Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Je verdient een lintje Lanza

“Ik zou daar in de eerste plaats al geen relatie mee beginnen, maar staan mee samenwonen of kinderen krijgen. Zijn veel mensen dan zo blind als ze een relatie instappen?”

Yak 🤮

Heb je wel iets gelezen van wat hier gedeeld wordt?

Of kom je alleen maar rellen?

Wat een hoop

heftige verhalen. Vraag me nu toch af of echt 40% van de mensen door zoiets gruwelijks heengaat en hoe dat dan komt. Wat is de oorzaak van die chronische ontevredenheid bij mensen, waardoor ze hun geluk ergens anders gaan zoeken? Waarom zetten ze hun eigen geluk boven dat van hun kinderen? Met welke mentaliteit beginnen mensen tegenwoordig aan een relatie en aan kinderen en sluit dit wel aan bij de realiteit?

Ik zie zoveel mensen ten onder gaan. Komend weekend gaan mijn man en ik er samen op uit, een weekend weg zonder de kinderen. We gaan er maar extra van genieten en ik zal nog eens uitspreken hoe ik hem waardeer, want vanzelfsprekend is het niet, dat realiseren we ons maar al te goed.

Grappig hoor

In mijn omgeving zijn de stellen die het hardste roepen dat ze zo gelukkig zijn, het goed voor elkaar hebben, en zich verbazen waar Lanza en haar man zich over verbazen, de stellen die op een dag compleet onverwachts uit elkaar gaan. Bleek het gras bij de buurman/buurvrouw ineens toch ineens wat groener.

Dus Lanza, de kans dat je zelf over een paar jaar in scheiding ligt is bijna 1 op 3 (gok ik even). Een andere ervaring van mij is dat de mensen die het hardste roepen dat ze dit nooit zal overkomen, juist degenen zijn die op een dag compleet verrast worden.

Ps. zelf ook gescheiden en ook op het schoolplein het 'uit-elkaar-gegroeid-zijn' als reden op gaf.

Lanza

"Heb je wel iets gelezen van wat hier gedeeld wordt?"

Ik zal het effe voor je samenvatten. Het gaat zo. Man doet zich voor als ideale man, trouwt met slachtoffer. Man blijft zich voordoen als ideale man totdat er kindertjes komen.

Man blijkt plots autist te zijn met wie niet samen te leven is.

Of:

Man spreekt schande van andere mannen die vreemdgaan. Een paar jaar later blijkt man zelf vreemd te gaan en de benen te nemen, het slachtoffer in verwarring achterlatend. (pas op: dat kan jou ook gebeuren met die man van jou!)

Vreemd genoeg zijn de vrouwen meestal het onschuldige slachtoffer en de mannen de daders. Of dat realistisch is of het resultaat van OO-lens vervorming weet niemand.

Je vergeet deze: vrouw blijkt borderline type te zijn en doet aan ouderverstoting waardoor vader kind niet meer mag zien van moeder.

MarSy

Ja, die zie je ook nog wel eens, maar op een of andere manier zijn die gescheiden vader types hier geen blijvertjes. Die plaatsen 3 postjes en dan zie je ze nooit meer...

Pfff

En ja hoor, die was ik nog vergeten, dan krijg je ook het verwijt dat het vast ook aan jou gelegen had. Gelukkig stond mijn eigen vriendenkring open voor het verhaal van beiden, en daarna konden ze hun conclusies trekken.
Na die vier maanden was mijn ex trouwens ook gestopt met onze complete vriendenkring. Een paar vrienden zijn nog een jaar langer in contact met ex gebleven, en toen ook afgehaakt. En toch inderdaad blijven er mensen (buitenstaanders) zeggen waar twee ruzie hebben hebben twee schuld. Blijkbaar is het te moeilijk om voor te stellen, dat dingen zo kunnen lopen.
Wat wel zo was hier, ik ben een huiselijk persoon (met jonge kinderen) en hij ging graag op pad. Maar ja, met jonge kinderen kan je moeilijk ieder weekend gaan stappen. Hij ging wel, en ik bleef thuis. (vaak ging ik om het weekend mee, maar niet vaker, ivm de kinderen)

Nee dat klopt

Volgens mij vooral omdat ze zich hier niet gehoord voelen, er zal vast een draadje los zitten bij vader, moeders zijn natuurlijk niet zo ;-p

Lanza

"Met welke mentaliteit beginnen mensen tegenwoordig aan een relatie en aan kinderen en sluit dit wel aan bij de realiteit?"

De meeste mensen die kinderen hebben zullen beamen dat je geen flauw idee hebt van de impact op je leven, je gevoelens en je keuzes.
Daar is geen cursus tegen opgewassen.

"Wat is de oorzaak van die chronische ontevredenheid bij mensen, waardoor ze hun geluk ergens anders gaan zoeken?"

