Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Alleen luisteren?

Daar heb je toch je vriendinnen voor?

Aagje

"Juist in de verhalen van degenen die vertellen dat je er twee voor nodig hebt om een relatie in stand te houden. Zij vertellen ook vaak dat hun partner (in hun beleving en vaak ook die van de buitenwereld) van het ene op het andere moment aangeeft klaar te zijn met de relatie en de hen (en vaak ook de kinderen) in verwarring achterlaat."

Dat verhaal hoor je hier van een kant. Dat realiseer je je hopelijk wel he? Ik denk dat de ex van een vriendin van mij ook een dergelijk verhaal zou ophalen. In zijn optiek liep het allemaal goed, pogingen van mijn vriendin om gesprek te voeren over wat er niet ging vond hij moeilijk doen en gezeur en hopla daar was alweer de volgende dag waarin gezinstrein verder denderde. Er was wrijving en wat ruzies, steeds wat vaker. maar ja iedereen heeft weleens ruzie en alles ging toch goed. Enzovoorts en toen stopte mijn vriendin er mee en ja was ze verliefd op iemand anders.

Waarom?

Bij een scheiding is vaak één partner al lang bezig met het bedenken en wennen, lang voordat de melding komt, deze staat dan met 10-0 voor en valt er niets meer te redden.===

Ik snap die gedachte, maar is dit echt waar? Als man dit leest, zal het voor hem geen verrassing zijn als ik zeg dat ik met enige regelmaat het bijltje erbij neer wilde gooien en... nog steeds weleens. In mijn hoofd maalt het vele malen meer en langer dan bij hem. En toch zijn we al 34 jaar verder. Hoe bereid is degene die er al langer mee rondloopt de teller weer op 1 te zetten? Of staat de teller na een gesprek op 9 en is het snel gedaan met het begrip en geduld? Ik snap heel goed dat dat terugzetten van de teller per keer minder ver teruggezet kan worden, de rek gaat uit die veer. Dus hoe vaker en hoe langer er ruis op de lijn is, hoe meer wordt die onderlijn hoger. Maar als je zo'n 4 jaar bij elkaar bent, of nog maar 3 jaar kinderen hebt, kan de teller dan niet meer verder terug dan 10? (als het niet om vreemdgaan, of geweld gaat)

Nogmaals, het is al eerder gezegd. Ik ken naast mijzelf heel wat meer mensen die de ins and outs van hun misgelopen relatie niet aan derden vertellen. Omdat het pijnlijk is, omdat het prive is, omdat het over de vader/moeder van je kinderen gaat/omdat je niks opschiet met familie/vrienden die ook een hekel aan je ex krijgen. Dus dan zeg je van nikszeggende redenen "we waren uit elkaar gegroeid" of "we zagen het echt niet meer zitten".
En inderdaad dat gebeurt nu meer dan vroeger. Maar wie weet heb je nog ergens in je omgeving een oom of tante die kan verhalen hoe gelukkig getrouwde stellen 50 jaar geleden waren.

gelukkig 50 jaar geleden

Nou, ik kan je vertellen dat mijn opa en oma echt niet gelukkig waren met elkaar. Maar scheiden mocht niet van de dominee, dus bleven ze getrouwd. Van mijn opa is bekend dat hij regelmatig met lippenstift op zijn boord midden in de nacht thuis kwam. Mijn oma had 6 kinderen te verzorgen en geen baan, want werken was voor hoeren en zeker niet voor getrouwde vrouwen (aldus diezelfde dominee). Oma was een pittige dame, die in deze tijd zeker geen oogje meer had toegeknepen voor de lieve vrede. Ze kon helaas niet anders. Opa en oma zijn beiden van ouderdom gestorven, oma eerst. Ze waren toen bijna 65 jaar getrouwd. Als iemand het nostalgisch heeft over hoe fijn het was dat vroegâh iedereen gewoon getrouwd bleef, denk ik aan mijn arme oma.
(Overigens was opa wel een erg leuke vent, je kon enorm met hem lachen. Maar binnen het huwelijk waren ze wel een beetje uitgelachen.)

Soms lijkt het snel, voor de buitenwereld

Niet alles gelezen hoor.

