openheid na zoveel jaar?

je bent niet voor niets niet meer samen

volgens mij valt dit 'gewoon' in de categorie: je bent gescheiden dus je hebt er niets meer over te zeggen. Hoe hij (niet) omgaat met het kind in kwestie heb je te accepteren.

Stel je eens voor dat je de zaak zou opblazen/openbaar maken etc. Wat schiet je zoon daarmee op?

Ik blijf erbij; help je zoon om een weerbaar karakter en voldoende zelfvertrouwen te krijgen. Daar heeft hij veel meer aan dan een moeder die *vindt* dat vader het verkeerd doet en erin blijft hangen dat zij iets zou moeten doen.

gr Angela

Wel jouw pakkie an

Wat mij irriteert is dat jij het houden van het geheim op zijn nek schuift en je je eigen aandeel ontkent.

Wat is er nu feitelijk aan de hand: weet hij dat hij een kind heeft maar wil hij er niet over praten?
Of... ontkent hij dat dat kind van hem is?

Waarom zou hij jouw woord daar voor waar aan moeten nemen?

Het is volstrekt duidelijk dat je bij hem op zoek bent naar persoonlijke erkenning. Nu alsnog daarover beginnen bij zijn nieuwe vlam, komt over alsof je je zoon als chantagemiddel gebruikt. Als koevoet om binnen te komen.
Dat voelt slecht. Je woordgebruik; aanvechten, juridische strijd, etc. , doet daar nog eens een schepje bovenop. Alsof je het zelf niet zeker wilt weten.

Laat die man nou eens los.

Stel een curator aan voor je zoon en zorg dat het vaderschap in zijn belang wordt vastgesteld.
Bemoei je er verder niet mee.

Vergeet die man. Van jou is die man niks. Hij is misschien, hooguit, de ongewilde vader van je zoon.

Eens

Ik ben het eens met Mirjam. Hopelijk is er nog een juridische manier te vinden.

als je iets vindt

breng je het naar de politie. Jij vindt dat de vader zich op een bepaalde manier moet gedragen. Daar mag je wel wat van vinden, maar noch naar hem, noch naar zoon kun je daar iets mee. Juridisch e.e.a. vastleggen is wellicht verstandig vanuit zakelijk oogpunt (ik heb daar geen mening over of ervaring mee), dus daarom is dat anders dan een mening over wat vader zou moeten doen.
gr Angela

ik zou

alle contact met die man verbreken, want je hebt er eigenlijk alleen maar last van. Jij hebt gekozen voor dit kind terwijl je wist dat de vader geen vader wilde zijn. Laat dat dan ook zo, en wees tevreden met je 2 persoonsgezin. Wil je toch graag een vader figuur voor je kind dan zou ik vooral op zoek naar een nieuwe, de oude wil namelijk niet, wat jij verder ook zegt of doet of vindt.

Mocht je zoon later ooit op zoek willen naar zijn verwekker dan kun jij hem zijn naam vertellen en kan hij altijd wel weer opgespoord worden. Maar dat is dan verder aan je zoon en niet aan jou.

Juridisch vast laten stellen

Ik zou me kunnen voorstellen dat het prettig is voor je kind om zijn vader wel op zijn geboortecertificaat te hebben staan. Ik kan M Lavell's redenering dus wel volgen. Laat het juridisch in elk geval vast staan. De persoonlijke band komt daar mee niet maar je kind heeft dan ten minste wel zwart op wit staan wie zijn vader is en die kan dat niet meer ontkennen.
Er kunnen goede redenen zijn om de vader niet het kind te laten erkennen (gevaar op mishandeling) maar daar lijkt hier geen sprake van te zijn?
Dat je ex tegenover zijn vriendin niet open is dat is inderdaad kwalijk maar dat is tussen hun twee.
Overigens heeft mijn ex zijn ouders ook nooit vertelt dat hij twee kinderen heeft gekregen samen met mij. Zijn ouders zijn allang dood. Het is ergens sneu dat ze dit nooit hebben geweten maar dat was niet mijn beslissing en ik wilde daar niet tussen gaan staan verder. Ik begrijp wel waarom hij die keuze heeft gemaakt. Overigens heeft mijn ex ook geen contact met zijn kinderen (die allang volwassen zijn)

Zelf heb ik nooit geheimzinnig gedaan over zijn vaderschap. Nu hebben wij ook een wat langere relatie gehad en was hij in het begin ook zeker betrokken bij de kinderen. Pas nadat we verhuisd waren en ik getrouwd ben met mijn huidige man heeft hij (bijna) alle contacten verbroken. Sindsdien heeft hij geen rechtstreeks contact met de kinderen maar ik stuur hem regelmatig een brief met een update over hun leven. Ook jaren niet gedaan toen ik geen adres had. Nu ik echter weer weet waar hij woont stuur ik hem weer brieven. Mochten ze toch ooit contact willen is zo de drempel wat lager.

