Overpeinzingen over samenwonen en kinderen en waar en hoe

Ik denk

Waarom wachten jullie niet tot (in ieder geval) zijn kinderen groot zijn en klaar met de omgangsregeling? Het is nog maar zo pril tussen jullie. En natuurlijk voelt het als de ware, dat zijn (nu nog) de verliefdheidshormonen.

Eens met Katniss

Ik zou wachten. Dit wordt onnodig lastig. Pubers in huis hebben is zwaar. Twee pubers waarvan er eentje graag spijbelt is nog zwaarder. Hoe gaat het als die twee pubers gedwongen worden ineens veel meer tijd met elkaar in één huis door te brengen? Voor een paar dagen per 14 dagen is het best gezellig, maar echt de helft van de tijd? Het ineenschuiven van twee gezinsculturen kost 5 tot 7 jaar! Zeker als je denkt aan jullie verschillen (achtergrond, tijdsbeleving, er is vast nog meer). Tegen die tijd zjin de kinderen het huis allang uit. Ga je dat echt nu doen? En wat als de two-and-a-half-year-itch toeslaat en jullie elkaar niet meer zo heel erg leuk vinden? Wacht in elk geval tot daarna.

Jouw jongste is binnen luttele jaren het huis uit en dan liggen er nog tientallen jaren "probleemloos" samenwonen voor jullie. Ik zou het nu nog niet doen.

ik denk

Dat je op moet passen door zo over ẃij'te praten, naar de ex van je vriend toe, dan. Het kan flink tegen het zere been zijn en de zaak er niet gemakkelijker op maken.
Dus mijn eerste tip zou zijn om het voor jezelf even los te laten en het aan je vriend over te laten om dit met zijn ex te gaan bespreken: als jullie er samen in ieder geval over uit zijn dat jullie dat zouden willen. Want hij weet zelf hoe zijn ex ongeveer zal reageren, het is niet handig als jij daar bij bent.
Of jullie samen moeten gaan wonen: waarschijnlijk hebben jullie beiden nu voldoende ervaring om iin te schatten of dit een goede stap is. Daar heb ik geen mening over hoor.
Maar kan zijn jongste, als hij bij jullie komt wonen op dezelfde school blijven pf gaat hij dan naar een andere? Het kan best een goede stap zijn, juist als hij zich in een afglijdende fase begeeft...

Heb je trouwens ook voldoende ruimte om ieder een aparte ruimte te kunnen bieden? de pubers dan he. Want dat lijkt me wel een vereiste.

Hoe lang?

Hoe lang is je vriend al gescheiden? Ik vermoed dat dat nog niet zo lang is aangezien hij zijn woonsituatie nog niet op orde heeft. Laatst schreef je ook iets over zijn werk wat ook niet helemaal op orde lijkt te zijn. Ik denk dat je wel heel voorzichtig moet zijn dat jij niet (ook, vooral?) fungeert als oplossing voor zijn problemen. Je hebt zelf zo mooi alles op de rit en een goed werkend co-ouderschap. Ik zou dat niet zo snel op het spel zetten voor een prille liefde. Eerst maar eens kijken of jullie twee jaar volmaken, keertje samen op vakantie, etc.

Zijn zoon is nu dus 15? Tegen de tijd dat jullie gaan samen wonen is hij dus al (bijna) 16?
Het lijkt me dat in dat geval zijn wensen voorop zullen staan. Hij is geen klein kind meer maar een bijna volwassene.
Natuurlijk zijn ze met 16 nog jong in hun gedrag maar ze zijn niet meer zo jong dat je dit echt kan regelen zonder hun wensen centraal te stellen.

Misschien ziet hij het het prima zitten om bij jullie te gaan wonen doordeweeks. Misschien ook absoluut niet. Hoe jullie er ook over denken en hoe de moeder er over denkt is dus maar een klein deel van het verhaal. Hoe hij er zelf over denkt is een ander verhaal.

Ik kan me voorstellen dat een 16 jarige helemaal geen zin heeft in een soort van co-ouder schap regeling (doordeweeks bij ouder A en 's weekends bij ouder maar liever ergens vast woont en van daaruit contact heeft met de andere ouder op informele momenten. Dus wat dat betreft is de huidige situatie voor het kind misschien best ideaal. Hij heeft een vast woon adres en daarnaast veel contact met de vader.

