U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Onverwachte scheiding
Hoi,
Mijn naam is Maria Luisa en nieuw hier. Ik ben 45 jaar en heb twee kids 17 en 9 jaar. 2019 was een verschikkelijk jaar voor ons in 9 dagen heb ik mijn schoonvader en mijn lieve moeder van 69 verloren. Nu 6 weken gelden kwam uit het niets dat mijn man wilt scheiden! Het lijkt wel of ik in een slechte film zit. In 5 maanden alles kwijt. Mijn beste vriendin mijn moeder, huis, gezin uit elkaar.
We wonen nu nog onder één dak omdat ik niet zomaar wat anders heb gevonden. We hebben geen ruzie. Ik wil dat niet en heb er ook geen energie voor. Beide kids hebben het totaal niet zien aankomen. We hadden een goede relatie op elk gebied maar hij denkt daar blijkbaar toch anders over. Ik ben niet naïef had het echt niet verwacht. Nu is het best zwaar voor mij omdat hij stappen voorloopt op mij qua gevoel. Inmiddels ook al bij een advocaat geweest. Gaat dus best allemaal snel in zes weken. Enigste waar ik moeite mee hebt is zijn gedrag. Hij blijft maar aandacht zoeken van mij. Knuffelen zeggen hoe mooi ik eruit zie enz enz. Wilt nog winkelen en ergens een bak koffie drinken. Heb al meerdere malen aangeven dat hij zich niet zo moet gedragen omdat ik nog veel gevoel heb bij hem. Vooral de eerst 4 weken krijg je dan een beetje hoop als je merk dat hij toch naar me toe trekt. We liggen nog wel in een bed. Maar ik lig gewoon aan mij kant en toch zoek hij mij op. En als ik hem confronteerd met zijn gedrag zegt hij dat hij het ook vreemd vind en het niet snap. Maar daarin tegen staat hij toch achter zijn keuze. Reden echt geen idee! Hoop zo snel dat ik een huisje krijg met mijn kids zodat ik de rust kan vinden en het dan kan gaan verwerken. 😔
Zijn beslissing tegenover zijn gedrag klopt gewoon niet! Maarja misschien moet ik daar niet teveel over nadenken en afstand blijven houden zoals ik dat doe. Maar zou het fijn vinden dat hij het respect heeft om dat de accepteren.
Lampje
ach ik heb echt met je te doen, het is zeker traumatiserend. Toch zal het je gaan lukken.
De kwestie is dat nu goed voor je zorgen en lief voor je zijn en afstand nemen en willen scheiden door elkaar heen lopen.
Natuurlijk zal hij goed voor zijn kinderen moeten zorgen en ook naar verhouding voor jou. Maar dat is iets zakelijks. Hij moet dat niet brengen als zijnde emotioneel integer en jij moet dat niet zo oppakken, ja het moet zakelijk geregeld worden, punt uit.
Hoe waanzinnig moeilijk het ook voor je moet zijn, gezien het feit dat jij geen scheiding wilt, ik zou hem zeggen dat hij wil scheiden en dat hij zich daar dan ook naar moet gedragen. Dus geen lieve woordjes, kusjes beloftes van leuke vakanties en feestdagen. Daarmee houdt hij je emotioneel gevangen terwijl hij toch zijn ding doet.
Ik zou voor die vakantie week daar ook een stevig gesprek over hebben. En het zeggen zoals je het hier zegt, in de vakantie zijn we nog een gezin, daarna moet deze dubbele houding ophouden. Of je kiest echt voor een leven zonder mij of je blijft en we werken eraan. Je kan me niet als een lappenpop aanhalen terwijl je me eigenlijk aan het afstoten bent.
En geloof me, ik weet hoe moeilijk dat voor jou is. Ik vind het ook zo oneerlijk dat jij moet zeggen ´doe dat niet´ terwijl jij met hem verder wilt. Dat is het gemene van de positie waarin hij je plaatst
Wat geeft hij eigenlijk voor reden dat hij wil scheiden.
reden
bedankt voor al je lieve steun, ik heb dat zo nodig nu... Hij zegt dat hij niet verder kan, omdat we uit elkaar gegroeid zijn. De ruzies die we hadden, zijn hem opgebroken. De manier waarop we met elkaar communiceren, zal nooit (of in ieder geval niet binnen afzienbare termijn) veranderen, zegt hij. Hij voelt zich benauwd en ervaart nu enorme opluchting. De reden dat hij op me viel, dat ik anders was dan wat hij gewend was, me minder aantrok van de gevestigde orde etc. dat was wat hij toen nodig had. Maar nu is hij gegroeid en nu heeft hij dat niet meer nodig, sterker, het stoort hem. Hij voelt zich klein bij mij, minderwaardig, heeft de neiging zijn grenzen niet aan te geven... Terwijl ik het gevoel heb dat alle verantwoordelijkheid altijd bij mij lag en dat wilde ik helemaal niet, ik wilde helemaal niet dat hij zich zo gedroeg, dat stoorde mij juist.
