U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Na zoveelste ruzie nu toch scheiden
Hallo mensen, al bijna 25 jaar getrouwd en 3 kinderen in de leeftijd van 12-14 en bijna 17 jaar oud en al jaren gebukt onder veelvuldig ruziën ben ik het nu echt beu.
We hebben al eens vaker ruzie gehad welke echt heftig was dat ik er een punt achter wilde zetten, maar iedere keer liet ik het er bij zitten omdat ik me wel degelijk bewust ben van het feit dat dit heel veel ellende, verdriet en kosten met zich meebrengt.
We hebben onlangs nog een mediator ingeschakeld om zodoende te proberen ons huwelijk te redden, lief en attent voor elkaar te zijn en weer eens samen dingen te ondernemen zoals een theater voorstelling of lekker gezellig zonder de kids uit eten, gewoon om de relatie te verstevigen.
Dit ging enige tijd goed, totdat vandaag opnieuw een bom ontplofte waar de kinderen bij waren.
Al jaren loopt het niet lekker, zo gaat het een poosje goed, en zo hebben we weer ruzie dat de borden en schotels in het rond vliegen, ik kan er echt niet meer tegen, en ik heb dit al vaak tegen mijn vrouw verteld dat het zo voor mij niet hoeft.
Ik heb er geen zin meer in, ben zo ver heen dat ik een strop heb gemaakt en al om mijn nek heb gepast en mezelf ga ophangen als het zo verder moet.
Weet niet wat te doen aangezien we net de rekeningen kunnen betalen en een scheiding het alleen maar erger maakt, maar zo gaat het ook niet verder.
Een scheiding daar wil mijn vrouw niets van weten, maar toch zal het gebeuren, of ik doe mezelf iets aan
Hellup!!!
weekend
Een weekend kan te lang zijn. Kan best zijn dat het nog moet wennen. Dus ik zou het even afwachten en niet te snel in de paniek schieten. Het leven gaat gewoon door. Maar het lijkt me nog steeds geen handig arrangement zo'n weekend voor een puber.
Ik zou het zelf eerder zoeken in vaste eetafspraken en uitjes en winkelen. En af en toe naar wens logeren of samen op vakantie gaan.
Vragen
Heb je je kinderen (apart) gevraagd wat zij fijn vinden? Je kan aangeven dat jij ze graag veel (of vaker) zou zien, maar dat jij graag van hen hoort wat ze fijn vinden.
Maar zelf natuurlijk ook bedenken wat jij hen kan bieden, in de vorm die AnneJ al voorstelt: misschien vaker kortere momenten, en zowel doordeweeks 's avonds een keer, of 1 of 1,5 dag in het weekend.. En tussendoor whatsappjes of af en toe een telefoontje van jou.
Overigens snap ik je zoon wel. Die van mij is ook zo oud, stoer, maar ondertussen nog een kleine knul en hangt ook erg aan mij. Is misschien ook een fase? (maar versterkt door de scheiding misschien). Die van mij zou zomaar ook zo kunnen reageren als jouw kind. Dat wil niet zeggen dat hij niet bij jou wil zijn, maar zijn moeder gewoon niet zo goed kan missen. Maar ik kan me voorstellen hoe moeilijk het is voor jou.
En dat hij zich verveelt heeft mogelijk ook te maken met de andere omgeving, niet thuis zijn met zijn eigen spulletjes.
Sterkte.
he bah
Qua tips heb ik niet veel toe te voegen, alleen benadrukken dat je hoe moeilijk ook moet proberen het niet persoonlijk op te vatten. Sluit me wat dat betreft helemaal aan bij Suze, mijn 14-jarige zou zelfs nog zo kunnen reageren.Wellicht mist hij niet eens zozeer z'n moeder, maar 'jullie' als ouders die samen woonden. Het is nog zo nieuw allemaal en voor allemaal zoeken naar een nieuwe balans. Kan me wel enorm goed voorstellen hoe verdrietig en onzeker jij ook er van wordt. Geef jezelf en je zoon tijd, het wordt echt allemaal wel weer beter/normaler.Sterkte.
Helemaal eens met Knor
'Wellicht mist hij niet eens zozeer z'n moeder, maar 'jullie' als ouders die samen woonden.' Het is wel goed dat je kind het eerlijk durft te zeggen. Je mag dan ook eerlijk laten merken dat zo'n opmerking je raakt, omdat je het wel begrijpt, maar ook veel van hem houdt. Misschien wordt het allemaal wat anders/beter als je eigen woonruimte hebt. En het is een goede tip om straks,a ls alles wat stabieler wordt, eens aan de kinderen te vragen hoe zij het graag willen. Misschien willen ze je wel graag op het voetbalveld erbij. Of een andere avond. Ondertussen is het belangrijkste dat je waar mogelijk er alles aan doet om bij te dragen aan een goede ontwikkeling van je kinderen. Dat gaat neit over geld, dat gaat zelfs niet over tijd, maar vooral over aandacht hebben voor de behoeftes van je kinderen en daar op een volwassen manier mee om gaan, dat wil zeggen dat je eigen ego een stapje opzij moet doen, maar dat je de behoeftes van je kinderen ook weegt op wat jij voor hen van belang acht.
Bijvoorbeeld: het is wel degelijk belangrijk dat ze kontakt houden met hun vader, dat is voor hen van belang, ook al zien ze dat zelf niet, ook al gaat het nu allemaal wat moeilijker etc. Dus enige mate van kontakt mag je 'opeisen', niet voor jezelf, maar voor hen. Maar daarbij moet je eigen behoefte aan waardering etc., hoe menselijk ook, jou niet in de weg staan. Jij bent er voor de kinderen, de kinderen zijn er niet voor jou. Jij maakt een moeilijke periode door, zij ook, jij moet voor jezelf zorgen, maar je kinderen mogen van jou zorg voor hen verwachten. En als dat een ongunstigere omgangsregeling betekent dan jij zou willen (maar waar zij wel bij varen) dan maar iets ongunstiger. Als er maar regelmatig kontakt is.
