consequentie voor studiemogelijkheden?). De vraag is natuurlijk wel: waar lijdt hij meer onder, onder financiële problemen of een scheiding?

Ik heb begrepen dat mensen die verslaafd zijn vaak het beste geholpen worden als degene die van ze houdt aangeeft: "je moet nu hulp zoeken/veranderen anders ga ik weg".

Het probleem van je man lijkt ook een soort van verslavingsproblematiek te bevatten (nou ja, ik ben geen kenner en misschien zeg ik iets heel fouts, maar ik bedoel dus een soort gedrag dat hij moeilijk kan veranderen).

Als zijn gedrag en als gevolg daarvan de financiële problemen te groot worden (en negatieve gevolgen voor je kind kunnen hebben), kan het toch zijn dat jij hem kunt helpen door een grens te trekken.

Ik vind het wel een moeilijke, want zeggen "als je dit en dat niet doet, dan ga ik weg" heeft zoveel negatieve consequenties voor je kind dat je dat volgens mij alleen moet/kunt zeggen als je dat ook echt gaat doen als hij zich er niet aan houdt.

Maar misschien iets om in je achterhoofd te houden voor als het toch de verkeerde kant uitgaat ondanks psycholoog en schuldsanering.

Goed dat hij in elk geval bij een psycholoog loopt. Kennelijk erkent hij nu ook dat hij echt een probleem heeft en hulp nodig heeft. Hopelijk gaat dat helpen.

Heel veel sterkte ermee.

Oja, en controleer jij (of je man) de schuldsaneerder? Ik heb wel eens gehoord dat daar foute mensen tussen zitten die zichzelf verrijken ten koste van degene die ze helpen (echt schandalig). Dus wees niet te goed van vertrouwen. Dan heb je er zo nog een probleem bij...

aanspreekbaar op zijn gedrag

Kun je met hem hierover praten? Is hij in staat om nu à la minute te stoppen met verdere schulden maken?

Want hoe meer schulden, hoe moeilijker.

Ik vind het telkens opnieuw maken van schulden absoluut niet in het belang van het kind. Scheiden is een last resort, maar ik heb van heel dichtbij gezien (mijn ex) wat er gebeurt als iemand niet met geld om kan gaan. Ik heb destijds altijd alles geregeld en het ene gat met het andere moeten dichten terwijl hij aan alle kanten tegensputterde. Het was niet de definitieve aanleiding van de scheiding, maar het speelde wel mee, en wat ben ik blij dat ik niet meer de gevolgen van zijn gedrag heb hoeven meemaken.

Wel afschuwelijk dat de kinderen er wel bijna in zijn meegesleurd, maar daar kon ik ze gelukkig bij helpen.

Schulden maken en verslavingen, twee enorme relatiekillers. Ten koste van de kinderen.

Jij kunt het best inschatten hoe hopeloos de situatie is en of hij bereid is woord te houden en eraan te gaan werken.

even heel kort over schuldsanering

Nav van de post van FF zo: ga voor schuldhulp alleen in zee met de gemeentelijke instellingen voor schuldhulpverlening of een club die is aangesloten bij de Nederlandse Vereniging voor Volkskrediet. Die zijn kosher, bij de rest bestaat het risico dat je een rat treft die de boel alleen maar erger maakt (vermoedelijk zijn er nog wel horrorverhalen te vinden als je bijvoorbeeld googlet op 'Stichting Schuldenvrij Leven')

Als je het hebt over de wettelijke schuld*sanering* - dat is niet hetzelfde - dan wordt je bewindvoerder aangewezen door de rechter, daar zouden geen rotte appels tussen moeten kunnen zitten. Maar dan hebben we het over wettelijke schuldsanering, niet over schuldhulp op vrijwillige basis die meestal eerst komt.

Sterkte verder

Temet

herkenning

Jeetje. Ik herken zoveel in jouw post.

Bij mij ook precies hetzelfde alleen wonen wij niet samen ondanks dat we wel een kindje hebben (een cadeautje, zat niet in de planning maar toch gebeurd). Mijn vriend heeft vanaf het begin dat we elkaar kennen al financiele problemen maar ik dacht dat ik dat wel kon fiksen. Hem uiteindelijk na 1,5 jaar in de schuldsanering en uiteindelijk WSNP gekregen. Hij wilde het zelf weer doen zijn financieen want zoals hij zelf zei, dat moet ik toch ook wel zelf weer kunnen. Ik dacht van niet maar ja het zijn zijn financieen dus wat kon ik anders. En uiteindelijk bleek ook van niet want hij was zijn verplichtingen niet nagekomen in de WSNP. Hij is eruit gezet. Een giga probleem dus. En wat was ik boos, niet normaal. Toch houd ik van hem maar ik ben blij dat we niet samenwonen want dan had ik financieel ook er aan onderdoor gegaan. Bij mijn vriend is ook gebleken na psychiatrisch onderzoek dat hij naast zijn adhd ook borderline en een asps heeft. Dit verklaarde een hoop dat hij dat (financieen) gewoon ook nooit voor elkaar had gekregen. Ik heb ook veel minnen op mijn lijst maar aan de andere kant houd ik echt veel van hem en hebben we het ook heel leuk samen. Het gras is ook niet groener bij de buren denk ik dan en moet er niet aan denken om die kleine alleen op te voeden. Ik zou dus niet weten wat je zou moeten doen. Ik lees wel even graag mee naar de antwoorden van mede-forummers. Heel veel sterkte.

