Plannen voor verminderen pa

Tsja

Aqua:
"Dan kan je volgens mij nog stellen dat de leefomstandigheden van tijdens het huwelijk ook na het huwelijk nog een tijdje gewaarborgd moeten blijven voor de partner die minder verdient. Als ik de p.a. regeling tenminste goed begrijp. Maar gevoelsmatig heb ik daar enorm moeite mee. Men gaat uit elkaar. Beiden hebben gelijke kansen gehad tijdens huwelijk. Maar er is verschil in werkzaamheden/branche/kunnen of welke andere reden voor salarisverschil dan ook. Dan ga je dus uit elkaar en zal je het zelf moeten doen met datgene wat je kunt en hebt. Er is dus geen sprake van de ander gesteund hebben in en dus een gezamenlijke inspanning voor dat extra geld."
Ja. Het merkwaardige is, dat PA maar op één aspect wordt bepaald: Namelijk inkomen van de PA_betaler (of eigenlijk het verschil in inkomens, waarbij de tremanormen er eigenlijk van uitgaan dat de PA-ontvanger geen inkomen heeft en er dus een jus-vergelijking moet worden gedaan volgens een slecht beschreven procedure, terwijl de rest tot op 2 cijfers na de komma vastligt).
Kortom, je kunt beter scheiden van een bankdirecteur dan van een buschauffeur.... Ook al heb je je als ex evenveel opgeofferd. Ook heb hebben van (en zorgen voor) kinderen is in de hele berekening irrelevant.

Gelijke kansen?

***Beiden hebben gelijke kansen gehad tijdens huwelijk***

Vind ik niet hoor, als vrouw heb je al meteen een enorme achterstand doordat jij nu eenmaal zwanger wordt en bevalt en dat 2, 3 keer waardoor je toch een aantal maanden uit het arbeidsproces bent. geen werkgever die daarom zit te springen, het zet je toch op een achterstand qua promotiekansen en continuïteit. verder lees ik altijd dat het vrouwen zijn die op hun tandvlees lopen bij het combineren van zorg en werk. dat lees ik nu never nooit van mannen. Conclusie: zij kunnen nog steeds meer hun gang gaan in hun carrière dan vrouwen, die nog steeds het leeuwendeel van de zorgtaken op zich nemen en daardoor gedwongen zijn part time te gaan werken, omdat ze het anders gewoon niet rondgebreid krijgen. Dus gelijke kansen? Nuh.

Kansen moet je grijpen

Met uitzondering van het zwangerschapsverlof hebben vrouwen en mannen wel gelijke kansen.

Maar kansen moet je wel pakken! Of misschien liever niet jezelf ontnemen. Zie je laatste zin.

"...vrouwen, die nog steeds het leeuwendeel van de zorgtaken op zich nemen en daardoor gedwongen zijn part time te gaan werken, omdat ze het anders gewoon niet rondgebreid krijgen."

Vrouwen NEMEN nogsteeds veelal de zorgtaken op zich, niemand die ze daartoe dwingt.

Op de een of andere manier zijn vrouwen wel goed instaat om parttime werk af te dwingen, maar niet om een gelijke verdeling van de zorgtaken te regelen.

Mannen zijn dan weer heel goed in de zorgtaken bij de vrouw neerleggen, maar kunnen vaak niet parttime werken/ouderschapsverlof opnemen etc.

(beetje gechargeerd maar toch)

Als je trouwt sluit je een contract af. Deel van dat contract is dat je bij grote inkomensverschillen bij tussentijds opzeggen van het contract die verschillen moet compenseren. Dan moet je dus niet piepen als dat ook feitelijk gebeurt.

Hanne

"kansen moet je grijpen"

Heb ik gedaan. Ik wordt financieel verzorgd door een geweldige lieve man die op huishoudelijk gebied aartslui is, maar een superattente man en vader is, en ik heb de kans om in een gelukkige stabiele situatie heel veel tijd aan mijn kinderen te besteden.

Het hangt er ook een beetje vanaf waar je prioriteiten in het leven liggen. Ik heb het gedaan, een voltijd baan met kleine kinderen, en ik werd er niet vrolijk van. Terwijl mijn man echt het probleem niet zag. Misschien ben ik als persoon ook wel minder stresbestendig als hij, en vind ik het erg moeilijk om allemaal ballen tegelijkertijd boven te houden. Zelfs met huishoudelijke hulp in die tijd.

