Papa of ‘mijn vader’

"jouw vader" en "mijn vader" zijn geen neutrale termen

Als je wilt dat je kind spreek van "mijn vader", spreek je dan zelf ook tegenover haar van "jouw vader"? Want dat vind ik echt geen neutrale term, dat roept bij mij allemaal vervelende associaties op (bijv. "jouw vader, jouw probleem" of "jouw vader, jouw genen", etc.).

"mijn vader" tegenover buitenstaanders heeft die associaties niet, maar "mijn vader" tegenover jou kan dus diezelfde nare associaties krijgen als "jouw vader". Zeker als jij degene bent die aanstuurt op het gebruik van die term.

Het is ongemakkelijk en raar om te praten over mensen die je allebei goed kent met bezittelijk voornaamwoorden. Want je zegt daarmee niet alleen iets over je eigen relatie met die persoon, maar ook over de relatie van je gesprekspartner met die persoon. Als jouw dochter "mijn vader" zegt, dan doet ze daarmee een uitspraak over de relatie tussen jou en haar vader. Jij kunt dat fijn vinden, maar voor je dochter kan het voelen als keer op keer oud zeer oprakelen.

"papa" is voor jou dochter een heel gewone term, maar voor jou voelt het ook niet neutraal.

Een term die wellicht voor jullie allebei neutraal voelt, is de voornaam van je ex.Ga zelf consequent zijn voornaam gebruiken als je over hem spreekt, zowel tegenover je dochter, als tegenover andere familie (dus ook niet "haar vader" of "mijn ex" zeggen tegen andere mensen als die mensen zijn naam kennen). Op een gegeven moment zal je dochter het overnemen. Want het is sowieso heel normaal om op een gegeven moment de voornamen van je ouders te gaan gebruiken. Misschien pas als ze uit huis is, of misschien dat jij die ontwikkeling wat kunt bespoedigen.

Of moet ik nu soms ook eigenlijk schrijven ‘papa en ik’.

Ik geloof niet dat je de reacties goed gelezen hebt. Of je snapt niet wat 'we' bedoelen, dat kan ook.

Syboor ;-)

Mijn moeder was eerst mama voor mij en nu is het oma, als ik over haar praat tegen de kinderen. Laatst zei mijn dochter ook, waarom noem je haar niet mama? Ik zei, ja tegen jou vind ik dat niet klinken, wat het is jouw mama niet, het is jouw oma, en met mijn broer samen heb ik het wel weer over mama als het over mijn moeder gaat.
En ach mijn moeder...het maakt haar niets uit, ze luistert naar alle namen die we haar toeroepen ;-)
Voornaam heb ik wel eens geprobeerd maar dat vind ik niet klinken. Wel in combi met oma, dus iets van Oma Ans en Opa Piet (en dan mijn schoon ouders; Opa Kees en Oma Janny) Dit omdat mijn collega het nog altijd over Oma Astra had (naam van een hond die oma jaren terug had en die allang dood was, maar oma bleef Oma Astra heten dat wilde ik voorkomen.

Syboor.

En moeder ook bij de voornaam gaan noemen?

Een vader bij de voornaam noemen ken ik alleen bij stiefvaders.
Mijn zoon mag mij wel bij de voornaam noemen maar hij zou het niet willen. Ik liever ook niet, er is maar één persoon op deze wereld die mij mama/moeder noemt, ik ben trots op deze titel:-)

Voornaam

Mijn zoon doet zijn best om mij met mijn voornaam aan te spreken. Dat is voor hem om aan mij duidelijk te maken dat we nu een meer gelijkwaardige relatie hebben. En dat ik niet meer tegen hem mag zeuren, pardon hem opvoeden. Denkt hij.
Het is een fase.:-)

ouder bij voornaam noemen?

Je best doen om een ouder bij de voornaam te noemen? Iedere opvoeding is anders, maar ik had ooit een schoolvriendje die zijn ouders ook gewoon bij de voornaam noemde... ik vind dat werkelijk too much.