Ik en mijn vrouw zijn gescheiden omdat zij al jaren een zaadje had geplant, dat ze niet geheel gelukkig was. En dat zaadje werd een sprietje en i.p.v. dat sprietje uit de grond te trekken toen het nog klein was, werd toegestaan dat het een stevig boompje werd waar uiteindelijk geen houthakker meer wat aan kon doen.

Vlak na de geboorte van onze 2e kwam ze al met de eerste mededeling te willen scheiden, donderslag bij heldere hemel, we waren toen nog geen 2 jaar getrouwd. Die keutel trok ze snel in, we gingen in therapie, maar 5 jaar later kwam ze weer met de mededeling, 8 maanden na de geboorte van nummer 3. Nummer 3 was een bewuste keuze, het leek voor mij dat we er weer helemaal waren, de geboorte straalde een en al liefde uit, van de zwangerschap genoten we beiden.

Ze kwam wederom terug op haar besluit, weer therapie, maar na sessie 4, 2-3 maanden later, kwam de boodschap weer. Inmiddels werkte ik hard om alle punten van kritiek weg te werken.

Wederom 2 weken later trok ze haar besluit in, zag ineens in dat ons geluksgevoel vooral haar eigen geluksgevoel was, niet happy met zichzelf.

We gingen op zomervakantie, dagjes uit, maar na de zomer, 1 september 2 jaar geleden, kwam wederom het besluit te willen scheiden. Achteraf bleek ook nog eens dat ze 2 weken eerder een jongen, 5 jaar jonger dan haar, had ontmoet die de juiste woordjes zei, waar ze de aantrekkingskracht die ze naar mij niet meer had wel bij had. Hij was niet de reden, wel de stok achter de deur, de afleiding.
2 maanden lang ellende, haar nieuwe huurhuisje was al toegewezen en wederom kwam ze terug op haar beslissing (tellen we mee?).

De andere jongen bleek iets minder 'gewoon een vriend waar ze goed mee kon praten' en langzaam kwam ik achter de volledige waarheid toen we doorstart 4 al hadden gemaakt. Wederom in therapie, dit keer bij een zelfbewustzijn-coach. Niet zozeer de relatie, maar de individuen werden 'behandeld'. En dat werkte op zich heel goed, hij prikte aardig door haar heen, liet haar zien dat geluk in jezelf zit, ze gaf haar huurhuisje op, we knapten slaapkamer en woonkamer op en keken weer naar de toekomst, dacht ik.

Ik kreeg dat jaar te horen dat ik 'nu alles was dat ze wilde', maar 'waarom voel ik het niet meer?'. Daar worstelde ze enorm mee, haar gevoel.

De 'ontrouw' was een dingetje, onzekerheid, argwaan, vertrouwen, en het zat allemaal in de weg, net als de intimiteit die niet meer vanzelf was. Het benauwde haar, ik voelde me onbegrepen, moest er voor mijn gevoel te snel 'gewoon maar' overheen stappen. Zie het beruchte andere draadje.

Na de zomer vorig jaar klapte de boel dus alsnog, nu definitief.

Zonde, ja, doodzonde. Vanuit mijn context onbegrijpelijk. Elke beslissing te gaan, en dan weer te blijven, ze volgenden elkaar in rap tempo op. Gaf ze haar gevoel wel genoeg tijd te herontwikkelen? Ik vond van niet.

Maar nu omkijkend, nu we apart van elkaar wonen, er nog een redelijk goede band is overgebleven, de scherpe randjes er vanaf zijn en de focus niet meer op onze relatie ligt, denk ik dat het beter is, omdat er gewoon niet tegen te vechten viel, hoe graag ik het ook wilde. En leven in onzekerheid, je niet meer genoeg voelen, is verre van fijn.

Dus waarom scheiden mensen: omdat ze te laat ingrijpen, te laat gaan werken aan hun relatie, hun gevoel wellicht teveel de overhand geven, wellicht een gevoel verwachten te hebben na jaren samen, niet zien dat het hebben van jonge kinderen, een zware belasting is van je affectionele relatie. En hun geluk projecteren op de ander, terwijl ze niet gelukkig zijn met zichzelf.

