[Nieuw hier] Got a little lost

@Alex

Je schrijft: "Bij een komende scheiding ga ik M. zelf niet zo hard missen om eerlijk te zijn. Het gaat mij om de kids."

Besef je hoe wrang deze woorden zullen uitpakken indien je partner inderdaad depressief is en een eind aan haar leven maakt zodra de scheiding haar niet de verlossing biedt die zij zoekt?

Dat gaat vast lukken

Adelaide "Als jij in het onderwijs werkt, liggen de banen dichterbij huis dan niet voor het oprapen?"
Bijna wel. Vrouw is ook leerkracht. Ze gaat 0,5 fte werken schreef Alex al.
En ja, die baan zal ze vast wel vinden.

Jumping to conclusions

Rk, jij gaat wel heel snel. Je waant haar al dood terwijl niet eens duidelijk is dat ze ziek is.
Wat Alex met je bericht moet is bovendien volstrekt onduidelijk.

Ik vind het een heel triest verhaal

Het staat bol van de niet waargemaakte verwachtingen, en er is een oplossing gevonden die alleen maar meer problemen zal veroorzaken en waar de kinderen hoe dan ook de dupe van gaan worden.

Alex, ga samen met je vrouw langs de huisarts en doe allebei je verhaal. En ga op zoek naar een coach, zoals M Lavell al schreef. Jullie hadden geen idee waar je aan begon met die kinderen, er kwam een onverwachte tweeling en alle plannen en goede bedoelingen ten spijt pakt alles anders uit dan verwacht. Daar moeten jullie mee leren dealen, en met de teleurstelling in elkaar. Dat kan. Jullie zijn geen van beiden perfect, maar dat gaat echt niet beter worden met een scheiding. Ik zie anders alleen maar verliezers hier. Een coach kan je op veel vlakken helpen. Hoe organiseer je een gezin met 4 kinderen onder de 4? Hoe zorg je dat beiden kunnen werken (voor de rust en de persoonlijke ontwikkeling en de financiën). Hoe zorg je dat je als zakelijke partners de 'bv' kunt runnen, en ook nog samen emotionele partners kunt zijn.

Het zal een flinke investering vergen in tijd, aandacht, aanpassing (andere baan, minder werken, meer zorgen, zorg uitbesteden), wat voor elkaar over hebben, compromissen sluiten. Maar ik kan me echt niet voorstellen dat je zo veel van elkaar houdt dat je binnen no-time 3 kinderen wil (oké, het werden er 4) en dan ook in no-time weer uit elkaar wil. Jullie hielden van elkaar. Dat gevoel kan echt weer terug komen. Maar vooral belangrijk is dat jullie leren verwachtingen uit te spreken, en samen te kijken hoe je voor beiden die verwachtingen waar kunt maken. Wat je allebei nodig hebt, en wat je van elkaar nodig hebt. Volgens mij is dat ook een voorwaarde om goed uit elkaar te gaan.

Weet je, het leven brengt je nooit wat je ervan verwacht. De kunst is om dat te accepteren en dan te kijken welke nieuwe en andere wegen er voor je open liggen. En daarbij helpt het als je een beetje objectief naar jezelf kunt kijken, open staat voor de ander en naar de ander luistert (daar is een externe partij echt heel prettig bij trouwens!) en als je flexibel kunt zijn.

toevoeging

@rode krullenbol: "Besef je hoe wrang deze woorden zullen uitpakken..."
-Ja, ik weet het helaas :(Ben zelf verre van perfect

@M Lavell: ik werk voor een specifieke doelgroep, grotendeels gerelateerd aan een stadsomgeving, dit in tegenstelling tot het rurale gebied waar ik nu woon.

Wat een toestand!

Ik las jouw verhaal en de reacties zo eens door en heb natuurlijk alleen kant gelezen, niet van M., dus dat kleurt het verhaal wel eenzijdig in, maar ik krijg er toch een gevoel van onrechtvaardigheid bij. Maar ook dat er behoorlijk wat is gaan rammelen.

Om achterstevoren te beginnen: je gaat M. niet zo heel erg missen, zeg je. Kortom, de liefde is van jouw kant ook bekoeld en zelfs gedoofd? Als jullie er allebei zo in zitten wordt een reparatieplan natuurlijk trekken aan een dood paard, maar het kan ook zijn dat de problemen het gevoel van liefde afgevlakt hebben, maar dat het niet dood ís.

