U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Omgang na birdnesting
Mijn vriend zit in een ingewikkelde situatie, en ik zou graag eens horen wat jullie daarvan denken en zouden adviseren...
Vriend is ruim 2 jaar geleden gescheiden en heeft 2 kinderen (nu bijna 16 en bijna 18). Besloten werd dat de kinderen in het ouderlijk huis zouden blijven wonen en dat de ouders zouden rouleren. Dus: de ene week was vader bij de kinderen en was moeder bij haar nieuwe partner, en de andere week was moeder bij de kinderen en vader in zijn eigen appartement. Op de officiele "wisseldag" werd er gezamenlijk gegeten, waarna de ouders samen nog even de afgelopen week doornamen.
Dit ging bijna 2 jaar lang prima. Het leek een ideale regeling voor zowel ouders als kinderen. Maar een aantal maanden geleden werd tijdens de wekelijkse wisseldag door de kinderen en hun moeder medegedeeld dat de kinderen birdnesten niet langer zagen zitten, omdat er "teveel kapiteins op een schip zaten" en dat moeder eigenlijk een betere opvoeder was dan vader. Dat laatste argument werd niet met voorbeelden verduidelijkt en kwam voor mijn vriend als een donderslag bij heldere hemel.
De kinderen gaven mijn vriend te verstaan dat hij eigenlijk niet meer terug hoefde te komen en dat ze voortaan met hun moeder in het ouderlijk huis wilden wonen. Mijn vriend gaf aan dat hij dit vreselijk vond, dat hij erover wilde praten en naar hen wilde luisteren maar dat hij wel naar een oplossing wilde werken. Een andere zorgregeling: prima. Maar niet van 50/50 ouderschap naar niks.
Hij heeft meermaals geprobeerd te praten met zijn ex-vrouw, maar dat wil zij niet. Haar stelling: de kinderen bepalen en het is wat het is. Op diverse voorstellen van mijn vriend om met behulp van een mediator toch samen in gesprek te gaan, werd afwijzend gereageerd. Ook voorstellen van zijn kant om de omgang op een andere manier te regelen (bijvoorbeeld: in plaats van week op/ week af, een lang weekend per maand) worden zonder meer afgewezen.
Inmiddels is het contact met zijn kinderen beperkt tot af en toe een whatsappje (van hem), waarop dan door zijn kinderen nauwelijks wordt gereageerd. Pogingen om iets af te spreken lopen op niets uit. Mijn vriend heeft zijn kinderen in de afgelopen 4 maanden misschien 2 keer gezien.
Hij gaat hieraan kapot. Ten einde raad, omdat zijn ex-vrouw dus niet bereid is met hem hierover te praten en zich verschuilt achter het argument dat de kinderen het nu eenmaal zo willen, is hij naar een advocaat gegaan en heeft nu afgedwongen dat er alsnog mediation gaat plaatsvinden. Dat is in ieder geval iets, maar hij heeft er inmiddels weinig vertrouwen meer in dat hier nog iets goeds uit gaat komen. Hij is bang nu een soort McDonald's-vader te worden die genoegen moet nemen met weinig contact, terwijl hij voorheen 50% van de tijd voor zijn kinderen zorgde.
Wat zouden jullie hem aanraden?
Olie op het vuur
Wat een ongezond advies. En zeker niet in het belang van de kinderen. Bedenk nog even dat zij niet om een scheiding hebben gevraagd. Zij trekken hoe dan ook aan het kortste eind hier.
Je gooit olie op het vuur, Tsjor. Je zou beter moeten weten, heel veel beter met jouw ervaring.
Olie op vuur?
Hoe gooit Tsjor dan olie op het vuur? Door te adviseren de zakelijke kant af te wikkelen?
Ik schreef eerder al dat moeder vermogend is, dus zij zal zonder moeite de hypotheek over kunnen nemen. De kans dat mijn vriend nog ooit in dat huis onder 1 dak met zijn kinderen zal verblijven, lijkt me nihil. De zakelijke kant van de scheiding afhandelen lijkt me een logische stap en overigens ook geen probleem.