Als je langer samen bent, je niet altijd meer kunt doen wat je voor het krijgen van kinderen samen deed. Als je niet meer de energie hebt om het gevoel dat je ooit voor de ander had te kunnen opwekken, of de wil om dat te doen, dan houdt het op. Ik denk dat teveel bezig zijn met dat wat je zou moeten voelen niet goed is, en in het geval van mijn exvrouw denk ik dat ze heel erg vatbaar was voor de uiterlijk perfecte leventjes van anderen. Wat dat betreft denk ik dat ze het lastig gaat krijgen om iemand te vinden die op lange termijn aan dat 'perfecte' plaatje kan voldoen, zeker nu ze net als ik alleenstaande ouder is.

Ieder mens steekt weer anders in elkaar. Ik kan niet omkijken naar oude foto's en herinneringen zonder daar een emotie bij te voelen. onrecht te voelen, het doodzonde en onnodig te vinden. Mijn exvrouw heeft het daar ogenschijnlijk makkelijker mee, maar ik kan niet in haar hoofd kijken uiteraard. Dan had ik de signalen jaren geleden wellicht al gezien, toen ze het wel haar vriendinnen vertelde, maar niet mij. Mijn exvrouw vond dat ze niet mocht 'klagen', gelukkig 'moest zijn' met alles dat ze had, een mooi huis, baan, kinderen, man, geen financiële zorgen etc. Ze verstopte zich naar eigen zeggen op haar eilandje.
Had ze destijds maar wat harder geklaagd, of ik wat beter geluisterd, het zal ergens in het midden liggen.

We houden nog van elkaar, we regelen het goed met de kinderen en gunnen elkaar het na-huwelijk. Dat koester ik.

Donderslag bij heldere hemel

Toch kan het ook echt wel onverwachts zijn. Mijn man heeft gekozen voor afstand nemen ipv het hebben over wat er volgens hem niet goed zat. En hij snapte niet dat die afstand geen oplossing was, maar het probleem verergerde. Als ik vroeg wat er was, of aangaf dat ik niet blij was met hoe het ging wimpelde hij dat weg. Zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat het wel weer goed zou komen, dat hij het druk had, stress had, noem maar op. Maar nooit dat hij ongelukkig was en dat hij zelfs overwoog te scheiden. Dat neemt hij zichzelf nu ook erg kwalijk. Dus ik kan oprecht zeggen dat ik het niet aan heb zien komen. Ondanks dat het tussen ons al een tijd niet lekker ging.

Natuurlijk zijn er mensen die wél roepen maar waar niet naar wordt geluisterd. Er zijn ook hele nare situaties die mensen uit elkaar drijven. Natuurlijk zijn lang niet alle scheidingen uit een soort gemakzucht. Maar toch denk ik dat er gevallen zijn waarin er eerder gekozen wordt voor scheiden, dan voor eens goed kritisch naar jezelf en je eigen aandeel in de relatie kijken, en energie steken in het redden ervan. Ik denk dat dát is waar ik vooral moeite mee heb. Zeker als daar kinderen de dupe van worden.

Ik bemerk trouwens, zoals Miss ook al schrijft, een rare tegenstelling in de opvattingen. Toen ik worstelde om mijn huwelijk te redden kreeg ik hier en in real life verschillende keren te horen dat ik het op moest geven. En zeker toen bleek dat hij een ander had. Veel mensen reageren dan dat je zo'n vent (of vrouw) er dan maar uit moet zetten. Dat vind ik dus ook de 'makkelijke' weg. Want als je na ontrouw samen verder wil, betekent dat dat je veel van jezelf en elkaar moet vragen. Zonder garanties. Zonder vertrouwen (in het begin zeker). Dat kost heel veel moeite, tijd, energie.

Ik zal nu ook wel het een en ander over me heen krijgen, maar ik heb het vermoeden dat er toch mensen zijn die erg lichtzinnig denken over een scheiding, die zich niet goed realiseren hoe zwaar zo'n proces is, en hoeveel werk het is na een scheiding alles goed te regelen voor de kinderen en voor elkaar. Maar mensen die achteraf toch spijt hebben van de scheiding, die zul je niet horen. Logisch. Die zullen toch altijd, ook naar zichzelf en naar hun kinderen, blijven volhouden dat het noodzakelijk was.

