Ouders van jonge kinderen scheiden te snel

Verbazing

Bij ons is het inderdaad ook vooral verbazing. Hebben deze mensen dan nooit eerder een tegenslag gehad in het leven? Bestond de relatie voor die tijd alleen uit hoogtepunten? Hebben ze elkaar nooit goed leren kennen in al die jaren dat er nog geen kinderen waren? Zijn ze te snel aan kinderen begonnen misschien?

Waarom niet over de situatie heen kunnen kijken? De tropenjaren ben je straks weer voorbij en dan ontstaat vanzelf meer ruimte? Is het echt zo lastig om te relativeren, of willen mensen er niet aan werken, is dat te veel moeite?

Mijn man en ik vinden het echt moeilijk te begrijpen.

Pennestreek

"Staan jullie er bij scheidingen dan alleen maar bij te kijken?"
Ik heb in mijn nabijheid geen scheidingen meegemaakt die onverwacht kwamen.

Ik heb me niet bemoeid met hun relatieperikelen omdat ze daar niet om vroegen en niet op zaten te wachten. Misschien is wel het verschil dat ik bij de scheidingen die ik in mijn omgeving zie niet altijd de Man de grote boosdoener is en de vrouw het slachtoffer. En realiseer je dat jij een uitzondering bent dat je zo goed op de hoogte bent van hoe de relatie van je vrienden was. Veel mensen die in een slechte relatie zitten vol spanning zijn heel goed in het verbergen daarvan voor de buitenwereld. Want in tegenstelling tot wat jij en Lanza hier beweren, beschouwen de meeste mensen het mislukken van hun huwelijk wel als falen, vinden ze het vreselijk voor hun kinderen. Ze zijn zich ook heel bewust van de Lanza's en Pennestreken op deze wereld die hun oordeel al klaar hebben en zullen zeggen dat er te snel opgegeven is. Omdat te voorkomen houden veel mensen de schijn zo lang mogelijk op. Totdat het echt niet meer gaat. En dan noemen ze vaak een vrij obligate reden voor hun scheiding. Omdat zoals ik hiervoor al zei, je niet graag je priveleven op het schoolplein of internet bloot legt.
Dus ja ik kijk toe bij een huwelijk in zwaar weer.

Op het moment dat de scheiding daar is, geef ik wel tips en adviezen omdat ik - deels door schade en schande - weet hoe je ondanks een steeds slechter wordende relatie na de scheiding toch redelijk on speaking terms kunt blijven en allebei betrokken ouders kunt blijven.

Lanza

"Ik snap best dat die gespierde buurman, of dat lekkere strakke lijf in de sportschool dan best aantrekkelijk kan lijken, maar zijn er dan echt nog maar zo weinig mensen die daar weerstand aan kunnen bieden en kiezen voor diegene waarmee ze hun leven delen? Ik vind het van zo'n enorme oppervlakkigheid dat ik haast niet kan geloven dat anderen daarop ingaan."

Ik vind deze argumentatie zo dom en beledigend dat ik maar niet op in ga.

"Mijn man en ik vinden het echt moeilijk te begrijpen" Ik zou zeggen leg je erbij neer. En als jij en je man toch graag je hersenen willen laten kraken, ga dan Sankriet leren of probeer de politieke situatie in het interbellum in Italie te duiden.

Verbaas je lekker, Lanza

....Als verbazing jouw/jullie ding is om de wereld te bekijken en vooral stevig te oordelen. Je zou je eigen blik ook kunnen verruimen door eens echt te luisteren wat anderen zeggen. Maar het is inmiddels wel duidelijk dat niet je intentie is. Wat een gemoraalridderij, zeg.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat je denkt dat de weg van A naar B altijd een rechte lijn is. En die dan gewoon volgen. Succes verzekerd.

Lanza

Juist veel en grote tegenslag in het leven leiden tot een grotere kans op scheiding. Dat had je toch zeker zelf wel kunnen bedenken tijdens het overpeinzen van dit vraagstuk?

Ik weet nog dat ik verlaten werd door ex terwijl ik een klein baby'tje had. Ik had dolgraag er alles aan gedaan maar ex "wilde iemand die niet ziek was". Let wel: ik had die chronische ziekte al jaren en uitgebreid met hem daarover gesproken voordat we een kindje kregen. "ik kan dat kind desnoods alleen opvoeden, dan kan jij gewoon ziek zijn" was toen het antwoord

Neemt niet weg dat er dus altijd mensen zijn die hun oordeel klaar hebben "nou ik zou nooit gaan scheiden met kleine kinderen". Ze hadden geen idee hoeveel pijn ze me daar mee deden: ik had zo graag alles er aan gedaan om wel een gezin te zijn. En toen een aantal van die mensen binnen een paar jaar zelf gingen scheiden, kwamen ze ook niet op het idee voor hun snelle makkelijke oordeel hun excuus aan te bieden.