Mensen zijn nu net zo ontevreden als vroeger. De tijd van "Toen was geluk heel gewoon" is voorbij gelukkig. We mogen meer onszelf zijn, meer divers en dat is niet altijd gemakkelijk nee. Met generaties vóór ons die altijd maar de schijn moesten ophouden gaat dat niet bij iedereen vanzelf. De impact op jonge kinderen is groot. Maar vergis je niet in gezinnen die de schijn ophouden maar ondertussen...., dat is nog veel schadelijker voor kinderen.
Ik wens je oprecht een prettige relatie toe, met je man en met je kinderen. Wees oprecht, ook naar anderen toe. Verwonder je en verbind, dat is waardevol, ook voor je kinderen.

We zijn prutsers

Goh Lanza, ik kijk er gewoon van op dat jij er nu pas achterkomt dat zoveel mensen blunderende prutsers zijn. Jij leeft vast in een overzichtelijke, prettige wereld. Als ‘slachtoffer’ besef je overigens ook wel dat je ergens de plank flink hebt misgeslagen hoor Ad. Als je wat meer afstand hebt, zijn al die aanpassing en emotionele toestanden ook niet goed meer voor te stellen. Dus ik weet best dat er aan mij ook een flinke steek los is. Maar gelukkig hoef je je tegenwoordig voor psychische problemen niet meer te schamen.

Groet,
Jo Hanna

My 2 cents

Ik zal de hele goegemeente wel over me heen krijgen als ik zeg dat ik het gedeeltelijk eens ben met Lanza. Niet met de manier waarop ze het formuleert en ook niet met wat jullie beschrijven als zelfgenoegzaamheid.

Maar ergens vind ik wel dat ze een fenomeen benoemt dat op grote schaal problematisch is, zonder dat ik vind dat je over individuele situaties een echt oordeel kunt geven. Dus het feit dat veel mensen hun huwelijk opbreken terwijl er (jonge) kinderen bij betrokken zijn, vind ik zorgelijk. Zonder dat ik een oordeel heb hoe het bij de scheiding van die en die zit.

De cijfers liegen er niet om.
En ja, er zullen situaties zijn waarbij het ook voor de kinderen beter is dat hun ouders uit elkaar gaan. Extreme situaties.
Maar nee, ik geloof niet dat er ineens zo veel meer extreme situaties zijn dan vroeger. Mensen hebben meer mogelijkheden om uit elkaar te gaan. De schande is er wel af en de financiële mogelijkheden zijn groter. Mensen kunnen meer en anders kiezen dan vroeger en doen dat ook.

Dus ergens is er wel iets veranderd in de manier waarop ‘we als maatschappij’ kijken naar relaties en de waarde van bij elkaar blijven. En dat heeft tot gevolg dat er steeds meer kinderen zijn die opgroeien zonder ouders die bij elkaar wonen. Er zullen individuele situaties zijn waarin dat een zegen is voor alle partijen, maar over het geheel genomen weet ik dat zo net nog niet.

En ja, net als Lanza en haar man kijken wij er hier ook met verbazing naar als het weer in onze omgeving gebeurt. Maar ook met een steen op de maag en wat ik ‘griezelige verbazing’ noemt: als het bij al die anderen gebeurt, kunnen wij ook nooit zeker zijn van onze zaak, hoe zeer we ook allebei vinden dat we een heel stevige basis hebben en nog steeds graag bij elkaar zijn. Dat vinden we allebei een griezelige gedachte.

Griezelige verbazing....

.....en nooit zeker zijn van je eigen zaak vormen toch een andere insteek dan je verheven voelen en beweren dat bepaalde mensen niet nadenken voordat ze een relatie aangaan en dan weer "zomaar" gaan scheiden.

Want ja...

Sorry, ik klikte te snel.
Er gebeuren hele nare dingen. Dat zien we hier op het forum. Veel kan ons allemaal gebeuren.

precies

Natuurlijk zou het fijn zijn als iedereen in vrede met elkaar zou leven en fijn samen de kindertjes zou opvoeden. Helaas is dat niet zo.
Ik merk bij veel zelfgenoegzame stelletjes een hoop 'ramptoerisme'. Lekker gruwelen over hoe het er bij anderen aan toe gaat en dan fijn achter de sperziebonen bespreken dat dat iets is voor een ander (minder) soort mensen, het soort dat geen enkele impulsbeheersing heeft.
Even off topic: vrouwen die het voortdurend hebben over 'mijn man en ik', alsof ze geen losse individuen zijn, vind ik ook altijd een beetje eng. Net als vrouwen die na hun huwelijk de telefoon opnemen met een dubbele achternaam (die van hubbie en hun meisjesnaam). Je bent iemands vrouw geworden, knap hoor.
En weer on topic: als je werkelijk wilt dat mensen die het moeilijk hebben bij elkaar blijven, vang dan bijvoorbeeld hun kinderen eens op en laat het stel een weekendje weg gaan. Dan draag je misschien je heel kleine steentje bij aan minder echtscheidingen. Aan betweterij hebben we niks.

