Partner dreigt met vechtscheiding

gegijzeld door een stoornis

Ik ben er niet voor om meteen te gaan scheiden als het minder gaat, maar ik maak uit je tekst op dat er al van alles geprobeerd is, vooral m.b.t. zijn problematiek, maar dat hij er niet voor open staat. Ik kan me goed voorstellen dat je nu een grens trekt.

Hij gijzelt je dus eigenlijk, als ik het zo lees, met zijn stoornis. Misschien niet bewust, misschien ook wel, maar waar leg jij je grens? Hoe ver wil je gaan in je huwelijk?

Hij dreigt het huis te verkopen en het contact te verbreken. Daarmee houdt hij je in zijn greep, want dat is niet de harmonieuze manier waarop jij het wil afhandelen.

Helaas gaat het met scheiden niet altijd zo als je wil.

Ik merk ook dat je erg voor hem denkt. Hij wil verhuizen, maar huren is minstens zo duur. Hou heel goed voor ogen dat dát niet meer jouw probleem en verantwoordelijkheid is!

Hij zal verdrietig zijn vanwege de scheiding, maar betekent dat dat jij jezelf moet blijven wegcijferen?

In hoeverre laat jij hem nog alles bepalen? Hij wil geen hulp. Hij wil geen scheiding. Hij wil dan het contact verbreken.

En dan heb je ook nog zijn woede-aanvallen. Die heb je ook als je blijft. Is dat goed voor de kinderen om te blijven in zo'n situatie?

Ik raad je aan zelf ook hulp te gaan zoeken. Misschien via de huisarts, bij de praktijkbegeleider GGZ?

En bedenk of je je wil laten gijzelen door zijn problematiek. Dat klinkt hard. Mensen met psychische problemen hebben daar niet om gevraagd. Maar hoe ver en hoe lang moet jij jezelf weg blijven cijferen en wat is het voorbeeld dat je daarmee aan je kinderen geeft?

Soms kan het inderdaad niet meer verder zo.

Bespreekbaar?

Wat zou je willen bespreken? Het is al duidelijk dat je wil scheiden. Je wacht toch niet op instemming? Bespreken kan juist tot meer woede leiden. je kunt beter respectvol duidelijk zijn.
Ik zou niet praten maar bijvoorbeeld beginnen een convenant in te vullen en dan zodanig dat je rekening houdt dat beide huishoudens goed verder gaan. Daarmee laat je je goodwill zien maar ook je vastbeslotenheid dat het gaat gebeuren.
Woedeaanvallen is vreselijk maar je zult er toch een keer doorheen moeten. Probeer zoveel mogelijk weg te gaan als zoiets dreigt en kun je mogelijk al is het tijdelijk elders wonen met de kinderen, of bijvoorbeeld als het te dreigend wordt thuis? En als je nu kans hebt op een woning zou ik dat wel aannemen, dat is een goede kans om rust in de situatie te krijgen.
Bevestigen naar je man dat het niet leuk is maar dat je je best zult doen om het zo goed mogelijk voor iedereen voort te zetten en dat je dat ook van hem verwacht.
Zoek steun bij vrienden en familie.

Welk doel

Welk doel heb je met het bespreekbaar maken? Het eerste belangrijke punt is dat je duidelijk wil maken dat je weg gaat bij hem, dat er een scheiding aan komt. Hij hoeft het daarmee niet eens te zijn, maar de boodschap moet wel duidelijk zijn. Het moet ook duidelijk zijn dat het iets anders is dan zomaar roepen dat je wil gaan scheiden. Je toon, je houding etc. zal anders moeten zijn: rustiger, vastberaden duidelijk. geen boosheid meer.
Het is aan de ene kant fijn, aan de andere kant ook lastig dat je al een alternatieve woonruimte hebt voordat je dit 'bespreekbaar' gaat maken, want nu lijkt het alsof je alles al voorbereid hebt en hem voor een voldongen feit gaat plaatsen. Enerzijds zal het toch duidelijk moeten worden dat het een voldongen feit is, anderzijds is het vervelend als iemand daarop al vooruit loopt en zaken heeft geregeld. Dat roept weerstand en agressie op.
Het kan dus zijn dat je in jouw situatie anders moet beginnen: meer in de zin van: ik heb woonruimte gevonden, we kunnen een tijdje apart gaan wonen om ieder tot rust te komen, ik wil dat graag, dan kunnen we van daaruit gaan werken aan onze relatie. Noem dan een termijn en geef aan wat je graag wil doen in die tijd, maar laat ook ruimte aan je man om te bepalen wat hij wil doen.
Agressie komt vaak voort uit angst, dus wellicht kun je het gesprek met hem laten gaan over de vraag waar hij bang voor is (bijvoorbeeld: kontakt met kinderen verliezen, alleen zijn, geen doel meer in je leven, veel geld moeten betalen, houding tegenover familie/vrienden etc.
Je kunt in elk geval de huisarts waarschuwen en eventueel de wijkagent, mocht hij erg naar gaan doen als je daar woont. je kunt ook nu nog maatschappelijk werk erbij betrekken en mogelijk het gesprek onder begeleiding van maatschappelijk werk laten plaatsvinden.
Ik hoop dat je nog meer tips krijgt van ervaringsdeskundigen.

