openheid na zoveel jaar?

Vanuit je zelf bekijken.

Je schrijft dat je iets zou willen opbouwen met een broer/zus waar je het bestaan niet van wist. Dat is zeer persoonlijk.
Ik heb een band met broers/zussen omdat ik met ze ben opgegroeid, mijn hele jeugd. We hebben dezelfde vader en moeder, groeiden op in hetzelfde huis en delen herinneringen.
Een eventuele halfbroer/-zus is voor mij daarmee niet te vergelijken.
Een band, vriendschappelijk is mogelijk, maar emotioneel is er voor mij toch een groot verschil. Ik zou inderdaad niet teveel jou gevoelens koppelen aan je zoon.

Vaderschapstest.

De eerste 5 jaar kan een moeder dat gerechtelijk afdwingen, daarna het kind. Dus het kan altijd nog.
De vader is bij een positieve uitslag dan ook onderhoudsplichtig en het kind kan meedelen in de erfenis. Als het dus financieel gezien niet nodig is de komende jaren kan je zoon later altijd nog een test afdwingen als de vader ontkent.
Deze man kan overal kinderen verwekken en ze niet erkennen, wel de lusten, niet de lasten.

Laten lopen

Precies. Moeder heeft het 6 jaar laten lopen en miept nu over openheid na al die jaren.
Ze had het meteen moeten doen.
Niet voor de vader, maar voor dat kind. Niet voor het geld, maar om met zekerheid vastgesteld te hebben wie de vader is. Om zeker te weten dat de zoon, als hij dat ooit zou willen, zonder problemen kan weten wie zijn vader is.

Deze man kan verder alles wat vrouwen hem toestaan.

Dit kind is een zoon en wordt misschien ooit ook vader. Als vader een slechte vader is, dan zit er niks anders op voor moeder om dan maar een goede vader te zijn. Je kunt niet toekijken en eeuwig blijven jammeren.
Tenzij het om dat jammeren te doen is onder het motto: een zeurrelatie is ook een relatie.
Dat kind heeft daar ondertussen niks aan.

Ja, of gewoon vragen

http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/erkenning-kind/voorwaarden-voor-erkenning-van-een-kind

Je kunt vader ook vragen om zijn kind alsnog te erkennen nu hij ook een ander kind krijgt. Dat is eerlijk naar beide kinderen toe.
Brief meegeven met jou toestemming of samen naar het loket gaan met het kind. Ik denk dat in de meeste gemeenten het kind wel mee moet.
En uiteraard paspoort of ID-kaart mee. En identificatiebewijs van kind.

Mogelijk dat vader daar wel voor in is. Scheelt een dure procedure voor kind later.

Is die vrouw wel de juiste voor hem --> geheimen

ALMvb,
de waarheid komt vroeg of laat boven. Je weet niet hoe je zoontje of zoon later gaat reageren als hij verneemt dat je nog met de vader contact hebt én weet dat hij een halfbroer of zus heeft.

Ik zou met de vader van je zoon een gesprek vragen. Wat je zeker mag zeggen is dat je zoon een levende vader heeft en een halfbroer of zusje zal krijgen, tenminste wanneer het het juiste moment is. Als je met de vader 6 jaren geleden afgesproken hebt dat je zoon niet weet wie zijn vader is, kan je die afspraak alleen herroepen met het akkoord van de vader, vind je niet? Je kan dit toch niet eenzijdig gaan beslissen omdat je moeite hebt met het 2de kind waar hij wel voor wil zorgen? Die man is ondertussen ook 6 jaar verder gegroeid en natuurlijk is hij daaromtrent veranderd. Ik snap wel dat je het daar moeilijk mee hebt, maar jullie overeenkomst van 6 jaar geleden, heeft niets te maken met zijn huidige beslissing.

Naast de reactie van het uitkomen van die leugen bij jullie zoon, moet die man ook eens aan de gevolgen denken bij het uitkomen van die leugen bij zijn vriendin en hun kind. Het feit dat zij het niet mag weten, is misschien een indicatie dat zij niet de juiste vrouw voor hem is? En het achterhouden van het bestaan van een halfbroer of zus tegenover dat kind, is ook heel pijnlijk voor dat kind als het uitkomt. Die man beliegt zowaar 3 mensen : zijn 2 kinderen én zijn vriendin.

