U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Niet gelukkig alleen met de kinderen
Hallo,
Een hele stap om dit te gaan plaatsen, want het voelt heel erg als iets wat ik niet mag uitspreken.
En ook heel erg als ik de verhalen lees, ik mis de kinderen als ze bij mijn ex zijn.
Mijn verhaal...
2,5 jaar geleden uit elkaar gegaan en nu bijna 2 jaar geleden dat we ook niet meer onder 1 dak wonen. Een liefdeloze relatie waar ik heel erg aan mezelf ben gaan twijfelen en me heel eenzaam heb gevoeld en achteraf heb gehoord dat hij na de geboorte van de eerste al was uitgecheckt (we zijn uit elkaar gegaan toen hij 6 was), maar mij nu wel ziet als schuldige van het mislukken van zijn leven. De tweede had nooit mogen komen, en daar voel ik me ook schuldig over, dat ik dat viel en dat ik hem dit allemaal aan doe. Er is geen co-ouderschap, ze gaan om de week van vrijdagmiddag tot zondagmiddag naar hem, vakanties van 2 weken gedeeld, zomervakantie meer bij mij dan bij hem, werkvakantie gaan ze ook niet extra naar hem.
Hij toont geen enkel initiatief om de kinderen meer te zien, alles wat ik vraag doet hij wel tot nu toe, maar het vragen is ook een hele drempel voor mij, omdat ik bang ben voor de reacties. Hij heeft me een periode volledig met de grond gelijk gemaakt.
Financieel draagt hij geen cent bij.
Kortom de kinderen zijn heel veel bij mij en alle zorg praktisch en financieel moet ik zelf doen.
Toen ik bijna alleen woonde met de kinderen heb ik iemand ontmoet. Een jaar lang was dat heerlijk, fijn, wederkerig, zo kan het dus ook zijn. En ik ben nog steeds stapelgek op hem, maar hij twijfelt...niet aan wat hij voelt voor moj, maar kan hij een leven met 2 jonge kinderen aan. Die tijd heeft hij gehad en daarbij ook behoorlijke rugzak door zijn vorige relatie.
En ik ga kapot van verdriet. Hij zorgde voor de gouden rand, waardoor ik het alleen zorgen voor de kinderen kon redden. Jongste zoon gaat ook niet goed, waardoor daar heel veel voor geregeld moet worden en ook heel veel van mij vraagt qua opvoeding en mijn weg daarin vinden. Oudste schiet er daarom vaak bij in, omdat ik het soms gewoonweg logistiek niet voor elkaar krijg, maar inmiddels ook psychisch op ben. Op stap gaan met ze vraagt zoveel van me, ik ben op. Het liefst lig ik alleen maar in bed, huishouden, koken etc het voelt allemaal als teveel. Ik moet elke dag huilen, val huilend in slaap.
Voel me ernstig tekort schieten bij de kinderen, maar het idee van alleen zijn met hun de komende jaren benauwd me zo enorm. En daar voel ik me dan weer gigantisch schuldig over.
Dat is het even beknopt. En ja ik ken alle opmerkingen wordt eerst zelf gelukkig. Maar in theorie ben ik al jaren eenzaam, ik snak naar de liefde van een ander en ik heb daar van mogen proeven en dat maakt misschien alles nog moeilijker.
Kritisch zijn mag, maar ik wil ook zo graag even van me afpraten en steun voelen en niet afgestraft worden op elk woord wat ik zeg. Ik voel me bungelen aan de rand van een ravijn en ben op zoek naar houvast, maar ik weet niet hoe.
Lieve reactie
Anemone en Jo Hanna,
Wat een lieve reacties van jullie, die helpen me echt, dankjewel!
William ook bedankt voor jou reactie.
Ik ben eigenlijk ook niet heel boos op hem, het is vooral de onmacht denk ik en de angst om hem kwijt te raken.
En weet je rationeel begrijp ik hem heel goed, ik snap dat het niet zomaar iets is. Maar dat gevoelsmatig ook accepteren is moeilijker dan ik had gehoopt.
Bedankt voor je tip om ook meer het begrip uit te spreken, ik zal daar op letten.
In the end, hoe het ook loopt, wil ik geen wrok of boosheid naar hem voelen, omdat hij me al heel veel heeft gegeven en ik daar al heel blij mee ben. Ben gewoon hebberig, wil het langer en nog meer 
Ga later dit weekend nog inhoudelijk meer op jullie in. Nu druk.