Tsjor

bedankt

Bedankt voor jullie reacties. Sally het klinkt alsof jij ervaring hebt met een soortgelijke situatie? Het klopt inderdaad dat het voor mij voelt dat ik gedwongen wordt de scheiding uit te stellen. We hebben de afgelopen jaren regelmatig gesproken over scheiden, vaak begon hij er zelf ook over. Maar ik krijg nu het idee dat hij het niet echt meende. Dat het misschien een manier was om druk uit te oefenen: zo van als ..... dan ga ik van je scheiden. Nu hij ziet dat dit geen effect meer heeft en ik degene ben die het echt wil doorzetten wordt hij boos. Ik ben bang voor zijn reactie maar ook als ik blijf zullen de woedeaanvallen doorgaan. Die zijn er namelijk al jaren. Ik heb lang gedacht dat het ooit beter zou gaan, dat hij hulp zou zoeken maar dat gebeurt niet. Het is geen slechte man, hij staat altijd voor iedereen klaar maar thuis heeft hij woedeaanvallen die tegen zichzelf, mij en de laatste tijd ook tegen onze oudste gericht zijn. Door zijn stoornis heeft hij twee kanten en hij kan zo in ene omslaan. Soms gaat het weken goed maar na de laatste keer was het voor mij genoeg.

Enerzijds had ik zijn reactie verwacht; in verband met zijn stoornis is falen voor hem ondenkbaar en scheiden is falen. Vandaar dat ik het nu fijn vind dat ik zicht heb op een woning; ik kan zo goed als direct weg als ik heb aangegeven dat ik het toch wil doorzetten. Anderzijds had ik gehoopt dat het anders zou verlopen; het ideaalbeeld van een scheiding (beetje naïef waarschijnlijk). In goed overleg uit elkaar, op loopafstand van elkaar wonen zodat de kinderen naar hun vader kunnen wanneer ze willen, samen verjaardagen van de kinderen vieren etc. Hem uitleggen dat hij in het huis blijven wonen en dat is financieel prima haalbaar etc. Ik had het samen goed willen voorbereiden en netjes willen afhandelen.

Als ik nu aangeef toch de scheiding door te zetten zou ik het gezien zijn laatste reactie en zijn stoornis, onprettig vinden om nog in 1 huis te verblijven. Hij kan namelijk nogal explosief reageren van het een op andere moment. Dus dat betekent dat ik snel, liefst nog dezelfde dag, het huis zou willen verlaten en dan samen met de kinderen. Maar dat voelt dan als wegrennen, als hem in de steek laten. Dat ik dingen niet in overleg wil doen terwijl ik dat wel wil maar hij dit onmogelijk maak.

Ik zou de GGZ kunnen inschakelen maar dat zal hij mij niet in dank afnemen. Dan voelt hij zich als 'gek' weggezet door mij.

Ik zou de kinderen een nachte bij opa en oma kunnen laten logeren en het vertellen maar dan nog ben ik bang voor zijn reactie.

Excuus voor het lange verhaal maar het is voor mij echt een groot probleem en ik vind het moeilijk om dit uitgebreid met bekenden te bespreken.

Twee dingen...

Ten eerste: Wat jij vertelt over jouw man, RV, vind ik heel herkenbaar. Het verschil tussen zijn gezicht naar de buitenwereld en binnenshuis. En het niet tegen falen kunnen. Echter, wat ik zelf bij mijn partner meemaak is dat hij aan dingen moet wennen. Zou dat bij jouw man wellicht ook zo zijn? Als jij, zoals tsjor het uitlegt, je niet laat verleiden tot zelf emotioneel te reageren, maar duidelijk en rustig aangeeft waar jij staat. En dit dan meerdere malen. Kan het dan niet zijn dat hij er in mee kan gaan, uiteindelijk.

Woede is inderdaad vaak een uiting van paniek en angst, angst om de controle te verliezen, angst om in chaos te verzinken. Daarom ook wordt dit vaak erger als kinderen ouder worden, omdat ze steeds meer een eigen leven krijgen, zelf een andere mening krijgen, en voor je man dus eigenlijk een ongeleid projectiel worden.

