Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Lanza

'Ik vraag me wel af waaróm zoveel mensen vreemdgaan, elkaar bedonderen, het ergens anders nemen wanneer het in de eigen relatie even niet lekker loopt. Daar zit een fundamentele ontevredenheid achter en ook de mentaliteit van het overal recht op denken te hebben.
Het leven moet op ieder moment leuk zijn.'

Je vraagt het je helemaal niet af. Je geeft namelijk zelf meteen een antwoord. Dat dat antwoord lang niet altijd juist is, weiger je in te zien.

Skik

Uit elkaar groeien gaat langzaam en soms ongemerkt. Niet binnen een paar jaar toch? Als je binnen een paar jaar niets meer van elkaar begrijpt en daardoor niet verder kunt, was de basis al twijfelachtig, lijkt mij. Ik voeg maar weer toe dat ik het niet over zieke toestanden heb als mishandeling.

Dat vraag

ik me dus ook af. Uit elkaar groeien kan, maar dat is een langzaam proces. Je kunt niet het ene jaar ervoor kiezen voor een kind te gaan en twee jaar later volledig uit elkaar gegroeid zijn.

En als dat wel kan, dan is dat het moment om eraan te gaan werken. Wie weet kun je met wat aandacht voor elkaar weer bij elkaar komen. Ik begrijp ook nooit hoe dat werkt. Mijn man en ik zijn al bijna 14 jaar bij elkaar en we zin allebei gegroeid, deels heel verschillende kanten op en deels dezelfde kant op. In het ene kunnen we elkaar vinden, bij het ander blijven we betrokken en nieuwsgierig naar elkaars ontwikkeling, dat kan toch ook?

Knurf

Daar heb je toch vriendinnen voor?===

Besef dan wel dat dat een luxe is. Niet iedereen heeft die, of heeft vriendinnen waar je dit soort zaken mee kunt bespreken. Waarom denk je dat een forum als dit bestaansrecht heeft?

Kaaskopje

Ik ben van mening dat je juist wel snel uit elkaar kunt groeien. Neem bijvoorbeeld het krijgen van een kind met een handicap of een andere onvoorziene gebeurtenis. Hoe je daar als ouders mee omgaat, kan de band versterken of je juist pijlsnel uit elkaar drijven. Als één van de twee het niet kan accepteren en zijn/haar verdriet gaat wegzuipen in de kroeg en vervolgens kijkt of hij/zij met een ander wél een gezond kind kan krijgen, is er wat mij betreft niks meer te redden aan de relatie.
En dat heeft dus niks te maken met 'had je met die vent/vrouw maar geen kind moeten krijgen' of 'je wist toch hoe hij/zij was toen je met hem/haar trouwde'.
Overigens, Pennestreek, natuurlijk zijn mijn ervaringen met opa geen maatstaf voor een huwelijk in de vorige eeuw. Maar doe niet net of het allemaal halleluja was, die lange huwelijken.

Niet accepteren

, dat is het nu juist. De mens lijkt niet meer in staat te accepteren dat het leven soms ronduit kut is. Je wil niet weten wat mijn man en ik de laatste jaren te verduren hebben gehad, maar wij zijn vrij nuchtere types en vinden steun bij elkaar. Daarbij accepteren we dat we nu even door een pittige fase gaan met twee kleine kinderen en een hoop tegenslagen (ziekte, overlijden).

Dat is een heel andere manier van omgaan met moeilijkheden dan dat ik om me heen zie. Ergens wel jammer dat mensen het ergens anders zoeken en vervolgens vaak weer in dezelfde valkuil stappen. Je neemt jezelf immers weer mee in de volgende relatie.

Alleen de kinderen zijn de dupe, daarvoor vind ik het echt wel zeer triest.

Dymo

Dat doe ik toch ook niet? Ik zeg juist dat ik mijn hele leven getuige ben geweest van een minder geslaagd huwelijk. En ik weet van vrienden van vroeger en nu dat er veel van dit soort ouderparen zijn.

Jo Hanna

dank voor jouw bijdragen. Je kunt prachtig beschouwend schrijven.

Het is jammer dat een onderwerp als dit zo gevoelig ligt en dat het bijna onmogelijk is om je niet persoonlijk aangesproken te voelen. Als je het zelf niet hebt meegemaakt dan heb je wel iemand in je naaste omgeving die gescheiden is. En dat maakt dat je er hoe dan ook persoonlijk bij betrokken bent.

Ik denk wel dat de komende generatie een nog eens verhoogd risico loopt. Via de sociale media wordt een schijnwereld geschapen waarin alles en iedereen perfect is en waarin geen tegenslag en ellende bestaat. Dan wordt het toch een stuk lastiger om daar in het echte leven mee te dealen. Ik realiseer me dat ik als curlingouder mijn kinderen ook opzadel met dat onvermogen. Ze wonen nog thuis, toch maar weer eens extra mijn best doen om niet alle hobbels en bobbels voor ze glad te willen strijken. We doen al erg ons best om ze verantwoordelijkheidsgevoel bij te brengen en ze te betrekken bij het huishouden, maar dat gaat niet zonder slag of stoot, het zijn tenslotte pubers .

