perspectief ff kwijt

Jij.....bent geen instrument om zijn leven beter te maken. Laat je daar niet voor gebruiken!

Hoe is het nu?

Het is al even geleden dat je postte, hoe gaat het nu?

beter...

Na zijn aanvankelijke boosheid is de boel wat bedaard.
Er is meer afstand en dat vind ik prettig en rustgevend.

Voor het eerst sinds maanden (jaren?) durf ik de handrem los te laten. Terug te gaan naar wie ik ook al weer was.
Ook al overvalt het verdriet me soms, toch geloof ik dat het weer goed komt. Het besef dat ik nu alleenstaande moeder ben vind ik nog steeds heel erg moeilijk en soms zie ik het als een enorm falen maar ik zie ook dat het nieuwe kansen biedt. Ook al slaat de paniek soms toe, dat wel.
maar toch: het is oke nu.

later meer

klaar.

Toch nog even een update van the continuing story, die nu geeindigd is.

Ex en ik moesten nog een formeel ding afhandelen na de scheiding. Het was er nog niet echt van gekomen maar op een gegeven moment merkte ik dat hij dat als een soort "sluitstuk" gebruikte in het hele herenigingsverhaal.
Vorige week heb ik aangegeven dat ik graag wilde dat dat geregeld wordt, zodat ik verder kan met mijn leven.
Wat ik verwachte en vreesde gebeurde: hij begon weer opnieuw over een eventuele toekomst samen en of ik echt deze laatste stap in de hele afwikkeling wilde nemen. Toen ik hem antwoordde dat ik dat toch echt wilde en dat ik geen relatie meer met hem wil, nu niet en nooit niet, stortte hij zo ongeveer in. Hij snap er niets van dat ik ineens zo hard ben, en realiseerde ik me wel dat het mijn keuze was dat we nooit meer bij elkaar zouden komen... En ik had me natuurlijk laten opjutten door mn gescheiden vriendinnen.
En hij vond het zo erg en we hadden het toch zo goed samen, met de kinderen, als gezin. We hadden zoiets moois. En nu dumpte ik hem gewoon, nadat hij een half jaar op z'n knieen had gezeten en zo z'n best had gedaan. En dat ij het gewoon niet zou accepteren.
Heb hem aangehoord, gezegd dat het me spijt en dat hij helaas niet anders kan dat het accepteren.
Hij was ten einde raad.

Inmiddels is de "relatie" aardig bekoeld en ik ontving ook bericht dat hij het "sluitstuk" zal regelen.
Ik voel me enorm opgelucht. En enorm schuldig. Maar ik sta volledig achter mijn keuze en ik heb er spijt van dat ik hem zolang in onzekerheid heb gelaten.

Goed

Goed dat je nu eindelijk echt duidelijk naar hem bent geweest.

Niet teveel last van je spijt hebben. Je bent ook maar een mens en had kennelijk wat tijd nodig om zeker van je zaak te worden en om je stellig te kunnen uiten. Maar inmiddels ben je weer wat wijzer en dat kan je in de rest van je leven benutten!

Als er iemand spijt zou moeten hebben is hij het wel...

Klinkt alsof je erg gegroeid bent de afgelopen tijd. Petje af hoor!

Gefeliciteerd

Dat je wat gemengde gevoelens hebtm,, kan ik me goed voorstellen, maar ik vind het goed om te lezen dat je opgelucht bent!

Ongelofelijk....