Als je te maken hebt met een partner met een stoornis, dan zou ik zelf toch niet kiezen voor hem in zijn sop laten gaarkoken en zelf wegvluchten. Je schrijft dat je dat ook helemaal niet wilt, maar bang bent voor zijn reactie.

Ik denk dat hij wel degelijk aan jouw keuze kan wennen. Ik bedoel dat echt niet bagatelliserend, want ik weet hoe lastig het leven met een moeilijke partner kan zijn. Ik denk ook dat het voor jullie nahuwelijk op de lange termijn heel belangrijk is om nu voor jezelf een goed plan te maken, en er desnoods dan maar iets langer over te doen, hoe moeilijk ook, maar toch te proberen te voorkomen dat je man in de strijdmodus schiet. Juist vanwege die stoornis zal hij er dan waarschijnlijk ook niet meer uitkomen, en dan hebben jij en je kinderen jaren bal. (Dat huis zou ik wel doen trouwens...). En ik denk dat je man zich overvallen voelt. Dat zou ik zelf (zonder stoornis...) ook hebben. Ook al roept hij het al jaren, het is gewoon verworden tot een patroon.

Het tweede is dat het ook voor je kinderen beter is om zonder drama's hun ouders uit elkaar te zien gaan. Ook weer, hoe moeilijk dat voor jou ook is. Ik ken twee stellen waarbij de man de moeilijke partner was, en de vrouw zich genoodzaakt zag om drastische stappen te zetten zonder dat de man erin gekend was (omdat ze anders niet wegkwam). Dit heeft voor de kinderen niet goed uitgepakt, hoe goed het vanuit het standpunt van hun moeder ook te begrijpen was. Ik zou daar zelf echt pas in uiterste nood voor kiezen.

Enfin, ik begrijp hoe lastig het is.
Probeer naar je man op rustige wijze te communiceren, zonder in je emotie te zakken. Hoe meer emotie bij jou, hoe meer woede bij je man denk ik. Kondig dingen aan. Stel geen retorische vragen. (vind je ook niet?, die werken tegendraads). En neem inderdaad het voortouw. Niet s'avonds of 's nachts vertellen, althans bij ons werkt dat tijdstip totaal niet...

Goeie tips heeft Tsjor ook, door het als "iets tijdelijks" te presenteren.

Mijn situatie had raakvlakken, maar het verliep anders. Na de zoeelste uitbarsting heb ik, ook bang, de knoop doorgehakt. Hij heeft nooit met scheiden gedreigd. Angst voor een vechtscheiding bleek gelukkig ongegrond, gelukkig, hoewel hij in het begin wel explosief reageerde, maar dat was, zoals Tsjor al zei, angst. Ik heb hem gerust gesteld en gezegd geen exorbitante alimentatiebedragen te eisen of de kinderen van hem weg te houden. Toen bond hij wel in en vond het best, zolang hij maar niets hoefde te regelen.

Ook bij mijn ex is waarschijnlijk sprake van een stoornis. Er is geen diagnose want hij vindt dat iedereen gek is behalve hij, maar de kinderen hebben ook een diagnose en degene die die stelde, vertelde me n.a.v. een aantal gebeurtenissen tijdens dat traject met vader dat ik er ernstig rekening mee moet houden dat ze het niet van een vreemde hebben.

Dat jij al dichtbij een huis zit, is geweldig! Dan heb je een eigen plek! Ik heb nog bijna een jaar noodgedwongen bij mijn ex in moeten wonen, gelukkig in relatieve rust (wat mij alleszins meeviel na alles wat ik al had meegemaakt), maar het was niet bepaald het leukste jaar van mijn leven.

Je schrijft: "Als ik nu aangeef toch de scheiding door te zetten zou ik het gezien zijn laatste reactie en zijn stoornis, onprettig vinden om nog in 1 huis te verblijven. Hij kan namelijk nogal explosief reageren van het een op andere moment. Dus dat betekent dat ik snel, liefst nog dezelfde dag, het huis zou willen verlaten en dan samen met de kinderen. Maar dat voelt dan als wegrennen, als hem in de steek laten. Dat ik dingen niet in overleg wil doen terwijl ik dat wel wil maar hij dit onmogelijk maak."

Ik maak uit jouw eerdere bericht op dat je hem die kans al hebt gegeven en dat hij vervolgens dreigde met een vechtscheiding en het contact verbreken. Me dunkt dat jij wat dat betreft je best wel hebt gedaan! Zoals Tsjor al zei, het kan angst zijn. Maar ook een manier om jou onder druk te zetten, omdat hij in het verleden ook een scheidingsdreiging gebruikte om jou naar zijn hand te zetten. Achteraf heb ik geleerd dat dit gedrag pure emotionele chantage is.