Petje af voor vrouwen die het wel allemaal kunnen hoor, maar het is gewoon niet voor iedereen weggelegd.

Precies dc

Ik zit in dezelfde positie. Ik had er eerlijk gezegd niet aan moeten denken om de hele dag van hot naar her te moeten rennen met kinderen, werk, huishouden e.d. Dit is gewoon zo relaxed, iedereen blij, ik ook.

Gelijke kansen

Maar als jij nou bijv gewoon simpelweg door je capaciteiten achter de kassa zit en je trouwt een dokter (ik noem maar ff wat). Moet je dan na je huwelijk blijven leven op het inkomensniveau van je ex?

Hanne

Hoe wou je dat oplossen dan? Als de man de zorgzamen niet op zich neemt de kinderen maar aan hun lot overlaten?

Werk en zorg

Knurf: "Ik begrijp dat niet, wat is er toch mis met niet altijd het maximale uit het leven moeten halen als het om geld en werk gaat. Wat heb je dan voor leven, welke kwaliteit geef je je kinderen mee?"

Het 'maximale' uit je werk halen betekent niet per definitie dat je kinderen daar onder te lijden hebben. Ik werk fulltime, maar ben wel 1 dag in de week vrij waarop ik leuke dingen met mijn kinderen kan doen. Verder eten we elke avond gezellig samen, mijn kinderen zijn om het weekend bij hun vader (1 nacht). Ik krijg energie van mijn werk en kijk er altijd naar uit om ze aan het eind van de dag op te halen en gezellig samen naar huis te gaan. Kinderen vinden het leuk op de opvang en hebben veel vriendjes. Ik verdien genoeg om vaak leuke dingen te kunnen doen en ga vaak met de kinderen op stap, vaak ook met vrienden met hun kinderen. Daar genieten ze echt van.
Ik geloof echt niet dat mijn kinderen lijden onder mijn fulltime baan. Ik denk dat ze zien dat het leuk is om te werken en te doen wat je graag wilt.
Natuurlijk vind ik het ook wel eens pittig, maar dat ligt meer aan het niet-doorslapen van jongste en peuter/kleuterbuien dan aan het aantal uren dat ik werk. Overigens heb ik wel een werkster en doe nagenoeg niks in het huishouden ;-)

Overdreven

Ik vind dat er vaak zo overdreven wordt gedaan over de stress die gepaard zou gaan met de combinatie van veel werken en een gezin. Ik ervaar dat helemaal niet zo, terwijl ik bepaald geen supervrouw ben.

Ik werk fulltime in 4,5 dag, met 10 weken vrij. Op academisch niveau in een hoog-leidinggevende functie. Mijn man ongeveer hetzelfde. Dit jaar verdien ik voor het eerst meer dan hij. 2 kinderen die 2 middagen naar de nso gaan, 1 keer oppas en mijn man en ik allebei een middag. Vakanties kunnen we goed inpassen in dit systeem. En dan heb ik ook nog ruim 2 uur reistijd per dag.

En ik geniet! Van mijn gezin, maar ook heel erg van mijn super-interessante werk waar ik in groei en goed in ben. En tja, soms is het even racen voor sluitingstijd, maar dat is niet iets wat ik me later nog herinner. Ik geloof ook echt niet dat het leven zonder werk stressvol is, dan is er wel weer wat anders.

Voor mij spelen vele dingen mee. Niet in de laatste plaats de scheiding van mijn ouders toen ze beiden tegen de 60 waren. Ze hebben geen financiële zorgen, maar het leven van mijn moeder was wel veel saaier zonder werkkring, terwijl mijn vader tot voor kort ( hij is nu 80) nog vele dingen deed die uit zijn vroegere werk voortkwamen. Maar ook: de voldoening, de intellectuele groei, de lol, de sociale contacten, de zelfstandigheid. En dan ben ik ook nog van mening dat vrouwen iets wezenlijks bij te dragen hebben in de maatschappij. Ik heb het al vaker gezegd: ik zou het een feest vinden al die slimme, kritische, empathische, praktische en grappige Ouders Online- vrouwen in de boardrooms tegen te komen!