En over die zogenaamd gelukkig getrouwde stellen 50 jaar geleden, die ken ik van dichtbij. Mijn ouders. Ik heb ze wel eens gesmeekt uit elkaar te gaan, en ben zelf de maand na mijn 18e verjaardag op mezelf gaan wonen omdat ik de spanning thuis niet meer trok. Toch zijn ze nog bij elkaar, en het gaat prima. Nee, het is geen intens warm stel, maar ze vullen elkaar goed aan en zorgen samen prima voor elkaar, hun huis, de kinderen en de kleinkinderen. Wij als kinderen zijn nu heel blij dat ze nog samen zijn. We zijn nu wel een happy family, als we maar voldoende afstand kunnen houden. We lopen de deur niet plat bij mijn ouders, maar dat wordt ook niet verwacht. Ze zijn blij met de vele contactmomenten die er wel zijn. We wonen allemaal in de buurt, dus dat gaat ook gemakkelijk. Dat was toch heel anders geweest als ze gescheiden waren. Volhouden kan op de lange duur dus toch ook wat goeds opleveren.

Dymo

En mijn opa en oma waren tot op de dag dat opa stierf, de dag dat ze 55 jaar getrouwd waren, nog stapelverliefd op elkaar. Jouw voorbeelden zijn ook niet de maat der dingen he?!

Net als Dymo

Mijn opa kon zijn handen (en meer) niet van zijn kinderen afhouden. Maar mijn oma was de 'slechte vrouw' na de scheiding.
In het tweede huwelijk van mijn opa misbruikte hij weer zijn kinderen. Maar dat huwelijk is in stand gebleven tot hij overleed. Vast tot geruststelling van Lenza.
De kinderen uit het tweede huwelijk vragen zich nog steeds af waarom hun moeder ze niet beschermde.

uit elkaar op latere leeftijd....

Ik ben uit elkaar gegaan, toen mijn kinderen ouder waren. Ik denk dat dat nog veel heftiger is, omdat ze alles bewust meemaken. Eerder uit elkaar gaan op jonge leeftijd was toen helemaal niet aan de orde.

Los van de leeftijden.... ik vind dat wanneer je echt doodongelukkig in een relatie zit, je echt geen heil meer ziet in de relatie, ongeacht of het kind jong of ouder is, je niet omwille van je kinderen bij je partner moet blijven.
Wanneer komt het uit een relatie te stoppen? Ook wanneer kinderen op zichzelf wonen en ouders gaan uit elkaar, hebben zij het daar moeilijk mee.

Iedereen wilt zijn/haar kinderen een vaste basis geven, dat geloof ik echt, maar op een bepaald moment wanneer de relatie echt gewoon uitzichtsloos is, vind ik dat je ook voor jezelf moet kunnen kiezen. Van ongelukkige ouders, wordt een kind ook niet happy. De spanningen krijgen ze wel degelijk mee.

Ik had mijn kinderen ook een vader en een moeder in 1 huis willen bieden, maar daarentegen snappen mijn kinderen heel goed dat de relatie ook niet zo door had kunnen gaan. Een vader die alleen maar weg was, op stap en ook zijn heil stelselmatig bij anderen zocht, dat had niet lang goed kunnen gaan.

Nu wij uit elkaar zijn, hebben mijn kinderen nu iets meer een vader, dan dat hij daarvoor was. Maar nogmaals, dat verschilt werkelijk per situatie.

Je gaat niet uit elkaar om niets, ik ga er van uit dat een ieder dat weloverwogen doet. Maar soms, is werkelijk de koek op/bereikt de relatie een kookpunt, waarbij de enige beslissing is om uit elkaar te gaan, hoe verdrietig voor de kinderen ook.

Lanza, verder vind ik het heel fijn dat jullie deze basis wel kunnen bieden voor jullie kinderen. Maar dan zit het gewoon goed in je relatie, want jezelf wegcijferen in een relatie wat niet goed voelt.... dan ben je ook niet eerlijk tegen jezelf.