Het is te prijzen alles in goed overleg te doen en rekening houden met zijn gevoelens, maar ik proef toch een neiging tot jezelf (en de kinderen) wegcijferen. Zeker in een echtscheiding met een manipulerende partner kan dat heel fout uitpakken, vooral als er sprake is van een stoornis.

Je denkt nu teveel voor hem. Zet uit je hoofd dat je wegrent en hem in de steek laat, je hebt hem de kans gegeven en hij ontplofte. Je hebt goede redenen om aan te nemen dat hij dat weer doet. Ik vind het juist heel slim om al voor een eigen plek te zorgen en eventueel een logeerplek voor de kinderen te creëren! Je hebt al heel veel rekening met hem gehouden, maar waar is je grens?

Stel hem gerust, zeg dat je hem niet wil benadelen of de kinderen wil weghouden, maar laat je door niets en niemand weerhouden van je plannen, ook niet door woede-aanvallen en dreigingen van huis verkopen of verdwijnen. Wen er maar vast aan dat dat niet meer jouw probleem is, maar zijn probleem.

Wil hij het huis verkopen? Prima, jij hebt (binnenkort) je eigen huis. Sneu voor de kinderen, maar het is niet jouw verantwoordelijkheid meer als hij daarmee dreigt.

Hij wil het contact verbreken? Schrijnend voor de kinderen als dat echt gebeurt (wij hebben, zij het met een andere situatie, hetzelfde meegemaakt), maar dat is dan zijn keuze en zijn verantwoordelijkheid. Jij laat je niet meer chanteren door zijn gedreig. Jij zorgt wel voor een rustige, veilige omgeving voor je kinderen zonder explosiegevaar van een dreigende man.

Jij wil de GGZ inschakelen? Dat kan een goed idee zijn, al weet ik niet of het zin heeft als hij niet meewerkt, maar dat terzijde. Dat hij zich als "gek" weggezet voelt is zijn probleem en niet het jouwe. Jij hebt genoeg gedaan (en gelaten) en geaccepteerd.

Dit klinkt heel hard. Want hij heeft ook die andere, goede kant. Hij is een mens met een stoornis en dat kan hij niet helpen. Daar heeft hij niet om gevraagd. Het zorg mijden kan ook door zijn stoornis komen. Het is verschrikkelijk triest voor hem.

Maar hoe ver moeten jij (en automatisch dus ook de kinderen) blijven gaan om hem tegemoet te komen, ten koste van jou en de kinderen? Een stoornis mag NOOIT een excuus worden om telkens geconfronteerd te worden met ongewenst gedrag.

En al helemaal omdat nu ook je oudste er slachtoffer van wordt is het tijd om je af te vragen: waar ligt de grens?

Dat je al bijna een huis hebt is alleen maar een fikse meevaller.

Zoek hulp. Ga praten. Licht mensen in die je vertrouwen kan en die niet meteen hysterisch gillen dat hij een klootzak is en/of met wraakplannen komen ("pluk hem kaal, zet hem op straat"), want aan ongenuanceerde, respectloze reacties richting je man heb je ook niks. Het helpt niemand om hem zwart te maken en jou neer te zetten als zielig slachtoffer van zijn stoornis. Eis dan ook respect voor hem van de mensen die je benadert. Omdat je alle (nuchtere) steun nodig hebt, want die woede-aanvallen hollen een mens emotioneel volkomen uit, maar aan modder gooien heeft niemand wat.

Oh ja: excuses voor je lange verhaal zijn onnodig. Dit zijn nou eenmaal de feiten, en "een groot probleem", zoals jij het noemt, is een understatement. Waarom maak je excuses? Voel je je ook voor wat je schrijft verantwoordelijk, terwijl het gewoon de feiten zijn die je noemt?

Misschien is het een goed idee om zelf ook eens contact te zoeken met een vorm van professionele hulp, want een relatie met een partner met dergelijke problematiek doet niemand goed en laat bepaald gedrag inslijten, zoals bijvoorbeeld je te (!) schuldig en verantwoordelijk voelen over bepaalde dingen

(ook dat is voor mij erg herkenbaar)

Wel met anderen over spreken

"Excuus voor het lange verhaal maar het is voor mij echt een groot probleem en ik vind het moeilijk om dit uitgebreid met bekenden te bespreken.?"

Ik denk dat je in deze situatie geen andere keus hebt dan er met anderen over te praten. Je hebt mensen in je directe omgeving nodig die weten wat er speelt. Anders kunnen ze je niet helpen.
Het zal een moeilijke stap zijn maar in het belang van jullie allemaal is het echt nodig. Het eerste stapje in vertellen is het moeilijkst maar je zult er snel aan wennen en dan gaat het steeds makkelijker.