Mijn man leest hier ook mee, maar hij weet hoe het geweest is, dus zullen mijn opmerkingen geen verrassing zijn. In de periode van de kleine kinderen en puberteit kon je spreken van de beruchte tropenjaren. We hadden veel ruzie door meningsverschillen over hoe je het een en ander aan moest pakken. Ik ben strenger en om eerlijk te zijn had ik altijd het gevoel dat ik de vuile klusjes op moest knappen. Ik denk ook begrepen te hebben wat daar achter stak, hij was bang om in ongenade te vallen bij de kinderen, dus bleef liever op de vlakte. De kinderen zijn inmiddels ruim volwassen en wat de band tussen de kinderen en mij en tussen man is naar mijn gevoel gelijk, dus dat ik de strengere rol had heeft niet het effect gehad waar hij bang voor was, maar ja, dat is achteraf gepraat. Als we het er over hebben met andere mensen bijvoorbeeld, dan zegt man lachend dat het af en toe niet best was en dat ik zijn koffertje meermalen figuurlijk bij de deur heb gezet en dat is waar. Ik was het vaak erg beu. Wat mij op een gegeven moment geholpen heeft, is de vraag hoe ik de latere toekomst voor me zag, als de kinderen het huis uit zouden zijn en daardoor ontdekte ik dat het beu-zijn echt om het gedoe met de kinderen draaide. Een toekomst met ons samen zag er best positief uit. Ik adviseer vanuit deze ervaring daarom vaak om daar eens goed bij stil te staan. Is je man/vrouw echt het probleem of 'alleen' de situatie?

Ik lees dat er al een heleboel besproken is. Al lezende voort heb ik ook de indruk dat M. totaal niet overziet waar ze zichzelf en de kinderen en (rot gezegd) in mindere mate belangrijk jóu in stort. Totaal niet. Ze trekt het nu al amper, laat staan als ze alleen is. Waarom is als ze werkt opeens wel opvang mogelijk en nu niet? Waarom werk jij vijf dagen en niet vier, of zelfs 3?

Is M al een keer in de gelegenheid geweest om eens echt bij te komen. Een paar dagen dus?

Hoe heet het als M. de stad in gaat? Pas jij op of ben je gewoon aanwezig? Waarna zij alle troep op mag ruimen en jij weer leuke dingen gaat doen?

Zie jij al het werk wat ze doet? Echt dus en niet omdat je dat hoort te zeggen? Mijn man zag het pas goed toen ik een weekje in het buitenland zat met een vriendin. Hij was afgepeigerd rond 10 uur. Voor die week vroeg hij zich hardop af waar ik in vredesnaam moe van werd als ik niet werkte en alleen maar thuis was met de kinderen. Ik had wel bewondering voor wat hij die week gedaan had. Hij was in zijn eentje met ze naar een dierentuin gegaan, was onderweg per ongeluk in een verkeerde trein gestapt ook nog, maar dat maakte het verhaal des te smakelijker. Hij is ook met ze gaan fietsen, dus hij heeft echt zijn best gedaan.

Ik oordeel niet over dat jullie zo kort op elkaar 'zoveel' kinderen hebben gekregen, het had mij ook kunnen gebeuren als de natuur wat soepeler had meegewerkt, maar daardoor dringt de vraag zich wel aan mij op waar in die periode het dan zo mis is gegaan. En ook of er sprake is van dat M. momenteel wat labiel is. Teveel hormonen, teveel vermoeidheid, teveel alleen, inderdaad... wie weet postnatale depressie, tekorten aan noodzakelijke stoffen in het lichaam... er kan van alles zijn wat een grote invloed heeft op haar denken en functioneren. Een postnatale depressie kan tot véle jaren later nog invloed hebben als het niet wordt behandeld, dat is niet te onderschatten. En als ik de leeftijden zie lig ik al zwetend en oververmoeid op de bank, laat staan als je het echt moet doen. Ik oordeel dus niet over het aantal kinderen, ook niet dat ze zo kort op elkaar geboren zijn, maar... hoe hebben jullie in vredesnaam gedacht dat je dit aan kon als het rolpatroon al was zoals het was? Waarom dacht M. na nummer drie dat nummer vier er ook nog wel bij zou passen? Waarom ging jij daarin mee? Wat was voor haar het moment dat ze besloot dat het zo niet langer kon blijven doorgaan?

Latten.

Apart wonen en eerst eens kijken hoe de toekomst verder loopt. Je vrouw weer aan het werk en beide ervaren hoe het is om niet meer samen in één huis te leven, zonder direct dramatische gevolgen voor iedereen. Misschien staat je vrouw over een tijdje meer open voor hulp en kan ze het idee dat ze de opvoeding "alleen" moet doen iets meer loslaten. Kinderopvang, oppas en jij die taken oppakken kan een grote verandering brengen in haar gedrag.
Misschien ook in jouw gedrag. Als jij er het weekend bent zal ze ook moeten leren wat meer los te laten. Zelf wat leuks te gaan doen, de kinderen aan jou overlaten. Natuurlijk kan je dat prima.
Veel samen praten, overleggen hoe je beide de toekomst ziet, vooral voor jullie kinderen. Nu is het zwaar en dat zal ook zo blijven. Het is ook maar net hoe je samen daar tegen aan kijkt. Vier kinderen samen, hopelijk allemaal gezond, een rijk bezit. Maar niet makkelijk, een scheiding gaat de situatie niet vereenvoudigen.