Nou

We hebben ook wel eens iemand op het forum gehad die vond dat haar man zo'n dikke buik kreeg, terwijl zij nog mooi strak was en goed in de markt lag. Die ging zich afvragen of er niet iemand leukers te vinden was en werd op het forum natuurlijk helemaal afgeserveerd, maar er kunnen dus echt wel mensen zijn die om dat soort redenen scheiden. Maar het zullen uitzonderingen zijn, niet voor niets herinner ik me die draad nog.

Voorspellen

Niemand gaat natuurlijk trouwen met de gedachte dat je uit elkaar zal gaan. Het krijgen van kinderen zorgt vaak voor een verandering van prioriteiten en soms zul je dingen daarna anders zien en beleven en dat kan spanningen opleveren.

Wij zijn redelijk onvoorbereid aan het ouderschap begonnen en ik heb hierin zeker onverwachte kanten van mijn man en mijzelf leren kennen. Tussen ons gaat het goed maar het had ook best anders kunnen lopen. Je kan dat niet voorspellen en ik zal er zeker mij hand niet voor in het vuur steken dat we over 10 jaar nog samen zijn.

Dat laatste

Dat laatste klinkt wel heel negatief maar ik bedoel dat het gewoon niet te voorspellen is. Je weet niet wat er allemaal gaat gebeuren. Vandaag is alles goed en hebben we het fijn samen. Maar dat geldt voor vele stellen natuurlijk en een deel daarvan zal uiteindelijk uit elkaar gaan. Als buitenstaander is het lastig te oordelen hierover.

Dit soort draadjes raken mij altijd enorm

"Waarom hebben jullie niet gekozen voor co-ouderschap?"
Omdat mijn man het niet kon/wilde en snel verder weg ging wonen. Iemand dwingen via de rechtbank tot co-ouderschap ging mij veel te ver.

"Scheiden is niet erg. Ruzie maken is erg."
Wij hadden voor onze scheiding nooit ruzie, we waren van plan om ooit samen een bedrijf op te zetten omdat we altijd zo op één lijn zaten. Na de scheiding kwamen de ruzies. Niet goed maar alles over je heen laten gaan is ook niet goed. Mijn leven en dat van de kinderen stond totaal op zijn kop en hij koos voor zichzelf. Als deurmat word je ook geen leukere ouder. Ruzie vermijden vond ik heel moeilijk. Het heeft mij jaren gekost om te realiseren dat het niet uitmaakt hoe ik reageer dus neem het nu allemaal veel meer gelaten.

Ik vraag me wel eens af in hoeverre ex er uiteindelijk mee opgeschoten is, jongere collega is verdwenen en hij is nu met een vrouw met vier kinderen en ziet zijn eigen kinderen dus heel weinig, woont nog verder weg en heeft groot deel van zijn hobby opgegeven naar mijn idee onder invloed van zijn huidige partner. Wel meer geld en groter huis (beide voor hem van belang) en, ook weer naar mijn idee, houdt hij van haar, dat dan wel.

Ik zie veel gekwetste mensen

Een huwelijk omvat de keus om samen verder te gaan. Misschien kun je stellen dat ik iedereen die boos en gekwetst reageert níet de mensen zijn met het verkeerde beeld van een volwassen leven met kinderen, maar hun man of vrouw wel. Maar dan kun je toch de helft van het stel de vraag stellen "wat dácht je nou?". Of: "wat is er mis met jou?" Zeker als het stel nog naar kort bij elkaar is.

Binnen de eerste huwelijksjaren uit elkaar gegroeid zijn, vind ik dubieus. Hoe komt die grote omslag dan? Plotseling geweld vind ik niet een dubieuze reden om te scheiden uiteraard. Ik snap dat fenomeen niet, hoe kan iemand zich zo anders voordoen voor het huwelijk en als de buit binnen is de ware aard tonen? Dan moet zo iemand éigenlijk een gigantische zelfbeheersing hebben. Maar een heel erg berekenende dus.

Het beeld dat mensen snel scheiden met kinderen tot 3 jaar hoeft niet te kloppen natuurlijk. Mensen wonen al 10 jaar samen, willen dan kinderen, wel zo praktisch om te trouwen en dan breekt de hel los. Vrolijk "tropenjaren" genoemd. Ik ben de laatste om te zeggen dat dat onzin is en dat dit gemakkelijk is. Ik snap ook dat scheiden dan een goede oplossing of uitweg lijkt. Maar juist dán denk ik dat het misschien wel voorkomen had kunnen worden als mensen zichzelf en elkaar meer de kans zouden geven. Dat ook willen. Een relatie in standhouden is gewoon niet altijd "leuk". Maar een leven met kind alleen ook niet. Hoeveel gescheiden jonge ouders zouden later vinden dat de scheiding niet heeft opgeleverd wat ze ervan verwachtten?