Ik zou een kind van die leeftijd redelijk vroeg betrekken bij eventuele plannen om samen te wonen. Geldt natuurlijk ook voor je eigen zoon. Ik zou hun niet zomaar mededelen dat jullie dan en dan gaan samenwonen. Jullie hebben zelf nog geen vaste afspraken gemaakt en ik zou de kinderen bij dit traject betrekken. Juist op deze leeftijd is het belangrijk om ze ook echt serieus te nemen als gesprekspartners want anders lijkt me de hele onderneming heel moeilijk worden als ze er zelf geen zin in hebben (de kinderen dus)

Even out of the box: is het niet een betere oplossing als je vriend eerst eens zorgt voor een stabiel inkomen en een fatsoenlijk dak boven zijn hoofd. En dat jullie van daaruit eerst eens voorzicthtig aan een latrelatie beginnen?

Dit lijkt een beetje op de verkeerde oplossing op een verkeerd probleem.

Een beetje zoals Katniss ook al aangeeft.

Nee, sorry, klinkt niet goed.
Je zegt letterlijk; voor mijn kind (en mijn werk) moet ik in mijn woonplaats blijven. Je wilt een samengesteld gezin gaan vormen waarbij je dus duidelijk onderscheid maakt tussen de kinderen; voor de één zijn voorwaarden noodzakelijk, de ander moet zich aanpassen/voegen.

Ik begrijp dat wel, maar lijkt me een insteek waarmee je niet verder komt.

tja woningp

jullie kennen de woonsituatie in Amsterdam. Of je hebt 10 jaar minimum wachtlijst tijd voor een sociale huurwoning, of je huurt vrije sector en gezien het feit dat vriend freelance werkt (met zeer wisselende inkomen) is hij geen graag geziende klant bij een makelaar. Vaste baan... hij wil het graag maar is 55 en al enkele jaren aan het freelancen met wisselend succes.
Hij kon van de zomer een huisje huren in Den Helder, dat was het enige wat hij vond na 5 maanden zoeken. Lost niets op ten opzichte van zijn kinderen.

We zijn al veel samen, elk weekend is hij hier en door de weeks ook 1 of 2 nachten. De woongroep in Amsterdam is gezellig maar geen oplossing voor ons samen, er is geen privacy en de kinderen van een van zijn woonmaat zij er 50% van de tijd (kleine kinderen) en claimen de gemeenschappelijke ruimte, Erg logisch en begrijpelijk maar niet leuk voor ons.
Aan samenwonen denken is inderdaad vroeg. Dat snap ik ook wel. En hij ook. Het is heus niet zo dat we erin gaan springen als 20 jarigen. Maar gezien alle practische problemen lijkt het de beste oplossing.
Mijn kind wil dat ik hem ten huwelijk vraagt overigens, hij is heel blij met hem.
Ik ben ook blij met alle feedback, ook al gaat het een andere kant dan wat ik zlf denk. Het maakt het juist waardevol.
Efteling

overigens

klinkt jongste van hem momenteel als de zwakste schakel in het geheel.
Ik zou met hem de meeste rekening gaan houden.
(Ik snap dat het gevoelmatig voor jou vast niet zo is, maar als het straks slechter gaat met dit kind gaat jouw relatie er ook niet leuker uit zien, en de hele situatie dus niet.)

Dus afhankelijk van jullie inschatting van hem (en wat hij zelf wil natuurlijk) juist niets veranderen in zijn leven of juist wel.

In de groep gooien?

Ik vind het positief dat je/jullie zo zorgvuldig nadenken over het belang van iedereen die hiermee te maken heeft. Maar tegelijkertijd is dat ook een valkuil: jullie denken nu al na over oplossingen en over wat voor alle partijen het beste is, maar 'de anderen' niet. Waardoor hun proces van nadenken nog moet beginnen als jullie eruit zijn en het (op dat moment) bespreken met de anderen. Met het risico dat één of meer anderen van schrik in de weerstand schieten of gewoonweg veel tijd nodig heeft om zich een mening te vormen. Waarom niet nu al met alle betrokkenen rond de tafel in een soort verkennend gesprek? Dus jij, je vriend, zijn ex, zijn kinderen (ook de oudste) en jouw kind. En dan heel duidelijk het kader schetsen: het gesprek is niet bedoeld om hier en nu al besluiten te nemen over de toekomst, maar wel om alle mogelijke opties de revue te laten passeren en te kijken waar ieders voorkeur naar uitgaat. Zodat iedereen van elkaar weet hoe hij/zij erin zit en er op een later moment een besluit genomen kan worden waar iedereen zich in kan vinden. Geen idee of dat mogelijk is, maar dat lijkt mij het meest transparant en heel prettig als dat zou zou lukken...