Ieder mens is anders, zo ook iedere relatie.... je kunt niet achter de deur kijken van andere stellen hoe het er daar aan toe gaat.

Dat van mij bestond uit veelvuldig vreemdgaan, me kleineren waar anderen bij waren, me zien als de huishoudster, altijd maar bediend willen worden. Tja, en dan is daar die druppel.

Ik verdedig me niet en dat zou ook niet moeten.... tot beeindigen van een relatie kom je niet zomaar... dus wat dat betreft zouden mensen niet zo kortzichtig moeten zijn.

Vroeger

Vroeger was scheiden een schande en dat deed je niet. Daarnaast waren de vrouwen meestal volkomen financieel afhankelijk van de man & had de man vaak geen idee hoe het huishouden te doen voor de kinderen te zorgen. Dus als het niet al te erg was dan bleef je samen. Ook al had je verder niks meer met elkaar. Een vrouw was vaak al gelukkig als hij haar niet sloeg en elke week het loonzakje thuis bracht in plaats van in de kroeg opdronk.

We stellen nu gemiddeld veel hogere eisen aan een huwelijk en we zijn op praktisch gebied vaak minder afhankelijk van elkaar. Ook al zijn veel vrouwen helaas nog niet financieel zelfstandig de overheid zorgt voor een bescheiden vangnet in de vorm van een uitkering. Hierdoor kan je toch weg.

Mijn man en ik zijn op praktisch gebied niet afhankelijk van elkaar. We hebben beiden een goede baan waarmee we zelfstandig het gezin kunnen onderhouden. We zijn beiden gewend aan de zorg voor kinderen en huis. Als we uit elkaar zouden gaan dan zouden we de praktische beslissingen binnen een paar uur genomen kunnen hebben (tenzij iemand natuurlijk dwars gaat liggen om het dwars liggen) en we zouden allebei redelijk rimpelloos verder kunnen.

We zijn dus niet samen omdat het zo praktisch is en scheiden is ook helemaal geen schande meer. De eisen die we aan ons samenzijn stellen zijn dus ook iets hoger dan dat. We zijn samen omdat we van elkaar houden en we blij zijn met elkaars aanwezigheid. Als dat weg zou vallen weet ik niet hoe lang we het samen zouden volhouden. Onze enige reden om samen te zijn is omdat we samen willen zijn. We hoeven het niet te zijn om te overleven of om geaccepteerd te worden in de maatschappij. Dat maakt de drempel om te gaan scheiden inderdaad veel lager maar dat vind ik juist helemaal niet verkeerd.

Ja ja ja

Natuurlijk Alkes, weet ik dat we het hier maar van 1 kant horen. Bijna beledigend hoe je me hierin aanspreekt.

Maar maakt het het feit dat we het maar van 1 kant horen het ondenkbaar dat de scheidingsmelding 1 van de 2 partijen overvalt? Ik ontken met wat ik zeg toch niet dat er iets mis kan zijn in de relatie, zelfs niet dat de partij die overvallen wordt daar iets van zou kunnen ervaren. Alleen dat maakt nog lang niet dat de een signalen heeft dat de ander te ongelukkig is met/in de relatie om deze voort te zetten.

Jij suggereert eigenlijk dat degene die zich overvallen voelt en het verhaal doet niet eerlijk is. Want had het echt wel moeten weten. Of beter had moeten weten. Of zijn/haar kop in het zand steekt. Of zoiets.

Ik hoor in mijn omgeving ook best veel verhalen over scheiden. Ik heb niet de illusie dat ik altijd de ins en outs weet, dat pretendeer ik ook niet.
Maar het scenario dat de een zich overvallen voelt, niet in de gaten had dat de ander ongelukkig was of zou zijn, maar geen kans krijgt om zijn/haar best te doen, neemt toe helaas. En dan is het wel zo dat allebei de partners een aandeel hebben in hoe de relatie zich ontwikkelt, maar dan hebben ze niet allebei en niet samen de kans om er nog iets van te maken.