Kortom, ik kan me er niets bij voorstellen dat ik dat zou laten schieten. Is ook nooit bij me opgekomen. Al mijn vriendinnen werken ook minimaal 4 dagen, met veel plezier. En met leuke mannen die ook 4 dagen werken. Niet als gunst aan hun vrouw, maar gewoon als uitgangspunt. Is niet eens een issue geweest.

En on topic: ik vind pa prima als overbrugging naar zelfstandigheid. Maar dat is wel het doel. En het is dus wel zo handig als je die zelfstandigheid een beetje hebt vastgehouden tijdens je huwelijk.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Jeltje

"Ik vind dat er vaak zo overdreven wordt gedaan over de stress die gepaard zou gaan met de combinatie van veel werken en een gezin. Ik ervaar dat helemaal niet zo, terwijl ik bepaald geen supervrouw ben."

Jij vind dus dat ik overdrijf. Nou ja, we zijn nu eenmaal niet hetzelfde. Ik ervaarde namelijk wel veel stress, al deed ik in die tijd alsof het allemaal wel ging. Pas toen de stress wegviel, viel het me op hoelang ik op mijn tenen gelopen heb. Nu was mijn werk ook erg intensief en stressvol op zichzelf, dus misschien dat dat ook meespeelde.

Overigens is het ideale nederlandse plaatje waarbij beide partners 4 dagen werken in de meeste landen gewoonweg niet mogelijk. Het lijkt me ideaal. Misschien eens mijn man motiveren om aan z'n nederlands te werken ;-)

Parttime

Ik ben na geboorte van mijn 2e een dag extra gaan werken en als ik wegfietste van het kdv genoot ik al van een kwartiertje alleen naar mijn werk fietsen. En zelf iets doen.
Nu ben ik ook een meegegane tbm, heb hier niet kunnen aarden en al helemaal geen leuknwerk gevonden. Gelukkig gaan we terug en dan ben ik zeker van plan te gaan werken en 5 dagen lijkt me niet eens zo'n ramp! Wat dan en of er uberhaupt werk is, is een ander verhaal..

Maar: dit alles zonder aan een scheiding ye denken hoor! Misschien heel naief maar alsnje zo berekenend moet leven.. Pff. Daarbij is voor mijn man zijn werk zijn hobby en is thuisouderen veel zwaarder, dus we verdienen alletwee het salaris hier - gevoelsmatig.

Natuurlijk heb je aan gevoelens niet zoveel als je opeens toch aan de straat wordt gezet. Maar ja.. Maar ja. Dan is er tenminste nogde tijdeljke PA!

Aqua

Moest nog even denken over je opmerking
"Veel vrouwen trouwen toch een man die qua kunnen hogere verdiencapaciteiten heeft dan zijzelf."

Veel mannen met hogere verdiencapaciteiten trouwen met een vrouw die knapper is dan zijzelf. Zullen we daar ook een prijsje aan hangen?

Wat mij betreft trouw je omdat je beiden wat aan elkaar hebt. Als je wilt, dan kun je ervoor kiezen om onder huwelijkse voorwaarden te trouwen. Doe je dat niet, dan ga je er mee akkoord jouw capaciteiten te delen met je partner. Ook als je uit elkaar gaat.

Het persoonlijke en het verstandige

Loopt hier mi door elkaar. Of je je prettig voelt bij combi werk/gezin lijkt mij meer dan persoonlijk. De 1 zweert er blijkbaar bij en de ander heeft het blijkbaar afgezworen. Fijn of niet is dus persoonlijk.

Maar het staat toch buiten kijf dat economisch afhankelijk zijn van een ander onverstandig is? Of zijn er ook mensen die dat bestrijden? Neemt niet weg dat er omstandigheden kunnen zijn dat je ervoor kiest om -op een bepaald aspect- onverstandige keuzes te maken omdat er andere dingen tegenover staan en omdat je niet verwacht daar ooit de rekening van voorgeschoteld te krijgen.
Maar het kan toch ook en en zijn? Ja, ik vind het heerlijk TBM te zijn en ja ik vind het jammer dat ik daarmee mijn onafhankelijkheid op t spel zet. Of ja ik vind het heerlijk om te werken en ja het is soms schipperen of soms zou ik thuis willen zijn terwijl ik moet werken? Lees ik nou met mijn neus of lees ik dat hier nergens terug?