Ik zou het idd ook bespreken met de oudste kinderen.
Maar nee ik vind het geen raar idee en nee het is niet gek of belachelijk en vind ook niet dat het een reden moet zijn om te wachten.
Mag en dan nooit meer samenwonen?! Met je wachten tot ze groot genoeg zijn en dan beseffen dat je uit elkaar bent gegroeid?!

Nee hoor dat is dus niet iets wat je keuze in de weg moet staan.
Je kiest voor elkaar

Maar met de oudste kinderen kam je het wel bespreken

moederdochter6

ik vind het ook niet belachelijk, maar het kan wel een reden zijn om te wachten. Je hebt met veel meer dingen rekening te houden als je kinderen hebt. En die gaan inprincipe wel voor, want die hebben niet gekozen voor gescheiden ouders en alle sores die daar bij komt.

Mijn buurman inmiddels verhuist heeft 8 jaar een lat-relatie gehad omdat de 4 betrokken kinderen het niet zagen zitten om samen in 1 huis te moeten wonen.
Toen de laatste het huis uit ging hebben ze nog 4 maanden gewacht en zijn gaan samenwonen en inmiddels getrouwd.

Zelf zou ik het ook niet zo snel doen, en net als Sinilind alles heel goed overwegen.

Zeker in de wetenschap dat 2e huwelijken en relaties na een huwelijk vele malen sneller verbroken worden. Dat wil ik mijn kind niet nog eens aandoen.

Sinilind

Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten. Wil daar even niet zoveel over kwijt behalve dat er bij een extra factor bij kwam; ik werd dakloos en kon niks anders huren.(ook ondernemer)
En nu woon ik dus een paar maanden samen, met soms zijn kinderen erbij, soms mijn kinderen en soms alleen wij tweetjes. En t is geweldig. Alle kinderen zijn zo blij met elkaar. Als je eens wist hoe blij ze waren met onze gezamelijke Sinterkerst viering, hoe ze hebben gegild van het lachen met de jellybean challenge. En het samenwerken toen elk kind een eigen nachtkastje kreeg voor op z'n kamer, maar wel zelf in elkaar zetten. Mag ik de hamer, kun je me helpen, wie weet hoe dit moet, als je het zo doet schuift het er zo in, etc. Elke week hou ik evaluatie en elke week hoor ik dat het nog leuker is en dat ze dichter naar elkaar toe groeien. Het is niet alleen kommer en kwel als kinderen bij elkaar komen te wonen. Ze leren zo enorm veel! Al is het alleen maar dat ze nu eindelijk zien hoe twee volwassenen vol liefde en respect met elkaar omgaan, elkaar steunen en iets voor elkaar over hebben. Er is rust voor de kinderen, vrolijkheid en een nieuwe toekomst. Sini, het niet hebben van een woning voor je vriend is destructief voor zijn gevoel als mens. Je basis is weg, en dat heb je echt heel erg hard nodig. Bespreek met de kinderen hoe zij graag invulling willen geven aan de nieuwe toekomst. Ik vraag hier vaak; wat zou je graag anders zien, maar ook, wat zou je graag meer zien (elkaar beter leren kennen en dingen samen doen was hier het antwoord). Maar maak ook duidelijk dat jullie als ouders hierin het laatste woord hebben.

Op zich

Ik vind het samenwonen idee ook helemaal geen vreemd plan. Ik denk alleen dat je bij kinderen van deze leeftijd ze er bij moet betrekken als serieuze gesprekspartners. Zij moeten er achter staan. Anders heeft het plan helemaal geen kans van slagen.
Juist in dit vroege stadium is al handig om met elkaar om de tafel te gaan zitten.
Wat ik begrijp uit het verhaal is dat als deze jongen doordeweeks gaat wonen bij Efteling en vriend hij van school zal moeten wisselen en dergelijke. Best een grote verandering dus. Op zijn leeftijd kan je zoiets niet meer samen met de moeder regelen. Hij zal hier zelf over na moeten denken en uiteindelijk de doorslaggevende stem hebben. Je kan een jongen van zo'n 16 niet meer dwingen.
Daarom lijkt het me handig om al in een vroeg stadium de kinderen (en de ex) er bij te betrekken zodat er echt overleg plaats kan vinden.

