Omgang wijzigen ivm sport?

Maar dan

moeten ze dus alledrie of tenminste twee op dezelfde sport zitten. Dat zou ik al niet willen voor mijn kinderen, dat dat per se moet, dat ze zelf geen keuze mogen maken, maar moeten doen wat de oudste leuk vindt.

Nee hoor Lanza

Bij veel sporten zijn eerst de jongeren en aan het eind van de dag de oudsten.

Hier speelt de jeugd in principe in het weekend maar door een te kort aan hallen hebben we nu ook wedstrijden op vrijdagavond. 18:30 beginnen en dan hopen we om 23:00 klaar te zijn. Oudste in team van dochter is 17, jongste moet nog 12 worden, ze spelen U19.

Bij hockey, voetbal, handbal is het gebruikelijk dat de jongsten vroeg spelen. Hoeven ze niet dezelfde sport te doen.

Als je pech hebt zitten ze wel bij dezelfde club maar hebben ze een verschillende speelsleutel, speelt de een thuis en de ander uit op hetzelfde moment. Of de een op zaterdag en de ander op zondag. En dan mogen ze invallen zit je er 2 dagen. Of ze spelen bij de jeugd en de senioren (vanaf een jaar of 14 bij ons)

Sport is echt wel een ding om goed georganiseerd te krijgen. Dan bepalen de ouders toch echt wel de grenzen.

Hoezo? Je hebt 2 ouders iedere ouder kan met een kind mee, ze zullen niet altijd gelijk spelen dus kans dat er een zelfs bij 2 wedstrijden kan zijn. Daarnaast zitten bij sporten meerdere kinderen in teams en kun je zo nu en dan een van de kinderen mee laten rijden met iemand anders. Wordt een kind echt niet slechter van. Tenminste als het niet iedere keer hetzelfde kind is.

Overigens doet mijn kind aan een sport waar hij niet of nauwelijks voor in het weekend sport 2 misschien 3 keer per jaar sport hij in het weekend.

Ja Lanza, ik heb kinderen.

Tjee Lanza

Wat een extreem beperkt blikveld heb jij. Denk inderdaad dat het voor jou, en met name voor je kinderen, heel goed is dat je er niet meer dan twee hebt!

Lanza jij leeft in "de droom"

Besef jij wel dat je solide, goed overdachte, precies op maat gebouwde droomgezin door factoren van buitenaf ineens in elkaar kan storten?

Ook met maar 2 kinderen kan het gebeuren dat er niemand langs de lijn staat.
Erger nog, dat je oudste zichzelf door een proefwerkweek moet helpen zonder support van ouders, omdat die met jongste in een bijna dood fase in het ziekenhuis zitten.
Dat maanden later er nog geen ouder bij de wedstrijden kan kijken, omdat jongste niet alleen thuis kan zijn. Oudste naar de wedstrijd op zaterdag, vader met jongste thuis en moeder boodschappen doen.

Voordat kind ziek werd waren beide kinderen al puber dus het was een hele omslag binnen het gezin.
Ons solide "huis" had niet een beetje betonrot dat nog wel te repareren was, nee het bleek een kaartenhuis dat met donderend geraas instortte en weer opgebouwd moest worden.

Ik gun het niemand en hoop oprecht dat jij niet door hoeft te maken wat wij hebben meegemaakt en nog steeds de naweeën van hebben. De maakbaarheid van de droom is beperkt bleek bij ons.

En on topic

Bij mijn kind op de sport zijn kinderen van gescheiden ouders die er niet zijn als ze bij vader zijn. Geregeld in overleg met de club, team weet ervan er is begrip voor.
Persoonlijk vind ik het wel heel jammer voor de kinderen. Sporten in een team, samenwerken om te proberen te winnen is leerzaam en goed voor hun ontwikkeling. De wedstrijd om het kampioenschap missen, omdat vader niet wil brengen is voor die kinderen helemaal vreselijk.
Mocht de beker mee naar school en kon betreffende kind vertellen dat ze kampioen waren geworden maar geen verhaal vertellen over de laatste wedstrijd, daar was ze namelijk niet bij.

Fiets?

Hier een gezin met vier kinderen, ik was de derde. Nou is dat wel lang geleden, maar wij gingen gewoon op de fiets naar trainingen en thuiswedstrijden. Af en toe moest mijn vader rijden voor een uitwedstrijd, of hij ging voor de leuk kijken bij een voetbalwedstrijd van een van de brussen. Kan me niet herinneren dat ze nou zo knaldruk waren met onze sporten, hooguit veel was misschien.
Zelf heb ik twee kinderen maar samen met man een eigen bedrijf dus kan er qua tijden lang niet alles wat de kinderen willen. Jammer dan, er kan ook genoeg wel.

Het gaat

niet lukken om me over te halen. Er zijn nog een miljoen andere redenen waarom wij het graag bij twee kinderen willen houden, maar dit is er een van.