Graag gedaan
Fijn dat onze reacties helpen!
En nog iets: het idee dat je je ook zonder geliefde gelukkig zou moeten kunnen voelen hoor ik wel vaker voorbij komen. Ik ben het daar niet mee eens. Het zal niet voor iedereen gelden, maar de meeste mensen zijn niet gemaakt om alleen te leven. We halen geluk over het algemeen uit relaties met anderen. Staar je dus vooral niet blind op dat idee, het leven is voor velen van ons veel fijner als we het met een geliefde kunnen delen. Ook als je je eigen leven niet helemaal op orde hebt (wie heeft dat wel?).
Neemt overigens niet weg dat het altijd goed is om professionele hulp te zoeken als het je allemaal even te veel wordt, dat lijkt me in jouw situatie wel een goed idee.
Update
Ik zou van het weekend nog reageren, maar heb me opgesloten met mijn verdriet, want lover en ik hebben elkaar vrijdag gezien en gesproken en besloten om er een streep onder te zetten. De onzekerheid was killing voor mij. Ik hoef nu niet meer bang te zijn om een definitieve nee te horen vanuit hem. Het kan alleen nog maar weer groeien naar elkaar, maar ik ga daar niet vanuit.
Ik ben rustig, maar zo verdrietig. We houden wel contact, kijken hoe ik dat wil en kan vormgeven, daar ben ik nog niet over uit.
En nu proberen te focussen op de kinderen. Had plannen om aankomend weekend een weekendje met ze weg te gaan, maar was even vergeten dat de oudste een feestje heeft vrijdagmiddag en dan wordt het wel echt te krap. Dus nu iets anders verzinnen voor het weekend.
Anemone
Ik ben het daar dus ook niet mee eens, het gelukkig worden zonder geliefde. Ja het je zelfstandig kunnen redden en niet afhankelijk zijn van een man (of vrouw) is wel handig en zou ik wel prefereren, maar dat ben ik.
Heb zelf een huis gekocht, ik werk, betaal alles zelf voor de kinderen, dus heb geen afhankelijkheidspositie en dat is heel fijn.
Maar het stukje liefde, het gevoel dat er iemand onvoorwaardelijk voor je is, zelf ook een stukje liefde kunnen geven aan een man, die behoefte voel ik wel heel sterk. De relatie met mijn ex (vader van mijn kinderen) is jaren liefdeloos en seksloos geweest, hij was liever in de coffeeshop dan bij mij thuis. Dat doet niet veel goed aan je eigenwaarde kan ik je zeggen. En nu heb ik er van mogen proeven en wat was ik gelukkig, alles voelt makkelijker en lichter, mensen zagen het ook aan me. Het geeft je net dat beetje gevoel dat je er niet helemaal alleen voor staat.
Ik ben niet zo'n oermoeder die al het geluk in het leven uit de kinderen haalt. Ik probeer nu wel heel bewust te genieten van momenten, maar het voelt niet stabiel.
Het klinkt alsof
je niet echt een stabiele basis hebt in jezelf. Misschien kun je eens alleen een week weggaan naar een leuke stad, of een mooi natuurgebied om te ontdekken dat je je prima kunt vermaken met jezelf? Of is meditatie iets voor je? Of eens wat vaker een lange wandeling maken in de natuur?
Je hebt echt geen man nodig om je gelukkig te voelen en je verbonden te voelen met jezelf en je omgeving.
Lanza
Je kan wel gelukkig zijn alleen, maar met een geliefde zijn er toch dingen die je alleen of zelfs met vrienden niet kan, en wanneer de relatie goed zit, is de genegenheid en de verbondenheid die je kan voelen niet te kloppen.
Haha Lanza
Wie ben jij om TO te vertellen dat ze echt geen man nodig heeft om zich gelukkig te voelen, met je perfecte man en je perfecte leven? Je hebt overduidelijk geen idee waar je het over hebt. Op welke manier denk je dat jouw bericht TO helpt om zich beter te voelen?
Amber
Wat verdrietig dat het nu echt uit is. Kan me voorstellen dat je een zwaar weekend had. Hopelijk geeft het wel meer rust om te weten waar je aan toe bent. Goed om leuke dingen met je kinderen te doen ter afleiding, een wat korter weekendje weg is ok prima toch?