Geen ggz

De ggz kan niets voor je doen en zelfs extra problemen maken en een melding vanwege een dreigende situatie met de kinderen.
Ik kon hier bij ons vertrek een vriendin inschakelen die even bij ex kon blijven die overweldigd was door wanhoop.
Ook was er vaak familie als ex alleen was met de kinderen of in dreigende tijden kwam de wijkrechercheur even langs ter controle.
De huisarts kon helaas niet, dat was hier ook nog een goede optie geweest.
Inmiddels wonen we vlak bij elkaar en de kinderen komen ook nog steeds bij hun vader.
Wij maakten ook al een hele tijd convenanten, daar was ik mee begonnen omdat ex 'dreigde' met scheiden, nou ja, dat kun je dan krijgen. En niet gevoelig was voor een LAT relatie.
Dus op een dag heb ik onze biezen gepakt. Niet gewacht tot ex er aan toe was, want als puntje bij paaltje kwam wilde die gewoon niet. Het dreigen met scheiden was een middel om te proberen mij in zijn voordeel te veranderen.

Het ideaalbeeld

is het einde van een lang proces, maar niet het begin. een echtscheidingsproces is emotioneel, financieel en sociaal gezien een heel heftig proces, waarin mensen allerlei emoties door moeten. Mensen zijn dan ook vaak niet op hun best. He vraagt toch elke keer weer zorgvuldige stappen zetten. soms wat wegslikken, soms wat geven, maar ook weer wat nemen.
De GGZ lijkt mij niet zo'n goed idee, wat AnneJ al aangaf. Het is niet zo dat zij op jouw verzoek je man gaan zien als een psychiatrische patiënt. de huisarts lijkt mij een betere eerste stap, dan gaat het alleen over jezelf, maar heb je wel een aanspreekpunt.
Wat je aangaf, de kinderen bij opa en oma als je het definitief wil bespreken, ook dat lijkt me een goed plan. Zeker als je daarna eventueel al meteen een andere woning in kunt. Maar ook al zou je een korte tijd bij opa en oma moeten blijven, dan nog is het goed om dit te bespreken als de kinderen weg zijn. en opa en oma kunnen je opvangen als de reactie te heftig was.
Verwacht niet teveel van het gesprek. Stel dat je drie of vier mededelingen/punten hebt, dan is dat al genoeg: jullie gaan uit elkaar, hier houdt het op; je hebt een woning waar jij kunt blijven (praat nog niet over de kinderen); je wil een paar spullen naar de andere woning verplaatsen, wanneer kan dat; wat gaan we voorlopig doen met de kinderen. Laat dat laatste echt als een open vraag klinken, hou er rekening mee dat de kinderen eerst nog terug komen in hun eigen huis en dat je zelf dus alleen in je nieuwe huis zit, leg geen claim op de kinderen, ze zijn niet van jou, maar van jullie allebei. Uiteraard is maatschappelijk gezien de status van 'vrouw die met kinderen gevlucht is voor agressieve man' aantrekkelijker dan 'vrouw die relatie verbreekt en weggaat bij man'. Maar laat je daardoor niet verleiden. als jij je ideaalbeeld wil krijgen, dan zul je de weg op moeten gaan van een volwassen vrouw, die een keuze heeft gemaakt voor zichzelf en daarvoor de gevolgen draagt, niet alleen voor zichzelf maar ook voor de kinderen.

Tsjor

depressief

Wederom bedankt voor alle reacties. Hoewel ik het heel moeilijk vind weet ik dat ik de stap zal moeten nemen. Ik ben heel goed in rustig en kalm blijven in crisistijd. Van binnen is er wel grote paniek maar van buiten is dat niet te merken. Dat heb ik de afgelopen jaren geleerd. Zo ook tijdens de laatste poging om 'in overleg' uit elkaar te gaan.

Ik wil zeker geen 'vluchtende moeder van agressieve man' zijn. Niet voor mezelf, niet voor hem en niet voor de kinderen. Daarom bespreek ik dit ook niet met iemand. Zelfs hier durf ik niet alles neer te zetten, bang wat mensen zullen denken terwijl niemand mij hier kent. Ik schaam mij voor de buren, zij zullen zeker wel af en toe wat horen. Dan loop ik snel naar buiten de hoek om en als dat niet gaat zet een grote glimlach op en zeg heel vrolijk goedemorgen. Alsof er niets aan de hand is. Alles lijkt redelijk goed voor de rest van de buitenwereld; goede baan, koophuis, mooie auto, geweldige kinderen.

