Onze stiefkinderen hoe voelen ze zich allen gewenst

Maar moedertje....

....waar haal jij vandaan dat jij iets over zijn dochter te vertellen zou hebben?

Ik heb het andersom eens gehad. Was op kampervakantie met een grote groep met allemaal alleenstaande vrienden/vriendinnen, sommigen met kinderen, anderen niet. Een van de heren had een oogje op mij en och, het klikte wel, hij had een kanshebber kunnen zijn, zullen we maar zeggen, we trokken best wel met elkaar op. We zouden gaan zwemmen met een groot deel van die groep en op een gegeven moment zei ik tegen mijn kinderen dat ze moesten ophouden vervelend te doen, want dat we anders niet mee zouden gaan om te zwemmen. Dat hielp. Vlak voor het zwembad waren mijn kinderen wat enthousiast en buitelden ze over elkaar heen. Trekt ineens die potentiele kanshebber zijn mond open. En roept: wat zijn jullie toch vervelend....het is klaar voor jullie, voor jullie geen zwemmen vandaag....kom, mee naar de tent...

Ik ben ervoor gaan staan en heb (naar het schijnt zeer luid en duidelijk) gevraagd waar hij vandaan had dat hij ook maar iets over mijn kinderen te vertellen had....dat er maar 1 was die wat over ze te zeggen had en dat ik dat was. En dat ik geen enkele reden zag om ze niet te laten zwemmen en als hij daar anders over dacht, dat hij pech had want dat hij geen drol te vertellen had.

En dat is eerlijk gezegd ook hoe ik er tot in hoge mate over denk. Je zegt zelf al jullie latten, jij gaat daar op visite om bij haar vader te zijn....waar haal jij vandaan dat je iets met de opvoeding van doen zou hebben? Volgens mij is er hier maar 1 die iets over het meisje te vertellen heeft en dat is haar vader. Dus misschien is het geen kwestie van geduld, maar een kwestie van je plek kennen. En je daarnaar richten. Wees die gezellige vriendin en bewaar het opvoeden voor je eigen kinderen. Zou ik zeggen.

De vader

Dat hij zelf. Hij wil dat wij beiden een sturende rol moeten bieden voor alle kinderen. Maar absoluut dus geen vervangers van de biologische ouders. Gewoon duidelijkheid voor alle drie de kinderen. Hij wil dus dat ik mij zo opstel.

Ik wil dus eigenlijk liever antwoord op mijn vragen. Want het probleem van hoe dat bij jou destijds ging is bij ons geen sprake.

Is deze gezamenlijk aanpak ook uitgelegd aan de kinderen?

Ook door vader 1-op-1 aan zijn dochter?
Geregeld samen met de kinderen kijken hoe het gaat, lijkt me ook handig.

Corrigerend gedrag op momenten dat dat nodig is, is iets anders dan tips geven.
Als jij een tip wil geven (vanuit je betrokkenheid) dan zou je kunnen vragen: wil jij een tip over ....? En als kind nee zegt, doe je niets.
Of bedoel je geen vrijblijvende tips?

Stel je zit met meisje aan tafel en meisje steekt haar vinger in de chocopasta om die uitgebreid af te likken. Aangenomen dat vader dat ook niet goed vindt, dan kun je daar gerust een corrigerende opmerking over maken. Als hij erbij is, zou ik dat aan hem overlaten.

Opvoeden door eigen ouder

Ik ben het met Emine eens. Laat het opvoeden bij de eigen ouder, tenzij die er op dat moment niet is en er echt levensgevaarlijke situaties ontstaan.

ook eens

Alleen de vader voedt zijn dochter op. Niet jij. De vader kan wel willen dat jij zo'n soort rol speelt in het leven van zijn dochter, maar die dochter is er zelf ook nog. En die accepteert het dus niet, zoals je al merkt. Dus die weg moet je niet verder in willen. Jij bent haar moeder niet en zult dat ook nooit worden, zelfs al is haar eigen moeder momenteel uit beeld. Als je dat ten eerste accepteert als gegeven, kun je werken aan een prettige vriendschappelijke relatie met haar. Dat gaat je niet lukken als je te veel opvoeder wilt zijn voor haar.