Mijn zoon was 6 jaar toen mijn (ex-)man hem adopteerde. Mijn man wou niet dat mijn zoon de waarheid wist, maar ik heb hem kunnen overtuigen die niet achter te houden. Mijn zoon zou opgroeien met de waarheid omdat dit hem dan maakt, wie hij werkelijk is. Ik snapte het standpunt van mijn man wel. Die was bang dat als mijn zoon zou puberen, mijn zoon ooit zou zeggen dat hij zijn vader niet was. Mijn zoon is nu 24 en heeft dit nooit gezegd. In tegenstelling, zelfs nu ik gescheiden ben, is mijn ex-man nog altijd zijn papa.
De biologische vader heeft hij nooit gekend en die is ondertussen overleden. Maar hij heeft wel 2 half-broers en -zussen die hij kent. Zijn halfzus is de vriendin van een vriend, toevallig. Hij kent ook de rest van zijn biologische familie. Hij houdt ook meer van zijn vader dan van zijn biologische familie, logisch ook want hij is bij ons opgegroeid. Hij komt niet bij biologische familie buiten bij zijn vriend die met zijn halfzus samenwoont.
Maar de waarheid heeft mijn zoon laten opgroeien tot de fijne man die hij nu is.

Ik wens je veel sterkte.

Verwerken

"Dit nieuws is mij erg pijnlijk gevallen. Vooral het feit dat hij mijn zoon vanaf dag 1 heeft genegeerd en nu dus bij zijn tweede kind wel overweegt om een actieve vaderrol op zich te gaan nemen. En dat vooral omdat hij met deze vrouw een toekomst op wilde bouwen die voor ons sowieso niet weggelegd zou zijn."

Nog even reageren op het bovenstaande : ben je ondertussen met je leven verder gegaan? Er zijn al 6 jaren voorbij.
Misschien heb ik het verkeerd maar heb je de voorbije jaren stiekem gehoopt dat hij toch met je zou verder gaan en een vader zou worden voor je zoon? Dan moet dit nieuws heel pijnlijk zijn. En toch moet je het nu wél verwerken! Om terug geluk in jouw leven toe te laten. Of in dat van je zoontje.

Bekijk het langs een andere kant : hij neemt nu tenminste wel de vaderrol op. Dit kind gaat zijn/haar vader wel kennen.

Dikke knuffel

Reden

Ad Hambre geeft de reden aan waarom eerlijkheid nodig is:
"Dit nieuws is mij erg pijnlijk gevallen. Vooral het feit dat hij mijn zoon vanaf dag 1 heeft genegeerd en nu dus bij zijn tweede kind wel overweegt om een actieve vaderrol op zich te gaan nemen. En dat vooral omdat hij met deze vrouw een toekomst op wilde bouwen die voor ons sowieso niet weggelegd zou zijn."

Mijn zoon was 6 toen hij de waarheid vernam. Hij werd geadopteerd en veranderde van naam dus was het de ideale moment om het te vertellen. En weet je wat? Er kwam géén reactie! De situatie is natuurlijk niet vergelijkbaar maar toch... kinderen kunnen op die leeftijd beter met de waarheid om dan pubers of volwassenen. Want het is zo simpel, toch? Voor kinderen althans...

Euhm, ik lees hier veel over "de vader wilde geen kinderen". Ik maak uit het hele verhaal uit dat de vader de verantwoordelijkheid van kinderen niet wou dragen. Anders zou hij toch geen contact houden met je? In die nuance zit een groot verschil als je het nieuws aan je zoon zou brengen. Hij heeft een vader maar die was toen niet klaar voor het ouderschap. En de situatie zoals ze nu is, is de afgelopen 6 jaar gegroeid en kan je niet zomaar terugdraaien.

Weet je waaraan ik denk? Misschien moet die man eens een brief aan zijn zoon schrijven? Hij kan misschien uitleggen waarom hij geen contact wou? Die kan je dan aan je zoon geven als hij er ooit eens heisa zou over maken. Wat ik niet verwacht als hij met de waarheid opgroeid.