Hier dus een naar volle tevredenheid werkende moeder. Gelukkig wel heel flexibel werk met heel veel voldoening (dat scheelt een hoop, volgens mij). En ja, ik heb momenten dat het ff stressen is maar ik heb ook fantastische backup. En nee, kanker krijgen heeft niets aan die keuze veranderd. En je moest eens weten hoe sommige vrouwen mij dat wel proberen aan te praten: dat ik nu waarschijnlijk wil stoppen of minderen want meer bij mijn gezin zijn. En als ik dan de tijd neem erop in te gaan mag je 3x raden waar het vandaan komt...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Heden

Nou mij naief, maar ik leef in het heden. Ik ga toch mijn leven nu niet vergallen met het idee 'stel dat we ooit gaan scheiden'... En daar dan mijn hele leven op inrichten? Bah zeg.
Dus ja, ik ben fulltime thuis. En mijn man werkt 4 dagen. We vinden dit beter en prettiger voor onze kinderen. En dat mijn man degene is die werkt, is omdat ik het thuis zijn leuker vindt en hij het werken leuker (maar dus ook niet meer dan 4 dagen, want hij wil ook graag tijd met zijn gezin doorbrengen). Het is een luxe dat we dit zo kunnen doen, daar ben ik mij erg van bewust, maar we zijn er erg blij mee.
En mocht het toch ooit mislopen tussen ons, dan hebben we nog steeds al deze mooie jaren gehad waarin ik er kon zijn voor de kinderen en we een heerlijk relaxed gezinsleven hadden.

Gelijke kansen (reactie)

Ik weet het niet hoor, maar als ik roep dat je gelijke kansen hebt komen er allemaal argumenten over stoppen met werken terug die vooral met keuzes maken, en ‘leuk’ te maken hebben en vrij weinig met gelijke kansen.

Een paar reacties

“Ik had er eerlijk gezegd niet aan moeten denken om de hele dag van hot naar her te moeten rennen met kinderen, werk, huishouden e.d. Dit is gewoon zo relaxed, iedereen blij, ik ook. (Brianna F)”

Dat je (hopelijk jullie) dit prettiger vinden lijkt me super, maar heb je minder kansen gehad?

“Heb ik gedaan. Ik wordt financieel verzorgd door een geweldige lieve man die op huishoudelijk gebied aartslui is, maar een superattente man en vader is, en ik heb de kans om in een gelukkige stabiele situatie heel veel tijd aan mijn kinderen te besteden. Het hangt er ook een beetje vanaf waar je prioriteiten in het leven liggen. Ik heb het gedaan, een voltijd baan met kleine kinderen, en ik werd er niet vrolijk van. …(dc)”

Dus (in overleg) ben je gestopt met werken. Niets mis mee maar die keuze is gemaakt op basis van je prioriteiten. Niet omdat je de kans niet hebt gekregen om te werken. Hij stoppen jij werken was wellicht ook een optie geweest.

"Maar als jij nou bijv gewoon simpelweg door je capaciteiten achter de kassa zit en je trouwt een dokter (ik noem maar ff wat). Moet je dan na je huwelijk blijven leven op het inkomensniveau van je ex? (snuggle)”

Als je er op basis van inkomen voor kiest dat de dokter blijft werken en de kassière heb je dus voor het geld gekozen. Is het dan zo raar dat bij een scheiding geld ook een bepalende factor is?

"Als de man de zorgzamen niet op zich neemt de kinderen maar aan hun lot overlaten? (Tijgeroog)"

Hoe moet ik me dat dan voorstellen. Op de papa dag krijgen de kinderen geen eten? Dan lijkt een scheiding me een beter plan dan stoppen met werken. Of papa weigert uberhaupt een papa dag te nemen. Dat had je misschien beter kunnen overleggen voordat je kinderen kreeg. En als de vrouw de zorgtaken niet op zich neemt blijft de man dan thuis?

