U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
nieuwe gescheiden vader
goeiemiddag, mede lotgenoten.
ik zit al een paar weken meete lezen op dit forum, ik zit helaas sinds 4 weken in een scheiding, 13 jaar relatie waarvan 6 jaar getrouwd en 2 kindjes, een dochter van 12 en een zoon van 6.
wat mij opvalt is dat hier weinig vaders zijn, durven die niet te schrijven of hebben ze daar geen behoefte aan?
ik wil graag een beetje mijn verhaal doen, ik denk dat ik makkelijker praat tegen lot genoten, dan tegen mensen die gelukkig niet gescheiden zijn, ongelofelijk wat dat met je doet, je leven is in 1 klap verwoest...
ik en mn vrouw hebben in overleg besloten om er een punt achter te zetten, na een roerige periode uitelkaar gegroeit, en mn vrouw wilde haar vrijheid terug, zat vast in ons huwelijk, ik had nog wel door willen knokken, maar zij niet.
waar ik nu vooral mee bezig ben is overleven, ik vind het echt zwaar, ik slaap de halve week thuis, de andere helft bij mijn broer, [die vorig jaar 6 maanden met zn kinderen bij ons gewoont heeft tijdens zijn scheiding]
mn vrouw ook, half thuis half bij vriendin.
waar ik vooral mee worstel, is dat ik bang ben om alleen over te blijven, ik ben 47 en vind mijzelf nu niet echt een brad pitt ofzo.
ik weet ook dat ik hier nog lang niet bezig moet zijn, ik moet eerst mijzelf, samen met mn psycholoog weer op de rit krijgen, voor mijzelf en zeker ook voor mn kinderen.
ik heb alleen totaal nog geen beeld wat me allemaal te wachten staat, ik blijf in ons huis wonen, we gaan co-ouderschap doen, maar vooor de rest? totaal geen idee of overzicht.
ben vanmiddag met de kids moederdag kado"tjes wezen kopen, alleen ik niet, dat was zo confronterend en pijnlijk, ik kon wel huilen, maar ja, dat staat zo raar in een winkel.
ik weet niet zo goed wat ik allemaal wil vertellen, ik zit gewoon maar te schrijven wat in me opkomt, ik denk dat ik opzoek ben naar een beetje steun en begrip, misschien handvatten wat te doen of wat niet te doen, ik ben alleen zo bang voor de toekomst, niet normaal, ben gewoon mezelf en min zelfvertrouwen totaal kwijt, verschrikkelijk voel ik me, totaal waardeloos, als een vuilniszak in de kliko gegooid...
ik hoop dat dat er lot genoten zijn die me een beetje kunnen begrijpen, ook wat ik voel, ik voel me totaal geamputeerd, heel mn/onze toekomst plannen liggen aan scherven, zo verschrikkelijk onwerkelijk, en heel veel zielepijn...
groet van een verschrikkelijk verdrietige vader
Sterkte
Ik zit zelf midden in een langdurende nare scheiding. Waar ik in het begin perioden oprecht niet meer wist hoe ik verder moest, dacht aan het verdriet onderdoor te gaan, komen er nu langzaam ‘rustigere’ tijden. Gelukkig voel ik me niet. Maar wel weer steeds grotere perioden rustig, sterker en daarvoor ben ik al ontzettend dankbaar. Het is echt waar dat tijd veel doet. Ik ben er nog lang niet. Heb ook veel onzekerheden. Maar ik heb wel weer hoop op een leefbare toekomst.
Mensen die het zelf niet hebben meegemaakt, weten niet hoe heftig het is.
Ik wens je heel veel sterkte. Probeer een klein kringetje om je heel te verzamelen waar je steun bij vindt. Blijven ademen. En doorgaan...
Als ik het zo lees ben je aan het opbouwen dat geeft moed Amaryllis.
Wat ik nu voel heb ik niet eerder gevoeld, ook niet vergelijkbaar met de zoveelste crisis in het verleden wat ook niet bepaald lekker voelde.
Doorgaan en blijven ademen een andere keus is er niet.
Maar goed om te horen dat er hoop is.
Ik hoop voor je dat de rustige perioden overgaan in een groot geheel van rust.
Alles komt goed.
Alles komt goed..echt waar..de shit die ik heb meegemaakt..man man man.
En kijk mij nu...na 1 1/2 jaar.
Nieuw,herboren en zo wijze les verder.
Ik ben besodemietert en bedrogen..meerdere keren.
Zwarte sneeuw gezien.
Maar hey......ik ben zo blij dat ik gescheiden ben.
T had alleen niet zo hard gehoeven,maar ik heb er nu vrede mee.
En...blijf jezelf..je authentieke zelf en je zal zien dat t op een dag beter gaat.
Dan ga je bouwen aan jou nieuwe ik.
😉
Ik hoop het...
Dank je Itsme78.
Ik hoop dat je gelijk hebt...
Hetzelfde probleem
Zoals de topicstarter al zei. Zo voel ik me ook precies.