Zou het kunnen helpen als consultatiebureaus een luisterend oor in de praktijk zouden hebben, waar je standaard ook een afspraak hebt? Om zo sneller problemen bespreekbaar te kunnen maken?

Consultatiebureaus

Wat denk je zelf Kaaskopje? Wat doet een consultatiebureaumedewerker met een ouder met een relatieprobleem?

#70 Maar dan kun je toch de helft van het stel de vraag stellen "wat dácht je nou?". Of: "wat is er mis met jou?" Zeker als het stel nog naar kort bij elkaar is.

Die vraag wordt heus wel gesteld. In ons geval was het mis omdat mijn partner straalverliefd was, op een ander maar dat zei hij niet, ik was "van hem afgegroeid".
Bij een scheiding is vaak één partner al lang bezig met het bedenken en wennen, lang voordat de melding komt, deze staat dan met 10-0 voor en valt er niets meer te redden.

# 70 Zou het kunnen helpen als consultatiebureaus een luisterend oor in de praktijk zouden hebben, waar je standaard ook een afspraak hebt? Om zo sneller problemen bespreekbaar te kunnen maken?
Nee, al is het maar omdat je dan je kind bij je hebt, en ieder zijn vak.

Het zou beter zijn als de begeleiding van het hele scheidingsproces anders zou kunnen worden, zonder winstbejag en zonder alles afzonderlijk te moeten regelen. Hoe beter je alles regelt, hoe sneller, en hoe beter je geïnformeerd word door erkende en onpartijdige deskundigen, hoe kleiner de kans is op een vechtscheiding.

Lanza

Wat Ik nu niet begrijp is dat je in het draadje doorgaan na ontrouw verbaast bent dat wij doorgaan met ons huwelijk en vervolgens een draadje openend waarom " iedereen" zomaar gaat scheiden. Volgens mij begrijp je het niet echt.
Het is nooit zomaar, en 95% heeft een ander of is al jaren uitgecheckt. En vaak zonder medeweten van de partner.
Je weet gelukkig niet alles, ben maar dankbaar met zn fijne man die jou zo goed begrijpt. Dat is enorm veel waard.

Lenza

'Wat is de oorzaak van die chronische ontevredenheid bij mensen, waardoor ze hun geluk ergens anders gaan zoeken? Waarom zetten ze hun eigen geluk boven dat van hun kinderen? Met welke mentaliteit beginnen mensen tegenwoordig aan een relatie en aan kinderen en sluit dit wel aan bij de realiteit?'

Ondanks alle voorbeelden in dit draadje blijf je vasthouden aan het beeld dat mensen te makkelijk scheiden. Lees je de bijdragen eigenlijk wel?

En toch

zie ik ook hier best wel reacties die het beeld bevestigen dat een relatie te snel kan worden opgegeven.

Juist in de verhalen van degenen die vertellen dat je er twee voor nodig hebt om een relatie in stand te houden. Zij vertellen ook vaak dat hun partner (in hun beleving en vaak ook die van de buitenwereld) van het ene op het andere moment aangeeft klaar te zijn met de relatie en de hen (en vaak ook de kinderen) in verwarring achterlaat. En het is waar, als 1 van de 2 de stekker er uit trekt, kan de ander de scheiding niet tegenhouden. Tegelijk is dat dan wel een situatie waarin er niet gewerkt kon worden om de relatie uit het slop te trekken en misschien te redden.
En in zo’n situatie zal er bij de vertrekkende partner een wereld van nare dingen/onvrede achter zitten. Maar als je dat bij jezelf houdt, geef je de relatie en de ander geen kans. En dus ook niet de kans om een scheiding te voorkomen.

En hoewel ik probeer over veel situaties geen oordeel te hebben, vind ik dat best lastig te begrijpen in dergelijke situaties.
Want inderdaad, zoals hier vaak gezegd, eigenlijk iedereen begint een huwelijk (neem hierbij ook de niet gehuwden die al heel lang bij elkaar zijn) met de intentie dat het ‘voor de rest van het leven is’ en wat maakt dan dat het op een gegeven moment door een van de twee niet de moeite waard gezien wordt om tijdig over problemen te praten en te kijken of die oplosbaar zijn?

AnneJ

Ik had al ingecalculeerd dat jij het een slecht idee zou vinden. Zou je het wel veilig vinden als zo'n luisterend oor geen rapportages mag opstellen en niets mag registreren? Gewoon luisteren.