“En zelfs al zou je het allemaal (net aan?) kunnen, moet je het dan ook altijd maar willen? Ik begrijp dat niet, wat is er toch mis met niet altijd het maximale uit het leven moeten halen als het om geld en werk gaat. Wat heb je dan voor leven, welke kwaliteit geef je je kinderen mee? (knurf)”

En waar gaat dit over gelijke kansen? Als je niet wilt werken is dat ook prima, maar dat is een keuze, dan moet je niet gaan roepen dat je geen gelijke kansen hebt gehad.

Reductio ad absurdum

Aqua:
"Wat mij betreft trouw je omdat je beiden wat aan elkaar hebt. Als je wilt, dan kun je ervoor kiezen om onder huwelijkse voorwaarden te trouwen. Doe je dat niet, dan ga je er mee akkoord jouw capaciteiten te delen met je partner. Ook als je uit elkaar gaat."
ook hier zit iets merkwaardigs in de PA-wetgeving. Die is anmelijk gebaseerd op het idee van 'voortgezette onderhoudsplicht', en die is weer gebaseerd op de wettelijke regel dat gehuwden elkaar 'het nodige' verschaffen. Kortom, gehuwden zorgen voor elkaar. En gehuwden horen blijkbaar na eens cheiding nog steeds voor elkaar te zorgen.
Maar het gekke is, dat na een scheiding alleen 'zorg in geld' telt. Als een man bankdirecteur kon worden, omdat zijn vrouw kookte en overhemden strijkte, en hij haar daarom PA moet betalen, waarom kan hij dan niet eisen dat zijn ex-vrouw door blijft gaan met koken en overhemden strijken? Ze hebben immers ook na de scheiding blijkbaar de plicht om 'voor elkaar te zorgen'. Bovendien is (blijkbaar volgens veel mensen) dat koken en strijken heel belangrijk, want daardoor kon de man bankdirecteur worden -wat betekent, dat hij geen bankdirecteur meer kan zijn, als hij niemand meer heeft om te koken en te strijken.

Let wel, ik neem deze reductio ad absurdum ook niet 100% serieus. maar het laat feilloos zien, dat veel ideeën over PA eigenlijk ontzettend rammelen.

Mijn man, ad absurdum

Die is pas stom bezig. Zonder enige gedachte aan een mogelijke scheiding in de toekomst werkt hij ft en laat mij (slechtverdienende parttimer) zomaar meeliften met het geld dat hij nu verdient, plus een optie op zijn pensioen. Hij heeft mij er niet eens mee als hij doodgaat (financieel dan hè), want dan krijg ik nabestaandenpensioen, terwijl de uitkering van de levensverzekering mijn woonlasten verlaagt. En als ik er straks in een menopausale vlaag van verstandsverbijstering vandoorga met een jong bokje, mag ik de helft van ons gezamenlijk bezit meenemen.
Hij had beter minder kunnen gaan werken en meer kunnen gaan zorgen, dan hadden we gelijke kansen gehad. Maar ja, hij vond zijn werk te leuk en de zorg te saai om die weg te nemen. Dan moet hij het ook zelf maar weten, hoor.

Excuses

Dat jouw reactie een reactie op Vic was had ik niet begrepen. De titel is nl 'precies dc' en aangezien haar stukje mijn naam als titel heeft nam ik aan dat het over mijn visie/gelijke kansen ging.

Excuses voor het misverstand.

Overigens ben ik nog steeds benieuwd of iemand dan aan kan geven waarom vrouwen (naast het zwangerschapsverlof) ongelijke kansen hebben. Vrouwen hebben gemiddeld een hogere opleiding (en dus kans op een hoger inkomen). Als de kansen al ongelijk zijn zouden ze ongelijk in het nadeel van de man moeten zijn.

Ongelijke kansen

Zijn er natuurlijk nog wel steeds vwb salaris. Vrouwen krijgen nog steeds veel minder betaald dan mannen voor hetzelfde werk. Van de week las ik hier een stuk over in de krant, schijnt aan ons onderhandelingsvermogen te liggen.

Hanne en tinus_p

Volgens mij maak je in een huwelijk samen keuzes. Deze keuzes hebben financiele gevolgen. Ik vind het niet kloppen als die gevolgen na een scheiding bij 1 persoon vallen. Alimentatie is een manier waarop wordt afgedwongen dat dan de gevolgen deels ook gedeeld worden.

