U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Niet gelukkig alleen met de kinderen
Hallo,
Een hele stap om dit te gaan plaatsen, want het voelt heel erg als iets wat ik niet mag uitspreken.
En ook heel erg als ik de verhalen lees, ik mis de kinderen als ze bij mijn ex zijn.
Mijn verhaal...
2,5 jaar geleden uit elkaar gegaan en nu bijna 2 jaar geleden dat we ook niet meer onder 1 dak wonen. Een liefdeloze relatie waar ik heel erg aan mezelf ben gaan twijfelen en me heel eenzaam heb gevoeld en achteraf heb gehoord dat hij na de geboorte van de eerste al was uitgecheckt (we zijn uit elkaar gegaan toen hij 6 was), maar mij nu wel ziet als schuldige van het mislukken van zijn leven. De tweede had nooit mogen komen, en daar voel ik me ook schuldig over, dat ik dat viel en dat ik hem dit allemaal aan doe. Er is geen co-ouderschap, ze gaan om de week van vrijdagmiddag tot zondagmiddag naar hem, vakanties van 2 weken gedeeld, zomervakantie meer bij mij dan bij hem, werkvakantie gaan ze ook niet extra naar hem.
Hij toont geen enkel initiatief om de kinderen meer te zien, alles wat ik vraag doet hij wel tot nu toe, maar het vragen is ook een hele drempel voor mij, omdat ik bang ben voor de reacties. Hij heeft me een periode volledig met de grond gelijk gemaakt.
Financieel draagt hij geen cent bij.
Kortom de kinderen zijn heel veel bij mij en alle zorg praktisch en financieel moet ik zelf doen.
Toen ik bijna alleen woonde met de kinderen heb ik iemand ontmoet. Een jaar lang was dat heerlijk, fijn, wederkerig, zo kan het dus ook zijn. En ik ben nog steeds stapelgek op hem, maar hij twijfelt...niet aan wat hij voelt voor moj, maar kan hij een leven met 2 jonge kinderen aan. Die tijd heeft hij gehad en daarbij ook behoorlijke rugzak door zijn vorige relatie.
En ik ga kapot van verdriet. Hij zorgde voor de gouden rand, waardoor ik het alleen zorgen voor de kinderen kon redden. Jongste zoon gaat ook niet goed, waardoor daar heel veel voor geregeld moet worden en ook heel veel van mij vraagt qua opvoeding en mijn weg daarin vinden. Oudste schiet er daarom vaak bij in, omdat ik het soms gewoonweg logistiek niet voor elkaar krijg, maar inmiddels ook psychisch op ben. Op stap gaan met ze vraagt zoveel van me, ik ben op. Het liefst lig ik alleen maar in bed, huishouden, koken etc het voelt allemaal als teveel. Ik moet elke dag huilen, val huilend in slaap.
Voel me ernstig tekort schieten bij de kinderen, maar het idee van alleen zijn met hun de komende jaren benauwd me zo enorm. En daar voel ik me dan weer gigantisch schuldig over.
Dat is het even beknopt. En ja ik ken alle opmerkingen wordt eerst zelf gelukkig. Maar in theorie ben ik al jaren eenzaam, ik snak naar de liefde van een ander en ik heb daar van mogen proeven en dat maakt misschien alles nog moeilijker.
Kritisch zijn mag, maar ik wil ook zo graag even van me afpraten en steun voelen en niet afgestraft worden op elk woord wat ik zeg. Ik voel me bungelen aan de rand van een ravijn en ben op zoek naar houvast, maar ik weet niet hoe.
Dat snap ik
Dat je er nu niet mee bezig bent, eerst maar eens een beetje verwerken wat er is gebeurd. En voor je zoon zorgen. Fijn dat er een traject wordt ingezet. En hij is dus naar een andere school, ook weer wennen natuurlijk, maar hopelijk is hij daar op zijn plek. Ook daarom is nu rust nemen heel goed.
Fijn dat je ouders al aangeboden hebben op te passen. De drempel zal dan niet heel hoog zijn voor je, als je eraan toe bent om de deur uit te gaan.
Als ik jou was zou in elk geval wel investeren in wat meer contact met je buren, en ook met ouders van de klasgenoten van je kinderen. Dan kun je daar tenminste een beroep op doen. Maar dat heeft natuurlijk tijd nodig. Eerst even lekker cocoonen, kan prima nu met deze donkere dagen!
Graag helpen
https://amsterdam.voedselbank.org/kom-in-actie/
Er zijn veel manieren waarop je, met name, alleenstaande ouders met kinderen, kunt helpen.
Je kunt ook aan school, van je kinderen bijvoorbeeld, aanbieden om het geld voor het schoolreisje te betalen als dat betekent dat een kind dan niet mee kan. Dat is mij een keer gebeurd toen mijn dochter met schoolreis ging, een aardig kind uit de klas, dat in een pleeggezin zat, kon niet mee, want was niet betaald. Ik had, ja achteraf, graag die 75 euro betaald, had ik het maar geweten.
Sowieso kun je geld en goederen aan de voedselbank geven. Zij kennen vaak de mensen en weten wat er mogelijk nog nodig is.
Je kunt je ook specialiseren in de fondsen en daarmee mensen helpen.
Bij de gemeente zijn vaak fondsen en je hebt ook bijvoorbeeld de Stichting Leergeld, waar je geld kunt doneren.
https://www.leergeld.nl/
En de stichting SOS kinderdorpen. Daar kun je, voor zover ik weet, kiezen of je ook als het ware persoonlijk een kind kunt steunen, daar krijg je dan regelmatig bericht over.
https://www.soskinderdorpen.nl/
Persoonlijk iemand helpen die geen familie is, is eigenlijk wel wat ongewenst. Dan vragen mensen zich toch al snel af waar je naar op zoek bent en ook al is het volslagen altruistisch zou ik die reuk toch niet om mij heen willen.