Wat betreft de kinderen: ik denk niet dat hij er op zich een probleem van maakt als de kinderen bij mij gaan wonen. Hij heeft het erg druk met zijn werk en heeft geen tijd om een groot deel van de zorg voor hen op zich te nemen. Hoewel je nooit weet hoe iemand reageert verwacht ik dat dus niet. Maar gezien zijn geestelijke toestand lijkt het me niet verstandig de kinderen bij hem achter te laten. Hij heeft last van depressies. Hij heeft de afgelopen jaren meerdere keren aan gegeven niet meer te willen leven. Dat doet hij tijdens zo'n uitbarsting. En tijdens zo'n uitbarsting denkt hij niet goed na. Ook niet over hoe dit is voor de kinderen die dit ook (af en toe) meemaken. Hij gooit met spullen, slaat en schopt op deuren, scheldt alles bij elkaar. Soms roept dat hij niet meer wil leven. Dat stukje hebben de kinderen gelukkig nog niet meegemaakt. Ik zie zo'n bui aankomen en stuur de kinderen even weg voor een boodschap of met een smoes naar mijn vriendin een paar straten verderop. Of ik ga zelf met ze weg. Maar ik wil er niet op wachten dat zij hun vader wel in zo'n toestand meemaken of erger. Niet voor hen maar ook niet voor hem. Soms lijkt 'rustig' en vraag ik er voorzichtig naar. Dan zegt hij dat ik niet wil weten wat hij allemaal denkt. Ook dat maakt me bang. Zijn laatste uitbarsting was de ergste tot nu toe en toen is er echt bij mij iets geknapt.

De GGD zal denk ik niet helpen. Hij heeft in het verleden meerdere psychologen gesproken. Hij maakt een afspraak, hoort hen aan, vindt dat het prutsers zijn die hem toch niet kunnen helpen en gaat niet meer. Ook dat hoort bij zijn stoornis; niemand kan het goed doen als het niet gaat zoals hij het in zijn hoofd heeft. Hij zegt dat niemand hem kan helpen. Ik heb het de afgelopen jaren geprobeerd maar mij is het niet gelukt.

Ik denk dat ik de kinderen bij oma en opa laat logeren, het is vakantie, en dan bij Man aangeef toch echt te willen scheiden. Dat ik een woning kan krijgen en dat ik vind dat ik dit moet doen omdat ik niet langer zo door wil gaan. Dat we een plan kunnen maken over de kinderen, het huis en allerlei andere zaken, wanneer hij dat wil maar dat ik daar niet thuis op ga wachten en dus wel ga verhuizen. (Klinkt simpel en standvastig maar ik hoop dat ik het ook echt zo kan brengen).

Ik hoop niet dat jullie mijn verhaal een soort aandachttrekkerij vinden. Als ik mijn verhaal zo lees vind ik het zelf allemaal erg treurig overkomen. Ik zou denken, joh kind, dat je dit allemaal zo lang hebt doorlaten gaan. Hoe dom kun je zijn! Maar het sluipt er in. Je accepteert steeds meer. Je went er gek genoeg aan. Tot er iets gebeurt wat je wakker schudt en je je realiseert dat dit niet door kan gaan tot je 85ste.

Het moment

Ik zou overwegen om het pas te vertellen als je ook echt niet met de kinderen terug bent met een paar dagen. Dat heeft tijd nodig. Dus ik zou het alleen melden als je zelf direct weg kunt, hetzij bij je ouders, hetzij in een ander huis.
Ik heb zelf besloten hoe het met de omgangsregeling gaat. Overleg is een illusie in zo'n situatie. En de omgangsregeling ook per direct in laten gaan.
Kinderen aten een avond in de week bij ex. Ex ging met een kind mee naar muziekles en met ander kind mee naar paardrijden. Zondags bracht ik ze voor een dagje tot na het avondeten.

Verder

We communiceerden verder via het bijstellen van het convenant. Ik deed een voorstel. Ex reageerde daarop. Ik maakte een lijst met verdeling van de inboedel, waarbij ik al zoveel mogelijk rekening hield met voorkeuren en zorgen dat er van alles is voor elk huishouden.
We kwamen overal uit behalve de omgangsregeling. Ex wilde co ouderschap en is daar later weer een rechtzaak over begonnen.
Mijn principe is nog steeds regelmatig maar beperkte duur in de omgang.
Inmiddels weer de discussie aangegaan met dochter. Vader wil haar wel de hele week hebben, maar de druk die hij op haar legt kan ze niet aan. Dus wordt het een dag en een nacht, en als de druk toch te hoog is komt ze 's avonds al naar huis. Gelukkig wonen we vlak bij elkaar.
Zelf duidelijk zijn en niet teveel open laten verlaagt de spanning.

en dit vind ik nou zo erg...