Er zat veel gif in onze communicatie, hij wilde weg en ik wilde hem dichterbij. En nu hij uitgesproken heeft te willen scheiden, doet hij ineens alles wat ik altijd wilde, hij is er voor mij en voor de kinderen, hij neemt zijn verantwoordelijkheid... Dat maakt het zo pijnlijk. Het kan dus wel. Maar als ik dat benoem, dan zegt hij dat hij zo opgelucht is en dat hij meteen weer in zijn oude rol schiet als hij aan ons als stel denkt, meteen weer klein en minderwaardig...
Lampje
In grote lijnen is je verhaal voor mij heel herkenbaar. Mijn man heeft er 1,5 jaar over gedaan om definitief de stap te nemen om te scheiden. Al die tijd heeft hij wel steeds gezégd dat hij dat wilde, maar hij nam geen initiatief. Liet het zelfs aan mij over om een mediator te zoeken... Lang verhaal kort, wij zijn uiteindelijk niet gescheiden. Wel het hele traject bij mediator doorlopen, alleen de handtekeningen hoefden er nog onder. En daar schrok hij toch voor terug. Omdat het op dat moment ook heel erg slecht ging met onze oudste wilde hij de scheiding uitstellen. Daar ben ik (uiteraard) niet mee akkoord gegaan. Ik heb hem voor de keus gesteld om toch op dat moment de scheiding door te zetten of aan onze relatie te gaan werken. Ik kon het niet opbrengen om samen te zijn met een man die mij niet wilde. Hij koos voor de relatie. We hebben toen een goede relatietherapeut gezocht en gevonden, op basis van tips die ik hier kreeg. Wij hebben gekozen voor EFT, Emotionally Focussed Therapy. Deze therapie kijkt vooral naar de (negatieve) patronen in een relatie en de daarbij horende communicatie. En leert je op tijd bij te sturen. Heel praktisch. Het heeft ons heel veel gebracht. Wij zijn heel blij met hoe we nu in onze relatie staan en hoe zich die heeft ontwikkeld.
Ik denk dat je man er heel erg van overtuigd is dat hij niet verder wil zoals het nu gaat. Alleen ziet hij daar maar 1 weg toe, en dat is uit elkaar. En ik denk, nee, ik wéét, dat er nog een andere route is, namelijk elkaar beter leren kennen en begrijpen en anders met elkaar leren communiceren. Maar juist omdat je al zo lang samen bent en vastzit in bepaalde patronen is dat heel erg moeilijk. Je vult veel voor elkaar in. Een goede therapeut kan jullie daar echt bij helpen! Mijn man geloofde ook niet dat dat kon, geloofde niet dat ik kon veranderen en al helemaal niet dat hij zelf kon veranderen. En toch is dat allemaal gebeurd. En we hebben er niet alleen binnen onze relatie veel aan, ook in ons dagelijks leven. We hebben allebei ongelooflijk veel geleerd en zijn allebei enorm gegroeid.
En als jullie (!) gaandeweg therapie toch tot de conclusie komen dat jullie niet meer bij elkaar passen kan het verbeteren van de communicatie helpen bij het op een goede manier uit elkaar gaan. Maar ik zou als ik jou was toch nog proberen om hem mee te krijgen naar een goede therapeut.
Lukt dat echt niet, dan zou ik als ik jou was hem heel erg duidelijk maken dat vrienden zijn nu niet kan. Niet tijdens een scheiding, en niet daar kort na. Dat jij dat niet kunt, omdat jij van hem houdt en hem niet als vriend kan zien, dat dat te pijnlijk is. Misschien, als het stof van de scheiding neergedwarreld is (na een jaar of 3) kun je terug naar een (hechte) vriendschap, maar nu zeker niet. Zet dan in op alleen maar zakelijk contact. Als hij dat niet wil, is er maar 1 andere optie en dat is werken aan de relatie. Aan hem de keus.