Tel je zegeningen!

Ik zou zeggen: neem de situatie zoals hij is. Vader is er niet, wil geen rol spelen en hij laat je nu met rust: jij kunt een ongestoord leven leiden met je kind. En dat laatste is heel wat waard. Tel je zegeningen!

Stel nu jij gaat aan vader trekken, door zijn familie in te lichten en de familie en de nieuwe vrouw vinden het allemaal zo geweldig, dat zij op hun beurt aan zoon gaan trekken.......Zelfs rechtszaken door vader zijn mogelijk om omgang en zelfs co-ouderschap af te dwingen.Is dat wat je wil?

Of ga je dan toch denken: had ik het maar rustig gelaten waar het rustig is?

Een belang

#81 "Het lijkt wel alsof ik alleen verantwoordelijkheid neem als ik naar de rechter stap"
Zie je wel, doe je weer zielig.
Hou daar eens mee op. Grow up zou ik haast zeggen.

Er is maar één geldig belang en dat is het recht van je zoon om te weten wie zijn vader is. Je kunt dat vader ook in een aangetekend schrijven laten verklaren. Laat hem er wel een kopie van zijn ID en of een foto bij doen.
Maar als hij ontkent vader te zijn, dan zit er niks anders op om het vaderschap door de rechter te laten vastleggen.

Van alle ander openheid mag jij zacht dromen.
Maar verder je mond houden en niemand lastig vallen.

nou Miriam

Op een discussieforum tegen iemand zeggen dat ze haar mond moet houden is wel erg onbeschoft.

Ze komt hier juist vragen hoe anderen tegen haar situatie en plannen aankijken en als ze niet meteen doet wat jij zegt hoef je niet zo grof te worden.

Helpt ook niet

Plaatsvervangend zielig doen helpt ook niet Marea.

Ik denk verdr dat almvb wel begrijpt waar ik het over .

Juridisch minimum

Waar Mirjam het over heeft is het juridisch minimale: het recht van een kind om te weten wie de vader is, en dan in de zin van: de naam van de man en de erkenning van die man dat hij de verwekker is van het kind.
Waar AMLvb het tussen de regels door over lijkt te hebben is veel meer dan dat: emotionele band, familie kennen, eventuele halfbroers of halfzusjes kennen in de zin van kontakt hebben met ze, communicatie etc.
Mirjam zegt volgens mij, dat als je het juridische minimale niet wilt regelen, dat je dan ook over de meer emotionele aspecten je mond moet houden. Het juridische aspect regelen is volgens mij naar haar mening een eerste vereiste.
De termijn van vijf jaar is verstreken, dus het zal nu aan het kind zijn om eventueel ooit dat juridische aspect te regelen. Dus daar stopt de discussie nu dan zo'n beetje.
Ik denk zelf dat je, als je emotionele aspecten als kontakt met een 'vader', familie en eventuele broertjes en zusjes belangrijk vind, dat het dan wellicht handiger is om eens te kijken of je zelf niet een relatie met een man wilt aangaan. Er zijn heel wat kinderen opgevoed door een vader die niet de biologische vader is. Je kunt dan zelf nog zorgen voor broertjes, zusjes en schoonfamilie. Op latere leeftijd kan de vraag naar de biologische vader alsnog komen vanuit je kind en je kind kan dan zelf stappen zetten.
In het levensverhaal van je kind is de kans op kontakt met zijn biologische vader nog voor de geboorte op 0 gezet; door vader, maar ook doordat je ervoor gekozen hebt om je kind te krijgen van een verwekker die geen vader wilde zijn. Dat de betreffende man in zijn latere leven andere keuzes gaat maken doet in feite niet ter zake. Zo kun je zelf ook andere keuzes maken, bijvoorbeeld door een relatie met een andere man te beginnen. Daar zal de biologische vader zich ook niet mee gaan bemoeien. Dus in mijn ogen verandert het verhaal van man, vriendin en aankomende spruit in feite niets aan jouw situatie en zou je daar ook geen aanleiding in moeten zoeken om dingen te veranderen.
Voor jezelf zou ik met mezelf even uitvechten dat je blijkbaar een latente behoefte hebt aan een rol van de verwekker van je kind in het leven van jou en/of je kind. Die latente behoefte moet je je lijf uit zien te krijgen. Zelfs het juridische minimum regelt niet dat iemand invulling gaat geven aan die rol.

