nieuwe partner bij uitreiking bul van kind.

Waarom ben je nu boos op ex?

Je zoon is volwassen. Hij zou zelf met jou moeten praten.
Natuurlijk is het prettiger voor hem als je ex het gaat oplossen. Dat is een valkuil voor elke ouder.
Maar wat je later schrijft, is volgens mij hoe het echt zit. Je zoon had ook met anderen (andere kinderen) kunnen overleggen over hoe hij het aan zou kunnen pakken.
In plaats daarvan bespreekt hij het met zijn vader, die dan niet zo’n handig aanbod doet.
Als je iemand iets wilt verwijten, moet je in de eerste plaats bij je volwassen zoon zijn.

Ja dat Lente

En even in de spiegel kijken.
Blijkbaar heb je iets te regelen met je zoon. Is dit wat je wil?

Oooh

Hij studeert af, ik dacht dat hij eindexamen deed. Van een dik 20 plusser mag je wel verwachten dat hij zelf zijn moeder tot de orde durft te roepen, of op zijn minst zijn mening durft te geven. Tenzij die moeder is zoals mijn ex, dan snap ik het wel.

Verraad

Ik begrijp dat helemaal. De vriendin van je ex gaat mee en je hebt uitgesproken hoe moeilijk je dat vindt, maar er wordt niets mee gedaan. In plaats daarvan neemt hij zijn vader in vertrouwen en geeft je ex daarmee een vrijbrief om zich ermee te bemoeien. Je ex is nu de sympathieke in het verhaal, hij zal het wel voor jullie zoon oplossen.
Dat voelt als verraad.

Je hebt twee keuzes: of je schikt (en je maakt het voor jezelf zo comfortabel mogelijk, wat je al hebt gedaan door je broer uit te nodigen), of je haakt af. Maar dat laatste is natuurlijk geen een optie want zal je de rest van je leven nagedragen worden als emotionele chantage. En hoe voel je je zelf, wanneer de avond is en jij zit thuis...
Achteraf gezien was het beter geweest om te slikken. het is nu enorm groot geworden en er verandert niks. Als ik de vriendin van ex was geweest, had ik een stap terug gedaan, maar alleen zij kan die beslissing nemen... en dat doet ze dus niet. Dat mailtje van je ex kan alleen de strekking hebben dat je je niet moet aanstellen, het gaat om jullie zoon. En dat weet jij uiteraard ook... maar gevoel en verstand zijn twee dingen. En dat kun je van iedereen aannemen, maar juist niet van hém!

Ja, net als RoosjeRaas en Flavia

Ik heb (met gekromde tenen en nagels in mijn handpalmen) ook die stap gezet, om met de Truus van mijn ex (voor wie hij mij heeft verlaten en 100km verderop is gaan wonen) kennis te maken. Juist met de gedachte: er komen nog zo veel momenten in het leven waar zij bij zal zijn, hoe je het wendt of keert en of je het leuk vindt of niet. En ik wilde eigenlijk ook wel weten wie er met mijn 4 kinderen op vakantie gaat.
Leuk was het niet om die stap te zetten, maar wel nuttig, niet in de laatste plaats naar de kinderen toe. Daar viel ook een last van de schouders, loyaliteitsconflict bezworen. En het heeft de basis gelegd voor een goed 'nahuwelijk' waarbij ex en ik duidelijk de ouders van dezelfde kinderen zijn, en niemand anders.

Poeh

Hier binnenkort een diploma uitreiking (naar verwachting). Bij dochter op school is de regel 3 personen per geslaagde. Kind wil niet kiezen tussen nieuwe partner vader en nieuwe partner moeder, dus vader, ik en ... Waarschijnlijk nodigt ze nog een vriendin uit die op het VWO zit.

Ik snap de pijn van TS heel goed. Ik vind het ook fijn om de reacties van kinderen te lezen. Op dit manier word ik er weer aan herinnert waarom ik mij altijd groot probeer te houden en normaal probeer te doen. Bedankt daarvoor... Ik vind het namelijk echt heel moeilijk voor onze dochter dat haar ouders nog steeds niet normaal met elkaar kunnen omgaan. Ik ben ook de 'verlaten' vrouw. Nu is dat voor mij niet eens het echte probleem. Mijn probleem ligt er meer in hoe mijn ex tijdens onze scheiding met mij om gegaan is.

Wat betreft de diploma uitreiking. Ik ben er natuurlijk bij. Ik zorg dat ik iets aan heb waar ik mij prettig in voel. Ik moet wel heel eerlijk zeggen dat ik erg blij ben dat de vriendin van mijn ex er niet bij zal zijn. Maar al was zij er bij geweest dan had ik nog gegaan. Ik ben daar voor mijn kind en er is niemand die dat van mij afneemt. Ik ga gewoon.