Kortom: het is zo makkelijk zo'n oordeel te hebben. Onthoud je liever daarvan. Het is oppervlakkig, siert je niet, en je kan mensen er onwijs pijn mee doen.

Geen oordeel

ik heb helemaal geen oordeel klaar, ik begrijp het gewoon in deze mij bekende gevallen niet. Dat mag toch?

Natuurlijk gaan de meeste stellen niet om een dwarszittende scheet uit elkaar. En als de een ermee wil stoppen, kan de ander de relatie onmogelijk vasthouden. Weet ik alles van. Maar in de gevallen waar ik het over heb, laat ik dat er nog eens nadrukkelijk bij zeggen, vind ik dat de man (ja, sorry, het zijn steeds de mannen in mijn omgeving) het wel erg makkelijk opgeeft en/of de vinger wijst naar de vrouw. En daar vind ik wel wat van ja. En daarmee zeg ik dus he-le-maal niets over jullie, of over de stellen die er echt voor gevochten hebben, of de situaties die door omstandigheden als verslaving of ziekte (die ken ik ook allebei van dichtbij) onhoudbaar werden.

Ik weet uit eigen ervaring dat écht contact, échte communicatie moeilijk is, maar niet onmogelijk. En ik weet ook uit ervaring dat je dat best kunt leren. Ik snap ook wel dat dat niet in alle gevallen de oplossing is. Maar het gewoon niet proberen, dát snap ik niet. Als je kinderen hebt ben je het (vind ik dus) aan je kinderen verplicht om je uiterste best te doen om het huwelijk in stand te houden. Niet zoals de stellen die Dymo schetst, die heb ik dan weer niet in mijn omgeving. Is ook vreselijk voor alle partijen.

Cijfers

Als je de scheidingcijfers opzoekt en niet afgaat op “ik heb ergens gelezen” dan vind ik dat sinds 1975 het echtscheidingspercentage is opgelopen van iets minder dan 20 naar 38,8 in 2017

De openingsstelling dat dat gebeurt “nog voor het eerste kind 3 jaar oud is.” Betwijfel ik. De gemiddelde huwelijksduur op moment van echtscheiden is van 11 jaar in 1950 opgelopen tot 15 jaar in 2017. Mensen gaan dus helemaal niet sneller scheiden dan vroeger, ze zijn juist langer bij elkaar op het scheidingsmoment. Ik denk daarom ook niet dat al deze mensen kinderen onder de 3 hebben, daarvoor zijn ze te lang getrouwd.

Dupe

Ik vind het soms ook lastig te begrijpen. Een huis vol agressie is ook niet goed. Mensen kunnen veranderen door stress, slaapgebrek, bindingsangst, balans tussen werk/ouder/partner en jezelf scheef komt te staan of weet ik het wat. Dat ziet een buitenstaander misschien eerder als degene op de roze wolk en het ideaalbeeld voor ogen. Misschien is het dat wel waar het gaat wringen. Dat het ideaalbeeld voor de een niet past bij de ander en dat men vergeet met elkaar te praten over hoe je de dingen wil, wat je van elkaar verwacht ipv naïef aan te nemen dat je er hetzelfde in staat. Het is niet aan mij om er over te oordelen of een scheiding terecht is. Ik vind het alleen vooral heel triest voor de betrokken kinderen als ze onderdeel zijn bij een vechtscheiding of waarbij de ene ouder het contact met de andere ouder blokkeert uit rancune of jaloerse gevoelens. Dat vind ik voor de kinderen die er tussen zitten triest en schadelijk. En ik vind het erg dat ouders dat soms lijken te vergeten.

Pennestreek

Ik denk dat het voor het verloop van een echtscheidingsproces juist van het grootste belang is dat de omgeving zo min mogelijk oordeelt. In de eerste plaats weet je hoe dan ook niet genoeg van het huwelijk af om precies te kunnen weten waar het mis is gegaan en is de vraag wie voor welk percentage “schuld” heeft niet te beantwoorden, in de tweede plaats omdat stevige stellingnames vanuit de omgeving de kans op een vechtscheiding vergroten. En dat lijkt me nu zeker niet in het belang van de kinderen.