Tsjor

Een bom

AMLvb: 'Verder ben ik gewoon verrast door hoe mijn verhaal over komt op sommige. Ik ervaar het zelf heel anders, minder zwaar ofzo.' Dat kan je eigen gevoel wel zijn, maar ondertussen heb je wel een bom in handen, waarmee je heel wat mensen behoorlijk kunt ontregelen, namelijk daar waar je vindt, dat vader nu openheid zou moeten gaan geven aan zijn vriendin en familie over het bestaan van je kind. De motieven daarvoor zijn niet zuiver, gezien het tijdstip waarop je dat zou willen. Het heeft in feite niets te maken met het belang van je kind, want het kan zomaar zijn, dat je kind nergens iets positiefs of negatiefs ervan merkt als in die andere families de bom is ontploft. Juridisch gezien heb je je rechten op dat gebied niet verzilverd en is de tijd voorbij. Emotionele rechten zijn betwistbaar, hoe mooi ze ook geformuleerd kunnen worden. Je ervaring kan dus wel relatief licht zijn, maar wat je kunt aanrichten is behoorlijk zwaar.
Je enige rechtvaardiging zou kunnen zijn dat je het toen en nu niet eens bent met zijn opstelling, dat hij geen vader wilde worden van jullie kind. Maar dan zou je de gesprekken van toen in feite over moeten doen, waarbij één uitkomst al onmogelijk is, namelijk dat er dan geen kind komt. Met het geboren laten worden van je kind heb je in feite ook zijn opstelling geaccepteerd. Anders heb je een kind gekregen dat je theoretisch en nu praktisch als pressiemiddel wil gaan gebruiken, namelijk om vader alsnog tot een andere opstelling te dwingen.
Het is dus niet zo licht als je denkt.

Tsjor

tja Tjor

Dan wordt er wel heel licht over abortus gedacht.
Hij wil niet dus er komt niet en nu komt het er wel maar hoeft hij niet.
Dát had hij moeten bedenken voor hij de liefde bedreef.
En dat heeft hij zelfs NU bij een volgende relatie nog steeds niet onder de knie, maar verwerkt wel een kind.

Misschien kunnen mensen zich iets beter beschermen, dubbel beschermen bijvoorbeeld of sterilisatie als je echt nooit kinderen wilt, dan heb je al een hoop leed voorkomen.

Ik snap best dat TS zich druk maakt over de toekomst. Van het juridische deel heb ik geen kaas gegeten, maar hoop dat deze man, wanneer hij zich tot het nieuwe kind wendt, ook eens tot het eerste kind zal wenden.

Niet verstoppen

Dat komt niet door mij ALMvb. Dat komt omdat je je steeds verstopt achter iemand anders.
Achter die vader en een onbegrijpelijke schijnafspraak over geheimen.
Achter mij dit keer. Hoe confronterend duidelijk iemand ook is, jij zoekt een weg om te ontsnappen aan jouw verantwoordelijkheid. Jij vindt wel iets of iemand om de schuld op te leggen van de situatie.
Ik krijg met die vader steeds meer te doen en van de situatie steeds meer de gedachte dat die gestolen. (zaaddief)

Ondertussen staat voor jouw zoon niet vast wie zijn vader is.
Dat is JOUW schuld en JOUW verantwoordelijkheid.

Hou op met piepen en klagen. Ga eens wat nuttigs doen.

.

Carla

Ik denk niet licht over een abortus, absoluut niet. Maar ik denk wel heel zwaar over een kind krijgen. Dat is een hele beslissing, zeker als de omstandigheden niet optimaal zijn. De afweging tussen een foutje in de liefde bedrijven en het leven van een kind valt voor mij iets anders uit dan voor jou. Een 'ongelukje' kun je herstellen, het leven van een kind kun je niet terugdraaien.