Arda

" Onze enige reden om samen te zijn is omdat we samen willen zijn.". Ben ik het niet mee eens. Je hebt ook kinderen samen. Dat zou óók een belangrijke reden moeten zijn om samen te blijven. In ieder geval zou dat een reden moeten zijn om niet direct op te geven bij tegenslag in wat voor vorm dan ook.

Kaaskopje

Wat Knurf zegt: de consultatiebureaumedewerker is je vriendin niet, noch je buurvrouw of je zus. Voor een luisterend oor kun je die beter benaderen.
Ja, tenzij de buurvrouw toch al eens met VT wilde bellen.
Wat Watervrouw zegt: je komt er met je kleintje, het is niet de bedoeling dat je je hart uitstort waar de kinderen bij zijn. Hoewel zo'n kleintje alleen je emoties meekrijgt.
En dan uiteraard. Het zijn je vrienden niet en ze kunnen zich met nogal nadelige gevolgen met jou en je gezin gaan bemoeien.

Het zijn geen (gespreks/relatie)therapeuten! Het zijn verpleegkundigen. Die weten van alles zo'n beetje wat en hebben een aantal vaardigheden, als meten en wegen, in hun portefeuille. Waaronder de meldcode.

En als ik zeg

....neemt helaas toe..... dan bedoel ik daarmee: in mijn omgeving. Dat was niet bedoeld als uitspraak die een algemeenheid suggereert mbt redenen om te scheiden.

Mijn tante is 50 jaar getrouwd geweest. Gebleven omwille van de kinderen, toen uiteindelijk omwille van de kleinkinderen en uiteindelijk is ze gegaan. Tuurlijk was ik in shock. Ik zag ze immers als een mooi stel, die al dik 50 jaar getrouwd waren.

Maar ik heb uiteraard ook niet gezien hoe het uiteindelijk in het echt eraantoe ging. Ze is na 50 jaar uiteindelijk gegaan, heeft nog anderhalf jaar geleefd... en dan denk ik... tjeetje... wat heb je nog kort je nieuwe leven kunnen leiden.

Had ze die anderhalf jaar dan nog beter kunnen blijven/had ze veel eerder weg moeten gaan.... tja, lastig allemaal... een ieder beleefd het op zijn/haar eigen manier en handelt op eigen wijze. Daar kan niemand verder wat over zeggen.

algemene uitspraken

Weet je we kunnen hier gewoon algemene uitspraken blijven doen (soms dan nog wel genuanceerd met "in mijn omgeving"). Ik geloof niet dat enig tegengeluid effect heeft. Ik heb eigenlijk al spijt dat ik me in deze discussie gemengd heb.
Jullie hebben vast gelijk. Mensen scheiden te snel, communiceren te weinig, hebben onrealistische beeld van na de scheiding en proberen te weinig de relatie te redden. En ze doen daar uiteindelijk de kinderen mee tekort. Behalve dan die paar die echt een reden hadden.
Misschien moeten we mogelijkheden om te gaan scheiden weer beperken. Dat je bij de rechter moet aantonen dat je echt niet meer wil en alles hebt geprobeerd. En dat je anders geen toestemming krijgt. Zoiets?

Forum relatie/tweestrijd

Toch geef je, neem aan dat je dit zelf bent, op deze Topic ook bepaald geen advies voor de relatie te blijven gaan, ongeacht dit dan een dieptepunt'je in 'de relatie zou zijn. Nogmaals, iedere situatie is anders, ik had het ook liever anders gezien, maar met hoe mijn relatie eraantoe ging, was dit de enige keuze voor mij.

wo, 28/08/2019 - 16:44
#7

Lanza

Wel duidelijk

Volgens mij is het wel duidelijk welke kant het opgaat. Hoeveel signalen moet je nog krijgen totdat je snapt dat deze man onbetrouwbaar is en dit altijd zal blijven?

Aan jou om te besluiten of je hiermee kunt leven. Je zou ook kunnen besluiten de relatie open te breken? Dan heb je zelf tenminste ook eens een pleziertje ipv alleen maar met zo'n waardeloze vent in bed te liggen die eigenlijk aan iemand anders denkt.