Er zijn ook jaren
geweest dat ik single was en toen was ik ook gelukkig.
Het is echt mogelijk om gelukkig te zijn met jezelf. Dat lijkt me voor ts een heel waardevolle les om nu te leren, daar heb je de rest van je leven iets aan.
Lanza
Oh ja? Was je toen alleen met je kinderen?
Laagdrempelige hulp
Bij ons in de buurt is er een organisatie die alleenstaande ouders ondersteunt in de opvoeding. Gewoon laagdrempelig: een getrainde vrijwilliger die bij je langskomt, bijvoorbeeld samen met jou en de kinderen iets onderneemt, je ondersteunt in opvoedvragen en/of je helpt je netwerk uit te breiden. Het is natuurlijk geen structurele oplossing, maar wellicht helpt het je wel tijdelijk om de last wat te verlichten.
Wellicht is er bij jou in de buurt ook een dergelijk initiatief?
Het gaat erom
dat je in iedere fase van je leven eenzaam kunt zijn, of een ontwikkeling in jezelf kunt doormaken waardoor je leert dat je van jezelf op aankunt en dat je niemand anders nodig hebt om gelukkig te zijn.
Sommigen zullen nooit leren gelukkig te zijn met zichzelf. Anderen leren dit (vaak noodgedwongen) al op jonge leeftijd. Het is in elk geval een enorm voordeel als je gelukkig kunt zijn met jezelf. Je weet dan dat je altijd op jezelf kunt terugvallen.
Ja Lanza
Lees nog even het bericht van William, #32
Je kunt nog zo gelukkig zijn met jezelf, een goede partnerrelatie kan je net dat beetje extra glans geven in het leven.
Dat zou je ook even kunnen bevestigen in een bericht in plaats van een herhaling van een boodschap die niet zou misstaan in het draadje: arrogant en betweterig.
Tsja AnneJ
Maar dat draadje ging wel over een puber.
Bij pubers hoort arrogant en betweterig gedrag, bij pubers kan ik dat ook nog wel schattig vinden.
Verder, mooi draadje dit. Mooi ook dat er geschopt wordt tegen het dogma dat je in je eentje volmaakt gelukkig moet zijn.
Sommigen zijn dat zeker, maar we verschillen nu eenmaal en behalve dat wij mensen echt nood hebben aan betekenisvolle relaties zal er vast een dieperliggende behoefte liggen bij mensen om iig een groot deel van die sociale behoefte te gieten in een relatie met die ene andere speciale mens. Anders zouden we niet zo vaak en veel ons leven op die manier inrichten.
Alleen zijn
Ik kan best alleen zijn en me daarbij ook niet diep ongelukkig voelen. Maar je hebt daarnaast ook nog alleen zijn en alleen zijn met kinderen. En omdat ik alleen ben met kinderen, die nog jong zijn en niet een avond alleen thuis kunnen zijn, zit ik ook meer opgesloten.
Ik kan maar weinig zelf dingen ondernemen om het geluk uit te halen, dat is vooral beperkt in dingen die ik samen met de kinderen kan doen. En daar haal ik niet al het geluk uit.
Taboe
Libera ik kan je helemaal in je stuk vinden, goed om te horen dat je waardeert dat dit ter sprake wordt gebracht.
Ik zie in mijn verhaal eigenlijk twee 'taboes', wat het voor mij ook moeilijk maakt om het bespreekbaar te maken.
Enerzijds dat ik niet al het geluk haal uit mijn kinderen en op momenten mij ook ongelukkig voel alleen met de kinderen.
En daarnaast het stuk dat ik gelukkiger zou zijn met een partner en dat geluk wat ik dan voel niet kan voelen als ik alleen ben.
Goed bezig
Ik vind het wel erg goed dat je kijkt naar waar dit vandaan komt. Ik heb wel een beetje hetzelfde gevoel. Ik zit in een nare scheiding en heb door alles wat zich heeft afgespeeld tijdens de relatie flinke vertrouwensissues. Wil voorlopig geen nieuwe relatie. Eerst tot rust komen en weer tot mijzelf komen, terwijl ik heel graag een liefhebbend persoon in mijn leven zou willen hebben. Heb alleen maar gegeven en wil ook wel eens ontvangen ; ) Ik durf het ook gewoon niet meer.