Met de Truus van mijn ex hoef ik geen kennis meer te maken. Helaas kende ik haar al. Mijn ex dreef altijd de spot met haar toen ze nog getrouwd was met een vriend. Hij vond het maar een domme doos die zich alleen maar bezig hield met uiterlijk vertoon....

Ik wens je heel veel kracht. Je kunt het! Je bent sterk genoeg om daar te staan en te genieten van je kind die iets machtigs heeft bereikt. Het gaat niet om jou, maar om je kind en dus indirect om jou. Wees je bewust dat mensen die door andere sterk gevonden worden juist degene zijn die zich in een kwetsbare situatie durven te begeven. Dus borst vooruit, schouders naar achteren. Toon je sterk (al voelt dat misschien niet zo), laat je niet gek maken.
Zou je daarna alleen naar huis gaan? Dan is het misschien wel een idee om te kijken dat als er niemand mee mag naar de uitreiking dat er iemand bij jou thuis is. Thuis mag je instorten, boos zijn huilen en daarna met een trots gevoel terugkijken dat je het hebt gedaan voor je kind.

je moet echt

eens stoppen met jezelf zo centraal te zetten. Ga je eens opstellen als een volwassene. Jouw zoon zocht steun bij ex omdat hij jou niet wil kwetsen.
Dat ga je niet je ex en zeker niet je zoon kwalijk nemen. Ga liever bij jezelf te rade hoe dit zo ver heeft kunnen komen.

Dit is de uitreiking van jouw zoon. Hij heeft hier zo hard aan gewerkt. is dit wat je wil; een uitreiking met een zwart randje voor je zoon?

van een vlieg naar een olifant

naar het oorspronkelijke verhaal en situatie kijkende, snap ik het probleem niet helemaal.
wellicht denk ik er als (jonge) man te makkelijk over, maar ben toch wel van mening dat je van dit geheel je te veel aantrekt en is het van een vlieg naar een olifant gegaan.

vooral in jouw eerste berichten lees ik veel aannames, naar je zoon en ''Truus'' terwijl je niets eens zeker weet wat hun gedachten zijn en wat zij eventueel met elkaar afspreken.
dit terwijl je zoon volwassen is. wat in wezen ook helemaal niks uit maakt en daar het hier enkel om volwassen gaat, jouw ook niks aangaat.

door je gedachten zijn vrije loop te geven, ga je veel te diep in op zaken en maak je het voor je ZELF moeilijker. ipv dat jouw ex en ''Truus'' nu het probleem zijn, ben jij dat zelf geworden en heb je al gemerkt dat dit consequenties heeft op de relatie tussen je zoon en jou.

blijf je dit soort situaties op deze manier aanpakken dan zul je merken dat men jou als probleem gaat zien en is de kans groot dat je in de toekomst belangrijke en mooie momenten gaat missen.

voor nu gewoon het plan volgen, met je broer er heen, voor jouw zoon. zoals hier al is gezegd kun je eventueel naderhand iets leuks met je zoon gaan doen om zo 1 op 1 het nog eens te vieren.

suc6

Hoezo klein?

Voel je trots! Op je zoon. Deze gelegenheid is voor hem. Hij heeft zijn bul gehaald. Jij hebt hem op de wereld gezet, jij hebt hem leren lopen, jij hebt hem de eerste dag naar school gebracht, hem geholpen met het leren van de tafels en je hebt de open dagen met hem bezocht. Ik noem maar wat waarschijnlijke dingen.

Jij hebt hem op weg geholpen en nu is hij zover gekomen. Er zijn nieuwe mensen op zijn pad gekomen en daar heeft hij mee gedeald. Sommige mensen zal hij uit de weg zijn gegaan, met anderen is hij een relatie aan gegaan. De vriendin van zijn vader heeft blijkbaar een plek in zijn leven gekregen. Niet jouw plek t.o.v. hem. Hooguit (een deel van) jouw plek t.o.v. zijn vader.

Jij hebt jouw eigen plek. Jij hoeft je op geen enkele manier klein te voelen. Je bent goddomme zijn moeder!! Gedraag je als zijn moeder. Niet als de ex van zijn vader. Wees blij en wees trots. Je zoon gaat met een bul de wereld in en jij mag daarvan getuige zijn. Dat is meer dan veel anderen kunnen zeggen.

Dus nee, ik ga je niet zeggen dat het niets voorstelt. Het stelt heel veel voor. Het is alleen niet het verhaal van de vrouw die wordt geconfronteerd met de nieuwe partner van haar ex. Het is het verhaal van de jongen die zijn bul gaat halen. Zijn ouders zijn erbij. Allebei trots en allebei levend. Tel je zegeningen. Zie wat jouw rol is, speel die en geniet ervan.