"tijdelijk" latten

Om eerlijk te zijn vrees ik dat dat alleen maar uitstel van executie is.

Makkelijk

Alex, toegeven dat je zelf verre van perfect bent kan leuk klinken, als in dat je zelfinzicht hebt en de 'schuld' niet alleen bij de ander legt, maar pas op dat je het niet gebruikt als makkelijke uitweg. Ik ben niet perfect, dus verwacht ook maar niets/niet veel van mij... Je bent een volwassen man, met 4 kleine kinderen waar je verantwoordelijk voor bent. Bij die verantwoordelijkheid hoort ook dat je jezelf ten volle inspant om goed voor ze te zorgen. En tenzij er sprake is van (fysiek en geestelijk) misbruik zijn kinderen er echt nooit beter van geworden als hun ouders zijn gescheiden.

Laat je vrouw hier eens lezen in de rubriek Echtscheiding en erna. Over al het gedoe over grote en kleine dingen die je tegenkomt als je bent gescheiden. Als jullie uit elkaar zijn hebben jullie al helemaal niets meer te zeggen over hoe het bij de ander gaat. Je kunt niet bijsturen, je hebt geen invloed. Normale gesprekken over alledaagse dingen, opvoeding en dergelijke, zijn uitermate moeilijk, omdat je veel meer tegenover elkaar staat. Je bent niet meer één team. En geloof me, dat is heel moeilijk. En heel vaak zitten de kinderen er dan tussen. En zelfs al wil ze deze scheiding om 'van jou af te zijn', ze raakt je niet kwijt. Je blijft de vader van haar kinderen en dus zal ze tot in lengte van jaren met jou te maken hebben. Dan kun je er maar beter een gezellig huwelijk van maken als dat nog tot de mogelijkheden behoort lijkt mij...

Één tip

Probeer in de proefperiode de situatie te benaderen zoals jij hem graag zou willen zien.
Dus als jij de kinderen graag nog een keer door de week ziet, ga dan voor de variant van om het weekend en eenmaal per week thuis zijn.

Dat geeft voor iedereen het beste beeld.

Ik vermoed overigens dat het je vrouw nog zwaar gaat tegenvallen.

Ze kan jullie huis ook niet aanhouden als ze 50% gaat werken?

Tsja ...

Mocht het zo zijn dat juist jij met psychische problemen kampt en daarmee het huwelijkse leven hebt belast, dan doe je er uiteraard alleen maar goed aan daar medische hulp voor te zoeken.

Zoek een coach

Alex "@M Lavell: ik werk voor een specifieke doelgroep, grotendeels gerelateerd aan een stadsomgeving, dit in tegenstelling tot het rurale gebied waar ik nu woon."
Dat kan.
Of althans: weet ik veel en ik hoef dat ook verder helemaal niet te weten.

Dit soort gesprekken op een forum gaan snel een diepte in die niet zo wenselijk is. Voor je het weet vertel je meer dan je zou willen in verdediging tegen speculaties waar de honden geen brood van lusten.

Je moet er in vertrouwen en vertrouwelijk over kunnen spreken.
Je moet een klankbord hebben dat onderbouwd (want wel compleet geïnformeerd) tegen je kan zeggen dat je je baan als uitvlucht gebruikt (als dat het geval zou zijn) of die je juist bevestigt in je positie waarmee de enige andere optie wordt dat het gezin gaat verhuizen om ouderschap na het huwelijk mogelijk te laten zijn.

Zoek een coach

werken

Ik heb ook veel kinderen vlak na elkaar gekregen. Het was zwaar, maar ik heb het juist gered doordat ik werkte. Ik was ook niet ergonder de indruk van wat mijn man deed, maar ik wist dat het voor mij alleen nog zwaarder zou worden en bovendien wilde ik hem niet kwijt. Nu is het heel gezellig en voor de pubers blijkt hij veel te kunnen betekenen, juist als ik het even niet meer weet.

