onzekerheid over de toekomst blijft

Aandeel?

Denk je dat ik niet mijn best heb gedaan. Vermoedelijk vond ik ook dat ik er goed aan deed om me slecht te laten behandelen. Of ik besefte niet hoe fout dat eigenlijk was. Je groeit erin, denk ik. Toen we een relatie kregen was ik heel verliefd, en hoewel zijn korte lontje niet lang verborgen bleef vond ik de positieve kanten opwegen tegen de negatieve.
Jij hebt ook je aandeel gehad in het mislukken van de relatie. Als je het geen schuld wilt noemen prima, maar de man is ook niet de relatie in gestapt om jouw of zijn leven te vergallen. Hij heeft ook 30 jaar deel uitgemaakt van de relatie.

Neuh

Ik hoefde geen perfecte man. Het enige waar ik niet voor bleef is het feit dat hij toen pas zei niet en oh..Eigenlijk nooit van me gehouden te hebben. En dat was de dag voordat ik een advocaat belde.Als er geen liefde is stop ik met vechten.

Dat kon ik niet aan hebben zien komen. Niet meer van me houden a la dat
kan. Maar nooit? Hoe moet ik dat weten? Het werd altijd ontkent.

Hij was niet zo. Dat kwam pas na de kinderen. Mensen kunnen dingen heel lang niet laten zien.
Ik merk dat ik mezelf ga verdedigen. In die hoek ga ik niet staan. Iedereen mag denken wat hij wil, vinden wat hij vindt, maar niemand was erbij. Niemand van de mensen die hem kennen zagen of herkenden het, slechts een enkeling, dus ook dat snap ik.

Parka

Het is waarschijnlijk dat ik het idee dat ik 35 jaar voor de gek ben gehouden niet kan accepteren. Alleen al daarom zou ik kijken wat mijn rol is geweest. Om het voor de rest van mijn leven te kunnen vermijden.
En verder alles zo'n beetje wat Phryne Fisher zegt. Heel herkenbaar.

Overigens

Ik heb altijd geweten dat mijn ex moeilijke kanten had. Ik heb dat ook te lang geaccepteerd. Niet zozeer door passief verzet, ik ruziede net zo hard terug, maar wel door het iedere keer weer goed te maken of hem de kans te geven het goed te maken.
En achteraf denk ik wel eens, ik had hier veel eerder mee moeten stoppen. Dat was voor iedereen, maar vooral voor de kinderen veel beter geweest. Dat ik dat niet heb gedaan reken ik mijzelf zeker aan.

partnerkeuze

Ik denk wel dat er vrouwen (en mannen) zijn die niet de subtiele signalen herkennen van een foute partner. Misschien door een te beschermde opvoeding of juist uit een gezin met een disfunctionele dynamiek.
Maar daarmee blijft dat ze een aandeel hebben gehad in de relatie. Mijn moeder was er van overtuigd dat het stranden van haar huwelijk met mijn vader helemaal de schuld van mijn vader was. Die houding belemmerde wel de verwerking van de scheiding, ze is altijd wrok blijven koesteren, erg jammer.

Aandeel...

Ik noem het zelf liever "wisselwerking". Een woord als "aandeel" kan namelijk te hard aankomen ook al is dat niet de bedoeling. "Zie je wel, jij..." of "ja maar jij" kan namelijk één van de dingen zijn die men al te vaak om de oren heeft gekregen. En dan niet goedbedoeld, maar om de ander onder druk te zetten.

Het is niet uit te leggen aan iemand die dit niet heeft meegemaakt. Iemand die na de eerste confrontatie mogelijk zou hebben gezegd: "Zeg, wie denk je wel wie je voor je hebt? Voel jij je wel helemaal lekker om zó tekeer te gaan?" en grenzen hebben getrokken.

Achteraf denk ik ook: mens, je was gék. Maar opeens zit je er middenin. Omdat je voortekenen hebt gebagatelliseerd bijvoorbeeld. Een grote smoel wordt: "Ja, maar ik was ook een beetje geïrriteerd." (terwijl het niet gezond is als je partner tegen je schreeuwt om futiliteiten). Een klap wordt: "Ik zal hem wel overstuur hebben gemaakt, hij schrok er denk ik zelf van."