Hoe lang zijn jullie al bij elkaar en hoe lang zijn jullie al weg bij jullie vorige partners? Ga er gerust van uit dat het gemiddeld 4 tot 7 jaar duurt om een stiefgezin een beetje functionerend te krijgen. En dan lukt dat nog alleen wanneer de biologische ouders zorgen voor genoeg 1 op 1 aandacht voor hun eigen kinderen. Dus, vooral niet teveel en te snel alles samen willen doen.

Je geeft verder aan dat jouw oudste kind moeite heeft met de dochter van je vriend. Reden te meer om ze niet te veel met elkaar 'op te schepen'.

Uh....

Uh, moedertje, dit is een forum waar mensen ervaringen en tips uitwisselen. Als je mijn posting leest, dan zie je dat daar een antwoord in zit naar aanleiding van je laatste vraag en ik heb aan de hand van een voorbeeld van wat ik zelf meemaakte willen laten zien hoe absurd het kan zijn als een nieuwe vriend/vriendin (of in mijn geval kanshebber die hiermee zijn kans verpeelde ) zich ineens in de opvoeding gaat mengen. En van daaruit gaf ik je het advies je plek te kennen en je daarnaar te schikken. Dat de vader 'wil dat je dit doet', verandert daar in mijn ogen weinig aan, je hebt zelf ook een denker. Het komt mij dan meer neer op de wens van jullie om samen gezinnetje te spelen over de drie kinderen, maar het is wat mij betreft niet vanuit de kinderen gedacht. Overigens spreek je 'van het probleem zoals dat bij mij destijds ging.' Dit is nooit een probleem geweest hoor, gewoon een absurde gebeurtenis waar achteraf heel hard om gelachen is. Maar het had wel een probleem kunnen worden als ik inderdaad zou toestaan dat anderen zomaar zeggenschap over mijn kinderen namen, vanuit de wens samen met mij gezinnetje te zijn. Ik denk dat je dat allemaal pas kunt doen als je samen in 1 huis woont.

Ik vind het bovendien allemaal nogal tegenstrijdig. Aan de ene kant overweeg je om minder contact met zijn allen te hebben en aan de andere kant verwacht je dat ze naar je luistert. 'Omdat de vader het wil.' Ik denk dat je dat opvoedige aan haar vader moet overlaten want ik denk dat juist dat de groei van een band in de weg staat. En dat is net zo goed een tip als dat bovenstaande van Annet een tip is, maar misschien beter past bij wat je horen wilt.

hoe werkt het dan?

Even in het algemeen. Ik heb hier dus geen ervaring mee, vandaar mijn vraag ook. Hoe doe je dat dan? Het niet bemoeien met de kinderen van de ander? Stel je bent alleen met alle kinderen en je moet ze tot de orde roepen omdat ze de keet afbreken. Corrigeer je dan alleen je "eigen" en mag de rest doorgaan tot die ouder terug is?
Of werkt het dan hetzelfde als met vriendjes die komen spelen? Die moeten de regels ook wel eens uitgelegd krijgen immers?

Ja de vader heeft het al diverse keren uitgelegd. Zijn idee hierover is dat we dit nu al moeten oppakken omdat we later ook willen gaan samen wonen en dan kun je niet nu geen rol innemen en dit later wel opeens doen.

Het is zelfs zo dat hij het voor mij opneemt en tegen haar zegt dat ze ook eens wat van mij moet aannemen. Ik vertel haar dan bijv praktische dingen over hoe ze iets beter kan doen. Maar ik spreek haar ook aan op hoe ze een grote mond geeft tegen mij of mijn kinderen de les keest. Het gaat dus voornamelijk over de interactie die zij heeft met mij en mijn kinderen. Ik vind dat ik daar wat van mij zeggen. Want zij hoort geen grote mond tegen mij te geven of mijn kinderen keer op keer de les te lezen. Daarom stelt haar vader zich ook zo op. Hij wil dat ook niet.