Maar persoonlijk zou ik deze relatie niks meer waard vinden en mijn eigen weg gaan. Mag hij mooi als vrijgezel gaan daten, zoals hij blijkbaar zo graag wil.

Frustratietolerantie

Ik denk dat scheiden met jonge kinderen neerkomt op een gebrek aan goede strategieën om met frustraties om te gaan in combinatie met de gangbare zelfontplooiingsideologie. Ik bedoel dat niet eens afkeurend naar ex, al vond en vind ik het op een bepaalde manier nog altijd onvolwassen. Als je ongelukkig bent, niet je draai kunt vinden in deze maatschappij, voel je je een loser. Je faalt en mislukt. Je hoort het op alle fronten voor elkaar te hebben en je eigen geluk te creëren. Wij waren en zijn beide nogal zoekend, onzeker van aard. Maar we wilden graag meedoen, van betekenis zijn. We wilden ook graag ‘gewoon’ een relatie, ‘gewoon’ een gezin, maar ervoeren onszelf (ik denk ook terecht) als ‘ongewone’ mensen. Dat betekent dat je gaat schipperen. Dingen gaan niet vanzelf, voelen niet vanzelfsprekend. Je herkent je vaak niet in wat je ziet. Maar je probeert je aan te passen om de gewone volwassen dingen te doen: werk, huishouden, relatie en dan ook kinderen erbij.

Tijdens de zwangerschap en na de geboorte van ons eerste kind, waar we echt allebei naar verlangden en zielsveel van hielden, raakte de boel, vooral bij ex, dramatisch uit balans. De ruimte om ‘jezelf te ontplooien’ neemt in die periode natuurlijk af, al is het maar voor je gevoel. En hij had denk ik het gevoel dat hij nog nergens was en nog zover moest komen. Ik gaf hem heel veel ruimte voor opleidingen en projecten maar hij voelde zich toch enorm beklemd, onze tweede wilden we ook echt allebei. Daar heb ik me achteraf toch wel eens schuldig over gevoeld omdat ik eigenlijk wel voelde dat het helemaal niet goed zat. Maar er zijn dan allerlei redenen om je ogen daarvoor te sluiten en jezelf te sussen: tropenjaren, volhouden, komt wel goed. Maar het kwam dus niet goed.

Ik denk dat temperamentvolle mensen het moeilijker hebben om frustraties te verdragen. Ik zie het bij een van mijn kinderen ook. Dan heb je gewoon een klus. Onze generatie is nog opgevoed door ouders wiens temperament door externe factoren werd begrensd. Daar werd in hun jeugd nauwelijks specifiek op opgevoed, alleen verboden, bestraft, begrensd. Dat was in de opvoeding van hun kinderen, van ons dus, totaal niet meer bruikbaar. Ik denk dat pas nu het bewustzijn echt begint door te dringen dat (steeds meer) kinderen hulp nodig hebben bij het hanteren van moeilijke emoties. Nu wordt dat nog in de probleemhoek gestopt maar ik waag me aan de voorspelling dat dit in toenemende mate normaal zal worden gevonden. Omdat de steeds complexer wordende wereld bij ‘iedereen’ om betere copingstrategieen vraagt.

Volwassenheid is niet meer zo eenvoudig. Doen wat van je verwacht wordt is al lang niet meer genoeg om een goed gevoel over jezelf te kunnen hebben, trots op jezelf te kunnen zijn. Ik vind het niet zo verrassend dat er in een van de overgangsfasen naar volwassenheid, die van beginnend ouderschap, vaak ongelukken gebeuren.

Groet,
Jo Hanna

Nou ja Alkes

Ik heb geloof ik hetzelfde gevoel. Ik vroeg me ook al af waarom ik me in dit draadje gemengd had. Maar dan andersom dan jij denk ik.

In de zin dat je hier niet over de algemeenheid kunt spreken omdat iedereen zich meteen aangevallen voelt. Van sommige posts kan ik dat heel goed snappen, die lijken ook ronduit aanvallend. Maar ook de wat genuanceerdere opmerkingen worden weg gezet want scheiden als je niet meer gelukkig bent is beter dan bij elkaar blijven. Ook voor de kinderen die dan niet het voorbeeld van de slechte relatie krijgen.