Ex kan niet accepteren dat ik niet meer met hem verder wil.
Twee weken geleden heb ik koffie gedronken met een vader van een vriendje van een van de kinderen. Was leuk. Dat heb ik aan ex verteld, nadat hij me vroeg "of ik soms iemand had ontmoet". Als verklaring voor mijn stelligheid ( dat ik niet meer met hem verder wil). Er is niks gebeurd dat het daglicht niet kan verdragen, gewoon koffie en meer niet maar ik vind m wel leuk). Ex grijpt dit nu aan als oorzaak voor het einde van ons huwelijk: dat het zo de historie ingaat.
Maar ik wil verder met mijn leven. En de leuke man is leuk maar wel op afstand.
Maar nu heb ik mij ex dus volgens hem gewoon bij het vuil gezet omdat ik verliefd ben op een ander.... Ofwel: ons huwelijk heeft nooit echt een kans gehad omdat ik hem gedumpt hen voor een andere kerel. En of ik al met m naar bed was geweest. Dreigde ook nog even met financiele sancties (terwijl alles in het convenant vastligt).

Ik heb er ontzettende spijt van dat ik zo onduidelijk ben geweest en ik ben ontzettend blij met mijn leven alleen. Dit is een kant die hij ook kan hebben.

Maar shit, wat ben ik boos op hem!

Lekker veel typfouten

Met mn mobiel, vandaar :-)

vastberaden

Kennelijk zo'n type "alles wat jij fout doet is jouw schuld, en alles wat ik fout doe is ook jouw schuld".

En zo te lezen past hij de werkelijkheid aan zijn behoeften aan. Die types zijn tamelijk vermoeiend, ik ken toevallig zo iemand en vraag mij regelmatig af hoe zijn vrouw het met hem uithoudt (ik hoop eigenlijk dat ze er een leuke minnaar naast heeft, maar goed...). Misschien bij vergelijkbare opmerkingen in het vervolg maar vermoeid het hoofd schudden en mompelen 'tuurlijk jongen, als jij je daar beter door voelt...'

Maar ik zou proberen me niet meer in enige discussie te laten zuigen. Het is uit. Geen verantwoording meer afleggen, alleen maar: welk deel van nee begrijp je niet. Alles wat je zegt wordt toch maar tegen je gebruikt, hij kan het heen en weer krijgen.

Sterkte ermee

Temet

kun je niet...

Jeetje, kun je niet een keer rustig een brief componeren over wat de echte redenen zijn, namelijk hijzelf en zijn eigen gezwalk en dat hij daarmee echt ver over de grens was gegaan? Dat even koffiedrinken met iemand waarmee je wellicht in de toekomst bevriend gaat worden daar niets mee te maken heeft? En dat het financiële straffen niet kunnen en het ook bijzonder kinderachtig is daarmee te dreigen?
Mamma mia, je lata het wel toe dat hij zo de geschiedenis kan vervormen.

ook ik heb een vreemde zin gemaakt:

"En dat het financiële straffen niet kunnen en het ook bijzonder kinderachtig is daarmee te dreigen?"
moet zijn
En dat financieel straffen mag en het ook bijzonder kinderachtig is daarmee te dreigen?

Waarom?

Maar waarom vertel je hem dat dan? Hij zat toch te wachten op zoiets en het gaat hem toch niets aan?

okee,

Okee, voor Temets idee is ook wat te zeggen, want wat helpt het. Ik denk persoonlijk dat ik nog 1 duidelijke brief zou schrijven en dat je het verder zakelijk wil houden en in het vervolg niet meer op persoonlijke vragen in wil gaan, hoewel je hoopt dat het communiceren als dat nodig is verder vriendelijk kan verlopen.
Succes!

Eens met de vorige reacties

Ik zou vanaf nu echt alleen nog maar over de kinderen communiceren. (En ik weet dat gedane zaken geen keer nemen, maar waarom heb je 'm in vredesnaam verteld over de man met wie je koffie hebt gedronken? Dat gaat hem toch niets aan?)
Succes ermee, Laura71

achteraf is dat niet handig, nee

Om hem te vertellen dat ik met iemand wat heb gedronken.
Hij vroeg ernaar en ik vond dat ik eerlijk antwoord moest geven...
Achteraf inderdaad erg stom van me want ik had kunnen weten dat hij daar niet heel positief op zou reageren.