Enne, nu maak je er een heisa van. Logisch want het nieuws valt nogal rauw op je dak. Maar in de loop van jullie verdere leven, kan het gewoon een plaats krijgen en kunnen jullie verder gaan.
Lekker met zijn 2 in de wetenschap dat er biologisch nog familie is.

Ik heb nog een praktische vraag : wat gebeurt er met je zoon als jij vroegtijdig komt te overlijden? Ik heb destijds geregeld dat hij destijds naar mijn zus zou gaan. Toen ik trouwde en hij geadopteerd werd, is het normaal dat hij bij mijn man zou blijven.
Wat zou zijn vader willen?

Enne...als zijn vader niet wil dat zijn toekomstige vrouw en brusje het te weten komen, zou hij beter alle contact met jou verbreken. Beter voor jou en je zoon!

Charlie

"Als je met de vader 6 jaren geleden afgesproken hebt dat je zoon niet weet wie zijn vader is, kan je die afspraak alleen herroepen met het akkoord van de vader, vind je niet?"

Nee, dat vind ik helemaal niet. Afspraak is afspraak is een goeie stelregel, maar het belang van het kind gaat in dit geval voor n.m.m. Als dat belang ertoe leidt dat je die afspraak niet kunt volhouden moet je hem eenzijdig opzeggen.

Welke leugen?

Wat mij mateloos irriteertis dat hier maar voetstoots wordt aangenomen dat de man in kwestie werkelijk de vader is en dat hij bovendien op de hoogte is van het bestaan van dat kind.
Dat hij verantwoordelijkheid niet zou willen.

Is er wel een kind of hebben we hier te maken met een ziekelijke stalker die van plan is over de rug van een kind in wording een voet tussen de deur te houden? "Jij hebt een broertje. Nee die mag jij niet zien van je vader. Dat heb ik hem beloofd"

Is die man wel op de hoogte of heeft ze dat kind stiekem gekregen?

Er is niets normaal aan het geheim houden van een vader of een kind.
Dat wel doen getuigt van bijzonder leugenachtig en onverantwoordelijk gedrag.
Arm kind.

Lavell

Je moet er toch maar vanuit gaan dat de feiten zoals gepresenteerd door de OP kloppen. Ik wil de interpretatie graag in twijfel trekken, maar als de simpele feiten al fantasie zijn...

En zo ongeloofwaardig is het verhaal toch niet, volgens mij komt een dergelijk scenario wel vaker voor.

Als de moeder een monogame relatie had kan ze ook zonder DNA weten dat hij de vader is.

In de jaren vijftig wel

De invulling gaat een stukje verder dan ts zelf vertelt.
Het scenario dat zij zelf beschrijft past in de jaren vijftig.
De slachtofferige houding helemaal.

Als die man bestaat, dat kind bestaat en de man van dat kind weet, dan is er tegenwoordig helemaal geen reden om ook maar iets geheim te houden. Tenzij zij dat zelf wil.

Een wat moderner scenario sinds de uitvinding van de pil is dat zij stiekem zwanger wordt van hem.
Er zijn er die het daarna ook nog wagen om zielig te doen over een vent die geen verantwoordelijkheid wil.

Wat hier aan de hand is is niet duidelijk. Dat zij al die tijd geheimhouding heeft gewild maar nu ineens zich wil mengen in de nieuwe relatie van die vermeende pa, ik heb een broertje in de aanbieding, is op zijn minst duister.

MLavell

Maar zij wilde helemaal geen geheimhouding. Vrouw en kind zijn juist gedumpt. Topic startster had liever het kind samen opgevoed met de vader. Zij weigerde abortus, einde relatie.

Blijft verwarrend dus

"Het enige waar ik over val is dat zijn vader zijn bestaan compleet ontkent en doet alsof hij niet bestaat. En ik wil voorkomen dat mijn zoon dit op latere leeftijd moet bevechten en bewijzen."