Partner trekt alle registers open, fysiek of verbaal, ik pas me vervolgens aan hem aan. Oorzaak: onzekerheid, een slecht referentiekader in de jeugd, je door iemand laten overbluffen en zo snel geen weerwoord hebben, makkelijk beïnvloedbaar zijn, angst. En het komt in alle lagen van de bevolking voor.

Ik zie mijn aandeel. Ik stelde geen grenzen en paste me steeds verder aan om confrontaties te voorkomen, tot het moment dat het echt niet meer kon.
Maar ik noem het liever "wisselwerking". Omdat "jouw aandeel" voor de mensen die hierin zitten voelt als een veroordelend, aanvallend "ja, maar jij", alsof niet alleen jouw reactie maar ook zijn gedrag jouw verantwoordelijkheid is.

Dat is niet zo!!! Dat weet ik ook wel maar vergis je niet in de kronkels in het brein van iemand in die situatie, die denkt "het zal wel aan mij liggen". Woorden kunnen vreemde uitwerkingen hebben, al is dat niet zo bedoeld.

En daarbij wordt te makkelijk over het gedrag van de agressieve partner heengestapt en kan het "slachtoffer" (rotwoord) een trap na krijgen: Ja maar jij liet over je heenlopen, ja maar jij werd passief agressief, ja maar jij....

Ja, dat klopt.

Maar ondertussen werd er wel tegen deze mensen geschreeuwd, gescholden, doodgezwegen, geweld gebruikt (fysiek, seksueel, psychisch), etcetera. Het eigen aandeel is belangrijk om naar te kijken, maar vooral bij de "slachtoffers" wordt dat in hun beleving al snel "dus het is mijn schuld.

Nee.

Niemand verdient het om toegeschreeuwd, uitgescholden, doodgezwegen etcetera te worden.

Vandaar mijn voorkeur voor "wisselwerking".

Klopt Sally

Maar blijven hangen in wrok is vooral schadelijk voor jou. Ik heb jaren zitten wachten op erkenning voor wat ik allemaal deed, misschien zelfs een sorry van ex. Maar dat komt (meestal) niet en dan moet je toch verder. Loslaten dus en accepteren dat het verleden was zoals het was, hopelijk met genoeg wijsheid om het niet nogmaals te laten gebeuren.

wat er bij mij gebeurde

Ik zag dat het draadje van Paddington verschoof naar dit draadje wat ik enkele weken geleden opende. Ik zag het als een gemene steek onder water. Maar nu achteraf kan het ook gewoon per ongeluk zijn gebeurt. Het geeft aan hoe beschadigd je raakt nadat je in een problematische echtscheiding alles in duigen ziet vallen. Je wantrouwt alles en iedereen. De discussie of je je eigen aandeel wel ziet en de waarschuwing, 'val niet weer in hetzelfde patroon' wil ik even loslaten. En om op Phrynes laatste opmerking terug te komen ' Ik heb jaren zitten wachten op erkenning voor wat ik allemaal deed, misschien zelfs een sorry van ex' , nou die heb ik gehad. Maar t leed is en blijft. Er verandert niets aan de situatie.
Hoe je een verkeerde keuze kunt maken in een levenspartner is een, maar wat als er velen zijn in je omgeving die het niet kunnen geloven? Want het was zo'n lieve en goede man? Of die vrienden of familie die het wel hebben gezien ('ik heb het altijd al geweten dat hij opvliegend was en dacht oei'), die je dus niet gewaarschuwd hebben of je geholpen hebben? Beide speelde en speelt bij mij. Mensen die mij mijn hele leven al kennen, snappen niet dat dit mij heeft kunnen overkomen. Ik die het kaas niet van mijn brood laat eten. Ik sta mijn mannetje, reis de hele wereld over, carriere, mondig, etc. etc.
Achteraf begrijp ik heel goed waar de frustratie zat hoor. Maar ik ga mezelf niet nog meer kastijden door alsmaar bezig te zijn met mijn eigen aandeel in het mislukken van mijn huwelijk. Ik heb al genoeg geleden. En mijn ex weet dat ook. Hij vind dat ook. Daar heeft hij zich al meerdere malen voor verontschuldigd. Maar wat je tijdens je huwelijk niet had, krijg je er na ook niet. Dus, kan mijn ex nog steeds niet tegen zijn moeder zeggen dat ze een oma-rol heeft en geen moeder-rol. Nu pas, vier jaar nadat we uit elkaar zijn gegaan ziet mijn omgeving dat ik als moeder aan de kant wordt gezet en oma haar glorie heeft met haar knappe kleinkinderen. Mijn weinige momentjes met mijn kinderen en plein publiek worden opgeeist door een oma (ex-schoonmoeder) die vind dat ZIJ de belangrijkste persoon is in het leven van haar klein kinderen. Zij staat te juichen bij het podium, zegt meer lieve aanmoedigingen, komt met de leukste kadootjes.Alles om maar te laten zien hoe geweldig zij wel niet is. En ik voel me gewoon een soort draagmoeder...... De therapeute waar ik al maanden naar toe ga om te leren omgaan met dit verdriet, spreekt van een ernstige persoonlijkheids stoornis bij mijn schoonmoeder. Het meest waardevolle wat ik van haar hoorde was ' jij hoort hier niet in therapie te zijn, dat hoort jouw ex schoonmoeder, zij heeft een probleem en niet jij' . En dat doet veel meer goed voor je innerlijke genezing dan hier iemand die maar roept dat ik vast wel weet dat het ook door mij komt.