Lanza

ooit gedacht dat een relatie niet gelijk aan kinderen begint?
Onze dochter kwam pas na 16! jaar. En mijn ex had het idee dat een kind ons bij elkaar zou brengen. Helaas had hij voor de scheidingsmelding (nou ja niet helemaal eerlijk dat had hij wel, een maand ervoor) niet eerder over zijn gevoelens gesproken.

Dus terwijl ik in de overtuiging was dat hij net als ik aan onze relatie werkte, hij aan een heel andere relatie aan het werken was.

In 16 jaar kun je behoorlijk uit elkaar groeien hoor, en dan nog met jonge kinderen scheiden.

Lanza

ik ben wel benieuwd naar jouw antwoord op de vraag van just-me in #94? Ik had dezelfde vraag namelijk.

Flavia

"Onze dochter kwam pas na 16! jaar. En mijn ex had het idee dat een kind ons bij elkaar zou brengen."

Dat is een red flag van heb-ik-jou-daar.

klopt, maar dan moet dat wel uitgesproken worden anders kun je de vlag niet eens zien!

toevoeging

die uitspraak deed hij pas jaren na de scheiding. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

En dochter is het beste kadootje dat ik heb gekregen uit die relatie, denk niet dat ik anders ooit een kind had gekregen.

Flavia

Wij waren ook ongeveer zolang bij elkaar maar ik (we) maakte(n) me (ons) meer zorgen of we de schok wel zouden overleven

Lanza #108

Het lijkt of je vind dat het je eigen verdienste is hoe jullie het redden. Dat is het niet.
Het is zo gecompliceerd, iedereen is anders, iedere situatie en ieders achtergrond is anders. Zoals jullie het doen zo had ik het ook gewild maar zo liep het niet.

Why the F**K?

Lanza, waarom wil je zo graag antwoord op jouw vraag hebben? Wat brengt het jou? En als je dan eindelijk het antwoord weet, wat dan? Ga psychologie studeren ofzo. Of een taart bakken.

Watervrouw

Nee, zo makkelijk kom je er niet vanaf. Het is wel degelijk voor een groot deel eigen verdienste. Jij hebt die man gekozen, jij hebt de helft van de relatie voor je rekening genomen.

Ik begrijp dat het emotioneel aantrekkelijk is om de schuld aan externe factoren te geven maar dat betekent nog niet dat het terecht is. Sommige mensen scheiden 3 keer, anderen nooit.

Pennestreek

in #85 zeg je:
"En mijn opa en oma waren tot op de dag dat opa stierf, de dag dat ze 55 jaar getrouwd waren, nog stapelverliefd op elkaar. Jouw voorbeelden zijn ook niet de maat der dingen he?!"
Daar reageerde ik op.

Dy = dymo

te snel gedrukt

Kijk dat bedoel ik

Wat Flavia beschrijft: haar ex had dus twijfels maar deelde die niet voordat het feitelijk al te laat was.
Daar vind ik echt wel iets van. Je kunt ongelukkig zijn, je twijfels hebben. En dat is iets dat iedereen kan gebeuren. Maar als je daar alleen mee rond blijft lopen en het pas meldt als jij er al uit bent dat een scheiding de enige optie is, dan heb je jezelf en je partner een serieuze kans ontnomen om aan de relatie te werken. Dan kan de ander ook niet het eigen aandeel aanpakken en jijzelf ook niet.

Dan nog het idee van eigen verdienste als de relatie moeilijkheden overleeft. Zonder zelfgenoegzaam te willen zijn, denk ik dat ook daar iets inzit. Natuurlijk niet voor iedere situatie, dat snap ik ook.
Maar wederzijds (!) investeren in de relatie, inzet om elkaar te blijven begrijpen, elkaar dingen te gunnen, de liefde levend te houden of weer op te laten vlammen lijkt me wel belangrijk. Bij degenen die niet scheiden komt het ook niet vanzelf.
Ik realiseer me ook goed dat je het niet om kunt keren. Het is zeker niet zo dat bij iedere relatie die sneuvelt dat de inspanning achterwege is gebleven.

Dymo

dat is dan behoorlijk selectief reageren. En dat helpt niet in de discussie vind ik. In de post ervoor gaf ik al aan dat ik persoonlijk ook andere ervaringen heb. En ook al waren mijn opa en oma tot hun dooie dood gek op elkaar, er zijn in die 55 jaar ook diepe dalen geweest. Maar daar zijn ze toch samen weer uit gekomen. Dát is volgens mij waar deze discussie over gaat. Komt dat doordat vroeger scheiden 'not done' was, dat je nog maar weer eens een tandje bijzette? Dat je wat dingen door de vingers zag? Dat je water bij de wijn deed? Zou zomaar kunnen. Dat was dan niet 100% slecht, in mijn optiek. Ja, we leggen de lat nu hoger, voor onszelf, voor onze relatie. En dat is op zich prima. Maar ik hoor net wat te vaak om me heen (eigen observatie van gevallen in mijn omgeving, geen wetmatigheid of bewezen in onderzoek) dat mensen 'nu voor zichzelf kiezen'. Meestal gaat dat ten koste van kinderen en partner.