Tinus_P Jij geeft een voorbeeld over de bankdirecteur waarvoor gekookt moet worden. Volgens mij gaat het er niet om dat er voor hem wordt gekookt maar voor zijn kinderen (directeur blijft gewoon 5 keer per week uit eten gaan). Dit loopt na het huwelijk gewoon door.

Ik heb het over keuzes en niet kansen. Wat betreft de kansen ben ik het ook niet helemaal eens dat die gelijk zijn. Theoretisch misschien wel. Maar de SGP heeft ook nog steeds zetels. Die gelijke kansen geld in ieder geval niet voor heel Nederland.

Krin

Haha, hij lijkt op de mijne ;o)

Hanne

Praktisch gezien verdiende ik niet eens genoeg om voor de opvang en de huur te zorgen financieel gezien, terwijl mijn man 3 keer zoveel verdiende als ik. Het was dus niet echt een optie om te gaan werken en hij thuis bij de kinderen te blijven.

Ik ben al de mist ingegaan met mijn studiekeuze. Ik koos voor talen. Als ik het over kon doen zou ik voor informatica of economie gaan. Maar toen was ik nog heel jong en extreem naief! Mijn man heeft informatica gestudeerd, en daar krijg je toch beter betaalde banen mee en ook meer groeimogelijkheden.

Dus gelijke kansen, misschien wel, maar dan moet je al jong beginnen met op kinderen een beetje wereldkennis in te praten. En niet alleen de vrouwen, ook alle idioten die voor vakken leren als verpleegkundige of docent, of politieagent. Als je financieel goed wilt zitten, moet je echt niet van die naieve ondankbare slechtbetaalde banen kiezen hoor. Nee, een maatschappij met allemaal parttime werkende managers en dokters, daar gaan we voor! ;-)

Tinus

Jouw reductioredenering gaat misschien op voor een echtpaar zonder kinderen. Maar bij een stel met kinderen waarbij de vrouw stopt met werken om voor de kinderen te zorgen, die scheiden en waarbij de kinderen 26 dagen per maand bij de moeder zijn blijft de verdeling geld en zorg nog wel voor het grootste gedeelte behouden.

skik

Aangesproken voelen

Het valt me op hoeveel vrouwen zich persoonlijk aangesproken voelen door wat ik zeg. Word ik kortzichtig genoemd, terwijl juist ik dat helemaal niet ben Als iemand tegen mij zegt dat ik een slechte moeder ben of verkeerde prioriteiten stel omdat ik fulltime werk, kan ik dat erg makkelijk van me af laten glijden. Ik voel me daardoor totaal niet aangesproken, omdat ik weet waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe en daar helemaal achter sta. Je mag mij ook oerstom noemen omdat ik 'zoveel van mijn kinderen mis', maar dat is dan een opmerking die ik op jouw conto laat staan.
Feit is nu eenmaal dat je je in een (financieel) kwetsbare positie plaatst als je niet voldoende verdient om jezelf (en je kinderen) te onderhouden. Het zal mij verder weinig boeien en ik vind het helemaal prima als je besluit om welke reden dan ook, niet of weinig te werken. Ik vind het niet verstandig, maar daar hoef je je verder niets van aan te trekken En PA voor een paar (5) jaar om qua werk een beetje op de rit te komen vind ik ook niet verkeerd, maar geen 12 jaar want dat is over the top. Hebben jullie wel door hoe lang 12 jaar is? In de afgelopen 12 jaar ben ik ongeveer 1500 euro meer gaan verdienen. Daar heb ik weinig bijzonders voor gedaan, alleen blijven zitten waar ik zit ;-)

Maar vic

Ik voel me helemaal niet persoonlijk aangesproken hoor. Maar als je alles van je af laat glijden en je nergens op reageert, hou je geen forum meer over! Het zal me zo een zorg zijn wat je van mijn keuzes vindt, maar voor de sake of de discussie vind ik het leuk om de keerzijde te laten zien.

En ja, ik ben het ermee eens dat het verstandiger zou zijn wel te werken. Vandaar ook mijn opmerking kop in het zand ;-)