Klopt, Phryne

Vreet alleen maar kostbare energie.

oei Verhuiswagen

Ik kan me voorstellen dat jij het lief vond, maar ik vind het zo fout van je therapeut!
Wat heb je daar nu aan? Tsja, bevestiging dat zij fout is en jij goed, fijn dan.
Tsja, de wereld zit vol met foute mensen. Dat IS gewoon zo. Kunst is om zelf op een bevredigende manier te leven, ondanks de foute mensen.
Daar kán therapie een hulp in zijn.
Maar dan wél versterkend graag. Met je bevestigen in je slachtofferrol kom je niet verder.
Je kúnt andere mensen niet veranderen. Niet je schoonmoeder, niet je ex, niet de mensen in je omgeving. Je kunt alleen zorgen dat je zelf sterker komt te staan, en je niet meer zo laten beïnvloeden door anderen. Je hebt maar één leven!

soms kan het wel helpen toch?

Ik kan me ook voorstellen dat zo'n opmerking van een therapeut ook wel helpen kan de dingen in een ander perspectief te zien. Eerst ga je denken 'is dit normaal, dat ik dit voel naar mijn ex-schoonmoeder" ik hoor haar toch leuk en lief te vinden, kijk eens wat ze allemaal voor de kleinkinderen doet enz. enz. Maar je voelt diep van binnen dat het op deze manier niet klopt, niet hoort. En gaat dan aan je zelf twijfelen (tenminste dat zou ik doen)
Als zo'n therapeut dan ook aangeeft, hoor eens, het ligt niet aan jou, geeft dat je misschien de ruimte om dat stukje los te laten. De situatie veranderd weliswaar niet, maar strijden tegen iemand die hoogstwaarschijnlijk een soort van 'handicap' heeft hoeft dan niet meer, je weet dat je zo iemand niet veranderen kan.

therapie

" spreekt van een ernstige persoonlijkheids stoornis bij mijn schoonmoeder. Het meest waardevolle wat ik van haar hoorde was ' jij hoort hier niet in therapie te zijn, dat hoort jouw ex schoonmoeder, zij heeft een probleem en niet jij' . En dat doet veel meer goed voor je innerlijke genezing dan hier iemand die maar roept dat ik vast wel weet dat het ook door mij komt."

Ik weet niet hoeveel ervaring je met therapie hebt, maar je weet misschien wel waarom mensen sommige dingen zeggen.

Een mooi staaltje bewijs had ik ooit met een vriendin die naar dezelfde psycholoog ging als ik. Waardeloos, maar haar keuze.
Zij klaagde dan o.a. over haar vriendinnen die met haar chronische ziekte niet konden omgaan, waarmee ze bedoelde: niet vaak genoeg langskwamen (elke dag).
Dat vertelde ze me zelf en ook wat hij daarop zei: zijn geen echte vriendinnen van je.