Wankele basis

Lanza, je schrijft: wij zijn nuchtere types. Dat helpt denk ik enorm! Maar dat kun je niet zomaar worden als je totaal anders bedraad bent. Mentale stabiliteit is, zoals ik eerder al aanstipte, in mijn beleving ook een kwestie van karakter en temperament.

Als je goed kun voelen wat een stabiele basis is, in jezelf, kun je ook goed voelen wanneer de basis van een relatie niet stabiel genoeg is. Als je die nulstand in jezelf niet ervaart, is dat veel moeilijker te beoordelen. Je denkt gewoon dat je nog beter je best moet doen, of dat er iets mist wat nog kan komen, of dat het een kwestie van tijd is, of ... Nou ja, vul maar in. Bij twijfel niet inhalen is niet reëel in het leven: dan blijf je stilstaan en doe en durf je niks en heb je helemaal geen leven. En iedereen wil graag een leuk leven, en voor veel mensen horen daar ook een partner of een gezin bij. Dus op een gegeven moment drijft je levenslust je ertoe de sprong te wagen. En dat gaat dan soms/geregeld ook mis. Ik deel jouw overtuiging dat dit voor kinderen echt geen fijne uitkomst is. Daar zal ik je zeker niet in tegenspreken.

Die stabiele psychologische basis staat volgens mij voor veel mensen onder druk. Ik zie bijvoorbeeld ook het ‘geemmer’ rond identiteit en identiteitspolitiek in dit licht. Je kunt alleen niet zeggen: wij die nog wel goed functioneren vanuit ‘oude’ concepten binnen de ‘nieuwe’ dynamiek hebben gelijk. Het is gewoon een nieuwe wereld. We kunnen niet meer terug als we het belangrijk vinden om ons verbonden te blijven voelen met andere mensen. Daar moet je in deze tijd behoorlijk veel ruimtelijker voor kunnen denken dan pakweg 50 jaar geleden. Toen was nog vrij duidelijk hoe het ‘eigenlijk’ hoort. Nu is dat helemaal niet meer zo duidelijk. (Terwijl wij tegelijkertijd, paradoxaal genoeg, in een vrij strakke maatschappelijke dwangbuis moeten functioneren, maar dat is een geheel ander stokpaardje van mij .

Lanza, prijs je gelukkig dat jij en je partner zoveel innerlijke rust en stevigheid ervaren dat jullie met vertrouwen en volharding in jullie relatie staan. Het lijkt mij heel erg fijn!

Groet,
Jo Hanna

Juist ja!

Dat is ook mijn punt: het gaat niet vanzelf, ook niet bij de stellen die wel bij elkaar blijven. Of denk je echt dat die geen tegenslagen kennen? Dat die nooit eens een kriebel in hun buik krijgen bij die ene leuke vent/ vrouw? Dat die nooit ruzie hebben, of een periode chagrijnig zijn, omdat ze geen nacht doorslapen. Of....of...of...

Erg naïef om te denken dat dit soort dingen alleen de mensen overkomen die uiteindelijk scheiden. De vraag is nu alleen nog; waarom lukt het het ene stel wel om dit soort tegenslagen te overwinnen en er samen uit te komen en het andere stel niet?

Ja, Ad #19

Als je het zo ziet en daar kan ik inkomen en achteraf ook mijn conclusies uit trekken dan was het inderdaad een foute keuze. Maar toen we een gezin wilden stichtten was ik er van overtuigd dat ik deze man als partner en vader voor onze kinderen wilde en ging er vanuit dat hij er ook zo in stond, wat hij ook deed. Hoe je situatie is, je achtergrond, dat zijn toch behoorlijk interne factoren. Ik zie ook mijn eigen tekortkomingen zeker wel maar als je toch samen een goede basis hebt lijkt mij dat er een kans in zit om het te redden maar goed dan moet je partner dat ook kunnen opbrengen.

Doordrammen

"Erg naïef om te denken dat dit soort dingen alleen de mensen overkomen die uiteindelijk scheiden. De vraag is nu alleen nog; waarom lukt het het ene stel wel om dit soort tegenslagen te overwinnen en er samen uit te komen en het andere stel niet?"

Misschien omdat beide er nog wel aan willen werken?

Lanza, wat denk je van karakter en opvoeding?
Man heeft een totaal verknipte opvoeding gehad, toch was daar vroeger de pats boem chemie.
Heb Ik jaren geleefd als een vrouw die goed ter trouw was. Dat hij steeds uitcheckte merkte ik niet eens. Wat Dacht je van iemand met meerderlijke persoonlijkheden en bordeline. Daar weet vaak de buiten wereld ook niets vanaf en ga je echt niet op het schoolplein bij het koffie kransje vertellen.
Je zult er versteld van staan waar je nog in kunt belanden. Maar goed Ik spreek nu voor mezelf.