Daarom schreef ik ook over haar moeder. Ze heeft ineens 3 extra mensen in haar huis. Dat is vast heftig, bijna altijd mega gezellig en fijn. Maar toch ook enorm wennen.

corrigeren en opvoeden Marie

Vriendjes voed ik niet op, maar corrigeer ik zo nodig wel. Zo is het ook met stiefkinderen. Als de andere ouder niet aanwezig is (maar dat lijkt me vreemd als je niet samenwoont, je komt immers bij elkaar om samen te zijn), dan is het soms nodig het stiefkind te corrigeren. Maar echt opvoeden en praten over regels enz. enz. laat je aan de ouder over.

arm kind

Ze wordt opgescheept met 3 nieuwe mensen in huis, waarvan er eentje (jouw zoon) haar niet mag en er ook nog eentje (jij) ongevraagd tips en adviezen uitdeelt en zich bemoeit met hoe zij zich al dan niet moet gedragen. En dan steunt haar vader jou.
Is er ook nog iemand die zich bekommert om dit meisje, en om wat dit voor haar allemaal betekend? Of staat ze eigenlijk alleen maar een beetje in de weg op pad naar geluk?

Samen 1 lijn

Eigenlijk willen mijn vriend en ik samen 1 lijn zetten qua opvoeding. Die lijn is precies wat past bij ons. Ik had dat met mijn ex niet. De opvoeding was een drama omdat hij niet voor reden vatbaar was. Veel te streng, niet lief etc.

Dus als mijn vriend een regelt uitlegt dan is dat ook mijn regel en andersom. We handelen hetzelfde en dat willen we ook duidelijk maken. Ik verzin dus geen nieuwe regels.

maar toch

Jullie kunnen wel van alles willen, maar er zijn 3 kinderen die niet van jullie samen zijn en feit is dat het in verreweg meeste gevallen gewoon niet werkt als de niet biologische ouder mee gaat opvoeden. Lees eens wat over stiefouderschap zou ik zeggen.
Het lijkt of jullie een plaatje in je hoofd hebben en vergeten dat die kinderen ook nog mensen zijn met gevoelens, emoties, loyaliteiten en meningen enz. Hoe jong ze ook zijn. En dat gaat dus niet werken zo.

Emine

" En dat is net zo goed een tip als dat bovenstaande van Annet een tip is, maar misschien beter past bij wat je horen wilt."

Ik zeg precies hetzelfde als Jippox hierboven. Houd het bij corrigerende opmerkingen op het moment zelf als dat nodig is.

Ik breng het alleen anders dan jij.

Ik zou onderscheid maken

Voor de goede orde: ik heb geen ervaring met samengestelde gezinnen. Maar in wat ik hierboven lees zie ik 2 verschillende situaties, die volgens mij ook verschillend zouden moeten worden behandeld. Een is dat het meisje waar het om gaat af en toe onaangenaam gedrag vertoont tegenover de stiefmoeder en haar zoon. In dat geval zou ik persoonlijk vinden dat stiefmoeder daar best zelf iets van mag zeggen, en dat niet volledig hoeft over te laten aan de vader van het meisje. Zij (of haar zoon) zijn immers direct betrokken en (even negatief uitgedrukt) 'slachtoffer' van het onaangename gedrag van het meisje. Alle andere opvoedzaken (algemeen, tips, correcties etc) zou ik inderdaad aan de vader overlaten, aannemende dat hij meestal wel in de buurt zal zijn.

Vreemd hoor

Oh dus het is wel normaal als zij de baas speelt over mijn kinderen ook al zijn wij te gast. Ik denk toch niet dat het zo werkt. Ik zie steeds de gezichten van mijn kinderen als zij dit doet. Dit moeten we maar accepteren als we te gast zijn.

Dit klinkt heel krom.

Wat dan als we met zijn allen een boswandeling maken of een ijsje eten ergens. Wat doe ik dan?

Mijn huis is te klein voor 5 mensen. Dus daarom zijn wij meestal daar. Ik voel erg weinig voor om mijn gezin steeds bij samenkomst te laten schikken naar een 8 jarige. Puur omdat het haar huis is en het bij ons niet past. Dan leer ik mijn kinderen dus gewoon: hou je mond maar. Je past je aan en het andere kind deelt hier de lakens uit.
Bizar.

Bedankt Marjolein voor je reactie. Dat is precies zoals ik het voel.