Als iemand in mijn directe omgeving zijn of haar kinderen aan de kant zet, zou ik daar wel wat van zeggen. Maar dat staat los van het vraagstuk waar dit topic over gaat.

En die opmerking over die zaaddonor dan?

Het is ook nooit goed. Ook niet als je het in je eentje doet.
Mensen bemoeien zich graag met de keuzes van een ander. Niet omdat ze er een mening over moeten hebben maar omdat ze het zichzelf niet zien doen. Dan is hier de oplossing: niemand vindt dat jij ook moet scheiden of kiezen voor een donor.
Ik geef Mlavel groot gelijk: scheiden (of een donor) is niet erg, ruzie maken wel.
Zorg vooral dat je je eigen leven op orde hebt, kijk naar jezelf.

Donna

Helemaal eens. Een oordelende omgeving kan echt funest zijn

Pennestreek

Jij schrijft
"bij zulke heel jonge kinderen. Zo'n plotselinge en heftige omslag... En dan denken dat scheiden de beste of gemakkelijkste oplossing is. Dat snap ik ook niet. Alsof je ex-partner na een scheiding wel ineens alles doet zoals jij het ook wil, of dat je na een scheiding het wel met elkaar eens zal worden of wel ineens prettig met elkaar kan communiceren. Het enige duidelijke voordeel is dat je ook tijd alleen hebt na een scheiding, leek en lijkt me ook wel heerlijk hoor, even niet hoeven zorgen."
Vind je dit geen algemeen oordeel?

En daarnaast, in jouw huwelijk was gebrek aan communicatie een probleem en oorzaak van relatieproblemen. Dat is echt niet overal het geval. Mensen kunnen wel degelijk goed communiceren en elkaar duidelijk maken waar de pijn en spanning zit, zonder dat het gaat leiden tot een oplossing. Ik vind het echt heel fijn voor jou dat jouw relatie het heeft gered, maar het is de vraag of je je eigen situatie als maat der dingen moet nemen.

Hier

"Waarom hebben jullie niet gekozen voor co-ouderschap?"

Omdat mijn ex-man dat niet trok. Hij liep met 1 doordeweekse overnachting al vast, dus dat hebben we toen maar weer terug gedraaid.

Voorstellingsvermogen

Gut, hoe banaal, we hebben last van de tropenjaren en de buurman heeft zo fijn groen gras. Of je hebt een partner die snel gestrest en overprikkeld raakt en dat is nog wel te behappen zonder kind, maar de stress loopt op met een kind, en je vindt dagelijkse woede-uitbarstingen ook niet zo’n veilig klimaat. Waarom krijg je dan toch een kind? (Ja, dat is de volgende vraag). Soms weet je vooraf niet hoe iets uitpakt, al dan niet door naïviteit. De moeder op het schoolplein vertel je natuurlijk iets over uit elkaar gegroeid of veel ruzie want je ex moet ook nog op dat schoolplein staan, en voor je kind is het ook niet fijn als gaat rondzingen dat de papa van Marietje een vrouwenmishandelaar is. Of nog allerlei andere gevoelige redenen die je niet met vage kennissen (of zelfs intimi) bespreekt. Mijn ouders weten nog van niets hoor, 18 jaar na dato. Ze vinden ex nu al niet aardig, daar hoeven geen spannende details bij.

Lanza

"Laatst las ik dat 1 op de 3 stellen uit elkaar gaan, nog voor het eerste kind 3 jaar oud is."

Weet je, noem me sceptisch, maar ik geloof het niet. Dat percentage is gewoon te hoog. Heb je het wel goed gelezen? Is het niet eerder dat van alle stellen met kinderen die uit elkaar gaan 1 op de 3 dat doen voordat het eerste kind 3 is? (nog teveel)

Klopt sowieso niet

Ongeveer een derde van de huwelijken eindigt in een echtscheiding. Dan zouden alle echtscheidingen dus plaatsvinden voor het eerste kind 3 jaar oud is. Dat klopt niet.

Knurf

Precies, kan niet kloppen. Maar ze heeft wel goed gelezen, dus dit artikel - dat hetzelfde beweert - moet gewoon fout zijn:

https://wij.nl/zwanger-info/nieuws/1-op-3-stellen-uit-elkaar-na-gezinsuitbreiding

Lees #34

Daar staan de cijfers van het CBS. Betrouwbaarder dan een blogje.