Zou het geen idee zijn voor haar als ze eerst maar eens gaat werken en ziet hoe dat gaat met opvang en zo? En dan misschien juist even niet in het onderwijs. Het is juist zo heerlijk om even met volwassenen te praten, niet dat gekrijs, niet de hele dag die luiers, niet die troep, gewoon je koffie kunnen opdrinken in plaats van koude, volle koffiebekers door het hele huis. Ik had het niet gered als ik niet gewerkt had, ook al werkte ik voornamelijk om de oppas te betalen.

hier een vader in bijna dezelfde situatie

Ik ben kort geleden gescheiden. Wij hebben 3 kinderen in ongeveer dezelfde leeftijdscategorie. Zij zijn met hun moeder (mijn ex) verhuist. Ik heb er voor gekozen achter ze aan te verhuizen. Ik wil ze niet te veel missen en veel meekrijgen van hun leven. Ze zijn 1 weekend per 14 dagen bij mij (vrijdagavond-maandagmorgen, dan breng ik ze naar school), het andere weekend zijn ze op vrijdagavond bij mij om te eten. En iedere woensdag haal ik ze uit school, op donderdag breng ik de dan naar school/kdv. Zo zie ik ze, en zij mij, regelmatig. Daarnaast ga ik zo veel mogelijk kijken bij zwemles, sport etc. Gevoelsmatig zie ik ze nog steeds te weinig, maar kwalitatief heb ik zo best veel contact met ze. En het went. Mijn ex wilde ook niet verder gaan dan 2 dagen per 14 dagen, maar daar heb ik me tegen verzet. Met deze regeling als uitkomst. (en de helft van de vakanties etc).

Kaaskopje.

Uitstel van executie kan, maar vechten en dan ten onder gaan voelt voor mij beter dan direct de moed opgeven. Alles proberen en ook kijken naar positieve kanten heeft mij in mijn leven veel gebracht.
Mij kan je niet helpen en bijstaan met negativiteit.
Nu scheiden is iig een executie.

Ik ben dan ook niet voor de moed opgeven Wil

man en ik hebben de bijna 35 jaar niet moeiteloos bereikt. Ik heb in mijn omgeving wel gezien dat tijdelijk definitief werd en de tijdelijke oplossing eigenlijk een middel was die minder hard leek. De praktijk was nogal vervelend. De meesten die ik hierover spreek, dus in het algemeen, zien dit risico als reëel. Zolang je nog bij elkaar woont en er toch nog energie in stopt om eruit te komen, is de uitgangsbasis om dat zo te houden, woon je al apart, dan is de weg terug veel moeilijker als je geen zekerheid hebt dat er iets zal veranderen.

Alex

Je schrijft: "Bij een komende scheiding ga ik M. zelf niet zo hard missen om eerlijk te zijn."
Weet zij dit? Speelt dit mee bij haar keuze voor een scheiding?

Jeetje Alex

wat een vervelend verhaal. Toch bijzonder hoe M dat ziet. Jullie hebben moeite om alles draaiende te houden en nu wil ze dat jij een 2de woning erbij gaat bekostigen?
Dat wordt het financieel allemaal nog moeilijker... maar goed, dat is dan haar probleem.

Wat betreft je kinderen: voet bij stuk houden. Ga op zoek naar een baan dichterbij (zal niet heel moeilijk zijn in onderwijsland) en zorg dat je dus van die reistijd af bent. Stel voor om te gaan bird-nesten. Dat is voor de kleine kinderen vaak erg prettig. Als je daarmee je toelage kwijtraakt is dat jammer, wellicht weegt dat tegen hogere kosten van reizen weg?
Jij bent vanaf het moment dat jullie gaan scheiden namelijk niet meer de enige die moet zorgen voor inkomen. Zij is dat dan ook. Je hebt zelfs kans dat je geen alimentatie hoeft te betalen als jij degene bent die de hoofdverblijfplaats heeft van de kinderen. Sowieso zou ik zorgen dat er 2 kinderen bij jou ingeschreven staan.

In mijn ogen moet jouw mantra worden: Het zijn onze kinderen en de kinderen hebben het recht om net zoveel tijd met hun vader te hebben als met hun moeder!

Gaan dus niet uit van jouw recht, maar het recht van de kinderen op een moeder en een vader!

Alex

Gezien de heel jonge leeftijd van de kinderen, ben ik er redelijk zeker van dat de rechter - mocht het tot een rechtszaak komen - de kinderen overwegend aan hun moeder zal toewijzen. Maar dan kan je nog in een ouderschapsplan trachten te bekomen dat wanneer de kinderen wat ouder zijn, er co-ouderschap kan komen.
Maar zoals je zelf al aanvoelt, te ver weg wonen van elkaar is nefast voor co-ouderschap, daar zal je tegen dan wel iets aan moeten doen om kans op slagen te hebben.

Los hiervan, omwille van het feit dat je zo'n jonge kinderen hebt, lijkt het wel alsof de breuk er is gekomen van de ene dag op de andere; het is bijna niet anders te verklaren ... het is een unieke situatie.