We proberen je niet over te halen

Ik wil je laten zien dat jouw sprookjes huwelijk in je luchtkasteel misschien niet blijvend is en daar is geeneens een scheiding voor nodig.
Derde kind of niet er kan van alles gebeuren waardoor de 1 op 1 momenten met je kinderen komen te vervallen.
Zoals ik het lees willen ook anderen je duidelijk maken dat je, met hoeveel kinderen je ook hebt, nooit bij elke wedstrijd, toneeluitvoering of wat dan ook kunt zijn.
Zelfs je kind grootbrengen met de belofte dat papa of mama altijd langs de lijn zal staan lijkt mij al gevaarlijk.
Papa met 1 kind mee mama met andere kind en dan moet je met spoed naar het ziekenhuis waar je eigen moeder is opgenomen nog voor de wedstrijd is begonnen. Trekt je kind dat zonder de wedstrijd totaal te verknallen voor zichzelf én het hele team, omdat zijn ouder ineens weg moest?

Het gaat er helemaal

niet om dat wij per se bij iedere wedstrijd aanwezig moeten zijn, maar opzettelijk een situatie creëren waarin dat per definitie niet kan, lijkt mij helemaal niks.

Juist door te kiezen voor twee kinderen houden wij rekening met allerlei doemscenario's. Twee is nog wel te overzien als je er onverhoopt alleen voor komt te staan, drie lijkt me dan alweer een stuk lastiger.

Dus je geen droomwereld hier.

Lanza

Overhalen? Sommige mensen veranderen door inzichten van anderen van mening. Maar ik geloof dat jij die optie in zn geheel hebt uitgesloten Lanza. Mijn hemel zeg.

Hier 3 kinderen. En er komt niemand bekaaid vanaf. Er wordt veelvuldig paardgereden, geturnd en gevoetbald. Meerdere keren per week. Ik weiger pertinent in het weekend ergens langs de lijn te staan dus de afdeling voetbal doet de echtgenoot. Das boffen voor het betreffende kind want als zn pa daar ook geen trek in had gehad was voetbal dus geen optie.

Er hoeven nooit andere kinderen mee naar de sport van een ander. Er wordt door ons vaak naar de sportende kinderen gekeken maar lang niet altijd. Je hoeft als ouder toch niet altijd klappend langs de lijn te staan?

Er zijn enorm veel leuke sporten te bedenken voor een kind van 9. Er is vast nog wel iets anders te kiezen ipv een sport op zaterdag waardoor hij nog minder tijd met zn vader kan doorbrengen.

Mij lijkt

dat dus helemaal niks, al die drukte, op drie verschillende plekken zijn... of je kinderen er al dan niet bekaaid vanaf komen kunnen ze alleen zelf bepalen als ze ouder zijn en dan nog zul jij waarschijnlijk de laatste zijn aan wie ze dat vertellen.

Voor ons is twee kinderen genoeg. Wij hadden na de geboorte van de tweede direct een heel speciaal gevoel: we zijn compleet! Geen enkel argument kan daar tegenop.

Niet beter 1 kind?

Lanza, had je niet beter een kind kunnen nemen? Wat als je man en jij ooit uit elkaar gaan en hij tegen verwachting toch afhaakt? Of om een andere reden niet mee kan? Ik vind het toch wel een risico hoor... Of straks heb je 2 kinderen die tegelijkertijd hun kampioenswedstrijd (alles zo perfect gepland levert immers vast toptalenten op) spelen. Natuurlijk willen ze allebei graag dat mama komt kijken, dan moet je er toch een teleurstellen. Ik vind het risico met twee kinderen wel heel erg groot.

Eigenlijk zou misschien zelfs 1 kind al wel te veel zijn. Wat als...

Ik ben blij met mijn drie kinderen en ik probeer ze ook nu ik alleen ben niets tekort te laten komen en het is echt niet zo dat de jongste er maar bij hangt. Soms moet ik me haasten, soms moet ik keuzes maken of de tijd verdelen. Soms kon ik maar 1 helft van een kind kijken of niet mee naar een uitwedstrijd. Maar weet je hoe leuk het is als zo’n kind na een uitwedstrijd die ik niet gezien heb helemaal trots thuis komt met hele verhalen die ongetwijfeld mooier zijn dan de werkelijkheid. Of dat ze eerst doen alsof ze verloren hebben, maar dan een beker tevoorschijn toveren? Mijn kinderen hebben alledrie een eigen leven waarin ik ze aan alle kanten steun, maar het is wel hun leven en niet een tweede leven naast dat van mij.

Bekaaid

Als mijn kinderen vinden dat ze er bekaaid vanaf zijn gekomen doordat ik niet altijd klappend langs de lijn heb gestaan is er iets anders misgegaan in de opvoeding vermoed ik...

Maar goed. Ze zullen vast ergens bekaaid vanaf komen. Ik hanteer namelijk de opvoedstijl liefdevolle verwaarlozing. Wel zo praktisch met drie kinderen.

Met twee kinderen

hebben ze elkaar ook nog, dat was onze redenering om voor een tweede te gaan. Plus dat die wens vanuit onszelf erg sterk was.