Tsjor

Problemen voor de toekomst

zijn veroorzaakt door problemen uit het verleden. Carla, je schrijft: 'Ik snap best dat TS zich druk maakt over de toekomst. Van het juridische deel heb ik geen kaas gegeten, maar hoop dat deze man, wanneer hij zich tot het nieuwe kind wendt, ook eens tot het eerste kind zal wenden.' Daarmee leg je de verantwoordelijkheid om eventuele problemen in de toekomst op te lossen bij de vader en doe je precies waar Mirjam zo tegen tekeer gaat: je haalt de verantwoordelijkheid voor die problemen weg bij de moeder. Terwijl zij alleszins deel is van het verleden en een zelfstandige verantwoordelijkheid heeft in deze. Geen afhankelijke verantwoordelijkheid, tenminste niet meer dan dat verantwoordelijkheid altijd afhankelijk is gegeven de situatie. Maar je kunt je niet gaan verschuilen door iemand anders verantwoordelijk te maken voor de situatie.

Tsjor

Rotmoeder

Laat ik er nog maar een confronterend schepje bovenop doen. Is dat een vrouwending, dat geverschuil? Is het sexy om afhankelijk te doen? Of gezellig?

Ik zie hier een verhaal van een kind met een moeder en een vader die de belangen van dat kind uitstellen (dat zoekt ie later zelf maar uit) terwijl ze ondertussen al een kastje en een muur plaatsen om dat kind tegen die tijd heen en weer te kunnen sturen.

Moeder heeft het kind gehouden, maar wil de verantwoordelijkheid die erbij hoort niet.

Dat is een rotmoeder.

Gedane zaken nemen geen keer

Je kunt je daarover druk blijven maken, Mirjam, maar het is nu te laat, het kind is 6. Misschien moet er iemand extra bijkomen op de burgerlijke stand van een gemeente die bij aangiftes goed kijkt hoe de juridische constructie van vaderschap en moederschap is geregeld en voorlichting geeft over de mogelijke gevolgen van die constructie voor de toekomst. Er komen nog heel ingewikkelde situaties aan, dus op dat gebied ligt nog een heel terrein open.

Tsjor

Er rest niets meer.

Alleen het kind zelf kan nu, indien nodig, het vaderschap opeisen d.m.v. een rechter. Ik blijf bij mijn advies om de komende jaren afstand te nemen van de vader en zijn eventuele gezin. Wat mij betreft heb je je verantwoordelijkheid wel degelijk genomen. De afgelopen jaren heb je je kind zonder vader opgevoed, dat was een bewuste keuze.
Een vaderschapsverklaring houdt op dit moment niet meer in dan een papier met handtekening en een financiele bijdrage.
Emotioneel gezien, waar het jou om gaat, gaat de vader niets betekenen in het leven van je zoon.

Die keuze heb je gemaakt bij je zoons geboorte en de eerste jaren, accepteren van de situatie en kijken hoe je zoon dit zelf oppakt over enkele jaren.

Wil je nu toch een erkenning opeisen dan zou ik informatie inwinnen bij een wetswinkel/ advocaat, die weten wat er nu mogelijk is.

Emotionele betrokkenheid

Emotionele betrokkenheid kan je niet eisen. Je had wel de juridische betrokkenheid kunnen eisen in die periode. In veel opzichten was dat waarschijnlijk een betere keuze geweest. Dan had je het emotionele aspect kunnen laten liggen maar had je voor je zoon wel duidelijkheid verschaft. Dat kan nu waarschijnlijk niet meer. Je kan natuurlijk wel met de vader in overleg over erkenning. Misschien is hij daartoe wel bereid?
Wat hij vervolgens wel of niet tegen zijn vriendin vertelt is zijn zaak.
Je kan er natuurlijk voor kiezen om haar alles te vertellen. Ik zou dat zelf niet doen omdat ik denk dat je er niks mee opschiet. Je man gaat daarna niet opeens een liefhebbende vader zijn voor jouw zoon. Hij zal waarschijnlijk boos zijn en dan is de deur nog verder op slot.
Ik zou proberen die erkenning te regelen maar als dat niet lukt zou ik het laten rusten. Hoe moeilijk dat ook is In elk geval tot je zoon ouder is en zijn eigen wensen op dit gebied beter vorm kan geven.

Dat je niet voor abortus hebt gekozen snap ik heel goed. Dat zou voor mij ook geen optie zijn. Abortus is nu eenmaal niet voor iedereen een echte keuze. Het leven begint niet opeens halverwege een zwangerschap, het kind is er al, het leven is al begonnen en de keuze is al gemaakt door de zwangerschap.