Het werd behoorlijk grimmig: dat ik hem heb gedumpt, ingeruild, aan de kant gezet als oud vuil.
En ik ben een slechte moeder omdat ik onze kinderen de kans op herstel van ons mooie gezin ontneem en of ik me wel realiseerde dat ik voor altijd aan hem vast zit (letterlijk: in de tang zit) en dat ik vanwege de afspraken (financieel en praktisch) nooit de kans zal krijgen om iets op te bouwen met iemand anders. En als hij erachter kwam wie "de ander" was, nou, dan zou hij wel even langs gaan voor een gesprek.
En ooit zou ik er wel achter komen dat ik met hem het beste af ben maar dan is het te laat omdat hij dan al lang met iemand anders is. En dan eindig ik net als mijn moeder (die is al jaren alleen, overigens naar tevredenheid). Sterker nog, ik was net als mijn moeder...
Vervolgens heb ik gezegd dat hij weg moest gaan.
Ik was echt bang. En ik wist zo zeker dat ik nooit meer met deze man mijn leven wil delen. Nooit meer.

Inmiddels zijn de gemoederen weer wat bedaard maar wat me zo verbaast is dat hij denkt dat hij kan doen wat hij doet en kan zeggen wat hij zegt, om vervolgens te geloven dat hij "nou eenmaal boos was, en dan zeg je wel eens wat". Hij begrijpt niet dat het destructief is in mijn ogen en dat het - mede daardoor - nooit meer goed komt.
Hij kan gewoon niet naar zichzelf kijken, lijkt het wel.

Ik wil mezelf echt niet vrijpleiten en misschien had ik wel meer tijd moeten nemen om te rouwen. En ja, hij heeft echt zijn best gedaan om zich van zijn beste kant te laten zien. En ik had misschien duidelijker moeten zijn.
Maar alles is stuk tussen hem en mij. Behalve de kinderen en onze relatie als ouders (hopelijk).

Spiegel

Op het gevaar af dat je heel boos wordt: hoe kan je nou verbaasd zijn over zijn reactie? Lees nou al je bijdragen vanaf het begin (wat is het, zes jaar geleden) eens door? Een man die zijn eigen kind tegen de grond slaat is toch niet in staat zichzelf en zijn woede te beheersen?
Laat hem los, gun jezelf dat je hem loslaat. Ga verder met je leven.

niet los

Zolang je nog zo vreselijk bezig bent met wat hij allemaal vindt/zegt/doet enz. ben je nog bij lange na niet los van hem. Ik denk dat je daar echt nog wel een weg in te gaan hebt.

Wie kan mij dit uitleggen?

Ik zie het vaker om me heen. Alleen bij mannen, maar buiten mijn wereldje zullen het vast ook wel vrouwen zijn.

Vreemdgegaan tijdens het huwelijk. In een aantal gevallen (ook de jouwe) verlaten ze zelfs hun partner voor het groenere gras aan de overkant.

Maar juist deze vreemdgangers doen dan ontzettend moeilijk als hun ex het leven weer oppakt!
Ik heb een vriendin die door haar man gruwelijk gemeen in de steek is gelaten en wel nog steeds bij zijn nieuwe liefde is, en als je ziet wat deze gribus doet om haar dwars te zitten, ook over de rug van de kinderen, zoals het weigeren van paspoorten voor de vakantie en opeens niet meer kunnen als het "zijn weekend" met de kinderen is zodat zij als een gek opvang moet zoeken (ze werkt tijdens "zijn weekends")...
En oh wee als hij hoort dat ze een man heeft gesproken... (het dorp is klein en de tamtam gaat snel, ook als er niks aan de hand is)
Dan kan ze een blafmail verwachten.

En ik zie het nu bij jou ook weer. Jouw ex besloot dat het gras elders groener was. Gras bleek dat niet te zijn. Jij hebt echter je leven weer opgepakt. En nou is meneer op zijn pik getrapt (pardon my French, maar ik druk me nog zeer netjes uit) omdat jij met iemand bent gaan koffiedrinken?