En mijn eigen aandeel

Ik realiseer me ook heel goed dat ik de dynamiek die ik nu schets bij ex niet doorzag. Ik begreep niet dat zijn frustraties hem boven het hoofd groeiden en ik sprak hem de steeds op zijn ‘slechte gedrag’ (agressie) en verantwoordelijkheid aan. Ik snap dat ook van mezelf heel goed: ik probeerde de boel beheersbaar te houden. Maar met dat soort overlevingsinstinct (oordelen!) verbreek je in feite wel het echte, intieme contact, waarbij je je veilig en gesteund voelt door elkaar. Achteraf begrijp ik daarom wel dat het in de loop van drie/vier jaar helemaal fout ging en zie ik dat ik daar ook zeker zelf mijn aandeel in heb gehad.

Groet,
Jo Hanna

O.t. Advertentie

...ik krijg nu tussen de posts door een advertentie in beeld van iemand die vlot en voordelig de scheiding wil regelen. 25 jaar ervaring.

Ik denk

dat velen mijn posts totaal verkeerd interpreteren. Ik zeg helemaal niet dat iedereen bij elkaar moet blijven.

Ik vraag me wel af waaróm zoveel mensen vreemdgaan, elkaar bedonderen, het ergens anders nemen wanneer het in de eigen relatie even niet lekker loopt. Daar zit een fundamentele ontevredenheid achter en ook de mentaliteit van het overal recht op denken te hebben.

Het leven moet op ieder moment leuk zijn. Door het verregaande individualisme gaat ieder individu voor het eigen geluk. Wat je ermee aanricht is van ondergeschikt belang.

Die mentaliteit valt mij zo op tegenwoordig en dat vind ik erg triest om te zien. Ik hoop dat het ons bespaart blijft. Volgens mij heb ik nergens gezegd dat ik 100% zeker weet dat het ons niet gebeurt?

Alkes

Ik moet eigenlijk wel lachen om jouw cynische post. Het is het cynisme wat me vaak bekruipt als ik naar politiek kijk: beleid maken op basis van opvattingen in plaats van op de werkelijkheid.

Dit draadje draait om een waarde waar eigenlijk niemand tegen kan zijn: kinderen verdienen het dat ouders hun belangen en welzijn heel zwaar (mee)tellen. Je kunt dan twee kanten op: vertellen wat dat voor het gedrag van ouders moet betekenen en dat dwingend voorschrijven: jouw wetsvoorstel. En de vraag stellen hoe het komt dat die waarde kennelijk vaker sterk onder druk staat en kijken hoe je als samenleving en als individu kan handelen op een manier dat die waarde meer recht kan worden gedaan. Ik denk dat oordelen heel gemakkelijk is en ook degenen die het wel lukt een goed gevoel geeft (wat van mij mag trouwens). Het inzicht ontwikkelen dat niet iedereen hetzelfde is of ooit kan worden en dat de maatschappelijke dynamiek lang niet bij alle persoonlijkheden ‘het beste naar bovenhaalt’ is een veel lastiger exercitie die ook niet per se tot ondubbelzinnig positief resultaat leidt. In mijn ogen is dat wel ‘echter’ dan hameren op ‘ wat zou moeten’.

Ik voel in dit draadje overigens wel de ruimte om vanuit mijn perspectief een bijdrage te leveren. Ik hoef ook niet per se mensen te overtuigen. Ik deel gewoon mijn visie en ik hoop dat zo in het geheel van bijdragen wat herkenning en nuance ontstaat. Het is ook maar een manier om er tegenaan te kijken, eigenlijk een soort gebruiksvoorwerp. Het kan ook anders.

Groet,
Jo Hanna

Kaaskopje

"Binnen de eerste huwelijksjaren uit elkaar gegroeid zijn, vind ik dubieus. Hoe komt die grote omslag dan? "

De essentie van uit elkaar groeien is juist dat dat geleidelijk, als een soort sluipmoordenaar, gaat. Mensen kunnen veranderen, op een gegeven moment is degene die Bart je op de bank zit niet meer dezelfde als waar je me getrouwd was. En/of jijzelf niet meer

skik