Laat je man corrigeren

Als dit meisje zich onbeleefd gedraagt naar jou of de kinderen, dan moet haar vader daar wat van zeggen. Niet jij.
Hoewel het me wel erg moeilijk lijkt om niets te zeggen. Ik spreek mijn neefjes ook wel eens ergens op aan als mijn zus erbij is. Gelukkig storen ze zich daar niet aan. Ze zou het zeker zeggen als het wel zo was.
Maar in jouw geval kun je je dat niet permitteren.

moedertje

Zo te horen vindt je het vooral een vervelend kind, en zijn jouw leuke wel goed gelukte kindjes ook nog eens het slachtoffer van dit nare meisje. Ik kan je 1 ding vertellen: als JIJ je niet anders op gaat stellen gaat dit niet goed komen.
Begin nou eens met je te verplaatsen in dit meisje. Ze heeft geen moeder, een vader die haar niet steunt, een stiefgezin waar ze niet om gevraagd heeft... En dan is ze ook pas 8 jaar. Hoe moet zij haar gevoelens uiten? Bij wie kan ze terecht met haar verdriet/onmacht/angsten en twijfels? Niet bij haar vader, die een andere moeder voor haar gevonden denkt te hebben uitsluitend op basis van zijn eigen wens. Niet bij haar moeder die niet in beeld is, overduidelijk niet bij jou (want jouw oordeel voelt ze heus, vergis je niet). Ik denk dat ze zich doodongelukkig, miskent, onbegrepen en alleen voelt.

Je hebt trouwens nog geen antwoord gegeven op mijn vraag: hoe lang hebben jullie eigenlijk al een relatie?

Och och och...

...dat kind, ik heb er echt mee te doen.

De manier waarop je over haar praat, man man man.

Ik krijg hier bovenop wat ik al gezegd heb toch het idee dat je het standaard voor je eigen kinderen opneemt, de strijd met haar aangaat en daarbij ook nog gesteund wordt door haar vader. Wat moet dat meisje alleen zijn. Ik krijg er het gevoel van dat ze je gewoon in de weg zit. En nou is dat niet heilig, maar als ik er dat gevoel van krijg, zij misschien ook wel.

Misschien moet je eens (figuurlijk) op je knieën naast haar gaan zitten en vanaf haar hoogte kijken naar wat zij nodig heeft om met jullie samen te kunnen leven.

je eerste posting

klinkt heel alsof er heel goed over nagedacht is eer je het opschreef. Het lijkt of je echt puur uit liefde het beste wilt voor het gezin.
In de postingen daarna verandert je toon en komen langzaam de irritaties naar voren. Je valt zeg maar door de mand met het daadwerkelijke advies dat je wilt hebben.

Je bent de moeder niet, je bent ook de opvoeder niet.
Je kunt hooguit rustig zeggen dat je iets niet leuk vindt.
Vader hoort die taak op zich te nemen.
Net zoals jij voor jouw kinderen.
Zeker als je lat en nog niet samenwoont (al ben je wel veel samen zeg je) en jullie met 3 als indringer in haar huis komt, begrijp ik goed dat zij zo reageert. Jullie komen met zn drietjes het meest in zijn en haar huis. Ik zou neutraal blijven in mijn "correcties" en je niet als opvoeder opstellen. Dat ben je nu eenmaal niet. Natuurlijk trek je 1 lijn, maar die kun je ook neutraal trekken: je pappa zei nee, dus ik zeg ook nee. Of: wat je nu doet vind ik niet leuk.
Je hoeft echt niet alles te accepteren, in 1 huis ga je normaal met elkaar om, maar het is niet eens jouw huis, ook niet je kind, dus je hebt veel te hoge verwachtingen. Ga geen strijd aan, want die verlies je. Of hij verliest zijn dochter later. Dat moet je niet willen.

Dit zijn nu eenmaal consequenties als je een relatie aangaat waar kinderen bijzitten die je als bonus krijgt. Zij heeft niet om jullie gevraagd, jouw kinderen niet om hem en zijn dochter. Dat is gewoon het gevolg.