Jij schaamt je, bent bang wat anderen van jou zullen denken en speelt mooi weer naar de buren (alsof die niet allang weten wat er speelt.

Jij verontschuldigt je voor de lengte van je schrijven.

Jij bent bang dat we het aandachttrekkerij vinden van je en je zullen verwijten dat je het zo ver hebt laten komen. Ja, er zullen vast mensen zijn die dit niet snappen. Maar heb je zelf niet door dat je echt niet de enige bent? Dat dit ook voorkomt onder knappe, leuke, hoogopgeleide mensen met een goede baan en alles (voor de buitenwereld) voor elkaar?

Kijk toch eens hoe klein je jezelf steeds maakt voor ons, met excuses en angst omdat je aanneemt dat we ons oordeel al klaar hebben. Ik vind dat heel verdrietig. Deels ook vanuit herkenning.

Maar het is een heel sprekend bewijs van wat een dergelijke relatie met een mens kan doen.

In je laatste alinea leg je trouwens zelf al loepzuiver uit waaróm het zover heeft kunnen komen. Ken je het verhaal van de gekookte kikker?

Je bent niet dom, je bent geen aandachttrekker, je bent wel iemand die door de jaren heen flink gewond is geraakt, psychisch, emotioneel. Een sterke, verstandige vrouw die beseft dat het zo niet meer verder kan, alleen door wat je hebt meegemaakt ben je bang en onzeker geworden.

Praat gerust van je af, ook "in real life". Wie zijn oordeel al klaar heeft zal niet degene zijn die je kan steunen. Maar je zult verbaasd zijn hoeveel mensen allang weten hoe de vlag erbij hangt maar niet weten hoe ze je kunnen helpen omdat jij je mond niet open doet.

Schaamte is niet nodig. Echt niet. Mag ik een virtuele arm om je schouder leggen?

vraagje

Hoe oud zijn je kinderen?

Herkenning

RV, o jee, wat herkenbaar is jouw verhaal voor mij (ook voor mij).

Mijn advies, naast alle adviezen en praktische tips die je al gekregen hebt: zoek echt hulp voor jezelf om weer sterk te worden. Volgens mij ben jij een sterke vrouw die net als ik door haar mans gedrag (en natuurlijk je eigen reactie daarop) klein geworden is. Zorg dat je weer de kracht en het vertrouwen in jezelf vindt. Dat zit er!

En laat je niet leiden of tegenhouden door angst, maar bereid je goed voor.

Misschien is het naast therapie/coaching of wat dan ook, ook zinvol een boek te lezen over angst en hoe daarmee om te gaan.

Mocht hij echt uit zijn dak gaan en je bent bang dat hij jullie gezamenlijke geld op maakt (als je onder gemeenschap van goederen getrouwd bent), vraag dan snel de (echte) echtscheiding aan. Dat is dan het ijkmoment om jullie vermogen te verdelen. Een voorlopige voorziening heeft niet datzelfde effect!

Het kan dus slim zijn om alvast een echtscheidingsadvocaat te zoeken die op korte termijn beschikbaar is, voor je hem de boodschap meedeelt (als je denk dat hij veel geld gaat uitgeven). Je kunt evt. zelfs al de echtscheidingsaanvraag voorbereiden (kijk op verderonline voor benodigde documenten), zodat het snel ingediend kan worden.

Uiteindelijk hoop ik dat als je hem geruststelt qua omgang met de kidneren en de alimentatie, het allemaal zal meevallen.

Even printen

Dit stukje zou ik even printen en gewoon in je tas meenemen: Ik denk dat ik de kinderen bij oma en opa laat logeren, het is vakantie, en dan bij Man aangeef{
1. toch echt te willen scheiden.
2. Dat ik een woning kan krijgen en dat ik vind dat ik dit moet doen omdat ik niet langer zo door wil gaan.
3. Dat we een plan kunnen maken over de kinderen, het huis en allerlei andere zaken, wanneer hij dat wil maar dat ik daar niet thuis op ga wachten en dus wel ga verhuizen. (Klinkt simpel en standvastig maar ik hoop dat ik het ook echt zo kan brengen).

Nog even aan toevoegen: wat doe je voorlopig met de kinderen?
Eventueel nog een mededeling over wanneer je je eigen spullen komt halen (nog geen boedelverdeling en ook niets verplaatsen van de kinderen, dat komt later wel.