Ik geloof niet in de harde lijn. Alsof er alleen een oplossing komt als je overweegt om het 'zakelijk en hard te spelen', 'huisarts en school in te lichten'. Dan ontstaat er alleen maar meer drama, en waarom is dat nodig? En ex-partners zullen het over verkoop van de gezamenlijke woning toch echt eens moeten worden. Je kunt elkaar niet dwingen tot verkoop (of staat dat in het convenant?)
'Het zal ongetwijfeld leiden tot meer onenigheid met de kinderen', dat lijkt mij de beste en enige reden om geen olie op het vuur te willen gooien.
Maar ja, ik volg de redenering ook niet dat de kinderen hun vader 'het huis uitgezet' hebben. Ik denk dat de ex-partners iets op te lossen hebben met elkaar, maar ik vind het onsmakelijk hoe hun kinderen hierbij een actieve rol wordt toebedeeld.
Het is niet zo gek dat die in verwarring zijn. Dat is niet zo gek, hoor. 2 jaar is kort. In die 2 jaar hebben deze pubers moeten omgaan met een situatie waarin ze nog wel hun huis hebben maar geen gezin meer. Maar ombeurten wel hun pa of ma, die vervolgens ook beiden alweer een nieuwe scharrel hebben in een huis ergens een uur verderop. Er zijn maar weinig kinderen die zich daar effe makkelijk in schikken.
Daar zou jullie aandacht naar toe moeten gaan.
moederziel
Ik lees niet uit de teksten van Persephone dat vader zijn kinderen met nieuwe vriendin confronteert (waarom je een vriendin een scharrel noemt begrijp ik ook niet). Dat hij in de week dat hij niet bij de kinderen woont een stuk verder is gaan wonen lijkt me ook geen probleem.
Ik zal de eerste zijn die erkent dat een scheiding moeilijk is voor de kinderen. Maar als een van mijn kinderen zo'n heftige reactie jegens hun vader zou hebben, zou ik ook als moeder daar echt wel naar willen (laten)kijken.
Onsmakelijk?
De kinderen wordt geen rol toebedeeld hoor, ze hébben hun vader de deur gewezen. Zij deden de mededeling en moeder zei niets. Overigens neemt mijn vriend het zijn kinderen niet kwalijk, hij verwijt het zijn ex. Zij had met hem in gesprek moeten gaan om een andere oplossing te vinden. Dat is namelijk OOK in het belang van de kinderen: contact met hun vader. En als dat dan niet meer door birdnesting is: prima. Maar uitfaseren: nee.
Hoe je erbij komt dat zijn kinderen blootgesteld worden aan twee "scharrels", ontgaat mij. Ik zie zijn kinderen vrijwel nooit. Toen mijn vriend week op/week af bij zijn kinderen woonde, zagen hij en ik elkaar niet. Ik ging daar niet heen en houd me altijd op de achtergrond. Ze weten van mijn bestaan en daar blijft het ook wel bij.
Dat een scheiding moeilijk is voor kinderen lijkt me evident. Die moeilijkheid oplossen door maar 1 van beide ouders weg te vagen, lijkt me niet de oplossing.
Nogmaals
De ouders hebben hier iets op te lossen. Dat moeten ze snel gaan doen zonder de kinderen inzet te maken.
Ik zou zo graag lezen dat beide ouders zich ervan bewust zijn dat voor 2 pubers misschien de tijdlijn weleens heel anders kan zijn. Ik lees nergens wat de ouders doen om deze 2 jongens (waren het toch?) op te vangen en te ondersteunen. Het is niet niks, al deze veranderingen. En zo'n uitbarsting van een tiener kan ik ook niet heel erg uniek of bijzonder vinden in een situatie als deze.
Dat gebeurt zo vaak: alle volwassenen inclusief nieuwe scharrels zijn vooral druk met zichzelf. En ja, ik gebruik met opzet het woord scharrel - de relaties zullen vast serieus zijn, daar niet van. Maar daar hebben die pubers weinig boodschap aan, hoeven ze ook niet.
Nu wordt de zaak omgedraaid: zie je, jongste is zo overstuur, dat komt door de situatie die moeder heeft gecreëerd. Maar beide ouders zijn verantwoordelijk voor het welbevinden van hun kinderen en schuldschuiven is zo zinloos.