Herkenning

Ha Ilse,
klinkt inderdaad als een vergelijkbaar verhaal. Maar als je vriend in de WSNP zat, werden zijn financiën dan niet voor hem gedaan? En wat zijn nu zijn vooruitzichten?

Sommige mensen zeggen..hij kan het niet zelf..je kunt ook niet alles kunnen dus neem het hem compleet uit handen en geef hem zakgeld. Maar ja, ik vind dat mensen zelfstandig moeten zijn, en hij vindt dat eigenlijk ook. Dus daar zijn we nog niet aan toe. Als hij straks een gewone baan heeft en geen ondernemer meer is wordt het simpeler en dan doe ik het waarschijnlijk wel.

Temet; We gaan in zee met een gemeentelijke instelling, dus geen commerciële partij.

Hortensia: als hij er een zooitje van blijft maken is de eerste belangrijke stap dat hij uit huis gaat zodat ik er niet financieel aan onderdoor ga. Dat voelt als scheiden. Toch kan de relatie dan blijven voortbestaan. Ik vraag me echter wel af of hij dan niet binnen een jaar of twee de straatkrant staat te verkopen en dat is ook heeeeel pijnlijk, zeker voor zijn zoon die dan al heel wat meer begrijpt.

Heel moeilijk

Het is heel moeilijk Lisa, ik heb het ook meegemaakt, maar dan als onderdeel van een totaalpakket aan problemen/wangedrag (fysiek geweld naar de kinderen en mijzelf). Ik weet niet in hoeverre ik gescheiden was als het alleen dat financiele gedrag was geweest, maar ik begrijp je echt helemaal. De zorgen die hij met zijn gedrag veroorzaakt, de angst om uit je huis gezet te worden omdat hij...., etc.

Ik ben van de man gescheiden, alleen wist hij me nadien nog behoorlijk te treffen. Ik betaal tot de dag van vandaag af en heb hierdoor tot de dag van vandaag problemen met rondkomen.

Een andere vraag: wat wil je op het moment dat hij verhuist? Wil je dan gaan latten of wil je er echt een punt achter zetten?

Lisa-straatkrant

" Ik vraag me echter wel af of hij dan niet binnen een jaar of twee de straatkrant staat te verkopen"

Het risico is natuurlijk dat als je bij hem blijft en er niets verandert jullie straks alletwee de straatkrant staan te verkopen. Als het echt zo erg dreigt te worden dat hij jou en jullie kind meetrekt de ellende in dan zit er vrees ik weinig anders op dan het touwtje door te snijden. Je kn dan latten en hem af en toe misschien een tientje toestoppen, maar daar kan het dan ook ophouen. Redt hij zich dan niet alleen dan is dat heel tragisch, maar bot gezegd, de schade blijft dan wel tot éen persoon beperkt.

En misschien moet je hem dat ook maar uitleggen. Dat hij de kans krijgt om - eventueel met hulp van een therapeut of weet ik wat - de boel op de rails te krijgen (dan wel te erkennen dat dat niet lukt, en de boel over te dragen) maar dat als hij er weer een potje van maakt, je weinig anders kunt dan letterlijk afstand nemen om jezelf en je kind voor de financiële ondergang te behoeden. Gedwongen ontruiming en je spullen hetzij geveild, hetzij in de gemeentelijke opslag is namelijk bijzonder akelig. Maar dat wist je al.

Je zou er misschien ook nog over kunnen nadenken om hem onder bewind te stellen, dan kan hij niet meer zelf over zijn geld beschikken. Dat gaat heel erg ver, maar misschien is het toch minder erg dan uit elkaar.

Sterkte ermee

Temet

gat in de hand

Mijn vader had een gat in de hand. Gelukkig wist hij dat van zichzelf. Zodra ze trouwden, heeft hij alle financiën inclusief zijn hele salaris overgedragen aan mijn moeder.Zij regelde alles en gaf hem zoveel zakgeld als zij vond dat het gezin kon missen. Dat besteedde hij helemaal zoals hij wilde. Heeft altijd uitstekend gewerkt en ze zijn heel gelukkig samen oud geworden. Mijn moeder vond het niet erg om alles te regelen en mijn vader had een hoop andere kwaliteiten. Maar mijn vader besefte dus wel dat hij een probleem had, dat is erg belangrijk.

Heerlijk nuchter zoals je ouders met het probleem omgingen. Dus geen verwachtingspatronen in de zin van "ik vind dat een volwassen man dit of dat moet kunnen". Elkaar accepteren zoals je bent.

Mijn man

Beseft gelukkig heel goed dat hij een probleem heeft. En dat hij steeds dezelfde fouten maakt. Ik ga die zakgeld tip ook maar toepassen..vanavond besproken en overeengekomen. Bedankt voor alle tips en inzichten.