Je hebt niet met ze geknikkerd... je zeggen is prima, maar ik vind het niet meer dan normaal dan dat het pap en mam is.

vreemde redenering

"En tuurlijk vind ik de band van dochter met haar vader heel belangrijk, maar haar vader en ik zijn niet voor niets uit elkaar. Of moet ik nu soms ook eigenlijk schrijven ‘papa en ik’"
Wat een rare redenering. Toen jullie nog bij elkaar waren, sprak je toch ook niet tegen collega's over "papa" wanneer je je echtgenoot bedoelde? Dat doe je toch sowieso alleen tegenover je kinderen? En daar wil je nu iets in veranderen voor je dochter, alleen maar omdat jij gescheiden bent?
Ik zou zeggen: lees alle reacties nou eens rustig door en probeer te snappen wat we bedoelen. Ik vind je vraag ontzettend onaardig tegenover je dochter. Zacht uitgedrukt.

Oma inderdaad

Mijn schoonmoeder heet inderdaad 'oma' als ik tegen mijn dochter zeg dat we bij haar op bezoek gaan. We gaan bij oma eten. Terwijl het echt niet mijn oma is.

Ze mag

haar vader noemen zoals ze wil. Het is haar vader, haar papa en dat blijft hij. Net als jij haar moeder/mama blijft. Die termen zeggen iets over haar relatie met haar vader/ moeder, daar heeft verder niemand iets over te zeggen en die relatie is niet veranderd door de scheiding.

Ik zou je dochter niet lastig vallen met jouw gevoeligheden. Word eens volwassen.

maggiemag

Ik geloof niet dat je iets begrepen hebt van wat hier geschreven is. Of je leest gewoon niet, overtuigd als je bent van je eigen gelijk.
Ja het is stom als je tegen ons over je ex in termen van papa praat. Dat is trouwens ook stom als je nog gewoon getrouwd zou zijn geweest. Er is maar een iemand die jouw ex papa mag en wil noemen en dat is je kind. En het is tamelijk egoïstisch als je vindt dat je dochter dat niet meer mag doen.

Niet zo gek dus

Mijn ex heeft het tegen onze dochter over ‘je moeder’. Zowel dochter als ik vinden dat afstandelijk klinken, en dat wordt dus door meer zo ervaren. Fijn om te weten Ik blijf gewoon zeggen ‘ga je bij papa eten?’ zeggen. Daardoor voel ik me niet meer met hem verbonden, dat dan weer niet.

is maar één iemand die ik 'papa' noem: dat is mijn vader. Er zijn twee mensen die ik met 'papa' aanduid als ik het over ze heb. Dat zijn mijn man, als ik met mijn kinderen praat ('Waar is papa?' 'Papa is nog op zijn werk.') of mijn vader als ik met mijn moeder of mijn broers en zussen praat. Of eventueel met vrienden of collega's, voor de afwisseling of omdat het korter is. ('Hoe gaat het met je ouders?' 'Met mijn vader gaat het wel goed, maar ik maak me een beetje zorgen over mijn moeder. Ik zal papa eens vragen wat hij ervan vindt.' )
Papa of mama wordt nooit voorafgegaan door een bezittelijk voornaamwoord, behalve dan bij een twee- of driejarige die zich in de speeltuin beschermend voor zijn of haar vader of moeder opstelt en tegen een andere twee- of driejarige zegt: 'Míjn papa' (of mama dus). Of eventueel als je het tegen een heel jong kind over zijn of haar papa of mama hebt.

Maggiemag

Wat in het algemeen normaal gevonden wordt, is dus dat je tegen een ander kind dan je eigen 'je vader' zegt, maar met je dochter praat over pappa of pa of pap.