Ik begrijp heel goed hoe zoiets kan ontstaan. Maar ik denk dat Miriam wel enigszins gelijk heeft al formuleert ze het scherp. Je keuzes zijn niet bepaald rationeel of doordacht, zelfs niet intuitief treffend. Met de antwoorden die je hier krijgt kun je ook al niet zoveel. Dus wat heeft het dan voor zin. Als het voor jou zelf wel zin heeft dan is dat in elk geval winst. Je hebt genoeg om over na te denken.

Je kunt niets meer voorkomen voor je zoon, je kunt zelfs geen vaderschapsprocedure meer aangaan. Je kunt wel stoppen met kiezen voor de kant van vader.

Feit blijft

Het feit blijft dat jij toen gekozen hebt om je zoon te krijgen en hij al tijdens de zwangerschap zei dat hij geen kind wilde. Bij een zwangerschap kun je niet halfhalf doen, het is of het kind komt of een abortus. Wat je ook kiest, een van de ouders verliest.

Ik vind dat je daar nu niet op terug kan komen. Hij is vanaf het begin eerlijk tegen je geweest, heeft je niet na een paar maanden verlaten toen de gebroken nachten hem opbraken.

Ik vind de timing echt wonderlijk: nu zijn vriendin zwanger is. Dat staat buiten jou en jullie toenmalige keuze.

En dat sentimentele gedoe over dat hij zijn vader wil leren kennen. Jij hebt de naam en het adres van zijn vader en als hij er over een paar jaar naar vraagt kun je de situatie herzien. Maar niet een zesjarig jongetje blij maken met een dooie mus. "Wil je je vader leren kennen." "ja, leuk." "Oke, bel ik hem even." ....... "O, hij wil je niet zien."

Verder denk ik dat die bloedband zwaar overschat wordt. Er zijn veel mensen die zonder vader (of moeder) opgroeien. En ik sta ook altijd versteld van de tranen die bij programma's als Spoorloos geplengd worden als een geadopteerd kind ineens herenigd wordt met de moeder die hem of haar heeft afgestaan. Ik vermoed dat daar weleens iemand tussen zit die helemaal de moeder niet is, maar een rijke Westerling als verloren kind wel ziet zitten. Dus als de verwachting van het weggeven kind maar hoog genoeg is, opent het hart zich vanzelf.

Zelfde citaat als AnneJ

Het enige waar ik over val is dat zijn vader zijn bestaan compleet ontkent en doet alsof hij niet bestaat. En ik wil voorkomen dat mijn zoon dit op latere leeftijd moet bevechTen

Daar heeft die vader alle recht toe. Hij wilde het kind niet, jij wel ondanks zijn bezwaar. Ik vermoed dat hij niet als vader op het geboortebewijs staat, dus hij mag dat kind ook ontkennen. Jij hebt iets besloten dat hij niet wilde, waarom moet hij nu daarvoor opdraaien op een moment dat jou dat uitkomt?

Je zoon hoeft helemaal later niets te bevechten. Als je echt de keuze van de vader zou respecteren, dan zeg je gewoon tegen je zoon dat je niet weet wie zijn vader is. Nou, en dan moet hij dat maar accepteren, zo is het nu eenmaal. Die vader wilde geen zoon en dus ook niet na 18 jaar een zoon die contact met hem wil.
Waarom moet alles gaan zoals jij wil?

Niet zielig doen

Wil, het bevestigen van het vaderschap lag in haar handen. Daar had ze vijf jaar voor en de rechterlijke macht tot en met dwang mee. Als je daar geen gebruik van maakt, dan wil je niet.

ALMvb hou op met zielig doen. Er is wel een standaard pad dat je kunt volgen.
Dat is nu juist de crux:vroeger moesten vrouwen het maar zien te rooien met dat kind. tegenwoordig wordt de verwekker desnoods met dwang bij de les getrokken.

Het is JOUW keuze geweest om daar niets mee te doen.

Annej ze kan alsnog zorgen dat haar zoon van zijn rechten gebruik maakt. Onderweg moet ze er wel rekening mee houden dat zij ook aan de tand gevoeld zal worden. Ze heeft wat te verantwoorden.

Verder kan ze doen wat jij voorstelde. Als deze situatie waarheid is, die man bestaat en op de hoogte is van dat kind, dat tussentijds contact er ook is, dan kan ze hem gewoon vragen dat kind te erkennen.
Of, dat is ook nog een optie, dat hij een schriftelijke verklaring aflegt waarin hij erkent de vader te zijn.