Jouw issues liggen iets anders maar toch ook weer niet. Het heeft bij jou ook wel wat met relatieverslaving/ verlatingsangst te maken denk ik. Bij mij ook. En bij mij heeft dit zich nu gedraaid naar bindingsangst omdat ik niemand meer durf te vertrouwen. Ik vind in ieder geval dat je goed met jezelf bezig bent. Het verwerken van de voorbije relatie kost tijd. Dat is een stukje rouw wat los staat van jouw issues waarom je een relatie "nodig" hebt. Steeds weer hoop putten uit contact gaat jou niet verder helpen. Ik herken dit heel erg goed trouwens maar het maakt het proces alleen maar moeilijker en langer.
Schrijf jij ook in een ander forum? Je verhaal lijkt erg op dat in een ander forum iig.
Taboes
Ik denk dat alle alleenstaande moeders met kleine kinderen begrijpen dat je je geluk niet alleen uit je kinderen kunt halen. Natuurlijk geniet je van ze, maar het is ook gewoon zwaar om alles alleen te moeten doen en niet zonder allerlei gedoe (oppas regelen oid) een avondje iets leuks af te spreken, of überhaupt even iets voor jezelf te kunnen doen. Als je er al de energie voor hebt. Ik merk wel dat het met oudere kinderen veel makkelijker is. Het is dan ook gewoon gezellig in huis en je kunt leuke gesprekken voeren, of samen een serie kijken oid, dat maakt het een stuk minder eenzaam.
En verder denk ik dat bijna iedereen gelukkiger is met partner, ik weet niet of dat een taboe is. Ik weet wel dat er een verschil is hoe je relatie is geëindigd. Na een zware/slechte relatie voelde ik me opgelucht en blij dat ik weer alleen was. Maar na een fijne relatie, die ik zelf niet had willen eindigen, had ik heel veel liefdesverdriet en voelde me erg eenzaam. Juist omdat je weet wat je mist en hoe mooi het leven met een ander kan zijn.
Taboe is misschien
een groot woord.
Maar hier lees je, ok voornamelijk van 1 iemand, dat je vooral gelukkig moet zijn met jezelf en daarna weer verder kan.
En ja liefdier ik schrijf ook op een ander forum, maar daar zijn de reacties een stuk harder en daar lees je dus nog meer dat je vooral alleen je zelf gelukkig kan en moet maken voordat je er ook maar aan denkt om een relatie te willen.
Ik ben zelf nu ook wel van mening dat ik even rust nodig heb en de focus op mezelf en de kinderen. Tuurlijk is er nog een stukje hoop dat we toch bij elkaar komen, maar los daarvan heb ik ook totaal niet de behoefte aan een andere man.
Mijn doel is en was ook geen nieuwe relatie, ik heb hem ontmoet met als doel een fwb. Maar het gevoel werd snel meer voor beiden. En ja ik wil een relatie, maar met hem, dus zal nu niet in het daten duiken. Ik ben ook bang dat het wel weer even duurt om me weer te geven, het heeft toch wel wat met mijn vertrouwen gedaan dat ondanks het gevoel voor elkaar het blijkbaar niet kan.
Quote:
Ik denk dat alle alleenstaande moeders met kleine kinderen begrijpen dat je je geluk niet alleen uit je kinderen kunt halen. Natuurlijk geniet je van ze, maar het is ook gewoon zwaar om alles alleen te moeten doen en niet zonder allerlei gedoe (oppas regelen oid) een avondje iets leuks af te spreken, of überhaupt even iets voor jezelf te kunnen doen. Als je er al de energie voor hebt.
Als je co- ouderschap hebt lijkt het me juist makkelijker een avondje te plannen om iets leuks te gaan doen. Het is heel duidelijk wanneer de kinderen er zijn en wanneer niet, dus het lijkt me eenvoudig om de verschillende activiteiten voor jezelf af te bakenen in een week. En als de vader bijvoorbeeld het weekend doet, dan heb je in het weekend alle tijd om te gaan stappen en je vrienden te zien/ te daten of waar je maar zin in hebt.
Ja lanza
Als je co-ouderschap hebt dan heb je veel meer ruimte om iets voor jezelf te doen en je eigen leven op te bouwen.
Maar dat is hier niet het geval en door omstandigheden bij de vader nu ook niet mogelijk en ik ga er maar vanuit nooit mogelijk.