Sommige stellen vinden het normaal om elkaar pap en mam, of vader en moeder te noemen. Ik wil het aan een kan best schattig vinden, maar het werkt op mijn lachspieren, je eigen man of vrouw aanspreken met pap of moeder, proest. Maar als ik er wat serieuzer op mag reageren, vind ik dat deze mensen elkaar en zichzelf daarmee tekort doen. Ze heten niet pap en mam, ze heten niet vader en moeder, ze worden ermee aangesproken door hun kinderen en ze zijn het. Maar ze zijn ook nog steeds de Marie en de Joost met meer kanten dan het ouderschap alleen.

Je vader

Ik heb het altijd tegen de kinderen over 'je vader' . Echter wij zijn getrouwd dus dit is gewoon onze (mijn) gewoonte. Bij scheiding zou ik dat niet veranderen.

Als we wel papa zouden zeggen dan zou ik dat ook niet veranderen na een scheiding. Dat zou wel erg opvallen en kwetsen.

Ons pap en mam

Ik ben ook Brabantse en met bekenden hebben wij het inderdaad over ons pap en ons mam. Ik heb lang buiten Brabant gewoond dus ik doe dat niet meer met niet-intimi. De ‘ons’ in ons pap en mam slaat natuurlijk op mijn brussen en mij samen. Dat heeft uiteraard niets met de gesprekspartner te maken. Het is vergelijkbaar met praten over ons huis: ‘mijn’ voelt raar want ik woon niet alleen in dat huis. En evenmin raak je als gesprekspartner in de war als iemand je iets vertelt over ‘onze zoon’.

Terug on topic vind ik het erbij halen van oma verduidelijkend. Ik ga er vanuit dat je je ex-schoonmoeder na een scheiding tegenover je kind ook niet ineens aanduidt als ‘je grootmoeder’ i.p.v. als ‘oma’. Of vind jij dat wel vanzelfsprekend klinken Maggiemag?

Ik heb overigens zelf echt geen warme band met mijn ex en ook al 10+ jaar gescheiden maar ook bij ons wordt vader door zowel kinderen als mij in onderling gesprek aangeduid als papa. Bij vader word ik mama of Voornaam genoemd, maar in dat laatste geval gaat het gesprek tussen vader en zijn vrouw en is de toon vaak kritisch. Dat maak ik op uit wat de kinderen vertellen. Ze vinden een negatieve toon over mij overigens heel vervelend. Ik zeg dat ze zich er niet druk over hoeven maken maar dat doen ze toch. Ik denk dat je jezelf in de voet schiet door het demonstratief over ‘je vader’ te hebben en van je dochter te vragen dat ook te doen. Je toont haar jouw afkeer en dat roept waarschijnlijk eerder de neiging op om het voor haar vader op te nemen. In the end wordt daardoor de afstand tot jou groter. Ik neem aan dat dat niet is wat je wil.

Groet,
Jo Hanna

leeftijdsafhankelijk?

Wij zijn uit elkaar gegaan toen kind heel jong was. Tot hij een jaar of 14 was heb ik volgens mij altijd Papa gezegd als ik over mijn ex praatte. Daarna ging het als vanzelf dat ik vaker 'je vader' zei. Was heel natuurlijk. Kind had zelf inmiddels ook meer afstand van zijn vader door wat dingetjes van zijn kant maar ik weet niet of dat een rol gespeeld heeft.

Jo hanna

"De ‘ons’ in ons pap en mam slaat natuurlijk op mijn brussen en mij samen. Dat heeft uiteraard niets met de gesprekspartner te maken."

Klinkt leuk maar klopt niet omdat ook volwassenen zonder brussen het over "ons pap" hebben.

