Omgangsregeling

vragen?

Misschien kun je het eerst gewoon vragen aan vader en, afhankelijk van de leeftijd, ook aan je zoons. Pubers willen vaak geen twee huizen meer, maar als ze nog erg klein zijn kun je het wel overwegen.
Weigeren kan altijd.
Rustig en redelijk vragen en even geduldig blijven, soms moeten mensen er gewoon even over denken, kan altijd.
Denk dan ook vast mee met de praktische problemen. Is het huis van vader groot genoeg? Heeft hij genoeg bedden, heb je bedden over? Dat soort dingen.

Wat wil en kan vader?

Lastig voor je dat je de opvoeding/verzorging van je kinderen als zo zwaar ervaart. Hoe komt dit zo? Ben je meer gaan werken en past dit niet meer bij ook fulltime zorgen? Vertonen de kinderen pubergedrag en vind je het lastig daarmee om gegaan ? Ik roep maar even wat.
Is er iets in je situatie anders dan toen je met elkaar afspraken maakte over de omgangsregeling?
Hoe lang bestaat deze regeling al en wat zijn de beweegredenen geweest om niet van meet af aan een co ouderschap af te spreken?

Wat vindt vader van een andere zorgregeling? Is dat voor hem in de praktijk haalbaar? Woont hij in de buurt zodat de kinderen ook vanuit zijn woning zelfstandig naar school, sport en vrienden kunnen gaan?
laat zijn werk het toe als hij meer moet 'zorgen' ? Ik weet niet hoe oud en zelfstandig de kinderen zijn.
laat zijn woonsituatie het toe, hebben je kinderen bij hem bijvoorbeeld een eigen kamer of moeten ze die delen met met eventueel (stief) broertjes/zusjes?
Hoe oud zijn je kinderen, willen zij meer bij hun vader zijn? zIjn zij gebaad bij "weer" een verandering in hun leven?
Betreft het de oude traditionele omgangsregeling van om het weekend en helft van de vakanties naar vader?

Je verhaal roept veel vragen op. Op basis wat je nu schrijft, nee je kan niet zelfstandig besluiten een eerder overeengekomen regeling met betrekking tot de kinderen eenzijdig te wijzigen in een co ouderschap omdat het in de praktijk tegen blijkt te vallen of omdat jij nu bent gaan vinden dat vader meer verantwoordelijkheid moet nemen.

Maar belangrijkste vraag is denk ik eerst, wat vindt vader van jouw nieuwe visie op het wijzigen van de omgangsregeling? En hoe denk je dat de kinderen er in staan? Is overleg mogelijk?

op mn blote knietjes

Ik zou god op mn blote knietjes bedanken als ik meer voor mijn kinderen mocht zorgen. Maar dat schrijf ik vanuit mijn situatie, ik merk aan jou verhaal dat het zorgen je zwaar valt.
Probeer niet de vader te dwingen tot meer zorgen....gaat hem nooit worden. Denk vooral in manieren om jezelf te ontlasten. Laat ze ergens logeren af en toe. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn, maar mijn jongste was 10 toen ik uit elkaar ging. Ik vroeg gewoon om hulp. ' We moeten het nu samen doen, jij en ik, help je me ff?' Hier werkte dat als n trein.
Makkelijk eten, dagjes salades of brood en soep. Gaat niemand dood aan. Ban de strijk. Nog maar 1x per week stofzuigen. Boodschappen laten bezorgen. Zoek hulp in je eigen omgeving, etc. Kortom laat je geluk niet afhangen van wat je ex wel of niet voor je wil doen.

Overleggen!

Het begint altijd bij overleg. Vraag vader eens tussen neus en lippen door wat hij ervan zou vinden als je jongens wat meer bij hem zouden verblijven. Dring hem niks op, wees niet wanhopig, want dan heb je kans dat hij zijn hakken in het zand zet. Nee, eerst puur informatief.

Vraag ook eens aan de kinderen of ze graag wat meer tijd met hun vader willen doorbrengen. Zo ja, dan kun je dat ook aan vader doorgeven.

Stuur aan op rustige uitbreiding, eerst een dag extra, als dat lekker loopt nog een dag extra. Geen grote schokken, dat is voor niemand prettig, tenzij ze dat zelf graag willen natuurlijk.

Voor jezelf is het belangrijk rustmomenten in te lassen. Kan er soms eens iemand komen oppassen zodat jij iets voor jezelf kunt doen? Wandelen, rustig in bad, funshoppen, noem maar op. Desnoods regel je een uitwisseling met de buren ofzo: op dinsdagmiddag alle kinderen bij jou en op donderdagmiddag alle kinderen bij hun. Of een vaste logeeravond, de ene week bij jou, de andere week bij hun. Wees creatief, maar zorg ervoor dat je ontspanmomenten hebt.

nare situatie

Dit is trekken aan een dood paard. Terwijl jij keihard werkt (studeren is ook werken, al krijg je er niet voor betaald).

Tijd om hard HELP te roepen. Niet naar je ex, daar schiet je niks mee op. Maar heb je familie, ouders? Ga op zoek naar backup, een vorm van opvang, want hier ga je aan onderdoor. Kijk eens naar vrijwilligersorganisaties, de mogelijkheden voor opvang voor kinderen van studenten, ga naar maatschappelijk werk of de praktijkondersteuner van de huisarts, en zoek een mogelijkheid om je te helpen ontlasten.

En verwacht niks meer van je ex.

Sterkte, ik lees heel duidelijk hoe kapot moe je bent.

Dat klinkt ook zwaar

Normaal zal ik als laatste adviseren om een rechtzaak aan te spannen, maar in jouw situatie zie ik dat eigenlijk als enige optie. De rechter verzoeken om vader zijn zorgplicht na te laten komen.
Wanneer jij omvalt is dat niet in het belang van je kinderen. Een vader die niet voor ze wil zorgen overigens ook niet. Maar zoals ik het lees maak je al optimaal gebruik van de mogelijkheden van opvang binnen je eigen netwerk en ben je ondanks dat overbelast.

Een co ouderschap zal een rechter niet toewijzen, daarvoor moet je met elkaar kunnen communiceren en dit ook beide willen, maar wellicht kan je je ex wel verplichten tot een om het weekend en de helft van de vakanties regeling. En door het verzoeken aan de rechter om een dwangsom op te leggen elke keer dat hij de afspraak niet nakomt, kan misschien motiverend werken voor hem om aan zijn zorgplicht te voldoen.

Ik wou dat ik je meer en eenvoudiger advies kon geven maar ik zie het zo ook even niet.
Heb je familie of vrienden die zolang jij in je depressie zit, structureel kunnen en willen oppassen, bijvoorbeeld 1 dag wn nacht per week zodat jij kan bijtanken?