Ik testte dus hoe zijn antwoord aan mij zou zijn en zei dat ik commentaar had gekregen over mijn aandeel in een vriendschap. Waarom hij zei: ze claimt je, eist je volledig op, ze kan zelf niet met haar ziekte omgaan.

Enfin, om kort te gaan: bij therapie word je gespiegeld en hoor je wat je nodig hebt om te horen. Zij kan onmogelijk een diagnose stellen over een vrouw die zij nog nooit heeft kunnen observeren en alleen kent van verhalen die misschien wel (ik zeg niet door jou, want ik geloof je)verzonnen zijn.
In die zin is het een volstrekt foute opmerking.
Anderzijds heb jij dat nodig en dat ervaart ze.
Je hebt erkenning nodig (terecht) voor wat je is aangedaan en overkomen.
In die zin dus een heel goede helende opmerking.
Maar zo werkt therapie dus.

@Verhuiswagen

Ik vind het erg bijzonder hoe onze verhalen overeenkomen. De moeder van mijn ex is ook zo'n type die de aandacht naar zichzelf wil trekken. Ik heb ermee leren omgaan.

Nu is er nog zo'n type bij: de vriendin van mijn ex. Elke keer weer probeert zij de show te stelen met mijn dochter. In het begin deed dat pijn, nu ben ik alleen maar trots, het is immers mijn dochter. Daarnaast vind ik het vaak sneu voor haar eigen dochter. De dingen die mijn dochter doet worden echt heel breed uitgemeten door de vriendin en wat haar bloedeigen dochter doet wordt bijna genegeerd. Foto's worden zo gemaakt dat mijn dochter op de voorgrond staat en haar dochter er maar half op, of ergens op de achtergrond.

Ik denk een therapie sowieso pas aanslaat als je er klaar voor bent, als je er open voor staat. Er moet ergens in je een knop om, deze knop kun je alleen zelf omzetten, maar dan zul je eerst moeten zorgen dat de knop niet meer vast zit. Dat laatste begint mijns inziens met loslaten, uit de slachtofferrol stappen. Er is je iets overkomen, bijvoorbeeld een scheiding. Dat betekent dat je toekomst zoals je die voor ogen had kapot gemaakt is, dat een stuk vertrouwen dat je had, stuk is.

Je blijft in mijn ogen in de slachtofferrol hangen als je blijft geloven dat je door een ander gered moet worden. Zodra je dat laatste los kunt laten, dus dat je door een ander geholpen moet worden ben je de slachtofferrol aan het loslaten. Begin met het helpen van jezelf, pak de dingen zelf aan, ga op zoek naar oplossingen. Bouw een nieuw toekomstplan voor jezelf. Lucia Rijker zei het vorige keer heel mooi in Dream School: je kunt er zelf voor kiezen om je goed te voelen. Nu is het natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar uiteindelijk komt het daar wel op neer.

Mensen die als sterk gezien worden, zijn niet mensen die niets is overkomen. Het zijn juist die mensen die de nare dingen die zij in het leven hebben meegemaakt hebben overwonnen. Het leven is nu eenmaal niet alleen maar leuk. Je krijgt bij je geboorte echt geen garantie op een leuk leven. Wel krijg je alle mogelijkheden om je leven leuk te maken.

Een ex-schoonmoeder die op de voorste rij uitbundig klapt, bedenk dan dat zij ook klapt voor jou. Zonder jou waren die leuke kleinkinderen er namelijk nooit geweest.

juist vanuit mezelf

Paddington, ik merk juist dat ik heel erg bewust ben dat IK mijn nieuwe plek in mijn leven moet innemen. Ik ben de moeder en ik neem mijn plek in als moeder. Ik heb altijd anderen voorrang gegeven, want dat was toch beleefd? Ik zette mezelf achteraan. Oma kocht de sinterklaas en verjaardagskadootjes die ik met mijn man wilde kopen. Ach, laat haar maar, dat vind ze leuk. En uiteindelijk komt ik er nu achter dat ik mijn plek als moeder gewoon moet opeisen. Niet met krachtige woorden of daden, maar ik kon het laatst heel subtiel. Ben ook van menig dat het 'betaald zetten' of iets dergelijks van mijn schoonmoeder helemaal niet tot mijn geluk gaat leiden. Sterker, nog....
Maar juist mijzelf als moeder op de plek van de moeder te zetten. Mijn plek opeisen. Niet alsmaar anderen voor laten gaan, of anderen juist zielig vinden. Het is mijn leven. Gek he....altijd te lief geweest en nooit voor mezelf opkomen heeft me gebracht waar ik nu ben.