Het zou goed kunnen, maar ik zou nooit en te nimmer de moeder passeren en pas daarna het kind zelf het voorstel voorleggen. Dat is ook niet je bedoeling, dat snap ik, maar jij als gepassioneerd persoon hebt wel ietwat de neiging om dingen voor mensen op te lossen en erg enthousiast (niet spottend bedoeld) in een relatie te zijn.

Ik zou bv vriend het voorstel doen: wat jou, Sini, betreft is het kind welkom, voor de rest mogen ze het zelf uitzoeken en hoor je de uitslag wel.

Kan je vriend niet meer in loondienst komen zodat zijn inkomen stabieler is? Ook al zou dat onder zijn niveau zijn, zodat hij zonder problemen op welk gebied dan ook weer volwaardig mee kan draaien?
De verhoudingen lijken nu een beetje zoek en het kan niet zo zijn dat jij degene bent die daar voor moet opdraaien en voor de oplossingen moet zorgen; je hebt immers pas 6 mnd een relatie en je eigen boel op de rit.
En wat nu als de relatie kapot gaat, staan vader en zoon dan op straat of heb je daar dan een andere oplossing voor?

Nog niet genoemd

Er is al veel gezegd, maar op één ding is nog niemand in gegaan. Het gaat niet zo goed met zijn jongste, spijbelen enzo. Een oplossing is dat hij bij jou komt zodat jij door je freelancewerk thuis hem in de gaten kan houden en sturen.
Dat gaat natuurlijk niet. Jij bent niet zijn opvoeder en als jij hem aanspreekt op zijn gedrag zal hij waarschijnlijk zeggen "je bent mijn moeder niet".

Thomas je hebt niet goed gelezen denk ik

zijn vader freelancet en werk vanuit huis, hij is dus de persoon die hem in de gaten kan houden. Ik ben vroeg thuis van mijn werk, dit is een extra bonus omdat ik door mijn werk (onderwijs) eventueel in staat ben om hem te helpen mocht het nodig zijn (en mocht hij het van mij accepteren maar ik verwacht van wel want hij mag me wel).
Goed, dit gezegd hebbend, gaan we tijdens de vakantie met de pubers en eerst met de moeder uiteraard onze hersenspinsels bespreken. Kan zijn dat moeder het tegenhoudt, er niets in ziet, dat zoon van vriend niet weg wil uit vertrouwde woonplek. Alles kan. Maar dat wij samen verder gaan staat wel vast. En eigenlijk vind ik het een beslissing voor ons twee, niet van de kinderen. We gaan uiteraard alles in het werk stellen om de pubers tevreden te houden maat hoe we ons leven inrichten is toch allereerst onze beslissing.
Efteling

Spannend succes!
En idd de keus is van jullie samen maar het zou fijn zijn als de kinderen er achter staan.

je eigen zoon

Efteling , het lijkt of jullie er goed over nadenken en ook rekening houden met ex van je partner en natuurlijk de jongste zoon.

Wat ik me alleen nog afvraag is het volgende. Je schrijft dat het met jongste zoon niet zo goed gaat op school, veel spijbelen en zo.

Je schreef ook dat jouw puber en jongste zoon van partner het goed met elkaar kunnen vinden. Laten jullie je beslissing om te gaan samenwonen ook nog afhangen van jouw puber? Want ook al kan die het goed met jongste zoon vinden, samen in een huis wonen met je partner en jongste zoon kan toch weer heel anders zijn.

En andere vraag: ben je niet bang dat jongste zoon een verkeerde invloed kan hebben op jouw puber? Of dat er door het mogelijke gedoe met jongste zoon en dus mogelijk veel aandacht naar jongste zoon jouw puber minder aandacht krijgt? En dat jouw puber dat dan misschien toch minder leuk gaat vinden dan het nu mogelijk zou lijken?

Misschien zeggen mijn vragen meer over mij hoor. Maar jullie hebben er vast over nagedacht, maar ik heb er niets over gelezen of eroverheen gelezen.