Excuses aan Annet

Annet, sorry, mijn opmerking was niet richting jou bedoeld, maar ik vond dat ze naar mij 'beet' met 'liever heb ik antwoord op mijn vragen.' Ik gaf antwoord maar dat was harder naar haar en belichte een ander deel dan het jouwe. Vandaar dat ik zei dat mijn antwoord net zo goed een antwoord was als het jouwe en over dat straatje. Ik heb dat echter niet inhoudelijk bedoeld als dat jouw advies niet goed zou zijn. Alleen we hadden beiden een andere invalshoek.

nee integendeel

Ik vind haar juist ontzettend lief, vrolijk, behulpzaam en schattig. Ik vond alleen dat het topic helemaal verkeerd liep. Daarom schreef die dingen wat meer op. Ik voel die irritaties niet. Het is mijn zoon die ze voelt en ik zie wat er gebeurt. Daarom vroeg ik om hulp. Hier werden echter antwoorden gegeven die ik niet vond passen bij de situatie. Net alsof ik mij overal mee wil bemoeien. Zo is het namelijk helemaal niet. Ik wil gewoon dat iedereen zijn ding kan doen en dat er zoveel mogelijk gezegd wordt wat was het weer een fijne dag. In de reacties hierboven kreeg ik steeds te horen dat ik niets te zeggen had. Maar dat kan mijn inziens niet als zij soms wat emotioneel reageert. Ik schreef ook niet voor niets al die details op. Dat deed ik op puur de situatie op te schrijven zoals die is. Voor haar is het gewoon het moeilijkste, denk ik. Dus ik denk ook dat het daar vandaan komt. Ik wil er graag voor haar zijn. Als een soort knuffeltante en om te kletsen als zij dat wil. Maar door de reacties die jullie gaven had ik het idee dat ik meer duidelijk moest maken wat er gebeurt. Want ik irriteer mij helemaal niet aan haar. Ik ken haar al 3 jaar tenslotte. Dus ik weet ook wel hoe en wat. Ik had misschien niet over opvoeding moeten beginnen. Want dat is niet waar het om gaat. Ik wil alleen dat alle kinderen zich gewenst voelen en dat kan dus niet als ze steeds kritiek heeft of niet open staat.

Dit:
Misschien moet je eens (figuurlijk) op je knieën naast haar gaan zitten en vanaf haar hoogte kijken naar wat zij nodig heeft om met jullie samen te kunnen leven.

Heb ik al gedaan. Meerdere keren. En dan stelt ze zich steeds meer open. Deze week hadden ze weer een echte papa dag. Dat was mijn voorstel. Ik denk dat we dat er heel vaak in moeten houden. Dat zij tijd heeft met haar vader. Ik heb namelijk toch die tijd wel met mijn kinderen. Elke week weer.

Het enige dat ik wilde bereiken was hoe ik ervoor zorg dat alle drie de kinderen zich geliefd voelen. Dan met name mijn rol hierin, want ik wil ook dat zij zich geliefd voelt en dan ook door mij.

We zijn een aantal maanden bij elkaar maar ik ken de papa en haar dochter al een jaar of 3.

euh?

Heet je nu ook jippox? Dat lijkt me wat verwarrend.
Je kent haar al 3 jaar zeg je, en gaat het ook al 3 jaar zo als het nu gaat of is dat pas sinds die paar maanden dat je opeens een andere rol bent gaan vervullen?
Ik denk echt dat jullie even tien stappen terug moeten doen. Blijkbaar gaat het voor dit meisje te snel.

Zelf stiefmoeder

Mijn stiefdochter is nu 26. Ik heb wel wat ervaring. En ik sluit mij aan bij de andere adviezen.
Ga niet te snel. Jij schrijft dat jij alleen maar doet wat de vader graag wil. Dan zou ik hem zeggen dat jij het toch anders ziet. Want echt, het gaat niet werken anders.
Je schrijft dat je haar leuk en lief vindt. Laat dat gevoel dan groeien, ook van haar kant uit. Geef haar niet de gelegenheid om zich tegen je af te gaan zetten door te gaan mee-opvoeden. Laat dat echt aan hem over.

Inderdaad lees er eens over: stiefgezinnen zijn zo'n beetje de meest ingewikkelde samenleefvorm die er is.

Misschien gaat het allemaal veeeeel te snel. Wil niet te vaak bij hem zijn. Je schrijft dat je haar wilt helpen. Doe dan ook een stapje terug. Zie het zo, jullie zijn met zn vijven. En het gaat pas werken als het voor jullie allevijf werkt. Dat ze zich overdonderd voelt is wel duidelijk uit wat je aangeeft: een van zichzelf uit heel lief, vrolijk meisje is met regelmaat wat bitchy tegen jouw kinderen. Dan is het wel duidelijk lijkt me, het gaat voor haar wat te snel.