Schiet mij maar hartstikke lek, maar ik snap zoiets niet!

verbaasd

Tja, kan me je vraag voorstellen. Ik was er wel bang voor, dat wel.
Na een paar dagen 'lelijkheid' merk ik wel dat het me met de dag minder raakt, alsof het loslaten in een versnelling is gekomen. En een ding weet ik zeker: hij zal nooit veranderen.

Inmiddels gelooft hij werkelijk dat ik nu de egocentrische keuze maak om niet meer met hem verder te willen. Door mijn keuze groeien de kinderen op als kinderen van gescheiden ouders. En in feite is dat natuurlijk ook zo. Ik kies er nu voor om alleen verder te gaan, zonder hem, terwijl hij zo zijn best heeft gedaan in die poging tot hereniging. Door mijn leuze gaan we nu gescheiden door het leven.

En in het begin heb ik me daar hevig tegen verzet: zo oneerlijk! Hij wil dit verhaal voor zichzelf creëren. En waarom? Eigenlijk wil ik het niet eens begrijpen. So be it. En wat maakt het uit.
Ik ga verder.

@hortensia
Een vriendin is ook gescheiden omdat haar man met een ander verder wilde. Hij heeft er een soort levensdoel van gemaakt om haar het even zuur te maken, terwijl hij ook nog steeds is met de vrouw waar hij haar voor heeft verlaten.
Samen passen we wel eens wat psychologie van de koude grond toe en ons idee is dat het mannen (vrouwen ongetwijfeld ook) zijn die niet tegen hun verlies kunnen, die niet gewend zijn aan tegenslagen of het woord "nee" en die eraan gewend zijn dat ze overal mee wegkomen. Narcisten wellicht?
Voor mij is dat wel een aardige houvast, maar goed, het is natuurlijk geen officiële diagnose :-)

Maar maar

Waar ben je nou precies bang voor? Dat mensen zullen denken dat jij hebt gefaald? Dat de kinderen het jou zullen verwijten?

een verhaal creëren

Iedereen creëert zijn eigen verhaal natuurlijk, dat doe jij ook. Jammer dat jullie daar niet een stukje samen verhaal van kunnen maken.
Je postings over de jaren lezend klinken jullie problemen als een samen verhaal, en jullie breuk ook. Jij hebt ook al vaker gepost niet verder te willen met hem. Op de een of andere manier blijven jullie in een soort van strijd zitten, nu jullie uit elkaar zijn ook. Nu gaat de strijd om de schuldvraag van de breuk. Dat is slechts een variant op een bekend thema in jullie relatie.

Groei

Hallo Vastberaden!

Heb je door de jaren heen gevolgd en moet toch even kwijt hoe supergoed ik het van je vindt! Wat een ontwikkeling heb je doorgemaakt. Uit je berichten blijkt zo helder dat de keuze om niet samen door te gaan, echt is wat je wilt. Ondanks je twijfels ben je in staat de stem van je hart te volgen.

Veel geluk op je pad.

het verhaal...

Dat klopt: ieder heeft z'n eigen verhaal. En dat die strijd (of machtsstrijd) om "het verhaal" een variant is op een bekend thema, dat klopt eigenlijk ook.
Onlangs wees iemand me daar behoorlijk hard op en dt was wel een aardige eye-opener.

En nu ik iets meer afstand kan nemen, lukt het me ook steeds meer om de strijd los te laten. En om ook mijn rol en taak onder ogen te zien. Verantwoordelijkheid te nemen voor mijn keuzes. NIet makkelijk, maar goed.
Het is een wijze les geweest, en nog steeds ...

Mijn wens is nu om voor de kinderen als ouders en hopelijk op een vriendschappelijke manier met elkaar om te gaan. Dat lukt aardig.

Heel veel dank voor alle wijze woorden & lieve groet.