Voor de vader van deze 2 jongens is het bitter dat de deur nu dicht is. Maar dat betekent helemaal niet dat de deur ook dicht blijft. Zijn kinderen geven een signaal af, het is aan hem om dat op de juiste manier op te pakken. De harde lijn lijkt mij persoonlijk de slechtste weg - en ik heb zelf hier thuis 3 pubers met een moeizame vader-relatie. Die zet ook af en toe de hardelijn in, met als gevolg dat de afstand alleen maar groter wordt.
Maar Persephone
Ik krijg uit je reacties vooral het gevoel dat je de bevestiging wil dat je vriend er maar stevig tegenin moet gaan. Als dat voor jullie een duidelijke route is, hoef je hier ook niet meer om tips te vragen, toch?
Sowieso denk ik dat je vriend het werk moet verrichten - en niet jij. Dat brengt jou anders ook in een onmogelijke positie, waar je in de toekomst voor deze kinderen misschien juist van grote toegevoegde waarde (want hopelijk neutraal) kan zijn.
Ik zou me als nieuwe partner niet laten meenemen in de strijd, in elk geval.
Moederziel
Vul jij niet heel veel in?
Mijn vriend wil niets dan met zijn ex praten over het welzijn van de kinderen, maar zoals meermaals gezegd: zijn ex staat niet open voor wat voor gesprek dan ook. Ook niet over het welzijn van de kinderen. Volgens haar is er namelijk niets aan de hand met de kinderen.
Je zegt dat de ouders iets op te lossen hebben. Dat klopt. Vindt mijn vriend ook. Maar daar zijn 2 partijen voor nodig, en die ene partij doet niet mee. Hopelijk gaat er iets met mediation bereikt worden.
Ik ben helemaal geen voorstander van de harde aanpak. Mijn vriend ook niet. Anders zou ie bijvoorbeeld allang gewoon in "zijn week" naar de gezamenlijke woning zijn gegaan en dan maar eens kijken wat er dan gebeurt. Na die ene keer, toen zijn jongste zo overstuur raakte, heeft hij dat niet meer gedaan, juist vanwege zijn kinderen.
Dat ik mij onderdeel zou laten maken van een strijd die niet de mijne is, laat ik maar voor wat ie is. Ik ondersteun en troost mijn vriend, en soms vraag ik me af wat anderen hiervan denken, vandaar dit topic.
Waar het op lijkt
Nu ik begrijp dat het bedoeld was als tijdelijke situatie denk ik dat mevrouw ex zich misschien heeft geërgerd omdat de situatie almaar voort bleef duren. Zij heeft al een tijd een nieuwe relatie en wil daar nu mee samenwonen. Omdat meneer ex geen stappen zette heeft zij dat nu gedaan. Misschien heeft ze dat met de kinderen gedeeld, en is het kind in paniek geraakt omdat mama had gezegd dat papa niet meer zou komen. En als hij papa niet zou wegsturen, zou mama wel eens boos kunnen worden.
Ik denk dat beide exen zo snel mogelijk in gesprek moeten om het huis issue op te lossen. Misschien is het voor meneer ex dan weer mogelijk om in de buurt van de kinderen een huis te zoeken waar ze zelfstandig heen kunnen. Ik zou zelf niet zo ver bij minderjarige kinderen vandaan gaan wonen. Dan maar woon-werkreistijd (wat immers heel normaal is, ik heb 45 minuten enkele reis).
Grote kans dat de kinderen het na een tijdje helemaal niet fijn vinden met een ‘stiefvader’ en dan is het wel zo fijn als je gewoon bij je vader, in de buurt, terecht kunt.
Verhuizen
Eens, Phryne. Terugverhuizen naar de buurt van waar de kinderen wonen, lijkt mijn vriend een goed plan.
Birdnesting was bedoeld als tijdelijke overgangsfase tot beide kinderen de middelbare school zouden hebben afgemaakt. Dat is vanaf nu nog anderhalf jaar. Zo hebben mijn vriend en zijn ex dat afgesproken, maar er is nu dus eerder een einde aan gekomen.