Sterkte.
pennestreek
ik hoop de hele tijd dat jouw verhaal mijn verhaal wordt. Ook wij gingen Houd me vast lezen en zochten daar een therapeut bij. Ook ik denk dat we wel anders kunnen communiceren. We gaan ook donderdag weer naar die therapeut. Maar hij blijft wel benoemen dat het definitief is, hij heeft een afspraak gemaakt met accountant en hij wil dat we het mensen vertellen... Ik heb al die tijd dacht dat we alleen maar kunnen bereiken wat hij graag wil, innige liefde, als we samen een dergelijke crisis aankunnen. Mensen die na 40 jaar nog steeds innig van elkaar houden, hebben dat volgens mij niet bereikt, omdat alles vanzelf ging, maar juist door zoiets samen aan te gaan, door samen te groeien. Maar het is alsof ik tegen een muur praat. Het zit muurvast in zijn hoofd... Hij heeft het hele proces helemaal alleen gedaan, ook zonder vrienden/familie etc. En nu is het zoals hij weet dat het is.... en ik kom er niet doorheen.
Maar hij wil de relatietherapie wel afmaken om te zorgen dat we het goed blijven doen voor de kinderen. Ik hoop dat hij nieuwe inzichten opdoet...
Bedankt voor je hoopvolle verhaal...
pennestreek
in welke regio had je een therapeut? Mag het volgens de regels van dit forum als je iemand aanbeveelt?
Pijnlijk herkenbaar
Lampje, wat is je verhaal pijnlijk herkenbaar - al ging het bij mij iets anders. Maar de patronen, zijn houding, jouw hoop en verlangen. Ik hoop (daar is dat K woord weer) dat wat Pennestreek is overkomen ook bij jou kan gebeuren maar ik vrees 't ergste. Wat ik je iig kan meegeven, werk aan jezelf! Je kan je eigen gif uit de communicatie halen. (en wat is dat makkelijk om tegen iemand anders te zeggen, ik trap zelf ook nog regelmatig in die valkuil). Ik heb Verslaafd aan Liefde, geschreven door Jan Geutz, gelezen en tranen met tuiten gehuild van herkenning. Maar toen was mijn huwelijk al lang stuk en ex vrolijk verder met 'n ander. Kijk naar jezelf, je behoeften, je eigen bijdrage. Maar pas op, probeer niet om jezelf als oorzaak en schuldige te zien, dat werkt ook funest.
Ik wens je heel veel kracht toe.
Therapeut
Regio Den Haag. Is dat een beetje in de buurt?
Wij hebben gezocht naar een (minimaal) aanvullend getrainde therapeut. Op basis van hun website hebben we er toen 2 bezocht die in de buurt gevestigd waren en toen samen de keus gemaakt voor deze dame.
En eens met Elledoris
Ik ben ook direct vanaf dag 1 aan mezelf gaan werken. Omdat ik sterker wilde worden om alleen verder te kunnen gaan, maar ook om mijn relatie met de kinderen te verbeteren. Vanuit het verleden wat bagage meegekregen die mij daarbij nogal parten speelde, maar het was nooit echt gelukt om daar blijvend wat aan te doen. Blijkbaar had ik toch een enorme wake up call nodig om dat voor elkaar te krijgen.
Ik had die kracht ook nodig om me door een ontslag heen te worstelen (kwam er ook nog eens bij, iets meer dan een maand nadat man me had verteld niet meer verder te willen kreeg ik uit het niets van mijn baas te horen dat ik kon vertrekken - zij wist hoe de vlag er thuis bij hing, dus dat was een extra zware klap). Ik heb een coach gezocht en ben met mezelf aan de slag gegaan.
Onze relatie was ook niet gelijkwaardig, alleen was bij ons mijn man de ‘sterke’. Hij was erg blij met de nieuwe Pennestreek. Daardoor twijfelde hij aan die scheiding, dus toen oudste onderuit ging zag man dat als een teken dat wij toch samen moesten blijven. En in therapie heeft hij geleerd om niet altijd de sterke te willen zijn. Ik miste juist dat hij zijn emoties met mij deelde, ik wilde juist graag dat hij ook eens op mij leunde op moreel vlak. En ik was erg klaar met juist altijd de verantwoordelijkheid te dragen voor kinderen, hond en huishouden. Dat is nu allemaal veel meer verdeeld, en we zijn er allebei blij mee.
En ook al werkt deze aanpak voor jullie niet, voor jezelf zul je er hoe dan ook heel veel aan hebben. Dus ga aan de slag, zoek een goede coach of therapeut.