Precies Triva

Ze hebben het zelfs over “ons vrouw”. En nou die wordt echt niet gedeeld. Meestal dan. :-)

En hier

Onze kinderen noemen ons soms bij de voornaam , soms mam. Dat heeft met name een praktische reden, als wij beiden thuis zijn reageren we allebei op mam en roepen dan tegelijk , welke mam? Dus is het voor hen handiger om even de voornaam te noemen.
Hun vader (donor) spreken ze aan met zijn voornaam , dat doen wij ook. Toen mijn dochter klein was hoorden we regelmatig dat ze het met haar vriendinnen had over “ mijn vader”. Als ze hem papa hadden willen noemen hadden we dat ook prima gevonden. Ik heb het trouwens nooit met anderen over hem als “ onze donor” , maar altijd over de ( biologische ) vader van onze kinderen.
We hebben nooit van te voren overlegd hoe iedereen genoemd zou moeten worden , dat hebben we aan de kinderen zelf over gelaten.

Op tv

Ik hoor op tv ook weleens dat kinderen hun vader met de voornaam benoemen, maar dat heeft dan vaak een praktische reden en dan speelt denk ik toch ook mee dat het niet professioneel klinkt om het over mijn vader of pappa te hebben. Dus tegen derden is het dan Jan, maar thuis pa(p(pa).

Ons als enig kind

Dat herken ik niet. Dan kom ik waarschijnlijk uit de verkeerde streek.

Ons vrouw heb ik wel eens gehoord. Maar des wel wel verrekkes lang geleje.

Of ik verkeer in andere sociale kringen. Dat kan natuurlijk ook nog.

Groet,
Jo Hanna

Volgens mijn collega’s was dat het moment waarop ik mijn Brabants accent verraadde; toen ik over ons’ moeder begon. Waarbij ik hier wel verschil zie tussen gezinnen waar echt alles ons is, tot de hond - de nichtjes en de Volkswagen toe en families waar het beperkt is tot het eigen gezin (ons mam en ons pap en ons Broer en ons Dochter). Onafhankelijk van hoeveel gezinsleden er zijn.

Maar goed. Papa en mama zijn termen voor kinderen. Tegen mijn kinderen zeg ik dan ook altijd dat zij boffen, omdat de de enige zijn die mij mama mogen noemen. De huwelijkse staat van die ouders heeft daar in mijn ogen echt niets mee te maken.

Leeftijd dan weer wel. Ik merk dat ik mensen van boven de 30 die nog steeds over papa en mama praten als ze het over hun ouders hebben, een beetje infantiel vind klinken. Alsof ze niet helemaal los gekomen zijn. Maar waar dan precies die grens ligt, dat weet ik niet zo exact te benoemen;)

Grappig

Ik vind papa en mama intiemer klinken dan pa en ma. Mijn ouders waren pap(a) en mam(a). Of ons pap/mam, want ik kom ook uit het zuiden..;-)
Mijn schoonouders wilden destijds (>30 jaar geleden) met hun voornaam worden aangesproken (en vonden dat ze daarmee heel modern en vrijdenkend waren), maar dat kreeg ik mijn mond niet uit. Bij ons was 'pa en ma' voor de schoonouders gebruikelijk.

Inmiddels ben ik al jaren geleden gescheiden, maar heb nog steeds contact met mijn ex-schoonmoeder. En tja, wat zeg je daar dan tegen? Ik omzeil meestal een beetje om haar rechtstreeks met naam aan te spreken en heb het over haar als 'oma'. Wat dat is ze immers nog wel; de oma van mijn kinderen.

Onze schoonkinderen noemen ons trouwens gewoon bij de voornaam. Dat is nu heel gebruikelijk.

off topic

Ik mocht mijn vader nooit pap noemen, dan voelde hij zich een bord Brinta

"Ons"

Als niet-Brabantse in Brabant herken ik het onzen natuurlijk. Verbaas me er ook nog steeds over. Als mijn schoonzus over m’n zoon praat tegen haar buren en hem "ons Pietje" noemt vind ik dat bijzonder, maar ook wel schattig. Maar ik heb hem ook wel eens bij een vriendje opgehaald en vertelde de moeder dat "ons Pietje zo lekker gegeten had".... dat snap ik nog steeds niet echt, hij is toch echt helemaal van mij!