Celine

Ja daar hebben we wel aan gedacht. Jongste van mijn vriend wordt erg beïnvloed door omgeving, maar niemand garandeerd dat het hier niet zou gebeuren. Dat is wel een van de dingen die me een beetje bang maken. Aan de andere kant, jongste van mijn vriend is an sich een lieve puber, alleen stuurloos en met een moeder die te weinig thuis kan zijn door haar carriere: ze maakt lange dagen en ze is vaak laat thuis is. Maar er is geen garantie. Aan de andere kant... mijn eigen puber een een goede vrindenkring, gaat goed op school, ik zie hem niet zo ontsporen.
Efteling

Klinkt alsof je er goed over hebt nagedacht

Efteling , wil je eigenlijk alleen even sterkte wensen met de beslissing. Het klinkt zeker niet alsof je je, gehuld in een roze wolk, zomaar hals-over-kop ergens in stort en je kinderen mee sleurt. Je denkt goed en reeel na en dat maakt de kans van slagen toch zeker groter.
Uit eigen ervaring; ik zat ooit in dezelfde situatie (financieel stabiel, eigen huis) toen ik mijn partner leerde kennen, die ook qua woon/werksituatie een stuk minder stabiel was. Enig verschil was wel dat we alleen met mijn inwonende pubers te maken hadden. Wij zijn, ook door omstandigheden ingegeven, sneller gaan samen wonen dan anders de planning was geweest. Ook ik heb goed nagedacht of dit nu wel verstandig was en heb geprobeerd alles af te wegen, zoals jij nu doet. Uiteindelijk is partner niet officieel ingetrokken, hij heeft een kamer bij ons in de buurt gehuurd, zodat hij nog een 'uitwijk' had als er echt spanningen zouden ontstaan. Die kamer is eigenlijk nooit gebruikt c.q. nodig geweest.. maar het was gewoon een veilig idee..;-).
Na een jaar zijn we naar de notaris gegaan, om het e.e.a. officieel te maken. Dat zou ik jou ook aanraden om te doen (maar daar heb je vast ook wel over nagedacht..), want met een eigen huis (erfenis) e.d. moet je toch van alles vastleggen. Bij ons is dat uitgekomen op huwelijkse voorwaarden, maar dat is een persoonlijke beslissing..;-)). Is trouwens al inmiddels al jaren geleden en ik heb nooit spijt gehad van die 'sprong in het diepe' toen.. Wij zijn wat je noemt een 'succesverhaal'.

Moeder boos

Mijn vriend is met zijn ex gaan praten een paar dagen geleden. Ik was er niet bij, was ook niet mijn rol/plaats. Ex is boos geworden en denkt dat we haar jongste willen afpakken. Is ook fel tegen plan, wil status quo handhaven (jongste uitsluitend bij haar wonen, en af en toe bij pa op bezoek, ongeacht waar pa ook woont). Uiteraard hebben we nog niets aan jongste kind verteld omdat zijn moeder eerst tot rust moet komen en toch even moet/kan nadenken. Het was natuurlijk welnhey risico van eerst uitsluitend praten met moeder ipv met moeder en jongste maar ik vind dat het netter is op deze manier. Wat denken jullie?
Vriend overweegt nu de mening van zijn jongste te vragen maar ik vind dat hij het eerst een poos moet laten rusten bij zijn ex, en afwachten tot we samen zijn gaan wonen.
Vriend vindt dat zijn jongste oud genoeg is om zelf te beslissen waar te wonen. Wat voor een deel ook waar is.
In de tussentijd was zijn jongste bij ons tijdens een deel van de Kerstdagen en had het erg naar zijn zin. Ik denk dat we eigenlijk de situatie moeten handhaven dat jongste pendelt zoals zelf gewenst tussen moeder en ons, en eventueel later kan beslissen wat hij het liefst wil.
Wat denken jullie?
Efteling

lees dit eens

http://ak-advocaten.eu/vanaf-12-jaar-mag-mijn-kind-kiezen/ ik denk dus dat je met het laatste de goede weg in gaat maar wie weet ziet zijn moeder nog voordelen in kind bij jullie?

Voorlopig laten rusten

Je hebt gelijk dat je de zaak moet laten rusten tot de gemoederen bij ex bedaard zijn. Je vriend moet zeker niet de zaak op de spits drijven door nu bij zijn zoon te gaan polsen.

skik