En om terug te komen op jouw ervaringen Paddington; ik zet heel bewust nooit foto's of verhalen van de kinderen van mijn vriend online. Nergens. Stel we hebben een sneeuwballen gevecht met z'n allen, dan zou ik wel de foto publiceren waar eigenlijk helemaal niet duidelijk is wie er op staan. Veel sneeuw en sprartelende armen en benen zeg maar. Ik zeg er dan ook geen namen bij. Omdat ik weet hoe gevoelig zoiets kan zijn (zie je doe ik het weer....vooral rekening houden met de ander).Het lijkt wel of jouw ex destijds alles al aan jou overliet en nu laat hij het gewoon over aan zijn nieuwe vriendin. Zou ik ook heel vervelend vinden.

Ik stond al langer open voor therapie, want ik wist al heel lang dat de lichamelijke reacties die ik had uit de hele situatie voortkwamen. Sta nog steeds op de lijst voor een behandeling tegen mijn Complexe PTSS (ais wat staat dat naar, schaam me ook heel erg hiervoor, zeg het dus nooit tegen iemand). De situatie, gevolgen en klachten zijn zo heftig dat er maar weinigen aan durven te beginnen. Kortom, soms wil je wel, maar is het te zwaar voor een standaard therapie. Ik merke wel vooruitgang, weinig nachtmerries meer, geen paniekaanvallen en hartkloppingen meer. Helaas moest ik wel erkennen bij mezelf dat ik echt een probleem had, zodat ik ook wist dat ik er iets aan moest gaan doen. Dat dat bij sommigen als slachtoffergedrag overkomt kan ik niet zoveel aan doen. Ik zie het meer als probleem onder ogen zien en dan ook weten dat er aan gewerkt moet worden. Nu zit ik trouwens bij een therapeut die me nu heel goed helpt. Maar hopenlijk straks ook de diepe ellende weg.

Ondertussen is er in de situatie waar dit draadje mee begon nog meer gebeurt, maar het raakt me minder dan voorheen. En vanwege de herkenbaarheid wil ik er ook niet teveel over uitweiden. Het lukt me nu beter om het spreekwoordelijk achter mijn schouders te gooien en te denken 'is niet wijzer' .

@Verhuiswagen

Zoals je op mij overkomt ben je goed bezig. Ik herken ook dat wegcijferen van jezelf. Zo zei mijn dochter een keer tegen mij nadat we een van onze huisdieren moesten laten inslapen: "Mama, waarom huil jij altijd als laatste?" Dat was wel een een eye-opener.

Ik zet ook geen foto's online van de kinderen van mijn vriend. Daar is al gezeik genoeg. Helaas denkt moeder daar anders over en haar man ook. Die zetten vrolijk allerlei foto's online van de kinderen met hun stiefvader. Foto's van dat ze gezellig bezig zijn vindt mijn vriend dan niet erg, hij ziet graag dat zijn kinderen het fijn vinden. Wat hem wel raakte was dat er een foto online werd gezet waarbij de man van zijn ex met zijn kinderen opstonden waarbij het echt een portretfoto betrof. Alsof het zijn kinderen zijn zeg maar.

Wat ik ook fijn voor jou vindt is dat jij er minder door geraakt wordt en je moeder zijn kan opeisen op een rustige manier. Wat ik al schreef, ik ben trots als ik zie hoe mijn dochter iets bereikt. Mijn dochter is nu ook al zover dat zij zich niets aantrekt van allerlei mensen die aan haar trekken, maar er bewust voor kiest om eerst naar haar ouders toe te gaan.
Degene voor wie ik het sneu vindt is de dochter van de vriendin van mijn ex.

Lijkt mij namelijk erg pijnlijk om te zien hoe je moeder enthousiast is voor de stiefzus, maar hoe weinig belangrijk ze het vindt als jij wat bereikt.

Je bent goed bezig! Vertrouw op jezelf, je kunt het!