Niet mee eens

Marea die vader heeft dat recht niet. Zelfs niet als hij in de val gelokt is met gesaboteerde condooms of andere doe-alsof anticonceptie.
Vroeger werden vrouwen onvrijwillig met kind geschopt. Tegenwoordig zijn het steeds vaker mannen. Dat is sneu, maar maakt de verwekkers in kwestie niet minder een vader.
Er is consensus over het recht van kinderen om te weten wie hun vader is.

klopt miriam

Daar had ik laatst nog een draadje over gestart omdat zoon er naar vroeg. Als hij seks zou hebben en van tevoren duidelijk zou maken dat hij geen kind wil en meisje ook niet, condoom gebruikt etc en meisje zegt dat ze de pil gebruikt, condoom scheurt en pil werkte niet en meisje wordt toch zwanger, wil kind niet maar mag geen abortus van haar ouders: mijn zoon moet betalen voor dat kind.

En nee zoon was dat niet van plan hij wilde gewoon weten hoe het zit ;)

Zo ver strekt mijn kennis niet

Ik weet niet of hij moet betalen. Hij kan niet geheim blijven.
Dat kunnen zaaddonors ook niet.

Zaaddonors hoeven niet te betalen. Je zou bij geroofd zaad een overduidelijke misleiding door de vrouw, kunnen stellen dat je onvrijwillig zaaddonor bent geworden.

Hmmmm

Voor een deel vind ik echt dat het jouw zaken niet zijn. De relatie met zijn huidige partner en hun kind gaan jou niet aan.

Over wie zijn vader is en waarom hij geen rol speelt, kun je open kaart spelen op het niveau van het kind.

martelaar

AMLvb, Ik snap dat het verwijt van slachtofferschap je tegen staat, maar ik krijg zelf altijd kromme tenen van zo'n zinnetje: 'Ik heb vanaf begin af aan naar mijn inzicht zo goed mogelijk het belang van mijn zoon voorop proberen te zetten.' Ik noem dat maar even 'martelaarschap' in plaats van slachtofferschap: jezelf offeren voor (het belang van) je kind. Ook al weet ik dat 'het belang van je kind voorop stellen' een goede kwaliteit is in het ouderschap. Maar in dit verhaal komt het op een andere manier over, namelijk dat het belang van je kind het bruggetje is, het voetpad op basis waarvan je zelf denkt op een bepaalde manier te kunnen handelen.
Je verhaal over broertjes en zusjes is ook iets wat je nu projecteert op jouw kind. Je kunt altijd zelf nog een relatie beginnen en zelf zorgen voor broertjes en zusjes als je dat zo belangrijk vindt.
Ik heb nog steeds geen duidelijk antwoord op mijn vraag waar die 'geheimhouding' vandaan komt. Was dat jouw eigen interpretatie? Was dat een eis van de vader (en denk erom dat je niemand mag weten dat ....).
Ik denk dat je zelf geen geheim moet houden, ook niet over het feit dat je af en toe kontakt hebt met de vader en dat je weet dat hij een kindje krijgt. Maar dat is iets anders dan dat je er nu je kind mee moet lastig vallen. Hij heeft niets aan die kennis. De gedachte dat je nu zijn vriendin en zijn familie zou willen laten inlichten is al helemaal vreemd. Het zou dan alleen maar kunnen zijn, dat je niet wil dat hij nu mooi weer kan gaan spelen, dat je hem wil 'ontmaskeren' of zoiets. In elk geval lijkt het iets kwaadaardigs.

Tsjor

maar waarom

vind je dat *jij* daar iets mee moet, met: "Maar nu er dus twee belangrijke mensen bijkomen namelijk een vrouw en kind ga ik dus weer twijfelen."
Daar zit voor mij het onbegrip van je 'vraag' of je 'probleem': dit heeft toch niets met je kind te maken, maar alles met jouw gevoel? Daar moet je dus iets mee doen, met je gevoel, niet met mededelingen naar je kind of naar nieuwe vrouw.
gr Angela