Van mijn man weet ik 100% zeker dat zolang hij niet dood is, hij voor zijn kinderen zal zorgen. Hij is een echt familiemens met een intrinsieke kinderwens. Hij had die wens zelfs eerder dan ik en hij doet het fantastisch als vader. Hij is zo dol op zijn kinderen en is ontzettend betrokken, doet vaak meer dan ik. Heel fijn is dat, zo'n lieve, stabiele man naast je, waarmee je de zorg en het plezier kunt delen.

Lanza

Je had als derde ook mijn tweede kunnen krijgen. Die haat sport. Na de verplichte zwemles die inderdaad op zaterdag viel gelijk met voetballen van broer, heeft ze nog even judo gedaan (gewoon op woensdagmiddag bij ons in de straat). Daarna heeft ze 8 jaar lang toneel gedaan. Maar bij toneel hoef je je als ouder maar een keer per jaar acte présence te geven. Dus de ouder die niet mee hoefde met voetballen had gewoon rustig zaterdag thuis.
On topic ik vind niet dat kind van TS niet aan sport mag doen. Ik vind wel dat dat niet van de toch al beperkte tijd van omgang met vader af moet gaan.

Lanza

Dat dachten mijn ouders ook en toen bleek die ernstig gehandicapt, kwam ook niet in de familie voor kon en kan ook niet prenataal op gescreend worden, komt er pas als ontwikkelingsachterstand uit.

Maar alles is bij jou tegen dovemansoren gezegd, je hebt weinig inlevend vermogen. Ik hoop voor je dat het zo blijft gaan als het nu gaat want anders val je zo hard van je ivoren toren.

Lanza

Goh misschien hadden jouw kinderen best graag meer broers en zussen willen hebben en dan met liefdevolle verwaarlozing als opvoedstijl in plaats van jouw planmatig handelen. Maar ja, dat kunnen ze alleen zelf bepalen als ze ouder zijn en dan nog zul jij waarschijnlijk de laatste zijn aan wie ze dat vertellen.

Uiteindelijk

maak je die afweging zelf als ouders. Kinderen willen graag nog wel een klein broertje of zusje, maar ze kunnen de consequenties uiteraard niet overzien en de zorg wordt toch verricht door de ouders dus die beslissen.

Wij vinden twee mooi zat. Vreemd dat ik me daarvoor moet verantwoorden.

Lanza

Je hoeft je niet te verantwoorden voor het feit jij twee kinderen hebt.

Je doet tamelijk kortzichtige uitspraken over een derde kind. Daar wordt je over ter verantwoording geroepen. Vooral door mensen die drie kinderen hebben en vanuit die eigen ervaring proberen uit te leggen dat jouw mening over een derde kind totale onzin is.

Ik weet zelf

wel wat ik zie. Ken een hoop gezinnen met 3 tot 4 kinderen en kijk daar altijd met enige afschuw naar. Prima dat zij het op die manier doen, maar het zou echt niks voor ons zijn. Ze zullen er zelf vast tevreden mee zijn, maar mijn man en ik hebben toch een ander idee over hoe wij met onze kinderen willen omgaan.

Oprechte aandacht, een mooie balans tusen rust, stabiliteit en uitdaging, een op een aandacht en ruimte voor ieders behoeften. Plus dat we nooit het milieu zodanig zouden willen belasten.

Nogmaals, dit zijn onze overtuigingen, een ander kan en mag er anders over denken.

1 kind

Wij hebben maar 1 kind en toch hebben opa en oma haar wel eens naar de sport gebracht omdat de ene ouder moest werken en de andere ouder met de eigen club op pad moest. Ik begrijp nu dat dat not-done was....

Precies Lanza!

Vermoedelijk is dat wat de vader van de zoon van topic starter ook beoogt.

Oprechte aandacht en een mooie balans tussen rust en stabiliteit. Met voldoende tijd om zijn kind 1 op 1 aandacht te kunnen geven. Met oog voor ieders behoefte. Dus óók die van vader.

Daar past een sport op zaterdag dus niet bij. Fijn dat we dat dan nu eens kunnen zijn.

Het ideale plaatje

===Oprechte aandacht, een mooie balans tusen rust, stabiliteit en uitdaging, een op een aandacht en ruimte voor ieders behoeften.===

Dat wil iedereen toch voor en met zijn kinderen? Echt waar ik ook maar soms is dat gewoon niet haalbaar zelfs niet met 2 of maar 1 kind.

Zoals Annaniem al aangeeft soms is het zelf brengen naar de sport ook bij 1 kind onmogelijk, omdat je andere verplichtingen hebt die niet matchen met de sport.
Jammer, dan wordt kind gebracht door opa of rijdt met een teamgenoot mee.

1 Bacterie kan genoeg zijn om dat hele ideale plaatje uit te gumnen.
Ben je blij dat er een dag voorbij is waarop er in ieder geval kinderen op school zijn gekomen en er een gezonde maaltijd op tafel stond aan het eind van de dag.

Die mooie balans tussen rust, stabiliteit, uitdaging en ruimte voor ieders behoefte komt dan morgen wel, of volgende week of volgend jaar......