Het klopt wel degelijk

40% is het percentage in totaal. 32% gaat scheiden als het oudste kind nog geen 3 is.

Lanza

'32% gaat scheiden als het oudste kind nog geen 3 is.'

Ik denk dat dat 32 % ván die 40 % is. Dus 12 % van het totaal.

whatever

Ik lees met stijgende 'verbazing' dit draadje. Voor TS een tip: ga n's praten met moeders in een blijf van m'n lijfhuis, met de kinderen die een 'kinderen uit de knel'cursus volgen...Of blijf het vanaf eenzame hoogte niet begrijpen. Gezellig samen met je man.

Met je man je verbazen...

Goh, ik heb me ook zo verbaasd ooit, samen met mijn man, over onze scheidende koppels in de vriendenkring. Man zei nog 'Alle mannen gaan pas weg zodra ze een ander wijf hebben' hij keurde dat zo enorm af altijd.
Dezelfde man stapte een jaar of 3 later zelf op, omdat hij ineens een ander had. Relatie therapie hebben we niet gedaan, had mijn man geen zin in. Hij pakte zijn spullen in, ging 2 weken bij een vriend wonen (hij had namelijk niemand anders zei hij en na die 2 weken trok hij bij haar in).
Mij in opperste verbijstering achterlatend. Geen co-ouderschap, want hij had geen slaapkamers over (zijn nieuwe vriendin had al twee kinderen) en ook ontzettend lapzwanzerig in het contact met ons eigen kroost, dus na 4 maanden is dat contact verbroken.
Die man die ik dacht dat hij was, is tot op de dag van vandaag verdwenen.

Dus ja, het voelt altijd naar, die verbazing en die oordelen van anderen, ga er maar van uit dat het echt geen makkelijk besluit is bij het grootste deel van de mensen, of niet eens een besluit, het overkomt je.
Soms schrijf ik wel eens ergens iets wat vervelend is als alleenstaande ouder en dan krijg ik een sneer terug 'dan had je maar niet moeten scheiden', (alsof het mijn plan was om te scheiden ?!?!)

En de redenen van scheidingen in mijn omgeving?
5x door vreemdgaan van de man
1x doordat de vrouw en man uit elkaar gegroeid waren
1x extreme gokverslaving van man (bankroet) (met meerdere lijmpogingen achter de rug)
1x mishandeling en drankmisbruik door man
1x vreemdgaan door vrouw

Inderdaad redenen

Hier dagelijks drama door een onbehandelde angst- en paniekstoornis, bij autisme, van vader. Door mijn onbegrip werd dat er niet beter op zeg ik er maar bij.
Twee ouders van wie de karakters extreem gingen botsen na de geboorte van hun kinderen.
Een vader die niet bijdroeg aan het gezin in het buitenland en er nog een vrouw bijnam.
Een moeder die tijdens een schoolreunie verliefd werd op een vroeger vriendje en daar helemaal hoteldebotel van werd.
Twee licht verstandelijk beperkte ouders waarvan vader met de kinderen moeder dagelijks gingen vernederen en haar er uit pestten.
Vader krijgt heimwee en gaat terug naar het land van herkomst.
Schiet me zomaar te binnen. Ken er nog wel meer.

Tja, we zijn niet allemaal perfect.

Ja onbegrijpelijk

Ik betrap mezelf ook steevast op verontwaardiging als mensen met jonge kinderen uit elkaar gaan. En dan realiseer ik me ineens dat ik ook zo’n onverlaat was die ging scheiden met kinderen van 3 en 0. Niet dat ik daar iets over te zeggen had trouwens. Ik vond ook dat we er veel harder aan hadden moeten werken. Maar achteraf realiseerde ik me pas hoe destructief onze relatie was geweest en dat ik strikt genomen juist eerder had moeten vertrekken.

Als je die kinderen eenmaal hebt, is de vraag of je eraan had moeten beginnen fictief. Daar komt geen zinvol antwoord meer op. Ja en nee zijn in het licht van die snelle scheiding beide raar. En intussen zijn ze er en hou je gewoon zielsveel van ze waardoor ja toch het enige juiste antwoord is. Ik zie achteraf wel dat ik veel signalen over het hoofd heb gezien in de relatie. Maar ja, daar schiet je zo weinig mee op. Achteraf is een koe in de kont kijken.

Maar ik wil wel uit eigen ervaring bevestigen dat mensen die gaan scheiden met jonge kinderen niet heel helder bezig zijn (geweest).

Groet,
Jo Hanna