Mocht hij gaan jammeren, huilen, schreeuwen, dreigen etc. dan kun je gewoon opstappen. Het kan dus een heel kort gesprek zijn. Mocht hij nog willen praten over hoe het zo gekomen is en of het niet anders kan, dan kun je duidelijk maken dat het nu niet meer anders kan. Dat wil niet zeggen dat het tot aan het einde der eeuwen niet meer anders zou kunnen worden, daar ga je niet over. Je gaat over wat er nu nog kan, waar nu de grens ligt, wat nu de beste oplossing lijkt te zijn.

Het is wel belangrijk een paar dingen vooraf te regelen: inderdaad, onderdak voor jezelf (kan ook tijdelijk bij opa en oma op de bank), zorg dat je paspoorten van jezelf en de kinderen bij je hebt, bankpasjes van jezelf, eventueel rekening van en/of naar alleen jouw rekening maken etc. een tas met eerste benodigdheden, de oplader van de mobiele telefoons van jezelf en de kinderen en eigenlijk heb je niet meer nodig.

Als het allemaal wat gezakt is dan hoop ik dat jullie samen een goede advocaat/mediator vinden en dat je de zakelijke beslissingen samen goed kunt regelen. Je geeft in je beschrijving van je ex aan waarom jij denkt dat hij geen goede vader is/zal zijn/wil zijn. DAt is dan wel een hard punt wat het gevolg is van een echtscheiding: daarna heb je geen invloed meer op hem, hoe hij vader is of wil zijn. Maar je kunt hem ook niet wegstrepen als vader. Houd er rekening mee, dat het onmogelijke mogelijk blijkt te kunnen zijn: hij kan en wil misschien tijd voor de kinderen vrij maken, vader zijn, co-ouderschap etc. Jouw eigen analyse van zijn problemen is onvoldoende tegenwicht. Houd er dus rekening mee dat je die invloed verliest, maar dat hij zijn vaderschap niet verliest.

Tsjor

Geen haast om te scheiden

Nog een tip die hier al op het forum is aangegeven: je hoeft niet volgende week al te scheiden.
Je mag ook best ergens anders gaan wonen, kijken hoe het loopt, alvast onderling de financiën uit elkaar trekken, ondertussen omgangsregelingen uitdenken en uitproberen, proberen met je man te blijven praten en bijvoorbeeld pas over een halfjaar te besluiten of jullie echt de echtscheiding in gang gaan zetten. Als je dat zo aan je ex voorstelt, heb je kans dat hij minder heftig reageert.

Mijn ex-met-probleem beloofde mij helemaal kapot te maken. Het was de angst die sprak. De scheiding is vlot verlopen en we hebben nu best een aardig contact. Het kan echt. Het was het moeilijkste maar het beste besluit dat ik in mijn leven genomen heb.

veel gelijkenissen

Als ik het zo zie komt dat eigenlijk sterk overeen met mijn situatie...
Hier wordt het alleen beter uitgelegd.....

Hoe is het nu met je, RV?

Zijn er ontwikkelingen? Eigenlijk vind ik het een beetje eng dat je niets meer hebt laten weten, ik hoop dat die angst ongegrond is, en dat je gewoon te druk bent met regeldingen... en dat je misschien zelfs al in een andere woning zit...

Hoe dan ook, ik wens je succes en kracht, en hoop nog hier van je te lezen.

Zoveel herkenning

RV, één en al herkenning wat je schrijft. Exact mijn verhaal, nu ongeveer vier jaar geleden..
Ik ben ook ergens anders gaan wonen, de scheiding pas later gestart. We zijn inmiddels gescheiden, man bleef boos en ja het was een vechtscheiding. Heel verdrietig, en heel naar.
Ook man wil geen hulp of therapie, nog steeds niet, de woedeaanvallen blijven en is vaak onredelijk. Eigenlijk is het een heel bang vogeltje.
Ook was er bij ons geen ander, ik weet ook dat mijn partner een schat van een vent was/is, maar dat door zijn ziekte/gedrag het niet meer ging. En dat doet zeer, een man verlaten waarvan je nog veel houdt.
Ik ben nog steeds blij dat ik de scheiding doorgezet heb, ik hoef niet meer op eieren te lopen. Bij mij in huis is de sfeer goed, gezellig en alles kan gezegd worden zonder angstig te moeten zijn. We praten er veel over. De kinderen en ik zijn in therapie, hoe nu om te gaan met zo'n vader, het kromme is dat wij vinden dat hij in therapie zou moeten gaan.
Ik heb hem jarenlang aangegeven dat we hulp moesten zoeken, dat ik niet door kon gaan op deze manier. Man wilde niets. En nog steeds niet, dus voor hem verandert er niets, omdat hij niet wil veranderen of stappen zetten. Ik ben, denk ik, weer bijna wie ik altijd was. En dat voelt goed, heel goed.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.