Tsjor
Nog een tip
'Wat moet je er, als je jongste kind van 12 jaar vol van verdriet zit omdat het zijn moeder mist wanneer hij weer eens het weekend bij mij is? Niks doe ik goed, wat ik ook vraag of voorstel nergens heeft hij zin in, verveelt zich ( ondanks PlayStation ). Ben nu toch ten einde raad.'
Als je suggesties niet werken, dan kun je hem ook even met rust laten, op een later moment vragen wat er aan de hand is (kan hij het uitleggen), aangeven dat je het begrijpt en moeilijk vindt, maar dat je denkt dat jullie het samen ook wel gaan redden in het weekend. Je kunt hem ook vragen wat hij dan zou willen doen, bijvoorbeeld zijn moeder opbellen.
Ik zou er zelf voorstander van zijn dat hij dan wel bij jou blijft, maar dat je hem leert hoe hij hiermee om kan gaan. En dat heeft verschillende kanten: een deel is leren omgaan met iets wat je verdrietig vindt, accepteren dat niet altijd alles is zoals jij wil, leren dat moeder op een andere manier wel bereikbaar is (telefoon, email), of dat ze er na het weekend weer is (en dan mist hij zijn vader wellicht).
Als een van de kinderen bij moeder aangeeft vader te missen, dan zal zij je kind ook niet naar jou toe brengen, maar het kind troosten, begrip tonen en zeggen dat hij over x-dagen zijn vader weer zal zien.
Tsjor
Je kunt het ook proberen anders te brengen. Niet als voorstel of vraag, maar als feit. Hij is immers pas 12. Het heft in handen nemen en zorgen dat je zijn vader bént en niet een man vol verdriet die door de bomen het bos niet meer ziet. Dat kun je dan weer toelaten als je alleen bent.
Voetbal mee en naar het strand/bos (ik weet van je knieen, maar jij weet beter wat je wel of niet kunt en daar pas je de activiteit op aan) Desnoods een vriendje mee en het bij 1 dag houden zonder slapen. Ter plekke kijk je verder of je er nog een ijsje/kop thee/pannenkoek/patatje aan vastmaakt of dat je erna weer naar huis gaat en een film opzet.
toch een balans
Gelukkig hebben we dan toch een tussenweg gevonden en in overleg met mijn jongste zoon zijn wij het als ouders eens dat hij dan elk weekend mag komen, slechts 1 dag met 1 overnachting, en dat zag hij wel zitten.
Ikzelf ben er ook blij mee omdat ik nu elk weekend 1 of 2 kinderen heb.
Ik snap echt wel dat het moeilijk voor hem is, en heb hem proberen te overtuigen dat hij vanuit zijn gevoel, zijn hart mag praten en echt alles mag zeggen wat hij denkt, en ik hem alleen kan helpen als hij eerlijk tegenover zichzelf is, maar hij durfde het eigenlijk niet te zeggen omdat hij wist dat het me verdriet zou doen.
Ik heb verteld dat ik het wel begrijp, en ik toch wel van hem houd en dat ik hem volgend weekend weer een dag bij me heb.
Nu nog mijzelf naar een higher energie level zien te krijgen.
Ondanks dat ik weet wat wel en niet goed voor me is, heb ik dit ondanks indringende afspraken niet onder controle.
Maar ja, dit is dan ook iets waar heel veel mensen mee dealen, iedereen weet wat goed en slecht voor hun is, echter zichzelf of hun levensstijl aanpassen dat lukt maar weinig mensen, maar ik baal daar zelf wel ontzettend van dat het me op dit moment niet wil lukken, en dat ik daardoor niet lekker in mijn vel zit, is zeker!
Het zou al enorm helpen als ik geschikt werk had, zelfs vrijwilligerswerk zou ik willen doen, gewoon om iets om handen te hebben, om iets voor een ander te mogen doen, om weer je tijd nuttig te besteden, om weer jezelf nuttig te voelen, om niet te verdrinken in negatieve gedachtes
Wat past bij je
Soms moet je niet zozeer vooruit denken (werk en toekomst opbouwen) maar even terug naar jezelf: wat past bij je, waar hield je van voordat je verdronk in werk en gezin. Al is het maar iets heel kleins, het is een belangrijk begin.
Je kunt ook je huidige situatie als uitgangspunt nemen. Er zijn vast organisaties voor gescheiden vaders, of er zijn opvoedcursussen die gaan over pubers, of er zijn vakbonden of organisaties van werkloze mensen waar vrijwilligers nodig zijn etc.
Dus niet met het grote perspectief beginnen, maar het kleine, iets wat bij jezelf past.
Je kunt altijd een organisatie voor vrijwilligerswerk binnenstappen (of on-line kijken) en gaan rondkijken: waar vind je mensen waarmee je een klik zou kunnen hebben en wat kun je voor hen doen.
En dan is er altijd de mogelijkheid van cursussen volgen, of voor je plezier (iets met ICT of iets met talen of, nou ja wat dan ook) of een cursus die eventueel een begin kan zijn van ander werk. Kijk wel kritisch, want veel cursussen zijn er ook alleen maar om het geld binnen te halen, dus termen als 'baangarantie' etc. zijn vaak lokkertjes die de lading niet dekken.
Mooie oplossing voor je jongste zoon.
Tsjor