Vanaf woensdag te horen gekregen. Dat ze het allemaal niet ziet zitten. De koek is op zeg maar. Na 14 jaar lief en leed. Het hoge woord is er nog niet uit gekomen. Maar het komt erop neer. Dat ze er op dit moment. Niet aan kan werken. En dat we gewoon maar moeten kijken wat de toekomst brengt. Dus met andere woorden ik word in de wacht gezet. En moet maar afwachten. Maar ondertussen moet ik leven als een vrijgezel. Want ze wil niks van me weten. De angst om het mijn kinderen te zeggen 12 en 6 jaar. Breekt me helemaal. Net als het alleen zijn. Graag had ik graag gezien. Hoe het nu met de topicstarter is. Aangezien het al een jaar geleden is..
Kop op
Herkenbaar wat jullie schrijven maar geloof mij het komt meestal wel goed.
Ik ben in 2016 na een relatie van 18 jaar gescheiden. Zij had geen klik meer met mij en bleek een nieuwe vriend te hebben. De grond zakt onder je weg en je denkt dat de wereld ophoudt te bestaan. Mijn zoon bleef bij mij wonen dus dat was reden genoeg om niet de hele dag bij de pakken neer te zitten.
Na een maand of 10 een eerste date gehad. Was niks dus niet verder gegaan. Daarna 1,5 jaar niet gedate. In het najaar van 2018 nieuwe relatie gekregen die vorige week is gestrand. Helaas maar niets aan te doen. In 2016 was ik vreselijk verdrietig en nu ben ik na deze breuk opgelucht omdat dit ook niet alles was. Zij had moeite met mijn zoon en zijn reactie op onze relatie. En mijn kind staat nu eenmaal op nummer 1.
Wat ik wel weet is dat ik niet meer zal samenwonen. Ik ben te zeer op mijn vrijheid gesteld. Het zal in een nieuwe relatie een LAT relatie worden. Ook dan kun je prima een leuke relatie hebben.
De momenten van alleen met je kind(eren) bij de Mac zitten of zoals op dit moment alleen met mijn kind in een Roompothuisje zijn lastig maar ik (wij) vermaken ons prima. Weet dat er altijd wel weer licht aan het einde van de lange donkere tunnel komt!
Doe leuke dingen met je kids, maar vergeet ook zelf niet leuke dingen te doen met je maten. Ga eens lekker op stap of naar een voetbalwedstijd.
En wat bij mij echt helpt is om te gaan hardlopen als je het even niet ziet zitten. Lekker je hoofd leegmaken of een lange wandeling.
Sterkte!
Veel praten.
Hoi daar.
Zit zelf nog in scheiding maar is bijna afgerond (na 1 1/2 jaar!)
Ben pas 40 maar heb dat gevoel ook gehad.
Wat zullen vrouwen nog in mij zien en ook nog gedeelde voogdij over autistische zoon van 5.
Heel onzeker en leefde slechts nog voor mijn zoontje.
Maar met veel praten en alles eruit gooien gaat het nu stukken beter.
En de tijd ervoor nemen.
Wou het eerst niet geloven maar het klopt echt.
Je krijgt langzaam weer je zelfvertrouwen terug en de positieve gedachtes.
En dan omdat je dat weer hebt en misschien ook uitstraalt kom je echt wel weer iemand tegen.
Hou vol. En las dat iemand al schreef dat je al ver bent.
Zeker. Houd de moed erin.
Gaat echt goed komen.
Herkenning
Net een heel verhaal getikt en plots verdween het op mijn telefoon. Ik kom hier nog terug. Maar wat is deze pagina fijn.
Herkenning deel 2
Wat is het fijn om op deze pagina te zijn gekomen. Ook ik ben plotseling wakker geschud door de mededeling van mijn vrouw dat ze niet meer verder wilde. Ik kwam erachter dat ze vreemd ging en dat verbloemde ze door te zeggen dat ik er al jaren niet meer voor haar was en ze dus eigenlijk net zo goed weg kon gaan en op haar zelf kon gaan wonen. Iets wat ze nog nooit eerder had gedaan. Dat ze veel in het leven van onze twee kinderen gaat veranderen lijkt haar weinig te doen.
Ook ik heb de eerste anderhalve maand gezwolgen in verdriet maar merk nu dat als iemand zo erg met zichzelf bezig het misschien wel beter is 'gewoon' te stoppen. Natuurlijk zal het moeilijk worden, want ook ik merk dat die avonden alléén killing zijn, maar als ik de dagen de kinderen zal hebben zal ik zorgen dat ze alle aandacht en liefde krijgen die ze misschien wel missen. Een nieuwe relatie, daar ben ik echt niet mee bezig, en als dat misschien nooit meer komt zal ik dat ook niet erg vinden. Laat ik eerst maar eens deze klap te boven komen.
Hoe gaat het nu?
Hoi ik kwam jouw topic tegen en zie dat dit al een tijdje geleden is.
Ik vraag me af hoe het nu gaat. En hoe je de afgelopen 2 jaar hebt ervaren.
Als ik jouw verhaal lees lees ik mijn eigen situatie op het moment. Wij hebben 2 kids en willen op een respectvolle en liefdevolle manier uit elkaar.
Ik blijf in mijn huis en voorlopig de kinderen ook.
Ook mijn vrouw is op zoek naar “vrijheid”
Waarbij bij mij vooral de vraag komt: wat doe ik verkeerd, wat moet ik veranderen
Volgens haar ligt het niet aan mij en komt ze bij mij niets te kort. Dit frustreert me enorm en ik sta machteloos.
Ook de angst op alleen te blijven is heel groot. Maar de drang om in deze geen slachtoffer te zijn/worden is groter.
Hoe sta jij er nu in?