Laat dit dan even, kom wat minder vaak. Ook snap ik niet goed wat je zegt over die papadag. Ze is altijd bij haar vader, omdat haar moeder uit beeld is. Is ze dan na school ook bij de opvang. WErkt haar vader hele dagen? Ziet ze hem dus eigenlijk best weinig? En dan komen jullie het hele weekeinde in haar huis... Poehee, daar zou ik zelf ook sjaggerijnig van worden.

Echt, dan zou ik een stapje terug doen in het weekeinde. Niet hele weekenden bij elkaar, dat arme meisje...

Ik snap dat het voor jullie als volwassenen lokt, die weekeinden samen, maar echt, dit meisje moet ook tot haar recht kunnen komen hierin. Je kent haar al drie jaar, maar zijn pas enkele maanden samen. Dat is echt heel erg kort.

Ik zou het gaan veranderen: het ene weekeinde een dag bij jou, dan maar proppen in je huisje, en het andere weekeinde een dag bij hem. Laat dit dan een poos zo sudderen, en probeer idd ondertussen die goede band te laten groeien en verstevigen. Zo leert zij dat haar band met haar vader niet bedreigd wordt. En dat ze zich niet hoeft te manifesteren ten opzichte van jouw kinderen. Want dat zijn er toch maar mooi twee, in háár huis momenteel.

Lijkt overdreven, maar is het niet. NU goed hierin investeren is goud waard voor later. Echt lees eens in dit forum of op het stiefouderforum. Als je te snel wilt knalt het uit elkaar...

Ik wens je echt het allerbeste, en ben ook overtuigd dat jij het allerbeste wilt. Maar je hebt eigenlijk al een beeld van hoe je dat wilt, en ik denk echt, echt, echt dat je dat voor nu even los moet laten. En nogmaals, dat opvoeden, nu niet. Komt wel, heus.

Wij hebben barre tijden gekend met mijn stiefdochter en het gezin, maar nu gaat het al jaren super. Het is echt ongekend heftig voor kinderen als er gescheiden wordt, en dan een nieuwe partner is ook weer heel erg zwaar. Geef haar de tijd, uiteindelijk komt het ook jullie ten goede. Heus!

Stappen terug

"Want dat is niet waar het om gaat. Ik wil alleen dat alle kinderen zich gewenst voelen en dat kan dus niet als ze steeds kritiek heeft of niet open staat."
Hiermee leg je de schuld bij haar, en dat kan niet want zij is 8. Van een kind hoef je alleen maar te houden en dat hoeft zich niet te gedragen of zich open te stellen om zich gewenst te voelen. Dat ja haar al jaren kent is niet relevant want in deze rol ben je helemaal nieuw voor haar, en ziet zij steeds meer haar veilige haven afgebroken worden. Degene die er alleen voor haar was kiest steeds partij voor een stelletje vreemden.
Jouw vriend moet beseffen dat er een zware verantwoordelijkheid op zijn schouders rust. Het meisje heeft geen andere ouder meer die verantwoordelijkheid kan dragen, dus hij is de enige die kan zorgen dat ze een stabiele fijne jeugd heeft. Ik denk dat jullie gezamenlijke dingen moeten beperken tot enkele uurtjes, af en toe, en dat je in die tijd ook gewoon 'twee gezinnen' moet spelen (wat jullie in feite ook zijn). Dus niemand corrigeert het kind van de ander waar diegene bij is, en als je alleen met ze bent alleen als er 'levensgevaar' is. Over samenwonen ga je pas nadenken als alles echt vlot verloopt, en tegen die tijd hebben jullie waarschijnlijk een stel pubers dus dan is het sowieso beter om het nog meer uit te stellen.
En dus woon je niet samen voordat de kinderen (bijna) het huis uit zijn. Ja, en dat is best jammer.

ik denk

net als de anderen dat je te snel te veel verwacht.
Een paar maanden is niets, ook al ken je haar, dat was vast in een andere rol dan die je nu hebt.
Geef haar en de kinderen de tijd, trek je, zoals al genoemd, meer terug. Die pappadag is een goed initiatief en wie weet heeft ze er meer van nodig. Gun het haar, het is je investering in de toekomst.
Ik gun je van harte een nieuw harmonieus gezin, maar dat gaat niet zo snel als volwassenen dat soms kunnen.