Dus het feit is dat ik eens in de 2 weken voor mezelf heb van vrijdagmiddag tot zondagmiddag. En dat is vrij weinig om iets voor jezelf op te bouwen en daarbij ben ik kapot van 2 weken zorgen en heen en weer rennen, dat de puf om er het hele weekend op uit te gaan en nieuwe mensen te leren kennen niet echt meer aanwezig is.
Maar goed dat zal hopelijk beter worden als de kinderen groter zijn.
Maar het zorgt wel voor een opgesloten gevoel nu.
En ja ik heb hele lieve ouders die bijspringen, maar die hebben ook hun eigen leven en wil die niet teveel vragen/belasten. Mijn moeder werkt ook nog fulltime.
Quote:
Maar dat is hier niet het geval en door omstandigheden bij de vader nu ook niet mogelijk en ik ga er maar vanuit nooit mogelijk.
Welke omstandigheden zijn dat? Klinkt heel heftig allemaal. Kun je geen vaste oppas regelen iedere week een avond en dit laten betalen door je ex? Hij laat het wel op een extreme manier afweten, dus enige compensatie zou redelijk zijn.
Oppas
Oppas betalen door ex, nou dat gaat hem niet worden hoor, krijg nu al geen cent.
En het interesseert hem geen rest of het slecht met mij gaat. Hij rijdt me nog liever aan dan dat hij mij een helpende hand toereikt.
Dus nee, hij gaat echt heen oppas betalen zodat ik er een avondje uit kan.
Oppas
Amber82, heb je ook niemand in je omgeving die op zou willen passen bij je? Als je mijn buurvrouw zou zijn zou ik dat echt geen punt vinden. Babyfoon is al helemaal makkelijk te regelen. Maar als je dat niet prettig vindt (kan ik me voorstellen) dan zou ik het echt geen probleem vinden om eens per week op je kinderen te passen zodat jij kunt gaan sporten of met vriendinnen weg kunt. Ik heb ook nog 2 pubers thuis, kunnen we elkaar afwisselen. Of ze nou op hun eigen kamer zitten te appen of huiswerk maken of bij jou, maakt natuurlijk niet uit. Dus mijn advies is om eens om je heen te vragen of mensen je daarin kunnen en willen helpen. Ik denk dat je verbaasd zou kunnen zijn van wat mensen voor je willen doen als je ernaar vraagt!
Verder, ik snap helemaal dat je prima gelukkig kunt zijn in je eentje, maar dat je gelukkigER bent met een partner. Dat voel ik ook zo. Is niks om je voor te schamen, als vindt ene Lanza van wel. En dat de breuk nu je harder raakt dan de breuk met je ex snap ik ook. Dit is een man waarmee je liefde voelt, wederzijds. En dan is het heel zuur als er obstakels zijn die je niet weg kunt nemen. Ik duim voor je dat hij zich er overheen kan zetten in de loop van de tijd. Maar hij is de enige die dat kan voelen en besluiten. Dus voorlopig inderdaad even de focus op jezelf en je kinderen. Zet 'm op!
Pennestreek
Dankjewel voor je lieve reactie.
Ik woon hier nu 1,5 jaar, maar het is vrij anoniem. Een portiekflat, dus degene in mijn flat begroet ik vriendelijk, maar zijn helaas niet van de leeftijd dat er bijvoorbeeld inwonende pubers zijn.
Ik weet dat er ook oppassites zijn, dus kan daar misschien nog eens kijken. Daarbij hebben mijn ouders ook aangeboden een avond in de week te willen komen, zodat ik iets terugkerends kan doen wekelijks.
Moet zeggen dat ik daar nu niet mee bezig ben. Ben zo moe en b2n blij als de kids op bed liggen savonds. Los van het liefdesverdriet, wat energie slurpt, is er veel gedoe rondom mijn zoontje geweest het afgelopen jaar. Waar nu wel meer rust is, maar waar ook weer een nieuw traject ingezet gaat worden. Veel afspraken rondom hem, school niet meer om de hoek en daarbij is hem opvoeden net een tikkeltje pittiger. Dus wil nu vooral rust. En de liefde voelen, maar dat kan nu niet.
Pfff wat is liefdesverdriet verschrikkelijk zeg, ik heb het nu echt pas voor het eerst. Gewoon elk willekeurig moment schieten de tranen in mijn ogen. :-(